Articles by "Προσωπικότητες"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Προσωπικότητες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Οι Ανεπανάληπτες Ατάκες του Διογένη του Κυνικού!

Αναρχικός στη σκέψη και την πράξη, κοσμοπολίτης που γύριζε αδέσποτος εντός και εκτός Αττικής, μα πάνω απ’ όλα φιλόσοφος performer με απαράμιλλο ταλέντο στην πανηγυρική γελοιοποίηση και διάλυση κάθε αξίας και θεσμού της οργανωμένης κοινωνίας…


Συνειδητός αυνάνας σε κατ’ αποκλειστικότητα δημόσιους χώρους, κατά προτίμηση στη μέση της αθηναϊκής Αγοράς, ξεδιάντροπος ουρητής και αφοδευτής κολόνων και λοιπών ιερών τόπων, ο Διογένης ο Κυνικός (ή Κύων), γνωστός κι ως ο Διογένης ο Σινωπεύς, ήταν Έλληνας φιλόσοφος, που γεννήθηκε στη Σινώπη του Πόντου περίπου το 412 π.Χ. (σύμφωνα με άλλες πηγές το 399 π.Χ.) και θεωρείται ο κυριότερος εκπρόσωπος της Κυνικής Φιλοσοφίας.

Εξορισμένος από τη Σινώπη του Πόντου για αδιευκρίνιστους ακόμη λόγους, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ως πολιτικός εξόριστος το 370 π.Χ., διαμένοντας εκεί τους χειμώνες, επιλέγοντας για τα καλοκαίρια την Κόρινθο.

Μαθητής του Αντισθένη, διαπρεπούς μαθητή του Σωκράτη, ο Διογένης ξεπέρασε το δάσκαλό του σε φήμη και προσκόλληση στον Κυνικό τρόπο ζωής, καταφέρνοντας έτσι να θεωρηθεί το αρχέτυπο των Κυνικών: με έμβλημά τους τον Κύων (τον σκύλο) διατείνονταν ότι διέφεραν από τους άλλους σκύλους διότι εκείνοι δεν δάγκωναν τους εχθρούς αλλά τους φίλους, για να τους διορθώσουν!

Ο Διογένης πίστευε πως ο άνθρωπος είναι από τη Φύση εφοδιασμένος με όλα όσα χρειάζεται και δεν έχει ανάγκη από περιττά πράγματα. Μόνος του δημιουργεί για τον εαυτό του πλήθος τεχνητές ανάγκες και επιθυμίες, που τελικά τον υποδουλώνουν. Για τον Διογένη μόνο η ικανοποίηση των φυσικών αναγκών οδηγεί στην ευτυχία και καμία σωματική ανάγκη δεν μπορεί να θεωρηθεί ανήθικη, αφού η φύση τις δημιουργεί όλες.

Ωστόσο, οι φυσικές ανάγκες μπορούν να δαμαστούν με την άσκηση, δηλαδή με το να ασκεί κάποιος το σώμα του, ώστε να περιορίζονται οι ανάγκες του στο ελάχιστο δυνατό. Αυτό θα βοηθήσει τον άνθρωπο να αποκτήσει αυτάρκεια: όσο πιο λίγες και απλές είναι οι ανάγκες του, τόσο πιο εύκολα θα μπορεί να τις ικανοποιεί.
Εξ ου και η εικασία ότι ενδεχομένως να αποτελεί τον πατέρα του… βιολογικού μινιμαλισμού: Less is more!

Λάβρος αρνητής του πολιτισμού και του Νόμου, ανθρώπινων δηλαδή προϊόντων που αντιβαίνουν στο αντικειμενικό κύρος της Φύσης, χρησιμοποιούσε τον αστεϊσμό και τα λογοπαίγνια για να πλήξει τους ρήτορες αντιπάλους του βγάζοντάς τους νοκ άουτ.

Εκ πεποιθήσεως άκληρος, δεν δημιούργησε ποτέ δική του οικογένεια και θεωρούσε τον εαυτό του ως «πολίτη του κόσμου».Οι Αθηναίοι αγαπούσαν τον Διογένη, για την ετοιμότητα και την ευφυΐα του, με τις οποίες απαντούσε σε κάθε ερώτηση που του έκαναν, καθώς και για τον αδυσώπητο και τραχύ τρόπο με τον οποίο έσκωπτε τα κακώς έχοντα στην κοινωνία.

ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ

Σε εκείνον αποδίδονται και τα ακόλουθα επεισόδια και αποφθέγματα, πολλά εκ των οποίων είναι επινοήσεις των μεταγενέστερων θαυμαστών του:

1. Ο Διογένης είχε συλληφθεί αιχμάλωτος και κατάληξε στα δουλοπάζαρα. Ο δουλέμπορος δεν τον άφηνε να καθίσει, γιατί ήθελε να βλέπει ο κόσμος την «πραμάτεια» του. Ο Διογένης τότε του είπε, «Δεν έχει σημασία γιατί και τα ψάρια όπως και να στέκονται το ίδιο πωλούνται». Ο Ξενιάδης, πλούσιος, αριστοκράτης της εποχής είδε τον Διογένη και θέλησε να τον αγοράσει. Συζήτησε με τον δουλέμπορο και ο δουλέμπορος πλησίασε τον Διογένη και του λέει «αυτός ενδιαφέρεται να σε αγοράσει, τί δουλειά ξέρεις να κάνεις να του πώ;». Ο Διογένης με λογοπαίγνιο απαντά «ανθρώπων άρχειν» και συμπλήρωσε «Φώναξε μήπως κάποιος θέλει δεσπότη». Το λογοπαίγνιο αυτό, ενός δούλου που δήλωνε «άρχειν ανθρώπων» άρεσε στον Ξενιάδη που χαμογέλασε και τον αγόρασε, αφού αντιλήφθηκε τις δύο έννοιες που με οξυδέρκεια έθεσε ο Διογένης. «Διοικώ τους ανθρώπους και διδάσκω στους ανθρώπους αρχές». Ο Ξενιάδης ανάθεσε στον Διογένη την διδασκαλία των παιδιών του, και έτσι ο Διογένης έμεινε στο Κράθειον, ένα προάστειο της Κορίνθου.

