Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Ο Νορβηγός κινηματογραφιστής Stian Rekdal δημιουργεί το πιο όμορφο
video που έχει φτιαχτεί ποτέ για την Αθήνα.
Από την Ηλιάνα Φασόλη.
Είσαι Αθηναίος κι όμως πόσα ξέρεις για την Αθήνα; Έχεις
κανεί ποτέ διακοπές στην πόλη σου; Για να τη γνωρίσεις απλά. Περνάς από
το οφθαλμιατρείο στην Πανεπιστημίου και όταν σε ρωτούν τι είναι αυτό,
δεν έχεις ιδέα να απαντήσεις. Γιατί δεν ξέρεις πως είναι καν
οφθαλμιατρείο. Ούτε ξέρεις τι είναι τα υπόλοιπα κτίρια δίπλα του.
Από
την άλλη βέβαια δε σε αφήνουν και να αγιάσεις και να ηρεμήσεις λιγάκι
για να γνωρίσεις την πόλη σου με όλα όσα κάνουν διαρκώς. Ο καθένας θα
κάνει απεργία ή διαδήλωση γιατί μπορεί, παίζει να δεις και καμιά παρέα
στο κέντρο της Αθήνας να παίρνουν τη δόση τους σε κανένα δρόμο και η
βαβούρα και η γκρίνια των ανθρώπων σε απωθούν από την επίσκεψή σου στην
Αθήνα.
Ο Νορβηγός κινηματογραφιστής Stian Rekdal
από την άλλη επισκέφθηκε την Ελλάδα και ετοίμασε ένα project για το
VisitGreece/ the Greek National Tourism Organisation το 2015
παραθέτοντας τα πιο όμορφα σημεία της, ίσως και αυτά που είχες
παραλείψει να προσέξεις.
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Ακόμη και τα μεγάλα αξιοθέατα του κόσμου έχουν τα «μυστικά» τους κι εμείς είμαστε καλοί στο να τα αποκαλύπτουμε. Πάμε να τα δούμε;
Πύργος του Άιφελ, Παρίσι
Κατά την κυριαρχία των Γερμανών, τα καλώδια του ανελκυστήρα του πύργου κόπηκαν και έκλεισε για το κοινό. Οι Ναζί προσπάθησαν να τοποθετήσουν μια σβάστικα στην κορυφή του, αλλά ήταν τόσο μεγάλη που την πήρε ο αέρας και έπρεπε να αντικατασταθεί με μια μικρότερη.
Empire State Building, Νέα Υόρκη
Όσοι το έχουν επισκεφτεί, νομίζουν ότι έχουν φτάσει στην κορυφή του, αλλά στην πραγματικότητα υπάρχει ένα εκτός ορίων παρατηρητήριο στον 103ο όροφο, στο οποίο λίγοι άνθρωποι επιτρέπεται να φτάσουν. Ο μυστικός αυτός όροφος δεν είναι για τους λιπόψυχους, με ένα πρεβάζι μέχρι το ύψος της μέσης να τους χωρίζει από το κενό. Ο όροφος αυτός βρίσκεται ακριβώς κάτω από την 60 μέτρων ατσάλινη κορυφή του κτιρίου. Ο μυστικός όροφος αρχικά σχεδιάστηκε ως πίστα προσγείωσης για αεροσκάφη, τα οποία θεωρούνταν το μέλλον των αεροπορικών ταξιδιών κατά τη δεκαετία του 1930, όταν κατασκευάστηκε ο ουρανοξύστης.
Γκραντ Κάνυον, Αριζόνα
Όσο οι επισκέπτες του εντυπωσιακού αυτού φαραγγιού στην Αριζόνα των ΗΠΑ θαυμάζουν το τοπίο, το πιθανότερο είναι να μην ξέρουν ότι υπάρχει ένα μικρό χωριό 200 κατοίκων που ζουν στη βάση του. Το χωριό Supai βρίσκεται στη βάση του φαραγγιού Havasu και είναι προσβάσιμο μόνο με ελικόπτερο ή με τα πόδια, ενώ θεωρείται η πιο απομακρυσμένη κοινότητα στις ΗΠΑ και το μοναδικό μέρος της χώρας όπου τα γράμματα φτάνουν με… μουλάρι.
