Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ  'Ο Λαογράφος του Άστεως'

Το έργο είναι βασισμένο στα βιογραφικά του Ηλία Πετρόπουλου και δημιουργήθηκε για να μνημονεύσει την πολύπλευρη, οξυδερκή και ανήσυχη προσωπικότητα ενός από τους ευφυέστερους ερευνητές της καθημερινότητας, που δεν δίστασε να κάνει τις ατυχίες του ευκαιρίες.
 
Δεν αγαπάμε τον Πετρόπουλο μόνο για τη μοναδικότητα του έργου του αλλά κυρίως για την βαθιά σοφία και την τέχνη του στο να μεταμορφώνει τα ''μικρά'' σε ''τεράστια ''...
 
«Να κάψεις το κουφάρι μου και να ρίξεις τις στάχτες στον υπόνομο. Τέτοια είναι η διαθήκη μου»
 Ηλίας Πετρόπουλος (1928-2003)
 
Σενάριο - Σκηνοθεσία: Στέβη Λύτρα
Ενδυματολογική επιμέλεια: Κρυσταλλία Λύτρα
Βοηθός σκηνογράφου/γραφιστικά: Κατερίνα Ρουχίτσα
Παίζουν: Γιώργος Παπαγεωργίου, Ανδρέας Μανούχος, Νικολέτα Κόκκορη, Μαρία Μπακάλη, Κώστας Ταταράκης, Στάθης Παπαδόπουλος, Νικόλαος Στυλiαν. Χανακούλας, Αλεξάνδρα Παγανή, Αποστόλης Λάγιος, Αντρέας Ασημακόπουλος.
Στη φωνή του Δικαστή: Κυριάκος Σάμιος
Στήριξη παράστασης: Κωνσταντίνος Σπηλιώτης
 
Πρεμιέρα Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου
🗓Και κάθε Παρασκευή του Φεβρουαρίου στις 21:00
📞 210 8237333 | Κιν: 6944830500 & 6970629431 |
🎟 Προμηθευτείτε τα εισιτήρια σας εδώ->
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Το νέο single των Metallica, “Screaming Suicide”

 Οι Metallica παρουσίασαν το “Screaming Suicide” απο το επερχόμενο άλμπουμ “72 Seasons”.

Το “Screaming Suicide” συνοδεύεται απο επίσημο video και αποτελεί το δεύτερο single απο το επικείμενο άλμπουμ, μετά το “Lux Æterna”.

 

Διαβάστε περισσότερα

 

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

 William Blake: The Little Girl Lost - The Little Girl Found 

 William Blake-The Little Girl Lost - The Little Girl Found

 

1. The Little Girl Lost
2. The Little Girl Found

Απο το "Songs of Experience" του William Blake


 

Το "Songs of Experience" είναι μια ποιητική συλλογή 28 ποιημάτων που αποτελούν το δεύτερο μέρος των Songs of Innocence and of Experience του William Blake

Τα ποιήματα εκδόθηκαν το 1794. 




Ο William Blake (1757-1827) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Άγγλους ποιητές και παράλληλα ζωγράφος, χαράκτης, εικονογράφος, μυστικιστής και οραματιστής.

Χαρακτηρίζεται συχνά ως ο «Προφήτης» της αγγλικής λογοτεχνίας και υπήρξε αναμφισβήτητα ένας από τους πλέον εκκεντρικούς και πολύπλευρους καλλιτέχνες. Αν και στην εποχή του χλευάστηκε ως παράφρων, σήμερα τιμάται ως μεγαλοφυΐα και συγκαταλέγεται ανάμεσα στους μείζονες ποιητές της παγκόσμιας λογοτεχνίας.


 

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

 Θέατρο στο ραδιόφωνο: Δεσποινίς ετών 39 (1962) 

 Δεσποινίς ετών 39  (Ραδιοφωνική μετάδοση 1962)


Των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου

Παίζουν με τη σειρά που ακούγονται: 

Νίτσα Τσαγανέα, Χρήστος Τσαγανέας, Νάντια Χωραφά, Χρήστος Ευθυμίου, Ίλια Λιβυκού, Ευάγγελος Πρωτοπαππάς, Κώστας Παπαγεωργίου, Λιάκος Χριστογιαννόπουλος

Ραδιοφωνική διασκευή & προσαρμογή: Κώστας Παπαγεωργίου Ο Αθηναίος
Ηχοληψία: Κώστας Κοσμάς
Ραδιοσκηνοθεσία: Ιων Νταϊφάς



Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Όταν η Manchester United σώθηκε από ένα… σκύλο!

Γυρνάμε τον χρόνο πάνω από ένα αιώνα πίσω, για να σας αφηγηθούμε μια τρελή ιστορία που άλλαξε την τύχη της Manchester United και ουσιαστικά καθόρισε τη δημιουργία της.

 

Η Manchester United αυτή τη στιγμή που διαβάζετε αυτό το άρθρο είναι μία από τις πιο γνωστές και διαδεδομένες ποδοσφαιρικές ομάδες στον πλανήτη. Λίγοι είναι όμως αυτοί που ξέρουν πως πραγματικά άρχισαν όλα κι ακόμα πιο λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν για το περιστατικό που έσωσε την ομάδα από βέβαιη… διάλυση!

Από την ίδρυση της, η United έχει συνδεθεί με τα ονόματα τεράστιων προσωπικοτήτων όπως οι Best, Charlton, Ferguson, Rooney, Busby κλπ. Ποιο είναι όμως το όνομα που δεν αναφέρεται στην ιστορία του συλλόγου; Ο Major! Και μάλιστα αν δεν ήταν αυτός, μάλλον κανείς δεν θα ήξερε σήμερα τους προηγούμενους πέντε κυρίους. Σας παρουσιάζω λοιπόν τον Major:

 

 

Τώρα κέρδισα την προσοχή σας; Επιτέλους! Ήρθε η ώρα λοιπόν να γνωρίσουμε την ιστορία του μικρού Major, ξεκινώντας μάλιστα από την αρχή της ίδιας της Manchester United.

Η ιδέα ξεκίνησε το 1878 από μια παρέα εργατών του σιδηροδρόμου που αποφάσισε να δώσει μια αθλητική γεύση στα Σαββατιάτικα απογεύματά της, ιδρύοντας της Newton Heath L&YR (Lancashire & Yorkshire Railway). Έτσι, τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης της, η ομάδα ερχόταν αντιμέτωπη αποκλειστικά με ομάδες άλλων εργατών των σιδηροδρόμων. Οι “Heathens” όπως ήταν γνωστοί εκείνο τον καιρό, κέρδισαν το πρώτο τους τρόπαιο το 1886, όταν και νίκησαν στον τελικό του Manchester Cup, την ομώνυμη ομάδα της πόλης, μπροστά σε 4.000 φίλους της ομάδας!

 

 

Σύντομα, οι άνθρωποι του συλλόγου συνειδητοποίησαν πως η ομάδα δεν προοριζόταν πλέον μόνο για ερασιτεχνικό επίπεδο και το 1889 έκαναν αίτηση συμμετοχής στην Football League. Έπειτα από απόρριψη του αιτήματος, αποφασίστηκε η Newton Heath LYR να συμμετάσχει στον πανεθνικό πρωτάθλημα, διοργάνωση στην οποία κατάφερε να διαπρέψει για τρία χρόνια πριν επιτέλους γίνει αποδεχτή στην Football League, το 1892.

 

Η ομάδα της Newton Heath LYR, τη σεζόν που εντάχθηκε στη First Division.

 

Πλέον τα πράγματα πήραν πιο σοβαρή τροπή. To club έγινε ανεξάρτητο σωματείο, απαλλάσσοντας το ακρωνύμιο LYR από το όνομά της καθώς δεν αποτελούσε απλή ομάδα σιδηροδρόμων, παρά το γεγονός οτι πολλοί παίχτες της δούλευαν ακόμη εκεί. Μάλιστα, ο σύλλογος αποφάσισε να διορίσει τον A.H Albut, ως τον πρώτο προπονητή στην ιστορία του!

Η πρώτη σεζόν δεν στέφθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία καθώς παρά την νίκη με 10-1 επί της Wolves, που όχι απλά ήταν πρώτη νίκη της Newton Heath, αλλά και η μεγαλύτερή της μέχρι και σήμερα (!), η ομάδα τερμάτισε τελευταία κι αναγκάστηκε να αναμετρηθεί με την πρώτη της δεύτερης κατηγορίας Small Heath (σημερινή Birmingham) για να καταφέρει να παραμείνει στην First Division. Έπειτα από νίκη της εναντίον της Small Heath, η ομάδα του Albut παρέμεινε στην κατηγορία. Την δεύτερη σεζόν η ομάδα είχε πάλι την ίδια μοίρα, με τη διαφορά πως αυτή τη φορά τερματίζοντας και πάλι τελευταία, αναγκάστηκε να παίξει με τη Liverpool που είχε τερματίσει πρώτη στη δεύτερη κατηγορία. Ήττα με σκορ 2-0 και υποβιβασμός για τους “Heathens”…

Η εντός έδρας φανέλα που χρησιμοποιούσα η ομάδα εκείνη την περίοδο.

Στο υπόλοιπο της τελευταίας δεκαετίας του 19ου αιώνα η Newton Heath καθιέρωσε τον εαυτό της ως ομάδα “της-πρώτης-πεντάδας” της δεύτερης κατηγορίας, μη καταφέρνοντας παρόλα αυτά να πάρει την άνοδο που της άξιζε. Ως έδρα είχε το “Bank Street”, ένα γήπεδο που ήταν γνωστό για την κάκιστη κατάσταση του τάπητα, που ήταν άθλιος ακόμη και για τα πρότυπα της εποχής! Αρκετές φορές αγώνες ακυρωνόντουσαν λόγω ανικανότητας του γηπέδου και κακών αθλητικών συνθηκών.

Η πρώτη σεζόν του 20ου αιώνα, εκτός από αγωνιστικά προβλήματα, έφερε και οικονομικά. Εκτός του οτι η ομάδα τερμάτισε στη δέκατη μόλις θέση της δεύτερης κατηγορίας, ο σύλλογος πλέον είχε τεράστιες οφειλές. Μέχρι τις αρχές του 1901, το συνολικό ποσό οφειλών είχε ξεπεράσει πλέον τις 2.500 λίρες, άφταστο ποσό για τα δεδομένο της εποχής. Ενώ λοιπόν ο σύλλογος φαινόταν να οδεύει σε σίγουρο αφανισμό, κάπου εκεί ήταν που ο Harry Stafford κι ο σκύλος του ανέλαβαν δράση!

Για την ιστορία, ο Harry Stafford ήταν ο επί έτη αρχηγός και κεντρικός αμυντικός της ομάδας. Νοιαζόταν για την ομάδα του όσο τίποτε άλλο στη ζωή του και πριν αρχίσει καλά καλά ακόμη η κρίση, συνήθιζε στις ημέρες αγώνα να στέλνει τον σκύλο του, Major, γύρω γύρω στους φιλάθλους με ένα καλαθάκι, για να συλλέγει «ψιλά» για οικονομική ενίσχυση. Ο Major, ράτσας «Αγίου Βερνάρδου», εκτελούσε επίσης χρέη μασκότ της ομάδας. Τον Ιανουάριο του ίδιου έτους λοιπόν, στο St. James’ Hall του Manchester, διοργανώθηκε τετραήμερο bazaar από τον Stafford, με κύριο έκθεμα τον Major, ώστε να μαζευτούν οικονομικοί πόροι για τη σωτηρία της Newton Heath.

 

Παρόλα αυτά, σα να μην έφταναν όλα τα άσχημα για τον αρχηγό των «Heathens», εκτός του οτι το bazaar στέφθηκε με περίτρανη αποτυχία, τη τελευταία ημέρα αυτού, ο σκύλος του χάθηκε! Όπως αναφέρει ο «θρύλος», περιπλανώμενος στα στενά της πόλης, ο Major περνώντας απ’έξω από τη Walker and Homfray Brewery, μάγεψε με την επιβλητική του παρουσία την κόρη του διαχειριστή της pub αυτής. Το όνομα αυτού; John Henry Davies. «Λυγίζοντας» από την αγάπη που έδειξε η κόρη του για το ζώο, έτρεξε άμεσα να μάθει ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του, έτσι ώστε να του ζητήσει κάποιο χρηματικό αντάλλαγμα και να του τον αγοράσει, ως δώρο για αυτή. Όταν τελικά ανταμώθηκαν, Davies και Stafford είχαν πολλά περισσότερα να συζητήσουν, από την αγορά ενός σκύλου. Ο δεύτερος έπεισε τον πρώτο να επενδύσει στην ομάδα, βοηθώντας έτσι σημαντικά στην κρίση του συλλόγου.

