Articles by "Περίεργα"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Περίεργα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Τήνος: Οι τεράστιοι μονόλιθοι που σύμφωνα με τον μύθο αποτελούν απομεινάρια της Τιτανομαχίας

Βώλακας: Το χωριό με τους τεράστιους μονόλιθους. Ο μύθος λέει ότι είναι τα απομεινάρια της μάχης Γιγάντων και Τιτάνων. Σήμερα αποτελεί πόλο έλξης αναρριχητών που έρχονται στην Ελλάδα από όλο τον κόσμο.

Σε ένα μικρό χωριό της Τήνου το τοπίο από κυκλαδίτικο μετατρέπεται σε σεληνιακό. Γρανιτένιοι ηφαιστειογενείς ογκόλιθοι βρίσκονται διάσπαρτοι στο οροπέδιο του Βωλάκα, που βρίσκεται κοντά στην Χώρα του νησιού.

Οι σχηματισμοί των βράχων ενίοτε θυμίζουν πουλιά, ζώα, ανθρώπινα σώματα ή τις περισσότερες φορές απλά βόλους, από όπου προήλθε και η ονομασία του χωριού.

Το πότε χτίστηκε ο Βώλακας είναι αδύνατον να προσδιοριστεί, αλλά πιθανολογείται πως είναι από τα παλαιότερα χωριά του νησιού.

Δεν αποκλείεται η περιοχή να κατοικείται πριν από το 2.000 π.Χ., καθώς μέσα σε βράχια έχουν βρεθεί δυο κομμάτια οψιδιανού, πέτρωμα φυσικού μαύρου γυαλιού με το οποίο έφτιαχναν εργαλεία εκείνης της περιόδου.

Ο ομώνυμος οικισμός με τα λιγοστά κάτασπρα σπιτάκια του, ακουμπισμένα στους τεράστιους μονόλιθους αποτελεί μοναδικό θέαμα. Για τους λάτρεις της μυθολογίας, υπάρχει η εξήγηση ότι το περίεργο αυτό θέαμα είναι ένα τα τελευταία απομεινάρια της μάχης μεταξύ Γιγάντων και Τιτάνων.

Το τοπίο έχει γεννήσει θρύλους αλλά έχει προσελκύσει και το ενδιαφέρον των επιστημόνων. Έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες. Η πρώτη λέει ότι οι βράχοι προήλθαν από έκρηξη ηφαιστείου 20 περίπου εκατομμύρια χρόνια πριν.

Σύμφωνα με τη δεύτερη θεωρία, η θάλασσα έφτανε μέχρι τον Βώλακα, εκατομμύρια χρόνια πριν. Με την απόσυρση της θάλασσας παρέμειναν τα βράχια, με το χαρακτηριστικό τους σχήμα να οφείλεται στην υδάτινη διάβρωση, ενώ μια τρίτη θεωρία αναφέρει ότι τμήμα μετεωρίτη που προσέκρουσε στην περιοχή με αποτέλεσμα τον σχηματισμό των βράχων.

Το χωριό του Βώλακα με τους γρανιτένιους ογκόλιθους
Το χωριό του Βώλακα με τους γρανιτένιους ογκόλιθους
Ο καθηγητής υδρογεωλογίας και τεχνικής γεωλογίας του πανεπιστημίου Αθηνών, Γιώργος Στουρνάρας, ο οποίος είναι λάτρης της Τήνου και πιστός «προσκυνητής» του εντυπωσιακού ανάγλυφου της ενδοχώρας της, έχει επισταμένα μελετήσει το γρανιτικό πεδίο της περιοχής.

Γρανιτένιοι ηφαιστειογενείς ογκόλιθοι βρίσκονται διάσπαρτοι στο οροπέδιο του Βώλακα
Γρανιτένιοι ηφαιστειογενείς ογκόλιθοι βρίσκονται διάσπαρτοι στο οροπέδιο του Βώλακα
Όπως διαπίστωσε τα απόκοσμα, στρογγυλά βράχια οφείλονται στη διάβρωση και την αποσάθρωση του πετρωμένου μάγματος, του διάπυρου που γεμίζει το εσωτερικό της Γης, το οποίο βγαίνει ενίοτε στερεοποιημένο στην επιφάνεια.

Από τη στιγμή που ο γρανίτης βγήκε στην επιφάνεια σε στέρεη μορφή, τη σκυτάλη της διαμόρφωσής του πήραν τα διάφορα στοιχεία της φύσης, όπως η θερμοκρασία, οι άνεμοι και η υγρασία.

Σπίτι χτισμένο πάνω στο βράχο
Σπίτι χτισμένο πάνω στο βράχο
Για τους κατοίκους του χωριού, οι οποίοι είναι ελάχιστοι, οι ογκόλιθοι είναι μέρος της καθημερινότητάς τους. Πολλά από τα σπίτια του χωριού είναι χτισμένα πάνω σε βράχους, με τους τοίχους να ενσωματώνουν τις γρανιτικές σφαίρες και τα δωμάτια να ορίζονται συχνά από αυτές. Σε ένα σπίτι, μάλιστα, η στρογγυλή πέτρα εισβάλλει στην κρεβατοκάμαρα με αποτέλεσμα το κρεβάτι να έχει τρία πόδια, αφού το τέταρτο ακουμπά στον βράχο.

Οι ντόπιοι λένε ότι ένα από τα καλύτερα σημεία για να θαυμάσει κανείς τη γρανιτική μεγαλοπρέπεια του τοπίου, είναι ένα άνοιγμα, γνωστό ως «του Βουράκη η Πλάκα», τρία λεπτά πίσω από την εκκλησία του χωριού. Το χωριό των αναρριχητών Τα βράχια του Βώλακα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια πόλος έλξης για… βραχομανείς από όλο τον κόσμο.

Αναρριχητές από τη Γερμανία κι άλλες χώρες της Ευρώπης συρρέουν στην Τήνο και επιδίδονται στο αγαπημένο τους bouldering, στην αναρρίχηση δηλαδή χαμηλού ύψους βράχων χωρίς σχοινιά. Ο Karsten Oelze, Γερμανός γκουρού του αθλήματος, έχει χαρακτηρίσει το χωριό της Τήνου ως το μεγαλύτερο σε έκταση πεδίο boulder της Ευρώπης.

Η τέχνη του καλαθιού Η ομορφιά, όμως και οι ιδιαιτερότητες του αυτού του μικρού χωριού δεν εξαντλούνται στο φυσικό του τοπίο. Οι κάτοικοι του Βώλακα ασχολούνται σχεδόν από πάντα με την καλαθοπλεκτική. Το χωριό ήταν ο βασικός προμηθευτής κοφινιών και κάθε είδους καλαθιών για τους αγρότες της Τήνου, αλλά και των γύρω νησιών.

Η μακρόχρονη ιστορία της τέχνης της καλαθοπλεκτικής επιβεβαιώνεται ακόμη και από τις δοξασίες της θρησκευτικής παράδοσης. Η παλαιότερη καταγεγραμμένη εκκλησία της περιοχής ονομάζεται «Παναγία η Καλαμάν».

Η ιστορία της εκκλησίας αναφέρει ότι πήρε το όνομά της, όταν στα μέσα του 18ου αιώνα πυκνά καλάμια υψώθηκαν σαν θαύμα γύρω από το ξωκλήσι που υπήρχε τότε, προστατεύοντας τους χωρικούς από την επιδρομή Αλγερινών πειρατών.

Προς τιμή της Παναγίας, το 1792, στο ίδιο σημείο, οι κάτοικοι έχτισαν ένα μεγαλύτερο ξωκλήσι, το οποίο ονόμασαν «Παναγία η Καλαμάν» (των Καλαμιών)….

Δείτε εδώ το βίντεο:




Πηγή: Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
 Όταν οι δρομείς έπιναν σαμπάνια σαν ενεργειακό ποτό
 Ο Dorando Pietri υποβοηθούμενος στην γραμμή του τερματισμού ενώ κρατάει έναν φελλό
 Στον μαραθώνιο του 1908 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, οι αθλητές ήπιαν κάμποσο αλκοόλ κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Στις 24 Ιουλίου του 1908, ο Μαραθώνιος των Ολυμπιακών του Λονδίνου έμεινε στην ιστορία. Στην πόλη επικρατούσε καλοκαιρινή ζέστη και ο νέος δρόμος που έτρεχαν οι αθλητές καταπονούσε τα πόδια τους. Την τελευταία στιγμή, η διαδρομή επεκτάθηκε σχεδόν δύο μίλια, ορίζοντας έτσι το επίσημο μήκος της διαδρομής στα 42.195 χιλιόμετρα (η απόσταση των 42 χιλιομέτρων είναι η απόσταση μεταξύ των ανακτόρων του Ουίνδσορ και του Ολυμπιακού σταδίου στο Shepherd' s Bush στα δυτικά του Λονδίνου. Η απόσταση καθορίστηκε στα 42 χιλιόμετρα και επίσης ένα γύρο του σταδίου το οποίο κατέληξε να είναι 42.195 μέτρα, παίρνοντας υπόψη και την καλύτερη θέση για την βασιλική οικογένεια).

Πενήντα πέντε δρομείς ξεκίνησαν από το Ουίνδσορ, αλλά μόνο 27 κατάφεραν να φτάσουν στη γραμμή τερματισμού. Η πλειοψηφία των δρομέων σταμάτησε πριν από τη μέση. Αρκετοί αθλητές, για να αποκτήσουν ενέργεια, στράφηκαν σε απίστευτες -αλλά συνήθεις εκείνη την εποχή- πηγές: το μπράντυ, αφρώδη οίνους, αλλά και... τη στρυχνίνη, το γνωστό σήμερα ποντικοφάρμακο.

