Ενα αόρατο νήμα συνδέει τον Οδυσσέα με τον Νιλ Αρμστρονγκ. Εξερευνητές του αγνώστου, προσωποποιούν το ιδανικό της περιπέτειας
Kατ' εξοχήν συστατικό του αντρικού βίου στις κοινωνίες του παρελθόντος, συντασσόταν με μια πολιτισμική αντίληψη που ήθελε τους άρρενες πρωταγωνιστές της Ιστορίας και τα θήλεα οικόσιτα υποκείμενά της. Από τον «Δον Κιχώτη» του Μιγκέλ Θερβάντες στον «Λόρδο Τζιμ» του Τζόζεφ Κόνραντ, ο δυτικός λογοτεχνικός κανόνας ύμνησε κατ’ εξακολούθησιν όσους την επιζητούσαν ως αναγκαία και ικανή συνθήκη αντρισμού – διόλου τυχαία, μια και στις ιεραρχικές ευρωπαϊκές κοινωνίες προϋπόθεση της κρατούσας τάξης πραγμάτων ήταν μια υγιής αταξία.
Οι γυρολόγοι των μεσαιωνικών συντεχνιών, οι μισθοφόροι της Αναγέννησης, οι επιστήμονες του 18ου αιώνα, οι επαναστάτες του 19ου, οι χρυσοθήρες των αρχών του 20ού πορεύτηκαν ευλαβικά πάνω στην (εξαιρετικά) λεπτή γραμμή που χώριζε την περιπέτεια από τον τυχοδιωκτισμό. Ολα αυτά προτού η βιομηχανική επανάσταση ομογενοποιήσει σταδιακά τον πλανήτη και η παγκοσμιοποίηση τον καταστήσει «επίπεδο».
Σήμερα, ο Χερνάντο Κορτές δεν κατακτά το Μεξικό, δεν υπάρχουν «κοντοτιέροι» ή πειρατές, εξερευνητές, αποικιοκράτες ή πιονιέροι. Και οι τελευταίοι ριψοκίνδυνοι τυχοδιώκτες υμνήθηκαν από τον Τζον Χιούστον στον «Θησαυρό της Σιέρα Μάντρε» και οι έσχατοι ρομαντικοί παράνομοι παρέλασαν στις σελίδες του «Κόρτο Μαλτέζε». Στην post-metrosexual, post-hipster εποχή η κληρονομιά τους επιζεί στον μύθο του Λόρενς της Αραβίας, στις «βρώμικες» τοιχογραφίες του Σέρτζιο Λεόνε για την «Αγρια Δύση», στα κατορθώματα περιπλανώμενων όπως o Πάτρικ Λι Φέρμορ, στη σύντομη, μυθιστορηματική ζωή του Κάρλος Μαυρολέοντος. - Μάρκος Καρασαρίνης
Πάτρικ Λι Φέρμορ, ο αεικίνητος περιηγητής
O Πάτρικ Λι Φέρμορ (1915-2011) ένιωθε πιο ευτυχισμένος όταν βρισκόταν στο εξωτερικό. Σε ηλικία 18 ετών, το 1933, υποκινούμενος από την ασίγαστη περιέργειά του για τον κόσμο, περνάει τη Μάγχη και διασχίζει την Ευρώπη με τα πόδια, με προορισμό την Κωνσταντινούπολη. Δύο από τα περιηγητικά έργα του, «Η εποχή της δωρεάς» και το «Ανάμεσα στα δάση και τα νερά» (εκδ. Μεταίχμιο), περιγράφουν με λεπτομέρειες αυτό το συναρπαστικό ταξίδι. Στη συνέχεια ο νεανικός ενθουσιασμός του τον οδηγεί στην Ελλάδα όπου σπουδάζει τη γλώσσα, την εθνογραφία, τις διαλέκτους, τη λαϊκή παράδοση με την ακάματη σχολαστικότητα του ανθρωπολόγου.
