Articles by "Ανεξήγητα"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ανεξήγητα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Φθιώτιδα: «Το Φάντασμα της Λουλούδας» καθήλωσε τα βλέμματα των κατοίκων

Μια φιγούρα, που η θέα της καθηλώνει το βλέμμα εμφανίστηκε στο Βελούχι πάνω από το Μαυρίλο, στη θέση Βράχος.

Πρόκειται, για το φάντασμα του Μπρόκεν ( Brocken Spectre).

Αυτή η γιγαντιαία φιγούρα είναι ένα σπάνιο φυσικό οπτικό φαινόμενο, το οποίο συμβαίνει όταν η σκιά ενός παρατηρητή πέσει πάνω στην επιφάνεια νεφών ή μιας πυκνής ομίχλης.

Το «κεφάλι» της μεγενθυμένης φιγούρας περιβάλλεται συχνά από δαχτυλίδια στα χρώματα του ουράνιου τόξου, τα οποία δημιουργούνται μόλις το φως του ήλιου πέσει σε μικροσκοπικά σταγονίδια νερού, αιωρούμενα στην ατμόσφαιρα και διασκορπισμένα πίσω από τον παρατηρητή.

Οι συχνές ομίχλες στο Μπρόκεν, βουνό στη Γερμανία, δημιούργησαν έναν τοπικό θρύλο, από τον οποίο το φαινόμενο αντλεί το όνομα.

Στην Ελλάδα το φάντασμα του Μπρόκεν είχε ξανά εμφανιστεί το 2016 στη Σάμο και η αντίστοιχη φωτογραφία είχε επιλεγεί στις 16 Οκτωβρίου του ’16 ως η “φωτογραφία της ημέρας” από τη ΝΑSA.

Φθιώτιδα: «Το Φάντασμα της Λουλούδας» καθήλωσε τα βλέμματα των κατοίκων

Φθιώτιδα: «Το Φάντασμα της Λουλούδας» καθήλωσε τα βλέμματα των κατοίκων

Φθιώτιδα: «Το Φάντασμα της Λουλούδας» καθήλωσε τα βλέμματα των κατοίκων


Πηγή
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Παρνασσός 1905: Το ανεξήγητο φαινόμενο που απασχόλησε την επιστημονική κοινότητα

ΠΕΡΙΕΡΓΟΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΡΝΑΣΣΟΝ

Πολύ περίεργον φαινόμενον, το οποίον δεν δύναταί τις να κατατάξη ακόμη ούτε μεταξύ των φωτογραφικών, ούτε των μετεωρολογικών, ούτε των χημικών φαινομένων, απασχολεί κατ’ αυτάς τον επιστημονικόν κόσμον και τηρείται μυστικόν μέχρις ότου εξακριβωθεί περί τίνος ορισμένως πρόκειται.

Πρότινος ομάς σεβαστών προσώπων εν οις και γνωστοί επιστήμονες εξέδραμον μέχρι του όρους Παρνασσού εις την κορυφήν του οποίου επρόκειτο να ανέλθωσι.

Πράγματι εξεκίνησαν διά την κορυφήν πριν ακόμη ξημερώσει και έφθασαν πριν έτι ανατείλει ο ήλιος. Μεταξύ των εκδρομέων ήτο και εις επιστήμων, όστις έφερε μεθ’ εαυτού και φωτογραφικήν συσκευήν.

Ο ήλιος δεν είχεν ανατείλει εισέτι. Οι εκδρομείς έλαβον θέσιν εις όμιλον και μεν το φως εκείνο, το οποίον χύνει εις το διάστημα ο φωτοβόλος δίσκος της ημέρας πριν εμφανισθεί επί του ουρανίου θόλου ο ερασιτέχνης φωτογράφος, ετράβηξε δυο-τρείς πλάκας.

Παρνασσός 1905: Το ανεξήγητο φαινόμενο που απασχόλησε την επιστημονική κοινότητα


Οι διαφανείς άνθρωποι


Την επομένην οι εκδρομείς είχον επανέλθει εις Αθήνας και ο λαβών τας φωτογραφίας έσπευσε να εμφανίσει – όπως λέγουν – τας πλάκας.

Μόλις όμως είχεν αρχίσει η εμφάνισις παρατηρεί ότι τα σώματα των αποτελούντων τον όμιλον των εκδρομέων δεν διεγράφοντο επί της πλακός εναργώς, αλλ’ αμυδρώς ως σκιαί. Ενώ τουναντίον τα πέριξ αντικείμενα ήσαν καθαρώτατα. Και περιεργότερον ακόμη εις όλας τας πλάκας τούτο.

Αλλά περιέπεσεν εις μείζονα έκπληξιν όταν, αφού εξηράνθησαν αι πλάκες και ετύπωσεν επί φωτογραφικού χάρτου, είδεν ότι τα σώματα των εκδρομέων ήσαν τέλειαι σκιαί, αληθινά φαντάσματα. Διεκρίνοντο τα χαρακτηριστικά των, τα ενδύματά των, αλλά δια μέσου αυτών διεκρίνοντο τα όπισθεν αντικείμενα.

Όπερ δε περιεργότερον: Διεκρίνοντο μέσα εις τα σώματά των τα χόρτα, τα λιθάρια, αι κροκάλαι και εν στυλίδιον, ένας μικρός πάσσαλος, τον οποίον είχε τοποθετήσει εκεί η γαιωδετική αποστολή.


Αι εικασίαι


Έσπευσαν τότε να επιδείξουν τας εικόνας εις τους λοιπούς συνεκδρομείς, οι οποίοι έμειναν κατάπληκτοι, αγνοούντες που πρέπει να αποδοθεί το φαινόμενον τούτο.

Πολλαί εικασίαι εξηνέχθησαν. Οπωσδήποτε πάντως ακτίνες εκπεμφθείσαι όπισθεν των εκδρομέων διεπέρασαν τα σώματά των και προσέβαλον την φωτογραφικήν πλάκα. Ποίου όμως είδους ακτίνες;

Κατά τίνα γνώμην το φαινόμενον οφείλεται πιθανώς εις τας πέραν του ιώδους χημικάς ακτίνας του ηλιακού φωτός, αίτινες πριν προβάλει ο ήλιος εις τον ορίζοντα, επειδή είναι διαθλαστικώτεραι, διεθλάσθησαν εις τα στρώματα της ατμοσφαίρας και καμπυλωθείσαι προσέλαβον την φωτογραφικήν πλάκα, αφού διεπέρασαν τα ανθρώπινα σώματα. Περίεργον όμως είναι ότι αι υπεριώδεις αύται ακτίνες διαπερώσι και τα οστά, διότι οστά δεν διεγράφησαν επί των φωτογραφικών πλακών.

Αλλά δεν αποκλείεται και η πιθανή εκπομπή ακτίνων εκ της ράχεως του όρους. Εξεφράσθη δηλαδή και η υπόνοια μήπως άλλας τι εκπέμπον χημικάς ακτίνας και προσκεχωσμένον να υπήρξεν η αφορμή του φαινομένου.

Τούτο είναι εύκολον να εξακριβωθεί δια πειραμάτων. Αν δηλαδή πρόκειται περί των υπωριωδών ακτίνων του ηλιακού φάσματος, το φαινόμενον θα παρατηρηθεί και εις άλλα σημεία.

Οπωσδήποτε η ομάς των εκδρομέων απεφάσισε τηρούσα μεγάλην επιφυλακτικότητα πριν ή προβεί εις ανακοίνωσιν να προβεί εις πειράματα ζητούσα και την γνώμην των κορυφαίων σοφών μας.

Φαντασθείτε δε αν επρόκειτο περί άλατος Ραδίου, το οποίον να εκπέμπει τας ακτίνας ταύτας. Να επεφύλασσεν τάχα η Τύχη τοιούτον θησαυρόν δια την Ελλάδα;
Βρ.

Υ.Γ. Ελησμόνησα να προσθέσω ότι αν πρόκειται περί νέων ακτίνων υπεριωδών, η ομάς των εκδρομέων, ήτις τας περετήρησε πρώτη σκέπτεται να τας ονομάσει ακτίνας Π. εκ του Παρνασσού εφ’ ου παρετηρήθησαν το πρώτον.


Το παραπάνω δημοσίευμα το διαβάζουμε στην εφημερίδα ΣΚΡΙΠ στις 28/8/1905.


Πηγή
Ταξίδι στο Ανεξήγητο
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

 Εμφανίσεις ΑΤΙΑ στην Ελλάδα απο το 1940 εως το 2014 (βίντεο)

Η ομάδα  UFOs & ALIENS TRUTH Greek community δημιούργησε ένα βίντεο με τις 30 καλύτερες καταγραφές ΑΤΙΑ στην Ελλάδα, όπως τις απαθανάτισε ο φακός των συμπολιτών μας, όταν βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής την κατάλληλη στιγμή.

Το υλικό αποτελείται από δυσεύρετες φωτογραφίες και βίντεο, ενώ καλύπτει μία διαδρομή καταγραφών από το 1940 έως τα τέλη του 2014.

Απολαύστε το!



πηγή
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Ιστορικές συναθροίσεις πνευματιστών

Ήταν στα τέλη του 19ου-αρχές 20ού αιώνα όταν ο πνευματισμός, η πεποίθηση δηλαδή ότι η επικοινωνία με τον κόσμο των νεκρών είναι δυνατή, έγινε δημοφιλής στέλνοντας τα μέντιουμ στα ουράνια της επαγγελματικής αποκατάστασης!

Και βέβαια οι συναθροίσεις για προσκλήσεις πνευμάτων και ψυχών είχαν την τιμητική τους, με τα μέντιουμ να λειτουργούν ως μεσάζοντες μεταξύ των δύο κόσμων, ρίχνοντας γέφυρες επικοινωνίας ανάμεσα στους νεκρούς και όσους έμειναν πίσω.

Το πανταχού παρόν μέντιουμ δεν περιοριζόταν απλώς στο κάλεσμα του πνεύματος και την παράδοση των μηνυμάτων του, αλλά αναλάμβανε και το ιερό καθήκον να αποδείξει την παρουσία του πνεύματος στον χώρο. Οι τεχνικές εδώ ποίκιλαν και είχαν να κάνουν από μετεωρισμό αντικειμένων και κρούση κουδουνιών μέχρι και παραγωγή μιας σωματικής ουσίας που ονομάστηκε «εκτόπλασμα» (το εξωτερικό στρώμα του ζωικού κυττάρου δηλαδή).

Αυτά ήταν φυσικά κάτι παραπάνω από πειστικά τρικ, με μια σειρά από ερευνητές και δημοσιογράφους να προσπαθούν ματαίως να αποκαλύψουν την απάτη, μέσα από πύρινα άρθρα κατά των τσαρλατάνων αλλά και των εύπιστων φυσικά πελατών τους.

Και βέβαια υπάρχουν και φωτογραφίες της εποχής που αποδεικνύουν πόσο ζοφερά ήταν τα πράγματα μόλις 100 χρόνια πριν…

Συνάθροιση πνευματισμού στο Παρίσι (1870)


Το μέντιουμ (ο τύπος με τα μάτια του καλυμμένα) έδινε τα χέρια του στην ομήγυρη για να αποδείξει ότι δεν χειραγωγούσε τις καταστάσεις, αλλά τα «φαινόμενα» προέκυπταν φυσικά. Οι τσαρλατάνοι είχαν ωστόσο πολλές τεχνικές στη φαρέτρα τους για να φέρουν τα πράγματα στα μέτρα τους, όπως ας πούμε να κάνουν τα τραπέζια να γέρνουν και να ανασηκώνονται στον αέρα, τρανή απόδειξη της παρουσίας πνεύματος στον χώρο…

Παρίσι και πάλι (1900)


Άλλη μια συνεδρία στην οποία το τραπέζι χορεύει από μόνο του, αν και σήμερα οι μέθοδοι των πνευματιστών είναι λίγο πολύ γνωστές και ομοιάζουν σε ταχυδακτυλουργικά τρικ. Γι’ αυτό και θα δούμε σύντομα και τον Χουντίνι επί τω έργω!

Ρώμη αυτή τη φορά (1909)


Είπαμε, οι συναθροίσεις πνευματισμού είχαν την τιμητική τους τόσο στην Ευρώπη όσο και την Αμερική, εκεί στη στροφή του 20ού αιώνα. Εδώ μάλιστα πρόκειται για πείραμα, καθώς ο βαρόνος von Erhardt δεν τα έτρωγε αυτά έτσι εύκολα. Έστησε λοιπόν μια πειραματική διάταξη, μια φωτογραφική μηχανή δηλαδή με ανεξάρτητο φλας, για να τεστάρει την αξιοπιστία του δημοφιλέστατου μέντιουμ της Ρώμης Eusapia Paladino: κάθε φορά που το μέντιουμ έκανε τα δικά του, ο βαρόνος πατούσε ένα κουμπί που ενεργοποιούσε κάμερα και φλας, φωτίζοντας έτσι τη σκηνή πριν βγει το πουλάκι.


Τι βρήκε; Ότι «το τραπέζι περιφερόταν στον αέρα, η κάπα του μέντιουμ αφαιρέθηκε από αυτό που πιθανότατα ήταν τα χέρια του πνεύματος, αλλά και ένα μαντολίνο πετούσε στον αέρα»! Αν πέρασε το τεστ το μέντιουμ, ούτε λέξη…

Η φοβερή και τρομερή Marthe Beraud επί τω έργω (1910)


Το πασίγνωστο μέντιουμ της υφηλίου, η Marthe Beraud (γνωστή επίσης ως Eva C. και Eva Carriere), ακολουθούσε άλλη τεχνική για να αποδείξει την παρουσία του πνεύματος: το εκτόπλασμα. Η ουσία σχηματιζόταν υποτίθεται όταν το μέντιουμ έπεφτε σε υπερβατικές καταστάσεις έκστασης και μπορούσε να δημιουργηθεί μόνο σε συνθήκες πλήρους σκότους (τι περιμένατε;), καθώς το φως είναι όπως ξέρουμε μεγάλος εχθρός του εκτοπλάσματος.

Η ουσία εκχυνόταν από τις κοιλότητες του σώματος, στην Beraud συνήθως από το στόμα, τη μύτη και τα αυτιά. Τι ήταν όμως η διαβόητη ουσία; Στις περισσότερες των περιπτώσεων, τυλιγμένη γάζα ή ακόμα και μουσελίνα, ενώ αργότερα γενικεύτηκε η χρήση των αρνίσιων πνευμόνων για τη δουλειά αυτή!