2. Οι φίλοι του Διογένη θέλησαν να τον ελευθερώσουν (από δούλο του Ξενιάδη) και εκείνος τους απεκάλεσε ανόητους, γιατί, όπως είπε, «τα λιοντάρια δεν είναι δούλοι αυτών που τα τρέφουν, αλλά αυτοί που τρέφουν τα λιοντάρια είναι δούλοι των λιονταριών, αφού ο φόβος χαρακτηρίζει τους δούλους, ενώ τα θηρία προκαλούν φόβο στους ανθρώπους».

3. Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν στη Κόρινθο, ήθελε να γνωρίσει τον Διογένη και έστειλε ένα υπασπιστή του να βρει τον Διογένη που ήταν στο Κράθειο και να του τον παρουσιάσει. Αφού ο υπασπιστής τον εντόπισε, του είπε: «Σε ζητεί ο Βασιλεύς Αλέξανδρος να σε δεί». Ο Διογένης απάντησε «Εγώ δεν θέλω να τον δω. Εάν θέλει αυτός ας έρθει να με δει». Και πράγματι, ο βασιλεύς Αλέξανδρος πήγε να δεί τον Διογένη. Τον πλησιάζει ο Αλέξανδρος και του λέει «Είμαι ο Βασιλεύς Αλέξανδρος». Ο Διογένης ατάραχος απαντά «Και γώ είμαι ο Διογένης ο Κύων».Ο Μέγας Αλέξανδρος απορεί και του λέγει «Δεν με φοβάσαι;». Ο Διογένης απαντάει «Και τί είσαι; Καλό ή κακό;». Ο Αλέξανδρος μένει σκέπτικος. Δεν μπορεί ένας βασιλεύς να πει ότι είναι κακό, και άμα είναι καλό, γιατί κάποιος να φοβάται το καλό; Αντί να απαντήσει ο Αλέξανδρος τον ερωτεί εκ νέου «Τί χάρη θές να σου κάνω;» και ο Διογένης ξανά με λογοπαίγνιο απαντά «Αποσκότησων με». Βγάλε με δηλαδή από το σκότος, την λήθη, και δείξε μου την αλήθεια. Με το έξυπνο λογοπαίγνιο του Διογένη, η απάντηση του μπορεί και να εννοηθεί εώς «Σταμάτα να μου κρύβεις τον ήλιο», καθώς οι κυνικοί πίστευαν πώς η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκετε στη λιτότητα, στη ζεσταςιά του ήλιου και δεν ζητεί τίποτα από τα υλικά πλούτη. Μόλις το άκουσε αυτό ο Αλέξανδρος είπε το περίφημο: «Εάν δεν ήμουν Αλέξανδρος, θα ήθελα να ήμουν Διογένης».

4. Ο Πλάτων τιμούσε τον Διογένη, που τον ονόμαζε «Σωκράτη μαινόμενο», εκείνος όμως δεν είχε σε μεγάλη υπόληψη τον ιδρυτή της Ακαδημίας και δεν άφηνε ευκαιρία να τον ειρωνεύεται. Όταν ο Πλάτων διατύπωσε τον γνωστό ορισμό για τον άνθρωπο: «Ζώον δίπουν άπτερον» (ζώο με δύο πόδια και χωρίς φτερά) ο Διογένης μάδησε ένα πετεινό και τον παρουσίασε στην αγορά λέγοντας «Ιδού ο άνθρωπος του Πλάτωνος» κι αυτός τότε συμπλήρωσε τον ορισμό με το «και πλατώνυχον».

5. Μια μέρα μπήκε στο πλουσιόσπιτο του Πλάτωνα και με τα ξυπόλυτα (και βρώμικα) πόδια του πατούσε στα χαλιά λέγοντας «πατώ τον του Πλάτωνος τύφον (ματαιοδοξία)».

6. Όταν ο Πλάτων τον είδε μια μέρα να γευματίζει μονάχα με ψωμί κι ελιές, δεν κρατήθηκε και τον πείραξε λέγοντας: «Αν είχες πάει στο Διονύσιο, δε θα ‘τρωγες τώρα ελιές». Ο Διογένης όμως δεν του τη χάρισε: «Αν έτρωγες ελιές δε θα χρειαζόταν να πάς στον Διονύσιο» (Σημείωση: Ο Διονύσιος ήταν τύραννος των Συρακουσών ο δε Πλάτων πήγε κοντά του προσπαθώντας να εφαρμόσει στην πράξη τις ιδέες που είχε διατυπώσει στην «Πολιτεία» του).

7.Ο Διδύμων, οφθαλμίατρος της εποχής εξετάζει το μάτι μιάς κοπέλας. Ο Διογένης τον βλέπει. Ξέρει ο Διογένης ότι ο Διδύμων είναι τύπος ερωτίλος, κοινώς γυναικάς. Και του λέει «Πρόσεξε Διδύμωνα, μήπως εξετάζοντας τον οφθαλμό, πειράξεις την κόρην».

8.Είναι ο Διογένης καλεσμένος σε ένα γεύμα και πηγαίνει στο λουτρό για να πλυνθεί πρίν φάει. Αλλά το λουτρό είναι πολύ βρώμικο. Δεν παραπονιέται, δεν λέει «είναι βρώμικο το λουτρό», και δεν προσβάλει τον οικοδεσπότη αλλά με αστεϊσμό ερωτεί «Οι εδώ λουόμενοι, που πλένονται κατόπιν;».