Παλάτι Μπάκιγκχαμ, Λονδίνο
Ένας έφηβος κατάφερε να μπει κρυφά στο παλάτι 3 φορές. Το 1838, ο 14χρονος Edward Jones, γιος ράφτη στο Westminster, κατάφερε να μπει για πρώτη φορά προσποιούμενος τον καπνοδοχοκαθαριστή, μέχρι που πιάστηκε έχοντας κρύψει εσώρουχα της βασίλισσα Βικτώρια στο παντελόνι του. Δύο χρόνια αργότερα εισέβαλε ξανά σκαρφαλώνοντας στον τοίχο του παλατιού και στη συνέχεια ξαναβρέθηκε μέσα στο σπίτι έπειτα από ένα μήνα, κρυμμένος κάτω από τον καναπέ στο δωμάτιο της Βασίλισσας.
Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη
Το μεγαλύτερο και ένα από τα παλαιότερα μουσεία στον κόσμο, καθώς και ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Αγίας Πετρούπολης, φιλοξενεί περίπου 70 γάτες, οι οποίες το φυλάνε από τα τρωκτικά. Η παράδοση αυτή έχει ρίζες από το 1745 και την αυτοκράτειρα Ελισάβετ, κόρη του Μεγάλου Πέτρου, ιδρυτή της Αγίας Πετρούπολης.
Μπιγκ Μπεν, Λονδίνο
Η καμπάνα του Μπιγκ Μπεν είναι μια τρανή απόδειξη της διαφοράς ανάμεσα στην ταχύτητα του φωτός και του ήχου. Αν καθίσει κάποιος στη βάση του πύργου, θα ακούσει τον χτύπο της καμπάνας περίπου 1/6 του δευτερολέπτου αργότερα από τον ίδιο τον χτύπο. Όσοι ακούνε τον χτύπο σε ζωντανή σύνδεση, από την άλλη, θα τον ακούσουν πριν από αυτό που κάθεται στη βάση του πύργου. Η μουσική νότα με την οποία χτυπά είναι η Μι και υπάρχουν άλλες 4 μικρές καμπάνες κάτω από τη μεγάλη, που χτυπούν στα τέταρτα. Κάτι ακόμη που ίσως δεν ξέρατε, είναι ότι ο πύργος έχει κλίση περίπου 1/250 (0,04 βαθμούς).
Στόουνχεντζ, Whiltshire, Ηνωμένο Βασίλειο
Το 1915, το διάσημο αυτό μνημείο πουλήθηκε σε δημοπρασία και αγοράστηκε από τον βαρονέτο Cecil Chubb για 6.600 λίρες. Λέγεται ότι το αγόρασε σαν δώρο για τη γυναίκα του, αλλά δεν της άρεσε, οπότε και το δώρισε στη χώρα 3 χρόνια αργότερα.
Central Park, Νέα Υόρκη
Για να βοηθηθούν τους επισκέπτες ώστε να μη χαθούν, κάθε φανοστάτης έχει 4 ψηφία κοντά στη βάση του. Τα πρώτα 2 αναφέρονται στον πλησιέστερο δρόμο και τα επόμενα 2 δείχνουν αν το μέρος βρίσκεται στην ανατολική ή τη δυτική πλευρά του πάρκου (με τους ζυγούς να υποδηλώνουν ανατολικά και τους μονούς δυτικά). Έτσι, το 7420, θα σήμαινε ότι είστε κοντά στην 74η οδό, στην ανατολική πλευρά του πάρκου.
Μάτσου Πίτσου, Περού
Οι Ίνκας φαίνεται ότι ήξεραν μερικά πράγματα παραπάνω για τον ήλιο. Κάθε χρόνο, στις 11 Νοεμβρίου και τις 30 Ιανουαρίου, στις 12 η ώρα, ο ήλιος βρίσκεται ακριβώς πάνω από την πέτρα Intihuatana και δεν δημιουργείται καμία σκιά. Στις 21 Ιουνίου, η κολόνα κάνει τη μεγαλύτερη σκιά του χρόνου και στις 21 Δεκεμβρίου τη μικρότερη.
Άγαλμα της Ελευθερίας, Νέα Υόρκη
Το πρόσωπο του περίφημου αυτού αγάλματος λέγεται ότι δημιουργήθηκε με βάση τη μητέρα του γλύπτη, Φρεντερίκ Μπαρτολντί, ενώ αρχικά προοριζόταν για τη Διώρυγα του Σουέζ, πριν καταλήξει στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, στο Liberty Island.
Tower Bridge, Λονδίνο
Το 1952, η γέφυρα άρχισε να ανοίγει ενώ ένα διώροφο λεωφορείο ήταν ακόμα πάνω της. Ο αριθμός 78, ο οποίος οδηγούταν από τον Albert Gunton, έπρεπε να επιταχύνει και να περάσει πάνω από ένα μικρό κενό 1 μέτρου. Του απονεμήθηκαν 10 λίρες για την ανδρεία του.