 

Ο Stafford ήταν κι αυτός ιδιοκτήτης τοπικού πανδοχείου

 

Στις 9 Ιανουαρίου του 1902, ο πρόεδρος της Newton Heath, William Healey, απευθύνθηκε στο δικαστήριο, κάνοντας λόγο πως του οφείλονταν 242 λίρες που ακόμη δε τις είχε λάβει και πως γι’αυτό δε μπορεί να βοηθήσει οικονομικά την ομάδα. Παρόλα αυτά, το αίτημά του απορρίφθηκε, με τις εφημερίδες της εποχής να κάνουν λόγω για διάλυση λόγω χρεών.

 

«Τα βλέμματα αυτή τη βδομάδα είναι στραμμένα στη Δεύτερη Κατηγορία, όπου η Newton Heath φαίνεται να είναι σε χείριστη οικονομική κατάσταση. Το δικαστήριο απέρριψε να βρεθεί μέση λύση, επομένως αν δεν εξοφληθούν οι οφειλές, δε θα μπορεί να αγωνιστεί το Σάββατο. Σύμφωνα με πηγές μας, ο σύλλογος επρόκειτο να διαλυθεί και να δημιουργηθεί νέος από τις ‘στάχτες’ του, χωρίς να έχει επιβεβαιωθεί επισήμως»

– δημοσίευμα της Manchester Guardian, το πρωί της 13ης Ιανουαρίου του 1902.

Τότε ήταν που ο John Henry Davies τράβηξε τον «άσσο από το μανίκι του». Συγκαλώντας συμβούλιο στις 18 του ίδιου μήνα, καθόρισε τη τύχη του συλλόγου. Ενώ ο Stafford τοποθέτησε στο τραπέζι σχεδόν 200 λίρες, ο Davies μαζί με τρεις ακόμη μεγαλοεπιχειρηματίες συνέλεξαν πάνω από 2.000, με τα συνολικά χρέη να διαγράφονται διαπαντός! Ως αντάλλαγμα για τη βοήθειά του, ο Davies έλαβε το σκύλο ως δώρο για την κόρη του. Παρόλα αυτά, σύμφωνα με φήμες, έμεινε ως μασκότ της ομάδας μέχρι το 1905.

 

O John Henry Davies (στη μέση) με την ομάδα που κατέκτησε το πρωτάθλημα το 1910/11.

 

Ο ισχυρός άνδρας έγινε και τυπικά πλέον ιδιοκτήτης του συλλόγου. Τρεις μήνες μετά, στις 24 Απριλίου του 1902, έγινε συμβούλιο ανοιχτό σε φιλάθλους, με σκοπό τη μετονομασία του συλλόγου. Έχοντας ήδη αποφασίσει πως τα χρώματα των φανελών θα είναι πλέον για πρώτη φορά κόκκινα και άσπρα, ο νεαρός φίλος της ομάδας Louis Rocca, πρότεινε το «Manchester United». Έπειτα από ορισμένες αρχικές διαφωνίες, το όνομα έμεινε κι από εκείνη τη μέρα, ξεκίνησε η ιστορία των μετέπειτα «Κόκκινων Διαβόλων».

Ο Louis Rocca αργότερα πήρε πόστο στις πωλήσεις των εισιτηρίων στην ομάδα, πριν γίνει εκτελεστικός διευθυντής του συλλόγου. Σύμφωνα με αρκετά δημοσιεύματα, είναι ο άνθρωπος που έφερε τον Matt Busby στην ομάδα. Σύντομα ο Ernest Magnall ανέλαβε ως προπονητής και ο σύλλογος μετακόμισε στο νεόκτιστο Old Trafford. Μία σπουδαία ποδοσφαιρική ομάδα είχε πλέον ιδρυθεί. Και ο πρωτομάστορας αυτής δεν ήταν άλλος, από τον μικρό Major.

 

Πηγή: ΕΥΑΠ

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Οι Δρυίδες και η σχέση τους με τους αρχαίους Έλληνες

 

Οι Δρυίδες δεν ήταν απλά ιερείς, βάρβαροι ιερείς (αν και οι αρχαίοι συνήθιζαν να τους αποκαλούν «φιλοσόφους») ενός απομακρυσμένου λαού, δεν ήταν απλά μια κλειστή ομάδα ανθρώπων που μοιράζονταν μυστικά και κρυφές γνώσεις μεταξύ τους, αλλά μια ομάδα ανθρώπων διαφόρων επαγγελματικών και κοινωνικών τάξεων που έχουν μια συγκεκριμένη πρακτική και στάση ζωής. Οι πηγές μας γι’ αυτούς προέρχονται από Έλληνες και Ρωμαίους.

Μύθοι και ηρωικές ιστορίες, παραμυθένιες περιπλανήσεις στον κόσμο του φανταστικού μα και της ιστορίας, εδώ συναντάμε “ιερατικές” μορφές με ιδιαίτερα φυσιολατρικά “πιστεύω” και αντιμετώπιση του κόσμου και όλα αυτά σε έναν κόσμο που είτε βρίσκεται στην αρχαία Γαλατία (νυν Γαλλία), είτε στις Βρετανικές νήσους, είτε στην αρχαία Ιέρνη (νυν Ιρλανδία)... 

Ποιοι όμως ήταν οι Δρυίδες; Η ετυμολογία έχει να μας πει πολλά, όχι όμως όλα! Η λέξη Δρυίδης (Druid) προέρχεται από την ελληνική δρυς (=βελανιδιά). 

Η ίδια λέξη υπάρχει και σε άλλες αρχαίες γλώσσες, όπως πχ. στη σανσκριτική druma = βελανιδιά (δρυς), το ιερότερο δέντρο των Δρυίδων. Στη Γαλλική γλώσσα η ομόρριζη λέξη druiah σημαίνει “σοφός άνθρωπος”. Στην δε Περσική το πνεύμα της νύχτας ή του σκότους ονομάζεται Druh. 

Στα Ουαλικά, drud σημαίνει “αυτός που εξαγνίζει”. Γενικά, θα μπορούσε να πει κανείς ότι Δρυίδης σύμφωνα με την κελτική παράδοση σήμαινε “ο σοφός των δέντρων” ή και “σοφός της Βελανιδιάς”. Άρα, η λέξη έχει να κάνει πάντως με την σοφία και έχει ως κεντρικό σημείο αναφοράς την (ιερή) βελανιδιά.


Η φιλοσοφία του Δρυιδισμού

Οι Δρυίδες, όπως προείπαμε, δεν είναι μια κλειστή ομάδα ανθρώπων απλά, αλλά μια πρακτική, είναι τρόπος ζωής, πνευματικό μονοπάτι και φιλοσοφία. Ανάγεται στις ρίζες της Κέλτικης Θρησκείας και παραδόσεις, μα η ίδια ουδεμία σχέση έχει με,θρησκεία, καθώς δεν εμπεριέχει ή εξαρτάται από κάποιο δόγμα. Οι διδασκαλίες του Δρυιδισμού δεν μένουν μέσα στο χρόνο πάντα ίδιες, αλλά εξελίσσονται και μέσα από αυτές τις διδασκαλίες μπορούμε να βρούμε έναν ενδότερο τρόπο κατανόησης της ίδιας μας της ζωής σε σχέση με τον Κόσμο, και με την Ροή της Ζωής που κυλάει και δίνει πνοή σε ό,τι υπάρχει.


Οι Δρυίδες στην αρχαιότητα

Λίγες είναι οι γνώσεις μας για τις ρίζες του Δρυιδισμού πέρα από το ότι υπήρξε μια απόκρυφη -μυστικιστική κάστα ιερατικού χαρακτήρα της ευρύτερης κέλτικης θρησκείας. Οι Κέλτες υπηρετούσαν ως δικαστές, δάσκαλοι, θεραπευτές και μάντεις. Τα λίγα στοιχεία που ξέρουμε σχετικά με αυτούς προέρχονται από Έλληνες αρχαίους συγγραφείς (Διογένης Λαέρτιος, Στράβων, Διόδωρος Σικελός κ.ά.) και Ρωμαίους (Καίσαρας, Λουκανός κ.ά.), από αρχαία γραπτά χρονολογημένα μεταξύ 2ου αιώνα π.Χ. και 4ου αιώνα μ.Χ. 

Αν παρατηρήσει κανείς το κελτικό πάνθεο από κοντά δε θα παραβλέψει να δει τις ομοιότητες με το ελληνικό. Ένας πολύ σημαντικός Θεός ήταν ο Λούγκ, με το όνομα Σαμιλνταχάν («αυτός που κατέχει πολλά μέσα και τρόπους») επόπτευε τις τέχνες, προστάτευε τους ταξιδιώτες/τισες εν ζωήι και θανάτωι μπορεί εύκολα να παραλληλιστεί με τον Θεό Ερμή. Ο Κέλτης Ήφαιστος ήταν ο Γκοϊβνιου στην Ιρλανδία. Κυβερνήτη των θαλασσών βρίσκουμε τον Λιρ, με τα χαρακτηριστικά του δικού μας Ποσειδώνα. 

Στην θέση του πολεμοχαρή Θεού Άρη βρίσκουμε τον Όγκμα, ενώ στην θέση της Αθηνάς την Μόριγκαν. Προστάτιδα της οικογένειας και της εστίας μεταξύ άλλων ήταν η Μπρίγκιτ, σαν την αντίστοιχη ελληνική Θεά Εστία. Η ύπαρξη, όπως προαναφέρθηκε, επαφών με ανθρώπους του Αιγαίου δεν μπορεί να αποκλειστεί, καθότι σάγκες κελτικές αναφέρουν ιστορίες αποικισμού από ανθρώπους του Αιγαιακού κόσμου (Κρήτες, Μυκηναίοι). Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Δρυιδισμός δεν άφησε την δική του ξεχωριστή «σφραγίδα» ή ότι δεν αποτέλεσε (και αποτελεί ακόμα) μια αξιολάτρευτη φιλοσοφία και κουλτούρα. 

Οι Δρυίδες άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία ως ένα τάγμα σοφών ανθρώπων και αξιοσέβαστων ιερέων. Ένα λαμπερό παράδειγμα αυτού, βλέπουμε στον θρύλο του Αρθούρου, όπου ο μάγος Μέρλιν είναι πάρα πολύ πιθανό να υπήρξε Δρυίδης.


Οι Πρακτικές των Δρυίδων κατά τα αρχαία χρόνια

Ολίγα είναι τα στοιχεία, όπως επισημάνθηκε, σχετικά με τις πρακτικές του δρυιδισμού. Η εσωτερική – μυστικιστική χροιά της φιλοσοφίας τους ήταν φανερή και από το ότι τα ενδότερα μυστικά του δόγματος γίνονταν γνωστά μονάχα στους μυημένους οι οποίοι λάμβαναν το χρίσμα μετά από είκοσι χρόνια εκπαίδευσης και μελέτης. Πριν καλά – καλά αρχίσουν την εκπαίδευσή τους, ορκίζονταν να σιωπούν (βλέπε παρόμοιες πρακτικές στους πυθαγορείους) και όσα εγνώριζαν θα μεταφέρονταν προφορικά από στόμα Δρυίδη σε αυτί Δρυίδη. 

Οι Δρυίδες και η σχέση τους με τους αρχαίους Έλληνες

Οι γραπτές μαρτυρίες που μας σώθηκαν δεν προέρχονται από Δρυίδες, αφού απαγορεύονταν η γραπτή καταγραφή της γνώσης, αλλά από μελετητές και από ανθρώπους που απλά συνεκέντρωναν τα λέγονταν γι αυτούς. Λέγεται μάλιστα – όπως μας πληροφορεί ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρ - ότι προσπαθούσαν να αποστηθίσουν μεγάλα μέρη από ποιήματα και πως θεωρούσαν απρέπεια να μεταφέρουν σε γραπτό λόγο όσα σπούδαζαν προφορικά, αν και χρησιμοποιούσαν το ελληνικό αλφάβητο για να γράψουν. 

Οι δε ιρλανδοί Δρυίδες χρησιμοποιούσαν ένα δικό τους αλφάβητο, το Όγκαμ. Όλες οι τελετές ετελούντο στα δάση όπου οι Δρυίδες λέγονταν ότι εξασκούσαν τις μαγικές τους δυνάμεις: αλλαγή του καιρού (πβ. Τελχίνες), θηριομορφισμό, ικανότητα να γίνονται αόρατοι, μαντική τέχνη. Επίσης, λέγεται γι’ αυτούς ότι χρησιμοποιώντας το «αυγό του ερπετού», δηλαδή μια σφαίρα από κρύσταλλο, μπορούσαν να εξορκίζουν θανατηφόρες κατάρες. 

