Τυραννόσαυρος: Ιστορικά

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ιστορικά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Η άγνωστη ιστορία του Έλληνα πιλότου της βρετανικής αεροπορίας που κατέρριψε 19 γερμανικά αεροπλάνα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

- Σάββατο, Ιουνίου 12, 2021 0

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news


Για κάθε μία κατάρριψη, σχεδίαζε μια σβάστικα στο εμπρόσθιο μέρος του αεροσκάφους του, κάτω από το όνομα KAY, που ήταν η αγγλική συντόμευση του ονόματος Καίτη.

ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΡΕΩΣ ΓΝΩΣΤΗ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟ.

Ο Ιωάννης Αγοραστός Πλαγής γεννήθηκε στις 10 Μαρτίου 1919 στο Χάρτλεϊ της Ροδεσίας, τη σημερινή Ζιμπάμπουε, που τότε ήταν αποικία και μέρος της βρετανικής Κοινοπολιτείας. Οι γονείς του είχαν μεταναστεύσει από τη Λήμνο και ο Πλαγής διατήρησε την ελληνική του υπηκοότητα και βαφτίστηκε χριστιανός ορθόδοξος. Στην ηλικία των 20 θέλησε να ενταχθεί στην πολεμική αεροπορία της Ροδεσίας, αλλά το αίτημα του απορρίφθηκε, καθώς δεν ήταν Βρετανός υπήκοος. Ένα χρόνο αργότερα, με την είσοδο της Ελλάδας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των συμμαχικών δυνάμεων, ο Πλαγής ξεκίνησε την εκπαίδευση του ως πιλότος στη Ροδεσία.

Το 1942 ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή του και μετατέθηκε στη Βρετανία με τον βαθμό του Επισμηνία. Τον ίδιο χρόνο προθυμοποιήθηκε να μεταβεί στη Μάλτα, όπου δεχόταν συνεχόμενες επιθέσεις από ιταλικά και γερμανικά αεροσκάφη. Η αγγλική βασιλική αεροπορία είχε χάσει περισσότερα από 300 αεροσκάφη και η κατάσταση ήταν πάρα πολύ δύσκολη.

Ο Ιωάννης Αγοραστός, Ανθυποσμηναγός πλέον, απογειώθηκε από την Αλγερία και έφτασε στη Μάλτα για να αντικρίσει μια άνιση μάχη. Η αεράμυνα του νησιού είχε σχεδόν αποδεκατιστεί. Τα περισσότερα αεροσκάφη είχαν τεθεί εκτός μάχης, ενώ τα πολεμικά αεροπλάνα του Άξονα υπερτερούσαν κατά πολύ αριθμητικά. Για κάθε τέσσερα διωκτικά συμμαχικά αεροπλάνα ισοδυναμούσαν περίπου 150 βομβαρδιστικά και μαχητικά εχθρικά αεροσκάφη. Ωστόσο, το σθένος του Έλληνα πιλότου ήταν τεράστιο.

Παρόλο που δεν είναι ευρέως γνωστός στο ελληνικό κοινό, μνημονεύτηκε από τον στρατιωτικό τύπο και έμεινε γνωστός κυρίως για τις αερομαχίες στη Μάλτα.

Την πρώτη Απριλίου 1943 μαζί με τέσσερα αεροπλάνα τύπου «Spitfire Mk Vb», ο Πλαγής κατάφερε να αναχαιτίσει ένα ιταλογερμανικό σμήνος που αποτελούταν από 260 μαχητικά και βομβαρδιστικά αεροσκάφη! Μάλιστα κατάφερε να καταρρίψει τέσσερα εχθρικά αεροπλάνα. Για το κατόρθωμα αυτό κέρδισε το παράσημο του «Διακεκριμένου Σταυρού Πτήσεων» και προάχθηκε σε Υποσμηναγό. Δύο μήνες αργότερα, κατέρριψε άλλα δύο αεροσκάφη και αναχαίτισε περίπου 40 γερμανικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα.


Ο Ιωάννης Πλαγής με το παράσημο του DFC, συνεπώς πρόκειται για την εποχή που υπηρετούσε στην Μάλτα, περ. 1941.

Η άγνωστη ιστορία του Έλληνα πιλότου της βρετανικής αεροπορίας που κατέρριψε 19 γερμανικά αεροπλάνα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

Οι γονείς του Γιάννης Αγοραστός (1867-1940) και Ελένη (πατρικόν Ροσέλη) (1890-1972)

Όσο διάστημα έμεινε στην πρώτη γραμμή της άμυνας του νησιού, ο Ιωάννης Αγοραστός κατάφερε 13 καταρρίψεις. Για κάθε μία κατάρριψη, σχεδίαζε μια σβάστικα στο εμπρόσθιο μέρος του αεροσκάφους του, κάτω από το όνομα KAY, που ήταν η αγγλική συντόμευση του ονόματος Καίτη. Ονόμασε το αεροσκάφος του Καίτη, το όνομα της αγαπημένης του αδερφής.

Τον Αύγουστο του 1943, ο Ιωάννης Πλαγής επέστρεψε στην Αγγλία. Το σώμα και το πνεύμα του είχαν εξαντληθεί και χρειαζόταν άμεση ανάρρωση.

Πριν φύγει, οι Έλληνες κάτοικοι της Μάλτας του δώρισαν μια τιμητική πλακέτα για τη συνεισφορά του στην αμυντική υπεράσπιση του νησιού. Μετά την επιβαλλόμενη ξεκούρασή του, ο Αγοραστός επέστρεψε στο μέτωπο του πολέμου, ως διοικητής της Μοίρας 64. Για αρκετούς μήνες συμμετείχε σε πολεμικές αποστολές, πετώντας πάνω από τη Δυτική Ευρώπη. Πέτυχε άλλες δύο καταρρίψεις. Τον Σεπτέμβριο του 1944, και ενώ πετούσε πάνω από την Ολλανδία, κατά τη διάρκεια της μάχης του Άρνεμ, το αεροσκάφος του καταρρίφθηκε.


Ο Ιωάννης Πλαγής περιγράφει μια αερομαχία στον Michel "Mike" G. L. Donnet, χρησιμοποιώντας τα χέρια του. Ο Donnet ήταν ένας Βέλγος που δραπέτευσε στην Αγγλία χρησιμοποιώντας ένα Stampe SV-4B (Tiger Moth), όταν το Βέλγιο καταλήφθηκε από τους Γερμανούς. Προσφέρθηκε εθελοντικά για την RAF και στην καριέρα του τιμήθηκε με πολλά βρετανικά και βελγικά μετάλλια.

Ο έμπειρος πιλότος κατάφερε να επιζήσει, αφού την κατάλληλη στιγμή εγκατέλειψε το αεροπλάνο και διασώθηκε με λίγες επιφανειακές εκδορές και τραύματα. Η κυβέρνηση της Ολλανδίας βράβευσε με τη σειρά της τον τολμηρό αεροπόρο. Στις 17 Μαρτίου 1945 ήταν η τελευταία πολεμική επιχείρηση που συμμετείχε ο Πλαγής. Συνόδευσε βομβαρδιστικά αεροσκάφη, τα οποία είχαν ειδική αποστολή να καταστρέψουν το αρχηγείο της Γκεστάπο στην Κοπεγχάγη.

Με το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ιωάννης Αγοραστός επέστρεψε στη Ροδεσία. Ωστόσο, εξαιτίας της εμπειρίας του επέστρεψε στην Αγγλία δύο χρόνια αργότερα, όπου διοίκησε μια μοίρα τζετ, μοντέλου «Gloster Meteor». Το 1948, στην ηλικία των 29 ετών, ο Πλαγής αποστρατεύτηκε και επέστρεψε οριστικά στη Ροδεσία. Απέκτησε την ροδεσιανή υπηκοότητα και άνοιξε μία οικογενειακή επιχείρηση στο Χάρτλεϊ. Ο Πλαγής απέκτησε τέσσερα παιδιά. Ωστόσο, το 1974, αυτοκτόνησε για λόγους που ποτέ δεν έγιναν γνωστοί.

Ο Έλληνας αεροπόρος υπήρξε μια σημαντική προσωπικότητα κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Πέτυχε 19 επιβεβαιωμένες καταρρίψεις και συμμετείχε σε πολλές πολεμικές επιχειρήσεις. Παρόλο που δεν είναι ευρέως γνωστός στο ελληνικό κοινό, μνημονεύτηκε από τον στρατιωτικό τύπο και έμεινε γνωστός κυρίως για τις αερομαχίες στη Μάλτα.