Ταζ Μαχάλ, Ινδία
Το μαυσωλείο για να ολοκληρωθεί συνεργάστηκαν 22.000 άνθρωποι και 1.000 ελέφαντες για 17 χρόνια, ενώ ο αυτοκράτορας Shah Jahan, ο άνθρωπος πίσω από αυτό, σχεδίαζε να χτίσει άλλο ένα από μαύρο μάρμαρο στην αντίθετη πλευρά του ποταμού.
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Βώλακας: Το χωριό με τους τεράστιους μονόλιθους. Ο μύθος λέει ότι είναι τα απομεινάρια της μάχης Γιγάντων και Τιτάνων. Σήμερα αποτελεί πόλο έλξης αναρριχητών που έρχονται στην Ελλάδα από όλο τον κόσμο.
Σε ένα μικρό χωριό της Τήνου το τοπίο από κυκλαδίτικο μετατρέπεται σε σεληνιακό. Γρανιτένιοι ηφαιστειογενείς ογκόλιθοι βρίσκονται διάσπαρτοι στο οροπέδιο του Βωλάκα, που βρίσκεται κοντά στην Χώρα του νησιού.
Οι σχηματισμοί των βράχων ενίοτε θυμίζουν πουλιά, ζώα, ανθρώπινα σώματα ή τις περισσότερες φορές απλά βόλους, από όπου προήλθε και η ονομασία του χωριού.
Το πότε χτίστηκε ο Βώλακας είναι αδύνατον να προσδιοριστεί, αλλά πιθανολογείται πως είναι από τα παλαιότερα χωριά του νησιού.
Δεν αποκλείεται η περιοχή να κατοικείται πριν από το 2.000 π.Χ., καθώς μέσα σε βράχια έχουν βρεθεί δυο κομμάτια οψιδιανού, πέτρωμα φυσικού μαύρου γυαλιού με το οποίο έφτιαχναν εργαλεία εκείνης της περιόδου.
Ο ομώνυμος οικισμός με τα λιγοστά κάτασπρα σπιτάκια του, ακουμπισμένα στους τεράστιους μονόλιθους αποτελεί μοναδικό θέαμα. Για τους λάτρεις της μυθολογίας, υπάρχει η εξήγηση ότι το περίεργο αυτό θέαμα είναι ένα τα τελευταία απομεινάρια της μάχης μεταξύ Γιγάντων και Τιτάνων.
Το τοπίο έχει γεννήσει θρύλους αλλά έχει προσελκύσει και το ενδιαφέρον των επιστημόνων. Έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες. Η πρώτη λέει ότι οι βράχοι προήλθαν από έκρηξη ηφαιστείου 20 περίπου εκατομμύρια χρόνια πριν.
Σύμφωνα με τη δεύτερη θεωρία, η θάλασσα έφτανε μέχρι τον Βώλακα, εκατομμύρια χρόνια πριν. Με την απόσυρση της θάλασσας παρέμειναν τα βράχια, με το χαρακτηριστικό τους σχήμα να οφείλεται στην υδάτινη διάβρωση, ενώ μια τρίτη θεωρία αναφέρει ότι τμήμα μετεωρίτη που προσέκρουσε στην περιοχή με αποτέλεσμα τον σχηματισμό των βράχων.
Το χωριό του Βώλακα με τους γρανιτένιους ογκόλιθους
Ο καθηγητής υδρογεωλογίας και τεχνικής γεωλογίας του πανεπιστημίου Αθηνών, Γιώργος Στουρνάρας, ο οποίος είναι λάτρης της Τήνου και πιστός «προσκυνητής» του εντυπωσιακού ανάγλυφου της ενδοχώρας της, έχει επισταμένα μελετήσει το γρανιτικό πεδίο της περιοχής.
Γρανιτένιοι ηφαιστειογενείς ογκόλιθοι βρίσκονται διάσπαρτοι στο οροπέδιο του Βώλακα
Όπως διαπίστωσε τα απόκοσμα, στρογγυλά βράχια οφείλονται στη διάβρωση και την αποσάθρωση του πετρωμένου μάγματος, του διάπυρου που γεμίζει το εσωτερικό της Γης, το οποίο βγαίνει ενίοτε στερεοποιημένο στην επιφάνεια.
Από τη στιγμή που ο γρανίτης βγήκε στην επιφάνεια σε στέρεη μορφή, τη σκυτάλη της διαμόρφωσής του πήραν τα διάφορα στοιχεία της φύσης, όπως η θερμοκρασία, οι άνεμοι και η υγρασία.