Ίσως, αν εξαλείψουμε τις κάποιες υπερβολές στις λαϊκές δοξασίες, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι Δρυίδες υπήρξαν θεραπευτές (όπως άλλωστε όλοι οι ιερατικές τάξεις της αρχαιότητας, όλων των θρησκειών γνώριζαν τα θεραπευτικά μυστικά της φύσης), ότι μπορούσαν να κινούνται αθόρυβα και απαρατήρητοι χρησιμοποιώντας το φυσικό περιβάλλον για κάλυψη και ότι γνώριζαν την τέχνη παρατήρησης των φυσικών φαινομένων ώστε να μπορούν να προβλέψουν τον καιρό. 

Εκτός του ότι είχαν αξιοθαύμαστες και σπάνιες γνώσεις για την φύση, για τα καιρικά φαινόμενα, για τα ουράνια κοκ είχαν και άριστες γνώστες των απόκρυφων (μαντικές ικανότητες, θηριομορφισμός, πιθανότατα γνώση ενεργειακής προβολής και εκμετάλλευσης αυτής κλπ). 

Για την ψυχή πίστευαν πως ήταν άφθαρτη, όπως επίσης και το σύμπαν, αλλά κάποια στιγμή το νερό και η φωτιά θα επικρατήσουν. Είχαν έντονο, όπως φαίνεται, το αίσθημα του δικαίου και θεωρούντο «οι δικαιότεροι των ανθρώπων» (Στράβων). Έτσι δικαιολογείται και η φήμη ότι αποτελούσαν ένα διεθνές δικαστήριο («διεθνείς δικαστές» τους αποκαλεί ο Διόδωρος ο Σικελιώτης) που εκδίκαζε νομικές υποθέσεις ιδιωτικού και δημοσίου δικαίου μεταξύ των διαφόρων κελτικών φύλων της Γαλατίας. Η θέση, γενικά, ενός Δρυίδη ήταν πολύ ανεβασμένη και υπήρξε και ανώτερη ακόμα και του ίδιου του βασιλιά.

Μια άλλη καταγραφή που έχουμε για τα τελετουργικά δρώμενα των Δρυίδων προέρχεται από τον Ρωμαίο συγγραφέα Πλίνιο ο Πρεσβύτερος (23/24 – 79 μ.Χ.) που κατέγραψε την Δρυιδική τελετή θερισμού γκυ της Βελανιδιάς (ιερό δέντρο των Δρυίδων). Αναφέρεται ότι την έκτη μέρα της νέας Σελήνης, ένας ιερέας ντυμένος στα λευκά σκαρφάλωνε στην Βελανιδιά και έκοβε γκυ χρησιμοποιώντας ένα χρυσό δρεπάνι. 

Το γκυ δεν έπρεπε να αγγίξει την γη και χρησίμευε σε τελετή γονιμότητας. Ακόμα και σήμερα επιβιώνει σε όλες τις αγγλόφωνες χώρες η πρακτική αυτή, όπου κατά την διάρκεια των Χριστουγέννων υπάρχει το έθιμο να φιλιούνται τα ζευγάρια κάτω από ένα κρεμασμένο γκυ, για να εξασφαλίσουν την γονιμότητα.

Άλλη καταγραφή αναφέρει την Δρυιδική εορτή για το καλωσόρισμα του νέου έτους. Τα δρώμενα αυτής παραμένουν ζωντανά μέχρι σήμερα μέσω της Γουικανής αντίστοιχης εορτής Σαμέιν. Κατά την ημέρα αυτήν πιστεύεται ότι τα πνεύματα και οι ψυχές των νεκρών ζωντανεύουν στην γη. Η πασίγνωστη σύγχρονη εορτή των αγγλόφωνων λαών Halloween είναι σίγουρα απόηχος του Δρυιδικού Σαμέιν. Ένα άλλο στοιχείο που θρυλείται για τους Δρυίδες ήταν ότι προέβαιναν σε ανθρωποθυσίες. Αυτό μάλλον αποτελεί ισχυρισμός των Ρωμαίων παρά ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. 

Οι Ρωμαίοι έβλεπαν ανθρωποθυσίες εκεί που δεν υπήρχαν, ιδίως αν αυτοκράτορες ήταν κανένας Νέρων ή κανένας Καλιγούλας. Οι ίδιοι, προκειμένου να αποκτήσουν πιθανότατα ερείσματα για τον επεκτατισμό τους και την δική τους εγκληματική δράση (ο αρχηγός της κελτικής αντίστασης κατά της Ρώμης Vercigetorix αλυσοδεμένος εσύρθη και στραγγαλίστηκε τελετουργικά στο Τουλιάνουμ, στη βάση του Καπιτωλίου, όπως και πολλοί άλλοι), ευαισθητοποιούντο σχεδόν για τελετουργικές ανθρωποθυσίες.


Γιατί χάθηκε η γνώση;

Πραγματικά οι γνώσεις μας για την δρυιδική σοφία είναι χαμένες, ωστόσο, όμως, παραμένει ζει μέχρι σήμερα. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Πως χάθηκαν οι γνώσεις αυτές αφού δεν υπήρξε κάποια διακοπή στη συνέχεια;

Για την απώλεια των βαθύτερων απόκρυφων γνώσεων του Δρυιδισμού ευθύνονται κατά κύριο λόγο οι Ρωμαίοι. Αυτήν τουλάχιστον την απορία εξέφρασε ο Πλίνιος Πρεσβύτερος. Όταν οι Ρωμαϊκές λεγεώνες κατέκτησαν το θρησκευτικό κέντρο των Δρυίδων στο κέλτικο νησί-κάστρο Μόνα (το σημερινό Άνγκλεσεϋ, έξω από την Ουαλία), κατέσφαξαν όλους τους Δρυίδες ιερείς που βρήκαν εκεί και κατέστρεψαν εκ θεμελίων το κάστρο, μαζί με τις ελάχιστες καταγραφές της γνώσης. Οι μόνοι επιβιώσαντες εκ των Δρυίδων ήταν εκείνοι που απλά δεν βρίσκονταν εκεί εκείνη τη στιγμή, οι οποίοι και ήταν οι γνώστες της χαμένης για μας σήμερα σοφίας. 

Με αυτόν τον βίαιο τρόπο εξαφανίστηκε η «καρδιά» της θρησκείας. Όσοι εναπέμειναν προσπάθησαν να συνεχίσουν την παράδοση διδάσκοντας στους απογόνους τους όλα όσα τους είχαν παραδοθεί από τους προγόνους, όπως επίσης επεχείρησαν και να αποκαταστήσουν την χαμένη γνώση μελετώντας και αναζητώντας. Βαρύτατο πλήγμα για τον Δρυιδισμό – αλλά κι όχι μόνο - ήλθε αρκετά μεταγενέστερα με το λεγόμενο «κυνήγι των Μαγισσών» κατά τον Μεσαίωνα. Έτσι κλονίστηκε περισσότερο η ήδη κλονισμένη διαιώνιση της Δρυιδικής παράδοσης. Ελάχιστοι κατάφεραν να μεταφέρουν την παράδοση στους νεότερους και -όπως ήταν φυσικό- η γνώση εκφυλίστηκε και «συρρικνώθηκε» σημαντικά.


Ο Δρυιδισμός στη σύγχρονη εποχή

Ο Δρυιδισμός υπήρξε παράδοση που ως αξίες της είχε τον σεβασμό και την λατρεία της Φύσης. Οι σύγχρονοι Δρυίδες απέχουν πολύ από τους αρχαίους Κέλτες Δρυίδες λόγο έλλειψης της αρχαίας γνώσης. Οπότε δικαιούμαστε να μιλάμε όχι πια Δρυιδισμό αλλά για νεο-δρυδισμό. Καθώς η αυθεντική παράδοση έχει κατά πολύ χαθεί, ο νεο-Δρυιδισμός καλύπτει όλα αυτά τα κενά σημεία με τελετουργικά άλλων Παγανιστικών θρησκειών, κυρίως της ελληνικής και λιγότερο της σαμανικής, που όμως τα συνταιριάζει με τέτοιο τρόπο που να φαίνονται σαν να ανήκουν στην αυθεντική Δρυδική φιλοσοφία. Ωστόσο ο νεο-Δρυιδισμός είναι μία παράδοση που ζει ακόμα και ενεργοποιείται παγκοσμίως, κυρίως δε στις αγγλόφωνες χώρες. Μεγάλος αντιπρόσωπος του κινήματος αποτελεί το Δρυιδικό Τάγμα Order of Bards Ovates and Druids (OBOD).


Η σχέση των Δρυΐδων με τους Έλληνες

Με τον όρο Δρυΐδες (Druids) αναφέρεται η ευγενής ιερατική τάξη των αρχαίων Κελτικών κοινωνιών, οι οποίες έζησαν στην Δυτική Ευρώπη, βόρεια και εντεύθεν των Άλπεων και αργότερα στα Βρετανικά Νησιά. Τα έθιμα των Δρυΐδων αποτελούσαν τμήμα του πολιτισμού όλων των φυλετικών ομάδων που ονομάζονταν 'Κέλτοι' και 'Γαλάται' από τους Έλληνες και 'Celtae' and 'Galli' από τους Ρωμαίους, ονομασίες οι οποίες εξελίχθηκαν σήμερα σε 'Celtic' και 'Gaulish'. Οι Δρυΐδες πήραν το όνομα τους από την Βελανιδιά (Δρυς) και ήταν ιερείς και φιλόσοφοι ενώ νομοθετούσαν και απένεμαν δικαιοσύνη.

Η βελανιδιά υπήρξε επίσης το "ιερό" δέντρο των ελληνικών βασιλικών οίκων της Μακεδονίας, πράγμα που είναι ιστορικά και αρχαιολογικά αποδεδειγμένο με το πλήθος ευρημάτων τα οποία βρέθηκαν στους βασιλικούς μακεδονικούς τάφους με τα περίφημα βασιλικά διαδήματα.

Δεν είναι ίσως τυχαίο που οι Δρυίδες πήραν το όνομα τους από το δέντρο δρυς, (βελανιδιά), μια που το δέντρο αυτό ήταν ιερό για τους Έλληνες από τα βάθη της αρχαιότητας. Ας μην ξεχνάμε την προφητική ιερή βελανιδιά στο μαντείο της Δωδώνης, το αρχαιότερο μαντείο στον κόσμο, το ιερό δέντρο της Γαίας και αργότερα του Δία.

Οι σημαντικότερες αναφορές στους Δρυΐδες περιγράφονται σε αρχαία έγγραφα, κυρίως της λατινικής γλώσσας. Τα σπουδαιότερα βιβλία, λόγω και του προσωπικού κύρους του συγγραφέως αλλά και της πρόσβασης του τελευταίου στη γνώση καθώς και στην ιδία αντίληψη των γεγονότων, είναι τα συγγράματα του Ιουλίου Καίσαρος που έχουν ως τίτλο "De Bello Gallico". Μία σειρά βιβλίων στα οποία γράφει για την γεωγραφία και την κοινωνία των γαλατών ή κελτών, ο ίδιος ο αυτοκράτωρ της Ρώμης. (Gaius Julius Caesar, 13 Ιουλίου 100 π.Χ. - 15 Μαρτίου 44 π.Χ.)

Οι δρυΐδες έχουν γίνει αρκετά γνωστοί στο ευρύ κοινό μέσα από το κόμικς Αστερίξ των Γκοσινί και Ουντερζό, στο οποίο ένας από τους κύριους χαρακτήρες είναι ο δρυΐδης Πανοραμίξ.

Το απόσπασμα κειμένου σε μορφή εικόνας προέρχεται από το βιβλίο "De Bello Gallico, Liber VI, εδαφιο XIII και XIV", του Ιουλίου Καίσαρα όταν αυτός ως στρατηγός της Ρώμης στην περιοχή της σημερινής Γαλλίας, περιέγραφε:

Μετάφραση απο την λατινική: "Υπάρχουν σε όλη την Γαλατία δύο τάξεις προσώπων καθορισμένης σπουδαιότητας και τιμής. Σ΄αυτές τις τάξεις, η μία αποτελείται από τους Δρυΐδες, η άλλη από τους Ιππότες."

Και συνεχίζει.. "Αναφέρεται ότι στα σχολεία των Δρυϊδών, διδασκεται από στήθους μεγάλος αριθμός στίχων. Γι΄ αυτό μερικοί μένουν για είκοσι χρόνια υπό εκπαίδευση (πειθαρχία). Και δεν θεωρούν πρέπον να καταγράψουν αυτές τις ομιλίες, αν και σχεδόν για όλες τις υποθέσεις και στις δημόσιες και μυστικές εκθέσεις αυτοί χρησιμοποιούν την Ελληνική γλώσσα (ελληνικά γράμματα)".

Στο ίδιο βιβλίο αναφέρει: "το βασικο σημείο της ιδεολογίας τους είναι ότι η ψυχή δεν πεθαίνει και ότι μετά το θάνατο περνάει από το ένα σώμα στο άλλο" (μεταμόρφωσις).