Σήμερα μας φαίνεται τρελό (στην καλύτερη των περιπτώσεων...) αλλά οι άνθρωποι εκείνη την εποχή πίστευαν ότι τα αλκοολούχα κοκτέιλ με στρυχνίνη ήταν ενεργειακά. Άλλωστε, στην Αρχαία Ελλάδα και στην Αυτοκρατορική Κίνα οι αθλητές έπιναν πριν από έναν αγώνα.

Η σύγχρονη χρήση του αλκοόλ στον αθλητισμό μπορεί να ανιχνευθεί στους αγώνες του 19ου αιώνα. Μεγάλες διαδρομές, των δεκάδων ή εκατοντάδων μιλίων, ήταν γεγονότα που γοήτευαν τη Μεγάλη Βρετανία και συστήνονταν στους αγωνιζόμενους "πεζούς" να καταναλώνουν πολλή σαμπάνια κατά τη διάρκεια του αγώνα. Χρόνια αργότερα, οι μαραθωνοδρόμοι λάμβαναν σημαντικές ποσότητες αλκοόλ από τους εκπαιδευτές ή τους βοηθούς τους, που τους ακολουθούσαν σε αυτοκίνητα ή σε ποδήλατα.

Δρομείς του Μαραθωνίου του 1908
Δρομείς του Μαραθωνίου του 1908
Οι κοινές ουσίες περιελάμβαναν διάφορα είδη αλκοόλ και επικίνδυνα φάρμακα, από τη στρυχνίνη μέχρι την ηρωίνη ή την κοκαΐνη, τα οποία προορίζονταν να καλύπτουν τον πόνο, να αυξάνουν την επιθετικότητα ή να δίνουν γρήγορα ενέργεια. Οι εκπαιδευτές είχαν μυστικά κοκτέιλ. Η χρήση ηρωίνης και κοκαΐνης ως πρόσθετα για την αύξηση της απόδοσης δε σταμάτησε παρά μέχρι τη δεκαετία του 1920, όταν τα φάρμακα έγιναν ουσίες που χορηγούνται μόνο με συνταγή. Οι αθλητές όμως συνέχισαν να καταναλώνουν αλκοόλ κατά τη διάρκεια ενός αγώνα μέχρι τη δεκαετία του '70 και του '80.

Το αλκοόλ επιλέχτηκε για τις διεγερτικές του επιδράσεις και την υψηλή περιεκτικότητα σε ζάχαρη, που σημαίνει ενέργεια. Η σαμπάνια ήταν ένα από τα αγαπημένα, χάρη στο -υποτιθέμενο- αναζωογονητικό άφρισμά της. Ταυτόχρονα, η χρήση της στρυχνίνης ως παρασιτοκτόνο δεν είχε ακόμη ανακαλυφθεί, οπότε πιστεύονταν ότι οι μικρές δόσεις αναζωογονούσαν τους κουρασμένους αθλητές.

Το 1896, στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι γνωστό ότι ο Σπύρος Λούις ήπιε ένα ποτήρι κονιάκ ενώ του είχαν απομείνει έξι μίλια ακόμη μέχρι τον τερματισμό. Ανανεώθηκε και κέρδισε το χρυσό. Οι δρομείς του Ολυμπιακού Μαραθωνίου του Σαιντ Λούις του 1904 έτρεχαν με τη θερμοκρασία να είναι στους 35οC και με οριακές συνθήκες απάνθρωπης διαδρομής. Σε όλη τη διαδρομή, ο Τόμας Χικς έτρωγε συχνά κοκτέιλ στρυχνίνης, μπράντυ και θειικού ασβεστίου. Το 1908, ο νικητής του μαραθώνιου του Σικάγου, σκηνοθέτης Albert Corey, χρέωσε τη νίκη του στο ότι έπινε σαμπάνια.

Στον Ολυμπιακό Μαραθώνιο του 1908, μερικοί δρομείς, συμπεριλαμβανομένων των πρώτων τεσσάρων, κατανάλωσαν κοκτέιλ αλκοόλ και στρυχνίνης κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Χάρη στην πρόσφατη νίκη του με ρεκόρ στο μαραθώνιο της Βοστώνης, ο Καναδός δρομέας Tom Longboat ήταν ο αγαπημένος δρομέας στους Αγώνες του Λονδίνου. Δυστυχώς όμως, δεν ολοκλήρωσε τον αγώνα ποτέ. Όταν πέρασε στη δεύτερη θέση, ο 20χρονος δρομέας έπεσε θύμα της απίστευτης ζέστης. Στο 17ο μίλι, πιθανώς αφυδατωμένος και εξαντλημένος, ο Longboat επιβράδυνε και περπατούσε. Αναζητώντας ενέργεια, στράφηκε στη σαμπάνια. Δύο μίλια αργότερα, κατέρρευσε. Στον ίδιο αγώνα, αλκοόλ κατανάλωσε και ο Charles Hefferon. Σε αντίθεση με τους περισσότερους δρομείς, φάνηκε να αντιμετωπίζει καλά τις αφιλόξενες συνθήκες. Στο 15ο μίλι, ο Hefferon προηγούνταν κατά δύο λεπτά. Εννέα μίλια αργότερα, είχε διπλασιάσει το χρόνο του και του απέμεναν λίγα λεπτά μέχρι το χρυσό μετάλλιο. Έτσι φαινόταν τουλάχιστον. Δύο μίλια από τη γραμμή τερματισμού, ο Hefferon "πήρε λίγη σαμπάνια", κάτι που αργότερα αναγνώρισε ο ίδιος ότι του κόστισε τη νίκη. Το ποτό, του προκάλεσε έντονους πόνους στο στομάχι και ο Hefferon αναγκάστηκε να επιβραδύνει, είδε δύο δρομείς να τον προσπερνούν και τερμάτισε τρίτος.

Ο Σουηδός δρομέας Gustaf Törnros στον Μαραθώνιο του 1908

Στη γραμμή τερματισμού, ο σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ (ο συγγραφέας του Σέρλοκ Χολμς) και 80.000 θεατές περίμεναν έναν "ενθουσιασμένο νικητή". Αντ' αυτού, είδαν τον Ιταλό σεφ ζαχαροπλαστικής Dorando Pietri, ένα "μικρόσωμο άντρα με κόκκινο σορτς" (όπως έγραψε ο Ντόυλ) να μπαίνει πρώτος και να γίνεται δεκτός με χειροκροτήματα". Στο τελευταίο τέταρτο του μιλίου, ο εξαντλημένος και ζαλισμένος Pietri είχε καταρρεύσει πέντε φορές, είχε τρέξει σε λάθος κατεύθυνση και μάλιστα, του είχε γίνει μασάζ στην περιοχή πάνω από την καρδιά από ειδικούς. Στην διάσημη -πλέον- φωτογραφία του Pietri που διασχίζει τη γραμμή τερματισμού, μπορεί κανείς να δει ότι στο χέρι του έχει έναν φελλό. Οι φελλοί που έσφιγγαν οι αθλητές στα χέρια τους, τους βοηθούσαν να ανακουφίσουν τα χέρια και τα δάχτυλά τους, αλλά λειτουργούσαν και σαν δοχεία για κρασί, μπράντυ και άλλα αμφίβολα ενεργειακά ποτά. Στο τέλος, η ανησυχία για τη ζωή του Pietri είχε ως αποτέλεσμα ο δρομέας να υποβασταχτεί μέχρι τη γραμμή του τερματισμού από έναν γιατρό, προκαλώντας την ενδεχόμενη αποβολή του και την ανακατανομή των μετάλλων. Κάποιοι αποδίδουν τη φυσική πτώση του Pietri στη μέθη, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι τόσο ο ίδιος όσο και ο Longboat δηλητηριάστηκαν από τη στρυχνίνη.

Δεν είχαν όμως όλοι οι δρομείς κακή απόδοση. Ο χρυσός ολυμπιονίκης Johnny Hayes παραδέχτηκε ότι ήπιε μπράντυ κατά τη διάρκεια του αγώνα και ο χάλκινος Joseph Forshaw επέλεξε το μπράντυ για να θεραπεύσει ένα πλευρικό ράμμα. Ισχυρίστηκε ότι μετά "αισθάνθηκε καλά" και μπόρεσε να συνεχίσει. Την ίδια στιγμή, πιστεύονταν ότι η αφυδάτωση θεραπεύεται καλύτερα με το κρασί παρά με το νερό. Στους Αγώνες του Παρισιού το 1924 οι σταθμοί ενυδάτωσης διέθεταν ποτήρια κρασιού.

Χάρη στις μεταγενέστερες μελέτες σχετικά με τις επιπτώσεις του αλκοόλ στους μύες και την ενυδάτωση, οι εκπαιδευτές δεν προσφέρουν πλέον κοκτέιλ στρυχνίνης ή αφρώδης οίνους. Ωστόσο, το αλκοόλ είναι ακόμα επιλογή για όσους το επιθυμούν. Στο μαραθώνιο της γαλλικής πόλης Médoc, 23 διαφορετικά ποτήρια κρασί περιμένουν τους δρομείς κατά μήκος της διαδρομής των 26,2 μιλίων.


Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Πάγωσαν όλα στην Αργολίδα. Εντυπωσιακοί σταλακτίτες κρέμονται από τα δέντρα

Παγετός επικράτησε χθες τη νύχτα στην Αργολίδα με θερμοκρασίες κάτω του μηδενός για πολλές ώρες.

Με το πρώτο φως της μέρας εντυπωσιακοί σταλακτίτες έκαναν την εμφάνιση τους κάτω από τις πορτοκαλιές του Αργολικού κάμπου που δημιουργούνται από την τεχνητή βροχή που χρησιμοποιούν οι αγρότες για αντιπαγετική προστασία.