Ως τον θάνατό του, ο «Πάντι» για τους φίλους, «κυρ Μιχάλης» για τους Ελληνες, έζησε στη Μάνη, σε ένα πέτρινο σπίτι που σχεδίασε μαζί με τη γυναίκα του, τη φωτογράφο Τζόαν Λι Φέρμορ. Εν τω μεταξύ είχε προλάβει να συμμετάσχει σε επιδρομή ιππικού στη Μακεδονία, να παρακολουθήσει τελετή βουντού στην Αϊτή, να ερωτευθεί ρουμάνα πριγκίπισσα της οικογένειας των Καντακουζηνών, να στήσει φαγοπότι στην κορυφή φεγγαρόλουστου πύργου όπου το κρασί και το ψητό αρνί ανέβηκαν με σχοινιά, να πέσει με αλεξίπτωτο στην κατεχόμενη Κρήτη και να συλλάβει τον γερμανό διοικητή του νησιού τον Απρίλιο του 1944. Ολες οι πτυχές του ριψοκίνδυνου βίου του συμπυκνώνονται σε μια βιογραφία με τίτλο «Πάτρικ Λι Φέρμορ: Μια περιπέτεια», την οποία υπογράφει η Βρετανή Αρτεμις Κούπερ και θα κυκλοφορήσει αυτόν τον μήνα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. - Θοδωρής Σκριβάνος
Κάρλος Μαυρολέων, o μουτζαχεντίν εφοπλιστής
Εάν κάποιος κατέγραφε τη ζωή του Κάρλος Μαυρολέοντος υπό μορφή νουβέλας, δύσκολα θα φαινόταν αληθοφανής. Γεννημένος το 1958 και μεγαλωμένος στο Λονδίνο, εγγονός του αυτοδημιούργητου εφοπλιστή Βασίλη Μαυρολέοντος, ο Κάρλος εγκατέλειψε το διάσημο σχολείο του Ιτον στα 14 και γράφτηκε μόνος του σε ένα δημόσιο, όπου ξεκίνησε να παίρνει ναρκωτικά και να επιδίδεται σε μικροκλοπές. Στα 16 του το έσκασε και έφτασε στα σύνορα Πακιστάν - Αφγανιστάν, έμαθε παστούν, ασπάστηκε το Ισλάμ και αρίστευσε σε δουλειές του ποδαριού – από σωματοφύλακας μέχρι εργάτης σε βιοτεχνία χαλιών. Επέστρεψε στην Αγγλία (οι δικοί του τον θεωρούσαν νεκρό), σπούδασε στο Χάρβαρντ, απ’ όπου αποφοίτησε με άριστα, έγινε χρηματιστής στη Γουόλ Στριτ. Το 1985 εγκατέλειψε την αστική ζωή του Μανχάταν προκειμένου να πολεμήσει στο πλευρό των μουτζαχεντίν κατά των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν.
Το 1989, όταν οι Σοβιετικοί αποσύρθηκαν από το Αφγανιστάν, επέστρεψε στο Λονδίνο. Μεταμορφώθηκε σε πολεμικό ανταποκριτή και, κατά τον συνάδελφο του Τζέισον Μπερκ του «Observer», έγινε γνωστός ως «shithole specialist» – αναλάμβανε, δηλαδή, αποστολές που δεν ήθελε κανένας άλλος, στις χειρότερες πολεμικές συρράξεις: Σομαλία, Σουδάν, Βιρμανία Ανγκόλα, Ρουάντα. Ξαναβρέθηκε στο Πακιστάν στις 23 Αυγούστου 1998 προκειμένου να πάρει συνέντευξη από τον Οσάμα μπιν Λάντεν για λογαριασμό του CBS. Στις 25 Αυγούστου συνελήφθη από τις πακιστανικές μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες τον άφησαν ελεύθερο την επομένη. Στις 28 Αυγούστου βρέθηκε νεκρός από υπερβολική δόση ηρωίνης στο ξενοδοχείο του. Είχε σταματήσει χρόνια πριν να παίρνει ναρκωτικά σε ενέσιμη μορφή. Ο θάνατός του θεωρείται ακόμη και σήμερα ύποπτος. – Δέσποινα Τριβόλη
Λόρενς της Αραβίας, ο μύθος της άμμου
Τον συνέκριναν με τον σερ Φράνσις Ντρέικ, τον σερ Γουόλτερ Ράλεϊ και τον λόρδο Κλάιβ – δύο ελισαβετιανούς πειρατές και τον κατακτητή της Ινδίας τον 18ο αιώνα. Για τον Γουίνστον Τσόρτσιλ ήταν ένας ήρωας που όμοιό του «δεν θα ξανάβλεπε ο κόσμος». Για τον Λόρενς Ντάρελ ήταν «ένα αηδιαστικό κοντό πράγμα». Ο λοχαγός Τ. Ε. Λόρενς (1888-1935), πιο γνωστός ως «Λόρενς της Αραβίας», υπήρξε αναμφίβολα μια αντιφατική φιγούρα από την εποχή ήδη που δεκαπενταετής το έσκαγε από το σπίτι του με το ποδήλατο για να καταγράψει τις αρχαιότητες της αγγλικής υπαίθρου. Διέδιδε ότι όνειρό του ήταν να γίνει ιππότης πριν από τα 30 του, όταν όμως ο Γεώργιος Β΄ αποφάσισε να τον χρίσει προσωπικά ο Λόρενς τον παράτησε σύξυλο κατά τη διάρκεια της τελετής.