Αυτή η παρατήρηση του οδήγησε πολλούς αρχαίους συγγραφείς στο συμπέρασμα ότι οι Δρυϊδες ίσως είχαν επιρρεαστεί από τις διδασκαλίες του Πυθαγόρα. Ο Καίσαρας επίσης σημειώνει τη δρυϊδική έννοια του πνεύματος φύλακα της φυλής, την οποία μεταφράζει ως Dispater (Δισπατερ-> Δίας - Πατέρας).


Η Ελληνική καταγωγή των Δρυΐδων

Στο βιβλίο μυθιστορίας Lebor Gabála Érenn [Book of Invasions-Βιβλίο των Εισβολών] διαβάζουμε για τον Έλληνα Παρθολώνα ο οποίος ήρθε στην Ιρλανδία μετά τον κατακλυσμό. Λέγεται ότι ξεκίνησε από τη Μακεδονία ή Μέση Ελλάδα, με τη γυναίκα του, τους τρεις γιους του με τις γυναίκες τους και τρεις Δρυίδες, αδέλφια μεταξύ τους, τους Φίο, Αίολο και Φομόρη, (Fios, Eólas, Fochmarc), ονόματα που ετυμολογικά σημαίνουν, "Νόηση, Γνώση και Έρευνα". Κάτοχοι αυτής της σοφίας ήταν οι Δρυίδες, Έλληνες μύστες όπως συμπεραίνουμε από τα αρχαία κείμενα.

Στο ίδιο βιβλίο διαβάζουμε πως ο Παρθολών ήταν Έλληνας πρίγκηπας ο οποίος σκότωσε τους γονείς του ελπίζοντας να κληρονομήσει το βασίλειο. Το επεισόδιο αυτό του κοστίζει το ένα του μάτι και τον σημαδεύει με κακή τύχη. Ήταν παρόλα αυτά κύριος κάθε τέχνης. Απέκτησε συνολικά 7 γιους. Μετά από 30 χρόνια παραμονής στην Ιρλανδία πέθανε κοντά στην πόλη που σήμερα ονομάζεται Tallaght, όπου 120 χρόνια μετά οι απόγονοι του χάθηκαν από πανώλη.

 

Πηγή

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Το όνομα του Tony Iommi σε απολίθωμα

Μια ομάδα Σκανδιναβών παλαιοντολόγων ονόμασαν ένα απολίθωμα ηλικίας 469 εκατομμυρίων ετών Drepanoistodus Iommii προς τιμήν του κιθαρίστα των Black Sabbath, Tony Iommi.

Το απολίθωμα βρέθηκε σε περιοχή της Δυτικής Ρωσίας απο ομάδα Σουηδών και Δανών επιστημόνων με τον επικεφαλής της ομάδας, Mats E. Eriksson, να είναι λάτρης του heavy metal. 

Η αγάπη του Eriksson για το metal εκδηλώθηκε έμπρακτα και στο παρελθόν μέσω απολιθωμάτων που πήραν το όνομά τους απο τους Lemmy Kilmister, Alex Webster και King Diamond, αλλά και απο την περιοδεύουσα έκθεση Rock Fossils.

Για το προσφάτως ανακαλυφθέν Drepanoistodus Iommii δήλωσε:

 

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του  ΕΔΩ

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Το animated video του Hellraiser των Ozzy και Lemmy

Ο Ozzy Osbourne παρουσίασε το animated video της μέχρι πρότινος ακυκλοφόρητης εκδοχής του κλασικού “Hellraiser”, με τους Ozzy και Lemmy στα φωνητικά.

Την παραγωγή του video ανέλαβε η Hey Beautiful Jerk σε σκηνοθεσία του Mark Szumski και είναι ένας φόρος τιμής στην μακροχρόνια φιλία μεταξύ των θρυλικών μουσικών.

Το κομμάτι περιλαμβάνεται στην επετειακή επανέκδοση για τα 30 του χρόνια του “No More Tears”, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, και είναι ένα απο τα τέσσερα τραγούδια του “No More Tears” (1991) στα οποία συνέβαλλε στιχουργικά ο θρυλικός frontman των Motörhead. Τα υπόλοιπα τρία ήταν τα “Mama, I’m Coming Home”, “Desire” και “I Don’t Want To Change The World”.

 

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του  ΕΔΩ

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

 

Χίτσκοκ, Άλφρεντ: ο μάγος της αγωνίας

Ο Άλφρεντ Τζόζεφ Χίτσκοκ γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1899, στο Ανατολικό Λονδίνο. Ξεκίνησε την καριέρα του ως τεχνικός του κινηματογράφου το 1920 και σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία το 1925. Διάσημος δημιουργός έργων έντασης και αγωνίας, καθήλωνε το κοινό του μεταφέροντας στην οθόνη περίεργες καταστάσεις σύγχυσης ταυτότητας, ενοχικών συναισθημάτων και άκρατης οφθαλμολαγνείας.  Η καριέρα του κράτησε πάνω από 50 χρόνια και καρπός της είναι ταινίες που θεωρούνται πλέον κλασικές όπως «Τα 39 Σκαλοπάτια» (1935) και «Η Κυρία Εξαφανίζεται» (1938) γυρισμένες στη Μεγάλη Βρετανία. Το 1939, πέρασε τον Ατλαντικό και βρέθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η πρώτη του εκεί ταινία, «Ρεβέκα» (1940), τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ. Ανάμεσα στις διάσημες επιτυχίες του συγκαταλέγονται «Το Αδιάκριτο Παράθυρο» (1955) και η «Ψυχώ».

Η συνέντευξη  που ακολουθεί, δόθηκε στον Π. Μάρτιν και δημοσιεύτηκε στο Saturday Evening Post, στις 27 Ιουλίου 1957.

 

- Είχατε κάποιες περιπέτειες με την υγεία σας. Είστε καλά τώρα;

«Ένας γιατρός στη Νέα Υορκη μου είπε ότι ανήκω στον τύπο των "αδρεναλινικών". Καθώς φαίνεται, αυτό σημαίνει πως είμαι άκρως νευρικός και τόσο βαρύς που συχνά τα πόδια μου δε με κρατάνε. Επειδή όμως δεν είμαι δρομέας ή χορευτής και ό,τι με ενδιαφέρει από το σώμα μου βρίσκεται από τη μέση και πάνω, δεν μπορώ να πω ότι με ανησυχεί ιδιαίτερα».

- Φαίνεται ότι οι τηλεθεατές γοητεύονται από το κακεντρεχές βλέμμα που τους απευθύνετε από την οθόνη αλλά και από την αλαζονεία σας προς τούς χορηγούς του προγράμματος.

«Οι παλιοί λέγανε: "Καλύτερα να μιλούν άσχημα για σένα παρά να μη μιλούν καθόλου". Φαντάζομαι ότι στους χορηγούς αρέσει να μην είμαι δουλοπρεπής, αν και στην αρχή θα δυσκολεύτηκαν να συνηθίσουν και ίσως ένιωσαν να προσβάλλονται από κάποια όχι ιδιαίτερα θετικά μου σχόλια. Ωστόσο, αφότου είδαν τις στατιστικές των πωλήσεών τους, ανακάλυψαν τον εμπορικό απόηχο που είχε η περιφρόνησή μου και έπαψαν να ενοχλούνται. Το χιούμορ που χρησιμοποιώ στην τηλεόραση είναι το ίδιο που χρησιμοποίησα στην ταινία "Ποιός σκότωσε τον Χάρι". Ο Χάρι ήταν ένα πτώμα που αποτελούσε μεγάλο πρόβλημα για τους ζώντες. Η αμήχανη ερώτηση "Τι θα κάνουμε με τον Χάρι;" επαναλαμβανόταν πολλές φορές. Σε πολλούς φάνηκε άκρως διασκεδαστικό, κι έτσι είπα στον εαυτό μου ότι αν η έλλειψη σεβασμού για ένα νεκρό είναι διασκεδαστική, το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει και με την έλλειψη σεβασμού προς έναν ζωντανό χορηγό».

- Το χιούμορ δηλαδή πάνω απ’ όλα;

«Είναι σωτήριο. Επιχειρώ πάντα να αντισταθμίσω κάθε τάση προς το μακάβριο με το χιούμορ. Είναι ένα είδος χιούμορ καθαρά λονδρέζικο, που π.χ. φτιάχνει ανέκδοτα όπως εκείνο του άνδρα που τον πάνε στην κρεμάλα και βλέποντας το ξύλο από το οποίο κρέμεται το σκοινί ρωτά ανήσυχος: "Είστε σίγουροι πως είναι ασφαλές;". Ή σαν εκείνο το χιούμορ που έφτιαξε το περίφημο ανέκδοτο με τις δυο υπηρέτριες που πέρναγαν το ρεπό τους σε ένα λούνα παρκ και βλέποντας έναν άνδρα να διασκεδάζει το κοινό ξεριζώνοντας με τα δόντια του κεφάλια και πόδια από κοτόπουλα και ποντίκια ζωντανά, οπότε η μία δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να σχολιάσει το θέαμα και αναφώνησε: "Δεν θα ήθελες να το συνοδεύσεις με λίγο ψωμί;"».

- Ο κόσμος αναρωτιέται γιατί σας ενδιαφέρει τόσο το έγκλημα.

«Μ’ ενδιαφέρει μόνο στο επάγγελμά μου. Με τρομοκρατούν οι αστυνομικοί. Τους φοβάμαι τόσο, που το 1939, όταν έφτασα για πρώτη φορά στις ΗΠΑ, αρνήθηκα να οδηγήσω αυτοκίνητο από φόβο μήπως με σταματήσουν αστυνομικοί και με ξυλοφορτώσουν. Και μόνη η ιδέα ότι θα μπορούσα να βρεθώ σε ανάλογη περίπτωση με τρομοκρατούσε. Δεν αντέχω η ζωή μου να έχει σασπένς. Όλοι μου έλεγαν ότι θα ξεπερνούσα το φόβο μου αν άνοιγα το υποσυνείδητό μου και έφερνα στην επιφάνεια το περιστατικό που με οδήγησε σ’ αυτή την ψύχωση. Θυμήθηκα λοιπόν πως όταν ήμουν πολύ μικρός, ο πατέρας μ’ έστειλε σ’ έναν αστυνομικό μ’ ένα σημείωμα. Αυτός το διάβασε και με έκλεισε σ’ ένα κελί λέγοντάς μου "Για να δεις τι παθαίνουν τα κακά παιδιά". Ο πατέρας μου ήθελε να μου δώσει ένα μάθημα. Δυστυχώς, το γεγονός ότι έβγαλα στο φως αυτό το περιστατικό δε με απάλλαξε από τον τρόμο μου. Οι αστυνομικοί εξακολουθούν να μου σηκώνουν όρθιες τις τρίχες».

- Έχετε έναν ιδιαίτερο τρόπο να παίζετε με την αγωνία του κοινού σας.

«Ποτέ δεν αναζήτησα την αγωνία σε πόρτες που τρίζουν. Μου είναι πιο ενδιαφέρουσα μια δολοφονία που έγινε πλάι σε ένα ποτάμι λουσμένο στο φως από εκείνη που γίνεται σε ένα σκοτεινό και βρωμερό σοκάκι. Ο ήρωάς μου είναι πάντα ένας συνηθισμένος άνθρωπος στον οποίο συμβαίνουν εκπληκτικά πράγματα κι όχι το αντίθετο. Γι’ αυτό και οι δικοί μου κακοί είναι μορφωμένοι και γοητευτικοί. Είναι λάθος να σκεφτόμαστε ότι κάθε εγκληματίας που εμφανίζεται στη οθόνη πρέπει να κάνει φρικτές γκριμάτσες ή να κλωτσάει τα σκυλιά. Μερικοί από τους διασημότερους δολοφόνους της ιστορίας συμπεριφέρονταν σαν αυθεντικοί ιππότες για να προσελκύσουν τις γυναίκες που ήθελαν να δολοφονήσουν. Το πράγματι τρομακτικό των κακών είναι η επιφανειακή τους γοητεία, η φιλική τους εμφάνιση. Εν τέλει, το σασπένς είναι απείρως ισχυρότερο από το μυστήριο».

- Συχνά αποκαλύπτετε πολύ νωρίς το μυστήριο στους θεατές σας.

«Γιατί πιστεύω ότι μπορείς να πετύχεις τρομακτική ένταση σε μια ταινία έστω κι αν το κοινό ξέρει ανά πάσα στιγμή ποιος είναι ο δολοφόνος και επιθυμεί να φωνάξει στους υπόλοιπους ηθοποιούς "Πρόσεξέ τον! Είναι ο δολοφόνος". Τότε υπάρχει αυθεντική προσμονή κι όχι πιόνια που κινούνται σε κάποιο είδος ανθρώπινου σκακιού. Γι’ αυτό πιστεύω ότι είναι καλό να ξέρει ο θεατής όσο το συντομότερο τα γεγονότα. Φανταστείτε, π.χ, ότι εσείς κι εγώ καθόμαστε εδώ και συζητάμε. Αν οι θεατές ξέρουν ότι κάτω από το τραπέζι υπάρχει μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί, η ένταση θα είναι ανυπόφορη. Αλλά αν δεν ξέρει τίποτε και ξαφνικά εκραγεί, το μόνο που θα πετύχουμε είναι μια τρομάρα ενός δευτερόλεπτου αντί 60 ή 90 λεπτών αγωνιώδους προσμονής και κομμένης ανάσας. Το κλειδί για να λειτουργήσει το σασπένς είναι η αξιοπιστία του. Όσο πιο απλός και οικείος, τόσο ποιο αυθεντικός αναδεικνύεται ο κίνδυνος».