Όπως αναφέρει το argolikeseidhseis.gr, οι ανεπίσημες καταγραφές της θερμοκρασίες έδειξαν τιμές μέχρι και -5 σε κατά τόπους περιοχές.

Αργολίδα σταλακτίτες

Αργολίδα σταλακτίτες

Αργολίδα σταλακτίτες

Αργολίδα σταλακτίτες

Αργολίδα σταλακτίτες


Πηγή
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Ο παπαγάλος που παραγγέλνει φρούτα μέσω της Amazon

Ένας «σκανδαλιάρης» παπαγάλος παρήγγειλε φράουλες, καρπούζια και παγωτά, αφού «ερωτεύθηκε» την ψηφιακή βοηθό Alexa που ενεργοποιείται με φωνή.

Ο Ρόκο, ένας μέχρι πέρσι άστεγος αφρικανικός γκρίζος παπαγάλος χρησιμοποιεί την προσωπική βοηθό για να παραγγείλει τις αγαπημένες του λιχουδιές, καθώς και ηλεκτρικά είδη και μπορεί να αλλάξει την ατμόσφαιρα ρυθμίζοντας τη συσκευή να παίζει ρομαντική μουσική.

Ο ευφυής παπαγάλος φιλοξενήθηκε στο Εθνικό Κέντρο Προστασίας των Ζώων στην κομητεία Μπέρκσαϊρ στη Βρετανία, όπου μεταφέρθηκε όταν βρέθηκε ελεύθερος, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «The Independent».

Όμως, η υπάλληλος του Κέντρου, Μάριον Βιστσέβσκι συμφώνησε να γίνει θετή γονέας του, αφού προκάλεσε μερικά θέματα στο γραφείο της οργάνωσης, στην πόλη Γκρέιτ Σέφορντ ρίχνοντας το μπολ με το νερό ή επαναλαμβάνοντας υβριστικές λέξεις με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί.

Η κ. Βιστσέβσκι, η οποία φιλοξένει πλέον τον παπαγάλο, είπε ότι ο Ρόκο αγαπάει τη διασκέδαση, απολαμβάνει να χορεύει και ότι επιλέγει τα αγαπημένα του κομμάτια στην Alexa.

Επίσης μπορεί και μιμείται διαφορετικούς ήχους κλήσεις κινητού τηλεφώνου, τον θόρυβο του φούρνου μικροκυμάτων, αλλά και φορτηγού που κάνει όπισθεν, ανέφερε.

Χάρη σε έναν κωδικό γονικής πρόσβασης στον λογαριασμό στην Amazon οι παραγγελίες του Ρόκο δεν προωθήθηκαν.

Οι αφρικανικοί γκρι παπαγάλοι είναι από τα πιο έξυπνα είδη πουλιών. Είναι ικανοί να αναπτύξουν λεξιλόγιο έως 1.000 λέξεων ή μεγαλύτερο.


Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Λαθροκυνηγός καταδικάστηκε να παρακολουθεί την ταινία «Μπάμπι» κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του

Ένας λαθροκυνηγός που έχει κατ' επανάληψη παραβιάσει τον νόμο, καταδικάστηκε να παρακολουθεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα την ταινία κινουμένων σχεδίων "Μπάμπι", το κλασικό αριστούργημα του Γουόλτ Ντίσνεϊ που αφηγείται τη ζωή ενός ελαφιού, η μητέρα του οποίου σκοτώνεται από έναν κυνηγό.

Όπως αποφάσισε ένας δικαστής του Μισούρι, ο Ντέιβιντ Μπέρι θα πρέπει υποχρεωτικά να παρακολουθεί την ταινία τουλάχιστον μία φορά τον μήνα ενώ θα εκτίει την ποινή φυλάκισης ενός έτους που του επιβλήθηκε. Η έρευνα που οδήγησε στη σύλληψη και την καταδίκη του έχει χαρακτηριστεί "μια από τις σημαντικότερες που έχουν γίνει στην Πολιτεία για το ζήτημα της λαθροθηρίας".

Ο Μπέρι και άλλα μέλη της οικογένειάς του πιστεύεται ότι σκότωσαν εκατοντάδες ελάφια τα τελευταία τρία χρόνια, όπως ανέφερε η υπηρεσία προστασίας της φύσης του Μισούρι. Έβαζαν στο στόχαστρο μεγάλα αρσενικά, τα σκότωναν παράνομα, ιδίως τη νύχτα, τους έκοβαν το κεφάλι για να το χρησιμοποιήσουν ως "τρόπαιο" και άφηναν το υπόλοιπο σώμα, όπως εξήγησε ο εισαγγελέας της κομητείας Λόρενς, Ντον Τρότερ.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Springfield News-Leader ο δικαστής Ρόμπερτ Τζορτζ διέταξε η πρώτη προβολή του "Μπάμπι" να γίνει πριν από τις 23 Δεκεμβρίου.



Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Ο άνθρωπος που δεν κοιμήθηκε για 23 χρόνια

Το 1938, στην Ουγγαρία ζούσε ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν κατάφερε να κοιμηθεί τα τελευταία 23 χρόνια! Οι διασημότεροι ιατροί του κόσμου ενδιαφέρθηκαν για τη σπανιότατη περίπτωσή του και τα νοσοκομεία της Βουδαπέστης, στα οποία νοσηλεύθηκε επί μακρόν, διαπίστωσαν κατάπληκτοι ότι για 23 ολόκληρα χρόνια δεν αφέθηκε ούτε για μια στιγμή στη γλυκιά αγκαλιά του Μορφέα.

Επί έξι μήνες, ο άνθρωπος αυτός είχε συνοδούς ιατρούς, οι οποίοι εκ περιτροπής δεν τον εγκατέλειψαν ούτε για ένα λεπτό της ώρας μόνο και ανεπίβλεπτο. Καθ’ όλο αυτό το διάστημα, έτρωγε, έπινε, συζητούσε, αλλά ουδέποτε ξάπλωσε σε κρεβάτι!

“Ο άνθρωπος που δεν κοιμόταν” ονομαζόταν Paul Kern. Το 1915, κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, υπηρετούσε στο Μέτωπο της Πολωνίας, όπου τραυματίστηκε στο κεφάλι από θραύσμα χειροβομβίδας. Πιθανώς, καταστράφηκε το τμήμα του εγκεφάλου, το οποίο μεταβίβαζε, μέσω του νευρικού συστήματος, τη διάθεση του ύπνου και από τότε, δεν κατόρθωσε να ξανακοιμηθεί.

Αμερικανοί, Γερμανοί, Γάλλοι Καθηγητές και διάσημοι ιατροί επισκέπτονταν τη Βουδαπέστη, για να τον δουν και να τον εξετάσουν. Παρ’ όλες τις μεγάλες προσπάθειες, που κατέβαλλαν, δεν κατάφεραν ούτε να λύσουν το μυστήριο, ούτε να βρουν θεραπεία για την επαναφορά του ύπνου.

Ο Paul Kern κατοικούσε στα περίχωρα της Βουδαπέστης, πανευτυχής και πλήρης, με τη σύζυγό του και τα τρία τους παιδιά. Ήταν ένας φιλήσυχος οικογενειάρχης και πολύ μορφωμένος άνθρωπος. Κατά το διάστημα της ημέρας, εργαζόταν σε Υπηρεσία Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Τις νύχτες, πάλι, καθόταν στο σπίτι του γαλήνια, διαβάζοντας, ως επί το πλείστον, εφημερίδες και βιβλία, ιδίως ταξιδιωτικά.

Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, μην έχοντας τι να κάνει για να γεμίσει τον άφθονο χρόνο του, έμαθε τέσσερις ξένες γλώσσες. Δεν συνήθιζε καθόλου να ξαπλώνει στο κρεβάτι του, αλλά αναπαυόταν σ’ ένα ανάκλιντρο, προκειμένου να ακούσει μουσική, δίχως ποτέ να κλείνει τα βλέφαρά του.

Είχε αρχίσει, όμως, να εξασθενεί η όρασή του και οι ιατροί τον υποχρέωσαν να ξαπλώνει το σώμα του στο κρεβάτι, σφαλίζοντας τα μάτια του, για τουλάχιστον δύο ώρες, προσποιούμενος τον κοιμισμένο. Πράγματι, ο Paul Kern κατόρθωσε να επιβληθεί στον εαυτό του και να κατακλίνεται τακτικά από την τρίτη μέχρι την πέμπτη πρωινή ώρα. Κατά τις δύο αυτές ώρες, έμενε ξαπλωμένος, δένοντας τα μάτια του, για να μην τα ανοίγει ασυναίσθητα και προσπαθούσε να ρεμβάζει και να ονειροπολεί σε απόλυτη ηρεμία, δίχως να εκστομίσει ούτε μια λέξη.

Ο Paul ήταν θεοσεβής. Από τις πέντε μέχρι τις επτά το πρωί, που θα σηκωνόταν από το κρεβάτι, φρόντιζε απαραιτήτως να μελετά τη Βίβλο και αρεσκόταν ιδιαιτέρως να απαγγέλλει τους Ψαλμούς του Δαυίδ. Έπειτα, πήγαινε στην εργασία του. Αλλά, προς το μεσημέρι, καταβαλλόταν από ένα υπερβολικό αίσθημα κόπωσης και καθόταν για μισή ώρα σε μια πολυθρόνα. Κατόπιν, έτρωγε και συνέχιζε την εργασία του, οπότε γύρω στις τέσσερις το μεσημέρι αισθανόταν ένα ακόμα πιο ισχυρό αίσθημα κόπωσης, η οποία τον συνέτριβε για τρία τέταρτα της ώρας. Συνήθως, κατά τη δύσκολη αυτή ώρα, είχε κοντά του έναν ιατρό, ο οποίος του έκανε τονωτική ένεση. Σε λίγο, συνερχόταν και το απόγευμα ήταν πλέον ευδιάθετος και ακμαίος.