Κοινωνικός και προσηνής εξωτερικά, αποδείχθηκε μαζοχιστής και ανέραστος στην προσωπική του ζωή. Η αποφοίτησή του από την Οξφόρδη προοιωνιζόταν μια καριέρα αρχαιολόγου και διανοούμενου, εκείνος κατέληξε περιηγητής, κατάσκοπος και οργανωτής της περίφημης αραβικής «εξέγερσης της ερήμου» κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οπως στην ομώνυμη ταινία του Ντέιβιντ Λιν, ο πραγματικός Λόρενς έγινε τελικά μύθος και άθυρμα του μύθου του ταυτόχρονα. Και, όπως για κάθε γνήσιο εραστή της περιπέτειας, διέξοδός του ήταν πάντα η φυγή προς τα εμπρός: οι καμήλες στην έρημο, η μεταπολεμική κατάταξη στη RAF, ακόμη και η υπερσύγχρονη μοτοσικλέτα που τον οδήγησε στον θάνατο στους χωματόδρομους της αγγλικής εξοχής. – Μάρκος Καρασαρίνης
Ερνεστ Χεμινγουέι, ο πολυσχιδής τυχοδιώκτης
Tίποτε στο μεσοαστικό οικογενειακό περιβάλλον του Χεμινγουέι, που γεννήθηκε το 1899 στο Οουκ Παρκ του Ιλινόι, δεν προϊδέαζε για την περιπετειώδη φύση του μετέπειτα διάσημου συγγραφέα και δημοσιογράφου. Εθελοντής οδηγός ασθενοφόρου στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο ιταλικό μέτωπο, το 1918, ανταποκριτής της καναδικής εφημερίδας «Toronto Star» στη Μικρασιατική εκστρατεία και την Καταστροφή της Σμύρνης, ο Χεμινγουέι αντλούσε έμπνευση από τον ταραχώδη βίο του, τον αφοσιωμένο σε μπόλικο ποτό, γυναίκες, κυνήγι, ψάρεμα και ταξίδια ανά τον κόσμο.
Κορυφαίες στιγμές της τυχοδιωκτικής ζωής του ήταν η αποστολή του στην Ισπανία κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, ο σχηματισμός μιας μικρής ομάδας αντιστασιακών έξω από το Παρίσι στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (δραστηριότητα που του χάρισε μετάλλιο ανδρείας, αλλά και φάκελο στο FBI), το αξιομνημόνευτο για τα δύο διαδοχικά αεροπορικά δυστυχήματά του ταξίδι στο Κονγκό το 1954, όταν έφτασε στο Εντέμπε της Ουγκάντας βρίσκοντας μια στρατιά δημοσιογράφων που τον θεωρούσαν νεκρό και πέρασε τις επόμενες εβδομάδες διορθώνοντας τα λάθη στις νεκρολογίες του.