Σπίτι χτισμένο πάνω στο βράχο
Για τους κατοίκους του χωριού, οι οποίοι είναι ελάχιστοι, οι ογκόλιθοι είναι μέρος της καθημερινότητάς τους. Πολλά από τα σπίτια του χωριού είναι χτισμένα πάνω σε βράχους, με τους τοίχους να ενσωματώνουν τις γρανιτικές σφαίρες και τα δωμάτια να ορίζονται συχνά από αυτές. Σε ένα σπίτι, μάλιστα, η στρογγυλή πέτρα εισβάλλει στην κρεβατοκάμαρα με αποτέλεσμα το κρεβάτι να έχει τρία πόδια, αφού το τέταρτο ακουμπά στον βράχο.
Οι ντόπιοι λένε ότι ένα από τα καλύτερα σημεία για να θαυμάσει κανείς τη γρανιτική μεγαλοπρέπεια του τοπίου, είναι ένα άνοιγμα, γνωστό ως «του Βουράκη η Πλάκα», τρία λεπτά πίσω από την εκκλησία του χωριού. Το χωριό των αναρριχητών Τα βράχια του Βώλακα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια πόλος έλξης για… βραχομανείς από όλο τον κόσμο.
Αναρριχητές από τη Γερμανία κι άλλες χώρες της Ευρώπης συρρέουν στην Τήνο και επιδίδονται στο αγαπημένο τους bouldering, στην αναρρίχηση δηλαδή χαμηλού ύψους βράχων χωρίς σχοινιά. Ο Karsten Oelze, Γερμανός γκουρού του αθλήματος, έχει χαρακτηρίσει το χωριό της Τήνου ως το μεγαλύτερο σε έκταση πεδίο boulder της Ευρώπης.
Η τέχνη του καλαθιού Η ομορφιά, όμως και οι ιδιαιτερότητες του αυτού του μικρού χωριού δεν εξαντλούνται στο φυσικό του τοπίο. Οι κάτοικοι του Βώλακα ασχολούνται σχεδόν από πάντα με την καλαθοπλεκτική. Το χωριό ήταν ο βασικός προμηθευτής κοφινιών και κάθε είδους καλαθιών για τους αγρότες της Τήνου, αλλά και των γύρω νησιών.
Η μακρόχρονη ιστορία της τέχνης της καλαθοπλεκτικής επιβεβαιώνεται ακόμη και από τις δοξασίες της θρησκευτικής παράδοσης. Η παλαιότερη καταγεγραμμένη εκκλησία της περιοχής ονομάζεται «Παναγία η Καλαμάν».
Η ιστορία της εκκλησίας αναφέρει ότι πήρε το όνομά της, όταν στα μέσα του 18ου αιώνα πυκνά καλάμια υψώθηκαν σαν θαύμα γύρω από το ξωκλήσι που υπήρχε τότε, προστατεύοντας τους χωρικούς από την επιδρομή Αλγερινών πειρατών.
Προς τιμή της Παναγίας, το 1792, στο ίδιο σημείο, οι κάτοικοι έχτισαν ένα μεγαλύτερο ξωκλήσι, το οποίο ονόμασαν «Παναγία η Καλαμάν» (των Καλαμιών)….
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Μπορεί το χιονοδρομικό κέντρο να είναι πόλος έλξης στο Καϊμακτσαλάν, στην Πέλλα, στους πρόποδές του ωστόσο ένα άλλο, διαφορετικό, φυσικό αξιοθέατο συγκεντρώνει πλήθος κόσμου όλο τον χρόνο.
Είναι τα Λουτρά Πόζαρ, οι πηγές της Αριδαίας από τις οποίες βγαίνει ζεστό νερό, δημιουργώντας εντυπωσιακό φυσικό σπα. Το νερό έχει σταθερή θερμοκρασία 37 βαθμών Κελσίου, είναι πόσιμο και έχει ιαματική δράση.
Οι επισκέπτες μπορούν να το απολαύσουν στις «μπανιέρες» ή «πισίνες» της φύσης- χαρακτηρισμοί που αναλογούν στο μέγεθός τους- που τροφοδοτούνται από τον θερμοπόταμο που διασχίζει την περιοχή. Ιδανικό φόντο στις χαλαρωτικές βουτιές το τοπίο με το άγριο δάσος στη σκιά του βουνού, που συμπληρώνει τις ψηφίδες της ξεκούρασης και της απόλαυσης.