Η πάντα καινοτόμος Beraud ήταν μάλιστα η πρώτη που σκαρφίστηκε το συγκεκριμένο τρικ με το εκτόπλασμα, πείθοντας ακόμα και τον συγγραφέα του «Σέρλοκ Χολμς» σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ! Στη διπλανή φωτογραφία, τραβηγμένη το 1912, η Beraud σε άλλο ένα τέχνασμα, αυτή τη φορά και με φως. Τέτοια ήταν τα καμώματα της τύπισσας που ανάγκασε ομάδα επιστημόνων να παρακολουθήσουν το 1922 κάπου 15 συναθροίσεις της, καταφέρνοντας να απομυθοποιήσουν τα ταχυδακτυλουργικά της κόλπα ένα προς ένα…

Μετεώριση οργάνου (1920)


Μουσικό όργανο αιωρείται κατά τη διάρκεια πνευματιστικής συνεδρίας, κάνοντας όλους να αναφωνήσουν ότι είναι τα χέρια του φαντάσματος που κάνουν το μαγικό…

Το χέρι του πνεύματος (1920)


Ορίστε, μέχρι και στη φωτογραφία φαίνεται, τι άλλη απόδειξη θέλετε πια; Το μόνο τρωτό στην υπόθεση είναι ο φωτογράφος, ο διαβόητος καταγραφέας πνευμάτων William Hope, ο οποίος είχε βαλθεί να αποδείξει με τον φακό του ότι όλα όσα συνέβαιναν στις πνευματιστικές τελετές ήταν αληθινά στο έπακρο. Στην πραγματικότητα βέβαια πρόκειται για φωτογραφικό εφέ (διπλή έκθεση), αν και στη δεκαετία του 1920 μόνο οι μυημένοι στη φωτογραφία μπορούσαν να το ξέρουν…

Το «Margie Box» του Χάρι Χουντίνι 



Τα μέντιουμ της Αμερικής δεν είχαν μεγαλύτερο εχθρό από τον εμβληματικό μάγο Χάρι Χουντίνι, τον μαέστρο της εξαπάτησης, ο οποίος δεν μασούσε τα λόγια του και είχε χαρακτηρίσει δημοσίως τα μέντιουμ και τους πνευματιστές απατεώνες ολκής.

Αυτό που δεν ξέρουμε για τον διαπρεπή ταχυδακτυλουργό είναι ότι είχε βάλει σκοπό ζωής να ξεμπροστιάζει τους τσαρλατάνους (που του έκλεβαν εξάλλου την ταχυδακτυλουργική δουλειά!): είχε βάλει στο στόχαστρο πολλά ξακουστά μέντιουμ της Αμερικής, πηγαίνοντας στις συναθροίσεις τους και βλέποντας τα κόλπα τους, τα οποία απομυθοποιούσε εκ των υστέρων στις παραστάσεις του. Ακόμα και τη γυναίκα του είχε βάλει να πηγαίνει σε πνευματιστές για να ξεπατικώνει τις τεχνικές τους. Το 1924 λοιπόν ο Χουντίνι ήταν μέλος της εισαγγελικής επιτροπής που ερευνούσε τις απάτες του μέντιουμ της Βοστόνης Mina «Margery» Crandon, συζύγου αξιοσέβαστου μάλιστα καθηγητή χειρουργικής του Χάρβαρντ. Η Crandon είχε πάρει μέρος σε διαγωνισμό μέντιουμ που πρόσφερε παχυλότατο έπαθλο σε όποιον θα παρείχε «οπτική επιβεβαίωση πνευματιστικού φαινομένου».

Ο Χουντίνι έφτιαξε πράγματι το «Margie Box» με τα χεράκια του σε μια προσπάθεια να περιορίσει τις φυσικές κινήσεις του μέντιουμ μέσα στο δωμάτιο, για να μην μπορεί να κάνει τα κόλπα της (στη φωτογραφία το δοκιμάζει ο ίδιος ο Χουντίνι). Η επιτροπή παραβρέθηκε σε περισσότερες από 20 συναθροίσεις του μέντιουμ και οι έριδες έδιναν και έπαιρναν για το αν πράγματι έκανε αυτά που φαινόταν να κάνει, αν και στο τέλος η ομάδα προτίμησε να ακολουθήσει την οδό του Χουντίνι και να μην της απονείμει τελικά το βαρύτιμο βραβείο…

Η Meurig Morris (1931)



Η φωτογραφία απαθανατίστηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 1931 και δείχνει το επίσης φοβερό και τρομερό μέντιουμ της Αγγλίας σε δημόσια πνευματιστική συνάθροιση σε λονδρέζικο θέατρο. Η τύπισσα έπεφτε σε έκσταση και καλούσε κατόπιν ένα πνεύμα, που ονόμαζε «Δύναμη», με το σώμα της να γίνεται άκαμπτο και τη φωνή της να μετατρέπεται από σοπράνο σε βαρύτονο όταν καταδεχόταν το πνεύμα να την καταλάβει!

Κατόπιν κήρυττε για διάφορα φιλοσοφικής και θρησκευτικής φύσεως θέματα (συνήθως για 45 λεπτά), ξαλάφρωνε τον κόσμο από τους οβολούς του και όλα ωραία όλα καλά. Για δείτε τη επί τω έργω…






Μέντιουμ επί τω έργω (1950)


Είπαμε, δεν ήταν ασυνήθιστο το μέντιουμ να ζητά από το πνεύμα να κάνει αισθητή την παρουσία του στον χώρο, αναγκάζοντάς το να μετεωρίζει αντικείμενα και άλλα τέτοια ωραία. Το εν λόγω μέντιουμ όμως τα έκανε μαντάρα, καθώς ο φωτογραφικός φακός την τσάκωσε να χρησιμοποιεί το γόνατό της για να κάνει το φακιρικό με το τραπέζι, δίνοντας έτσι την εντύπωση ότι το αντικείμενο μετακινήθηκε από απόκοσμη δύναμη. Αμ δε…

πηγή
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Ανεξήγητα φαινόμενα σε σχολείο στην Ιρλανδία - Τι κατέγραψαν οι κάμερες

Ανάστατοι είναι καθηγητές και μαθητές στο σχολείο Deerpark school στο Cork της Ιρλανδίας που χρονολογείται από το 19ο αιώνα, αφού μια σειρά ανεξήγητων περιστατικών καταγράφονται σχεδόν καθημερινά.

Κάμερες ασφαλείας του σχολείου κατέγραψε την πόρτα να ανοιγοκλείνει μόνη της, αντικείμενα να μετακινούνται και ένα ντουλάπι να ανοίγει και να πέφτουν έγγραφα.

«Προφανώς ειδοποιηθήκαμε για ανεξήγητα περιστατικά στο σχολείο και όταν γυρίσαμε να δούμε τι γίνεται είδαμε αυτό. Ήταν στη μέση της νύχτας. Είμαστε συγκλονισμένοι. Δεν ξέρουμε τι είναι», δήλωσε ο διευθυντής Kevin Barry.

«Νιώθουμε ότι συμβαίνει κάτι περίεργο γιατί οι άνθρωποι από καιρό σε καιρό νιώθουν κάτι ανατριχιαστικό στον αέρα όταν περνούν από την περιοχή. Ένας από τους δασκάλους φέρνει μαζί του το κατοικίδιό του αλλά εκείνο δεν θέλει να περάσει από εκείνο το σημείο ποτέ».

Επισήμανε ωστόσο ότι δεν ξέρει αν κάποιος έχει στήσει μια καλοστημένη φάρσα στο σχολείο που χρονολογείται από το 1828.

«Είμαι σκεπτικός αλλά είπαμε να το βάλουμε στη σελίδα μας στο facebook επειδή δεν ξέρουμε αν είναι φάρσα ή όχι. Παίζει κάποιος παιχνίδια μαζί μας;».

«Πρόκειται για ένα πολύ παλιό κτίριο που έχει μεγάλη ιστορία. Άνθρωποι σε παλιά κτίρια ακούνε πάντα θορύβους και περίεργους ήχους αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που πράγματι πιάσαμε κάτι. Συχνά βρίσκαμε χαρτιά αλλά δεν μπορούσαμε να πούμε τι ακριβώς ήταν. Απλώς υποθέσαμε ότι το έκαναν οι μαθητές».





πηγή
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

 Πώς οι αρνητικές σκέψεις βλάπτουν το σώμα

Έχει ποτέ περάσει από το μυαλό σας ότι ο τρόπος με τον οποίο σκέφτεστε μπορεί να επηρεάζει την υγεία και το σώμα σας; Συχνά δεν έχουμε επίγνωση των επιδράσεων που έχουν οι σκέψεις μας στο σώμα και στην υγεία μας. Μερικές φορές παρασυρόμαστε από το άγχος, την ένταση, την ανησυχία, την κατάθλιψη, τη βιασύνη και άλλα αρνητικά συναισθήματα, χωρίς να σκεφτόμαστε καν ότι μπορεί να μας επηρεάζουν ψυχικά και σωματικά, μειώνοντας την ποιότητα της ζωής μας. Στο άρθρο θα μάθετε την επίπτωση που έχουν οι αρνητικές σκέψεις και τα συναισθήματα στο σώμα σας.


Η σύνδεση νου-σώματος είναι πολύ πιο ισχυρή από ό,τι πιστεύουμε, καθώς οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας διεγείρουν την παραγωγή ορισμένων χημικών ουσιών που επηρεάζουν τη σωματική και τη συναισθηματική μας υγεία. Για παράδειγμα, η σεροτονίνη και η ντοπαμίνη είναι δύο χημικές ουσίες που απελευθερώνει ο εγκέφαλός μας όταν βιώνουμε χαρά ή ευφορία. Μια παρόμοια διαδικασία λαμβάνει χώρα και για τα αρνητικά συναισθήματα, όμως αντί να κάνει το σώμα να νιώθει καλά, προκαλεί πόνο και άλλα προβλήματα που μας εμποδίζουν να αισθανόμαστε υγιείς.


Ο εγκέφαλος έχει την ικανότητα να αποθηκεύει σημαντικές και καθοριστικές πληροφορίες για τη συμπεριφορά και για τη σχέση της με το σώμα. Πολλοί ειδικοί συμφωνούν ότι όλοι έχουμε την ικανότητα να βλέπουμε το καλό και το κακό σε μια κατάσταση, όπως και ότι είμαστε υπεύθυνοι για την απόδοση είτε θετικής είτε αρνητικής σημασίας στις στιγμές της ημέρας μας.



Η επίδραση στο σώμα μας




 


Οι συναισθηματικές καταστάσεις μας μπορούν να οδηγήσουν σε σωματικές ενοχλήσεις, που πιθανώς δείχνουν ότι περνάμε μια δύσκολη περίοδο κατά την οποία οι σκέψεις και τα συναισθήματα έχουν πάρει τον έλεγχο. Για παράδειγμα, ο χρόνιος πόνος στον αυχένα θα μπορούσε πιθανώς να δείχνει μια ανικανότητα να δούμε τα πράγματα από διαφορετικές προοπτικές.

Ο ανεξήγητος πόνος στους γοφούς μπορεί να είναι σημάδι ότι μας καταβάλλει ο φόβος και ότι είμαστε ανίκανοι να λάβουμε σημαντικές αποφάσεις.

Ο πόνος στο πάνω μέρος της πλάτης συνδέεται με μια ραγισμένη καρδιά· ο πόνος στη μέση της πλάτης συσχετίζεται με την ανικανότητα να αφήσουμε πίσω μας το παρελθόν· και ο πόνος στη μέση συνδέεται με οικονομικό άγχος.

Ο πόνος στα γόνατα μπορεί να δείχνει φόβο, υπερηφάνεια και έλλειψη ελέγχου του εγώ.

Όταν βιώνουμε μια κατάσταση που μας θυμώνει, πραγματοποιείται στον οργανισμό μια βιοχημική αντίδραση που ανεβάζει τα επίπεδα της αδρεναλίνης και μας κάνει να ξαναζούμε την εμπειρία ξανά και ξανά.

Τα συναισθήματα θλίψης μπορούν να επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό τα επίπεδα ενέργειας και την κινητοποίησή μας. Η θλίψη προκαλεί κόπωση, υπερβολική κούραση και χαμηλή ενέργεια.

Πώς καταπολεμώ τις αρνητικές σκέψεις και τα αρνητικά συναισθήματα;
thetiki-skepsi

Όσο κι αν βιώνουμε ευτυχισμένες στιγμές, οι δύσκολες στιγμές είναι εκείνες που δοκιμάζουν τη δύναμη και την ικανότητά μας να ελέγχουμε τα συναισθήματά μας. Για να αντιμετωπίσουμε τις αρνητικές σκέψεις και τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να προκύψουν οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας, είναι σημαντικό να σκεφτόμαστε θετικά, ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολες ή αξεπέραστες μπορεί να μοιάζουν κάποιες καταστάσεις.

Κάθε πρωί, όταν ξυπνάμε, είναι σημαντικό να προετοιμάζουμε το σώμα και το νου για την καινούργια ημέρα και για τις προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά μας, έτσι ώστε να μπορούμε να παραμένουμε καλά και να ζούμε ευτυχισμένα. Ο νους μας έχει εκπληκτική δύναμη και μπορεί να επιτελεί με ευκολία πολλά έργα. Είναι λοιπόν σημαντικό να του δίνουμε μια καλή δόση θετικότητας και να προσπαθούμε να βλέπουμε τη φωτεινότερη πλευρά των πραγμάτων, ακόμα κι αν αντιμετωπίζουμε μια σχετικά δύσκολη εμπειρία την οποία πρέπει να ξεπεράσουμε.

Όταν οι αρνητικές σκέψεις και τα αρνητικά συναισθήματα προσπαθούν να καταβάλουν τη ζωή και την υγεία μας, είναι πολύ σημαντικό να αφιερώσουμε μερικά λεπτά για να στοχαστούμε και να αναλογιστούμε το αν πραγματικά αξίζει τον κόπο να αναλώσουμε χρόνο και ενέργεια σε αυτά. Είναι πιθανό ότι, μετά από αυτή την άσκηση, αντί να παραπονιέστε και να αφήνετε τα συναισθήματά σας να σας ελέγχουν, θα θέλετε να κάνετε κάποια αλλαγή στη ζωή σας και θα αναζητήσετε λύσεις, έτσι ώστε η αρνητικότητα να μην υποσκάπτει καθόλου την ποιότητα της ζωής σας.

Έχει αποδειχτεί επιστημονικά ότι η θετικότητα και τα καλά συναισθήματα, όπως η χαρά και η ευτυχία, απελευθερώνουν ορμόνες που είναι υπεύθυνες για την ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος. Παρομοίως, έχει διαπιστωθεί ότι τα αρνητικά συναισθήματα έχουν την αντίθετη επίδραση και αποδυναμώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα, κάνοντας τον οργανισμό μας πιο επιρρεπή στην ασθένεια.

Το να είμαστε θετικοί είναι ζήτημα επιλογής, καλών σκέψεων και καλών συναισθημάτων. Μια καλή δόση θετικότητας αξίζει τον κόπο. Βελτιώνει τη σωματική και τη συναισθηματική υγεία με πολλούς τρόπους.


via
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news






 Ιστορίες φαντασμάτων από όλη την Ελλάδα


Ένα οδοιπορικό στην σκοτεινή πλευρά των πόλεων...