Ο Paul Kern ήταν μετριοπαθής και δεν του άρεσε καθόλου να είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, λόγω της μοναδικής του περίπτωσης εξαιτίας της πρωτοφανούς αϋπνίας. Κάθε φορά που βρισκόταν σε κοινωνικές συναναστροφές και σε χώρους ψυχαγωγίας και ο κόσμος τον αναγνώριζε και τον περιεργαζόταν, εκείνος εξοργιζόταν και εξαφανιζόταν τάχιστα.

Διάφοροι ιμπρεσάριοι διάσημων θεάτρων του πρόσφεραν μεγάλα χρηματικά ποσά, για να δεχθεί να εμφανιστεί ενώπιον του κοινού ως “ο άνθρωπος που δεν κοιμόταν”. Επίσης, οι φιλοθεάμωνες Αμερικανοί του πρόσφεραν πολλά χρήματα για μια περιοδεία του στον Νέο Κόσμο. Μα, εκείνος απέρριψε όλες τις προσπάθειές τους με αγανάκτηση και αποτροπιασμό.

Επιπλέον, δεν αποδέχτηκε ποτέ τις προτάσεις των Γερμανών επιστημόνων, για να μεταβεί στο Βερολίνο και να δώσει διαλέξεις, αφηγούμενος την περίπτωσή του. Εκείνο, όμως, που τον εξώθησε στα άκρα ήταν μια πρόταση των Αμερικανών να αγοράσουν το κρανίο του και τον εγκέφαλό του μετά τον θάνατό του, έναντι αδράς αμοιβής.

    Δεν αποδέχομαι καμία πρόταση, που μου έχει γίνει. Δε θέλω να με θαυμάζουν, δε θέλω να με θεωρούν διαφορετικό, δε θέλω να μιλούν για μένα. Το μόνο πράγμα που επιθυμώ είναι να με αφήσουν να ζήσω ήσυχα με τους αγαπημένους μου, με την οικογένειά μου. Όσον αφορά στο κρανίο μου, δε θα με πείσουν ποτέ να το εγκαταλείψω ως βορά σε επιστημονικές παρατηρήσεις και μελέτες. Αντιθέτως, με τη διαθήκη μου, θα ορίσω ότι και αυτό θα επανέλθει, μαζί με το υπόλοιπο σώμα μου, όταν πεθάνω, στη μητέρα γη.

Ο Paul Kern, το 1938, ήταν ήδη πενήντα ετών και ένιωθε εξαιρετικά ακμαίος, δυνατός και αισιόδοξος για τη ζωή. Ήλπιζε να ζήσει τουλάχιστον είκοσι χρόνια ακόμη, για να καμαρώσει την οικογένειά του και δεν τον ένοιαζε καθόλου πλέον ότι είχε πια ξεχάσει πώς είναι να κοιμάσαι και να ξαποσταίνεις το κορμί και το μυαλό σου…

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ”, στις 12/07/1938.

Ο άνθρωπος που δεν κοιμήθηκε για 23 χρόνια

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
 Πάλη με χταπόδια: ένα παράξενο και δημοφιλές για 20 χρόνια άθλημα

Κατά καιρούς έχουν υπάρξει πολλά παράξενα αθλήματα, αλλά εγκαταλείφθηκαν επειδή δεν ήταν δημοφιλή, ή ήταν επικίνδυνα ή επειδή εξαιτίας τους ταλαιπωρούνταν ζώα. Ένα από αυτά ήταν ένα που πιθανώς ήταν ενδιαφέρον για τους θεατές, αλλά ήταν επικίνδυνο για τους διαγωνιζόμενους -και ίσως θανατηφόρο. Αναφερόμαστε στην πάλη με χταπόδια που ήταν δημοφιλές στις ΗΠΑ γύρω στα μέσα του περασμένου αιώνα.

Πριν από έξι δεκαετίες, το περίεργο θέαμα, γνωστό ως "πάλη με χταπόδια", ήταν πραγματικότητα και προσέλκυε μέχρι και 5.000 θεατές.

Η πρώτη καταγεγραμμένη αναφορά για το άθλημα είναι το 1949, στο περιοδικό Mechanix Illustrated. Στο άρθρο "Octopus Wrestling Is My Hobby", ο Wilmon Menard μίλησε για το ταξίδι του στην Ταϊτή, όπου συνάντησε έναν τοπικό κυνηγό που πάλεψε με ένα γιγαντιαίο χταπόδι.

 Πάλη με χταπόδια: ένα παράξενο και δημοφιλές για 20 χρόνια άθλημα
"Θέλετε να παλέψετε με ένα χταπόδι; Όλο αυτό ακούγεται σαν ένα αηδιαστικό άθλημα, αλλά είναι πολύ πιο διασκεδαστικό από το να κυνηγάς κάποιο αθώο και ακίνδυνο πλάσμα. Όταν παλεύετε και σκοτώνετε ένα χταπόδι, σώζετε τον θαλάσσιο κόσμο από έναν προδοτικό εχθρό", έγραψε ο Menard. "Καλύτερα να προσέξετε. Ή είσαι προσεκτικός ή είσαι νεκρός", κατέληξε.

Το παράξενο άθλημα κέρδισε σιγά-σιγά δημοτικότητα στις ΗΠΑ. Στην Τακόμα της Ουάσιγκτον οργανώθηκαν αγώνες πάλης χταποδιού, ένα άθλημα που την επόμενη δεκαετία προσέλκυσε όλο και περισσότερους παλαιστές και θεατές. Σύμφωνα με ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε το 1957, περίπου 200 άτομα εμφανίστηκαν για να παρακολουθήσουν την πάλη για τον παγκόσμιο τίτλο στην Τακόμα εκείνη τη χρονιά.

Το άθλημα έφτασε στο αποκορύφωμα της δημοτικότητάς του στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και σύμφωνα με τις περισσότερες αναφορές, ένα από τα ετήσια Παγκόσμια Πρωταθλήματα Πάλης Χταπόδι συγκέντρωσε πάνω από 5.000 θεατές. Ευτυχώς για τα χταπόδια, αυτοί οι αγώνες δεν ήταν σχεδόν τόσο αιματηροί όσο η σύγκρουση του Wilmon Menard με το γιγαντιαίο χταπόδι στην Ταϊτή το 1949.

Το άθλημα περιλάμβανε μια ομάδα δυτών που θα κατέβαιναν στο νερό, σε βάθη μέχρι και 18 μέτρα, όπου θα έβρισκαν το χταπόδι στην κρυψώνα του. Οι ομάδες αποτελούνταν από δύο ή τρεις άνδρες, που θα αγωνίζονταν να απελευθερωθούν από τα πλοκάμια του και να το σύρουν στην επιφάνεια.

"Έχουν καλή αναρρόφηση, αλλά αν κανείς πιάσει τα πλοκάμια τους και τα τραβήξει, οι βεντούζες ελευθερώνονται. Δεν έχουν πολλή δύναμη", δήλωσε ο Gary Keffler, ένας από τους διοργανωτές τέτοιων εκδηλώσεων.

Οι βεντούζες έκαναν το άθλημα δύσκολο και επικίνδυνο. Μόλις το χταπόδι έβγαινε στην επιφάνεια, το μετρούσαν και η ομάδα με το μεγαλύτερο χταπόδι κέρδιζε τον ανταγωνισμό. Μετά την μέτρηση, τα περισσότερα από τα χταπόδια αφήνονταν και πάλι στη θάλασσα.

Η δημοτικότητα του αθλήματος έπεσε στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Το τελειωτικό χτύπημα δόθηκε από την πολιτεία της Ουάσιγκτον, η οποία ψήφισε ένα νόμο που απαγόρευε την παρενόχληση χταποδιών.


πηγή
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Ο 20χρονος που απασχολεί την επιστημονική κοινότητα: «Έχω ζήσει στον πλανήτη Άρη» (vid)
Το νεαρό αγόρι έχει απασχολήσει τους επιστήμονες. Από μικρή ηλικία γνώριζε απίστευτα πράγματα για το διάστημα, μπορούσε να μιλήσει και υποστήριζε πως πριν γεννηθεί στη Γη ζούσε στον πλανήτη Άρη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που άνθρωποι υποστηρίζουν πως έχουν ζήσει κι άλλες ζωές και πως θυμούνται έντονα γεγονότα από άλλες εποχές.

Η ιστορία του 20χρονου πλέον Ρώσου, Μπορίσκα Κιπριγιάνοβιτς, διαφέρει, αφού το πήγε ένα βήμα... παρακάτω!

Το αγόρι υποστηρίζει εδώ και χρόνια πως ζούσε στον πλανήτη Άρη πριν ξαναγεννηθεί στη Γη.
Οι επιστήμονες, ωστόσο, έχουν μπερδευτεί κι εντυπωσιαστεί από τις γνώσεις που έχει και η ιστορία του ήρθε ξανά στην επιφάνεια.

Οι γονείς του ανέφεραν πως λίγους μήνες μετά τη γέννησή του μιλούσε με μεγάλη ευκολία, ενώ είχε τεράστιες γνώσεις χωρίς καν να τις διδαχτεί για εξωγήινους πολιτισμούς.



Όσο για τη ζωή στον Άρη, αναφέρει πως έζησε εκεί εποχή μετά από πόλεμο όπου ο πλανήτης υπέφερε από μία πυρηνική καταστροφή. Όλα αυτά στο μακρινό παρελθόν.