Η τελευταία φωτογραφία του Ιωάννη Πλαγή με τα 4 παιδιά του σε απονομή μεταλλίου που προέρχεται μάλλον από την Αρχιεπισκοπή που ήταν αρμόδια για την Ορθοδοξία στην Αφρική. (1974)

Πηγή: Lifo

Ιστορικά Προσωπικότητες

Η ταριχευμένη καρδιά του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου

- Πέμπτη, Οκτωβρίου 31, 2019 0

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Η ταριχευμένη καρδιά του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου

Δείτε πως μοιάζει μια καρδιά μετά από 800 χρόνια -ή τουλάχιστον να μάθετε πώς έκαναν σουβενίρ από πτώματα κατά το Μεσαίωνα.

Οι περισσότεροι γνωρίζουμε τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο ως τον καλό τύπο που εμφανίζεται στο τέλος των ταινιών του Ρομπέν των Δασών.

Ήταν Άγγλος βασιλιάς που πέρασε πολύ λίγο χρόνο στην Αγγλία και πολέμησε πολλά χρόνια μακριά από τις αγγλικές ακτές. Το 1199, πολεμούσε εναντίον των Γάλλων, όταν χτυπήθηκε με βλήμα από μια βαλλίστρα. Δώδεκα ημέρες αργότερα πέθανε, πιθανότατα από γάγγραινα.

Διάφορα τμήματα του κορμιού του αφαιρέθηκαν από το σώμα του, κάτι που δεν είναι και τόσο παράξενο εκείνη την εποχή. Ο «διαμελισμός» ενός κορμιού, με διάφορα μέρη του σώματος να διατηρούνται και να στέλνονται σε διάφορα μέρη ή ανθρώπους ήταν κάτι το κοινό τότε.

Στην πραγματικότητα, ήταν σύμβολο πλούτου. Έδειχνε ότι κάποιος ήταν αρκετά πλούσιος και το άντεχε οικονομικά και αρκετά σημαντικός που οι άλλοι θεωρούσαν ότι αξίζει ο κόπος να κρατήσουν κάποιο κομμάτι του. Η καρδιά του Ριχάρδου ταριχεύθηκε, μπήκε σε ένα κουτί και αποθηκεύτηκε σε έναν καθεδρικό ναό στην πόλη Ρουέν της Γαλλίας.

Στην φωτογραφία βλέπουμε το κουτί που περιέχει την ταριχευμένη καρδιά του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου.

Τα χρόνια πέρασαν, η καρδιά χάθηκε και ο καθεδρικός ναός ερειπώθηκε, όταν ένας ιστορικός την ανακάλυψε ξανά το 1838. Το 2013, οι επιστήμονες την ανέλυσαν. Ενδιαφέρονταν περισσότερο για τη διαδικασία της ταρίχευσης παρά για την καρδιά, η οποία εκείνη την εποχή ήταν μια «καφέ-υπόλευκη σκόνη».

Αυτό που βρήκαν οι επιστήμονες ήταν ότι η καρδιά ήταν σκόνη και ένας συνδυασμός φυτικών και ορυκτών υλικών.

Κάποιο από το φυτικό υλικό ήταν πιθανώς μόλυνση από τον αέρα. Άλλα φυτά ήταν πιο πιθανό να είχαν εφαρμοστεί σκόπιμα -όπως η μυρτιά και το μοσχολέμονο (lime)- που προορίζονταν για να στεγνώσουν την καρδιά και να την διατηρήσουν από τα βακτηρίδια. Τελικά φαίνεται ότι τα βακτηρίδια κέρδισαν.

πηγή

Ιστορικά Προσωπικότητες

Ο σταυροφόρος Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος

- Πέμπτη, Οκτωβρίου 31, 2019 0

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Ο μεσαιωνικός βασιλιάς της Αγγλίας που εξεγέρθηκε κατά του πατέρα του

Ατρόμητος στη μάχη και με μυθική πλέον παλικαριά, ένας ήρωας του καιρού του, ο Ριχάρδος Α' ταυτίστηκε με την Γ' Σταυροφορία, την τρίτη χριστιανική απόπειρα δηλαδή της Ευρώπης να κατακτήσει τους Αγίους Τόπους «απελευθερώνοντάς» τους από τους Σαρακηνούς.

Ήρωας για κάποιους και από τις μεγαλύτερες μορφές της μεσαιωνικής Ιστορίας, στα μάτια άλλων δεν παύει να είναι άλλος ένας κατακτητής που έβαλε στο μάτι τους θησαυρούς της Ανατολής και ήταν έτοιμος να κάνει τα πάντα για να τους κατακτήσει.

Κι έτσι η ιστορική ανασυγκρότηση τον θέλει θαρραλέο πολεμιστή, ευγενή και σοφό από τη μια, άπληστο μονάρχη που θέλησε να λεηλατήσει τους Αγίους Τόπους από την άλλη.

Όπως κι αν έχει πάντως η ιστορική ετυμηγορία, ένα είναι σίγουρο: ο Ριχάρδος προτιμούσε χίλιες φορές να μάχεται παρά να κάθεται στον θρόνο! Γι' αυτό και εξάλλου χαρακτηρίστηκε «απών βασιλιάς», καθώς από τα 10 χρόνια που διάρκεσε η ηγεμονία του στην Αγγλία έμελλε να περάσει σε βρετανική γη μόλις 6 μήνες...

Πρώτα χρόνια

Ο Ριχάρδος Α', βασιλιάς της Αγγλίας, γνωστός επίσης και ως Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος (Coeur de Lion), ήταν ο τρίτος γιος του βασιλιά Ερρίκου Β' και της Ελεονώρας της Ακουιτανίας. Γεννημένος στις 8 Σεπτεμβρίου 1157, έλαβε στα 11 χρόνια της ζωής του το Δουκάτο της Ακουιτανίας, στο οποίο εγκαθιδρύθηκε επισήμως το 1172 ως δούκας. Ήταν γαλλικής καταγωγής, όπως όλη εξάλλου η βασιλική οικογένεια της Αγγλίας, και αρνήθηκε σφοδρά να μάθει τη γλώσσα του βασιλείου του, παραμένοντας ισόβια πιστός στη γαλλική.

Από τη θέση του δούκα ο νεαρός ηγέτης απόλαυσε σχετική ανεξαρτησία στη διακυβέρνηση του κρατιδίου του, κι όμως το 1173 προσχωρεί στη συνωμοσιολογική απόπειρα της μητέρας και των δύο αδερφών του (Ερρίκου του Νεότερου και Γοδεφρείδου) να ανατρέψουν τον πατέρα του από την εξουσία. Η Ακουιτανία υφίσταται την οργή του Ερρίκου Β' δύο φορές πριν δηλώσει τελικά ο 16χρονος δούκας την υποταγή στην πατρική εξουσία.

Ο Ερρίκος συγχωρεί σύντομα τον Ριχάρδο και του επιτρέπει να επιστρέψει στο δουκάτο του διατηρώντας την εξουσία. Ο νεαρός ηγέτης επιδεικνύει κατόπιν τις στρατηγικές αρετές του όταν συντρίβει τη μεγαλειώδη εξέγερση των ευγενών (1175) στα εδάφη του, επεκτείνοντας την κυριαρχία του και απαιτώντας πλούτη από τους αριστοκράτες και τους βαρόνους της γης του.

Ο Ριχάρδος έγινε τόσο πανίσχυρος στην επικράτειά του που ο μεγαλύτερος αδερφός του και νόμιμος διάδοχος του θρόνου, Ερρίκος ο Νεότερος, τρομοκρατήθηκε, ιδιαίτερα όταν ο Ριχάρδος αρνήθηκε να δηλώσει υποταγή στον δελφίνο του θρόνου της Αγγλίας. Ο αδελφικός πόλεμος δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί και σύντομα ο Ερρίκος επιτέθηκε στην Ακουιτανία, βρίσκοντας μάλιστα πολλούς συμμάχους στα εδάφη του Ριχάρδου, ενοχλημένοι καθώς ήταν από τη σιδερένια πυγμή με την οποία κυβερνούσε ο τελευταίος το δουκάτο του.

Έπειτα από μια σειρά περιπέτειες και τον αιφνίδιο θάνατο του πρίγκιπα Ερρίκου του Νεότερου (1183), ο Ερρίκος Β' προστρέχει σε βοήθεια του γιου του Ριχάρδου, υπογράφοντας έτσι την αρχή του τέλους της ηγεμονίας του...

Βασιλιάς της Αγγλίας

Ο Ριχάρδος, επισήμως πλέον διάδοχος του θρόνου της Αγγλίας (και της Νορμανδίας), προσκλήθηκε να παραιτηθεί από δούκας της Ακουιτανίας για χάρη του μικρότερου αδερφού του, πρίγκιπα Ιωάννη. Η πρόταση οδήγησε σε νέα εμφύλια σύρραξη και παρά το γεγονός ότι η υπόθεση τακτοποιήθηκε προσωρινά με αμοιβαίους συμβιβασμούς, ο Ριχάρδος δεν θα το άφηνε να περάσει έτσι: ζήτησε τη συνδρομή του βασιλιά της Γαλλίας Φιλίππου Β' (Νοέμβριος 1188), στον οποίο υπόσχεται πολλά από τα εδάφη που κατείχε ο πατέρας του.