9.Όταν ο Διογένης ρωτήθηκε που είδε ενάρετους (σύμφωνα με τις αρχές του) άντρες, αποκρίθηκε, «Άντρες πουθενά, στην Σπάρτη όμως, είδα παιδιά».

10.Ο Διογένης καυτηρίαζε τον πόλεμο, με τον δικό του, ιδιότυπο τρόπο: Οι Κορίνθιοι προετοιμάζονταν πυρετωδώς για να πολεμήσουν τον Φίλιππο της Μακεδονίας και για να μη φανεί ότι ο Διογένης μένει άπρακτος, πήρε κι αυτός το πιθάρι του και άρχισε να το τσουλάει πάνω κάτω!

11.Θέλησε κάποτε να πειράξει ένα ευνούχο μοχθηρό τύπο αφού έβλεπε τις πράξεις του και είχε ακούσει γι’ αυτόν. Οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να βάζουν πάνω από την θύρα της οικίας τους ένα θυραίο. Αυτό ήταν ένα σύμβολο ή σήμα ή ρητό που διάλεγαν για την οικία τους. Ο μοχθηρός αυτός άνδρας είχε βάλει άνωθεν της οικίας του το εξής ρητό. «Μηδέν εισίτω κακόν» ( Να μην μπει κανένα κακό). Και ο Διογένης κτύπησε την πόρτα και ρώτησε: «Ο οικοδεσπότης από πού μπαίνει;».

12.Όταν ρωτήθηκε ποιανού ζώου το δάγκωμα είναι το χειρότερο, λέγεται πως απάντησε: «Ανάμεσα στα άγρια, του συκοφάντη, και ανάμεσα στα ήμερα του κόλακα».

13.Μια μέρα, ενώ συζητούσε επί σοβαρού θέματος κι ελάχιστοι τον άκουγαν, άρχισε να σφυρίζει· τότε, καθώς πλήθος μαζεύτηκε αμέσως γύρω του, τους επέπληξε λέγοντας, «Εσείς σπεύδετε με όλη σας τη σοβαρότητα για ν’ ακούσετε ανοησίες, αλλά είστε πολύ αργοί και περιφρονητικοί όταν το θέμα είναι σοβαρό».

14.Όταν κάποιος του είπε, «οι περισσότεροι άνθρωποι γελούν μαζί σου», η απάντησή του ήταν, «πολύ πιθανόν οι γάιδαροι να γελούν μ’ αυτούς· αλλά όπως δεν τους νοιάζει για τα γαϊδούρια, ούτε και μένα με νοιάζει γι’ αυτούς».

15.Ο Μέγας Αλέξανδρος κάποτε θέλησε να πειράξει τον Διογένη και αφού έλεγε ότι ήταν Κύων, του έστειλε ένα πιάτο κόκκαλα. Μετά όταν τον συνάντησε τον Διογένη τον ρώτησε: «Σου άρεσε Κύων το δώρο μου;». Και ο Διογένης του απάντησε «Το έδεσμα ήταν άξιο για κύων, αλλά το δώρο δεν ήταν καθόλου άξιο για βασιλέα».

16.Όταν από τα βάθη της Ασίας ο Αλέξανδρος έστειλε στον τοποτηρητή του Αντίπατρο μήνυμα με κάποιον αγγελιοφόρο, που λεγόταν Αθλίας, ο Διογένης σχολίασε: «Αθλίας παρ΄αθλίου δι΄αθλίου προς άθλιον» (Ο άθλιος στέλνει άθλια επιστολή με τον Άθλιο προς ένα άθλιο).

17.Τον ρώτησε κάποιος τύραννος ποιος είναι ο καλύτερος χαλκός για να χυτευθεί ένα άγαλμά του και ο Διογένης του είπε «ο δι΄ου Αρμόδιος και Αριστογείτων εχυτεύθησαν» (δηλαδή ο χαλκός από τον οποίο γίνανε τα αγάλματα του Αρμόδιου και του Αριστογείτονα – των τυραννοκτόνων).

18.Μια μέρα, παρατήρησε μια τοιχογραφία που εικόνιζε δύο κενταύρους, πανάθλια ζωγραφισμένος και ρώτησε : «Πότερος τούτων Χείρων εστί;», λογοπαικτώντας με το επίθετο χείρων (= χειρότερος) και το όνομα του γνωστού κενταύρου Χείρωνα.

19.Όταν κάποιος είπε στον Διογένη, «Γέρασες, κοίτα να ξεκουραστείς», αυτός απάντησε «Αν έπαιρνα μέρος σε αγώνα δρόμου, στο τέλος, θα έπρεπε να χαλαρώσω αντί να επιταχύνω;».

20.Μια μέρα παρακολουθούσε μουσική παράσταση κιθάρας. Ο κιθαρωδός ήταν κάποιος ηρακλείων διαστάσεων και πολύ αγριωπός, το δε παίξιμό του είχε τα μαύρα του τα χάλια. Όλοι οι ακροατές αποδοκίμαζαν τον «καλλιτέχνη» και μονάχα ο Διογένης τον χειροκροτούσε. Όταν οι άλλοι τον ρώτησαν απορημένοι «γιατί;», εκείνος απάντησε: «Διότι τηλικούτος ών κιθαρωδεί και ου ληστεύει!» (Επειδή, παρά το μέγεθος του, παίζει κιθάρα και δεν ληστεύει).

21.Όταν είδε ένα μουσικό να χορδίζει την άρπα, του είπε, «Δεν ντρέπεσαι να δίνεις στο ξύλο εναρμονισμένους ήχους, τη στιγμή που απέτυχες να εναρμονίσεις την ψυχή με τη ζωή σου;».