Μάλιστα, υποστηρίζει πως υπάρχει ακόμα ζωή εκεί και πως οι Αρειανοί ζουν κάτω από την επιφάνεια του «κόκκινου πλανήτη» και εισπνέουν διοξείδιο του άνθρακα. Σύμφωνα με τον Μπορίσκα, είναι αθάνατοι και σταματούν να γερνούν στην ηλικία των 35, ενώ μπορούν να πραγματοποιήσουν διαγαλαξιακά ταξίδια.

Ο ίδιος αναφέρει πως είχαν πολύ καλή σχέση με τους αρχαίους Αιγύπτιους και πως τους είχε επισκεφτεί ως πιλότος.

Η χαρά των συνομοσιολόγων!

πηγή
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

 Το μουσείο των ψυχών του Καθαρτηρίου

Το 1894 σβήστηκε μια πυρκαγιά που είχε ξεσπάσει σε ένα παρεκκλήσι που δεν υπάρχει πια, αφιερωμένο στην Παναγία, κοντά στις όχθες του Τίβερη, οι πιστοί και ο Μασαλός ιερέας Victor Jouet δεν μπόρεσαν να πιστέψουν στα μάτια τους. Σε έναν μισοκαμένο τοίχο διαγράφονταν η μορφή ενός μελαγχολικού προσώπου που έμοιαζε να υποφέρει.


Άραγε, αποτέλεσμα των φλογών ή σημάδι από την μεταθανάτια ζωή; Ο ιερέας και οι πιστοί ήταν σίγουροι για το δεύτερο, ο ιερέας μάλιστα προχώρησε και στην ερμηνεία: Επρόκειτο για την ψυχή ενός πεθαμένου που βρίσκονταν στο Καθαρτήριο και που προσπαθούσε να έλθει σε επαφή με τους ζωντανούς, για να προσευχηθούν για την σωτηρία της


Ύστερα από αυτή την «αποκάλυψη» ο Jouet θα θέσει σκοπό της ζωής του να ερευνήσει και να συλλέξει ανάλογα σημάδια και μαρτυρίες. Για τον σκοπό αυτό θα αφιερώσει μεγάλο μέρος της ζωής του και θα γυρίσει όλη την Ιταλία και την Ευρώπη. Η έρευνα αποδείχτηκε αρκετά δύσκολη αλλά πράγματι, κατάφερε να ανακαλύψει αρκετές «ατράνταχτες» αποδείξεις, κατά την γνώμη του, δημιουργώντας μια αξιοσέβαστη συλλογή.


 Το μουσείο των ψυχών του Καθαρτηρίου


Πίστευε πως οι νεκροί που έπρεπε να περάσουν μια μακρά περίοδο στο Καθαρτήριο με σκοπό να εξαγνιστούν, προσπαθούσαν να τραβήξουν την προσοχή των ζωντανών με διάφορα σημάδια, ώστε με τις προσευχές τους να διευκολύνουν το πέρασμά τους στον Παράδεισο.


Επιστρέφοντας στην Ρώμη θα αγοράσει ένα οικοδομήσιμο κτήμα στις όχθες του Τίβερη, όπου εκεί θα αναγερθεί ο ναός της Ιεράς Καρδίας της Μεσολάβησης Sacro Cuore del Suffragio.
Ο ναός φτιάχτηκε σε γοτθικό στυλ και εκεί ο Jouet θα εκθέσει την συλλογή του.

Τα ευρήματα χρονολογούνται μεταξύ του 1637 και του 1919.

Η αλήθεια είναι πως ο Γάλλος ιερέας μάλλον χαράμισε την ζωή του κυνηγώντας χίμαιρες, η συλλογή του Jouet κάθε άλλο παρά ατράνταχτες αποδείξεις περιείχε, για αυτό τον λόγο άλλωστε μειώθηκε κατά μεγάλο βαθμό, εξαλείφοντας ό,τι δεν ήταν έγκυρο. Η συλλογή δεν είναι αναγνωρισμένη ούτε από την επίσημη Εκκλησία ούτε φυσικά από την Επιστήμη, παρόλα αυτά γοητεύει τους λάτρεις του Υπερφυσικού.

Το μουσείο δεν αποτελείται από ευρήματα που έχουν σχέση με τον Χριστό ή τους Αγίους, αλλά από απλά σημάδια ή μάλλον καψίματα, πάνω σε βιβλία, ρούχα, μαξιλαροθήκες κλπ. Αποκλείοντας την περίπτωση πως αυτά τα σημάδια έγιναν τυχαία ή με δόλο, η εξήγηση, πάντα σύμφωνα με τον ιερέα, είναι πως προκλήθηκαν από το άυλο πυρ που περιβάλει τις ψυχές στο Καθαρτήριο.

Πρόκειται για σημάδια με ακαθόριστη μορφή όπου ο καθένας μπορεί να ερμηνεύει όπως θέλει ή για σημάδια με συγκεκριμένη μορφή όπως σταυρούς και χέρια, που μάλλον έγιναν με πυρωμένα αντικείμενα, αν κρίνει κανείς από τα αποτυπώματα π.χ. των χεριών τα οποία φαίνονται ελάχιστα ρεαλιστικά.

Το μίνι-μουσείο, λόγω του περιορισμένου αριθμού των αντικειμένων, βρίσκεται συγκεντρωμένο σε μια γυάλινη θήκη που καταλαμβάνει έναν τοίχο μιας μικρής αίθουσας, κοντά στο σκευοφυλάκιο του ναού.


 Το μουσείο των ψυχών του Καθαρτηρίου

 Το μουσείο των ψυχών του Καθαρτηρίου




 Το μουσείο των ψυχών του Καθαρτηρίου


 Το μουσείο των ψυχών του Καθαρτηρίου

 Το μουσείο των ψυχών του Καθαρτηρίου


Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
 
Σπήλαιο Νταβέλη: Περίεργη καταγραφή οντοτήτων στο εσωτερικό του! (photos)
 
Ανέκαθεν η περιοχή της Πεντέλης είχε μεγάλη ιστορία σε περίεργα και παραφυσικά φαινόμενα.

Οι ιστορίες μιλάνε για περίεργα όντα , UFO, χωροχρονικές μετατοπίσεις και άλλα αλλόκοτα. Κανείς σχεδόν όμως μέχρι τώρα δεν είχε καταφέρει να απαθανατίσει κάποιο απο τα φαινόμενα αυτά. Οι παρακάτω φωτογραφίες τραβήχτηκαν μέσα στο σπήλαιο.


Στο μέσον του διαδρόμου μπορούμε να διακρίνουμε μια σκιώδη φιγούρα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ανθρώπινα πόδια. Η φωτογραφία πάρθηκε με διαφορά μερικών δευτερολέπτων από την προηγούμενη που δεν εμφανίζεται τίποτα. Δεν υπάρχει επεξεργασία της εικόνας μκαι στη διάθεσή μας βρίσκονται όλα τα ψηφιακά αρχεία. Είναι εντυπωσιακό! Δεν αποτελεί «θόρυβο» εικόνας και μάλιστα η επόμενη φωτογραφία μας έκανε να ανατριχιάσουμε. 


Η σκιώδης φιγούρα μετακινήθηκε (!) μερικά μέτρα πιο κάτω στον διάδρομο του Σπηλαίου. Σαν να ήθελε να φύγει μακριά μας και να κρυφτεί (προς το εσωτερικό της σπηλιάς).

Η παραπάνω δεξιά φωτογραφία πάρθηκε κατά τη διάρκεια εξερεύνησης μέσα στο σπήλαιο.

Μπορεί κανείς να διακρίνει μάτια, φτερά, στόμα και δόντια. Ειλικρινά δεν ξέρουμε τι είναι. Εξετάζουμε ακόμα τα αρχεία μας και έχουμε μείνει άναυδοι. Θα υπάρχει συνέχεια στο συγκλονιστικό θέμα.

Δημήτρης Μακριδόπουλος-Ερευνητής Χρήστος Κατσαμονίτης kastamonitis
 
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

 Ε.Σνόουντεν: «Δεν υπάρχουν εξωγήινοι - Τα νοήμονα όντα ζουν εδώ και δεκατομμύρια χρόνια στο εσωτερικό της Γης»


Ο γνωστός Έντουαρντ Σνόουντεν αντέγραψε από την CIA έγγραφα που αναφέρουν ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ γνωρίζει εδώ και πολύ καιρό την ύπαρξη των ΑΤΙΑ.

Σύμφωνα με τα όσα αποκαλύπτει, τα  νοήμονα όντα  δεν είναι εξωγήινοι, αλλά... ζουν στη Γη εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια.

Σύμφωνα με το βίντεο που θα δείτε, ζουν 30 χλμ κάτω από την επιφάνεια της γης έως και 2.900 χλμ. μόλις λίγο πάνω από τον εξωτερικό πυρήνα της...


Δείτε το βίντεο και τα συμπεράσματα δικά σας...



via
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Θάνατοι που συνδέονται με τελετουργίες του βουντού



Το βουντόν (ή βουντούν), όπως είναι η επίσημη ονομασία αυτού που ξέρουμε όλοι ως βουντού, είναι μια ιδιαίτερη θρησκευτική παράδοση που ξεπήδησε μέσα από τις φρικαλεότητες που ζούσαν οι αφρικανοί σκλάβοι που μεταφέρθηκαν με τα λευκά δουλεμπορικά στις Δυτικές Ινδίες κατά τον 16ο αιώνα.

Ο λευκός αποικιοκράτης απαγόρευε στους δούλους του να λατρεύουν τα παραδοσιακά αφρικάνικα δόγματα και τους εξανάγκασε να ασπαστούν τον χριστιανισμό, αν και από την επικίνδυνη αυτή γειτνίαση έμελλε να ξεπηδήσει κάτι μοναδικό στην ιστορία των θρησκειών, το βουντού!