Πόσο ψεύτικες είναι τελικά οι ιστορίες μυστηρίου με πρωταγωνιστές τέτοια πλάσματα που απλώνονται ως αστικοί μύθοι και στοιχειώνουν τις σκέψεις και τους εφιάλτες μας;

Ας ξεκινήσουμε ένα οδοιπορικό στην «σκοτεινή πλευρά» των περιοχών της Ελλάδας, οι οποίες γέννησαν σύγχρονους Casper και προσέλκυσαν με τις ανατριχιαστικές φήμες επίδοξους ghostbusters ή έδιωξαν αντίστοιχα πολλούς ανυποψίαστους ανθρώπους με ασπρισμένα πρόσωπα και κομμένα ήπατα.



Η Μαυροφορεμένη του Έβρου


Το κατάλληλο σκηνικό για κάθε τρομακτική διήγηση συνηθίζεται να είναι ένα απομονωμένο μέρος, όπου κάποιος ανυποψίαστος άνθρωπος μένει μόνος του. Έτσι συμβαίνει και με την ιστορία ενός φαντάρου, ο οποίος με έναν ακόμη φίλο του φυλάνε σκοπιά στην «πινέζα του χάρτη». Κάποια στιγμή ο ένας από τους δύο φεύγει για λίγο και ο φαντάρος που φυλάει τη σκοπιά μένει μόνος του.

Σε λίγο ακούει βήματα και μέσα στο σκοτάδι βλέπει να ξεπροβάλλει η φιγούρα μιας μαυροφορεμένης γριούλας με το πρόσωπό της καλυμμένο από μια μαύρη μαντήλα. Τρομαγμένος ο φαντάρος, τη ρωτάει τι θέλει αλλά εκείνη δεν αποκρίνεται. Αντιθέτως, συνεχίζει να πλησιάζει προς το μέρος του. Εκείνος της φωνάζει να μην προχωρήσει αλλά εκείνη επιμένει να πλησιάζει παρόλο που πλέον τον ακούει να οπλίζει.

Ξαφνικά η γιαγιά κοντοστέκεται, σηκώνει λίγο το κεφάλι της, τόσο ώστε να φαίνονται τα καταγάλανα τρομακτικά της μάτια και του λέει «Αυτό που έχεις στην δεξιά σου τσέπη, να ξέρεις… σε έσωσε». Μέχρι ο φαντάρος να καταλάβει τί γίνεται, εκείνη έχει γυρίσει την πλάτη της κι έχει εξαφανιστεί καθώς εκείνος βάζει το χέρι του στη δεξιά του τσέπη και πράγματι βρίσκει ψίχουλα από αντίδωρο.


Το Πνεύμα των γραμμών του ΟΣΕ


Ο κίνδυνος είναι το βασικό συστατικό που κάνει και τον πιο ψύχραιμο ακροατή να σκιρτήσει από αγωνία. Στην ιστορία που ακολουθεί, οι σιδηροδρομικές γραμμές και φυσικά το σκοτάδι δίνουν το έναυσμα για να αποκτήσει η διήγηση το σασπένς και την κατάλληλη ατμόσφαιρα, η οποία καμιά φορά αρκεί για να υποβάλλει κάποιον, παρόλο που ουσιαστικά πρόκειται για ένα απλό συμβάν που θα συνέβαινε στον καθένα.

Είναι Φεβρουάριος, χιονίζει ελαφρώς κι ο Ευτύχιος επιστρέφει από νυχτερινή διασκέδαση στις 03.00 το πρωί. Ξαφνικά προσπαθώντας να περάσει τις γραμμές του τρένου στα Σεπόλια και καθώς οι ράγες γλιστράνε από την υγρασία, πέφτει με το μηχανάκι του.

Ξαφνικά, θα έλεγε κανείς κυριολεκτικά από το πουθενά, εμφανίζεται ένας παππούς γύρω στα 85-90 ντυμένος βαριά με παλτό, κασκόλ και καβουράκι στο κεφάλι. Πλησιάζει, σηκώνει (!) το μηχανάκι του Ευτύχιου και τον ρωτάει αν είναι καλά. «Καλά είμαι, καλά» του λέει σοκαρισμένος, καθώς ο παππούς σέρνει το μηχανάκι έξω από τις γραμμές στην άκρη του δρόμου ώστε ο Ευτύχιος να είναι ασφαλής. «Γεια σου και πρόσεχε» του λέει και μέχρι ο Ευτύχιος να σηκώσει το κεφάλι του, ο παππούς είχε εξαφανιστεί. Μισή ώρα έκανε βόλτες ο νεαρός στα στενά για να τον βρει και να τον ευχαριστήσει αλλά μάταια…


Η «οπτασία» της Πεντέλης


Ο θρύλος λέει πως στις αρχές της δεκαετίας του ’60 μια κοπέλα για να ξεπεράσει τον χωρισμό με τον αρραβωνιαστικό της, αυτοκτόνησε πέφτοντας απ’ το βουνό της Πεντέλης. Κάπως έτσι, με έναν τραγικό θάνατο –όπως οι περισσότερες spooky διηγήσεις- ξεκινά η ιστορία της περιπλανώμενης κοπέλας στον αυτοκινητόδρομο της περιοχής.

Σύμφωνα με τον θρύλο, μετά τις 20.00 το βράδυ η κοπέλα κυκλοφορεί στους δρόμους του βουνού, ψάχνοντας για τον σύντροφό της. Μάλιστα, κάτοικοι πιο απομακρυσμένων σημείων της περιοχής αλλά και οδηγοί που απλώς υπήρξαν περαστικοί, υποστηρίζουν ότι πρόκειται για μια ψηλή φιγούρα με μακριά ξανθά μαλλιά και ευγενική φυσιογνωμία και ότι την έχουν δει να σταματάει τα διερχόμενα αυτοκίνητα και να ζητάει από τους οδηγούς να την πάνε στον αρραβωνιαστικό της.

Οι οδηγοί που προθυμοποιούνται και την βάζουν στα αυτοκίνητά τους, δεν την μεταφέρουν για πολύ καθώς μόλις μερικά μέτρα πιο κάτω, εκείνη υποδεικνύοντας ένα συγκεκριμένο σημείο, τους λέει πως σε αυτό σκοτώθηκε και τους παρακαλάει να την αφήσουν εκεί.


Ο στοιχειωμένος τουρμπές της Θεσσαλονίκης


Η Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης, με τα γραφικά στενά της και το έντονο άρωμα βαριάς ιστορίας που αποπνέει ήταν ανέκαθεν πηγή αστικών μύθων και θρύλων που πέρασαν από στόμα σε στόμα, ξεκινώντας από την εποχή της Τουρκοκρατίας για να στοιχειώσουν τις νύχτες των κατοίκων ακόμη και σήμερα.

Μία από αυτές τις ιστορίες έχει πρωταγωνιστή τον Μουσά-Μπαμπα, έναν δερβίση ο οποίος ανακηρύχθηκε Άγιος του μουσουλμανικού κόσμου και τα οστά του φυλάσσονταν για αρκετά χρόνια στον «τουρμπέ», στο μαυσωλείο δηλαδή, το οποίο στέκει ακόμα απόκοσμο στην πλατεία Τερψιθέας.

Οι μαρτυρίες των κατοίκων της περιοχής θέλουν το φάντασμα του Μουσά-Μπαμπα να «κόβει βόλτες» τα μεσάνυχτα στην πλακόστρωτη πλατεία, τρομάζοντας με την σκοτεινή του φιγούρα τους περαστικούς ή όσα παιδιά στήνουν νυχτερινά παιχνίδια κοντά στο οκταγωνικό κτίσμα.

Στην βάση του μαυσωλείου έχει τοποθετηθεί εικόνισμα του Αγίου Γεωργίου, καθώς οι προληπτικοί κάτοικοι της Άνω Πόλης πιστεύουν πως το πνεύμα του Μουσά-Μπαμπα, αντίστοιχου Αγίου των Μουσουλμάνων με τον δικό μας «Τροπαιοφόρο», θα ξορκιστεί, αφήνοντας ήσυχους όσους τυχαίνει μέχρι σήμερα να συναντούν τον ρασοφόρο γέροντα, ο οποίος σέρνει τα βήματά του στην πλατεία εδώ και αιώνες.

Πολλοί χριστιανοί, πάντως, σχετίζουν την παρουσία του φαντάσματος με δοξασίες, οι οποίες λένε πως ο Μουσά-Μπαμπας δεν ήταν άλλος από τον Άγιο Γεώργιο, που, μεταμορφωμένος σε Τούρκο δερβίση προσπαθούσε να εμφυσήσει τις ορθόδεξες αξίες στους μουσουλμάνους της περιοχής.


Το «μετεξεταστέο» πνεύμα


Εγκαινιάζοντας μια νέα σελίδα στους αστικούς μύθους με τρομακτικά φαντάσματα, η πανεπιστημιούπολη της συμπρωτεύουσας κρύβει άλλο ένα ένοχο μυστικό στους κόλπους της τα τελευταία χρόνια.

Λέγεται ότι μια πολύ καλή φοιτήτρια της Νομικής –τόσο καλή που πολλοί συμφοιτητές της ενοχλούνταν, βρήκε τραγικό τέλος όταν φοιτητές από το έτος της σχεδίασαν εις βάρος της μια πλάκα. Στην εξεταστική περίοδο, έσκισαν κάποιες σελίδες από το βιβλίο της. Η άτυχη φοιτήτρια είδε στην εξέταση να πέφτουν τα θέματα από την «σκισμένη» ύλη και, παίρνοντας κατάκαρδα την αποτυχία της, αυτοκτόνησε.

Από τότε, σε κάθε «επέτειο» της εξέτασης , οι «ένοχοι» φοιτητές αναφέρουν ο ένας μετά τον άλλον πως το φάντασμα της κοπέλας τούς επισκέπτεται, ζητώντας κλαίγοντας τις σελίδες που της στέρησαν το πτυχίο και την ζωή. Τι μπορεί να πάθει κανείς από το πολύ διάβασμα…


Το στοιχειωμένο αρχοντικό του Πηλίου


Στα Λεχώνια του Νομού Μαγνησίας στέκεται απόκοσμο ένα αρχοντικό, το οποίο άνετα θα μπορούσε να αποτελεί το studio γυρισμάτων για τον «Εξορκιστή».

Σύμφωνα με τους –φλύαρους όπως θα έχετε καταλάβει- θρύλους, το σπίτι χτίστηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, χωρίς να ακολουθηθεί η παράδοση της σφαγής του κόκορα στα θεμέλια για καλοτυχία. Αυτή ήταν μόνο η αρχή της ιστορίας, που θέλει το αρχοντικό, λόγω της καίριας θέσης του, να μετατρέπεται σε στρατηγείο της Γκεστάπο κατά την Κατοχή.

Τα βασανιστήρια που έλαβαν χώρα στο καταραμένο σπίτι λένε ότι δεν είχαν προηγούμενο και ότι συχνά αντηχούν ακόμα οι κραυγές όσων μαρτύρησαν από τους Γερμανούς. Στη συνέχεια, πολλές οικογένειες προσπάθησαν να σπάσουν το «στοιχειό», επιδιώκοντας να ζήσουν στο γραφικό αρχοντικό.

Κι όμως, αρρώστιες, μυστήριοι θάνατοι, σχιζοφρένεια και μία ζωή-κόλαση λένε ότι περίμεναν τους άτυχους ανθρώπους που θέλησαν να βρουν στο Πήλιο μια ήσυχη γωνιά για να ζήσουν. Ακόμη και τα συνεργεία που αναλάμβαναν τις ανακαινίσεις και τις επισκευές του οικήματος πάθαιναν περίεργα ατυχήματα, με αποτέλεσμα να φεύγουν τρέχοντας από το «σπίτι των πνευμάτων».

via
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

 Μάχες μεταξύ των εξωγήινων που περιγράφονται σε αρχαία κείμενα

 Το θέμα των επισκέψεων εξωγήινων μορφών ζωής κατά το παρελθόν,αλλά και στο παρόν,αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια όλων των εποχών για την ανθρωπότητα.

Υπάρχουν πολλές ιστορίες στα αρχαία κείμενα που περιγράφουν με μεγάλη λεπτομέρεια μάχες στον ουρανό από αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα προκαλώντας πανικό και τον τρόμο στον πληθυσμό.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας πρέπει να μάθουμε σιγά σιγά να ακούμε αρχικά και στη συνέχεια να παίρνουμε στα σοβαρά το παράδοξο γιατί η εποχή που θα αποκαλυφθούν πολλά όχι μόνο δεν αργεί έχει ήδη αρχίσει!

Το παρακάτω βίντεο θα προσπαθήσει να ξεδιαλύνει τα σημαντικότερα πειστήρια επίσκεψης ανεπτυγμένης εξωγήινης μορφής ζωής στον πλανήτη μας.

«Για ελληνικούς υπότιτλους: Ρυθμίσεις, Υπότιτλοι, αγγλικά, υπότιτλοι, αυτόματη μετάφραση, Ελληνικά»




via

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

 Καλώς ήρθατε στην Μυστική Αθήνα!!!


Υπόγεια και μυστική Αθήνα,λίγο πολύ όλοι έχετε ακούσει για στοές,μυστικά περάσματα και υπόγεια ποτάμια,μεταφέρω ένα άρθρο του Παντελή Γιαννουλάκη το οποίο καλύπτει πλήρως ακόμα και τον πιο δύσπιστο.

«Δεν υπάρχει πόλη που να θέλει να απολαμβάνει τη ζωή και να αποφεύγει τα βάσανα περισσότερο από την Ευσαπία. Για να είναι μάλιστα το πέρασμα από τη ζωή στο θάνατο λιγότερο απότομο, οι κάτοικοι έκτισαν ένα κανονικό αντίγραφο της πόλης τους κάτω από τη γη». Ίταλο Καλβίνο



«Η νεομυθολογία δεν είναι τα διαδεδομένα ψέματα. Η νεομυθολογία είναι φαινόμενο στη ροή της πληροφορίας, που περιέχει, μεταξύ πολλών άλλων, και διαδεδομένα ψέματα, αλλά ακόμη πιο πολλές –παραλλαγμένες ή μεταλλαγμένες- αληθινές ιστορίες. (Μια αληθινή κατάσταση μπορεί να λάβει διαστάσεις νεομυθολογίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι αληθινή η κατάσταση)». Παντελής Γιαννουλάκης

ΚΑΘΟΔΟΣ

Κατάδυση στον υπόγειο κόσμο της Αθήνας σημαίνει κατάδυση στη σκοτεινή της πλευρά, στο υποσυνείδητό της. Σημαίνει κατάδυση στους φόβους, στις ανασφάλειες και τις αμφιβολίες της, στην άβυσσο των δοξασιών, των θρύλων και των δεισιδαιμονιών, στην άβυσσο του αρχέγονου τρόμου, ενός τρόμου που καλύφθηκε στο πέρασμα του χρόνου με τόνους μπετόν, πέτρας και χώματος, λωρίδες ασφάλτου και θόρυβο.

Η νεομυθολογία της υπόγειας Αθήνας. Μάλλον δεν χρειάζεται να είναι κανείς «ειδικός» στα θέματα του μυστηρίου για να την γνωρίζει. Ο καθένας πλέον το έχει ακούσει. Άλλωστε είναι ένα ζήτημα που κατάφερε να γίνει πρωτοσέλιδο ακόμη και στην εφημερίδα Espresso (12 & 13/12/2000). Το υπέδαφος της πρωτεύουσας είναι γεμάτο από υπόγειες στοές. Αυτές συνδέονται μεταξύ τους και συνδέουν τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της πόλης, ενώ ποιος ξέρει και τι μπορεί να συμβαίνει τα βράδια σε ορισμένες από αυτές. Η ιστορία έχει ως εξής. Ξεκινάς το ταξίδι σου από κάποια από τις «γνωστές εισόδους» του κέντρου της πόλης. Από τα υπόγεια της Βουλής στο Σύνταγμα, την εκκλησία της Αγίας Δυνάμεως δίπλα στο Υπουργείο Παιδείας στην οδό Μητροπόλεως, την Ρώσικη Εκκλησία στην οδό Φιλελλήνων ή το κτίριο της οδού Ακαδημίας 58a με τον θρυλικό και απομακρυσμένο πλέον υπέρθυρο δράκο. Από εκεί συνεχίζεις το δρόμο και ανάλογα με την πορεία που θα ακολουθήσεις μπορείς να βγεις στους Αγίους Ισιδώρους στον λόφο του Λυκαβηττού, ή στις υπόγειες στοές κάτω από την Ακρόπολη όπου υπάρχει άλλωστε και ο «πραγματικός» μυστικός Παρθενώνας. Αν προχωρήσεις για ώρα μέσα στις σκοτεινές στοές μπορείς να φτάσεις ως το μοναστήρι της Καισαριανής στον Υμηττό, ή φυσικά στην σπηλιά «του Νταβέλη» στην Πεντέλη περνώντας και κάτω από το σπίτι της Δουκίσσης της Πλακεντίας.

Σύμφωνοι λοιπόν, όλοι φαίνεται πως έχουν ακούσει τις σχετικές ιστορίες, ή έστω τις πιο γνωστές απ’ αυτές, όμως πόσοι στ’ αλήθεια έχουν πράγματι προσπαθήσει έστω, να εισέλθουν σε κάποια από τις στοές για να εξετάσουν το θέμα; Πόσοι απ’ αυτούς έχουν στη συνέχεια ακολουθήσει τις περίφημες αυτές διαδρομές και έχουν διαπιστώσει με τα μάτια τους την αλήθεια;

Δυστυχώς οι απαντήσεις, για όσους αγαπούν τα μυστήρια, είναι μάλλον απογοητευτικές. Ελάχιστοι έχουν επιχειρήσει να μπουν σε κάποια από τις εισόδους των στοών, ξεπερνώντας το φόβο τους για το σκοτάδι και το άγνωστο που αυτές συμβολίζουν, καθώς κανείς δεν γνωρίζει τι είναι πιθανόν να συναντήσει στον υπόγειο αυτό κόσμο. Αλλά και για αυτούς τους λίγους, τους περισσότερο παράτολμους, που κάποτε μπορεί να το επιχείρησαν, το τέλος δεν ήταν αυτό που είχαν ονειρευτεί. Το υπόγειο ταξίδι συνήθως δεν προχωρά περισσότερο από μερικά μέτρα και οι στοές φαίνεται να μην οδηγούν πουθενά αλλού. Όταν, λοιπόν, οι περισσότερες είσοδοι της Υπόγειας Αθήνας έχουν ερμητικά σφραγιστεί και κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να ανοίξει δύο - τρεις καινούργιες, αρκούμαστε στη Φαντασία μας για να εξερευνήσουμε στοές και λαγούμια. Κυρίες, κύριοι, καλωσήρθατε στην «Κλειδωμένη Υπόγεια Αθήνα».

Ωραία ως εδώ. Οι σκεπτικιστές μπορούν να χαμογελάσουν και τρίβοντας τα χέρια από ικανοποίηση να πουν: «Αν δεν υπάρχουν χειροπιαστές αποδείξεις, τότε δεν υπάρχει κανένα ζήτημα. Φαίνεται πως πρόκειται απλά για ένα θέμα που ξεκίνησε από φήμες και συνεχίστηκε παίρνοντας διαστάσεις νεομυθολογίας». Μια στιγμή όμως, είπαμε πως: «Μια αληθινή κατάσταση μπορεί να λάβει διαστάσεις νεομυθολογίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι αληθινή η κατάσταση». Ακόμη κι αν δεν υπάρχουν (ή τουλάχιστον δεν τις γνωρίζουμε) ατράνταχτες αποδείξεις για την ύπαρξη στοών από ανθρώπους που έχουν περπατήσει σε αυτές ή από υπόγειους χάρτες που περιγράφουν με ακρίβεια τις διαδρομές, υπάρχουν, ωστόσο, στοιχεία που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.

Για τον ερασιτέχνη κυνηγό μυστηρίων, κάθε συλλογισμός μπορεί να πυροδοτήσει διαδοχικές διανοητικές εκρήξεις. Μία ερώτηση, ένας συνειρμός μπορούν να αποτελέσουν το κλειδί. Όταν τα κλειδιά για την Υπόγεια Αθήνα έχουν χαθεί ή σαπίζουν σε σφηνωμένα συρτάρια, μόνο μέσο εξερεύνησης είναι οι υπάρχουσες πληροφορίες, η Φαντασία και διάθεση συλλογιστική. Μπορεί κάτι να μας ξέφυγε…

Ανοίγουμε τον χάρτη της Αθήνας και προσπαθούμε να παρατηρήσουμε. Γραμμές, σχέδια, τετραγωνάκια, χρώματα, γράμματα. Αγγίζουμε τον χάρτη, μα το μόνο που νιώθουμε είναι το χαρτί, μία επιφάνεια τίποτα περισσότερο. Κάτω από το χαρτί με τα σχεδιάκια δεν υπάρχει τίποτα, κανένα βάθος. Κάτι ξένο απλώνεται κάτω και πέρα από το χάρτη. Ο Χάρτης δεν είναι η Αθήνα. Το μάτι μας πέφτει στην Ακρόπολη και το αφήνουμε να περιπλανηθεί στους δρόμους γύρω της, όπως το μάτι του δορυφόρου. Εστιάζουμε όπου μας κάνει εντύπωση, ψάχνουμε για άγνωστα μέρη, τοποθεσίες πάνω στον χάρτη που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ, παράξενα ονόματα, η φαντασία μας οργιάζει. Και τα ερωτήματά μας παραμένουν αναπάντητα. Αχαρτογράφητα. Ο χάρτης είναι ελλιπής. Απουσιάζουν τα υπόγειά του, θριαμβεύουν οι ταράτσες του. Ο δορυφόρος ερωτοτροπεί με την επιφάνεια, με το πρόσωπο, δεν ενδιαφέρεται για τα μύχια. Το μόνο που μπορούμε, είναι λάθρα να υποθέτουμε και λάθρα να φανταζόμαστε. Η Υπόγεια Αθήνα κρύβει τα Μυστικά της. Χρειαζόμαστε άλλη όραση για να τα εξερευνήσουμε.

Ο ΝΤΑΒΕΛΗΣ, Ο ΤΡΕΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ

Το νερό της βροχής αλλά και ανθρώπινα χέρια κατέσκαψαν τα βουνά γύρω από την Αθήνα. Λατομεία, ορυχεία, λατρευτικές σπηλιές χρωστούν στον άνθρωπο τη διαμόρφωσή τους. Ληστές, επαναστάτες, μοναχοί, βοσκοί, στρατός έχουν χρησιμοποιήσει κατά καιρούς τους πέτρινους όγκους που περικυκλώνουν την Αθήνα. Το πιο φημισμένο βουνό της Αθήνας στο πεδίο των παράξενων μελετών είναι η πολυσυζητημένη Πεντέλη. Στην αρχαιότητα τροφοδοτούσε τους Αθηναίους με το περίφημο πεντελικό μάρμαρο από το οποίο είναι κατασκευασμένος και ο Παρθενώνας. Αιώνες μετά η σπηλιά των Αμώμων που βρίσκεται στο βουνό και κάποτε αποτελούσε λατρευτικό και ασκητικό χώρο, όπως μαρτυρούν και τα μικρά εκκλησάκια που στέκουν στην είσοδό της, συνδέεται με καθοριστικό τρόπο με τον φοβερό λήσταρχο Νταβέλη και έκτοτε γίνεται γνωστή με το όνομα «Σπηλιά του Νταβέλη». Η λαϊκή φαντασία ήθελε τον Νταβέλη να μπαινοβγαίνει απαρατήρητος στην πόλη των Αθηνών χρησιμοποιώντας ένα εκτεταμένο δίκτυο στοών που με κομβικό σημείο την Πεντέλη οδηγούσε σε διάφορες περιοχές της Αθήνας, ενώ επέτρεπε και την διαφυγή σε μακρινά σημεία εκτός της πόλης. Μία από αυτές τις στοές μάλιστα υποτίθεται πως οδηγούσε στα υπόγεια της θερινής έπαυλης της Δούκισσας της Πλακεντίας στην Πεντέλη. Η αλληλεπίδραση φαντασίας και πραγματικότητας στο τρίπτυχο Πεντέλη- Νταβέλης- Δούκισσα της Πλακεντίας, με εξαιρετικά γόνιμο τρόπο μας έδωσε τον πιο συναρπαστικό σύγχρονο θρύλο των Αθηνών.

Το ενδιαφέρον για τα μυστήρια της Πεντέλης αναζωπυρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τις αρχές του ’80, όταν ξεκίνησαν τα θρυλικά στρατιωτικά έργα που έλαβαν χώρα στην περιοχή της σπηλιάς με άκρα τότε μυστικότητα. Οι θεωρίες συνωμοσίας της εποχής μιλούσαν για δημιουργία υπογείων αποθηκών πυρηνικών και για επαφές με εξωγήινους. Μια άλλη θεωρία ήθελε μεγάλες ποσότητες λατύπης από το βουνό να ταξιδεύει για ύποπτους λόγους στην Αμερική. Τα μυστηριώδη μέχρι και σήμερα έργα σταμάτησαν στις αρχές περίπου της δεκαετίας του ’90, όταν η περιοχή εγκαταλείφθηκε μ’ έναν μάλλον βιαστικό και ακατανόητο τρόπο. Τα ίχνη που άφησαν αυτά τα έργα στο χώρο είναι κάτι παραπάνω από εμφανή. Αινιγματικές και σχεδόν κωμικές δυο στοές στέκουν εκατέρωθεν της σπηλιάς των Αμώμων. Μοιάζουν σαν ο στρατός να προσπαθούσε να προσεγγίσει την σπηλιά από …τα πλάγια. Πολλές θεωρίες έχουν αναφερθεί για τη χρησιμότητα αλλά και την παραδοξότητα των ημιτελών, όπως φαίνεται, αυτών έργων. Το σίγουρο είναι ότι κάποτε υπήρξε ενδιαφέρον, ο στρατός προσπάθησε να ανοίξει σήραγγες. Να υποθέσουμε ότι το μετάνιωσε στην πορεία ή ότι ευοδώθηκαν άλλα έργα που εξυπηρετούσαν καλύτερα τα όποια συμφέροντα; Αχ, Πεντέλη! Με τόσο κόσμο μαζεμένο εκεί πάνω τα ραντάρ έπιαναν παράσιτα.

Η μόνη είσοδος στοάς που υπάρχει ανοικτή σήμερα εντός της σπηλιάς, δεν οδηγεί παρά μερικά μέτρα πιο βαθιά σε μια υπόγεια μικρή λίμνη. Μόνο υποθέσεις μπορούμε πλέον να κάνουμε για την πιθανή ύπαρξη και άλλων στοών πριν την έναρξη των έργων. Από το βουνό βέβαια δεν εξαλείφθηκαν τα παράξενα φαινόμενα, με υπόκωφους μηχανικούς θορύβους, θεάσεις αγνώστων όντων και παρεμβολές σε μηχανήματα να συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Φαντάζει πάντως παράλογο ο ελληνικός στρατός ή όποιες δυνάμεις εκμεταλλεύονταν με κάποιο τρόπο το πεντελικό όρος να έπαψαν ξαφνικά να ενδιαφέρονται για αυτό. Η Αθήνα χρειάζεται αεράμυνα, χρειάζεται καταφύγια και χρειάζεται υπόγειες βάσεις. Στοιχειώδης στρατηγική προετοιμασίας πολέμου. «Αν θέλεις ειρήνη, προετοίμαζε τα βουνά σου…» Η κοινή λογική προστάζει ότι αν οι ιθύνοντες, έπαψαν να ασχολούνται με την Πεντέλη, δεν είναι γιατί έχασαν το ενδιαφέρον τους, αλλά γιατί έστρεψαν την προσοχή τους αλλού. Κάπου εδώ, ξεκίνησαν να ακούγονται ιστορίες για τον Υμηττό. Ο Υμηττός ή αλλιώς Τρελός (!) βρίθει από τρύπες και ανοίγματα με μαρτυρίες για ανθρώπους που χάθηκαν για πάντα στα βάθη του. Φημολογείται ότι οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις δεν είχαν παρά να εκμεταλλευτούν τις ήδη υπάρχουσες διόδους. Άλλες μαρτυρίες μιλούν για θεάσεις UFO, παράξενων φώτων ή ακόμη και πλασμάτων. Είναι γεγονός πάντως ότι απαγορεύεται η παραμονή στον Υμηττό μετά τη δύση του ηλίου.

Ο Υμηττός θεωρείται θετικός πόλος σε ένα παράξενο κύκλωμα που περιζώνει την Αθήνα. Αντίθετα, αρνητικός πόλος θεωρείται η Πεντέλη και εξισορροπιστής ο χαρακτηριστικότερος λόφος των Αθηνών: Ο Λυκαβηττός. Στο κέντρο της Αθήνας, στέκει πράσινος ακόμα και φυλάει τα μυστικά του. Κλειδαμπαρωμένες είσοδοι προς το εσωτερικό του, εκκλησάκια κτισμένα πάνω στον βράχο και πάνω από στοές, ημιτελή έργα και άφαντες στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Το 1885 ο ρομαντικός κλασικιστής αρχιτέκτονας Ερνέστος Τσίλερ ατενίζει τον Λυκαβηττό, επιθυμεί να τον ονομάσει «Αερικόν Θεραπευτήριον» και ονειρεύεται κήπους ένυδρους, καταρράχτες και κιονοστοιχίες με θέα την Ακρόπολη. Φαίνεται, γνωρίζει ότι ο Λυκαβηττός κρύβει υπόγεια ποτάμια, τα σχέδιά του όμως μένουν στα συρτάρια. Από το Λυκαβηττό βλέπεις τον λόφο του Στρέφη, θυμάσαι κάποιον που σου είπε ότι μεταξύ Λυκαβηττού και Στρέφη κάποτε ήταν δάσος με νεράιδες (στο παρελθόν δεν χτίζονταν σπίτια εκεί, αλλά όταν οι παραδόσεις ξεχάστηκαν και άρχισε να οικοδομείται, δημιουργήθηκε μια «νέα πόλη»,η σημερινή περιοχή Νεάπολη) και χαμογελώντας αποστρέφεις το βλέμμα σου. Εξάλλου πάντα ο λόφος σε αποπροσανατόλιζε, ακριβώς όπως και οι αλλοπρόσαλλες κατασκευές στα πλευρά του, λες και ο χώρος ήταν κομβικό σημείο, σταυροδρόμι.

Από τα υπόγεια μυστήρια της Αττικής δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα ορυχεία και τα μεταλλεία της. Στο Λαύριο, όπου οι Αθηναίοι διατηρούσαν στην αρχαιότητα μεταλλεία αργύρου, υπάρχουν ακόμα και σήμερα άνθρωποι που αναφέρουν παράξενες όσο και εξωφρενικές ιστορίες για τις στοές των ορυχείων. Ορυχεία και νταμάρια αποτέλεσαν για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα πολλοί από τους λόφους και τα βουνά της Αθήνας. Η φύση των εργασιών προϋπέθετε διάνοιξη εισόδων και εξόδων στους ορεινούς όγκους. Πολλές φορές, ωστόσο, οι εργασίες διακόπτονταν απότομα και δίχως εμφανή δικαιολογία. Οι χάρτες των στοών των ορυχείων αποτελούν συλλεκτικά αντικείμενα μεταξύ των ερευνητών των υπόγειων στοών αλλά και των επίδοξων κυνηγών θησαυρών. Πολύτιμοι οδηγοί είναι και οι γνώστες των στοών που κάποτε δούλευαν εκεί. Οι ιστορίες που διηγούνται αφορούν δαιδαλώδη δίκτυα, άγνωστα ακόμα και στους πιο έμπειρους, μυστηριώδη φώτα και φωνές, χαμένους συντρόφους, ξεχασμένα κοιτάσματα, συναισθήματα τρόμου και αποπροσανατολισμού. Οι άνθρωποι αυτοί κυριολεκτικά μετοίκησαν στην Υπόγεια Αθήνα και έζησαν εκεί ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους. Στις διηγήσεις τους πάντα αναφέρουν τον φρικτό φόβο τους να αποκλειστούν στα έγκατα της Γης, όσο και την λυτρωτική ανακούφισή τους όταν αντίκριζαν τον Ήλιο μετά από ώρες σκοταδιού.

ΥΔΑΤΙΝΟΙ ΘΕΟΙ ΣΤΑ ΕΓΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Ένα άλλο άγνωστο κεφάλαιο της Υπόγειας Αθήνας είναι οι διάφοροι ποταμοί που την διέσχιζαν και πλέον ρέουν υπογείως. Πολλές φορές κατά τη διάρκεια ανασκαφών, ανεγέρσεων οικοδομών και των εργασιών του Μετρό οι εργάτες συνάντησαν κομμάτια των ποταμών αυτών που παλαιοί περιηγητές αλλά και κάτοικοι θυμούνται. Η Αθήνα είχε ανέκαθεν πολλούς ποταμούς-χειμάρρους και ήταν πλούσια σε νερά, με το 80% των νερών να απορροφούνται από το έδαφος. Μελέτες (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 29/12/2002) έχουν αποδείξει ότι κάτω από την Αθήνα, σχεδόν σε κάθε δρόμο της, κρύβεται ένα μπαζωμένο ρέμα ή ένα υπόγειο ποτάμι που συνεχίζει να κυλά. Μόνο στο Λεκανοπέδιο της Αττικής έχουν μπαζωθεί και τσιμεντοποιηθεί περίπου 550 χιλιόμετρα ρέματα και χείμαρροι. Τα ποτάμια μπαζώθηκαν προκειμένου να πραγματοποιηθούν τα οικιστικά όνειρα των κατοίκων της ΑΘήνας αλλά σε πολλά σημεία τους συνεχίζουν να κατεβάζουν νερό και να αποτελούν απειλή όταν φουσκώνουν από τις νεροποντές.

Ο Ιλισός, το μεγαλύτερο ποτάμι που διέσχιζε την Αθήνα, ξεκινούσε από τον Υμηττό και σήμερα κυλάει εξ ολοκλήρου υπογείως. Συνεχίζει κάτω από τη Μιχαλακοπούλου, περνάει από την Βασ. Σοφίας μπροστά από το Παναθηναϊκό Στάδιο, συνεχίζει στην Καλλιρρόης, για να καταλήξει μετά την Καλλιθέα στη θάλασσα. Οι Αθηναίοι θεωρούσαν τον Ιλισό ιερό και στις όχθες του διατηρούσαν βωμούς πολλών θεών. Η σπουδαιότητά του, ωστόσο διαφαίνεται περισσότερο από το γεγονός ότι εκεί τελούνταν τα Μικρά Μυστήρια τα οποία σχετίζονταν τόσο με τα Ελευσίνια Μυστήρια, όσο και με Διονυσιακές τελετουργίες. Από το ιερό ποτάμι το μόνο που απομένει τώρα εμφανές είναι η στεγνή και χορταριασμένη κοίτη του δίπλα στην οποία είναι χτισμένη η Αγία Φωτεινή του Ιλισού. Στον Ιλισό χυνόταν ο Ηριδανός που ξεκινούσε από τον Λυκαβηττό και κατέβαινε από το Κολωνάκι. Κατά τη διάρκεια των εργασιών του Μετρό στην πλατεία Συντάγματος, ανακαλύφθηκε η αρχαία κοίτη του. Ο ποταμός συνεχίζει στις οδούς Μητροπόλεως και Ερμού, στην Αρχαία Αγορά και καταλήγει στον Κεραμεικό. Την κοίτη του Ηριδανού συνάντησε το Μετρό και στο Μοναστηράκι, γεγονός που ανησύχησε ιδιαίτερα τους υπεύθυνους, καθώς το ποτάμι φούσκωσε κάποιες φορές επικίνδυνα κατά τη διάρκεια των εργασιών. Ακόμα και σήμερα, ο υπόγειος ποταμός κατεβάζει 20-30 κυβικά νερού την ώρα, ενώ τις βροχερές μέρες το νερό υπερδιπλασιάζεται και από τα νερά του πλημμυρίζει η Ποικίλη Στοά και η Αρχαία Αγορά.

Από το Λυκαβηττό ξεκινούσε και ο Βοϊδοπνίχτης που χωριζόταν, με ένα μέρος του να περνάει από την οδό Δημοκρίτου και στην οδό Ακαδημίας προς το Αρσάκειο. Από τα Τουρκοβούνια ξεκινούσε ο Κυκλόβορος, ένας από τους μεγαλύτερους χειμάρρους της Αθήνας, έφθανε στο Πεδίον του Άρεως και διαμέσου της οδού Μάρνη κατέληγε στην πλατεία Βάθης. Το Παγκράτι και τον Βύρωνα διέσχιζαν ο Αλασσώνας και το ρέμα «Πήδημα της Γριάς» αντίστοιχα. Στο Φάληρο χύνονταν ο Βουρλοπόταμος (ή Ξηροτάγαρος) και το ρέμα της Πικροδάφνης. Το ρέμα του Ποδονίφτη κυλάει κάθετα τους δήμους Χαλανδρίου, Ψυχικού, Φιλοθέης και Ν. Ιωνίας, διασχίζει υπόγεια τη Λεωφόρο Κηφισίας καταλήγοντας στον Κηφισό. Οι σχετικές πανεπιστημιακές μελέτες συγκρίνουν την σημερινή τσιμεντούπολη με τις παλαιότερες διαμορφώσεις της όπου γεωργικές εκτάσεις, χωράφια και ποτάμια διέσχιζαν τη γη. Η εικόνα των πανάρχαιων ποταμών που πότιζαν την Αθήνα και απορροφούσαν τα νερά της βροχής έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Λόγω των επιχωματώσεων και των αλλοπρόσαλλων οικιστικών σχεδίων τα υπόγεια ποτάμια φουσκώνουν και πλημμυρίζουν κάθε φορά που βρέχει λίγο παραπάνω, υπενθυμίζοντάς μας την μακραίωνη ύπαρξή τους που χλευάζει τις όποιες προσπάθειες εξαφάνισής τους. Στις υπόγειες πια διαδρομές τους τα ποτάμια συνεχίζουν τις πορείες τους μουρμουρίζοντας φευγαλέα μυστικά μηνύματα κάτω από τα πόδια μας...

«ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΗΡΙΟ»

Ο Μητροπολιτικός Σιδηρόδρομος, το «Μέγα Θηρίο», μεταφέρει σήμερα τους δικούς του μυημένους στην Υπόγεια Αθήνα. Κατά τη διάρκεια των εργασιών που επίσημα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1992 αποκαλύφθηκε ένας άγνωστος κόσμος κάτω από την επιφάνεια. Πριν ξεκινήσουν οι εργασίες η εταιρία κατασκευής του Μετρό, χρηματοδότησε και υποστήριξε τεχνικά ανασκαφές έκτασης 69.000 τετραγωνικών μέτρων, τις εκτενέστερες που έγιναν ποτέ στην Αθήνα. Το Υπουργείο Πολιτισμού σχεδίασε και επέβλεπε τις αρχαιολογικές έρευνες που ομολογουμένως ολοκληρώθηκαν σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Κεραμεικός, το Ολυμπιείο, το Σύνταγμα, η Ακαδημία και το Μοναστηράκι χαρακτηρίστηκαν Περιοχές Υψηλού Αρχαιολογικού Κινδύνου, ενώ σε κάθε σταθμό, οι ανασκαφές αλλά και αργότερα τα μηχανήματα εκσκαφής, αποκάλυπταν πληθώρα αναπάντεχων ευρημάτων από τη νεολιθική έως και τη σύγχρονη εποχή. Εκτεταμένα αποχετευτικά δίκτυα, υδραγωγεία, δημόσια λουτρά, νεκροταφεία, εργαστήρια, δρόμοι, τείχη και μία μυστηριώδης αίθουσα γεμάτη με λυχνίες ελαίου διακοσμημένες με ερωτικές σκηνές, περιλαμβάνονταν μεταξύ των πολύ σημαντικών ευρημάτων. Μόνο στον Κεραμεικό, το σημαντικότερο αρχαίο νεκροταφείο της Αθήνας, βρέθηκαν περίπου 1200 τάφοι. Φρέατα αποκαλύφθηκαν στο Ζάππειο, στον Εθνικό Κήπο, στο Σύνταγμα, στην Οδό Αμερικής και σε άλλες τοποθεσίες που θα περνούσε το Μετρό. Στην οδό Σανταρόζα υπόγειες σήραγγες συνέδεαν φρέατα και δεξαμενές που αποτελούσαν τμήματα υδραυλικών συστημάτων. Αποχετευτικά συστήματα, Ρωμαϊκοί αγωγοί ομβρίων υδάτων και δίκτυα φρεάτων ήταν συνήθη ευρήματα σε μέρη όπως ο Σταθμός Λαρίσης, ο Ευαγγελισμός και η σήραγγα Παλαιολόγου.

Πολλά από τα εν λόγω υδρευτικά και αποχετευτικά δίκτυα χαρακτηρίζονται ως πυκνότατα και πολύπλοκα και οι ίδιες οι επίσημες πινακίδες που έχουν αναρτηθεί στους σταθμούς του Μετρό αποδεικνύουν την ύπαρξη πυκνών υπόγειων στοών, πηγαδιών και φρεάτων κατά την διάρκεια των εργασιών. Σύμφωνα με την επίσημη πινακίδα που έχει αναρτηθεί δίπλα από την γιγαντοαφίσα στον σταθμό του Μετρό στην Ακρόπολη σχετικά με το φρέαρ νο. 68, «τα συμβατικά μηχανήματα εκσκαφής συναντούσαν στην πορεία τους αρχαία ορύγματα-πηγάδια και δεξαμενές- το υλικό πλήρωσης των οποίων με τα πρώτα χτυπήματα εκχυνόταν στο δάπεδο της σήραγγας» (φωτογραφία από τα αρχεία της Α’ ΕΠΚΑ). Η γιγαντοαφίσα δεν δημιουργεί και τις καλύτερες σκέψεις για το τι απέγιναν τα χιλιάδες ευρήματα. Στις πινακίδες τονίζεται ιδιαίτερα έως ύποπτα η μικρή σημασία που είχαν τα περισσότερα ευρήματα, η χρήση των πηγαδιών και των φρεάτων αποκλειστικά σαν αποχετευτικών δικτύων και η διάσωση των περισσότερων αρχαιοτήτων σε αποθήκες. Ελάχιστο μέρος των ευρημάτων παρουσιάζεται στους σταθμούς και αφού δεν γνωρίζουμε που βρίσκονται τα ευρήματα, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τους υπόγειους χώρους, τα νεκροταφεία και τις υπόγειες στοές που συνάντησαν τα μηχανήματα του Μετρό;

Για να αποφευχθούν τέτοιες συναντήσεις, οι σήραγγες διανοίχθησαν σε βάθος 20 μέτρων «πολύ χαμηλότερο από αυτό στο οποίο βρίσκονταν οι αρχαιότητες». Όπως αποδεικνύει η ζημιογόνα συνάντηση του Μετρό με το Αδριάνειο Υδραγωγείο σε βάθος 27 μέτρων στο σταθμό της Πανόρμου (Ελευθεροτυπία 12/07/2002) οι αρχαιότητες δεν περιορίζονταν στα είκοσι μέτρα κάτω από την επιφάνεια, αλλά εκτείνονταν πολύ βαθύτερα. Γιατί έχει αποκλειστεί η ύπαρξη αρχαιοτήτων σε μεγαλύτερα βάθη; Αν οι υπεύθυνοι δεν γνώριζαν τις ακριβείς τοποθεσίες αρχαιολογικών ευρημάτων λίγα μέτρα κάτω από την επιφάνεια, πώς θα μπορούσαν να γνωρίζουν για πολύ πιο βαθιά; Ό,τι υπάρχει από εκεί και κάτω πέρασε στην ανυπαρξία από τη στιγμή που το πρώτο βαγόνι μπήκε σε λειτουργία. Προφανώς δεν θα επιτραπεί σε κανέναν αρχαιολόγο να αναζητήσει θησαυρούς κάτω από τις σήραγγες του Μετρό, αν θίγονται ιδιωτικά συμφέροντα.

Εκτός από το αρχαιολογικό ενδιαφέρον, τα αποχετευτικά δίκτυα και τις υπόγειες σήραγγες (γνωστές και άγνωστες), τα μηχανήματα του Μετρό συνάντησαν ένα έδαφος που δυσκόλευε αφάνταστα το έργο τους. Οι γεωλογικοί σχηματισμοί που αποτελούν το υπέδαφος της Αθήνας ονομάζονται «Αθηναϊκός Σχιστόλιθος», με τις δυνάμεις της φύσης να έχουν δημιουργήσει ένα πολυσύνθετο υπόβαθρο με κερματισμένα, πτυχωμένα και παραμορφωμένα στρώματα. Η δε βραχoμάζα χαρακτηρίζεται αvoμoιoγεvής, αvισότρoπη και αποσαθρωμένη. «Ανοιχτές ασυνέχειες, καρστικά έγκοιλα σε ασβεστολιθικά πετρώματα και κατακερματισμένο υλικό σε συμπαγή πετρώματα» τονίζουν την ιδιαιτερότητα του «Αθηναϊκού Σχιστόλιθου» Η Υπόγεια Αθήνα δείχνει να είναι σαθρή και διάτρητη. Μάλιστα, οι διαφοροποιήσεις αυτές, από τους πιο σκληρούς ως τους πιο χαλαρούς γεωλογικούς σχηματισμούς, δεν συναντούνται σε άλλες πόλεις με Μετρό, όπως το Παρίσι, η Μαδρίτη και το Βερολίνο! Σαν αποτέλεσμα, οι γεωτρήσεις που έγιναν δεν ήταν καθόλου αξιόπιστες, αφού κάθε λίγα μέτρα η μορφολογία του εδάφους άλλαζε. Τα υπερσύγχρονα μηχανήματα ΤΒΜ (Μετροπόντικες) αναγκάζονταν να αδρανοποιούνται για μεγάλα χρονικά διαστήματα και τη θέση τους έπαιρναν συμβατικές μέθοδοι προκειμένου να ολοκληρωθούν τα έργα. Ο ένας Μετροπόντικας ήταν καθηλωμένος για περίπου δύο χρόνια στην περιοχή της οδού Αγ. Κωνσταντίνου, ενώ ο άλλος έβρισκε ανυπέρβλητες δυσκολίες στις περιοχές της Ερμού και του Κεραμεικού και κάτω από τη Συγγρού συνάντησε ασταθή εδάφη, υπόγειες λίμνες και στοές.

Εξαιτίας του εδάφους αλλά και πιθανών λανθασμένων υπολογισμών σημειώθηκαν καθιζήσεις στην πλατεία Καραϊσκάκη, στην Αγίου Κωνσταντίνου, στην Ομόνοια, στην οδό Νίκης στο Σύνταγμα, στη λεωφόρο Βουλιαγμένης και στη Δουκίσσης Πλακεντίας. Θυμηθείτε το διάσημο πλέον περίπτερο στην Πανεπιστημίου 44, που η γη άνοιξε και το κατάπιε. Μόνο κάτω από το σημείο εκείνο βρέθηκαν δύο πηγάδια, μία υπόγεια στοά και ένας υπόγειος ποταμός!(Το Βήμα, 28/03/1999) Τσιμέντο ταχείας πήξεως κάλυψε το ανεπιθύμητο άνοιγμα, ενώ συνολικά 600.000 κ.μ. τσιμέντου χρησιμοποιήθηκαν για να γεμίσουν τις τρύπες που άφηναν πίσω τους οι Μετροπόντικες. Μία και μόνο εικόνα, του περιπτέρου που σε ζωντανή σύνδεση κατέρρεε, ήταν αρκετή για να τρομάξει τους υπεργήινους και να προβληματίσει τους υπεύθυνους. Σοβαρά ερωτηματικά τέθηκαν την περίοδο εκείνη ακόμα και για τη συνέχεια των έργων του Μετρό αφού η μία δυσκολία διαδεχόταν την άλλη. Εκτός από το σαθρό έδαφος και τις αρχαιότητες, τα μηχανήματα δεν μπορούσαν να προχωρήσουν τις ήδη καθυστερημένες εργασίες επειδή έπεφταν πάνω σε δίκτυα κοινωφελών οργανισμών, παράνομους και επομένως άγνωστους αγωγούς, μπαζωμένα ρέματα και ποτάμια, παλιές γαλαρίες και υπόγειες στοές τις οποίες οι γεωλόγοι δεν γνώριζαν που ακριβώς βρίσκονται.

Τα έργα, ωστόσο, ολοκληρώθηκαν και εδώ και έξι περίπου χρόνια ο Μητροπολιτικός Σιδηρόδρομος των Αθηνών εξυπηρετεί εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες προσφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες του. Ανησυχίες όμως εκφράζονται για την αντοχή του ήδη επιβαρημένου και αποδεδειγμένα πλέον κούφιου υπεδάφους. Παρόμοιοι προβληματισμοί αφορούν και τις μελλοντικές επεκτάσεις του Μετρό ιδίως προς περιοχές όπως το Περιστέρι που παλιότερα λειτουργούσαν λιγνιτωρυχεία. Όσον αφορά τις μελλοντικές νέες γραμμές, στην «Κίτρινη», θα συνδέονται Μαρούσι, Άνω Λιόσια, Παγκράτι/ Καισαριανή, Κολωνάκι, Πανεπιστήμιο, Εξάρχεια, Δικαστήρια, Γαλάτσι, Άλσος Βεΐκου. Δεν έχουν ακουστεί λίγα για υπόγειες διαδρομές που περνούν κάτω από ορισμένα από τα παραπάνω μέρη. Γιατί δεν ξεκλειδώνονται άραγε οι ήδη υπάρχουσες υπόγειες στοές να εξυπηρετηθεί ο κόσμος;

ΥΠΟΧΘΟΝΙΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Ας πάμε και μια βόλτα ως την Ακρόπολη (την γνωστή, όχι την υπόγεια). Ένας μικρός περίπατος, στην πιο όμορφη ίσως περιοχή της πρωτεύουσας, τον πεζόδρομο των οδών Διονυσίου Αρεοπαγίτου και Αποστόλου Παύλου, αλλά και στο λόφο του Φιλοπάππου θα μας αποκαλύψει μια σειρά από σφραγισμένες με σιδερένιες πόρτες εισόδους σε μικρά σπήλαια ή «πηγάδια». Το ίδιο θα διαπιστώσουμε αν συνεχίσουμε και προς την αρχαία Αγορά, τον Κεραμεικό ή τους στύλους του Ολυμπίου Διός (κάπου εκεί κοντά όπου ο Δευκαλίων είδε κάποτε τα τελευταία νερά του κατακλυσμού να υποχωρούν σε μια ρωγμή του εδάφους). Αλλά και στους πρόποδες του «ιερού βράχου» θα δούμε κλειστά σπήλαια, όπως του Πανός και του Απόλλωνος.

Ο ιερός βράχος της Ακρόπολης με τους αμέτρητους λατρευτικούς χώρους, τα σπήλαια που αφθονούν στα διαβρωμένα του πετρώματα και τις ιερές πηγές που ξεπηδούν από τα σπλάχνα του, τυλιγμένος στην άχλη του μύθου στέκεται αινιγματικά στο πέρασμα του χρόνου κεντρίζοντας το ενδιαφέρον των εξερευνητών με το πλήθος των θρύλων που μιλούν για θησαυρούς θαμμένους στο εσωτερικό του, αμύθητης αξίας αγάλματα και λαβυρινθώδεις στοές που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα. Υπάρχει μάλιστα και ένας θρύλος που τοποθετεί κάτω από το έδαφος της Ακρόπολης έναν Παρθενώνα μεγαλοπρεπέστερο από αυτόν που όλοι γνωρίζουμε. Ο Παυσανίας, περιγράφοντας την Ακρόπολη αναφέρει διάφορα ιερά σπήλαια, μυστηριώδη πηγάδια και ανοίγματα του εδάφους, καθώς και μυστικές τελετές που συνδέονταν με όλα αυτά.

Στη νότια πλευρά της Ακρόπολης, πάνω από το θέατρο του Διονύσου περιγράφει σπήλαιο πάνω στο οποίο βρισκόταν τοποθετημένος τρίποδας, ενώ στο εσωτερικό του έφερε παράσταση του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος να σκοτώνουν τα παιδιά της Νιόβης. Το σπήλαιο σήμερα πέρα από κάποιους εναπομείναντες κίονες φιλοξενεί (φυσικά!) και ένα χριστιανικό εκκλησάκι. Περιγράφοντας τον ιερό χώρο του Ερεχθείου ο Παυσανίας αναφέρει στο εσωτερικό του παράξενου οικοδομήματος την ύπαρξη ενός πηγαδιού με θαλασσινό νερό. Το αξιοπερίεργο σχετικά με αυτό το πηγάδι δεν είναι τόσο το γεγονός ότι διαθέτει θαλασσινό νερό, όσο το γεγονός ότι όταν φυσάει νοτιάς ακούγεται μέσα του ήχος κυμάτων! Υποτίθεται ότι το πηγάδι αυτό το δημιούργησε ο Ποσειδώνας με ένα χτύπημα της τρίαινάς του ως σημείο προς τους Αθηναίους κατά τη διάρκεια της φιλονικίας του με την Αθηνά για την κυριαρχία της πόλης. Άραγε υπάρχει κάποια υπόγεια διαδρομή που ενώνει το πηγάδι του Ερεχθείου με τη θάλασσα; Σήμερα πάντως το εσωτερικό του Ερεχθείου είναι απρόσιτο για το κοινό, και κανείς δεν μπορεί να είναι εκεί όταν φυσάει νοτιάς για να ακούσει τον φλοίσβο των κυμάτων που ταξιδεύει με τον άνεμο ως το βράχο της Ακρόπολης.

Δυτικά του Ερεχθείου σε συνέχεια με τον ναό της Αθηνάς βρίσκεται ναός της Πανδρόσου της μόνης κόρης του Κέκροπα που δεν παράκουσε την εντολή της θεάς να μην ανοιχθεί το καλάθι στο εσωτερικό του οποίου βρισκόταν το παράξενο οφιοειδές πλάσμα που ονομαζόταν Εριχθόνιος. Σχετική με αυτό το γεγονός – ίσως σε ανάμνησή του – ήταν μια μυστική τελετή την οποία περιγράφει ο Παυσανίας. Γι’ αυτή την τελετή προετοιμάζονταν δύο μικρές παρθένες – διαφορετικές κάθε φορά – οι οποίες κατοικούσαν για κάποιο χρονικό διάστημα κοντά στον ναό της Πολιάδος Αθηνάς και ονομάζονταν αρρηφόροι. Η τελετή διαδραματιζόταν κατά τη διάρκεια της νύχτας και είχε μυστηριακό χαρακτήρα.

Οι δύο αρρηφόροι τοποθετούσαν στα κεφάλια τους, κατά το πρότυπο των καρυάτιδων, καλάθια που τους έδινε η ιέρεια της Αθηνάς των οποίων το περιεχόμενο δεν γνώριζε ούτε η ιέρεια ούτε και οι ίδιες. Στη συνέχεια κατευθύνονταν προς τον περίβολο της Αφροδίτης των Κήπων ο οποίος βρισκόταν εκεί κοντά – στη βόρεια πλευρά της Ακρόπολης που είναι σήμερα κλειστή για το κοινό – και από εκεί κατέβαιναν μέσω ενός υπόγειου περάσματος στο εσωτερικό του βράχου. Εκεί κάτω άφηναν τα αντικείμενα που μετέφεραν και έπαιρναν κάτι άλλο που έβρισκαν εκεί ήδη τοποθετημένο και έφερναν πίσω μαζί τους καλυμμένο. Ο Παυσανίας είτε δεν ήξερε είτε δεν ήθελε να αποκαλύψει τη φύση των μεταφερομένων αντικειμένων, καθώς και τη σκοπιμότητα αυτής της τελετής για την οποία απ’ ό,τι φαίνεται ούτε και η ίδια η ιέρεια της Αθηνάς είχε επαρκή πληροφόρηση. Αλλά τότε ποιος είχε γνώση της φύσης όλων αυτών των αντικειμένων που πηγαινοέρχονταν μέσω υπογείων περασμάτων, χωρίς κάποιο προφανή λόγο με τέτοια μυστικότητα και μέσα στη νύχτα; Προφανώς κάποιος ή κάποιοι που κατείχαν ιδιαίτερες γνώσεις σχετικές τόσο με τις χθόνιες λατρείες, οι οποίες είχαν συνήθως μυστηριακό χαρακτήρα, όσο και με την ιδιαίτερη σημασία της χρήσης σπηλαίων και υπογείων στοών σε τέτοιου είδους τελετουργίες.

Ο λόφος του Φιλοπάππου βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την Ακρόπολη προσφέροντας την ωραιότερη θέα προς τον Παρθενώνα. Εκεί δεσπόζουν καγκελόφραχτες οι υποτιθέμενες φυλακές του Σωκράτους που φημολογείται ότι συνδέονται με άλλο ένα τμήμα υπόγειων στοών. Μεταξύ των διαφόρων φραγμένων «πηγαδιών» που αφθονούν στο λόφο υπάρχει ένα που «κραυγάζει» ότι κάτι δεν πάει καλά. Λίγα μόλις μέτρα από την Δ. Αρεοπαγίτου, αλλά πάνω στην πλαγιά, κάποιος έφερε από το σπίτι του ένα βράδυ ένα στρώμα και μια καρέκλα και τα τοποθέτησε στο «πηγάδι». Επειδή μάλιστα τον ενδιέφερε η διάταξη των απορριμμάτων του, κατάφερε με κάποιον τρόπο να τοποθετήσει από ύψος τεσσάρων περίπου μέτρων, την καρέκλα όρθια στο στρώμα! Πρέπει να ήταν κάποιος πολύ τακτικός για να μην την πετάξει απλά μέσα…

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΤΑΝΥΞΗ ΥΠΟ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ

Στην Αθήνα ιδιαίτερη σχέση με την φημολογούμενη ύπαρξη υπογείων στοών και σηράγγων που συνδέουν διάφορα σημεία της πόλης έχουν και αρκετοί χριστιανικοί ναοί. Ένα καλό παράδειγμα είναι ο ναός των Αγίων Ισιδώρων στον Λυκαβηττό στο εσωτερικό του οποίου υπάρχει ένα άνοιγμα που σύμφωνα με την αναρτημένη μέσα στον ναό επιγραφή αποτελούσε έξοδο διαφυγής των πιστών κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Η ίδια επιγραφή αναφέρει ότι η υπόγεια διαδρομή έφτανε στο Γαλάτσι και από εκεί μέσω μιας άλλης οπής κατέληγε στην Πεντέλη. Η οπή όμως σήμερα δεν οδηγεί παρά μόνο λίγα μέτρα μακριά (βλ. άρθρο Άγιοι Ισίδωροι Λυκαβηττού, Η σφραγισμένη έξοδος, Μυστική Ελλάδα # 8, Μάρτιος 2005). Άραγε κάποιοι για λόγους που μόνο να φανταστούμε μπορούμε έκλεισαν την υπόγεια δίοδο ή απλά αυτή δεν υπήρξε ποτέ; Το ενδιαφέρον είναι ότι αν δεν υπήρξε, τότε η επιγραφή είναι η ατράνταχτη απόδειξη μιας εισβολής του φανταστικού στο πραγματικό! Η επιγραφή διασώζει έναν θρύλο αν όχι ένα γεγονός και στηρίζει την ύπαρξη αρχαίων υπογείων διαδρομών, έστω και στο επίπεδο του συλλογικού ασυνειδήτου.