- Το μυστικό της συνταγής σας δηλαδή είναι η παρατεταμένη αγωνία;

«Οι θεατές αντιδρούν με ευχάριστη ανατριχίλα μπροστά σε πράγματα που δεν είναι τόσο κακά όσο περίμεναν, αλλά μόνο αν στο τέλος παγώσει το αίμα μέσα στις φλέβες τους. Αλλιώς, θα νιώσουν απογοητευμένοι και θα βγουν από τον κινηματογράφο σκεπτόμενοι ότι είσαι ένας καταραμένος απατεώνας. Αρκετές φορές μου έχουν πει ότι αν γύριζα τη Χιονάτη, οι θεατές θα αναζητούσαν κάποιο πτώμα στην κολοκύθα που μεταμορφώθηκε σε άμαξα. Δεν έχουν άδικο, γιατί αυτό είναι το στιλ μου. Αν και κάποτε δοκίμασα να κάνω μια κωμωδία με την Κάρολ Λομπάρντ, δεν έχει νόημα να αρνηθώ ότι έχω ένα ιδιαίτερο, ίσως τυποποιημένο στιλ. Αν τα έργα μου δεν προκαλούσαν ανατριχίλα, θα ένιωθα βαθιά απογοητευμένος».

- Έχουν παρέμβει ποτέ οι παραγωγοί στο έργο σας;

«Συχνά έχω βρεθεί αντιμέτωπος με την επιμονή των παραγωγών να τελειώσει καλά η ιστορία. Στο Χόλιγουντ, όποιος δεν δώσει ένα "τέλος καλό όλα καλά", υποπίπτει σ’ ένα θανάσιμο αμάρτημα. Κι αν και στους κινηματογραφικούς κύκλους θεωρούν δεδομένο ότι η τηλεόραση είναι μόνο για πνευματικά καθυστερημένους, η αλήθεια είναι ότι όσοι κάνουμε ταινίες για την τηλεόραση έχουμε την ευχέρεια να φτιάξουμε το τέλος που θέλουμε. Έχουμε μεγαλύτερη ελευθερία στην τηλεόραση παρά στον κινηματογράφο. Ίσως αυτό αποδεικνύει απλώς ότι ο κόσμος είναι διατεθειμένος να δεχτεί ένα είδος πιο ώριμης ψυχαγωγίας όταν δεν χρειάζεται να πληρώσει γι’ αυτήν».

- Αυτοσχεδιάζετε στη διάρκεια των γυρισμάτων;

«Κάθε σκηνή των ταινιών μου έχει σχεδιαστεί και αποφασιστεί πριν να αρχίσουν τα γυρίσματα. Μερικές φορές προγραμματίζω περισσότερες από 600 θέσεις για την κάμερα πριν από τα γυρίσματα. Αν επιχειρούσα να αυτοσχεδιάσω στην πορεία μια δομή για τα όσα διαδραματίζονται, δεν θα κατάφερνα να έχω τον αντίκτυπο και τις αντιδράσεις που επιθυμώ να πετύχω».

- Υπάρχει η φήμη ότι σας αρέσει να κάνετε χοντρά αστεία.

«Με διασκεδάζει. Μερικές φορές, όταν μπαίνω σ’ ένα ασανσέρ γεμάτο κόσμο μ’ έναν γνωστό μου, γυρίζω προς το μέρος του και απόλυτα ήρεμα λέω με δυνατή φωνή: "Βεβαίως, δεν ήξερα ότι το όπλο ήταν οπλισμένο, αλλά όταν εκπυρσοκρότησε του έκανε μια μεγάλη τρύπα στο λαιμό. Του έφυγε ένα κομμάτι σάρκα έτσι που φαίνονταν καθαρά οι σύνδεσμοι... Ένιωσα κάτι σαν υγρασία στα πόδια μου και ανακάλυψα πως στεκόμουν σε μια λίμνη αίματος". Όλοι μοιάζουν πετρωμένοι όσο εγώ βγαίνω από το ασανσέρ αποχαιρετώντας τους μ’ ένα "καλημέρα". Άλλη φορά πάλι είπα σ’ ένα νεαρό ηθοποιό που είχε φοβερό τρακ μπροστά στην κάμερα: "Δεν καταλαβαίνω γιατί τόση νευρικότητα. Το μόνο που εξαρτάται από αυτή την ερμηνεία είναι η καριέρα σου".

Ο Χίτσκοκ σηκώθηκε όρθιος.

«Θα μου επιτρέψετε. Έχω αργήσει 15 λεπτά στην οντισιόν νεαρών ηθοποιών για την επόμενη ταινία μου. Η κοπέλα που είχα επιλέξει για το ρόλο αποδείχθηκε πως είχε ένα ραντεβού με ένα πουλί που έχει πιο μυτερή μύτη και από τη δική μου: τον πελαργό... Υπάρχουν βλέπετε μερικά πράγματα, για τα οποία ακόμη κι ένας μεγάλος σκηνοθέτης ικανός να προβλέψει μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια, δεν μπορεί να κάνει τίποτε».

 

Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ πέθανε στις 29 Απριλίου του 1980, χρονιά που η βασίλισσα Ελισάβετ του απένειμε τον τίτλο του ιππότη.

 

(Έθνος, 14.10.1997) (τελευταία επεξεργασία, 19.2.2009)

 

Πηγή

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Χεμινγουέι, Έρνεστ: ο μύθος ενός πότη

 Ο Έρνεστ Χεμινγουέι γεννήθηκε στις 21 Ιουλίου 1899, σ’ ένα προάστιο του Σικάγο κι απ’ όταν ακόμα φοιτούσε στο λύκειο, έδειξε την ικανότητά του στο γράψιμο. Στα 1917, πήγε στο Κάνσας κι εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε μια εφημερίδα. Ο καημός του ήταν ότι δεν μπορούσε να καταταγεί στον στρατό, εξαιτίας ενός ελαττώματος στο μάτι. Παρ’ όλ’ αυτά, κατόρθωσε να γίνει οδηγός ασθενοφόρου του αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού και να βρεθεί στο ιταλικό μέτωπο, στη διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου πολέμου. Τραυματίστηκε και νοσηλεύτηκε στο Μιλάνο, όπου ερωτεύτηκε μια νοσοκόμα, που όμως αρνήθηκε να τον παντρευτεί.

Ξαναγύρισε στην Αμερική αλλά ο τόπος δεν τον σήκωνε. Βρέθηκε στη Γαλλία, ανταποκριτής μιας εφημερίδας του Καναδά. Εκεί, γνωρίστηκε με τους λογοτέχνες Σκοτ Φιτζέραλντ, Γερτρούδη Στάιν και Έζρα Πάουντ, που τον πίεσαν να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία. Στα 1925, εξέδωσε μια συλλογή διηγημάτων και τον αμέσως επόμενο χρόνο το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Τhe sun always rises», στο οποίο περιέγραφε την απόγνωση των Αμερικανών που ζούσαν στο Παρίσι. Έγινε διάσημος.
Βρέθηκε στην Ισπανία και γοητεύτηκε από τη χώρα, την οποία τακτικά επισκεπτόταν, αν και συνέχιζε να μένει στο Παρίσι. Συνέχισε να γράφει, με πιο γνωστό από τα έργα του το διήγημα «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο». Όμως, στα 1929, ένα αριστούργημά του ήρθε να ταράξει τα νερά της παγκόσμιας λογοτεχνίας: Ο «Αποχαιρετισμός στα όπλα». Πρόκειται για την ιστορία ενός Αμερικανού υπολοχαγού που, στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, ερωτεύεται μια Αγγλίδα νοσοκόμα. Η προσωπική του ιστορία, παραλλαγμένη, έγινε το υλικό για ένα ζοφερό ατμοσφαιρικό λογοτέχνημα.

Συνέχισε να ταξιδεύει, να πίνει και να γράφει. Υπήρξε ανταποκριτής στην Ισπανία και αργότερα έγραψε το μυθιστόρημα «Για ποιον χτυπά η καμπάνα;» (1948), με φόντο τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο.

Όλα αυτά τα έργα είχαν ως πρωταγωνιστές Αμερικανούς που βρέθηκαν να παρασύρονται από τις ηθικές και πολιτικές συρράξεις του 20ού αιώνα. Το ύφος του ήταν άμεσο και απείχε πολύ από το συμβατικό λόγο των συγχρόνων του. Το 1945 εγκαταστάθηκε στην Κούβα, όπου έγραψε τη νουβέλα «Ο Γέρος και η Θάλασσα».

Το 1954 βραβεύτηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας.

 

Η συνέντευξη που ακολουθεί δημοσιεύτηκε το Σεπτέμβριο του 1958, στο περιοδικό Argosy και δόθηκε στον Ρόμπερτ Μίλτον Μάχλιν, Αμερικανό δημοσιογράφο που σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Μπράουν και στη παρισινή Σορβόννη. Υπήρξε διευθυντής του περιοδικού People το διάστημα 1958 - 1960 κι έκτοτε διευθυντής του Argosy. Έγραψε το «Αναζητώντας τον Μάικλ Ροκφέλερ» (1972) που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο και το «Η προσωπική κόλαση του Χέμινγουεϊ» (1962). Το 1976 βραβεύτηκε με το ειδικό βραβείο Mistery Writers.

 

Η συνάντησή μου με τον Χεμινγουέι δεν ήταν εύκολη. Πρώτα απ’ όλα, απεχθάνεται τις συνεντεύξεις και δεν δίνει παρά σε σπάνιες περιπτώσεις. Έπειτα, τότε έγραφε αυτό που αποκαλούσε «το πιο μεγάλο έργο της ζωής μου», 3 - 6 μυθιστορήματα αφιερωμένα στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τους μετέπειτα χρόνους, και δεν ήθελε κανείς και για τίποτε να τον διακόψει. Όταν δουλεύει δε σηκώνει το τηλέφωνο. Όταν δε δουλεύει, προτιμά να ψαρεύει με το πλοιάριό του, Πιλάρ, ή να κάνει ο,τιδήποτε εξίσου συναρπαστικό.

Είναι ένας καλοσυνάτος άνθρωπος, που θεωρεί ιερή και πολύτιμη την προσωπική του ζωή. Αν έφτανες απρόσκλητος στο σπίτι του, ήταν ικανός - το είχε κάνει σε διάφορους δημοσιογράφους - να σε πετάξει κυριολεκτικά με τις κλωτσιές. Η πρώτη ερώτηση μόλις χτύπαγε την πόρτα κάποιος άγνωστος ήταν: «Τι στο διάβολο θέλετε;». Και η δεύτερη φράση: «Γιατί στο καλό νομίζετε ότι ήρθα να ζήσω εδώ; Για να είμαι μακριά από κακογεννημένους σαν κι εσάς!».

Παρότι τον είχα ξανασυναντήσει, ήξερα πως θα ήταν πολύ δύσκολο να με δεχτεί. Αλλά η τύχη με βοήθησε. Του τηλεφώνησα λέγοντάς του πως κάποια φυλλάδια της Γουόρνερ Μπρος σχετικά με την κινηματογραφική μεταφορά του έργου του «Ο Γέρος κι η Θάλασσα» ίσως περιείχαν ανακρίβειες. Έξαλλος μου είπε:

«Θέλω να σας εδώ στις 6.30 ακριβώς! Και φέρτε κι αυτά τα χαρτιά της Γουόρνερ Μπρος!».

Μας περίμενε στην πύλη, ευγενής αλλά γεμάτος ένταση. Η θέα του φωτογράφου του προκαλούσε μεγάλη νευρικότητα.

«Προτιμώ να μου δώσεις μια μπουνιά, εδώ ακριβώς στη μύτη παρά να με φωτογραφίσεις!», μούγκρισε. «Αυτό το πείσμα σας να με γελοιοποιήσετε! Τι πάτε να κάνετε; Να με τραβήξετε με το στόμα ανοιχτό; Δεν είμαι αστέρι του κινηματογράφου. Κρύψτε αυτή τη μηχανή».

Και αλλάζοντας τόνο πρόσθεσε:

«Κοιτάξτε, δεν έχω πολύ χρόνο για να αναπαυτώ. Αν θέλετε να συζητήσουμε ήσυχα, εντάξει. Αλλιώς... - Θέλετε να πιείτε κάτι;».