Το ιδιαίτερο λατρευτικό μείγμα που έψαχνε να συμβιβάσει τον καθολικισμό και τα τοπικά αφρικανικά δόγματα αναπτύχθηκε ιδιαιτέρως στην Αϊτή, γενικεύτηκε στην Καραϊβική και ενέχει δεσμούς αίματος με το βουντού των ΗΠΑ αλλά και το αντίστοιχο που εξασκείται στη Δυτική Αφρική (στη Νιγηρία κυρίως), αν και αυτό είναι απαλλαγμένο από τις χριστιανικές δοξασίες. Στο όνομά του έχουν γίνει αρκετά εγκλήματα, όπως εξάλλου και στο όνομα των περισσότερων θρησκευτικών παραδόσεων…


Η δίκη που χάρισε στο βουντού το κακό του όνομα



Ήταν το 1864 με την καταδίκη οχτώ Αϊτινών για δολοφονία και κανιβαλισμό παιδιού που θα αποκτούσε το βουντού τη μαύρη του φήμη. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τον Δεκέμβριο του 1863, ο Κόνγκο Πέλε ζήτησε από την αδερφή του και ιέρεια του βουντού, Ζαν Πέλε, να τον βοηθήσει με τις πρακτικές της να αποκτήσει πλούτο και δύναμη. Εκείνη συμφώνησε και απευθύνθηκε σε δύο γκουρού του βουντού για τον ιδανικό τρόπο. Οι γεροντότεροι της είπαν ότι για να συμβεί αυτό, θα έπρεπε να θυσιάσουν έναν «τράγο χωρίς κέρατα», επίσης γνωστό σε μας ως άνθρωπο.

Στις 27 Δεκεμβρίου, τα δυο αδέλφια απήγαγαν τη 12χρονη ανιψιά τους και την κράτησαν κρυμμένη μέχρι και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Τότε είναι που έλαβε χώρα η αποτρόπαιη ιεροτελεστία, που περιλάμβανε τον στραγγαλισμό, την εκδορά, τον διαμελισμό και τον αποκεφαλισμό τελικά της κοπέλας, αν και τα δεινά της δεν τέλειωσαν εδώ, καθώς το αίμα της αποθηκεύτηκε σε βαζάκια και χρησιμοποιήθηκε κατόπιν στο μαγείρεμά της, αφού η παρέα των ιερέων τράφηκε κατόπιν με τις σάρκες της.

Λίγο αργότερα, τέσσερις άντρες και τέσσερις γυναίκες (μεταξύ των οποίων και τα φονικά αδέλφια) κατηγορήθηκαν για φόνο και αφού ομολόγησαν το μακάβριο έγκλημά τους, εκτελέστηκαν δημόσια στις 13 Φεβρουαρίου 1864. Όπως αντιλαμβανόμαστε, η υπόθεση έτυχε παγκόσμιας κάλυψης και έκανε το βουντού να φαντάζει όσο πιο απάνθρωπο και ζοφερό έπαιρνε, αλλάζοντας μια για πάντα την πεποίθηση του κόσμου για τη θρησκευτική παράδοση.

Αν και σήμερα η όλη ιστορία έχει φτάσει να αμφισβητείται, καθώς λίγες ενδείξεις υπάρχουν ότι έγινε ό,τι έγινε, την ίδια ώρα που όλοι οι κατηγορούμενοι ξυλοκοπήθηκαν αγρίως πριν ομολογήσουν. Επίσης, την εποχή εκείνη πρόεδρος της Αϊτής ήταν ο Φαμπρ Τζεφράρ, ο οποίος μπορεί να γεννήθηκε σκλάβος, είχε όμως μετατραπεί σε φανατικό καθολικό και ήθελε τη χώρα του απαλλαγμένη από παλιές αφρικανικές δοξασίες. Μια τέτοια πολύκροτη δίκη θεωρήθηκε ότι εξυπηρετούσε βολικά τον σκοπό του, να αποδείξει κοντολογίς ότι το βουντού ήταν γεμάτο μοχθηρία και υπερφυσική κακία…

Η ιέρεια του βουντού που καλούσε σε ανθρωποθυσίες



Τον Οκτώβριο του 1910, ένας αστυνομικός διευθυντής από την Αϊτή παρέδωσε την έγγραφη κατάθεσή του για μια 24χρονη ιέρεια του βουντού, κάποια Εστέις Λιμπερίς. Στην αναφορά του είπε ότι κατά τη διάρκεια των τελετών, οι πιστοί έκαναν σπονδές σε έναν θεό με μορφή φιδιού και αν η ατυχία και η κακοδαιμονία είχε εγκαθιδρυθεί στην κοινότητα, τότε θυσίαζαν και ένα ζώο. Ο αστυνομικός ανέφερε ότι η Λιμπερίς υπαινίχθηκε κάποια στιγμή ότι μόνο η θυσία ενός παιδιού θα έφερνε τύχη και ευζωία στους πιστούς, όταν το πράγμα πήρε μια άσχημη τροπή.

Ένας πιστός του βουντού απήγαγε ένα μικρό κορίτσι, το απίθωσε κατόπιν στο ιερό, όπου και στραγγαλίστηκε. Αφού αποκεφάλισαν το άψυχο σώμα, μάζεψαν το αίμα της σε ένα κύπελλο για να το γευτούν όλοι οι παριστάμενοι στην ανθρωποθυσία. Δύο επίσης μικρά κορίτσια μαγείρεψαν κατόπιν το ακρωτηριασμένο σώμα του τραγικού παιδιού, αν και δεν το κανιβάλισαν. Η ομήγυρη φύλαξε το σώμα ως υπόμνηση της θυσίας που είχε λάβει μόλις χώρα.

Αν και αυτό δεν θα ήταν το τέλος των φονικών, καθώς τα κορίτσια είχαν διαπράξει κάποιο είδος ύβρεως με την προετοιμασία του σώματος της μικρής και τώρα έπρεπε να θυσιαστούν κι αυτά για να εξευμενιστούν οι θεοί του βουντού. Δύο μέρες μετά, άλλα δυο παιδιά θυσιάστηκαν ιεροτελεστικά. Στην αστυνομική έκθεση αναφέρεται ότι όταν οι Αρχές ερεύνησαν το σπίτι της Λιμπερίς, εντόπισαν τα απομεινάρια μιας 12χρονης μέσα σε ένα βαρέλι…


Ο αιδεσιμότατος που έχανε όποιον αγαπούσε




Ο αιδεσιμότατος Γουίλι Μάξγουελ ήταν ταυτοχρόνως ιερέας του βουντού που λειτουργούσε μυστικά σε μια εκκλησία της Αλαμπάμα των ΗΠΑ. Είχε μάλιστα διδαχθεί την τέχνη των σκοτεινών τελετών από τις ίδιες τις «Εφτά Αδερφές» του Μισισιπή, της πλέον γνωστής και τρομακτικής αίρεσης του βουντού της Λουιζιάνα. Γι’ αυτό και τα μέλη της αφρο-αμερικανικής κοινότητας τον έτρεμαν, ένας φόβος που λειτούργησε φυσικά υπέρ του, μιας και πιστεύεται ότι ο Μάξγουελ γλίτωσε την τιμωρία για μια σειρά από φόνους που διέπραξε.

Το πρώτο του θύμα φέρεται με ισχυρές ενδείξεις να είναι η ίδια του η σύζυγος το 1969. Η τραγική γυναίκα βρέθηκε στραγγαλισμένη και κακοποιημένη σωματικά στο αυτοκίνητό της. Ο αιδεσιμότατος σύρθηκε στο εδώλιο του κατηγορουμένου και παρά τα στοιχεία, αθωώθηκε μαγικά. Καθόλου μαγικά βέβαια, μιας και η στρατηγική του ήταν απλή: παντρεύτηκε τη βασική μάρτυρα κατηγορίας, η οποία μέχρι να φτάσει η μέρα της δίκης είχε ήδη αλλάξει την κατάθεσή της! Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο ιερέας εισέπραξε και την παχυλή ασφάλεια ζωής της εκλιπούσας.

Λίγο αργότερα, ο αδερφός του ιερωμένου βρέθηκε επίσης νεκρός από υποθερμία και υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Το 1973, η δεύτερη σύζυγός του, η μάρτυρας κατηγορίας στον φόνο της πρώτης του συζύγου δηλαδή, εντοπίστηκε επίσης νεκρή, με τον Μάξγουελ να εισπράττει για δεύτερη φορά ασφάλεια ζωής. Το 1976, σειρά είχε ο ανιψιός του ιερέα και τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς η 16χρονη προγονή του παπά ανασύρθηκε νεκρή κάτω από ένα αυτοκίνητο. Η αστυνομία τον είχε πάντα στο στόχαστρο, αν και φαινόταν να μην μπορεί να συνδέσει τις ανθρωποκτονίες και τα περίεργα δυστυχήματα με τον Μάξγουελ.

Στην κηδεία του κοριτσιού, η αδερφή της 16χρονης ούρλιαξε στον ιερέα του βουντού: «Σκότωσες την αδερφή μου και τώρα θα το πληρώσεις». Αμέσως, ο θείος της έβγαλε ένα όπλο και τον πυροβόλησε τρεις φορές εξ επαφής στο κεφάλι μπροστά σε 300 ανθρώπους. Η απίστευτη υπόθεση που συγκλόνισε την τοπική κοινωνία και επανέφερε με δριμύτητα τα χρονικά του βουντού στον δημόσιο λόγο έφτασε μάλιστα μέχρι και το λογοτεχνικό στόχαστρο της Χάρπερ Λι, της συγγραφέως του «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια», αν και δεν ολοκλήρωσε ποτέ το πόνημά της για το βουντού και τα μυστηριώδη θανατικά που κύκλωναν τον Μάξγουελ…

Η επιδημία χολέρας της Αϊτής και τα λιντσαρίσματα



Ο μισός περίπου πληθυσμός από τα 9,6 εκατομμύρια της Αϊτής πιστεύει στο βουντού και ακολουθεί τα τελετουργικά του. Η θρησκεία διατηρεί ακόμα και σήμερα ισχυρότατο λαϊκό έρεισμα και από δω ακριβώς ξεπήδησε μια φοβερή ιστορία πολύ πρόσφατα, όταν η πίστη στο βουντού και η έλλειψη επιστημονικής γνώσης γύρω από τη χολέρα δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μείγμα στην Αϊτή.

Όπως ξέρουμε, μετά το πέρασμα του φοβερού Εγκέλαδου από την ήδη εξαθλιωμένη Αϊτή στις 12 Ιανουαρίου 2010, ξέσπασε μεγάλη επιδημία χολέρας: μεταξύ Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου 2010, περισσότεροι από 2.500 άνθρωποι είχαν πεθάνει από τη νόσο, την ίδια ώρα που 63.500 είχαν ήδη διαμετακομιστεί στο νοσοκομείο και άλλοι 121.000 εμφάνισαν συμπτώματα. Οι ντόπιοι δεν ήξεραν τι είναι η χολέρα ούτε και πώς θα επηρέαζε τη ζωή τους, κάτι που οδήγησε σε μαζικό πανικό σε πολλές περιοχές της χώρας.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, κατηγορήθηκαν οι ιερείς του βουντού για την εξάπλωση της αρρώστιας και κατά τη διάρκεια δύο εβδομάδων του Δεκεμβρίου του 2010 περισσότεροι από 45 λειτουργοί της θρησκείας συνάντησαν τον μαρτυρικό θάνατο μέσω λιντσαρίσματος, λιθοβολισμού, τσεκουρώματος ή παράδοση του σώματός τους στην πυρά. Τα αγριεμένα πλήθη στράφηκαν κατά των ιερέων και βύθισαν την ήδη πληγωμένη χώρα σε ακόμα μεγαλύτερη θλίψη. Ο υπουργός Επικοινωνιών της Αϊτής ζήτησε τη συνδρομή του ΟΗΕ για την ενημέρωση του ντόπιου στοιχείου για τη χολέρα και τους τρόπους αντιμετώπισής της. Στην επιδημία του 2010, περισσότεροι από 200.000 Αϊτινοί έχασαν τη ζωή τους, ενώ από το φθινόπωρο του 2015 η χολέρα έδειξε και πάλι τα απειλητικό της πρόσωπο…

Το νιγηριανό βουντού δείχνει τα δόντια του



Τον Ιούλιο του 2001, μια 13χρονη από την πόλη Μαϊντουγκούρι της Νιγηρίας συνελήφθη ως ύποπτη για την εξαφάνιση ενός δίχρονου αγοριού. Η Τζουμάι Χασάν είχε ήδη φάκελο στην αστυνομία, παρά το νεαρότατο της ηλικίας της, καθώς είχε κάψει παλιότερα το σπίτι ενός γείτονα και είχε αποπειραθεί να δολοφονήσει μια κοπέλα. Αυτή τη φορά η Χασάν ισχυρίστηκε ότι είχε σκοτώσει το παιδί και είχε πουλήσει μέλη του σώματός του σε ιερέα του βουντού, που το ήθελε διακαώς για τις τελετές του.

Μετά την ομολογία, η σορός του τραγικού αγοριού ξεθάφτηκε και η Χασάν κατηγορήθηκε για τον φόνο του. Αν και η ομολογία της δεν είχε πάρει ακόμα τέλος. Είπε μετά ότι ήταν εδώ και εφτά χρόνια μέλος μιας δολοφονικής σέχτας που είχε εμπλακεί στις δολοφονίες 48 ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και του πατέρα της. Η κοπέλα θέλησε να βοηθήσει την αστυνομία να βρει τις σορούς των θυμάτων της οργάνωσης, αν και κανένα άλλο πτώμα δεν ανασύρθηκε κατά τις έρευνες.

Η ίδια ονόμασε μάλιστα εγκέφαλο της εταιρίας δολοφόνων κάποιον ανώτερο κρατικό υπάλληλο, στο σπίτι του οποίου βρέθηκαν όλα τα σύνεργα άσκησης του βουντού, αν και τίποτα δεν μπορούσε να τον συνδέσει με τους φόνους. Ήταν ξεκάθαρο πάντως ότι η σπείρα δεν ήταν παρά μυστικιστική σέχτα που λάτρευε μια φονική παραλλαγή του παραδοσιακά ειρηνικού βουντού…

via
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Η ιστορία της μίας και μοναδικής φοράς που ποδόσφαιρο διεκόπη λόγω... UFO

Σε ένα γήπεδο μπορούν να συμβούν τα πάντα. Το γεγονός που ακολουθεί όμως, είναι πράγματι σπάνιο.

Διεκδικεί την απόλυτη μοναδικότητα γιατί πολύ απλά είναι το μοναδικό καταγεγραμμένο περιστατικό τέτοιου τύπου.

Είναι η πρώτη και τελευταία φορά που γράφτηκε σε φύλλο αγώνος πως το παιχνίδι διεκόπη επειδή... UFO επισκέφθηκα το γήπεδο την ώρα που οι 22 ποδοσφαιριστές έπαιζαν μπάλα!
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και να δούμε τι έγινε εκείνο το μεσημέρι στη Φλωρεντία, στην -έτσι και αλλιώς- πόλη των μυστηρίων...

Αιτία; Τα... ΑΤΙΑ

Στο κατάμεστο Αρτέμιο Φράνκι ο κόσμος περίμενε την αναμέτρηση του κυπέλλου. Το μεσημέρι ήταν αφιερωμένο στο ποδόσφαιρο για τους οπαδούς των βιόλα που υποδέχονταν στο κύπελλο την Πιστοϊέζε. Υπήρχε έχθρα μεταξύ των δύο συλλόγων και το θερμόμετρο της αντιπαλότητας είχε ανέβει αρκετά.

Ενώ όλα κυλούσαν όπως έχουμε μάθει σε έναν αγώνα (πάσες, σουτ, μονομαχίες και λοιπά...), λίγο μετά την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου, ο διαιτητής αναγκάζεται να διακόψει το παιχνίδι! Αιτία; Τα... ΑΤΙΑ.


Οι μαρτυρίες

Στο φύλλο αγώνα, ο άρχοντας της αναμέτρησης έγραψε: «Διέκοψα οριστικά το παιχνίδι, επειδή παίκτες και οπαδοί, όπως κι εγώ, είδαμε ιπτάμενα αντικείμενα πάνω από το γήπεδο»! Αρχοντας!


Τα όσα υποστήριξε ο διαιτητής, σιγόνταραν και οι ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων. Ο Αρντικο Μανίνι, από την πλευρά των γηπεδούχων, είχε πει: «Ακόμα έχω την εικόνα για το πώς ακριβώς συνέβησαν τα πάντα. Παίζαμε ποδόσφαιρο και από πάνω μας πετούσαν κάτι αντικείμενα μακρόστενα με περίεργο σχήμα».

Αναλύσεις επί αναλύσεων για το τι έγινε και πώς έγινε...

Ο Ρόμολο Τούτσι, από το στρατόπεδο των φιλοξενουμένων, είχε δηλώσει: «Εκείνη την περίοδο, όλοι μιλούσαν για εξωγήινους. Εμείς τους είδαμε. Σοκαριστήκαμε. Και εμείς και ο κόσμος. Κάποιοι έφευγαν τρέχοντας από το γήπεδο. Ηταν κάτι απίστευτο». Μάλιστα, είχε προσθέσει: «Είχαν σχήμα πούρου» δικαιώνοντας τον αντίπαλό του που έκανε λόγο για «μακρόστενα αντικείμενα».


Η άποψη του επίσημου κράτους

Και αν κάποιο καχύποπτος υποστηρίξει πως όλο το Αρτέμιο Φράνκι ήταν συνεννοημένο, στο παιχνίδι μπήκε και ο διευθυντής του Ιταλικού Κέντρου UFO. Ο κύριος Ρομπέρτο Πινότι τοποθετήθηκε επί τους θέματος λέγοντας: «Εκείνες τις μέρες αναφέρθηκαν θεάσεις UFO στην κεντρική και βόρεια Ιταλία. Ποτέ στην ιστορία της χώρας δεν υπήρξαν τόσες αναφορές όσες σε εκείνο το τριήμερο. Στα αρχεία μας θεωρείται η κορυφαία μέρα εξωγήινης δραστηριότητας».

Οι ίδιοι άνθρωποι, στο ίδιο γήπεδο, δεκαετίες μετά, είπαν τα ίδια πράγματα...

Η αλήθεια είναι πως όσοι υποστηρίζουν πως ήταν μάρτυρες εμφάνισης εξωγήινων εκείνο το μεσημέρι, το υποστηρίζουν φανατικά. Δεκαετίες αργότερα, η RAI γύρισε το χρόνο πίσω και στη σχετική εκπομπή για το... περίεργο Φιορεντίνα-Πιστοϊέζε του 1954, οι πρωταγωνιστές εκείνης της ημέρας επανέλαβαν με σθένος τα ίδια.


Επίσημα, στα χαρτιά τουλάχιστον, το παιχνίδι διεκόπη λόγω... UFO. Αυτό δεν αλλάζει και ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που συνέβη κάτι τέτοιο στον ποδοσφαιρικό πλανήτη.