Η υγεία του, ωστόσο, είχε ήδη κλονιστεί ανεπανόρθωτα από τις καταχρήσεις. Αλκοολικός και ράκος ψυχολογικά, ο άντρας που μπορούσε να υπερηφανεύεται ότι έζησε τη ζωή του στο όριο αυτοκτόνησε στο σπίτι του το 1961. – Δέσποινα Τριβόλη
Εντμουντ Χίλαρι & Τένζινγκ Νοργκάϊ, οι κατακτητές του Εβερεστ
Η κατάκτηση του Εβερεστ έμελλε να γίνει από δύο ανθρώπους εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους – ο Εντμουντ Χίλαρι πολυταξιδεμένος Νεοζηλανδός της μεσαίας τάξης με πτυχίο Μαθηματικών, ο Τένζινγκ Νοργκάι μέλος της φυλής των Σέρπα του Νεπάλ που είχε προσπαθήσει δύο φορές να γίνει βουδιστής μοναχός. Τα 15 λεπτά παραμονής στην ύψους 8,848 μ. «Στέγη του κόσμου», στις 29 Μαΐου 1953, αποτελούν άθλο της ανθρώπινης θέλησης. Αν και οι δημοσιογράφοι ρωτούσαν επίμονα ποιος από τους δύο ανέβηκε πρώτος, αρνήθηκαν μέχρι τέλους να αποκαλύψουν αυτή τη μικρή, αλλά σημαντική λεπτομέρεια: η περιπέτεια της κατάκτησης ήταν έργο ομαδικό. – Δέσποινα Τριβόλη
Ο τυχοδιωκτισμός ως δημιουργικό ταξίδι: Οι ιδανικοί τυχοδιώκτες του τζον χιούστον ειδαν στο πολυτιμο μεταλλο την ευκαιρια να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στην κοινωνία.
H απλή ιστορία τριών αμερικανών χρυσοθήρων στους ανοιχτούς ορίζοντες και στα κακοτράχαλα βουνά του Μεξικού στον «Θησαυρό της Σιέρα Μάντρε» (1948), όπου η αρπακτικότητα φαντάζει πια υστερική και γελοία μέσα στην αιώνια απεραντοσύνη της φύσης, αποτελεί το ιδανικό πεδίο για τον Τζον Χιούστον προκειμένου να εξερευνήσει την απληστία, τον τυχοδιωκτισμό και τη δίψα για εξουσία, στοιχεία που μονοπωλούν, άλλωστε, ολόκληρη τη φιλμογραφία του. Η πλοκή της ταινίας (μια σύμπτυξη φιλμ νουάρ και γουέστερν) επικεντρώνεται στον αντιήρωα που υποδύεται ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, στο πρόσωπο του οποίου αποτυπώνονται η λαχτάρα, ο πυρετός και η ηθική κατάπτωση που προκαλεί η ακόρεστη επιθυμία για χρυσό – τα ρομαντικά ειδύλλια και οι γυναίκες απουσιάζουν παντελώς.
Ο Χιούστον δεν διαχώρισε ποτέ τη ζωή του από το έργο του. Δέχτηκε να γυρίσει ταινίες που του ήταν αδιάφορες, στις υπόλοιπες όμως αφιερωνόταν ολόψυχα και ριψοκινδύνευε σε ζούγκλες και θάλασσες. Στο κέντρο τους πάντα πρόσωπα που παλεύουν να πετύχουν κάτι πέρα από τις δυνάμεις τους, τυχοδιώκτες, μεθύστακες, μποξέρ, ανυπόληπτοι, περιθωριακοί. Δεν κατακρίνει, δεν περιφρονεί: τους σέβεται. Γνωρίζει ότι ο αγώνας τελικά είναι πάντα χαμένος, ότι αξίζει μόνο η πάλη με τα εμπόδια. Η περιπέτεια στον «Θησαυρό της Σιέρα Μάντρε» δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά δοκιμασία για τους χαρακτήρες. Οι ήρωές του συνειδητοποιούν με επίπονο τρόπο ότι ο πλούτος, η δύναμη και η δόξα είναι φενάκη και ενστερνίζονται την ηδονή τού να ζεις προχωρώντας όρθιος, ελεύθερος, αξιοπρεπής, τα μέγιστα άυλα αγαθά. - Θοδωρής Σκριβάνος
Μπερνάρντ Μέϊντοφ, o αξιότιμος απατεώνας
Οι βελούδινες παντόφλες και τα φίνα εσώρουχα με το κεντημένο μονόγραμμα που βγήκαν σε δημοπρασία το 2010 μαζί με άλλα αντικείμενα για να πληρώσουν τα χρέη του φανέρωναν έναν ραφινάτο άντρα. Ο Μπέρναρντ Μέιντοφ επιβεβαιώνει τον κανόνα που θέλει τους μεγαλύτερους απατεώνες της Ιστορίας πάντα κομψούς και με λεπτούς τρόπους. Ο πάλαι ποτέ αξιοσέβαστος χρηματιστής και πρώην πρόεδρος του χρηματιστηρίου εταιρειών υψηλής τεχνολογίας Νasdaq εκτίει σήμερα ποινή κάθειρξης 150 ετών.