Ζήτησα ένα ουίσκι και μου έδωσε το μπουκάλι για να βάλω όσο ήθελα. Με κοίταξε προσεκτικά και μου είπε:

«Έχετε αδυνατίσει από την τελευταία φορά που σας είδα. Κι εγώ έχασα λίγα κιλά. Τώρα ζυγίζω μόνο 103 κιλά. Καλό βάρος για μένα. Ακόμη και με τα 15 κιλά λιγότερα που έχω τώρα δεν είμαι ελαφρών βαρών. Χρειάζεται πολλή και συστηματική δουλειά. Πολλή γυμναστική. Πρέπει να προσέξουμε την υγεία μας, ξέρετε δα, εμφράγματα, συγκοπές κλπ. Εγώ κολυμπώ 880 μέτρα καθημερινά στην πισίνα».

Κάθισε κι άρχισε να ξεφυλλίζει τα χαρτιά της Γουόρνερ που είχα φέρει μαζί μου. Εξοργίστηκε διαβάζοντας ένα κείμενο που έλεγε ότι είχε προσφέρει ένα ποτό στο κουβανό δικτάτορα Μπατίστα.

«Σκατά!. Ούτε που τον έχω δει στη ζωή μου αυτόν τον τύπο!».

Αλλά αρνήθηκε να σχολιάσει το «Ο Γέρος και η Θάλασσα». Σύμφωνα με κάποια δημοσιεύματα, είχε πάρει 25.000 δολ. για τα κινηματογραφικά δικαιώματα αυτού του μυθιστορήματος που στάθηκε καθοριστικό για να κερδίσει το Νόμπελ, και επιπλέον 33% των εσόδων.

«Δεν θέλω να πω τίποτε μέχρι να δω τον παραγωγό, Λέλαν Χάιγουαρντ. Είμαι σαν τον μάγο που προσπαθεί να κόψει μια γυναίκα στα δύο με ένα πριόνι: δεν λέει ποτέ στο κοινό πώς το κάνει, προτού να το κάνει. Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια αρκετά πιστή διασκευή του βιβλίου. Η ταινία σέβεται σχεδόν αυτούσιους τους διαλόγους του μυθιστορήματος. Είναι μια ιστορία που εκτυλίσσεται στη διάρκεια τριών ημερών: η μάχη ανάμεσα στο Σαντιάγο, ένα γέρο ψαρά, και το μεγαλύτερο ψάρι που έχει πιάσει ποτέ στη ζωή του, που τελικά μετά από έναν τιτάνιο αγώνα, καταλήγει βορά των καρχαριών».

- Υπάρχει αυτός ο γερο-ψαράς;

«Όλα διαδραματίζονται στο χωριό Κοχιμάρ. Γνωρίζω σχεδόν όλους τους ψαράδες του που περνούν ατέλειωτες ώρες διηγούμενοι ιστορίες για τα κατορθώματά τους. Όταν δημοσιεύτηκε το βιβλίο, εμφανίστηκαν διάφοροι και είπαν πως ήταν ο ψαράς του έργου μου, ο Γέρος. Μάλιστα ένας από αυτούς πήγε και στους δημοσιογράφους. Έγινα έξαλλος. Τον έφερα στην Ταράτσα, τη διάσημη ψαροταβέρνα του Κοχιμάρ, και τον ανάγκασα να μιλήσει ενώπιον όλων. Και ομολόγησε ότι όχι μόνο δεν ήταν ο "γέρος" αλλά ούτε ψαράς δεν ήταν. Η ιστορία μου είναι φανταστική. Ο "γέρος" δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο άτομο. Όλα αυτά που λέγονται είναι βλακείες. Έγραψα αυτή την ιστορία μετά από 30 χρόνια που ψαρεύω εδώ και αλλού. Η πλειοψηφία των ψαράδων έχουν παρόμοιες εμπειρίες. Κι αν κάποιος ήταν ο "γέρος", θα μπορούσε να είναι μόνο ο Τσάγο, που πέθανε πριν από 4 χρόνια.

- Πώς συναντήσατε τον Τσάγο;

«Ψάρευε με το γιο του κοντά στο σκάφος μου. Είχαν πιάσει ένα τεράστιο ψάρι και δυσκολεύονταν πολύ να το ανεβάσουν στο καΐκι. Πήγα λοιπόν με το δικό μου καΐκι και τους βοήθησα. Τους ρώτησα αν ήθελαν να πιουν κάτι. Ο Τσάγο ήθελε απλώς λίγο νερό, εγώ ήπια μπύρα. Τον ρώτησα αν μπορούσα να κρατήσω το κεφάλι του ψαριού και πήγα να του δώσω πέντε δολάρια. Θύμωσε και είπε πως θα τα πέταγε στη θάλασσα, αν δεν τα έβαζα αμέσως στην τσέπη μου. Κι έτσι γίναμε φίλοι. Έκτοτε, ψαρέψαμε πολλές φορές μαζί».

- Στο έργο σας ο «κακός» είναι ο καρχαρίας...

«Στη ζωή μου, νομίζω ότι ο καρχαρίας ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός μου. Ίσως είναι το μοναδικό πλάσμα που στ’ αλήθεια μισώ. Το πρώτο ψάρι που έπιασα, ένας μεγάλος τόνος, μου το έκλεψε ένας καρχαρίας μετά από ώρες μάχη. Εκείνο το βράδυ αγόρασα ένα ντουφέκι κι από τότε κυνηγώ με αυτό αλλά ακόμη και με μυδραλιοβόλα τους καρχαρίες. Πρέπει να ξέρεις το κατάλληλο σημείο που θα στοχεύσεις: Ίσα στον εγκέφαλο και να το κάνεις τη στιγμή που βγαίνουν στην επιφάνεια. Έχω μια δική μου εφεύρεση για τους καρχαρίες. Είναι μια ξύλινη λόγχη κάπου τέσσερα μέτρα μήκος με αιχμηρό άκρο φτιαγμένο από τη λαμαρίνα ενός Φορντ. Πάντα έχω δυο τρεις τέτοιες λόγχες μαζί μου όταν ψαρεύω.

Μου έδωσε το μπουκάλι να βάλω κι άλλο ουίσκι κι όταν του το πρότεινα αρνήθηκε:

«Θα συνεχίσω να πίνω για πολύ μετά που εσείς θα φύγετε. Πίνω πια μόνο δύο κάθε βράδυ και πρέπει να τα κάνω να κρατάνε πολύ. Πάνε τα παλιά μου ρεκόρ. Το ρεκόρ μου είναι αχτύπητο: 15 κοκτέιλ "papa's special". Έπινα στο Φλοριντίτα με έναν φίλο μου παίκτη του μπέιζμπολ που ήταν πολύ στεναχωρημένος που είχε χάσει κι αρχίσαμε να πίνουμε έτσι για πλάκα. Πίναμε από τις 10 το πρωί μέχρι τις 7 το απόγευμα. Ήπια συνολικά 15. Απίστευτο. Και μετά γύρισα σπίτι και βάλθηκα να διαβάζω σαν να μην έτρεχε τίποτε».

- Θα πηγαίνατε στη Ρωσία σαν ανταποκριτής κάποιου έντυπου;

«Μου το έχουν ζητήσει τρεις φορές, κάτι σαν ανταλλαγή ανταποκριτών. Και μου το έχει ζητήσει επίσης και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Τι στο διάβολο να κάνω εγώ εκεί; Να ποζάρω για να μου τραβούν φωτογραφίες; Να υπογράφω αυτόγραφα και να βγάζω λόγους που θα παρεξηγηθούν; Αγνοώ τη γλώσσα τους. Είναι αδύνατο να μάθεις ο,τιδήποτε όταν δεν γνωρίζεις τη γλώσσα της χώρας. Δεν έχω πρόβλημα όπου μιλούν γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά και σουαχίλι. Αλλά μέχρι εκεί φτάνει η γλωσσομάθειά μου».

 

Ο Χεμινγουέι πέρασε τα τελευταία του χρόνια στο Αϊντάχο.  Θύμα της κατάθλιψης, αυτοκτόνησε στις 2 Ιουλίου 1961, εκεί.


(Έθνος, 17.9.1998) (τελευταία επεξεργασία, 27.2.2009)

Πηγή

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

 

Οι 8 πιο μυστηριώδεις εξαφανίσεις

1) Η νήσος Σάντυ 2012


Η νήσος Σάντυ

Πριν από μερικά χρόνια, ένα νησί που υπήρχε στους ναυτικούς χάρτες επί αιώνες και διακρινόταν ακόμη και στο Google Earth εξαφανίστηκε ξαφνικά. Πρόκειται για το νησί Σάντυ, έκτασης 45 τετραγωνικών μιλίων, στη Θάλασσα των Κοραλλίων της γαλλικής Νέας Καληδονίας.

Ο πρώτος που μίλησε για αυτό ήταν ο διάσημος εξερευνητής κάπτεν Τζέιμς Κουκ (1772), ενώ μπήκε επίσημα στους χάρτες το 1876. Χάρτης με το νησί Σάντυ

Το 2012 ομάδα Αυστραλών επιστημόνων που κατευθύνθηκε στην περιοχή του νησιού βρήκε μόνο θάλασσα. Στο σημείο όπου θα έπρεπε να υπήρχε το νησί ο βυθός είχε βάθος 1.300 μέτρα. Οι θεωρίες που διατυπώθηκαν υποστηρίζουν ότι το νησί Σάντυ «χάθηκε» λόγω της κλιματικής αλλαγής που προκάλεσε άνοδο της θαλάσσιας επιφάνειας.

Με βάση άλλη θεωρία τεκτονικός σεισμός «κατάπιε» το νησί. Ορισμένοι ερευνητές εκτιμούν ότι επρόκειτο για «νησί-φάντασμα» που ουδέποτε υπήρξε και ήταν προϊόν γεωγραφικού λάθους.

Σύμφωνα, πάντως, με άρθρο του 2013 στο «American Geophysical Union», «οι εξερευνητές του 18ου και 19ου αιώνα προφανώς είχαν παρατηρήσει ηφαιστειογενείς επιπλέουσες μάζες».



2) American Airlines Boeing 727, 2003


American Airlines Boeing 727

Μυστήριο εξακολουθεί να καλύπτει την υπόθεση με το τι τελικά συνέβη στις 25 Μαΐου 2003 στο αεροδρόμιο «Quatro de Fevereiro Airport», το οποίο βρίσκεται στην πρωτεύουσα της Αγκόλα, Λουάντα.

Άγνωστοι έθεσαν υπό τον έλεγχό τους ένα Boeing 727, ιδιοκτησίας των American Airlines, με το οποίο και απογειώθηκαν, παίρνοντας κατεύθυνση προς τον Ατλαντικό Ωκεανό. Έκτοτε, τα ίχνη του αεροπλάνου παραμένουν άφαντα. Οι μόνοι άνθρωποι που βρίσκονταν εκείνη την ώρα μέσα στο αεροσκάφος ήταν ο μηχανικός και ερασιτέχνης πιλότος Ben Charles Padilla και ένας μηχανικός του αεροδρομίου, που φρόντιζαν για τη συντήρησή του.

Η απώλεια του αεροπλάνου είχε ως αποτέλεσμα να ξεκινήσουν εκτεταμένες έρευνες από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, που το θεώρησαν ως πιθανή «τεράστια βόμβα στα χέρια τρομοκρατών», χωρίς επιτυχία όμως. Το αεροσκάφος και οι δύο μηχανικοί αγνοούνται από τότε…



3) Witchcraft, 1967


Το βράδυ της 22ας Δεκεμβρίου 1967 ο Νταν Μπουράκ και ο πατήρ Πάτρικ Χόργκαν είχαν αποπλεύσει από τη μαρίνα των σκαφών αναψυχής στο Μαϊάμι με το 23 ποδών cruiser «Witchcraft» (Μαγεία) για μια χριστουγεννιάτικη κρουαζιέρα.

Σε απόσταση ενός μιλίου από την ακτή, το σκάφος βρήκε στον βυθό. Ο Μπουράκ κάλεσε την ακτοφυλακή για να αναφέρει το γεγονός, ωστόσο τους είπε ότι η κατάσταση είναι υπό έλεγχο και ότι δεν υπάρχει άμεση ανάγκη για παροχή βοήθειας. Το σκάφος δεν βυθιζόταν αλλά χρειαζόταν να ρυμουλκηθεί μέχρι το λιμάνι.

Όταν η ακτοφυλακή έφθασε στο σημείο του στίγματος που της είχε δοθεί, μόλις 19 λεπτά πριν από την τελευταία επικοινωνία με τον κυβερνήτη, δεν βρήκε τίποτα. Έπειτα από έξι ημέρες και ελέγχους σε 24.000 τετραγωνικά μίλια, οι έρευνες σταμάτησαν.