Οι ενωμένες δυνάμεις Ριχάρδου-Φιλίππου συντρίβουν τα στρατεύματα του Ερρίκου λοιπόν κυνηγώντας τα λυσσαλέα και ο βασιλιάς της Αγγλίας αναγκάζεται να συναινέσει σε όλα τα αιτήματα του γιου του, ιδιαίτερα σε αυτό που τον θέλει να αναγνωρίσει τον Ριχάρδο ως τον αδιαφιλονίκητο διάδοχό του για το στέμμα.

Πικραμένος ο Ερρίκος Β' πέθανε έπειτα από λίγους μήνες κι έτσι τον Σεπτέμβριο του 1189 ο Ριχάρδος στέφεται βασιλιάς της Αγγλίας, αθετώντας ταυτοχρόνως όχι μόνο τις εδαφικές υποσχέσεις του στον Φίλιππο Β' αλλά ακόμα και την υπόσχεση να παντρευτεί την αδελφή του, σε έναν γάμο που ήταν εξάλλου κανονισμένος από την εποχή που ο Ριχάρδος ήταν 3 ετών.

Ο Ριχάρδος σταυροφόρος

Η ανοιχτή σύγκρουση των δύο μοναρχών αναβλήθηκε ωστόσο για την ώρα καθώς αμφότεροι ήταν πανέτοιμοι να τηρήσουν τους όρκους της Γ' Σταυροφορίας για την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ. Την ώρα που οι Ριχάρδος και Φίλιππος επικρατούσαν των δυνάμεων του Ερρίκου, ο Σαλαντίν καταλάμβανε την Ιερουσαλήμ (1188) εγκαινιάζοντας έτσι τη χριστιανική υπόσχεση της Ευρώπης να «καθαρίσει» τους Αγίους Τόπους από τους μουσουλμάνους.

Ο Ριχάρδος θυσιάζει όλους τους άλλους στόχους του προς όφελος της Σταυροφορίας, με την οδύσσειά του να συγκεντρώσει τα απαραίτητα κεφάλαια και στρατεύματα να αφήνουν το στίγμα τους στη ζωή του λαού. Έβγαλε σε δημοπρασία αξιώματα και τίτλους ευγενείας, απελευθέρωσε κρατουμένους από τα μπουντρούμια του έναντι παχυλών ποσών, έθεσε βαριά φορολογία και πολλά ακόμα, στην εσπευσμένη του προσπάθεια να βρει χρηματοδότηση για τους σκοπούς του.

Κι έτσι, με 4.000 άντρες και 100 καράβια (και τον λαό σμπαράλια) ο Ριχάρδος ξεκινά για την Γ' Σταυροφορία (1191), έχοντας στο πλευρό του τον Φίλιππο Β' και τις δικές του δυνάμεις. Παρά το γεγονός ότι θα περνούσε στα εδάφη της Μέσης Ανατολής μόλις 16 μήνες, δεν θα επέστρεφε στην Αγγλία πριν από το 1194.

Αφού κατέλαβε τη Σικελία, τη Ρόδο και την Κύπρο (και μέτρησε ισάριθμα ναυάγια), την οποία και χρησιμοποίησε ως ορμητήριο των επιθέσεών του στον Σαρακηνό Σαλαντίν, συνάντησε τους χριστιανούς πολιορκητές της Άκρα τον Ιούνιο του 1191. Η πόλη έπεσε χάρη στους τακτικισμούς και τη στρατηγική του Ριχάρδου, ο οποίος ωστόσο σε διπλωματικό επίπεδο δεν τα πήγαινε και τόσο καλά: σύντομα ξεκίνησαν οι καυγάδες του με τον Λεοπόλδο της Αυστρίας, την ίδια ώρα που η αρρώστια του Φιλίππου Β' και η βολική επιστροφή του στη Γαλλία τον αφήνει χωρίς κοντινούς συμμάχους.

Ο Ριχάρδος αναμείχθηκε επίσης και στις διαμάχες για τον θρόνο της Ιερουσαλήμ, αν και η πραγματική του έφεση ήταν στο πεδίο της μάχης: με τους γάλλους σταυροφόρους στο πλευρό του (παρά τις κακές του σχέσεις με τον βασιλιά τους), κερδίζει μια μεγαλειώδη νίκη κατά του Σαλαντίν στο Αρσούφ (1191), οδηγώντας τις χριστιανικές δυνάμεις έξω σχεδόν από τα τείχη της Ιερουσαλήμ.

Ο στόχος της Σταυροφορίας δεν θα τελεσφορούσε ωστόσο, με τον Ριχάρδο να πληροφορείται για τη συνωμοσία που εξελισσόταν στα πάτρια εδάφη: ο Φίλιππος Β' της Γαλλίας συμμάχησε με τον μικρότερο αδερφό του, πρίγκιπα Ιωάννη, για να τον ανατρέψουν από τον θρόνο του και ο Ριχάρδος, μην έχοντας άλλη επιλογή, καταλήγει σε μια βιαστική εκεχειρία με τον Σαλαντίν και αναχωρεί εσπευσμένα για την Αγγλία (Οκτώβριος 1192).

Το μόνο που κατάφερε η Γ' Σταυροφορία ήταν την προσάρτηση μερικών παράκτιων πόλεων αλλά και την ελεύθερη πρόσβαση των χριστιανών προσκυνητών στους Αγίους Τόπους. Στη θρυλική μάλιστα τελευταία συνάντηση Ριχάρδου και Σαλαντίν τον Σεπτέμβριο του 1192, η βαθιά εκτίμηση που έτρεφε ο ένας για τον άλλο απαθανατίζεται στον διάλογό τους: «Σε 3 χρόνια θα ξαναγυρίσω να σου πάρω την Ιερουσαλήμ», του λέει ο Ριχάρδος για να πάρει την απάντηση -μετά υπόκλισης- του σαρακηνού κατακτητή: «Αν είναι να χάσω την Ιερουσαλήμ, μόνο από σένα θα ήθελα να γίνει αυτό». Οι δυο ηγέτες χώρισαν αδελφωμένοι...

Αιχμαλωσία

Ο δρόμος της επιστροφής του όμως μόνο εύκολος δεν ήταν: δεν είχε πια μόνο τις καταιγίδες να φοβάται, όπως στην αρχή του ταξιδιού του που λίγο έλειψαν να διαλύσουν τις δυνάμεις του, καθώς τώρα ήταν και οι εχθροί του που παραμόνευαν, στους οποίους περιλαμβανόταν πια και ο Λεοπόλδος της Αυστρίας.

Υποεκτιμώντας λοιπόν τον ασφαλέστερο δρόμο, ο Ριχάρδος συλλαμβάνεται μεταμφιεσμένος στη Βιέννη (Δεκέμβριος 1192) και ρίχνεται στα μπουντρούμια του Λεοπόλδου. Και όταν η ιστορία για την αιχμαλωσία του κάνει τον γύρο της Αγγλίας, ο λαός δεν μοιάζει ακριβώς συγκλονισμένος.
Στις αρχές του 1193 ο Λεοπόλδος παραδίδει τον προβεβλημένο αιχμάλωτό του στον γερμανό αυτοκράτορα Ερρίκο ΣΤ', τον οποίο είχε επίσης αδικήσει ο Ριχάρδος και οι δύο μονάρχες είχαν πολλά προηγούμενα. Τα βαριά λύτρα που ζήτησε από την Αγγλία ο γερμανός ηγεμόνας για την απελευθέρωση του ηγέτη των Σταυροφόρων αποστράγγισαν κυριολεκτικά τις πηγές της χώρας, με τη μητέρα του Ριχάρδου να σκαρφίζεται ένα σωρό έκτακτες φορολογίες και εισφορές για να συγκεντρωθεί το εξοντωτικό ποσό. Ήταν η πρώτη φορά μάλιστα στην Ιστορία που υιοθετήθηκε ο φόρος ακίνητης περιουσίας!

Κι έτσι, τον Μάρτιο του 1194, ο Ριχάρδος επιστρέφει ελεύθερος στην Αγγλία, αν και η παραμονή του στα βασίλειο θα κρατούσε μόλις μερικές εβδομάδες, καθώς η εκδίκηση και οι ηπειρωτικές του βλέψεις θα τον έφερναν σύντομα σε νέα πεδία μάχης...

Τελευταίες κινήσεις και δολοφονία

Αφού συγχώρεσε τον μικρό του αδερφό, πρίγκιπα Ιωάννη, για τη συνωμοσία εναντίον του και τον έχρισε διάδοχό του για το αγγλικό στέμμα, δεν έδειξε την ίδια μεγαλοψυχία και για τον άλλο συνωμότη: ο Ριχάρδος αποφασίζει να τσακίσει τον Φίλιππο και να εγκαθιδρύσει τη δική του ηγεμονία στα εδάφη του τελευταίου.