Παρότι τα Λουτρά είναι προορισμός όλων των εποχών, είναι εντυπωσιακή η αίσθηση τον χειμώνα, που η βουτιά στα θερμά ιαματικά νερά των πηγών γίνεται ακόμα και μέσα σε λευκό τοπίο.
Εκτός από τα ίδια τα Λουτρά Πόζαρ, στην περιοχή ξεχωρίζει το φαράγγι των Λουτρών και η γύρω ορεινή περιοχή, που προσφέρεται για περιπάτους, ορειβασία ή εκδρομές.
Στο σημείο αυτό έχει ανακαλυφθεί κι ένα σύμπλεγμα περίπου 15 σπηλαίων με ευρήματα της προϊστορικής εποχής. Το σπηλαιοπάρκο της Αλμωπίας είναι το πρώτο του είδους του στην Ελλάδα.
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Βίλες «χαμένες» μέσα στο πράσινο, με σκάφη έξω από την πόρτα
τους, κανάλια και εξωτικά φυτά. Οχι, δεν μιλάμε ούτε για τη Βενετία,
ούτε για το Μαϊάμι. Υπάρχει ένα σημείο στην Ελλάδα που είναι ακριβώς
έτσι.
Τεχνητά κανάλια διατρέχουν τις πίσω αυλές των σπιτιών, όπου οι
ιδιοκτήτες πηγαίνουν όχι με το αυτοκίνητο αλλά με το σκάφος τους, ενώ
μεγάλοι φοίνικες και εξωτικά φυτά, πισίνες, γήπεδα τένις και μια
απέραντη παραλία συνθέτουν το όλο σκηνικό.
Ο λόγος για τον οικισμό Πόρτο Ύδρα, που είναι γνωστός και ως «Βενετία του Αργοσαρωνικού».
Ο οικισμός, που βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή/ακτή που ξεκινά από
τον Γαλατά και τελειώνει στο Πόρτο Χέλι, ξεκίνησε να χτίζεται στα μέσα
της δεκαετίας του ’70 και συνεχίζει να επεκτείνεται ακόμα και σήμερα.
Ο οικισμός αποτελεί το όραμα του Νίκου Κωνσταντινίδη, ο οποίος μετέτρεψε
έναν τόπο χωρίς ιδιαίτερο φυσικό κάλλος σε επίγειο παράδεισο, με τα
μοναδικά στον ελλαδικό χώρο κανάλια να διασχίζουν τον οικισμό.
Σήμερα στον οικισμό υπάρχουν 330 βίλες σε μήκος 3,5 χιλιομέτρων. Δείτε το βίντεο:
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Το Μονολίθι είναι μια μεγάλη παραλία αμμουδιάς, η οποία δίνει στους
επισκέπτες την αίσθηση ότι βρίσκονται σε ακτή ωκεανού! Έχει σχήμα τόξου,
μήκος 25 χιλιόμετρα και απλώνεται από τον Μύτικα και το ακρωτήριο
Κόμαρος μέχρι την Καστροσυκιά. Θεωρείται η μεγαλύτερη παραλία αμμουδιάς
στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Πήρε το όνομά της από μια συστάδα βράχων, οι οποίοι βρίσκονται σε
απόσταση 10 μέτρων από την ακτή. Μέχρι το 1943, οι βράχοι προεξείχαν
περίπου ένα μέτρο από την επιφάνεια της θάλασσας. Εκείνη τη χρονιά
Γερμανοί και Ιταλοί στρατιώτες τους βομβάρδισαν με όλμους για να
διασκεδάσουν και τους κατέστρεψαν. Σήμερα είναι ύφαλος στο επίπεδο των
υδάτων.
Η παραλία έχει βαθιά νερά και όταν ο καιρός χαλάει, εντυπωσιάζει για
τα μεγάλα της κύματα. Τους καλοκαιρινούς μήνες, το μπλε της θάλασσας
αποκτά …δαντέλα. Και στην αμμουδιά της, το καλοκαίρι δείχνει να μην
τελειώνει ποτέ!
Κατά μήκος της «τρέχει» και το λεγόμενο αισθητικό δάσος, γεμάτο με
πεύκα, ευκάλυπτους, σχοίνους, λιγαριές και φτελιές. Διαθέτει μονοπάτια
και εφάπτεται σε μεγάλο μήκος με την αμμώδη ακτή.
Το 1939 νέοι της Πρέβεζας πόζαραν στους
βράχους, στην παραλία Μονολίθι. Αυτή τη χαρά στερήθηκαν οι νεώτεροί
τους, καθώς το 1943 Γερμανοί και Ιταλοί στρατιώτες τους βομβάρδισαν για
πλάκα!