22.Στην αγορά της Αθήνας τον έβρισε ένας φαλακρός. Ο Διογένης απάντησε: «Εγώ ου λοιδωρώ αλλά τας τρίχας επαινώ, ότι κρανίου κακού απηλλάγησαν», δηλαδή «Δεν θα σε βρίσω, αλλά θα παινέψω τις τρίχες που εγκατέλειψαν ένα τέτοιο κρανίο».

23.Τον καιρό που ο Διογένης ζούσε στην Κόρινθο, μεσουρανούσε εκεί η περίφημη εταίρα Λαΐς η Κορινθία. Ήταν τόσο όμορφη που κατά τον Προπέρτιο «όλη η Ελλάδα έλιωνε από πόθο μπροστά στην πόρτα της» ενώ ο Αρισταίνετος γράφει πως «τα στήθια της ήταν σαν κυδώνια» και κατά τον Αθήναιο πολλοί ζωγράφοι την είχαν ως πρότυπο. Δεν ήταν όμως μόνο πανέμορφη. Ήταν πολύ μορφωμένη, καλλιεργημένη, και πάμπλουτη. Φυσικά είχε σχέσεις με τους επιφανέστερους και πλουσιώτερους Έλληνες, που συνέρρεαν στην Κόρινθο για να τη γνωρίσουν (με τη βιβλική σημασία του ρήματος).
Ανάμεσα στους «πελάτες» της ήταν και ο μαθητής του Σωκράτη Αρίστιππος, ιδρυτής της ηδονιστικής σχολής. Ο Αρίστιππος ήταν άνθρωπος ρεαλιστής και όταν κάποιοι του είπαν πως η Λαϊς δεν τον αγαπάει, αυτός απάντησε «Και τα ψάρια και το κρασί δε μ΄αγαπάνε αλλά εγώ τα απολαμβάνω». Ο Διογένης στην αρχή δεν έδινε καμιά σημασία στη Λαϊδα και όταν κάποιος φίλος του τον ρώτησε γιατί δεν την επισκέπτεται, αυτός απάντησε «ουκ ωνέομαι εγώ δεκακισχιλίων μίαν μεταμέλειαν», δηλαδή δεν αγοράζω με δέκα χιλιάδες δραχμές κάτι για το οποίο θα μετανοιώσω. Η Λαΐς, μαθαίνοντας το περιστατικό, πειράχτηκε και αποφάσισε να τιμωρήσει τον φιλόσοφο που καταφρονούσε τη γοητεία της. Κατάφερε να τον πλησιάσει και του υποσχέθηκε μιαν ερωτική νύχτα μαζί της, δωρεάν. Ο Διογένης, τι είχε να χάσει, συμφώνησε. Η Λαΐς όμως τον υποδέχτηκε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και στη θέση της βρισκόταν μια κακάσχημη υπηρέτριά της, από την οποία τελικά ο φιλόσοφος δέχτηκε τις θωπείες που του υποσχέθηκε η Λαΐς. Το άλλο πρωί διαπίστωσε το πάθημά του, το οποίο η εταίρα φρόντισε να το μάθει όλη η Κόρινθος. Ο Διογένης όμως απτόητος της ανταπέδωσε τα ίσα, λέγοντας «Λυχνίας σβεσθείσης πάσα γυνή Λαΐς» (δηλαδή, στο σκοτάδι όλες οι γυναίκες είναι ίδιες).

24.Μια φορά ο Διογένης ο Κυνικός βρέθηκε σε μια συντροφιά όπου όλοι έπλητταν θανάσιμα από απαγγελία ενός ποιητή. Βλέποντας να προβάλλει το λευκό στο τέλος του ειληταρίου που κρατούσε ο ποιητής, ο Διογένης είπε «Κουράγιο φίλοι, βλέπω στεριά».

25.Όταν ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης είδε μια γυναίκα κρεμασμένη σε μια ελιά αναφώνησε: «Μακάρι να είχαν όλα τα δέντρα τέτοιους καρπούς!».
Κάποιος καλοτύχιζε τον Καλλισθένη γιατί ζούσε ωραία κοντά στον Μέγα Αλέξανδρο. Ο Διογένης τότε του απαντά: «Κακότυχος είναι όποιος προγευματίζει και δειπνεί όποτε αρέσει στον Αλέξανδρο».

26.Μια φορά άναψε, μέρα μεσημέρι, έναν λύχνο και κρατώντας τον, γύριζε στης αγοράς τους δρόμους. Όταν δε, ρωτήθηκε γιατί το κάνει αυτό, έδωσε τη γνωστή περίφημη απάντησή του: «Άνθρωπον ζητώ».

27.Μια μέρα ο Διογένης πήγε στο θέατρο, όταν η παράσταση είχε τελειώσει και ο κόσμος έβγαινε έξω. Αντίθετα στο πλήθος, που έβγαινε έξω, αυτός προσπαθούσε ν’ ανοίξει δρόμο και να μπει μέσα, και σαν τον ρώτησαν, γιατί πάει αντίθετα, απάντησε: «Σε όλη μου τη ζωή αυτό εξασκούμαι να κάνω».

28.Όταν είδε μια μέρα ένα παιδί να πίνει νερό με τη χούφτα του χεριού του, έβγαλε, καθώς λένε, το κύπελλο, με το οποίο έπινε νερό και το πέταξε αναφωνόντας «παιδίον μὲ νενίκηκεν εὐτελεία!» (ένα παιδί με ξεπέρασε στην απλότητα).

29.Ο Διογένης, κάποτε, στέκονταν εμπρός από ένα άγαλμα ζητώντας…ελεημοσύνη. Όταν τον ρώτησαν γιατί το κάνει αυτό, εκείνος απάντησε: «μελετῶ ἀποτυγχάνειν» (μελετώ την αποτυχία).