4) Πτήση 19, 1945


Πτήση 19, 1945

Στο περίφημο «Τρίγωνο των Βερμούδων», σε μια γωνιά του Ατλαντικού ανάμεσα στο Μαϊάμι, τη Βερμούδα και το Πόρτο Ρίκο, έχουν καταγραφεί χιλιάδες εξαφανίσεις.

Τον Δεκέμβριο του 1945, πέντε τορπιλοβόλα μαχητικά αεροσκάφη του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικής πτήσης ρουτίνας. Οι αρχικές έρευνες προσδιόρισαν ότι τα αεροπλάνα διέθεταν πυξίδα με κατασκευαστική βλάβη και είχαν αποπροσανατολιστεί. Παρά τη μεγαλύτερη σωστική επιχείρηση που είχε γίνει ποτέ μέχρι τότε για την ανεύρεση των αεροσκαφών και των 13 αεροπόρων που επέβαιναν σε αυτά, ουδέποτε βρέθηκαν τα ίχνη τους.



5) Το αεροπλάνο της Amelia Earhart, 1937


Amelia Earhart

Πασίγνωστη και πρωτοπόρος πιλότος, η Αμέλια Έρχαρτ, με διασυνδέσεις στον Λευκό Οίκο, επιχείρησε να κάνει τον γύρο του κόσμου με αεροπλάνο. Τα ίχνη της χάθηκαν για πάντα κατά τη διάρκεια της πολυδιαφημισμένης προσπάθειάς της.

Στις θεωρίες που ακολούθησαν την εξαφάνισή της περιλαμβάνεται και το ενδεχόμενο να ήταν Αμερικανίδα κατάσκοπος και να έχει συλληφθεί από τους Ιάπωνες. Όταν τελικά κατάφερε να απελευθερωθεί, άλλαξε το όνομά της και έτσι δεν εντοπίστηκε ποτέ από τις αμερικανικές Αρχές. Η 39χρονη χάθηκε μαζί με τον συνεπιβάτη της Φρεντ Νούναν τον Ιούνιο του 1937 σε πτήση με το αεροσκάφος τους, τύπου «Lockheed Electra», πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό.

Το 1989 στο ακατοίκητο νησί Gardner βρέθηκαν διάφορα αντικείμενα που κάποιοι υποστήριξαν ότι μπορεί να ανήκαν στην αγνοούμενη πιλότο, καθώς και υπολείμματα από κατεστραμμένο αεροσκάφος που θα μπορούσε να είναι της Έρχαρτ.



6) Αμερικανικό πολεμικό «Cyclops», 1918


Cyclops

Έπειτα από σχεδόν έναν αιώνα, η τύχη των περίπου 309 μελών του πληρώματος του αμερικανικού πολεμικού σκάφους «Cyclops» συνεχίσει να αγνοείται.

Το πλοίο χάθηκε μυστηριωδώς στις 4 Μαρτίου 1918 κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στο περιβόητο «Τρίγωνο των Βερμούδων».

Η απώλεια του πολεμικού σκάφος αποτελεί την πλέον πολύνεκρη, εκτός ναυμαχίας, στην ιστορία του αμερικανικού ναυτικού.



7) Το πλήρωμα του «Mary Celeste», 1872


Mary Celeste

Θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα ναυτικά μυστήρια όλων των εποχών. Το ιστιοφόρο δεν εξαφανίστηκε ποτέ, αλλά βρέθηκε ανέπαφο, χωρίς ίχνος όμως του πληρώματος και των επιβατών του.


Το «Mary Celeste» έπλεε ακυβέρνητο στον Ατλαντικό Ωκεανό. Στις αποθήκες του πλοίου υπήρχαν εφόδια (νερό και τρόφιμα) για έξι μήνες. Το φορτίο του ήταν επίσης ανέπαφο, όπως και τα προσωπικά αντικείμενα των επιβατών και των μελών του πληρώματος. Δεν υπήρχε ίχνος από βίαιο επεισόδιο και έτσι αποκλείστηκε το ενδεχόμενο πειρατείας.

Η πλέον διαδεδομένη θεωρία αναφέρει ότι το πλήρωμα -για άγνωστο λόγο- εγκατέλειψε το σκάφος με βάρκες υπό τον φόβο ισχυρής έκρηξης του φορτίου (βαρέλια με οινόπνευμα). Ακόμα κι έτσι όμως, κανένας από τους ναυτικούς δεν βρέθηκε ποτέ.



8) Ο πολιτισμός των νήσων του Πάσχα, 1200


Νήσοι Πάσχα


H Νήσος του Πάσχα (Ράπα Νούι) είναι ένα από τα νησιά της Πολυνησίας και βρίσκεται κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά, αφού απέχει 2,075 χλμ. από το επόμενο πλησιέστερο κατοικημένο νησί.

Το εντυπωσιακό όμως με τη Νήσο του Πάσχα είναι τα 887 τεράστια πέτρινα κεφάλια (τα επονομαζόμενα Μοάι) που κοιτούν προς τη θάλασσα και καλύπτουν μεγάλο μέρος του νησιού. Τα Μοάι, ύψους τουλάχιστον 10 μέτρων και βάρους 80 τόνων, χρονολογούνται ανάμεσα στο 1250 και 1500.

Το πώς μεταφέρθηκαν και τοποθετήθηκαν εκεί παραμένει μυστήριο μέχρι σήμερα. Από την ανακάλυψη της Νήσου του Πάσχα το 1722 κατά τη διάρκεια εξερεύνησης του Ολλανδού θαλασσοπόρου Γιάκομπ Ρόγκεβεν, η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα διερευνά τον τρόπο με τον οποίο οι κάτοικοι του νησιού κατάφεραν να μεταφέρουν τα θεόρατα αγάλματα στις κορυφές του, ενώ διάφορες θεωρίες μεταφυσικού περιεχομένου έχουν διατυπωθεί γύρω από το θέμα.

Σε μια προσπάθεια εξήγησης του μυστήριου, δύο Αμερικανοί επιστήμονες, ο αρχαιολόγος του Πανεπιστημίου της Χαβάης Τέρι Χαντ και ο ανθρωπολόγος του Πανεπιστημίου Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνια Καρλ Λίπο, κατασκεύασαν αντίγραφο αγάλματος.

Με τη βοήθεια τριών ομάδων που είχαν δεμένο το άγαλμα με σχοινιά, το μετέφεραν όρθιο σε χωμάτινο δρόμο της Χαβάης, αποδεικνύοντας έτσι ότι τα αγάλματα, τα οποία πιθανότατα κατασκευάστηκαν στο λατομείο που βρίσκεται στις ακτές του νησιού, μπορούσαν να μεταφερθούν όρθια μέχρι τη σημερινή τους θέση, με τη χρήση πρωτόγονων μέσων.

 

 Πηγή

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Ανοίγει ξανά η παλαιότερη βιβλιοθήκη του κόσμου

 

Η βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Al Qarawiyyin στη Φεζ του Μαρόκου -η παλαιότερη βιβλιοθήκη του κόσμου- ανοίγει ξανά στο κοινό μετά από εργασίες ανακαίνισης τεσσάρων ετών.

Ο επιστάτης κοιτάζει τη σφυρήλατη σιδερένια πόρτα με τις τέσσερις αρχαίες κλειδαριές και τα μάτια του λάμπουν, ενώ ο ήλιος του Μαρόκου πέφτει στα περίτεχνα χρωματιστά πλακάκια της παλιάς μεντίνας.

«Επουλώθηκαν οι πληγές της», λέει για τις εργασίες αποκατάστασης η Καναδομαροκινή αρχιτέκτονας  με καταγωγή από τη Φεζ, Aziza Chaouni που ανέλαβε τη ριζική ανακαίνιση της ιστορικής βιβλιοθήκης.

Ανοίγει ξανά η παλαιότερη βιβλιοθήκη του κόσμου

Η σιδερένια πόρτα στο τέλος του διαδρόμου συνέδεε κάποτε τη βιβλιοθήκη με το γειτονικό τζαμί - τα δύο εκπαιδευτικά και πνευματικά κέντρα της παλιάς Φεζ. Εντός της φυλάσσονταν τα σπάνια, εξαιρετικά πολύτιμα κομμάτια της συλλογής: Έργα τόσο μεγάλης αξίας  ώστε κάθε μία από τις τέσσερις κλειδαριές είχε διαφορετικό κλειδί, για το οποίο ήταν υπεύθυνοι τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι, που σημαίνει ότι, για να ανοίξει αυτή η πόρτα έπρεπε να είναι παρόντες και οι τέσσερις την ίδια στιγμή.

Η Βιβλιοθήκη στη νέα μορφή της διαθέτει πλέον, υπόγειο σύστημα καναλιών για την αποστράγγιση των υδάτων, έτσι ώστε η απειλητική υγρασία να μείνει μακριά από τα περιζήτητα ντοκουμέντα και ένα σύγχρονο εργαστήριο για την αποκατάσταση, διατήρηση και ψηφιοποίηση των παλαιότερων εξ αυτών.

Ανοίγει ξανά η παλαιότερη βιβλιοθήκη του κόσμου

Στον εξοπλισμό προστέθηκαν ψηφιακοί σαρωτές που εντοπίζουν μικροσκοπικές τρύπες στα ρολά των αρχαίων χειρογράφων, καθώς και ένα μηχάνημα που τα στεγανοποιεί με ειδικό υγρό προφυλάσσοντας  τα από τις ρωγμές, συνεπώς και τον θρυμματισμό.

Ανοίγει ξανά η παλαιότερη βιβλιοθήκη του κόσμου

Τα πιο σπάνια και ως εκ τούτου πολύτιμα από τα 4.000 χειρόγραφα της συλλογής της– μεταξύ των οποίων και ένα αντίγραφο του Κορανίου του 9ου αι. σε δέρμα καμήλας, στην περίτεχνη κουφική γραφή (γωνιώδης και τετραγωνισμένη με αιχμηρές απολήξεις) - βρίσκονται σε ειδικό χώρο, ένα δωμάτιο υψηλής ασφάλειας, με ελεγχόμενη θερμοκρασία και υγρασία.

Ανοίγει ξανά η παλαιότερη βιβλιοθήκη του κόσμου

«Οι άνθρωποι που εργάζονται εδώ φροντίζουν τα βιβλία με την ψυχή τους», λέει ένας από τους επιστάτες.

«Μπορεί κάποιος να βλάψει εμάς, αλλά δεν μπορεί να βλάψει τα βιβλία» συμπληρώνει.

Η μυρωδιά των παλαιών βιβλίων διαπερνά το αναγνωστήριο.  Αρκετά από τα αντίγραφα είναι τυλιγμένα προκειμένου να αποτραπεί η διάλυση τους στα χέρια των αναγνωστών.

Ανοίγει ξανά η παλαιότερη βιβλιοθήκη του κόσμου

Από μία γυναίκα του 9ου αι. σε μία γυναίκα του 21ου αι.

Η αποκατάσταση της Βιβλιοθήκης έρχεται μετά τη βεβήλωση και λεηλασία της Μέσης Ανατολής από τον ISIS.

Τα εγκλήματα των τζιχαντιστών σε βάρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς στη Συρία και το Ιράκ, είναι ακόμη νωπά: Λεηλάτησαν τη μεγάλη βιβλιοθήκη της Μοσούλης, καίγοντας χιλιάδες χειρόγραφα, κατέστρεψαν με μπουλντόζες τις αρχαίες ασσυριακές πόλεις Nimrud και Hatra στο Ιράκ, ανατίναξαν το περίφημο Ναό του Bel στην Παλμύρα και το Μουσείο της αρχαίας πόλης, κατέστρεψαν τάφους και μαυσωλεία Σιιτών, αλλά και χριστιανών αγίων.

Ανοίγει ξανά η παλαιότερη βιβλιοθήκη του κόσμου

 

Όλα αυτά μοιάζουν μακρινά στο Μαρόκο, που κατάφερε να μείνει αλώβητο.

Το 2012, το Υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο διαχειρίζεται τη Βιβλιοθήκη και το Πανεπιστήμιο Qarawiyyin, ζήτησε από την Chaouni να αξιολογήσει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το ιστορικό κτίριο της Βιβλιοθήκης, και στη συνέχεια ανέθεσε στο γραφείο της το έργο της αποκατάστασης –έργο που κατά παράδοση αναλαμβάνουν στον τόπο της άνδρες αρχιτέκτονες.

Η Βιβλιοθήκη Qarawiyyin ιδρύθηκε επίσης, από μια γυναίκα.

Η μουσουλμάνα Fatma Al-Fihri, η κόρη ενός εύπορου εμπόρου από το Καϊρουάν της Τυνησίας, έφτασε στη Φεζ το 859 και έδωσε όλη την κληρονομιά της προκειμένου να θεμελιώσει το συγκρότημα που περιελάμβανε τη Βιβλιοθήκη, το τζαμί, και το Πανεπιστήμιο Qarawiyyin, το αρχαιότερο ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στον κόσμο.