Πάντως, η... επίσκεψη των ATIA στη Φλωρεντία, μάλλον επηρέασε και κάτι άφησε στην ομάδα. Οι βιόλα την επόμενη σεζόν κατέκτησαν για πρώτη φορά στην ιστορία τους το πρωτάθλημα. Τυχαίο;



via
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Τα φαντάσματα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου στη Τσεχία


Φαντάσματα στα στασίδια και στους διαδρόμους της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου σε χωριό της Τσεχίας!

Ο ναός στο χωριό Λούκοβα (Lukova) έχει εγκαταλειφθεί εδώ και πενήντα χρόνια.
Η τελευταία συγκέντρωση έγινε στην εκκλησία του 14ου αιώνα, το 1968, όταν σε εξέλιξη ήταν μια νεκρώσιμη ακολουθία.


Τότε, μέρος της οροφής κατέρρευσε, προκαλώντας πανικό στους ανθρώπους, οι οποίοι έτρεξαν να σωθούν. Πιστεύοντας ότι επρόκειτο για σημάδι κακής τύχης, οι ντόπιοι εγκατέλειψαν τη μεσαιωνική εκκλησία.

Τα κηρύγματα και οι τελετές γίνονταν εκτός ναού, ο οποίος υπέστη πολλές ζημιές στο πέρασμα των ετών.


Όλα αυτά μέχρι το 2014. Εκείνη την εποχή ένας καθηγητής ζήτησε από τους μαθητές του στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Βοημίας να εντοπίσουν μια κατάλληλη, αλλά ερειπωμένη, εκκλησία για την τοποθέτηση ενός έργου τέχνης τους.

Ο φοιτητής Γιάκουμπ Χάντραβα (Jakub Hadrava) ήρθε σε επαφή με έναν ντόπιο, ο οποίος πρόσεχε και ενδιαφερόταν για την επισκευή της οροφής του ναού. Η εκκλησία πληρούσε τις προϋποθέσεις του, για να εγκαταστήσει τα γλυπτά του: Η στέγη ήταν κατεστραμμένη, αλλά το εσωτερικό παρέμενε λειτουργικό.


Ο Χάντραβα έφτιαξε μια σειρά από γύψινες απόκοσμες μορφές, ντυμένες με χιτώνα, να κάθονται στα στασίδια του ναού ή να στέκονται στους διαδρόμους του. Μάλιστα, οι λευκές μορφές με τον κατάλληλο φωτισμό τη νύχτα, κάνουν την εκκλησία να δείχνει περισσότερο απόκοσμη.

Όμως, το έργο τέχνης έφερε και λεφτά, καθώς τουρίστες έσπευσαν να δουν την πιο «τρομακτική» εκκλησία στον κόσμο. Το παγκάρι γέμισε με χρήματα από δωρεές, ανοίγοντας το δρόμο για επισκευές στην εκκλησία.

 


Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
 Η γυναίκα που επιβίωσε από δυο ναυάγια και ένα ατύχημα


Η Violet Jessop ήταν συνοδός και νοσοκόμα που δούλευε σε υπερωκεάνια. Είναι γνωστή ως η γυναίκα που έχει επιζήσει από τα καταστροφικά ναυάγια τόσο του Τιτανικού, όσο και του αδελφού πλοίου του, τον Βρετανικό, το 1912 και το 1916 αντίστοιχα. Επιπλέον, βρισκόταν και στο RMS Olympic, το πρώτο πλοίο της σειράς, όταν εκείνο συγκρούστηκε με ένα βρετανικό πολεμικό πλοίο το 1911.

Γεννημένη την 1 Οκτωβρίου του 1887, κοντά στην Bahía Blanca της Αργεντινής, η Jessop ήταν η μεγαλύτερη κόρη Ιρλανδών μεταναστών. Ήταν το πρώτο από τα εννέα παιδιά, έξι εκ των οποίων επέζησαν. Η Jessop πέρασε μεγάλο μέρος της παιδικής της ηλικίας φροντίζοντας τα μικρότερα αδέλφια της. Σαν παιδί, αρρώστησε βαριά -μάλλον λόγω φυματίωσης- και τελικά επέζησε παρά τις προβλέψεις των γιατρών ότι η ασθένειά της θα ήταν μοιραία.

Στα 16 της, ο πατέρας της πέθανε λόγω επιπλοκών μετά από μια χειρουργική επέμβαση και η οικογένειά της μετακόμισε στην Αγγλία. Εκεί, μπήκε σε ένα εκκλησιαστικό σχολείο και φρόντιζε τη μικρότερη αδελφή της, ενώ η μητέρα της ήταν στη θάλασσα εργαζόμενη ως συνοδός. Όταν η μητέρα της αρρώστησε, η Jessop εγκατέλειψαν το σχολείο και, ακολουθώντας τα βήματα της μητέρας της, έγινε και η ίδια συνοδός.


Το Olympic


 Η γυναίκα που επιβίωσε από δυο ναυάγια και ένα ατύχημα
Αριστερά το Olympic και δεξιά το Hawke 

Το 1910, η Jessop άρχισε να εργάζεται ως συνοδός στο RMS Olympic. Το Olympic ήταν ένα πολυτελές πλοίο, το μεγαλύτερο μη στρατιωτικό εκείνη τη στιγμή. Η Jessop βρισκόταν επί του πλοίου στις 20 Σεπτεμβρίου του 1911, όταν το Olympic έφυγε από το Σαουθάμπτον και συγκρούστηκε με το βρετανικό πολεμικό πλοίο, HMS Hawke. Δεν υπήρξαν θάνατοι και παρά τις ζημιές, το πλοίο μπόρεσε να γυρίσει πίσω στο λιμάνι χωρίς να βουλιάξει.


Ο Τιτανικός


 Η γυναίκα που επιβίωσε από δυο ναυάγια και ένα ατύχημα


Η Jessop επιβιβάστηκαν στον Τιτανικό ως συνοδός, στις 10 Απριλίου του 1912, στα 25 της. Τέσσερις ημέρες αργότερα, στις 14 Απριλίου, το πλοίο συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο στον Βόρειο Ατλαντικό και βυθίστηκε δύο ώρες μετά. Η Jessop περιγράφει στα απομνημονεύματά της, ότι διατάχθηκε να ανέβει στο κατάστρωμα γιατί θα λειτουργούσε ως παράδειγμα για τους μη αγγλόφωνους που δε θα μπορούσαν να ακολουθήσουν τις οδηγίες που τους είχαν δοθεί. Η ίδια παρακολουθούσε καθώς το πλήρωμα θα φόρτωνε τις σωσίβιες λέμβους. Αργότερα διατάχτηκε να μπει στη σωσίβια λέμβο νούμερο 16, και, καθώς εκέινη κατέβαινε στη θάλασσα, ένας από τους αξιωματικούς του Τιτανικού της έδωσε να προσέχει ένα μωρό.


Ο Βρετανικός




Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, η Jessop υπηρέτησε στον βρετανικό Ερυθρό Σταυρό. Το πρωί της 21ης Νοεμβρίου του 1916, βρισκόταν στον Βρετανικό, που είχε μετατραπεί σε νοσοκομειακό πλοίο. Εκείνο το πρωί, ενώ το πλοίο έπλεε στο Στενό της Κέας με προορισμό το νοσοκομειακό σταθμό της Λήμνου, βυθίστηκε λόγω μιας ανεξήγητης έκρηξης. Ο Βρετανικός βυθίστηκε μέσα σε 57 λεπτά, σκοτώνοντας 30 ανθρώπους. Οι βρετανικές αρχές υπέθεσαν ότι το πλοίο είτε χτυπήθηκε από τορπίλη (η οποία είχε εκτοξεύσει το γερμανικό υποβρύχιο U-73) ή χτύπησε κάποια νάρκη που είχαν εμποτίσει οι γερμανικές δυνάμεις. Υπάρχουν ακόμη και θεωρίες συνωμοσίας που αναφέρουν ότι ευθύνονται οι ίδιοι οι Βρετανοί για τη βύθιση του πλοίο τους. Οι επιστήμονες δεν έχουν καταφέρει να φτάσουν σε οριστικά συμπεράσματα ως προς την πραγματική αιτία.

Ενώ Ο βρετανικός βυθιζόταν, η Jessop και άλλοι επιβάτες κόντεψαν να σκοτωθούν από τις προπέλες του πλοίου που άρπαξαν τις σωσίβιες λέμβους. Η Jessop έπρεπε να πηδήξει έξω από τη λέμβο της, τραυματίστηκε αλλά επέζησε.


Αργότερα


Μετά τον πόλεμο, η Jessop συνέχισε να εργάζεται για την White Star Line, την πλοιοκτήτρια εταιρία των πλοίων και τελικά αποσύρθηκε το 1950.

Χρόνια μετά τη συνταξιοδότησή της, η Jessop ισχυρίστηκε ότι έλαβε ένα τηλεφώνημα από μια γυναίκα που ζήτησε να μάθει αν είχε σώσει κάποιο μωρό το βράδυ που βυθίστηκε ο Τιτανικός, λέγοντας της ότι ήταν εκείνο το μωρό, της γέλασε και έκλεισε το τηλέφωνο. Ο φίλος και βιογράφος της, είπε ότι ήταν πιθανό μερικά παιδιά στο χωριό που ζούσε να της έκαναν πλάκα. Η ίδια απάντησε ότι δεν είχε πει ποτέ αυτή την ιστορία. Τα αρχεία δείχνουν ότι το μόνο μωρό στην λέμβο 16 ήταν ο Assad Thomas, ο οποίος παραδόθηκε στην Edwina Troutt και αργότερα δόθηκε στη μητέρα του, στο Carpathia.

Η Jessop, που συχνά αποκαλούνταν "Δεσποινίς Αβύθιστη", πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια το 1971 σε ηλικία 83 ετών.