30.Έλεγε ο Διογένης, πως, όταν πεθάνει, θέλει να τον θάψουν μπρούμητα. Τον ρώτησαν γιατί, κι εκείνος απάντησε: «γιατί σε λίγο θα’ ρθουν τα πάνω-κάτω».

31.Σε κάποιον που του υπενθύμισε χλευαστικά μια παλαιότερη παρανομία του (παραχάραξη νομίσματος, για την οποία οι συμπολίτες του τον εκδίωξαν από την Σινώπη), ο κυνικός φιλόσοφος δήλωσε «κάποτε ήμουν τέτοιος που εσύ είσαι τώρα, τέτοιος όμως που είμαι εγώ, εσύ δεν θα γίνεις ποτέ». Όταν οι Αθηναίοι τον κορόιδευαν για τον ίδιο λόγο, λέγοντας πώς οι Συνωπείς τον είχανε εξορίσει αυτός με αστεϊσμό απαντούσε «κι εγώ τους καταδίκασα να μείνουν εκεί».

32.Ο Διογένης βγήκε μια μέρα στην αγορά και άρχισε να φωνάζει:«Ε, άνθρωποι που είστε;». Σαν μαζεύτηκαν κάμποσοι, τότε άρχισε να τους κυνηγά και να τους χτυπά με το ραβδί του, λέγοντάς τους: «Ανθρώπους κάλεσα, όχι παλιάνθρωπους».

33.Όταν ο Διογένης ρωτήθηκε «Αν πεθάνεις, ποιος θα φροντίσει την κηδεία σου;», είπε «Αυτός που θα θέλει το σπίτι μου».

34.Βλέποντας κάποτε ο Διογένης μια θρησκόληπτη γυναίκα να σκύβει βαθιά στα αγάλματα των θεών, της είπε «Δε φοβάσαι καλή μου γυναίκα, μήπως κανένας θεός από πίσω σου σε δει σε άσεμνη στάση;».

35.Όταν ο Διογένης αιχμαλωτίστηκε στη μάχη τις Χαιρώνειας και οδηγήθηκε μπροστά στον Φίλιππο, ρωτήθηκε ποιος είναι, και απάντησε, «κατάσκοπος τις απληστίας σου».

36.Όταν ο Διογένης ρωτήθηκε πότε πρέπει να παντρεύεται κάποιος, είπε, «Τους μεν νέους μηδέπω (όχι ακόμα), τους δε πρεσβυτέρους μηδέπωποτε (ποτέ)».

37.Σε κάποιο δείπνο κάποιοι του έριχναν (του Διογένη) κόκκαλα σαν σε σκύλο, τότε εκείνος σηκώθηκε και τους κατούρησε σαν σκύλος.

38.Όταν ο Διογένης ρωτήθηκε γιατί οι άνθρωποι ελεούν τους ζητιάνους αλλά όχι τους φιλοσόφους, είπε, «γιατί κουτσοί και τυφλοί υπάρχει περίπτωση να γίνουν, φιλόσοφοι όμως αποκλείεται».

39.Ο Διογένης παρουσιάστηκε σε μια ομιλία του ρήτορα Αναξιμένη κρατώντας ένα παστό ψάρι και απέσπασε την προσοχή των ακροατών, ο ρήτορας αγανάκτησε και ο Διογένης είπε, «Ένα τιποτένιο ψάρι διέλυσε την ομιλία του Αναξιμένη».

40.Όταν κατηγόρησαν τον Διογένη ότι τα πίνει στο καπηλειό, απάντησε «και στο κουρείο, κουρεύομαι».

41.Ο Διογένης όταν είδε θηλυπρεπή νέο, του είπε «δεν ντρέπεσαι, να έχεις για τον εαυτό σου χειρότερη γνώμη απ’ αυτή που έχει η φύση; Αυτή σε έκανε άντρα κι εσύ αναγκάζεις τον εαυτό σου να γίνει γυναίκα».

42.Κάποτε όταν τον ειρωνεύτηκαν πως μπαίνει σε ακάθαρτους χώρους, ο Διογένης, σε απάντηση, τους είπε: «Αλλά και ήλιος και ου μιαίνεται», δηλαδή: «Κι ο ήλιος μπαίνει σε ακάθαρτους τόπους, αλλά δεν μολύνεται από αυτούς».

43.Ο Διογένης συχνά αυνανιζόταν δημοσίως μπροστά στο πλήθος που μαζευόταν γύρω από το πιθάρι του. Όταν κάποτε ένας παριστάμενος τον ερώτησε εάν δεν ντρέπεται, αυτός του απάντησε «Είθε και την κοιλίαν ην παρατρίψαντα και μη πεινήν» (μακάρι να μπορούσα να ανακουφίσω και την πείνα μου, τρίβοντας την κοιλιά μου).

44.Βλέποντας ο Διογένης, Μεγαρίτες να χτίζουν μεγάλα τείχη, τους είπε «Μην έχετε έγνοια πόσο μεγάλα θα είναι τα τείχη αλλά πόσο μεγάλοι θα είναι εκείνοι που θα σταθούν επάνω σε αυτά».

45.Ρώτησαν κάποτε τον Διογένη, πια στάση πρέπει να κρατά κάποιος απέναντι στην εξουσία απάντησε: «Όποια και απέναντι στην φωτιά: να μην στέκεται ούτε πολύ κοντά, για να μην καεί, ούτε πολύ μακριά για να μην ξεπαγιάσει».

46.Ο Διογένης, κουβαλούσε μαζί του ό,τι είχε. Σ’ ένα σακούλι είχε συνήθως ψωμί και ελιές. Μια μέρα λοιπόν κάθεται στο μέσο της Αγοράς, ανοίγει το σακούλι του και αρχίζει να τρώει. «Καλά, τι ώρα είναι αυτή που τρως;» τον ρωτάει κάποιος. Κι ο Διογένης ετοιμόλογος του απάντησε: «Οι πλούσιοι τρώνε όταν θέλουνε, εγώ ο φτωχός, όταν πεινώ!».