Παρά το γεγονός ότι στρατιωτικά και στρατηγικά ήταν ανώτερος του Φιλίππου, αποδείχθηκε εξαιρετικά δύσκολο για τον ίδιο να συγκεντρώνει κονδύλια και στρατεύματα για τη μάχη με τους Γάλλους. Κι ενώ προσαρτούσε συνεχώς γαλλικές πόλεις στα εδάφη του, η έλλειψη στρατηγικών συμμαχιών και οι οικονομικές περιπέτειες τον έφεραν πολλές φορές στο χείλος του γκρεμού.

Ο Ριχάρδος δεν θα ζούσε όμως για να δει τη νέα του εκστρατεία να ευοδώνεται, καθώς το 1199 η μοίρα θα πάρει τον πρώτο λόγο: όταν άκουσε λοιπόν για έναν τεράστιο θησαυρό που ξέθαψε χωρικός της Λιμόζ και αρνήθηκε να του τον παραδώσει -ως όφειλε- ο υποκόμης της πόλης, ο Ριχάρδος οδηγεί τα στρατεύματά του κατά του αριστοκράτη. Πολιόρκησε λοιπόν το κάστρο και το κατέλαβε, αν και για τον ίδιο αυτό θα ήταν το τέλος: λαβώθηκε από βέλος και η πλημμελής φροντίδα του τραύματος οδήγησε στον θάνατό του. Το ημερολόγιο έγραφε 6 Απριλίου 1199.

Ο αγαπημένος βασιλιάς των τροβαδούρων της Ευρώπης αλλά και των θεατρικών συγγραφέων της εποχής, ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος της ισχυρής βασιλικής γενιάς του, έμεινε ήρωας της Αγγλίας (παρά τη γαλλική καταγωγή του) και ταυτοχρόνως γνωστός για τους υπέροχους λυρικούς στίχους που έγραψε.

Πιστή ενσάρκωση της ιπποτικής υπεροχής, είναι αλήθεια ότι οι θρύλοι αριστείας συσκοτίζουν την πολλές φορές ζοφερή προσωπικότητά του. Η κληρονομιά του κηλιδώνεται από αναρίθμητες πράξεις αχρείαστης σκληρότητας, την -παροιμιωδώς- ακυβέρνητη οργή του, την παντελή αδιαφορία του για την ευημερία του λαού αλλά και τη σφαγή φυσικά των 2.000 σαρακηνών αιχμαλώτων πολέμου κατά την Γ' Σταυροφορία.

Αυτός ήταν όμως ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, ο ατρόμητος στρατιώτης και οξύνους στρατηγός που ένιωθε ευτυχής μόνο όταν πολεμούσε...

πηγή

Ιστορικά

Η πανίσχυρη εταιρεία που άλλαξε τον κόσμο και διαμόρφωσε τη σύγχρονη πολυεθνική

- Πέμπτη, Οκτωβρίου 31, 2019 0

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Η πανίσχυρη εταιρεία που άλλαξε τον κόσμο και διαμόρφωσε τη σύγχρονη πολυεθνική

Η διαβόητη Αγγλική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών και οι πρακτικές της

Φανταστείτε μια εταιρεία με την επιρροή της Google ή της Amazon, που απολαμβάνει παράλληλα ένα εμπορικό μονοπώλιο το οποίο της έχει παραχωρήσει το κράτος και διαθέτει έναν ισχυρό στρατό για να μπορεί να επιβάλει τη θέλησή της.

Η Αγγλική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών ήταν η πιο ισχυρή εταιρεία που είχε γνωρίσει ποτέ ο κόσμος μέχρι το 1600, όταν και ιδρύθηκε με βασιλικό διάταγμα. Η σφαίρα της επιρροής της εκτεινόταν από τη Χιλή μέχρι την Κίνα, ενώ είχε το εμπορικό μονοπώλιο της Μεγάλης Βρετανίας με την Ανατολική και τη Νοτιοανατολική Ασία.

Σταδιακά, μάλιστα, μετατράπηκε σε ημιεπίσημο κλάδο της βρετανικής κυβέρνησης στην Ινδία, στο μεγαλύτερο μέρος της οποίας είχε την απόλυτη κυριαρχία. Είχε, μεταξύ άλλων, υπό τον απόλυτο έλεγχό της το λιμάνι της Σιγκαπούρης, παίζοντας παράλληλα έναν τεράστιο ρόλο στην ανάπτυξη πόλεων, όπως η Βομβάη και η Καλκούτα.

Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους εργοδότες στη Βρετανία, ενώ προσλάμβανε πολλούς εργαζόμενους και στις περιοχές της δραστηριότητάς της. Στην Ινδία διατηρούσε έναν στρατό εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, προκειμένου να εξασφαλίζει την εφαρμογή των απαιτήσεών της, έχοντας και το δικαίωμα συλλογής φόρων.

Διαμόρφωνε την καθημερινή ζωή στη Βρετανία και την Ευρώπη, από το τσάι που κατανάλωναν φανατικά οι Άγγλοι ως τα υφάσματα που χρησιμοποιούσαν για την ένδυσή τους. Μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα, εκτιμάται πως το 50% του εμπορίου που γινόταν στον κόσμο περνούσε μέσα από τα χέρια της.

Τότε και σήμερα

Αρκετές συγκρίσεις έχουν γίνει μεταξύ της Αγγλικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών και των σημερινών γιγάντων της παγκόσμιας αγοράς. Άλλωστε θεωρείται ότι ήταν η εταιρεία αυτή που διαμόρφωσε τις πολυεθνικές, όπως τις γνωρίζουμε σήμερα. «Η Εταιρεία ήταν αδιαμφησβήτητα σύγχρονη όσον αφορά τις πρακτικές που εφάρμοζε», γράφει ο Νικ Ρόμπινς στο βιβλίο του «Η εταιρεία που άλλαξε τον κόσμο». Επιπλέον, αναφέρει, «όλες οι εταιρείες χρησιμοποιούν πολιτικά και οικονομικά μέσα για την προώθηση των συμφερόντων τους. Σήμερα, αυτό αποκαλείται lobbying».
Ποιοι είναι όμως οι παραλληλισμοί με μια δουλειά τον 18ο αιώνα στην πιο ισχυρή εταιρεία του κόσμου και με μια θέση εργασίας σε μια σύγχρονη πολυεθνική; Μια ματιά στις πρακτικές του τότε είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική για τον κόσμο του σήμερα...

Η εργασία στην Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών

Όπως πολλές σύγχρονες πολυεθνικές, έτσι και η Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών δεν ήταν απλώς μια πανίσχυρη επιχείρηση αλλά και ένας χώρος όπου πολλοί ονειρεύονταν να εργαστούν. Ο ανταγωνισμός για μια θέση ήταν τεράστιος. Όλα είχαν να κάνουν με τις γνωριμίες που είχε ο καθένας. Ακόμη και για χειρωνακτικές εργασίες στις αποθήκες χρειαζόσουν την έγκριση ενός από τους 24 διευθυντές της εταιρείας. Οι αιτήσεις πάντα ξεπερνούσαν κατά πολύ τον αριθμό των κενών θέσεων.

Για να έχει κανείς την ελπίδα να εξασφαλίσει μια θέση δεν χρειαζόταν απλώς να γνωρίζει κάποιον αλλά και να πληρώσει! Κάθε πρόσωπο θα έπρεπε να καταβάλει μια συμμετοχή 500 λιρών Αγγλίας, ποσό που σήμερα μεταφράζεται σε περίπου 36.000 λίρες. Και όσο πιο σημαντική η θέση, τόσο πιο μεγάλη η συμμετοχή.

Η «καριέρα» στους κόλπους της εταιρείας ξεκινούσε με μια δοκιμαστική περίοδο αμισθί εργασίας - μια πενταετή θητεία αρχικά, που μειώθηκε στα 3 χρόνια το 1778. Τις θέσεις μπορούσαν συνεπώς να διεκδικήσουν μόνο εκείνοι που είχαν μια οικονομική άνεση ώστε να ανταπεξέλθουν στους αυστηρούς όρους που έθετε η εταιρεία.

Γύρω στο 1880 πάντως έγινε αντιληπτό πως η μέθοδος αυτή δεν αποτελούσε απαραίτητα την καταλληλότερη για την επιλογή του προσωπικού. Το 1806, άνοιξε λοιπόν το Κολλέγιο των Ανατολικών Ινδιών, για την εκπαίδευση των υπαλλήλων. Οι υποψήφιοι διδάσκονταν, μεταξύ άλλων, ιστορία, δίκαιο, φυσικές επιστήμες και ασιατικές γλώσσες.