Το Πανεπιστήμιο Al Qarawiyyin θεωρείται από ιστορικές πηγές το παλαιότερο του κόσμου και το μοναδικό που λειτουργεί απρόσκοπτα για περισσότερους από 11 αιώνες.

Ανοίγει ξανά η παλαιότερη βιβλιοθήκη του κόσμου

Μεταξύ των αποφοίτων του είναι ο Ισπανός φιλόσοφος εβραϊκής καταγωγής Μωυσής Μαϊμωνίδης (1138-1204), τα έργα του οποίου θεωρούνται θεμέλιος λίθος της εβραϊκής ορθόδοξης σκέψης και μελέτης, ο ιστορικός Ιμπν Χαλντούν (1332-1406), ο Άραβας πολυμαθής που θεωρείται πατέρας των κοινωνικών επιστημών και ο διάσημος Ανδαλουσιανός διπλωμάτης και γεωγράφος Λέων ο Αφρικανός (1494-1552, οι χρονολογίες παραμένουν ασαφείς, όπως και το τέλος του).

Η ανάπλαση της Φεζ, η νέα ζωή 

Σήμερα, το πανεπιστήμιο έχει μεταφερθεί σε πιο σύγχρονες εγκαταστάσεις σε άλλη περιοχή της Φεζ, όμως το τζαμί και η βιβλιοθήκη παραμένουν στην αρχική τους θέση.

Ανοίγει ξανά η παλαιότερη βιβλιοθήκη του κόσμου

Από την οροφή της βιβλιοθήκης απολαμβάνει κανείς τη θέα της παλιάς πόλης με τα γεμάτα ζωή στενά δρομάκια της. Η μυρωδιά του δέρματος από τα βυρσοδεψεία της περιοχής ανακατεύεται με το κάλεσμα του μουεζίνη. Μοιάζει σαν να σταμάτησε ο χρόνος.

«Ελπίζω ότι οι κάτοικοι της Φεζ θα αγκαλιάσουν τη Βιβλιοθήκη, θα τη νιώσουν σαν δεύτερο σπίτι τους», λέει η Chaouni που μεγάλωσε στη Φεζ και ανακαλεί την ιστορία του προπάππου  της, ο οποίος ταξίδεψε πάνω σε  μουλάρι από το χωριό των προγόνων του για να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο Qarawiyyin, τον 19ο αιώνα.

Ανοίγει ξανά η παλαιότερη βιβλιοθήκη του κόσμου

«Η βιβλιοθήκη ήταν για κείνον το δεύτερο σπίτι του… Έχει αυτή την μαγική αύρα» λέει.

Δεν πρόκειται πάντως, για την πρώτη ανακαίνιση του κτιρίου. Η Γαλλία είχε αναλάβει το σημαντικό έργο της αποκατάστασης του στη δεκαετία του 1940. Στόχος της πρωτοβουλία αυτής ήταν να επιτραπεί η πρόσβαση και σε μη-μουσουλμάνους μελετητές.

Συγκεκριμένη ημερομηνία δεν υπάρχει για τα εγκαίνια της Βιβλιοθήκης. Επρόκειτο να ανοίξει το καλοκαίρι, στην πορεία χάθηκε και ο Σεπτέμβριος. Η Chaouni εκτιμά ότι θα τα καταφέρουν πριν έρθει το 2017.

Ανοίγει ξανά η παλαιότερη βιβλιοθήκη του κόσμου

Σε κάθε περίπτωση η ανακαίνιση της Βιβλιοθήκης βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του σχεδίου για την ανάπλαση της Φεζ, η οποία υπήρξε πνευματικό και πολιτιστικό κέντρο για αιώνες, έως ότου τα σκήπτρα πήρε το Ραμπάτ (στα αραβικά «καταφύγιο»), που χρίστηκε πρωτεύουσα, την περίοδο κατά την οποία το Μαρόκο ήταν ακόμα γαλλικό προτεκτοράτο.

Πολλοί από τους διανοούμενους της πόλης άφησαν τότε τη Φεζ, καταδικάζοντας της στο μέλλον μιας επαρχιακής πόλης, αλλά η ευγένεια της παλιάς μεντίνας (το χαρακτηριστικό πολεοδομικό σχήμα των αραβικών πόλεων ήδη από τον 9ο αι.,  με τείχη, στενούς, λαβυρινθοειδείς δρόμους,  ιστορικά μνημεία, παλάτια και τζαμιά)  διατηρεί την ποιότητα της μέχρι σήμερα.

Η ανάπλαση της πόλης είναι σε εξέλιξη και σε άλλες συνοικίες και έχει γίνει αφορμή για να την ανακαλύψουν ξανά οι νέοι.

«Η μεντίνα της Φεζ έχει το μεγαλύτερο δίκτυο πεζών στον κόσμο, το μεγαλύτερο αριθμό ιστορικών κτιρίων στο εσωτερικό της, και νομίζω ότι μπορεί να αποτελέσει πρότυπο, ως μια πόλη ζωντανή, μια πόλη που δεν είναι μόνο για τους τουρίστες», καταλήγει.

Ανοίγει ξανά η παλαιότερη βιβλιοθήκη του κόσμου

Πριν από τη Βιβλιοθήκη, η Chaouni είχε εργαστεί στο έργο αποκατάστασης του ποταμού της πόλης, που από πηγή ζωής, είχε ήδη από τη δεκαετία του 1950 παραδοθεί στα  απόβλητα των βυρσοδεψείων της περιοχής και τα αποχετευτικά λύματα και στη συνέχεια καλυφθεί εν μέρει από σκυρόδεμα και σκουπίδια.

Το ποτάμι, χάρη στο έργο της, επανέρχεται σταδιακά στη ζωή.

* Η Μεντίνα της Φεζ είναι το παλαιότερο οχυρωμένο τμήμα της πόλης Φες στο Μαρόκο. Ιδρύθηκε το 789 από τον Σουλτάνο Ιντρίς ΙΙ της δυναστείας των Ιδρισίδων. Έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO από το 1981.

 

Πηγή: tvxs

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

 

Το μυστήριο του λευκού αλόγου στις πλαγιές ενός αγγλικού λόφου

Ένα γιγαντιαίο λευκό άλογο σε έναν αγγλικό λόφο που μπορεί να δημιουργήθηκε ώστε να μην μοιάζει με άλογο.


Το Westbury White Horse βρίσκεται κοντά σε ένα αρχαίο ιστορικό φρούριο και δημιουργήθηκε πριν από 300 χρόνια, αλλά κανείς δεν είναι απόλυτα βέβαιος γιατί ή από ποιόν.

Το σημερινό άσπρο άλογο που βρίσκεται στην πλαγιά του λόφου Bratton χαράχτηκε το 1778, αλλά κάτι υπήρχε στο λόφο για πάνω από 3.000 χρόνια. 

Στην προϊστορία, το μέρος ήταν στην πραγματικότητα ένα ύψωμα, όπως αποδεικνύεται από τα ανθρώπινα λείψανα που έχουν βρεθεί στο λόφο. Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι υπήρχε μια άλλη μορφή πάνω στο λόφο, καθώς και ότι δεν ήταν άλογο. 

Δυστυχώς, ανεξάρτητα από το τι μορφή είχε το προηγούμενο ανάγλυφο, έχει καταστραφεί από το σημερινό άσπρο άλογο. Παρόλα αυτά η προέλευση του σχεδίου με το άλογο, παρά το γεγονός ότι είναι πολύ πιο πρόσφατο, είναι εξίσου πλούσια σε μυστήριο.


Το μυστήριο του λευκού αλόγου στις πλαγιές ενός αγγλικού λόφου

Κανείς δεν είναι σίγουρος για το ποιος το δημιούργησε πάνω στο λόφο, αλλά υπάρχουν καταγραφές που το χρονολογούν στα 1700. Υπάρχουν σκέψεις ότι το άλογο δημιουργήθηκε ως μνημείο για μια επιτυχημένη μάχη, αν και δεν έχουν βρεθεί συγκεκριμένα στοιχεία. 

Το άλογο ήταν επίσης το εραλδικό σύμβολο μιας βασιλικής οικογένειας του 18ου αιώνα και ίσως να προέρχεται από αυτήν την οικογένεια. Και αυτό βέβαια αποτελεί εικασία.

Πρόσφατα, χρησιμοποιήθηκε τσιμέντο για να φτιαχτεί από την αρχή το μυστηριώδες Westbury White Horse, καθαρίστηκε και αποκαταστάθηκε το 2007, όμως τα καιρικά φαινόμενα δεν είναι ιδιαίτερα φιλικά προς το μνημείο και ήδη δείχνει σημάδια φθοράς.


Πηγή: Ξωτικό

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Παντζάρι, το σούπερ φάρμακο της φύσης

Τα παντζάρια είναι πλούσια σε σίδηρο, μαγνήσιο, υδατάνθρακες, βιταμίνη C, κάλιο και νάτριο. Περιέχουν θρεπτικά συστατικά, όπως η βουλγαξανθίνη και η βεταμίνη, αντιοξειδωτικά υπεύθυνα για το κόκκινο χρώμα τους.

 

Επιστημονικές έρευνες έδειξαν ότι δυναμώνουν τον οργανισμό ενάντια σε αρκετές ασθένειες χωρίς τη χρήση φαρμάκων.


Ενισχύουν την αντοχή
Έρευνα του πανεπιστημίου Exeter, απέδειξε ότι πίνοντας χυμό από παντζάρι, ενισχύεται η αντοχή. Τα παντζάρια περιέχουν υψηλά ποσοστά νιτρικών ιόντων που μειώνει την ανάγκη του οργανισμού για περισσότερο οξυγόνο κατά τη διάρκεια της γυμναστικής.


Μειώνουν την αρτηριακή πίεση
Έρευνα του Queen Marry University of London έδειξε ότι πίνοντας ένα ποτήρι των 250ml χυμό από παντζάρι, μειώνεται η πίεση μέσα στο πρώτο 24ωρο.
Οι ερευνητές απέδειξαν ότι η ποσότητα του νιτρικού άλατος έχει ευεργετικές ιδιότητες, καθώς με το σάλιο μετατρέπεται σε νιτρώδες άλας, που είναι άκακο για την αρτηριακή πίεση.


Μειώνουν τη χοληστερίνη
Το παντζάρι μπορεί να μειώσει τη χοληστερίνη, αλλά και τα τριγλυκερίδια. Έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε πειραματόζωα, απέδειξε ότι γίνεται χάρη στο φολικό οξύ που βρίσκεται στις φυτικές ίνες των παντζαριών.


Αποτρέπουν την οστεοπόρωση
Απαραίτητο στον οργανισμό για τη συντήρηση των οστών και την απορρόφηση του ασβεστίου είναι το μαγνήσιο. Τα κόκκινα παντζάρια έχουν μεγάλες ποσότητες μαγνησίου και αξιοποιούν καλύτερα το ασβέστιο. Αντιθέτως, τα πράσινα παντζάρια, εξαιτίας του οξαλικού οξέος που έχουν, απορροφάται με δυσκολία το ασβέστιο.


Βοηθούν στην αντιμετώπιση ηπατικών παθήσεων
Η βηταΐνη, σε έρευνες που πραγματοποιήθηκαν, αποδείχθηκε ότι βοηθάει και στην αντιμετώπιση ηπατικών παθήσεων. Αποτρέπει τη συσσώρευση λίπους στο συκώτι, όπου το λίπος μπορεί να δημιουργηθεί από την παχυσαρκία, την κατανάλωση αλκοόλ, το διαβήτη κτλ.


Έχουν αντιοξειδωτικές ιδιότητες
Τα παντζάρια περιέχουν ένα αντιοξειδωτικό, τη βητακυανίνη, που βοηθάει στην αντιμετώπιση του Αλτσχάιμερ και της γεροντικής άνοιας. Αποτρέπει την παραπάνω ζημιά που προκαλείται στα εγκεφαλικά κύτταρα.


Σε έρευνες που πραγματοποιήθηκαν πάνω στον καρκίνο του εντέρου, αποδείχθηκε ότι οι αντιοξειδωτικές ιδιότητες του παντζαριού ενισχύουν την ανάπτυξη συγκεκριμένων κυττάρων που εντοπίζουν και καταστρέφουν ανώμαλα κύτταρα.
Τα παντζάρια επίσης αποτελούν φυσικό καθαρτικό, καθώς βοηθούν στη δυσκοιλιότητα και τις αιμορροΐδες.


Ο χυμός του παντζαριού βοηθάει σε προβλήματα, όπως ο ίκτερος, όπου το σώμα χρειάζεται αρκετά υγρά και υδατάνθρακες.

 Πηγή: Olympia