47.Βλέποντας μιά ημέρα τους αξιωματούχους να οδηγούν στη φυλακή κάποιο ταμία, που είχε κλέψει ένα κύπελο είπε: «Οι μεγάλοι κλέπται τον μικρόν άγουσι».

48.Για τις αναθηματικές επιγραφές πιστών που σώθηκαν χάρη σε μια θεότητα, έλεγε «Θα ήταν πολύ περισσότερες, αν και εκείνοι που δεν είχαν σωθεί, είχαν κάνει αφιερώσεις».

49.Βλέποντας κάποτε έναν ολυμπιονίκη να νέμει τα πρόβατά του, στάθηκε και του είπε: «Ω, βέλτιστε, ταχέως μετέβης από των Ολυμπίων επί τα Νέμεα».

πηγή
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Έφυγε από τη ζωή ο ηθοποιός Τάκης Εμμανουήλ

Πέθανε χθες σε ηλικία 84 ετών ο αγαπημένος ηθοποιός του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, Τάκης Εμμανουήλ.

Γεννήθηκε το 1933 στο Μεσολόγγι και σπούδασε στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Το 1960 έκανε την 1η του εμφάνιση στη σκηνή με το έργο «Ιφιγένεια» του Ευρυπίδη που ανέβηκε στην Επίδαυρο από το Αρχαίο Αττικό Θέατρο. Οι θεατρικές του εμφανίσεις συνεχίστηκαν μέχρι το 1965 σε διάφορους θιάσους.

Το 1960 έκανε και την πρώτη του εμφάνιση στο σινεμά παίζοντας στην ταινία «Το Ποτάμι» του Νίκου Κούνδουρου. Είχε την τύχη να παίξει στο ξεκίνημα της καριέρας του σε σημαντικές ελληνικές ταινίες που σημείωσαν επιτυχία και στο εξωτερικό. Το 1968 ξεκίνησε διεθνή καριέρα παίζοντας σε Αμερική, Αγγλία, Ιταλία και Αυστραλία. 

Το διάστημα 1979 – 1981 σπούδασε στο Λος Άντζελες σκηνοθεσία, σενάριο και παραγωγή τηλεοπτικών προγραμμάτων. Το 1982 επέστρεψε στην Ελλάδα και ασχολήθηκε με την παραγωγή ιδρύοντας δική του εταιρεία. 

Μέχρι σήμερα έχει λάβει μέρος σε 21 ελληνικές ταινίες (ή συμπαραγωγές), ενώ έχει γράψει το σενάριο και έχει σκηνοθετήσει την ταινία Μεσάνυχτα Στη Βίλα Νέλλη (1963).

Συμμετείχε σε 12 ξένες παραγωγές και εμφανίστηκε επίσης σε πολλές αξιόλογες τηλεοπτικές σειρές (Ποιος Πληρώνει Τον Βαρκάρη; κ.α.).

Η Κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα 28 Αυγούστου από το Α' νεκροταφείο Αθηνών στις 11.00.



Φιλμογραφία


Το ποτάμι (1960)

Ηλέκτρα (1961) [Πυλάδης]

Ουρανός (1962) [Γιάγκος]

Αμόκ (1963)

Πετώντας με τον άνεμο (1963)

Το σημάδι της Αφροδίτης / Μικρές Αφροδίτες (1963) [Τσάκαλος]

Ο κράχτης (1964) [Μιχάλης]

Αλέξης Ζορμπάς - Zorba the Greek (1964) [Μανώλακας]

Η έξοδος του Μεσολογγίου (1965)

Μόνο για σένα (1965) [Λάμπρος Περωτής]

Ου κλέψεις (1965) [Πέτρακας]

Τα δίχτυα της ντροπής (1965)

Όταν σημάνουν οι καμπάνες (1965) [Άλκης Χριστόπουλος]

Η έξοδος του Μεσολογγίου (1965)

Ενώνει ο πόνος δυο καρδιές (1965) [Λάμπρος]

Οι εκδικηταί (1966)

Τα σκαλοπάτια (1966)

Έρωτας στην καυτή άμμο - The Runaway (1966) [Άγγελος] 

Ο δραπέτης (1967)

Ματωμένη γη (1967) Ηθοποιός [Κώστας]

Εκείνος κι εκείνη (1967)

Καταραμένη αγάπη (1968)

Οικογένεια Χωραφά (1968)

Βαριά κατάρα ο διχασμός (1968) [λοχίας Ουράνης]

Ο κατάδικος (1975) [Πεπονάς ]




Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Τζέιμς Κουκ: Ο σπουδαιότερος Βρετανός θαλασσοπόρος
 
Γεννήθηκε το 1728 στο Μάρτον του Μίντλεσμπρο, στην Αγγλία. Μέχρι τα 16 του χρόνια, εργαζόταν στο αγρόκτημα του πάτερα του. Έπειτα, πήγε στο κοντινό ψαροχώρι Στέιθες για να δουλέψει ως βοηθός σε ένα παντοπωλείο. Από το παράθυρο του παντοπωλείου αυτού, παρατηρούσε την θάλασσα η οποία τον προσέλκυσε. Έτσι, αποφάσισε να την ακολουθήσει. Στα 19 του, πήγε στο κοντινό λιμάνι του Γουίτμπι όπου μετά από προσπάθεια κατάφερε να προσληφθεί ως ναυτόπαις σε ένα πλοίο που μετέφερε άνθρακα σε διάφορα λιμάνια των Αγγλίας. Παράλληλα όμως, σπούδαζε αστρονομία, γεωμετρία, ναυτιλία, άλγεβρα και οτιδήποτε σχετιζόταν με την επιστήμη της ναυσιπλοΐας. 
 