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Κάποιες φορές το ρεπορτάζ για ένα θέμα μπορεί να σου ανοίξει ένα καινούριο που ούτε καν θα μπορούσες να το φανταστείς. Γράφει ο Μιχάλης Μαρδάς
Στην αναζήτηση για το νέο τεύχος του EThe Magazine του EleftherosTypos.gr
ο αρχικός σχεδιασμός ήταν να βρούμε εν μέσω κακοκαιρίας, κάποιους
κατοίκους ακριτικών περιοχών για να μας μιλήσουν για τα προβλήματα τους
και τον τόπο τους. Κάποιες προσπάθειες ήταν ανεπιτυχείς, κάποιες άλλες
ημιτελείς καθώς τα προγραμματισμένα τηλεφωνικά ραντεβού ακυρώθηκαν λόγω
διακοπής τηλεφώνου εξαιτίας της κακοκαιρίας και τελικά «πέσαμε» πάνω
στον ευγενέστατο και άκρως κατατοπιστικό συνταξιούχο δάσκαλο Βασίλη
Χρηστίδη.
Τόπος καταγωγής του τα θρυλικά και παράλληλα ξεχασμένα Κορέστεια. Για
όσους τα αναζητήσουν στον χάρτη, θα πρέπει να κοιτάξουν στην Καστοριά,
κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα.
Για όσους ψάξουν για φωτογραφίες, σίγουρα θα μαγευτούν αλλά και θα
νιώσουν θλίψη παρατηρώντας κάποια από τα πλίνθινα οικήματα να στέκουν
ακόμη αγέρωχα στον χρόνο ενώ κάποια άλλα να έχουν μετατραπεί πλέον σε
άμορφες μάζες που δεν θυμίζουν σε τίποτα το ένδοξο παρελθόν.
Ο δρόμος για τον κάτω μαχαλά του Μαυρόκαμπου
Την ώρα που επικοινωνήσαμε με τον κ. Χρηστίδη, η κακοκαιρία ήταν στην
έξαρσή της σε όλη την Ελλάδα αλλά, όπως μας είπε, αυτό το φαινόμενο δεν
είναι ασυνήθιστο για την περιοχή του: «Αυτή τη στιγμή που μιλάμε
χιονίζει. Και επειδή τα πράγματα είναι για όλους δύσκολα, χρησιμοποιούμε
τζάκια και καλοριφέρ με ξύλα γιατί το πετρέλαιο είναι πολύ ακριβό. Μην
ξεχνάτε ότι είμαστε μέσα στα βουνά, έχουμε 8 μήνες χειμώνα και δεν
μπορούμε να ξοδεύουμε χρήματα για πετρέλαιο. Είναι γεγονός ότι ο
καύσωνας και η ζέστη για εμάς είναι άγνωστη λέξη και αν το πάρουμε από
αυτή την σκοπιά, έχουμε και τα θετικά μας (γέλια) ».
Τι είναι, όμως, τα Κορέστεια;
Με αυτή την ονομασία εννοούμε μία ομάδα χωριών (Γάβρος, Κρανιώνας,
Μαυρόκαμπος, Άγιος Αντώνιος, Χάλαρα, Μακροχώρι, Μελάς και Άνω Μελάς), τα
οποία χτίστηκαν τον 19ο αιώνα και εγκαταλείφθηκαν εντελώς κατά τον
εμφύλιο πόλεμο 1946 – 1949. Είναι πλίνθινα χωριά, γεμάτα κόκκινα σπίτια
τα οποία ήταν ασοβάντιστα.
Οπως μας είπε ο κ. Χρηστίδης: «Τώρα είμαστε 5 χωριά συγκεντρωμένα
σε ένα νέο οικισμό ο οποίος δημιουργήθηκε τη δεκαετία του ’70. Το 1981
έγιναν οι κληρώσεις και έχουμε πάρει σπίτια ο καθένας ανάλογα με τα
άτομα της οικογένειάς του. Χρειάστηκαν να γίνουν κάποιες εργασίας και
τελικά τα χωριά κατοικήθηκαν το 1983».
Με παράπονο ο 67χρονος συνταξιούχος εκπαιδευτικός μάς μίλησε για την ερήμωση του τόπου του: «Αυτή
τη στιγμή είμαστε λίγοι κάτοικοι, όχι περισσότεροι από 450. Στο
δημοτικό σχολείο, το οποίο σήμερα είναι διθέσιο, δεν φοιτούν πάνω από 30
μαθητές. Την εποχή μου, οι μαθητές ήταν 300-350 σε όλα τα Κορέστεια.