Οταν οι άνδρες του FBI τον συνέλαβαν τον Δεκέμβριο του 2008, δεν προέβαλε καμία αντίσταση λέγοντας πως «δεν θα μπορούσα να θεωρήσω τον εαυτό μου αθώο». Πράγματι, δεν θα μπορούσε, καθώς έστησε μια τεράστια απάτη ύψους 65 δισ. δολαρίων δημιουργώντας μια γιγάντια πυραμίδα με τα λεφτά των πελατών του – μεταξύ των πολλών θυμάτων του, συγκαταλέγονται μεγάλοι τραπεζικοί οργανισμοί, ισπανοί αριστοκράτες, αλλά και το Ιδρυμα Στίβεν Σπίλμπεργκ. Το ακριβές ποσό της υπεξαίρεσης δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμη - κυμαίνεται σύμφωνα με τα διεθνή ΜΜΕ μεταξύ 18 και 20 δισ. δολαρίων. Επομένως, ακούγεται απολύτως λογική η παραδοχή του από το κελί η οποία και συνοψίζει την πικρή ιστορία: «Είναι πολύ πιο ασφαλές να βρίσκομαι εδώ παρά να περπατώ στους δρόμους της Νέας Υόρκης». Δίδαγμα; Η περιπέτεια του χρήματος, κατ' εξοχήν πεδίο τιμής και αναγνώρισης του σημερινού άντρα, μετατρέπεται σε ταξίδι δίχως επιστροφή στη φυλακή, όταν οι άλλοι παίκτες ανακαλύψουν ότι κερδίζεις επειδή ακριβώς κρύβεις (κλεμμένους) άσους στο μανίκι. – Ερη Βαρδάκη
Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ, ο εκλεπτυσμένος αμοραλιστής
«Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ» αποτελεί το αριστούργημα της Τεξανής Πατρίτσια Χάισμιθ που κινηματογραφικά ενσαρκώθηκε από τον Mατ Ντέιμον στην ομώνυμη ταινία του Αντονι Μινγκέλα. Ο Τομ Ρίπλεϊ, ένας νεαρός αδικημένος – στο μυαλό του – από τη ζωή, στα τέλη των νεοϋορκέζικων 50s ταξιδεύει στη Βενετία για να κλέψει την ταυτότητα και τη ζωή του Ντίκι Γκρίνλιφ, ενός πλούσιου κακομαθημένου πλεϊμπόι. Πρωταρχικός του στόχος; Να γίνει φίλος με τον πλούσιο Αμερικανό. Οταν αποτυγχάνει, τα μέτρα του είναι δραστικά και αθέμιτα. Κατ' εξοχήν πιστός του ρητού για τον σκοπό και τα μέσα, ο Ρίπλεϊ είναι ένας τυχοδιώκτης χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς. Φιλόδοξος χωρίς όρια, επιπόλαιος και απρόβλεπτος, μετατρέπει σε εφιάλτη τον κόσμο των ανθρώπων που συναντά στο διάβα του. – Θοδωρής Κανελλόπουλος
Πρόθυμοι εραστές της εξουσίας: Περιπέτεια και τυχοδιωκτισμός
Αν θεωρήσει κανείς την εξουσία ως «απόλυτο αφροδισιακό», κατά τον αφορισμό του Χένρι Κίσινγκερ, αντιλαμβάνεται γιατί ο τυχοδιωκτισμός για χάρη της είναι τόσο διαδεδομένος ώστε να λογίζεται ως ενδημική ασθένεια της πολιτικής. Εξαιρέσεις όπως του Γουίνστον Τσόρτσιλ, ο οποίος ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του με τους Συντηρητικούς το 1900, μεταπήδησε στους Φιλελεύθερους το 1904, επανήλθε στους Συντηρητικούς το 1925 και τιθάσευσε τον οπορτουνισμό του ως ηγέτης της Μεγάλης Βρετανίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επιβεβαιώνουν τον κανόνα που θέλει τους διψασμένους για την περιπέτεια της εξουσίας να εξωκείλουν στον τυχοδιωκτισμό.