Στα 24 του, περνώντας τις απαραίτητες εξετάσεις, έγινε αξιωματικός του Εμπορικού Ναυτικού στο πλοίο “Φρέντσιπ” το οποίο εκτελούσε ταξίδια στην Βαλτική Θάλασσα. Τριά χρόνια μετά, στα 27 του, ένα μήνα πριν γίνει για πρώτη φορά Πλοίαρχος, στο πλοίο “Φρέντσιπ”. Πήρε την μεγάλη απόφαση να εγκαταλείψει το Εμπορικό Ναυτικό και να καταταχθεί εθελοντικά στο Βασιλικό Ναυτικο της Αγγλίας το οποίο ήδη προετοιμαζόταν για τον Επταετή Πόλεμο, αρχίζοντας και πάλι από το τέλος της Ιεραρχίας. Αυτός, ήταν ο Τζέιμς Κουκ. Η απόφαση αυτή, ήταν η αρχή μιας μεγάλης διαδρομής που θα τον αναδείξει ως έναν από τους σπουδαιότερους θαλασσοπόρους της Ιστορίας. 

  Η καριέρα του στο Βασιλικό Ναυτικό της Αγγλίας, άρχισε στο πλοίο “Ιγκλ” ως γραμματέας Πλοιάρχου. Συμμετέχοντας στην βύθιση και την αιχμαλώτιση δύο εχθρικών Γαλλικών πλοίων, προήχθη σε Ναύκληρος. Οι ικανότητες του, σε διάστημα δύο ετών, τον προήγαγαν σε Πλοίαρχο ενός από τα συνοδευτικά πλοία του “Ιγκλ” και έναν χρόνο αργότερα, πήρε το πτυχίο του Πλοιάρχου, όπου και ορίστηκε ως Υποπλοίαρχος στην φρεγάτα “Σόλμπεϊ”.  Στα πλαίσια του Επταετή Πολέμου, ως Πλοίαρχος του πλοίου “Πέμπρόουκ”, συμμετείχε στην Πολιορκία του Κεμπέκ και στις μάχες των Πεδιάδων του Αβραάμ. Εκεί, διακρίθηκε για το χαρτογραφικό ταλέντο του καθώς είχε χαρτογραφήσει το νησί της Νέας Γης και γενικότερα τις ανατολικές ακτές του σημερινού Καναδά με τόση ακρίβεια, που οι χάρτες του χρησιμοποιούνταν ακόμα και τον 20ο αιώνα. Οι χαρτογραφήσεις αυτές, δεν πέρασαν απαρατήρητες από το Αγγλικό Ναυαρχείο. Έτσι, ο Κουκ, ορίστηκε να αναλάβει τις υπερπόντιες εξερευνήσεις. 

 
 Το 1766, ο Κουκ ορίστηκε να κατευθυνθεί προς τον Ειρηνικό Ωκεανό και να τον εξερευνήσει. Μετά από την απαραίτητη προετοιμασία της αποστολής, ο Κουκ, απέπλευσε από το Πλίμουθ στις 5 Αυγούστου του 1768 με το πλοίο “Εντέαβορ” και 90 άνδρες πλήρωμα. Διέπλευσε κατά μήκος τον Ατλαντικό Ωκεανό και κατευθύνθηκε προς το νότιο άκρο της Αμερικής. Αφού πέρασε το Ακρωτήριο Χορν, διέπλευσε τον Ειρηνικό Ωκεανό, φτάνοντας τις 13 Απριλίου του 1769 στο νησί Ταϊτή το οποίο σήμερα ανήκει στο σύμπλεγμα της Γαλλικής Πολυνησίας. Εκεί, έκανε τις αστρονομικές παρατηρήσεις που του είχαν ανατεθεί από την Επιστημονική Κοινότητα της Αγγλίας. Αφού ολοκλήρωσε τις παρατηρήσεις αυτές, άνοιξε έναν σφραγισμένο φάκελο από το Αγγλικό Ναυαρχείο, ο οποίος ανέφερε την επόμενη αποστολή.  Η αποστολή αυτή, ήταν η αναζήτηση της άγνωστης Νότια Γης (Terra Australis). Έτσι, ο Κουκ συνέχισε το ταξίδι του πλέοντας νοτιοδυτικά, φτάνοντας στην Νέα Ζηλανδία όπου και χαρτογράφησε τις ακτές της. Από εκεί, συνέχισε δυτικά και στις 19 Απριλίου του 1770, έφτασε στην Αυστραλία όπου χαρτογράφησε τις ανατολικές ακτές της. Από το πλοίο του, κατέγραψε για πρώτη φορά τους Αβορίγινες. Δέκα μέρες μετά την άφιξη στην Αυστραλία, το πλήρωμα, αποβιβάστηκε για πρώτη φορά στην στεριά, σε έναν κόλπο στην Χερσόνησο Κέρνελ, εκεί που σήμερα βρίσκεται η πόλη του Σίδνεϊ. Εκεί, οι Άγγλοι, ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή με τους Αβορίγινες ενώ ο βοτανολόγος Ιωσήφ Μπανκς που ήταν μαζί με την αποστολή, βρήκε πληθώρα από άγνωστα βότανα, ονομάζοντας τον κόλπο “Botany bay”, ένα όνομα που διατηρείται ακόμα και σήμερα. 
  