Ήμουν δάσκαλος μέχρι το 2009 και τώρα είμαι συνταξιούχος και ομολογώ ότι
δεν πηγαίνω στο σχολείο, πλέον, γιατί πληγώνομαι. Νοσταλγώ τα χρόνια
που πέρασαν γιατί πέρασα καλά ως εκπαιδευτικός. Ημουν 35 χρόνια στις
σχολικές αίθουσες. Μια ολόκληρη ζωή».
Ο Βασίλης Χρηστίδης με τους παλιούς μαθητές του
Τον ρωτήσαμε για τον λόγο που έφυγε ο κόσμος από την περιοχή και μας
ανάφερε τόσο την εσωτερική όσο και την εξωτερική μετανάστευση: «Μας
ερήμωσε η εσωτερική αλλά περισσότερο η εξωτερική μετανάστευση. Οι
ντόπιοι ξεκίνησαν να μεταναστεύουν από τον 19ο αιώνα αλλά όσοι πήγαιναν
τότε Αμερική, Αυστραλία και Καναδά γύριζαν πίσω. Τώρα δεν γυρίζουν.
Έχουμε τόσους πολλούς στο εξωτερικό που ούτε καν μπορείτε να το
φανταστείτε. Θέλετε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα; Όταν αποφάσιζε να
ξενιτευτεί κάποιος και να πάει στον Καναδά όπου είναι οι περισσότεροι
δικοί μας, περνούσε από γιατρούς και κάποιος γνωστός του, φίλος ή
συγγενής, τον περίμενε στα ξένα για να τον υποδεχθεί.
Κάποτε, πήγε κι
ένας που δεν είχε κανέναν εκεί. Εφτασε στο Τορόντο και πήγε σε μία από
τις οδούς του Τορόντο και δεν ήξερε τι να κάνει. Ποιον να βρει; Ούτε τη
γλώσσα ήξερε, εδώ ήταν βοσκός. Και άρχισε να φωνάζει, όπως περπατούσε
στη λεωφόρο, «Κρανιώνα, Μαυρόκαμπος». Πενήντα άτομα τον σταμάτησαν και
τον ρωτούσαν «ποιος είσαι εσύ;» Μόλις άκουσαν το όνομα του χωριού, τόσοι
πολλοί ήταν αυτοί που τον σταμάτησαν. Πενήντα έλεγαν εγώ είμαι ο γιος
του τάδε κλπ. Αξίζει, επίσης, να σας πω πως το 1980 ήμουν στην Κρανιώνα
δάσκαλος και 750 κάτοικοι εν ζωή βρίσκονταν, σύμφωνα με το δημοτολόγιο,
στον Καναδά και στην Αυστραλία και 40 ήταν στην Ελλάδα».
Η μετανάστευση, βέβαια, των κατοίκων δεν έγινε χωρίς λόγο: «Οι
περισσότεροι από εδώ ήταν γουναράδες και είχαν πολύ καλό μεροκάματο.
Τώρα δεν υπάρχει γούνα. Δεν υπάρχουν δουλειές. Οι περισσότεροι άνθρωποι
έχουν φύγει. Οι πιο πολλοί είμαστε συνταξιούχοι και οι λίγοι νέοι που
έχουν απομείνει ασχολούνται με την καλλιέργεια φασολιών (τα γνωστά
φασόλια Καστοριάς που προέρχονται από τα Κορέστεια) και την
κτηνοτροφία».
Και κάπου εκεί ξεκίνησε ένα νέο, άκρως ενδιαφέρον, κεφάλαιο στην συζήτησή μας.
Ποιά είναι τα Κορέστεια, τα τοπία των οποίων έχουν αποτελέσει το
σκηνικό κινηματογραφικών ταινιών, όπως το «Παύλος Μελάς» του Φίλιππου
Φυλακτού, «Τζέιμς Μποντ: Για τα μάτια σου μόνο» του Τζον Γκλε, «Ψυχή
Βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη και «Το Μετέωρο Βήµα του Πελαργού» του
Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Ο κ. Χρηστίδης, έχει επιμεληθεί μια ενδιαφέρουσα έκδοση για την
περιοχή με τίτλο «Οι πλινθόκτιστοι οικισμοί του Δήμου Κορεστείων». Και
σε αυτή παρουσιάζεται με μεγαλοπρέπεια, νοσταλγία αλλά και θλίψη η βαριά
ιστορία της περιοχής.
Ο Μελάς αποτυπώνει μία από τις πιο μεγάλες ιστορικές στιγμές της
Ελλάδας. Εκεί, στις 13 Οκτωβρίου του 1904 σκοτώθηκε ο ήρωας
Μακεδονομάχος Παύλος Μελάς, γι’ αυτό και η Πολιτεία ως ελάχιστο φόρο
τιμής άλλαξε το όνομα του χωριού κι από Στάτιστα το έκανε Μελάς. Σήμερα,
σ’ εκείνο το σπίτι όπου έγινε μάχη με τους Τούρκους, λειτουργεί το
Μουσείο Παύλος Μελάς.
Λίγο ψηλότερα, περίπου 400 μ. από το χωριό, θα βρούμε και το σημείο
όπου ετάφη το ακέφαλο σώμα του: σήμερα υπάρχει ένα κενοτάφιο. Τα οστά
του μεταφέρθηκαν στην Καστοριά ενώ το κεφάλι του ετάφη στο Πισοδέρι.
Μιλώντας με συγκίνηση για τον τόπο του, ο κ. Χρηστίδης τόνισε πως: «Σε
αυτά τα χωριά γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε κι εμείς. Δυστυχώς, λίγα είναι
εκείνα τα σπίτια που απομένουν ακόμη όρθια. Ένα από αυτά είναι το δικό
μου. Και αυτό είναι το πρόβλημα. Στενοχωριέμαι πάρα πολύ βλέποντας τα
σπίτια μας να έχουν γίνει ερείπια. Ο καιρός περνάει και όλα συντελούν
στο ότι τα χωριά μας θα μείνουν μόνο χαλάσματα. Αυτά τα χαλάσματα θα
μείνουν για λίγο καιρό ακόμη σιωπηλοί μάρτυρες ενός ευτυχισμένου
παρελθόντος, ώστε να θυμίζουν σε εμάς τους ντόπιους όμορφα χρόνια και
στους ξένους τα αξιοθέατα μιας αλλοτινής εποχής».
Και όταν μιλάμε για αλλοτινή εποχή, όπως μας εξηγεί, αυτή χάνεται στο βάθος των αιώνων: «Είμαστε
και εμείς από τους Ορέστες. Είμαστε αυτοί οι οποίοι συμμετείχαν στο
στράτευμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Είμαστε αυτοί που στη βυζαντινή εποχή
φυλάγαμε Θερμοπύλες. Είμαστε αυτοί που στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο
κρατήσαμε τους Ιταλούς και τους απωθήσαμε στην Αλβανία. Εχουμε πολύ
μεγάλη ιστορία η οποία κρύβεται πίσω από αυτά τα χαλάσματα και τα
πανέμορφα τοπία».
Ακόμη ένα βιβλίο που αναφέρεται στα Κορέστεια είναι του Αγγελου
Σινάνη κι έχει τίτλο «Κορέστεια: Τα Xωριά της Λήθης».
Στις σελίδες του
σκιαγραφούνται ιστορικά και άλλα γεγονότα προσφέροντας μια συνεκτική
παρουσίαση της κοινωνικής και της ιστορικής διαδρομής του τόπου και των
κατοίκων του σε διαφορετικές χρονικές περιόδους: Οθωμανική περίοδος,
Μακεδονικός Αγώνας, Μεσοπόλεμος, Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, Κατοχή, Εθνική
Αντίσταση, Εμφύλιος και μέσα από αυτόν τον αιματηρό κυκεώνα των αγώνων
και των αγωνιών περιγράφεται πως έχει διαμορφωθεί η ζωή τους σήμερα.
Αυτά, λοιπόν, είναι τα Κορέστεια και η συζήτησή μας με τον κ. Βασίλη
Χρηστίδη η όποία αλλιώς ξεκίνησε και αλλού κατέληξε. Ενας τόπος που
μπορεί σε πολλούς να είναι άγνωστος, αλλά, όπως διαβάσατε, κρύβει πολύ
μεγάλη ιστορία και μέσα σε αυτά τα ετοιμόρροπα πλίνθινα κτίσματα που
αρνούνται πεισματικά να νικηθούν από τον χρόνο αναβιώνει μία άλλη
Ελλάδα. Μακρινή, ρομαντική, ανθρώπινη…
Μία Ελλάδα που και αυτή, όπως και τα γκρεμισμένα σπίτια, νικήθηκε από
τον χρόνο, αλλά όσοι είχαν την ευτυχία να την ζήσουν την κουβαλούν για
πάντα στην καρδιά τους…