Ορισμένες σύγχρονες εταιρείες προσφέρουν στους εργαζόμενους χώρους όπου μπορούν να ξεκουραστούν και να πάρουν έναν... υπνάκο. Η Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών είχε προχωρήσει ακόμη περισσότερο: ορισμένοι εργαζόμενοι ζούσαν μαζί με τις οικογένειές τους σε εγκαταστάσεις της εταιρείας. Όσοι εργάζονταν εκτός Αγγλίας επίσης έμεναν στη δουλειά.

Αυτό είχε να κάνει περισσότερο με τον έλεγχο: οι εγκαταστάσεις όπου έμεναν θύμιζαν κατά κάποιο τρόπο μοναστήρια και οι εργαζόμενοι έτρωγαν, κοιμόντουσαν και προσεύχονταν υπό το άγρυπνο μάτι των προϊσταμένων τους. Αυστηρές ήταν οι προειδοποιήσεις για την κατανάλωση αλκοόλ και την κακοποίηση ιθαγενών.

Μέχρι και την περικοπή των εξόδων που αποφασίστηκε το 1834, τους υπαλλήλους στο Λονδίνο που έφταναν νωρίς στην εργασία τους τους περίμενε δωρεάν πρωϊνό. Στις εγκαταστάσεις στο εξωτερικό, παρέχονταν γεύματα στους εργαζόμενους. Ο βρετανός ιερέας John Ovington που βρέθηκε το 1689 σε μία από αυτές τις εγκαταστάσεις, κατέγραψε πως απασχολούνταν σε αυτές τρεις μάγειρες: ένας Άγγλος, ένας Πορτογάλος και ένας Ινδός, προκειμένου να καλύπτονται τα γούστα όλων.

Οι εργαζόμενοι στο εξωτερικό συχνά επίσης λάμβαναν δώρα ή κοσμήματα από εμπόρους και άλλους που ήλπιζαν σε μια πιο ευνοϊκή μεταχείριση. Η εταιρεία βέβαια πέρασε από πολλά σκαμπανεβάσματα στη διάρκεια της ιστορίας της, βιώνοντας αρκετές περιόδους κακοδιαχείρισης και διαφθοράς. Το 1764 απαγόρευσε την αποδοχή δώρων, η αξία των οποίων ξεπερνούσε ένα συγκεκριμένο ποσό. Η απόφαση αυτή έχει χαρακτηριστεί ως «ένας από τους πρώτους κανόνες επιχειρηματικής ηθικής».

Εργαζόμενοι που ταξίδευσαν στο εξωτερικό για λογαριασμό της εταιρείας είχαν επίσης το δικαίωμα να εμπορεύονται με σκοπό το προσωπικό κέρδος και να συνάπτουν συμφωνίες που δεν σχετίζονταν με εκείνες του εργοδότη τους. Μάλιστα, η εταιρεία τους διέθετε και χώρο στα πλοία της για να μεταφέρουν τα εμπορεύματα που επιθυμούν. «Δεν έδιναν μπόνους όπως σήμερα, αλλά ήταν κατά κάποιο τρόπο μια παρόμοια δομή. Η εταιρεία κρατούσε το κόστος του εργατικού δυναμικού χαμηλό, δίνοντας παράλληλο κίνητρο στους ανθρώπους της να συνεχίσουν να προσπαθούν», σημειώνει ο Ρόμπινς.

Πολλές εταιρείες σήμερα εφαρμόζουν πρακτικές που αποσκοπούν στο να κρατούν τον πελάτη ευχαριστημένο και ακόμη και να τον ψυχαγωγούν, προς όφελός τους βεβαίως. Στις αρχές του 19ου αιώνα, δείπνα που οργανώνονταν για πελάτες της Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών κόστιζαν έως και 300 λίρες (19.000 περίπου σήμερα).

Στα τέλη του 18ου αιώνα και στις αρχές του 19ου, οι υπάλληλοι της Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών ήταν από τους πιο καλοπληρωμένους της Βρετανίας. Και όσα περισσότερα χρόνια εργάζονταν για την εταιρεία, τόσο ο μισθός αυξανόταν. Και υπήρχαν και οι συντάξεις, οι οποίες μετά το 1813 καταβάλλονταν ανάλογα με τον χρόνο εργασίας στην εταιρεία.

Σίγουρα μπορεί κανείς να εντοπίσει αρκετές διαφορές ανάμεσα στη λειτουργία της Αγγλικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, η οποία κυριάρχησε επί 200 χρόνια στην παγκόσμια οικονομία, και των σύγχρονων πολυεθνικών. Διαπιστώνει όμως επίσης ότι ο εργαζόμενος του 21ου αιώνα έχει πολλά περισσότερα κοινά με εκείνον του 18ου αιώνα από όσα πιθανότατα πίστευε ότι έχει.

πηγή

Ιστορικά

Πώς η μαύρη σημαία με τη νεκροκεφαλή έγινε σήμα των πειρατών και το πιο διαχρονικό λογότυπο

- Δευτέρα, Απριλίου 22, 2019 0

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Πώς η μαύρη σημαία με τη νεκροκεφαλή έγινε σήμα των πειρατών και το πιο διαχρονικό λογότυπο.

Οι πειρατές και ο μύθος γύρω από αυτούς έχει εμπνεύσει πολλές ταινίες, οι περισσότερες εκ των οποίων παρουσιάζουν τους πειρατές ως ρομαντικούς κυνηγούς θησαυρών.
Στην πραγματικότητα όμως, οι περισσότεροι πειρατές ήταν στυγνοί εγκληματίες και θεωρούνται οι πρωτοπόροι του οργανωμένου εγκλήματος: επιτίθεντο και λεηλατούσαν αδιαφορώντας για την ανθρώπινη ζωή.

Υπάρχουν πολλά αντικείμενα ή εικόνες που έχουν ταυτιστεί με τους πειρατές όπως το ξύλινο πόδι, το καλυμμένο μάτι ή το μεταλλικό άγκιστρο στη θέση ενός ακρωτηριασμένου χεριού.

Το σήμα κατατεθέν των πειρατών έγινε σύμβολο εμπορικής επωνυμίας. Πάντως, η πρώτη ονομασία της σημαίας ήταν Τζόλυ Ρότζερ

Η μαύρη σημαία με τη νεκροκεφαλή και τα οστά από κάτω, παραμένει το σύμβολο που έχει ταυτιστεί με τους πειρατές. Η σημαία αυτή ονομάζεται Τζόλυ Ρότζερς. Οι πειρατές ανύψωναν την σημαία στο κατάρτι για να μεταδίδουν ένα μήνυμα στους στόχους τους. Σκοπός τους ήταν να προκαλέσουν τρόμο και να δείξουν τη δύναμή τους.

Σε όλη τη ναυτική ιστορία τα πλοία ανύψωναν σημαίες για να μεταδώσουν κάποιο μήνυμα ή να δείξουν την ταυτότητά τους. Για παράδειγμα, τα ιδιωτικά σκάφη είχαν διαφορετικές σημαίες από το ναυτικό. Τα πειρατικά πλοία ανύψωναν τις σημαίες τους για τους ίδιους λόγους ή και για να εξαπατήσουν τα διερχόμενα πλοία ώστε να πιστέψουν ότι επρόκειτο για συμμάχους επιτρέποντας έτσι στον εαυτό τους την δυνατότητα αιφνιδιασμού.

Η κόκκινη σημαία

Συνήθως ένα πειρατικό πλοίο κατά την επίθεση ανύψωνε μια κατάμαυρη σημαία. Αυτό σήμαινε ότι αν οι αμυνόμενοι δεν προέβαλαν αντίσταση, τότε οι πειρατές θα έδειχναν έλεος στα θύματά τους. jollyro6Αν όμως κατά την εκδήλωση της επίθεσης συναντούσαν αντίσταση, τότε άλλαζαν τη μαύρη σημαία με μια κόκκινη που δήλωνε πως δεν θα έδειχναν οίκτο. Στόχος ήταν να προκαλούν όσο το δυνατό περισσότερα φόβο, γεγονός που τους έδινε πλεονέκτημα. Η κατακόκκινη αλλά και η κατάμαυρη σημαία ονομαζόταν Τζόλυ Ρότζερ, πολύ πριν το όνομα αυτό συνδεθεί με την γνωστή σημαία με τη νεκροκεφαλή και τα οστά. Η επιλογή του ονόματος, Τζόλυ Ρότζερ, έχει πολλές ερμηνείες και κανείς δεν γνωρίζει μετά βεβαιότητας από που προήλθε.

Το 1724 ο Τσάρλς Τζόνσον εξέδωσε ένα βιβλίο » Γενική ιστορία των πειρατών «. Σε αυτό το βιβλίο υπήρξε αναφορά για πρώτη φορά του ονόματος, καθώς ο Τζόνσον γράφει ότι δύο πειρατές ονόμαζαν τη σημαία τους, Τζόλυ Ρότζερ: ο Βαρθολομαίος Ρόμπερτς τον Ιούνιο του 1721 και ο Φράνσις Σπριγκς τον Ιούλιο του 1723.

Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι το όνομα Τζόλυ Ρότζερ (Jolly Roger) προέρχεται από τη γαλλική φράση Jolie rouge (ζολί ρουζ ) που σημαίνει όμορφο κόκκινο.

Ο θρύλος με τους Ναϊτες Ιππότες

Μία άλλη πιθανή εξήγηση της ετυμολογίας βρίσκεται στο βιβλίο «Οι πειρατές και ο χαμένος στόλος των Ναϊτών» του Ντέηβιντ Χάτσερ. Σύμφωνα με αυτό το βιβλίο, το όνομα Τζόλυ Ρότζερ προέρχεται από τον βασιλιά Ρότζερ τον Β´ της Σικελίας, έναν Ιππότη του Τάγματος των Ναϊτών που εικάζεται ότι ήταν ο πρώτος που ανύψωσε την πειρατική σημαία.

Σήμερα, η σημαία Τζόλυ Ρότζερ με την νεκροκεφαλή και τα οστά θεωρείται ως η σημαία που ταυτίστηκε με τους πειρατές. Όμως, η νεκροκεφαλή και τα οστά δεν ήταν το αρχικό σχέδιο, το οποίο άλλαξε με το πέρασμα των χρόνων.

Στο βιβλίο του Τσάρλς Τζόνσον «Γενική ιστορία των πειρατών», δυο πειρατές ανύψωσαν στο κατάρτι δυο σημαίες Τζόλυ Ρότζερ, αλλά καμία τους δεν είχε το γνωστό σχέδιο με την νεκροκεφαλή και τα οστά. Από αυτό συμπεραίνουμε ότι το όνομα Τζόλυ Ρότζερ δεν συνδεόταν αποκλειστικά με το συγκεκριμένο σχέδιο αλλά γενικότερα με οποιαδήποτε πειρατική σημαία.

Διάφορα σχέδια που χρησιμοποιήθηκαν κατά καιρούς από τους πειρατές. Κατά καιρούς υπήρξαν διάφορα σχέδια όπως απλή ολόμαυρη ή κατακόκκινη σημαία ή με ποικίλα σχέδια όπως σκελετούς, όπλα, αίμα, καρδιές

Ο θρύλος του ερωτευμένου λόρδου που έγινε ιππότης

Κάποιες πηγές αποδίδουν το κλασικό σχέδιο με τη νεκροκεφαλή και τα οστά σε έναν θρύλο που σχετίζεται με το τάγμα των Ναϊτών. Ο Φίλιπ Γκάρντινερ γράφει στο βιβλίο του ότι ένας ιππότης του τάγματος των Ναϊτών, ο λόρδος της Σιδώνας, αγαπούσε μια όμορφη κοπέλα. Αυτή όμως πέθανε σε νεαρή ηλικία και τη νύχτα της ταφής της ο ιππότης της ξέθαψε το σώμα της για να βρεθεί ερωτικά μαζί της.

Τότε μια φωνή τον κάλεσε να επιστρέψει σε 9 μήνες για να βρει τον γιο του. Αυτός υπάκουσε και όταν επέστρεψε μετά από 9 μήνες βρήκε ένα κρανίο στα πόδια του σκελετού (νεκροκεφαλή και οστά).

Η ίδια φωνή τον κάλεσε τότε να προσέχει το κρανίο γιατί αυτό θα του έφερνε καλή τύχη. Ο ιππότης το πήρε μαζί του και με τη βοήθειά του κατάφερνε να νικά τους εχθρούς του απλά δείχνοντας τους το «μαγικό κρανίο». Αυτό αργότερα πέρασε στην κατοχή του Τάγματος.

Σήμερα η γνωστή πειρατική σημαία θεωρείται ως ένα από τα παλαιότερα δείγματα λογότυπου που κατάφερε να μετατραπεί σε παγκόσμιο σύμβολο. Πρόκειται για το απόλυτα επιτυχημένο σύμβολο αν και δεν αντιπροσωπεύει κάποια φίρμα. Οι ιστορίες των πειρατών συνεχίζουν να συναρπάζουν και να γυρίζονται ταινίες όπως ο «Κάπτεν Χουκ» ή «Οι πειρατές της Καραϊβικής». Όλες αυτές οι ταινίες απεικονίζουν πολύ διαφορετικούς χαρακτήρες και εντελώς διαφορετικές ιστορίες, όμως όλες αυτές οι ταινίες έχουν κάτι κοινό: παρουσιάζουν τους πειρατές αδίστακτους, γερά ποτήρια αλλά κυρίως άρχοντες της θάλασσας.

πηγή

Ιστορικά Κόσμος

Το μυστηριώδες Εργαστήριο του Λένιν

- Δευτέρα, Απριλίου 22, 2019 0

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Πρόκειται για ένα μοναδικό - και αρκούντως μακάβριο - πείραμα με επιτυχία παγκόσμιου βεληνεκούς. Το σώμα του πρώτου σοβιετικού ηγέτη συντηρείται σε άριστη κατάσταση για 92 έτη

«Καταπληκτικό! Εδώ έχουμε μία απόλυτη νίκη!», αναφώνησε ο σοβιετικός χημικός Μπόρις Σμπάρσκι την 1η Αυγούστου του 1924. Εκείνη την ημέρα, άνοιξε τις πόρτες του για πρώτη φορά το Μαυσωλείο στην Κόκκινη Πλατεία και πλήθος κόσμου συνέρρευσε για να δει από κοντά τον ταριχευμένο ηγέτη που έμοιαζε σαν να κοιμάται.

Πλήθος συρρέει στην Κόκκινη Πλατεία σε λαϊκό προσκύνημα της σωρού του Βλαντίμιρ Λένιν, τον Ιανουάριο του 1924 (Wikipedia)

Από τότε πέρασαν 92 χρόνια και ο Βλαντίμιρ Λένιν εξακολουθεί να «κοιμάται» σε άριστη κατάσταση μέσα στη γυάλινη σαρκοφάγο του, με το κοκκινωπό γένι, το καλοχτενισμένο μουστάκι και τα χέρια του ακουμπισμένα ήρεμα στο πλάι. Φοράει πάντα ένα αυστηρό μαύρο κοστούμι.

Τα παιδιά καμιά φορά τρομάζουν στη θέα του ακίνητου σώματος και οι μεγάλοι λένε μεταξύ τους «να δεις που είναι κέρινος». Ομως δεν είναι κέρινος. Είναι ταριχευμένος, και η επιστημονική ομάδα ταρίχευσης του ρωσικού, σήμερα, κράτους, ισχυρίζεται ότι το σώμα του Βλαντίμιρ Λένιν μπορεί να παραμείνει στην ίδια άριστη κατάσταση για εκατοντάδες χρόνια, αν παρακολουθείται συστηματικά, αν δέχεται την κατάλληλη φροντίδα συντήρησης και αν επανα-ταριχεύεται τακτικά.

Επί σοβιετικού καθεστώτος ο στόχος ήταν αυτός και γι’ αυτόν τον λόγο είχε συγκροτηθεί το περίφημο Εργαστήριο του Λένιν, αποτελούμενο από περίπου 200 επιστήμονες, ειδικευμένους στην ταρίχευση. Εννοείται πως το εργαστήριο αυτό ήταν χρηματοδοτούμενο από το κράτος και οι εργαζόμενοι σε αυτό είχαν εξέχουσα θέση στη σοβιετική κοινωνία.

Το Μαυσωλείο του Λένιν στην Κόκκινη Πλατεία σήμερα. Στο υπόγειο του κτίσματος στεγάζεται το Εργαστήριο του Λένιν (wekipedia) Πηγή: Protagon.gr

Το Μαυσωλείο του Λένιν στην Κόκκινη Πλατεία σήμερα. Στο υπόγειο του κτίσματος στεγάζεται το Εργαστήριο του Λένιν (wekipedia)

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Το ρωσικό κράτος χρηματοδοτεί το Εργαστήριο του Λένιν μόνο τα δύο τελευταία χρόνια – αμέσως μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης είχε κοπεί η χορηγία και το εργαστήριο συντηρούνταν αποκλειστικά από δωρεές που συνέλεγε το Κομμουνιστικό Κόμμα. Επίσης το προσωπικό σήμερα είναι πάρα πολύ λιγότερο.

Επιπλέον φέτος, για πρώτη φορά η ρωσική κυβέρνηση, ανακοίνωσε επισήμως το κόστος συντήρησης του ταριχευμένου σώματος του Βλαντίμιρ Λένιν για το 2016. Το ετήσιο κόστος για να συντηρηθεί η σωρός του πρώτου ηγέτη της ΕΣΣΔ ανέρχεται στα 13 εκατομμύρια ρούβλια, ήτοι 172.951 ευρώ.