Ένα ανάλογο παράδειγμα αποτελεί ο ναός της Αγίας Δυνάμεως στη γωνία των οδών Μητροπόλεως και Πεντέλης. Σύμφωνα με το ενημερωτικό φυλλάδιο που διανέμεται στο ναό, το εκκλησάκι που αποτελεί μετόχι της μονής Πεντέλης διαθέτει μία υπόγεια στοά που φτάνει ως το σκοπευτήριο Καισαριανής και χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας για τη μεταφορά πυρομαχικών. Τα πυρομαχικά αυτά κατασκευάζονταν από καλόγερους σε έναν υπόγειο χώρο του ναού που βρίσκεται σε βάθος 15 μέτρων κάτω από την Αγία Τράπεζα, από τον οποίο ξεκινούσε η στοά. Όπως μας πληροφορεί το φυλλάδιο «τους τοίχους του υπόγειου χώρου κοσμούν παλιές τοιχογραφίες και σκαλισμένες παραστάσεις πουλιών, φύλλων αμπέλου και αγγέλων που κρατούν ρομφαίες», γεγονός που υποδεικνύει ότι κάποτε αποτελούσε τόπο λατρείας. Η ύπαρξη μάλιστα κάποιων κιόνων εκεί ανάγει την ύπαρξη λατρευτικού τόπου στην αρχαιότητα. Το ιερό του ναού είναι βεβαίως κλειστό και για άλλη μία φορά αδύνατο να διαπιστωθεί η αλήθεια ή όχι των όσων επίσημα αναφέρονται για τα υπόγεια της Αγίας Δυνάμεως.

Μία άλλη εκκλησία της περιοχής του κέντρου που αποτέλεσε σταθμό στην νεομυθολογία της υπόγειας Αθήνας είναι η γνωστή ρώσικη εκκλησία στην Φιλελλήνων, στην περιοχή που κάποτε ονομαζόταν «Μπουμπουνίστρα» λόγω των ανεξήγητων κρότων που ακούγονταν κατά καιρούς από το υπέδαφος. Η Ρώσικη Εκκλησία γνωστή και ως εκκλησία της Παναγίας Λυκοδήμου διαθέτει μία κρύπτη αλλά η στοά που ξεκινά από αυτή δεν οδηγεί σε κάποιο δαιδαλώδες δίκτυο, αλλά αντίθετα σταματά σε ένα ρηχό αρχαίο πηγάδι. Άλλοι χριστιανικοί ναοί που έχουν συνδεθεί με το θέμα της Υπόγειας Αθήνας είναι η Μονή Καισαριανής, η Μονή Αστερίου και η Ομορφοκκλησιά στο Γαλάτσι.

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΔΡΑΚΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Από τα πιο μυστηριώδη «αόρατα» σημεία του κέντρου είναι η πόρτα στην Ακαδημίας 58 a που αποτελεί δεύτερη είσοδο του νεοκλασικού κτιρίου της οδού Μαυρομιχάλη 6. Δημιούργημα και οικία του μεγάλου και ιδιαίτερου αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλερ , το κτίριο παραμένει εντυπωσιακό και αποπνέει μυστήριο. Η παράδοξη αρχιτεκτονική και διακόσμηση μπορούν να εξάψουν την φαντασία του ερευνητή, με αποκορύφωμα ένα μικρό βυζαντινό μουσείο, μεταγενέστερη προσθήκη, που μοιάζει (;) με εκκλησάκι και καλύπτει όλη την εσωτερική αυλή. Περίτεχνα τέμπλα, κόγχες και η μεγαλοπρέπεια ενός άλλου αιώνα ιντριγκάρουν τη σκέψη. Το γεγονός ότι ο Τσίλερ σύμφωνα με τα αρχεία της Μασονικής Στοάς της Ελλάδας υπήρξε Μασόνος μάλλον δεν είναι αρκετό για να υποστηρίξει και τα όσα περί μυστικών τελετών εντός του κτιρίου έχουν αναφερθεί κατά καιρούς. Ο μεταλλικός δράκος που στόλιζε την είσοδο από Ακαδημίας 58a αποκαθηλώθηκε πριν λίγα χρόνια, αφού έγιναν ανόητες και ύποπτες συνδέσεις με «σατανιστικές» τελετές στο χώρο του οικήματος. Δυστυχώς δεν υπάρχουν ούτε και είσοδοι που οδηγούν στον «κάτω κόσμο» παρά μόνο σκάλες που οδηγούν στον πάνω όροφο. Κανένα στοιχείο δεν αποδεικνύει τη σύνδεση της οικίας με υπόγειες στοές. Η πρόσβαση στην Ακαδημίας 58a από το εσωτερικό του σπιτιού έχει κλείσει με δύο τσιμεντένια χωρίσματα και στους δύο ορόφους, καθιστώντας οποιαδήποτε έρευνα αδύνατη.

Το κτίριο των παλαιών ανακτόρων που στεγάζει σήμερα το ελληνικό κοινοβούλιο υπήρξε ανέκαθεν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία αναφοράς των θρύλων που μιλούν για δαιδαλώδη δίκτυα στοών που διατρέχουν το υπέδαφος της Αθήνας. Η Βουλή χτίστηκε την περίοδο 1836-1840 από Βαυαρούς αρχιτέκτονες σ’ έναν ιδιόμορφο, υπερυψωμένο από τη μία πλευρά και σχεδόν επικλινή γεωγραφικό χώρο, ο οποίος πριν φιλοξενήσει το γνωστό σε όλους αυστηρό και επιβλητικό κτίριο είχε την ονομασία «Αναλαμπή»! Ως κτίριο προορισμένο για βασιλείς και μάλιστα μιας χώρας που δεν είχε ακόμη σταθεροποιηθεί πολιτικά, είναι πολύ πιθανό να διέθετε υπόγειες διεξόδους που θα χρησιμοποιούνταν σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης. Εντυπωσιακό μάλιστα είναι το πολυεπίπεδο υπόγειο γκαράζ της Βουλής, η ύπαρξη του οποίου οδηγεί συνειρμικά στη φήμη που θέλει τα υπόγεια της Βουλής να συνδέονται με τα σπήλαια του απαγορευμένου μετά το σούρουπο Υμηττού δημιουργώντας μία μυστική έξοδο κινδύνου, διαθέσιμη στα μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου.

Το 1842, άρχισε η κατασκευή και του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία, που είναι το πρώτο κτίριο, εκτός των Ανακτόρων, που χτίστηκε στην πλατεία Συντάγματος. Για τις υπόγειες στοές της περιοχής έχουν επίσης ακουστεί πολλά. Τα Χριστούγεννα του 1944, μια ομάδα ανταρτών, εισερχόμενη από κάποια υπόγεια είσοδο της οδού Πειραιώς μετέφερε ένα τόνο δυναμίτιδας κάτω από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, όπου γινόταν συνάντηση των συμμάχων (ανάμεσά τους και ο Γ. Τσόρτσιλ και ο Γ. Παπανδρέου). Η έκρηξη δεν έγινε, γιατί η ασφάλεια του ξενοδοχείου ειδοποιήθηκε και εντόπισε εγκαίρως τα εκρηκτικά. Το σχέδιο των υπογείων δικτύων υποτίθεται πως είχε διαρρεύσει από την πολεοδομία Αθηνών (βλ. άρθρο του Jonathan Bright «Υπόγειες Πολιτείες», strange 23).

Για την περίπτωση του Συντάγματος είναι προφανές πως δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν αποδεικτικά στοιχεία για την ύπαρξη ή μη υπογείων στοών για λόγους «εθνικής ασφαλείας». Αν πράγματι υπάρχει, όπως λέγεται, υπόγεια διαδρομή προς τα σπήλαια του Υμηττού, που θα οδηγούσε εκεί την πολιτική εξουσία (την παλαιότερη ή την σημερινή) σε περίπτωση κινδύνου, σίγουρα είναι μια πληροφορία που δεν θα έπρεπε να γνωρίζει ο καθένας, τουλάχιστον όχι στις ακριβείς λεπτομέρειές της.

Τώρα, το που μπορεί να οδηγούν όλες αυτές οι υπόγειες στοές δεν είναι το μεγαλύτερο μυστήριο σχετικά με αυτές. Κατά καιρούς έχουν υπάρξει φήμες και για το τι μπορεί να συμβαίνει κάποια βράδια εκεί, όταν κανείς δεν μπορεί να το δει. Πόσο πιθανό είναι τελικά να υπάρχουν «μυστικές οργανώσεις» που δρουν στην Αθήνα και τελούν «παράξενες λειτουργίες» στα υπόγεια γύρω από το κέντρο της πόλης, ακόμα και κάτω από τη Βουλή, πράγμα που θα σήμαινε ότι σε αυτές λαμβάνουν μέρος και δημόσια πρόσωπα υπεράνω υποψίας;

Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 όταν ο Γιώργος Μπαλάνος, ο οποίος έχει συμβάλει καθοριστικά και σε αυτό το ζήτημα, δημοσίευσε έναν (θρυλικό πλέον) πρόλογο λίγων σελίδων στις «Ιστορίες της Μυθολογίας Κθούλου» (εκδόσεις Ωρόρα). Εκεί, ως συνήθως, αφήνοντας πολλά δυσνόητα υπονοούμενα, μεταξύ άλλων, για τις υπόγειες στοές της Αθήνας και τις πιθανές συνδέσεις τους με τη δράση μυστικών αδελφοτήτων, δίνει εντελώς νέα και διαφορετική όψη στο όλο θέμα. Φυσικά ήταν μερικά χρόνια νωρίτερα, όταν με το «Αίνιγμα της Πεντέλης» είχε κινήσει το ενδιαφέρον του κόσμου για το ζήτημα της σπηλιάς του Νταβέλη και της ευρύτερης περιοχής, που τελικά έφτασε, μέσα και από αρκετές παρεξηγήσεις, να αναφέρεται σε κάθε συζήτηση γύρω από την υπόγεια Αθήνα. Κάποια στιγμή στο παρελθόν ζητήθηκε και από κρατικές υπηρεσίες η βοήθειά του για να ερευνηθεί και να αντιμετωπιστεί ένας «υπόγειος κίνδυνος», όπως έχει ο ίδιος αποκαλύψει. Το θέμα φαίνεται πως συνδέεται και με αυτό της «Σκιάς» και τελικά και με τα παράξενα καπάκια που φέρουν σύμβολα παραδοσιακά αποκρυφιστικά, όπως τα πεντάκτινα αστέρια σε όλες τις πιθανές εκδοχές τους και άλλα περίεργα σχήματα, και βρίσκονται διάσπαρτα στους δρόμους της Αθήνας αλλά και άλλων πόλεων.

Μυστηριώδη καπάκια, τρύπια βουνά, εκκλησίες με μυστικές κρύπτες, υπόγεια ποτάμια, υποχθόνιες λατρείες, απόρρητες στρατιωτικές εγκαταστάσεις, απόκρυφες αδελφότητες με σκοτεινούς σκοπούς φτιάχνουν ένα περίπλοκο αλλά και συναρπαστικό μωσαϊκό που αποτελεί πρόκληση για κάθε επίδοξο εξερευνητή. Η νεομυθολογία της υπόγειας Αθήνας είναι το ίδιο λαβυρινθώδης και γοητευτική με τις σήραγγες που υποτίθεται πως διατρέχουν την πόλη. Ίσως και περισσότερο…

ΑΝΟΔΟΣ
Περπατάμε αμέριμνοι σε μία Νεκρή Πόλη. Την Αθήνα. Νεκροί Άνθρωποι και Νεκρά Κτίρια την αποτελούν. Ξένοι σε ένα αφιλόξενο νεκροταφείο, έχουμε χάσει τα κλειδιά της εξόδου. Ίσως δεν τα είχαμε ποτέ. Περιμένουμε τη Ζωή από το Σκοτάδι, μία δροσοσταλίδα δράσης, μία ανακάλυψη από μία Αθήνα που πέρασε στη Λήθη. Την Υπόγεια Αθήνα και τα ξεχωριστά μυστικά της. Αναζητούμε μία Έξοδο, αλλά οι έξοδοι έχουν κλείσει. Χωρίς κλειδιά, αναπολούμε μπροστά από πόρτες άδειες…

«Έτσι η Ευσαπία των ζωντανών άρχισε να αντιγράφει το υπόγειο αντίγραφό της. Λένε ότι αυτό δεν συμβαίνει μονάχα τώρα: λένε ότι στην πραγματικότητα είναι οι νεκροί που έκτισαν την πάνω Ευσαπία κατ’ εικόνα και ομοίωση της πόλης τους. Λένε ακόμα ότι στις δυο δίδυμες πόλεις δεν υπάρχει πλέον τρόπος για να ξεχωρίσει κανείς ποιοι είναι οι ζωντανοί και ποιοι οι νεκροί». Ίταλο Καλβίνο

via
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Η μέρα που μας είπαν “γεια” οι εξωγήινοι...

15 Αυγούστου 1977: Η μέρα που μας είπαν “γεια” οι εξωγήινοι; Στις 15 Αυγούστου 1977, στο Delaware του Ohio, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Ohio State, ανίχνευσαν ένα ράδιο-σήμα 72 δευτερολέπτων που προερχόταν από...
κάπου κοντά στον αστερισμό του Τοξότη. Λόγω της θέσης του σήματος, της συχνότητας και της μοναδικής υπογραφής του, ονομάστηκε σήμα “Wow!”, και από την ημέρα της ανακάλυψής του, οι φήμες ότι ήταν ένα.....



μήνυμα από κάποιας μορφής εξωγήινη ζωή οργιάζουν.

Στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, το Πανεπιστήμιο Ohio State λειτουργούσε ένα σχετικά μεγάλο ραδιοτηλεσκόπιο, γνωστό ως το Μεγάλο Αυτί. Χτισμένο σε μία περιοχή 1,5 φορές μεγαλύτερη από ένα γήπεδο αμερικάνικου ποδοσφαίρου, το Μεγάλο Αυτί είχε δύο γιγάντιες κεραίες σαν κέρατα, που λάμβαναν ραδιοκύματα από το εξώτερο διάστημα.

Με τον απλό σχεδιασμό του, το Μεγάλο Αυτί μπορούσε να παρακολουθεί μόνο τα σήματα που ήταν σε ευθεία γραμμή, ώστε κάθε φορά που η Γη γυρνούσε μακριά από την τοποθεσία προέλευσής τους – μία διαδικασία που έπαιρνε, περίπου, 72 δευτερόλεπτα – τα σήματα χάνονταν.

Οι δύο κεραίες του Μεγάλου Αυτιού δούλευαν σε συντονισμό. Δίπλα – δίπλα, συνήθως μάζευαν ουσιαστικά το ίδιο σήμα, αλλά το καθένα είχε μία ελαφρώς διαφορετική εστίαση, μιας και το λάμβαναν με διαφορά, περίπου, 2 λεπτών. Αξίζει να σημειωθεί ότι το σήμα Wow! ανιχνεύθηκε από μόνο από ένα από τα δύο κέρατα, κάτι που οδήγησε τους επιστήμονες να πιστέψουν ότι είτε ξεκίνησε μετά που το πρώτο κέρατο είχε προσπεράσει το σημείο του ουρανού από όπου προέρχονταν είτε τελείωσε πριν το δεύτερο κέρατο φτάσει σε εκείνο το σημείο.

Επιπρόσθετα, λόγω της περιορισμένης εμβέλειας του Μεγάλου Αυτιού και της περιστροφής της Γης, οι επιστήμονες δεν έχουν κανέναν τρόπο να ξέρουν για πόση ώρα μεταδίδονταν το σήμα πριν ανιχνευτούν τα 72 δευτερόλεπτά του, πέρα από το ότι κράτησε για λιγότερο από 24 ώρες.

Ο εντοπισμός και τα βαφτίσια του Wow! Όλα τα σήματα που μάζεψε το Μεγάλο Αυτί καταγράφηκαν ως μία σειρά από αριθμούς και/ή γράμματα, τα οποία αντανακλούσαν την έντασή τους. Αυτές οι καταγραφές, στη συνέχεια, τυπώνονταν σε χαρτιά, τα οποία εθελοντές ανέλυαν, συχνά, μέρες μετά.

Ένας από αυτούς τους εθελοντές, ο Jerry Ehman, κοιτούσε την εκτύπωση για την 15η Αυγούστου, όταν πρόσεξε μία ασυνήθιστη ακολουθία γραμμάτων και αριθμών: 6EQUJ5. Έμοιαζε σημαντική και αξιοπρόσεκτη για πολλούς λόγους, συμπεριλαμβανομένου του ότι ήταν περικυκλωμένη από καταγραφές άλλων σημάτων, από τα οποία κανένα δεν πλησίαζε τον βαθμό έντασής της.

Σύμφωνα με το σύστημα του Μεγάλου Αυτιού, τα ψηφία από το 1 μέχρι το 9 χρησιμοποιούνταν για να υποδηλώσουν τις εντάσεις από το 1 ως το 10. Αν ένα σήμα ήταν ακόμα πιο δυνατό, χρησιμοποιούνταν γράμματα, ξεκινώντας από το A, για ένταση 10 μέχρι 11. Το Q αντιστοιχούσε σε δύναμη σήματος της τάξης του 26 με 27 και το U σε σήματα με ένταση από 30 έως 31. Η ισχυρότερη ένταση που μπορούσε να φτάσει ένα ράδιο-σήμα ήταν το 35.

Δηλαδή, το σήμα υπό εξέταση ξεκίνησε από εντάσεις 6 με 7 (αριθμός 6), ανέβηκε στο 14 με 15 (γράμμα E), συνέχισε ακόμα πιο ψηλά με ένταση 26 με 27 (Q) και 30 με 31 (U), πριν κατέβει στο 19 με 20 (J) και σβήσει σε εντάσεις 5 με 6 (αριθμός 5). Η συχνότητα του σήματος ήταν, επίσης, μοναδική και “κολλημένη”, περίπου, στα 1,42 GΗz.

Για όλους αυτούς τους λόγους ή για κάποιον άλλο, ο εθελοντής Jerry Ehman κύκλωσε το σήμα και έγραψε δίπλα του 3 γράμματα και ένα σημείο στίξης: Wow! Αφού όλοι συμφώνησαν με την εκτίμησή του, από τότε το σήμα έμεινε γνωστό με αυτή την ονομασία. Πολλές εξηγήσεις έχουν προταθεί για το σήμα, αλλά οι περισσότερες από αυτές έχουν απορριφθεί.

1. Φυσική εκπομπή ραδιοκυμάτων; Όχι. Αυτή η πιθανότητα αποκλείστηκε, αφού οι φυσικές εκπομπές δημιουργούν στατικό που εμφανίζεται σε άλλες συχνότητες, τη στιγμή που το Wow! δεν συσχετίστηκε με κάποιο στατικό και μεταδόθηκε μόνο σε μία συχνότητα.

2. Λάθος του συστήματος; Απίθανο, δεδομένου ότι η καμπύλη του σήματος υπό εξέταση, όπως αποτυπώθηκε στο χαρτί, συμφωνεί με όλα τα υπόλοιπα σήματα που εντόπιζε το Μεγάλο Αυτί. Καθώς η κεραία του προσέγγιζε το σήμα άρχισε να καταγράφει μέτρια ένταση, όσο πλησίαζε (με την περιστροφή της Γης) η ένταση μεγάλωνε, και όταν απομακρύνθηκε, η ένταση έσβησε. Τα παραπάνω υποστηρίζουν και τον ισχυρισμό ότι το σήμα προέρχονταν από ένα και μόνο σημείο στον ουρανό.

3. Τεχνητός δορυφόρος; Δύο επιχειρήματα έχουν καταρρίψει αυτή τη θεωρία. Πρώτον, στη συχνότητα των 1420 MΗz δεν εκπέμπει κανένας ανθρώπινος ραδιοτηλεοπτικός φορέας, λόγω απαγόρευσης που ισχύει πριν από τον εντοπισμό του Wow!. Δεύτερον, και να υπήρχε δορυφόρος που αγνόησε την απαγόρευση, θα πρέπει να ήταν τοποθετημένος στο σωστό σημείο και να κινείται απολύτως ευθυγραμμισμένος με το Μεγάλο Αυτί, για να “πλαστογραφήσει” το σήμα. Οι ειδικοί συμφωνούν ότι ήταν αδύνατο.

4. Μήνυμα από εξωγήινους; Η θεωρία που συναρπάζει τους περισσότερους. Βασίζεται εν πολλοίς στο γεγονός ότι η συχνότητα του σήματος Wow! (1,42 GHz) είναι πάρα πολύ κοντά στη “γραμμή του υδρογόνου” (τη συχνότητα που αντηχεί το υδρογόνο).

Σε συνδυασμό με το δεδομένο ότι το υδρογόνο είναι το πιο κοινό στοιχείο στο σύμπαν, πολλοί υποστηρίζουν ότι, αν υπάρχει εξωγήινη ζωή, αυτό θα επέλεγε για να επιχειρήσει να επικοινωνήσει μαζί μας. Ένα ακόμα επιχείρημα των υποστηρικτών της θεωρίας είναι ότι δεν υπάρχουν φυσικές πηγές ραδιοκυμάτων κοντά στην τοποθεσία από την οποία προέρχονταν το σήμα Wow!.

Ενθαρρυμένοι από το σήμα Wow!, στα χρόνια που ακολούθησαν την ανακάλυψή του, οι επιστήμονες συνεχίζουν να παρατηρούν εκείνο το κομμάτι του ουρανού, αλλά παρά τις δεκάδες προσπάθειές τους, δεν έχουν καταφέρει να εντοπίσουν άλλα σήματα με την ίδια προέλευση.

Κάποιοι χρησιμοποιούν το παραπάνω γεγονός σαν επιχείρημα για να πουν ότι, μάλλον, δεν ήταν εξωγήινοι πίσω από το Wow!, υποστηρίζοντας ότι μια μορφή ζωής με νοημοσύνη θα έστελνε ένα συνεχόμενο ή επαναλαμβανόμενο σήμα. Αλλά οι κυνηγοί εξωγήινων ελπίζουν ακόμα. Στο κάτω κάτω, κι εμείς, όταν στείλαμε παρόμοιο σήμα, το κάναμε για μία και μοναδική φορά.

Και επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία:

* Πρώτον, οι συχνότητες μεταξύ 1400 και 1427 MHz παραμένουν απαγορευμένες, ώστε αν εκπέμψει ποτέ κάτι, στη γραμμή του υδρογόνου, να ξέρουμε ότι είναι από εκεί έξω.

* Και δεύτερον, τριάντα πέντε χρόνια μετά τον εντοπισμό του Wow!, στείλαμε τη δική μας απάντηση, στέλνοντας ένα σήμα αποτελούμενο από περισσότερα από 10 χιλιάδες Tweets, αλλά και βίντεο, προς την κατεύθυνση από όπου λάβαμε το περίεργο σήμα.

Ποιος ξέρει; Ίσως, σε μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια, όταν το σήμα θα έχει φτάσει στον προορισμό του, αν υπάρχει αποδέκτης και αν υπάρχουν άνθρωποι, μέχρι τότε, οι πρόγονοί μας, να λάβουν μία απάντηση: “Γεια σας! Αργήσατε, αλλά σας περιμέναμε!”.

Pathfinder

via
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Μύθοι και θρύλοι για την Πανσέληνο

Για τους ρομαντικούς, η αποψινή (σ.σ. 09 Σεπτεμβρίου) Πανσέληνος είναι η τέλεια αφορμή για βραδινή βόλτα κατά προτίμηση κάπου με θέα –στα τειχάκια του Λυκαβηττού κάθε βράδυ με Πανσέληνο γίνεται λαϊκό προσκύνημα. Για όσους πιστεύουν στην αστρική επιρροή στις ζωές μας, είναι μια καλή αφορμή να κλειδωθούν στο σπίτι και να μη μιλήσουν σε άνθρωπο, για να αποφύγουν τα χειρότερα –εκείνα που μπορεί να μας προκαλέσει η κακή ψυχολογία που μας χαρίζει απλόχερα κάθε Πανσέληνος.
 
Εμείς, πάλι, αποφασίσαμε να αποτίσουμε τον δέοντα φόρο τιμής στην Πανσέληνο του Σεπτεμβρίου, συγκεντρώνοντας μύθους, θρύλους και λαϊκές δοξασίες απ’ όλο τον κόσμο. Και διαπιστώσαμε ότι κάθε λαός που κοίταξε την Πανσέληνο από τις απαρχές της ανθρωπότητας μέχρι σήμερα εμπνεύστηκε και από έναν μύθο για έναν ερωτευμένο θεό.

5 ιστορίες από τις μυθολογίες του κόσμου

Σε πολλές μυθολογίες της Ανατολικής Ασίας, αλλά και των Αζτέκων, στο φεγγάρι κατοικεί ένα… κουνέλι, το οποίο φαίνεται και με γυμνό μάτι επάνω στην Πανσέληνο (φωτογραφία πάνω). Το μυστήριο τετράγωνο σχήμα δίπλα του είναι ένα γουδί, το περιεχόμενο του οποίου διαφέρει από κουλτούρα σε κουλτούρα. Για τους Κινέζους, το κουνέλι είναι ο σύντροφος της θεάς του φεγγαριού, Chang'e, για την οποία φτιάχνει στο γουδί του το ελιξήριο της ζωής. Στην ιαπωνική και την κορεάτικη εκδοχή, πάλι, το φεγγαροκούνελο χτυπά στο γουδί του τα συστατικά για το κέικ ρυζιού που φτιάχνει. Ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για την ιστορία έχει η Wikipedia, εδώ.

Μια που αναφερθήκαμε στη θεά Chang'e, να προσθέσουμε εδώ ότι εκείνη και άλλες θεές του φεγγαριού (όπως η θεά των Ίνκας Quilla) λατρεύονταν και ως θεές της γονιμότητας και της αναπαραγωγής. Καθότι ο κύκλος της σελήνης είναι παρόμοιος σε ημερολογιακή διάρκεια με την εμμηνορροϊκό κύκλο, πολλοί αρχαίοι πολιτισμοί συνέδεαν την Πανσέληνο με την γονιμότητα. Έχουν βρεθεί, για παράδειγμα, αρχαία ασσυριακά κείμενα με συμβουλές για το πότε οι γυναίκες είναι πιο γόνιμες –ναι, σωστά μαντέψατε, εκεί γύρω στην Πανσέληνο.

Στη μυθολογία των Inuit της Γροιλανδίας, το φεγγάρι είναι ένας θεός, ο Anningan, ο οποίος κυνηγά την αδερφή του, Malina, που είναι ο ήλιος, στο ουράνιο στερέωμα. Το αέναο αυτό κυνηγητό, σε συνδυασμό με την έλλειψη φαγητού στο διάστημα, εξουθενώνει τον Anningan και γι’ αυτό ολοένα αδυνατίζει. Ο χαριτωμένος μύθος είναι, προφανώς, μια προσπάθεια του αρχαίου λαού να εξηγήσει τις φάσεις της σελήνης καθώς εκείνη γίνεται από Πανσέληνος μισοφέγγαρο.

Ο μύθος του Λυκάνθρωπου, ήτοι του ανθρώπου που μεταμορφώνεται σε λύκο με την εμφάνιση της Πανσελήνου, έχει τις ρίζες του στην Πρωτο-Ινδοευρωπαϊκή Μυθολογία. Έγινε, όμως, δημοφιλής τον Μεσαίωνα, όταν η «λυκανθρωπία» θεωρήθηκε μία (όχι ιδιαίτερα δημοφιλής) μορφή μαγείας, οι θιασώτες της οποίας –εννοείται– καίγονταν στην πυρά. Ανθρώπους που μεταμορφώνονται σε λύκους συναντάμε και στην αρχαία ελληνική μυθολογία, αλλά χωρίς εμφανή σχέση με την Πανσέληνο. Ο Ηρόδοτος, για παράδειγμα, αναφέρει τους Νέουρι, μια φυλή στα βορειο-ανατολικά της Σκυθίας, που μεταμορφώνονταν όλοι σε λύκους μια φορά τον χρόνο για μερικές μέρες, και μετά ξαναέπαιρναν την ανθρώπινη μορφή τους.

Για κάποιες φυλές της Αφρικής, το φεγγάρι είναι ο θεός Mawu, η μοίρα του οποίου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με εκείνη της αγαπημένης του, θεάς Liza, που δεν είναι άλλη από τον ήλιο. Οι δύο θεοί διατηρούν, καταπώς φαίνεται, σχέση από απόσταση, καθότι οι ηλιακές και σεληνιακές εκλείψεις συμβαίνουν σύμφωνα με αυτή την παράδοση όταν κάνουν έρωτα. Συχνό φαινόμενο δεν το λες.

Και 5 λαϊκές δοξασίες για την Πανσέληνο


  • Η καλύτερη στιγμή για να προβλέψει τα μελλούμενα κάποιος με το σχετικό χάρισμα, είναι η Ανατολή της Πανσελήνου.
  • Η Πανσέληνος που θα πέσει Παρασκευή και 13 προμηνύει καταστροφικά γεγονότα. Ευτυχώς, πρόκειται για σχετικά σπάνιο φαινόμενο. Πανσέληνο Παρασκευή και 13 είχαμε τον περασμένο Ιούνιο, ενώ η επόμενη υπολογίζεται για τις 13 Αυγούστου 2049.
  • Η τύχη ακολουθεί σε όλη τους τη ζωή τους ανθρώπους που γεννιούνται βράδυ με Πανσέληνο.
  • Η Πανσέληνος επηρεάζει την ανθρώπινη ψυχολογία, αυξάνοντας στατιστικά τα ατυχήματα, την επιθετικότητα, τις δολοφονίες και τις βίαιες επιθέσεις, τα περιστατικά υπνοβασίας και τις επιληπτικές κρίσεις.
  • Η Πανσέληνος μπορεί να προκαλέσει σεισμούς.

via