Περιπτώσεις όπως ο αμερικανός πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον, αδίστακτος πολιτικός πολύ προτού το Γουότεργκεϊτ, ο επιφανής κληρονόμος του σε υποθέσεις διαπλοκής και μηχανορραφιών, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο Μπετίνο Κράξι, διεφθαρμένος δάσκαλος του προηγούμενου, ή ο κορυφαίος αμερικανός λαϊκιστής Χιούι Λονγκ, χαρακτήρες χωρίς περιττές αναστολές, δικαίως αναδείχθηκαν πρωταθλητές στην κολύμβηση σε θολά (πολιτικά) νερά. – Μάρκος Καρασαρίνης
Wild Wild West: Kάποτε στη Δύση του Σέρτζιο λεόνε κυνικοί πιστολάδες πορεύονταν μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας
To πιο χαρακτηριστικό είδος τυχοδιώκτη στην τέχνη είναι οι πρωταγωνιστές των «σπαγκέτι γουέστερν» του μεγάλου Ιταλού Σέρτζιο Λεόνε. Ονόματα σπουδαία, τότε και μετά, οι Κλιντ Ιστγουντ, Λι βαν Κλιφ, Μάριο Μπρέγκα, Χένρι Φόντα, Τσαρλς Μπρόνσον ήταν ληστές, κυνηγοί επικηρυγμένων, μοναχικοί πιστολέρο που μάχονταν για μερικές χούφτες δολάρια στην αμερικανική Δύση. Δεν είχαν πατρίδα ούτε σπίτι. Με το άλογό τους περιέφεραν ράθυμα τη σάγκα τους από περιοχή σε περιοχή, για να καταφέρουν τους δόλιους σκοπούς τους. Δεν ήταν τα απόλυτα αρσενικά, δεν πάτησαν πάνω σε όμορφα γραμμένες από τη ζωή καταστάσεις για να τα καταφέρουν.
Μονομανείς χαρακτήρες, κινούμενοι σε τραχιά και βαριά ατμόσφαιρα, ήρωες και κακοί, βάδιζαν προς την όποια κάθαρση του φινάλε κάτω από ένα αρμονικά με το desert τοπίο σάουντρακ. Καλοί και κακοί, πρώιμοι λούμπεν, σπάνια έπλεναν το κορμί και το πρόσωπό τους, το μαλλί τους ήταν ατημέλητο, έδειχναν βρώμικοι. Αμφίσημοι χαρακτήρες, από συμπονετικοί και γενναιόδωροι, που χάριζαν τη ζωή σε όντα αβοήθητα, στις επόμενες σκηνές μετατρέπονταν σε ανθρώπους κυνικά εγωιστές και καιροσκόπους. Ρεαλιστικά και ειλικρινή, γουέστερν όπως «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» ή το «Κάποτε στη Δύση» αποτύπωσαν την ηθική ποιότητα των αντρών που έγραψαν τη δυτική εποποιία, αναζητώντας βασικά τύχη, φήμη, πλούτη και σφαίρες. - Θοδωρής Κανελλόπουλος
*Δημοσιεύθηκε στο BHMAmen στο τεύχος Νοεμβρίου 2013.
via
Post A Comment: