Articles by "Περίεργα"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Περίεργα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Τήνος: Οι τεράστιοι μονόλιθοι που σύμφωνα με τον μύθο αποτελούν απομεινάρια της Τιτανομαχίας

Βώλακας: Το χωριό με τους τεράστιους μονόλιθους. Ο μύθος λέει ότι είναι τα απομεινάρια της μάχης Γιγάντων και Τιτάνων. Σήμερα αποτελεί πόλο έλξης αναρριχητών που έρχονται στην Ελλάδα από όλο τον κόσμο.

Σε ένα μικρό χωριό της Τήνου το τοπίο από κυκλαδίτικο μετατρέπεται σε σεληνιακό. Γρανιτένιοι ηφαιστειογενείς ογκόλιθοι βρίσκονται διάσπαρτοι στο οροπέδιο του Βωλάκα, που βρίσκεται κοντά στην Χώρα του νησιού.

Οι σχηματισμοί των βράχων ενίοτε θυμίζουν πουλιά, ζώα, ανθρώπινα σώματα ή τις περισσότερες φορές απλά βόλους, από όπου προήλθε και η ονομασία του χωριού.

Το πότε χτίστηκε ο Βώλακας είναι αδύνατον να προσδιοριστεί, αλλά πιθανολογείται πως είναι από τα παλαιότερα χωριά του νησιού.

Δεν αποκλείεται η περιοχή να κατοικείται πριν από το 2.000 π.Χ., καθώς μέσα σε βράχια έχουν βρεθεί δυο κομμάτια οψιδιανού, πέτρωμα φυσικού μαύρου γυαλιού με το οποίο έφτιαχναν εργαλεία εκείνης της περιόδου.

Ο ομώνυμος οικισμός με τα λιγοστά κάτασπρα σπιτάκια του, ακουμπισμένα στους τεράστιους μονόλιθους αποτελεί μοναδικό θέαμα. Για τους λάτρεις της μυθολογίας, υπάρχει η εξήγηση ότι το περίεργο αυτό θέαμα είναι ένα τα τελευταία απομεινάρια της μάχης μεταξύ Γιγάντων και Τιτάνων.

Το τοπίο έχει γεννήσει θρύλους αλλά έχει προσελκύσει και το ενδιαφέρον των επιστημόνων. Έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες. Η πρώτη λέει ότι οι βράχοι προήλθαν από έκρηξη ηφαιστείου 20 περίπου εκατομμύρια χρόνια πριν.

Σύμφωνα με τη δεύτερη θεωρία, η θάλασσα έφτανε μέχρι τον Βώλακα, εκατομμύρια χρόνια πριν. Με την απόσυρση της θάλασσας παρέμειναν τα βράχια, με το χαρακτηριστικό τους σχήμα να οφείλεται στην υδάτινη διάβρωση, ενώ μια τρίτη θεωρία αναφέρει ότι τμήμα μετεωρίτη που προσέκρουσε στην περιοχή με αποτέλεσμα τον σχηματισμό των βράχων.

Το χωριό του Βώλακα με τους γρανιτένιους ογκόλιθους
Το χωριό του Βώλακα με τους γρανιτένιους ογκόλιθους
Ο καθηγητής υδρογεωλογίας και τεχνικής γεωλογίας του πανεπιστημίου Αθηνών, Γιώργος Στουρνάρας, ο οποίος είναι λάτρης της Τήνου και πιστός «προσκυνητής» του εντυπωσιακού ανάγλυφου της ενδοχώρας της, έχει επισταμένα μελετήσει το γρανιτικό πεδίο της περιοχής.

Γρανιτένιοι ηφαιστειογενείς ογκόλιθοι βρίσκονται διάσπαρτοι στο οροπέδιο του Βώλακα
Γρανιτένιοι ηφαιστειογενείς ογκόλιθοι βρίσκονται διάσπαρτοι στο οροπέδιο του Βώλακα
Όπως διαπίστωσε τα απόκοσμα, στρογγυλά βράχια οφείλονται στη διάβρωση και την αποσάθρωση του πετρωμένου μάγματος, του διάπυρου που γεμίζει το εσωτερικό της Γης, το οποίο βγαίνει ενίοτε στερεοποιημένο στην επιφάνεια.

Από τη στιγμή που ο γρανίτης βγήκε στην επιφάνεια σε στέρεη μορφή, τη σκυτάλη της διαμόρφωσής του πήραν τα διάφορα στοιχεία της φύσης, όπως η θερμοκρασία, οι άνεμοι και η υγρασία.

Σπίτι χτισμένο πάνω στο βράχο
Σπίτι χτισμένο πάνω στο βράχο
Για τους κατοίκους του χωριού, οι οποίοι είναι ελάχιστοι, οι ογκόλιθοι είναι μέρος της καθημερινότητάς τους. Πολλά από τα σπίτια του χωριού είναι χτισμένα πάνω σε βράχους, με τους τοίχους να ενσωματώνουν τις γρανιτικές σφαίρες και τα δωμάτια να ορίζονται συχνά από αυτές. Σε ένα σπίτι, μάλιστα, η στρογγυλή πέτρα εισβάλλει στην κρεβατοκάμαρα με αποτέλεσμα το κρεβάτι να έχει τρία πόδια, αφού το τέταρτο ακουμπά στον βράχο.

Οι ντόπιοι λένε ότι ένα από τα καλύτερα σημεία για να θαυμάσει κανείς τη γρανιτική μεγαλοπρέπεια του τοπίου, είναι ένα άνοιγμα, γνωστό ως «του Βουράκη η Πλάκα», τρία λεπτά πίσω από την εκκλησία του χωριού. Το χωριό των αναρριχητών Τα βράχια του Βώλακα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια πόλος έλξης για… βραχομανείς από όλο τον κόσμο.

Αναρριχητές από τη Γερμανία κι άλλες χώρες της Ευρώπης συρρέουν στην Τήνο και επιδίδονται στο αγαπημένο τους bouldering, στην αναρρίχηση δηλαδή χαμηλού ύψους βράχων χωρίς σχοινιά. Ο Karsten Oelze, Γερμανός γκουρού του αθλήματος, έχει χαρακτηρίσει το χωριό της Τήνου ως το μεγαλύτερο σε έκταση πεδίο boulder της Ευρώπης.

Η τέχνη του καλαθιού Η ομορφιά, όμως και οι ιδιαιτερότητες του αυτού του μικρού χωριού δεν εξαντλούνται στο φυσικό του τοπίο. Οι κάτοικοι του Βώλακα ασχολούνται σχεδόν από πάντα με την καλαθοπλεκτική. Το χωριό ήταν ο βασικός προμηθευτής κοφινιών και κάθε είδους καλαθιών για τους αγρότες της Τήνου, αλλά και των γύρω νησιών.

Η μακρόχρονη ιστορία της τέχνης της καλαθοπλεκτικής επιβεβαιώνεται ακόμη και από τις δοξασίες της θρησκευτικής παράδοσης. Η παλαιότερη καταγεγραμμένη εκκλησία της περιοχής ονομάζεται «Παναγία η Καλαμάν».

Η ιστορία της εκκλησίας αναφέρει ότι πήρε το όνομά της, όταν στα μέσα του 18ου αιώνα πυκνά καλάμια υψώθηκαν σαν θαύμα γύρω από το ξωκλήσι που υπήρχε τότε, προστατεύοντας τους χωρικούς από την επιδρομή Αλγερινών πειρατών.

Προς τιμή της Παναγίας, το 1792, στο ίδιο σημείο, οι κάτοικοι έχτισαν ένα μεγαλύτερο ξωκλήσι, το οποίο ονόμασαν «Παναγία η Καλαμάν» (των Καλαμιών)….

Δείτε εδώ το βίντεο:




Πηγή: Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
 Όταν οι δρομείς έπιναν σαμπάνια σαν ενεργειακό ποτό
 Ο Dorando Pietri υποβοηθούμενος στην γραμμή του τερματισμού ενώ κρατάει έναν φελλό
 Στον μαραθώνιο του 1908 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, οι αθλητές ήπιαν κάμποσο αλκοόλ κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Στις 24 Ιουλίου του 1908, ο Μαραθώνιος των Ολυμπιακών του Λονδίνου έμεινε στην ιστορία. Στην πόλη επικρατούσε καλοκαιρινή ζέστη και ο νέος δρόμος που έτρεχαν οι αθλητές καταπονούσε τα πόδια τους. Την τελευταία στιγμή, η διαδρομή επεκτάθηκε σχεδόν δύο μίλια, ορίζοντας έτσι το επίσημο μήκος της διαδρομής στα 42.195 χιλιόμετρα (η απόσταση των 42 χιλιομέτρων είναι η απόσταση μεταξύ των ανακτόρων του Ουίνδσορ και του Ολυμπιακού σταδίου στο Shepherd' s Bush στα δυτικά του Λονδίνου. Η απόσταση καθορίστηκε στα 42 χιλιόμετρα και επίσης ένα γύρο του σταδίου το οποίο κατέληξε να είναι 42.195 μέτρα, παίρνοντας υπόψη και την καλύτερη θέση για την βασιλική οικογένεια).

Πενήντα πέντε δρομείς ξεκίνησαν από το Ουίνδσορ, αλλά μόνο 27 κατάφεραν να φτάσουν στη γραμμή τερματισμού. Η πλειοψηφία των δρομέων σταμάτησε πριν από τη μέση. Αρκετοί αθλητές, για να αποκτήσουν ενέργεια, στράφηκαν σε απίστευτες -αλλά συνήθεις εκείνη την εποχή- πηγές: το μπράντυ, αφρώδη οίνους, αλλά και... τη στρυχνίνη, το γνωστό σήμερα ποντικοφάρμακο.

Σήμερα μας φαίνεται τρελό (στην καλύτερη των περιπτώσεων...) αλλά οι άνθρωποι εκείνη την εποχή πίστευαν ότι τα αλκοολούχα κοκτέιλ με στρυχνίνη ήταν ενεργειακά. Άλλωστε, στην Αρχαία Ελλάδα και στην Αυτοκρατορική Κίνα οι αθλητές έπιναν πριν από έναν αγώνα.

Η σύγχρονη χρήση του αλκοόλ στον αθλητισμό μπορεί να ανιχνευθεί στους αγώνες του 19ου αιώνα. Μεγάλες διαδρομές, των δεκάδων ή εκατοντάδων μιλίων, ήταν γεγονότα που γοήτευαν τη Μεγάλη Βρετανία και συστήνονταν στους αγωνιζόμενους "πεζούς" να καταναλώνουν πολλή σαμπάνια κατά τη διάρκεια του αγώνα. Χρόνια αργότερα, οι μαραθωνοδρόμοι λάμβαναν σημαντικές ποσότητες αλκοόλ από τους εκπαιδευτές ή τους βοηθούς τους, που τους ακολουθούσαν σε αυτοκίνητα ή σε ποδήλατα.

Δρομείς του Μαραθωνίου του 1908
Δρομείς του Μαραθωνίου του 1908
Οι κοινές ουσίες περιελάμβαναν διάφορα είδη αλκοόλ και επικίνδυνα φάρμακα, από τη στρυχνίνη μέχρι την ηρωίνη ή την κοκαΐνη, τα οποία προορίζονταν να καλύπτουν τον πόνο, να αυξάνουν την επιθετικότητα ή να δίνουν γρήγορα ενέργεια. Οι εκπαιδευτές είχαν μυστικά κοκτέιλ. Η χρήση ηρωίνης και κοκαΐνης ως πρόσθετα για την αύξηση της απόδοσης δε σταμάτησε παρά μέχρι τη δεκαετία του 1920, όταν τα φάρμακα έγιναν ουσίες που χορηγούνται μόνο με συνταγή. Οι αθλητές όμως συνέχισαν να καταναλώνουν αλκοόλ κατά τη διάρκεια ενός αγώνα μέχρι τη δεκαετία του '70 και του '80.

Το αλκοόλ επιλέχτηκε για τις διεγερτικές του επιδράσεις και την υψηλή περιεκτικότητα σε ζάχαρη, που σημαίνει ενέργεια. Η σαμπάνια ήταν ένα από τα αγαπημένα, χάρη στο -υποτιθέμενο- αναζωογονητικό άφρισμά της. Ταυτόχρονα, η χρήση της στρυχνίνης ως παρασιτοκτόνο δεν είχε ακόμη ανακαλυφθεί, οπότε πιστεύονταν ότι οι μικρές δόσεις αναζωογονούσαν τους κουρασμένους αθλητές.

Το 1896, στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι γνωστό ότι ο Σπύρος Λούις ήπιε ένα ποτήρι κονιάκ ενώ του είχαν απομείνει έξι μίλια ακόμη μέχρι τον τερματισμό. Ανανεώθηκε και κέρδισε το χρυσό. Οι δρομείς του Ολυμπιακού Μαραθωνίου του Σαιντ Λούις του 1904 έτρεχαν με τη θερμοκρασία να είναι στους 35οC και με οριακές συνθήκες απάνθρωπης διαδρομής. Σε όλη τη διαδρομή, ο Τόμας Χικς έτρωγε συχνά κοκτέιλ στρυχνίνης, μπράντυ και θειικού ασβεστίου. Το 1908, ο νικητής του μαραθώνιου του Σικάγου, σκηνοθέτης Albert Corey, χρέωσε τη νίκη του στο ότι έπινε σαμπάνια.

Στον Ολυμπιακό Μαραθώνιο του 1908, μερικοί δρομείς, συμπεριλαμβανομένων των πρώτων τεσσάρων, κατανάλωσαν κοκτέιλ αλκοόλ και στρυχνίνης κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Χάρη στην πρόσφατη νίκη του με ρεκόρ στο μαραθώνιο της Βοστώνης, ο Καναδός δρομέας Tom Longboat ήταν ο αγαπημένος δρομέας στους Αγώνες του Λονδίνου. Δυστυχώς όμως, δεν ολοκλήρωσε τον αγώνα ποτέ. Όταν πέρασε στη δεύτερη θέση, ο 20χρονος δρομέας έπεσε θύμα της απίστευτης ζέστης. Στο 17ο μίλι, πιθανώς αφυδατωμένος και εξαντλημένος, ο Longboat επιβράδυνε και περπατούσε. Αναζητώντας ενέργεια, στράφηκε στη σαμπάνια. Δύο μίλια αργότερα, κατέρρευσε. Στον ίδιο αγώνα, αλκοόλ κατανάλωσε και ο Charles Hefferon. Σε αντίθεση με τους περισσότερους δρομείς, φάνηκε να αντιμετωπίζει καλά τις αφιλόξενες συνθήκες. Στο 15ο μίλι, ο Hefferon προηγούνταν κατά δύο λεπτά. Εννέα μίλια αργότερα, είχε διπλασιάσει το χρόνο του και του απέμεναν λίγα λεπτά μέχρι το χρυσό μετάλλιο. Έτσι φαινόταν τουλάχιστον. Δύο μίλια από τη γραμμή τερματισμού, ο Hefferon "πήρε λίγη σαμπάνια", κάτι που αργότερα αναγνώρισε ο ίδιος ότι του κόστισε τη νίκη. Το ποτό, του προκάλεσε έντονους πόνους στο στομάχι και ο Hefferon αναγκάστηκε να επιβραδύνει, είδε δύο δρομείς να τον προσπερνούν και τερμάτισε τρίτος.

Ο Σουηδός δρομέας Gustaf Törnros στον Μαραθώνιο του 1908

Στη γραμμή τερματισμού, ο σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ (ο συγγραφέας του Σέρλοκ Χολμς) και 80.000 θεατές περίμεναν έναν "ενθουσιασμένο νικητή". Αντ' αυτού, είδαν τον Ιταλό σεφ ζαχαροπλαστικής Dorando Pietri, ένα "μικρόσωμο άντρα με κόκκινο σορτς" (όπως έγραψε ο Ντόυλ) να μπαίνει πρώτος και να γίνεται δεκτός με χειροκροτήματα". Στο τελευταίο τέταρτο του μιλίου, ο εξαντλημένος και ζαλισμένος Pietri είχε καταρρεύσει πέντε φορές, είχε τρέξει σε λάθος κατεύθυνση και μάλιστα, του είχε γίνει μασάζ στην περιοχή πάνω από την καρδιά από ειδικούς. Στην διάσημη -πλέον- φωτογραφία του Pietri που διασχίζει τη γραμμή τερματισμού, μπορεί κανείς να δει ότι στο χέρι του έχει έναν φελλό. Οι φελλοί που έσφιγγαν οι αθλητές στα χέρια τους, τους βοηθούσαν να ανακουφίσουν τα χέρια και τα δάχτυλά τους, αλλά λειτουργούσαν και σαν δοχεία για κρασί, μπράντυ και άλλα αμφίβολα ενεργειακά ποτά. Στο τέλος, η ανησυχία για τη ζωή του Pietri είχε ως αποτέλεσμα ο δρομέας να υποβασταχτεί μέχρι τη γραμμή του τερματισμού από έναν γιατρό, προκαλώντας την ενδεχόμενη αποβολή του και την ανακατανομή των μετάλλων. Κάποιοι αποδίδουν τη φυσική πτώση του Pietri στη μέθη, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι τόσο ο ίδιος όσο και ο Longboat δηλητηριάστηκαν από τη στρυχνίνη.

Δεν είχαν όμως όλοι οι δρομείς κακή απόδοση. Ο χρυσός ολυμπιονίκης Johnny Hayes παραδέχτηκε ότι ήπιε μπράντυ κατά τη διάρκεια του αγώνα και ο χάλκινος Joseph Forshaw επέλεξε το μπράντυ για να θεραπεύσει ένα πλευρικό ράμμα. Ισχυρίστηκε ότι μετά "αισθάνθηκε καλά" και μπόρεσε να συνεχίσει. Την ίδια στιγμή, πιστεύονταν ότι η αφυδάτωση θεραπεύεται καλύτερα με το κρασί παρά με το νερό. Στους Αγώνες του Παρισιού το 1924 οι σταθμοί ενυδάτωσης διέθεταν ποτήρια κρασιού.

Χάρη στις μεταγενέστερες μελέτες σχετικά με τις επιπτώσεις του αλκοόλ στους μύες και την ενυδάτωση, οι εκπαιδευτές δεν προσφέρουν πλέον κοκτέιλ στρυχνίνης ή αφρώδης οίνους. Ωστόσο, το αλκοόλ είναι ακόμα επιλογή για όσους το επιθυμούν. Στο μαραθώνιο της γαλλικής πόλης Médoc, 23 διαφορετικά ποτήρια κρασί περιμένουν τους δρομείς κατά μήκος της διαδρομής των 26,2 μιλίων.


Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Πάγωσαν όλα στην Αργολίδα. Εντυπωσιακοί σταλακτίτες κρέμονται από τα δέντρα

Παγετός επικράτησε χθες τη νύχτα στην Αργολίδα με θερμοκρασίες κάτω του μηδενός για πολλές ώρες.

Με το πρώτο φως της μέρας εντυπωσιακοί σταλακτίτες έκαναν την εμφάνιση τους κάτω από τις πορτοκαλιές του Αργολικού κάμπου που δημιουργούνται από την τεχνητή βροχή που χρησιμοποιούν οι αγρότες για αντιπαγετική προστασία.

Όπως αναφέρει το argolikeseidhseis.gr, οι ανεπίσημες καταγραφές της θερμοκρασίες έδειξαν τιμές μέχρι και -5 σε κατά τόπους περιοχές.

Αργολίδα σταλακτίτες

Αργολίδα σταλακτίτες

Αργολίδα σταλακτίτες

Αργολίδα σταλακτίτες

Αργολίδα σταλακτίτες


Πηγή
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Ο παπαγάλος που παραγγέλνει φρούτα μέσω της Amazon

Ένας «σκανδαλιάρης» παπαγάλος παρήγγειλε φράουλες, καρπούζια και παγωτά, αφού «ερωτεύθηκε» την ψηφιακή βοηθό Alexa που ενεργοποιείται με φωνή.

Ο Ρόκο, ένας μέχρι πέρσι άστεγος αφρικανικός γκρίζος παπαγάλος χρησιμοποιεί την προσωπική βοηθό για να παραγγείλει τις αγαπημένες του λιχουδιές, καθώς και ηλεκτρικά είδη και μπορεί να αλλάξει την ατμόσφαιρα ρυθμίζοντας τη συσκευή να παίζει ρομαντική μουσική.

Ο ευφυής παπαγάλος φιλοξενήθηκε στο Εθνικό Κέντρο Προστασίας των Ζώων στην κομητεία Μπέρκσαϊρ στη Βρετανία, όπου μεταφέρθηκε όταν βρέθηκε ελεύθερος, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «The Independent».

Όμως, η υπάλληλος του Κέντρου, Μάριον Βιστσέβσκι συμφώνησε να γίνει θετή γονέας του, αφού προκάλεσε μερικά θέματα στο γραφείο της οργάνωσης, στην πόλη Γκρέιτ Σέφορντ ρίχνοντας το μπολ με το νερό ή επαναλαμβάνοντας υβριστικές λέξεις με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί.

Η κ. Βιστσέβσκι, η οποία φιλοξένει πλέον τον παπαγάλο, είπε ότι ο Ρόκο αγαπάει τη διασκέδαση, απολαμβάνει να χορεύει και ότι επιλέγει τα αγαπημένα του κομμάτια στην Alexa.

Επίσης μπορεί και μιμείται διαφορετικούς ήχους κλήσεις κινητού τηλεφώνου, τον θόρυβο του φούρνου μικροκυμάτων, αλλά και φορτηγού που κάνει όπισθεν, ανέφερε.

Χάρη σε έναν κωδικό γονικής πρόσβασης στον λογαριασμό στην Amazon οι παραγγελίες του Ρόκο δεν προωθήθηκαν.

Οι αφρικανικοί γκρι παπαγάλοι είναι από τα πιο έξυπνα είδη πουλιών. Είναι ικανοί να αναπτύξουν λεξιλόγιο έως 1.000 λέξεων ή μεγαλύτερο.


Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Λαθροκυνηγός καταδικάστηκε να παρακολουθεί την ταινία «Μπάμπι» κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του

Ένας λαθροκυνηγός που έχει κατ' επανάληψη παραβιάσει τον νόμο, καταδικάστηκε να παρακολουθεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα την ταινία κινουμένων σχεδίων "Μπάμπι", το κλασικό αριστούργημα του Γουόλτ Ντίσνεϊ που αφηγείται τη ζωή ενός ελαφιού, η μητέρα του οποίου σκοτώνεται από έναν κυνηγό.

Όπως αποφάσισε ένας δικαστής του Μισούρι, ο Ντέιβιντ Μπέρι θα πρέπει υποχρεωτικά να παρακολουθεί την ταινία τουλάχιστον μία φορά τον μήνα ενώ θα εκτίει την ποινή φυλάκισης ενός έτους που του επιβλήθηκε. Η έρευνα που οδήγησε στη σύλληψη και την καταδίκη του έχει χαρακτηριστεί "μια από τις σημαντικότερες που έχουν γίνει στην Πολιτεία για το ζήτημα της λαθροθηρίας".

Ο Μπέρι και άλλα μέλη της οικογένειάς του πιστεύεται ότι σκότωσαν εκατοντάδες ελάφια τα τελευταία τρία χρόνια, όπως ανέφερε η υπηρεσία προστασίας της φύσης του Μισούρι. Έβαζαν στο στόχαστρο μεγάλα αρσενικά, τα σκότωναν παράνομα, ιδίως τη νύχτα, τους έκοβαν το κεφάλι για να το χρησιμοποιήσουν ως "τρόπαιο" και άφηναν το υπόλοιπο σώμα, όπως εξήγησε ο εισαγγελέας της κομητείας Λόρενς, Ντον Τρότερ.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Springfield News-Leader ο δικαστής Ρόμπερτ Τζορτζ διέταξε η πρώτη προβολή του "Μπάμπι" να γίνει πριν από τις 23 Δεκεμβρίου.



Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Ο άνθρωπος που δεν κοιμήθηκε για 23 χρόνια

Το 1938, στην Ουγγαρία ζούσε ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν κατάφερε να κοιμηθεί τα τελευταία 23 χρόνια! Οι διασημότεροι ιατροί του κόσμου ενδιαφέρθηκαν για τη σπανιότατη περίπτωσή του και τα νοσοκομεία της Βουδαπέστης, στα οποία νοσηλεύθηκε επί μακρόν, διαπίστωσαν κατάπληκτοι ότι για 23 ολόκληρα χρόνια δεν αφέθηκε ούτε για μια στιγμή στη γλυκιά αγκαλιά του Μορφέα.

Επί έξι μήνες, ο άνθρωπος αυτός είχε συνοδούς ιατρούς, οι οποίοι εκ περιτροπής δεν τον εγκατέλειψαν ούτε για ένα λεπτό της ώρας μόνο και ανεπίβλεπτο. Καθ’ όλο αυτό το διάστημα, έτρωγε, έπινε, συζητούσε, αλλά ουδέποτε ξάπλωσε σε κρεβάτι!

“Ο άνθρωπος που δεν κοιμόταν” ονομαζόταν Paul Kern. Το 1915, κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, υπηρετούσε στο Μέτωπο της Πολωνίας, όπου τραυματίστηκε στο κεφάλι από θραύσμα χειροβομβίδας. Πιθανώς, καταστράφηκε το τμήμα του εγκεφάλου, το οποίο μεταβίβαζε, μέσω του νευρικού συστήματος, τη διάθεση του ύπνου και από τότε, δεν κατόρθωσε να ξανακοιμηθεί.

Αμερικανοί, Γερμανοί, Γάλλοι Καθηγητές και διάσημοι ιατροί επισκέπτονταν τη Βουδαπέστη, για να τον δουν και να τον εξετάσουν. Παρ’ όλες τις μεγάλες προσπάθειες, που κατέβαλλαν, δεν κατάφεραν ούτε να λύσουν το μυστήριο, ούτε να βρουν θεραπεία για την επαναφορά του ύπνου.

Ο Paul Kern κατοικούσε στα περίχωρα της Βουδαπέστης, πανευτυχής και πλήρης, με τη σύζυγό του και τα τρία τους παιδιά. Ήταν ένας φιλήσυχος οικογενειάρχης και πολύ μορφωμένος άνθρωπος. Κατά το διάστημα της ημέρας, εργαζόταν σε Υπηρεσία Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Τις νύχτες, πάλι, καθόταν στο σπίτι του γαλήνια, διαβάζοντας, ως επί το πλείστον, εφημερίδες και βιβλία, ιδίως ταξιδιωτικά.

Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, μην έχοντας τι να κάνει για να γεμίσει τον άφθονο χρόνο του, έμαθε τέσσερις ξένες γλώσσες. Δεν συνήθιζε καθόλου να ξαπλώνει στο κρεβάτι του, αλλά αναπαυόταν σ’ ένα ανάκλιντρο, προκειμένου να ακούσει μουσική, δίχως ποτέ να κλείνει τα βλέφαρά του.

Είχε αρχίσει, όμως, να εξασθενεί η όρασή του και οι ιατροί τον υποχρέωσαν να ξαπλώνει το σώμα του στο κρεβάτι, σφαλίζοντας τα μάτια του, για τουλάχιστον δύο ώρες, προσποιούμενος τον κοιμισμένο. Πράγματι, ο Paul Kern κατόρθωσε να επιβληθεί στον εαυτό του και να κατακλίνεται τακτικά από την τρίτη μέχρι την πέμπτη πρωινή ώρα. Κατά τις δύο αυτές ώρες, έμενε ξαπλωμένος, δένοντας τα μάτια του, για να μην τα ανοίγει ασυναίσθητα και προσπαθούσε να ρεμβάζει και να ονειροπολεί σε απόλυτη ηρεμία, δίχως να εκστομίσει ούτε μια λέξη.

Ο Paul ήταν θεοσεβής. Από τις πέντε μέχρι τις επτά το πρωί, που θα σηκωνόταν από το κρεβάτι, φρόντιζε απαραιτήτως να μελετά τη Βίβλο και αρεσκόταν ιδιαιτέρως να απαγγέλλει τους Ψαλμούς του Δαυίδ. Έπειτα, πήγαινε στην εργασία του. Αλλά, προς το μεσημέρι, καταβαλλόταν από ένα υπερβολικό αίσθημα κόπωσης και καθόταν για μισή ώρα σε μια πολυθρόνα. Κατόπιν, έτρωγε και συνέχιζε την εργασία του, οπότε γύρω στις τέσσερις το μεσημέρι αισθανόταν ένα ακόμα πιο ισχυρό αίσθημα κόπωσης, η οποία τον συνέτριβε για τρία τέταρτα της ώρας. Συνήθως, κατά τη δύσκολη αυτή ώρα, είχε κοντά του έναν ιατρό, ο οποίος του έκανε τονωτική ένεση. Σε λίγο, συνερχόταν και το απόγευμα ήταν πλέον ευδιάθετος και ακμαίος.

Ο Paul Kern ήταν μετριοπαθής και δεν του άρεσε καθόλου να είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, λόγω της μοναδικής του περίπτωσης εξαιτίας της πρωτοφανούς αϋπνίας. Κάθε φορά που βρισκόταν σε κοινωνικές συναναστροφές και σε χώρους ψυχαγωγίας και ο κόσμος τον αναγνώριζε και τον περιεργαζόταν, εκείνος εξοργιζόταν και εξαφανιζόταν τάχιστα.

Διάφοροι ιμπρεσάριοι διάσημων θεάτρων του πρόσφεραν μεγάλα χρηματικά ποσά, για να δεχθεί να εμφανιστεί ενώπιον του κοινού ως “ο άνθρωπος που δεν κοιμόταν”. Επίσης, οι φιλοθεάμωνες Αμερικανοί του πρόσφεραν πολλά χρήματα για μια περιοδεία του στον Νέο Κόσμο. Μα, εκείνος απέρριψε όλες τις προσπάθειές τους με αγανάκτηση και αποτροπιασμό.

Επιπλέον, δεν αποδέχτηκε ποτέ τις προτάσεις των Γερμανών επιστημόνων, για να μεταβεί στο Βερολίνο και να δώσει διαλέξεις, αφηγούμενος την περίπτωσή του. Εκείνο, όμως, που τον εξώθησε στα άκρα ήταν μια πρόταση των Αμερικανών να αγοράσουν το κρανίο του και τον εγκέφαλό του μετά τον θάνατό του, έναντι αδράς αμοιβής.

    Δεν αποδέχομαι καμία πρόταση, που μου έχει γίνει. Δε θέλω να με θαυμάζουν, δε θέλω να με θεωρούν διαφορετικό, δε θέλω να μιλούν για μένα. Το μόνο πράγμα που επιθυμώ είναι να με αφήσουν να ζήσω ήσυχα με τους αγαπημένους μου, με την οικογένειά μου. Όσον αφορά στο κρανίο μου, δε θα με πείσουν ποτέ να το εγκαταλείψω ως βορά σε επιστημονικές παρατηρήσεις και μελέτες. Αντιθέτως, με τη διαθήκη μου, θα ορίσω ότι και αυτό θα επανέλθει, μαζί με το υπόλοιπο σώμα μου, όταν πεθάνω, στη μητέρα γη.

Ο Paul Kern, το 1938, ήταν ήδη πενήντα ετών και ένιωθε εξαιρετικά ακμαίος, δυνατός και αισιόδοξος για τη ζωή. Ήλπιζε να ζήσει τουλάχιστον είκοσι χρόνια ακόμη, για να καμαρώσει την οικογένειά του και δεν τον ένοιαζε καθόλου πλέον ότι είχε πια ξεχάσει πώς είναι να κοιμάσαι και να ξαποσταίνεις το κορμί και το μυαλό σου…

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ”, στις 12/07/1938.

Ο άνθρωπος που δεν κοιμήθηκε για 23 χρόνια

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
 Πάλη με χταπόδια: ένα παράξενο και δημοφιλές για 20 χρόνια άθλημα

Κατά καιρούς έχουν υπάρξει πολλά παράξενα αθλήματα, αλλά εγκαταλείφθηκαν επειδή δεν ήταν δημοφιλή, ή ήταν επικίνδυνα ή επειδή εξαιτίας τους ταλαιπωρούνταν ζώα. Ένα από αυτά ήταν ένα που πιθανώς ήταν ενδιαφέρον για τους θεατές, αλλά ήταν επικίνδυνο για τους διαγωνιζόμενους -και ίσως θανατηφόρο. Αναφερόμαστε στην πάλη με χταπόδια που ήταν δημοφιλές στις ΗΠΑ γύρω στα μέσα του περασμένου αιώνα.

Πριν από έξι δεκαετίες, το περίεργο θέαμα, γνωστό ως "πάλη με χταπόδια", ήταν πραγματικότητα και προσέλκυε μέχρι και 5.000 θεατές.

Η πρώτη καταγεγραμμένη αναφορά για το άθλημα είναι το 1949, στο περιοδικό Mechanix Illustrated. Στο άρθρο "Octopus Wrestling Is My Hobby", ο Wilmon Menard μίλησε για το ταξίδι του στην Ταϊτή, όπου συνάντησε έναν τοπικό κυνηγό που πάλεψε με ένα γιγαντιαίο χταπόδι.

 Πάλη με χταπόδια: ένα παράξενο και δημοφιλές για 20 χρόνια άθλημα
"Θέλετε να παλέψετε με ένα χταπόδι; Όλο αυτό ακούγεται σαν ένα αηδιαστικό άθλημα, αλλά είναι πολύ πιο διασκεδαστικό από το να κυνηγάς κάποιο αθώο και ακίνδυνο πλάσμα. Όταν παλεύετε και σκοτώνετε ένα χταπόδι, σώζετε τον θαλάσσιο κόσμο από έναν προδοτικό εχθρό", έγραψε ο Menard. "Καλύτερα να προσέξετε. Ή είσαι προσεκτικός ή είσαι νεκρός", κατέληξε.

Το παράξενο άθλημα κέρδισε σιγά-σιγά δημοτικότητα στις ΗΠΑ. Στην Τακόμα της Ουάσιγκτον οργανώθηκαν αγώνες πάλης χταποδιού, ένα άθλημα που την επόμενη δεκαετία προσέλκυσε όλο και περισσότερους παλαιστές και θεατές. Σύμφωνα με ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε το 1957, περίπου 200 άτομα εμφανίστηκαν για να παρακολουθήσουν την πάλη για τον παγκόσμιο τίτλο στην Τακόμα εκείνη τη χρονιά.

Το άθλημα έφτασε στο αποκορύφωμα της δημοτικότητάς του στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και σύμφωνα με τις περισσότερες αναφορές, ένα από τα ετήσια Παγκόσμια Πρωταθλήματα Πάλης Χταπόδι συγκέντρωσε πάνω από 5.000 θεατές. Ευτυχώς για τα χταπόδια, αυτοί οι αγώνες δεν ήταν σχεδόν τόσο αιματηροί όσο η σύγκρουση του Wilmon Menard με το γιγαντιαίο χταπόδι στην Ταϊτή το 1949.

Το άθλημα περιλάμβανε μια ομάδα δυτών που θα κατέβαιναν στο νερό, σε βάθη μέχρι και 18 μέτρα, όπου θα έβρισκαν το χταπόδι στην κρυψώνα του. Οι ομάδες αποτελούνταν από δύο ή τρεις άνδρες, που θα αγωνίζονταν να απελευθερωθούν από τα πλοκάμια του και να το σύρουν στην επιφάνεια.

"Έχουν καλή αναρρόφηση, αλλά αν κανείς πιάσει τα πλοκάμια τους και τα τραβήξει, οι βεντούζες ελευθερώνονται. Δεν έχουν πολλή δύναμη", δήλωσε ο Gary Keffler, ένας από τους διοργανωτές τέτοιων εκδηλώσεων.

Οι βεντούζες έκαναν το άθλημα δύσκολο και επικίνδυνο. Μόλις το χταπόδι έβγαινε στην επιφάνεια, το μετρούσαν και η ομάδα με το μεγαλύτερο χταπόδι κέρδιζε τον ανταγωνισμό. Μετά την μέτρηση, τα περισσότερα από τα χταπόδια αφήνονταν και πάλι στη θάλασσα.

Η δημοτικότητα του αθλήματος έπεσε στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Το τελειωτικό χτύπημα δόθηκε από την πολιτεία της Ουάσιγκτον, η οποία ψήφισε ένα νόμο που απαγόρευε την παρενόχληση χταποδιών.


πηγή