Η σωρός του πρώτου σοβιετικού ηγέτη επαναταριχεύεται κάθε 18 μήνες και διατηρείται σε άριστη κατάσταση εδώ και 92 χρόνια (wikipedia)

Πώς άρχισαν όμως όλα αυτά; Όταν ο Βλαντίμιρ Λένιν πέθανε τον Ιανουάριο του 1924 ένας φημισμένος παθολόγος, ονόματι Αλεξέι Αμπρικόσοφ έκανε την καθιερωμένη νεκροψία, και ανάμεσα σε άλλα, έκοψε τις κεντρικές αρτηρίες. Αργότερα ο εν λόγω γιατρός είπε ότι αν γνώριζε πως επρόκειτο να γίνει ταρίχευση δεν θα έκοβε τις αρτηρίες διότι θα μπορούσαν μέσω αυτών να διοχετευθούν χημικά ταρίχευσης στους ιστούς.

Τέλος πάντων μετά τη νεκροψία το σώμα ταριχεύθηκε προσωρινά για να τεθεί σε δημόσιο προσκύνημα μέχρι να γίνει η ταφή στην Κόκκινη Πλατεία.

Ο εφιάλτης της ταρίχευσης

Ο Βλαντίμιρ Λένιν, κειτόταν ταριχευμένος για τέσσερεις μέρες σε ανοιχτό φέρετρο που εκτίθετο στο Μέγαρο της Ενωσης. Τον προσκύνησαν 50.000 σοβιετικοί πολίτες. Εξω το κρύο ήταν τσουχτερό. Μέσα στο Μέγαρο η θερμοκρασία έφτανε μόλις τους 7 βαθμούς Κελσίου. Μετά το πέρας των τεσσάρων ημερών, το σώμα μεταφέρθηκε σε ένα προσωρινό ξύλινο μαυσωλείο στην Κόκκινη Πλατεία, διότι η ροή των επισκεπτών ήταν ασταμάτητη και επιπλέον είχαν αρχίσει να καταφθάνουν και διεθνείς αποστολές άλλων κρατών για τον ύστατο αποχαιρετισμό στον πρώτο σοβιετικό ηγέτη. Το σώμα εκεί διατηρούνταν κρύο και δεν είχε αρχίσει να σήπεται.

Το προσωρινό ξύλινο μαυσωλείο που χτίστηκε στην Κόκκινη Πλατεία τον Μάρτιο του 1924, για τον ύστατο αποχαιρετισμό στον Βλαντίμιρ Λένιν (wikipedia)

Μετά το πέρας 56 ημερών από τον θάνατο του Βλαντίμιρ Λένιν, οι σοβιετικοί αξιωματικοί αποφάσισαν να συντηρήσουν το σώμα. Η αρχική ιδέα ήταν να το παγώσουν. Μάλιστα ο τότε Υπουργός Διεθνούς Εμπορίου Λεονίντ Κράσιν, εγγυήθηκε άδεια αγοράς εξειδικευμένου εξοπλισμού γι’ αυτόν τον σκοπό από τη Γερμανία.

Τις πρώτες μέρες του Μαρτίου όμως, και ενώ η εκδοχή της βαθιάς κατάψυξης ήταν η κρατούσα, εμφανίστηκαν δύο διάσημοι σοβιετικοί χημικοί, οι Βλαντίμιρ Βορόμπιοφ και Μπόρις Σμπάρσκι, οι οποίοι πρότειναν τη μέθοδο της ταρίχευσης. Η πρόταση των χημικών περιελάμβανε τη χρήση μειγμάτων τα οποία θα εμπόδιζαν την αποσύνθεση, το στέγνωμα, την αλλαγή χρώματος και σχήματος στο σώμα. Ο Σμπάρσκι μάλιστα προειδοποίησε ότι η κατάψυξη δεν ήταν ασφαλής λύση, καθώς η αποσύνθεση να συνεχιζόταν ακόμα και σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες.

Από αριστερά ο Βλαντίμιρ Βορόμπιοφ και ο Μπόρις Σμπάρσκι με τον γιο του. Πρόκειται για τους δύο επιστήμονες που ανέλαβαν την ταρίχευση του Λένιν, το 1924 (wikipedia) Πηγή: Protagon.grΑπό αριστερά ο Βλαντίμιρ Βορόμπιοφ και ο Μπόρις Σμπάρσκι με τον γιο του. Πρόκειται για τους δύο επιστήμονες που ανέλαβαν την ταρίχευση του Λένιν, το 1924 (wikipedia) Πηγή: Protagon.gr

Από αριστερά ο Βλαντίμιρ Βορόμπιοφ και ο Μπόρις Σμπάρσκι με τον γιο του. Πρόκειται για τους δύο επιστήμονες που ανέλαβαν την ταρίχευση του Λένιν, το 1924 (wikipedia)

Ο Βορόμπιοφ από την άλλη ήταν επιφυλακτικός. Δεν είχε την εύνοια των Μπολσεβίκων και φοβόταν ότι αν το πείραμα αποτύγχανε θα είχε να αντιμετωπίσει σκληρά αντίποινα. Ωστόσο ήταν από τους καλύτερους επιστήμονες σε αυτόν τον τομέα με πολύ επιτυχημένη προϋπηρεσία στις ταριχεύσεις και έτσι τελικά παρέμεινε στο πρόγραμα.

Περί τα τέλη Μαρτίου, κατόπιν πολλών κρατικών διαβουλεύσεων και ιατρικών εξετάσεων στο σώμα του σοβιετικού ηγέτη αποφασίστηκε τελικά η ταρίχευση. Ούτως ή άλλως δεν υπήρχε χρόνος. Ο καιρός ζέσταινε και η περαιτέρω καθυστέρηση θα είχε ως αποτέλεσμα ανεπανόρθωτες βλάβες. Ηδη πάνω στο δέρμα είχαν αρχίσει να εμφανίζονται μαύρες κηλίδες και τα βλέφαρα παραμορφώνονταν. Η επιστημονική ομάδα συγκροτήθηκε άμεσα, λοιπόν, και ασχολήθηκε νυχθημερόν τόσο με τη λεύκανση του δέρματος όσο και με τη σύνθεση του κατάλληλου χημικού μείγματος, για την επιτυχή ταρίχευση. Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν την 1η Απριλίου του 1924. Το αποτέλεσμα ήταν απολύτως επιτυχημένο.

Το πείραμα σημείωσε ρεκόρ επιτυχίας

Από τότε μέχρι σήμερα κάθε λίγες μέρες οι ειδικοί του Εργαστηρίου του Λένιν επισκέπτονται το Μαυσωλείο για να εξετάσουν εάν το σώμα διατηρείται σε σωστή θερμοκρασία και φωτισμό. Επίσης κάθε 18 μήνες γίνεται επαναταρίχευση, σε ειδικό χώρο στα υπόγεια του Μαυσωλείου. Εκεί οι επιστήμονες καθαρίζουν τον ηγέτη, τον εμβαπτίζουν στα υγρά ταρίχευσης και του κάνουν ενέσεις με ειδικά χημικά.

Με αυτόν τον τρόπο οι επιστήμονες έχουν καταφέρει να διατηρήσουν τον σκελετό, τους μυς, το δέρμα και άλλους ιστούς του σώματος. Επίσης φροντίζουν ώστε να λειτουργούν οι αρθρώσεις, εξετάζουν την κατάσταση του δέρματος και ενίοτε αντικαθιστούν κατεστραμμένους ιστούς με συνθετικά υλικά. Στο σώμα δεν δοκιμάζουν νέα υλικά και μεθόδους. Πρώτα πειραματίζονται με όλα τα καινούργια σε ταριχευμένα σώματα χωρίς αναγνωρισμένη ταυτότητα, τα οποία διατηρούν στο Εργαστήριο του Λένιν και μετά, αφού βεβαιωθούν για το αποτέλεσμα, τότε εφαρμόζουν την κάθε επιστημονική καινοτομία στον ηγέτη.

Βασικά εργαλεία ταρίχευσης, που χρησιμοποιούνταν στις αρχές του 20ού αιώνα (wikipedia)

Και φυσικά, όλα τα εσωτερικά όργανα τους σώματος έχουν αφαιρεθεί. Ο δε εγκέφαλος εξετάστηκε εξονυχιστικά από το Σοβιετικό Ινστιτούτο Εγκεφάλου, το οποίο δημιουργήθηκε λίγο μετά τον θάνατο του ηγέτη για τη μελέτη των «εξαιρετικών ικανοτήτων» του. Ορισμένα τμήματα, μάλιστα, του εγκεφάλου, φυλάσσονται μέχρι σήμερα στο ινστιτούτο, το οποίο πλέον αποτελεί τμήμα του Νευρολογικού Κέντρου της Ρωσικής Ακαδημίας των Επιστημών.

Tα χημικά που χρησιμοποίησαν οι Σμπάρσκι και Βορόμπιοφ για την ταρίχευση του Λένιν. (wikipedia)

Πάντως η επιτυχημένη τεχνική ταρίχευσης και συντήρησης που εφαρμόζεται από το 1924 στον Λένιν, έφερε στο Εργαστήριο του Μαυσωλείου και άλλους «πελάτες». Σε αυτούς συγκαταλέγονται ο Πρόεδρος του Βιετνάμ Χο Τσι Μινχ, ο βούλγαρος ηγέτης Γκεόρκγι Δημητρόφ, οι βορειο-κορεάτες ηγέτες Κιμ Ιλ-σονγκ και Κιν Τζονγκ-ιλ και φυσικά ο Ιωσήφ Στάλιν του οποίου μάλιστα το ταριχευμένο σώμα εκτίθετο δίπλα σε αυτό του Λένιν από το 1953 έως το 1961.

Οταν πρόκειται για τέτοιες αναθέσεις, η όλη διαδικασία γίνεται με άκρα μυστικότητα. Οι επιστήμονες ταξιδεύουν από τη Μόσχα στη χώρα του προς ταρίχευσιν ηγέτη, εκεί εξηγούν στους ντόπιους επιστήμονες όλες τις λεπτομέρειες της τεχνικής και μετά φεύγουν δίχως να τους πάρει είδηση κανείς.

Το Εργαστήριο του Λένιν ανέλαβε και την ταρίχευση του Ιωσήφ Στάλιν το 1953. Τα δύο σώματα εκτίθεντο μαζί από 1953 έως το 1961 (wikipedia)

Τους επιστήμονες του Μαυσωλείου σήμερα δεν τους βλέπει κανείς. Δεν δίνουν συνεντεύξεις, δεν εμφανίζονται στην τηλεόραση, δεν κάνουν δηλώσεις και δεν φωτογραφίζονται. Η τελευταία φορά που τα έκαναν όλα αυτά ήταν στη δεκαετία του 1990 όταν είχαν ανοίξει και τις πύλες του Εργαστηρίου για το γύρισμα ενός ντοκιμαντέρ. Η νέα διεύθυνση όμως δεν επιτρέπει καμία δημοσιογραφική προβολή, από καχυποψία, σύμφωνα με την εφημερίδα The Moscow Times, απέναντι στους δημοσιογράφους, ότι θα γελοιοποιήσουν και ότι θα παρουσιάσουν σαν αξιοπερίεργη φαιδρότητα, μια πολύ σοβαρή επιστημονική δουλειά.

Οι Ρώσοι δεν θέλουν να ταφεί ο Βλαντίμιρ Λέλιν. Ετσι το σημερινό ρωσικό κράτος ανέλαβε εκ νέου τη χρηματοδότηση του Εργαστηρίου, η οποία είχε διακοπεί μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ (wikipedia)

Και ποιο είναι το μέλλον αυτής της δουλειάς; Το Μαυσωλείο, όπως δείχνουν τα πράγματα θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Οι Ρώσοι δεν αρέσκονται ιδιαιτέρως στην ιδέα να θαφτεί τελικά ο πρώτος σοβιετικός ηγέτης. Υπάρχει όμως κάτι που απειλεί τη συνέχιση των εργασιών στο Εργαστήριο του Λένιν κι αυτό έχει να κάνει με τους επιστήμονες. Τα χρόνια περνούν και οι κορυφαίοι χημικοί και γιατροί γερνούν, δίχως να βρίσκουν νεότερους αντικαταστάτες. Η δουλειά αυτή στη σύγχρονη Ρωσία δεν έχει το παλιό κύρος και είναι μάλλον ντεμοντέ.

πηγή

Ιστορικά

Ο παραμυθένιος πύργος των Αθηνών με τα 32 δωμάτια και τις πολεμίστρες.

- Δευτέρα, Δεκεμβρίου 17, 2018 0

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Ο παραμυθένιος πύργος των Αθηνών με τα 32 δωμάτια και τις πολεμίστρες.

Ο παραμυθένιος πύργος έμοιαζε με αυτόν της ωραίας Κοιμωμένης ή της Σταχτοπούτας.

Οικοδομήθηκε με κόκκινη πελεκητή πέτρα στις αρχές του 1900 σε σχέδια Άγγλου αρχιτέκτονα για λογαριασμό ενός Αρμένιου, που είχε αγγλική υπηκοότητα και είχε παλαιοπωλείο Ερμού και Βουλής.

Ο μεσαιωνικής έμπνευσης πύργος διέθετε 32 δωμάτια, πυργίσκους, περίτεχνες διακοσμήσεις που έμοιαζαν με πολεμίστρες, κωνικό τρούλο με αλεξικέραυνο, πυκνοφυτευμένο κήπο και πληθώρα αποθηκευτικών χώρων. «Υπερβολικό» για οίκημα, αλλά εντελώς διαφορετικό και εντυπωσιακό για το μεγάλο χωριό που λεγόταν «Αθήναι» και έκανε τα πρώτα της βήματα ως πρωτεύουσα.

Αργότερα πέρασε στην ιδιοκτησία του επιχειρηματία Ευστάθιου Λάμψα, ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία, ο οποίος στα πρώτα του βήματα είχε υπάρξει μάγειρας των ανακτόρων του Βασιλέως Γεωργίου Α’.

Ο πύργος πήρε το όνομα της κόρης του Μαργαρίτας και τυπικά ανήκε στην σύζυγό του Παλμύρα. Όταν αυτή πέθανε το 1939, πέρασε στα χέρια της εγγονής της, Σοφίας.

Το 1967 απαλλοτριώθηκε τμήμα του προαυλίου χώρου ώστε να διευκολυνθεί η στροφή των αυτοκινήτων από τη Λεωφόρο Μεσογείων προς τη Βασ. Σοφίας. Τότε στο σημείο αυτό, τα αυτοκίνητα κινούνταν αντίθετα σε σχέση με τη σημερινή σημερινή ροή. Μετά τις απαλλοτριώσεις η έκταση περιορίστηκε στα 1.098 τ.μ.

Έτσι, το 1970 η ιδιοκτήτρια αποφάσισε τη πώληση της. Τελικά αγοραστής ήταν η Κτηματική Τράπεζα.

Η βίλα γκρεμίστηκε κατά τη διάρκεια της χούντας στις αρχές της δεκαετίας του 1970, περίπου την ίδια εποχή με τις Φυλακές Αβέρωφ που βρίσκονταν στην Λ.Αλεξάνδρας.

Η υπόθεση είχε προκαλέσει αναστάτωση, αλλά ο λογοκριμένος τύπος της εποχής περιορίστηκε σε μια γκρίνια εντός ορίων. Η “εξήγηση” που δόθηκε από το αρμόδιο υπουργείο ήταν ότι το κτήριο δεν έχει χαρακτηριστικά ελληνικής αρχιτεκτονικής παράδοσης και επομένως δεν χρειάζεται να χαρακτηριστεί διατηρητέο.

Δεν ξέρουμε αν είχε παίξει ρόλο στην υπόθεση ο Κόλλιας, εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και πρωθυπουργός στην πρώτη Κυβέρνηση της Δικτατορίας, αλλά ο ίδιος κατοικούσε στο γωνιακό σπίτι Βασ. Σοφίας και Φειδιππίδου.

Βίλα Μαργαρίτα - Οκτώβριος 1965

Για να μην ξεχάσουμε με ποιους μεγαλοϊδεάτες είχαμε να κάνουμε, εκείνη την εποχή έχτισαν ακριβώς δίπλα τον γυάλινο Πύργο των Αθηνών που προφανώς «ταίριαζε» με την ελληνική παράδοση και την περίφημη αισθητική τους.

Τη θέση του «εξεζητημένου» γοτθικού τύπου πύργου πήρε το κτήριο της Εθνικής Τράπεζας (τότε Κτηματικής).

Έτσι, η περίφημη “Βίλλα Μαργαρίτα” που βρισκόταν Βασ. Σοφίας & Μεσογείων, έγραψε τίτλους τέλους. Τώρα έχει σημασία να δούμε ή να θυμηθούμε τι υπάρχει στην θέση της…

Πηγή

Pages

Τυραννόσαυρος

Η άγνωστη ιστορία του Έλληνα πιλότου της βρετανικής αεροπορίας που κατέρριψε 19 γερμανικά αεροπλάνα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

Η ταριχευμένη καρδιά του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου

Ο σταυροφόρος Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος

Η πανίσχυρη εταιρεία που άλλαξε τον κόσμο και διαμόρφωσε τη σύγχρονη πολυεθνική

Τότε και σήμερα

Η εργασία στην Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών

Πώς η μαύρη σημαία με τη νεκροκεφαλή έγινε σήμα των πειρατών και το πιο διαχρονικό λογότυπο

Το μυστηριώδες Εργαστήριο του Λένιν

Ο παραμυθένιος πύργος των Αθηνών με τα 32 δωμάτια και τις πολεμίστρες.

Recent Posts

Popular Posts

Random

Συνεργαζόμενα sites

Categories

Πρόσφατα

Δημοφιλέστερα του Μήνα

Pages