Ο Κουκ, από εκεί, συνέχισε να πλέει βόρεια κατά μήκος των ανατολικών Αυστραλιανών ακτών. Στις 11 Ιουνίου του 1770, το “Εντέαβορ”, προσάραξε σε ένα κοραλλιογενή ύφαλο με συνέπεια να υποστεί σοβαρές ζημιές. Μετά από μία εβδομάδα, το πλοίο κατάφερε να καταπλεύσει στις εκβολές ενός ποταμού ο οποίος σήμερα φέρει το όνομα του πλοίου. Το πλοίο επισκευαζόταν για εφτά εβδομάδες, στην περιοχή όπου σήμερα βρίσκεται η πόλη Κουκτάουν (Η Πόλη του Κουκ). Όταν το πλοίο επισκευάστηκε, ο Κουκ συνέχισε το ταξίδι του πλέοντας βορειότερα. Έφτασε στον Πορθμό του Τόρες και κατέπλευσε στο νησί Ποσέσιον στις 22 Αυγούστου του 1770. Εκεί, αξίωσε τις εξερευνηθείσες ακτές τις Αυσταλίας ως Βρετανική γη. Έπειτα, ο Κουκ πήρε τον δρόμο της επιστροφής μέσω της Μπατάβια (σημερινή Τζακάρτα) και του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας, φτάνοντας στο Ντοβερ της Αγγλίας στις 13 Ιουλίου του 1771, με 56 από τους αρχικούς 90 άνδρες του πληρώματος καθώς πολύ είχαν υποκύψει στην ασθένεια της Ελονοσίας κατά το πέρασμα τους από την Ινδονησία. 


  Αν και ο Κουκ επέστρεψε σαν ήρωας στην Αγγλία, το παράδοξο είναι πως περισσότερο δοξάστηκε ο βοτανολόγος Ιωσήφ Μπανκς καθώς η επιστημονική κοινότητα της χώρας, έδωσε μεγαλύτερη σημασία στα βοτανολογικά ευρήματα παρά στις γεωγραφικές ανακαλύψεις του Κουκ. Ο Μπανκς, μάλιστα, θέλησε να αναλάβει την ηγεσία της επόμενης εξερευνητικής αποστολής στην θέση του Κουκ, αλλά τελικά αποσύρθηκε. Ο Κουκ, για την επιτυχία των εξερευνήσεων του, προάχθηκε στον βαθμό του Διοικητή. Πίστευε πως η Νότια Γη βρισκόταν νοτιότερα των Αυστραλιανών ακτών που είχε χαρτογραφήσει. Έτσι, ο Ναύαρχος του ανέθεσε ένα ακόμη εξερευνητικό ταξίδι. 

  
Στις 13 Ιούλιου του 1772, με δύο πλοία αυτή την φορά, το “Ρεζολούσιον” υπό την Πλοιαρχία του ιδίου του Κουκ και το “Αντβέντσουρ” υπό την Πλοιαρχία του Τομπίας Φουρνόξ, ο Κουκ, κατευθύνθηκε νότια διαπλέοντας τον Ατλαντικό, και αφού πέρασε το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, συνέχισε ακόμα πιο νότια αναζητώντας την Νότια Γη. Στις 17 Ιανουαρίου του 1773, τα πλοία πέρασαν τον Ανταρκτικό Κύκλο. Οι πάγοι όμως που βρήκαν, έπεισαν τον Κουκ πως ήταν αδύνατον να πλεύσει νοτιότερα και έτσι συνέχισε βορειοανατολικά, ανακαλύπτοντας το νησί Πίτκαριν. Κάνοντας έναν κυκλικό πλου στα νησιά του νοτιοδυτικού Ειρηνικού Ωκεανού, κατέπλευσε στην Νέα Ζηλανδία. Από εκεί, έκανε μία ακόμη προσπάθεια να πλεύσει νότια, φτάνοντας μέχρι το πλάτος των 71 μοιρών και 10 πρώτων της μοίρας, όπου ήταν το νοτιότερο σημείο του πλανήτη που δεν είχε φτάσει ποτέ κάνεις μέχρι τότε. 
 
Οι πάγοι αλλά και η αδυναμία του πληρώματος να αντιμετωπίσει τις πολικές κλιματικές συνθήκες, ανάγκασαν τον Κουκ να αλλάξει και πάλι πορεία προς βόρεια πραγματοποιώντας έναν ακόμη - μεγαλύτερο αυτή την φορά - κυκλικό πλου στον Νότιο Ειρηνικό. Πέρασε από τo Αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντες, τα νησιά Μαρκέζας, έπειτα κατευθύνθηκε προς την Ταϊτή και από εκεί, πλέοντας ανατολικά, ανακάλυψε το νησί της Νέας Καλιδονίας.  Κατά την επιστροφή του προς την Αγγλία μέσω του Ειρηνικού Ωκεανού, περνώντας το πέρασμα του Ντρέικ, ανακάλυψε τα νησιά της Νότιας Γεωργίας και Σάντουιτς. Εκεί όμως, λόγω μιας ομίχλης, τα δύο πλοία έχασαν την μεταξύ τους επαφή και ακολούθησαν διαφορετικές πορείες. Το “Αντβέρτσουρ” επέστρεψε προς τον Ειρηνικό Ωκεανό και κατευθύνθηκε προς την Νέα Ζηλανδία ενώ το “Ρεζολούσιον” του Κουκ, επέστρεψε στην Αγγλία στις 19 Ιουλίου του 1775. 


   Στο δεύτερο του ταξίδι, ο Κουκ, μπορεί να μην ανακάλυψε την Νότια Γη, αλλά αντιλήφθηκε την λύση ενός μεγάλου προβλήματος που αποδεκάτιζε πληρώματα στα μεγάλης διάρκειας εξερευνητικά ταξίδια. Παρατήρησε πως με την κατανάλωση λεμονιού, εξαλειφόταν η ασθένεια του σκορβούτου που μάστιζε μέχρι τότε τα πληρώματα λόγω έλλειψης βιταμινών. Για τον λόγο αυτό, οι ανθρώπινες απώλειες από αυτό το ταξίδι, ήταν ελάχιστες. Ο Κουκ όμως, δεν είχε σκοπό να σταματήσει τις εξερευνήσεις. Η Κυβέρνηση της Αγγλίας, είχε προκηρύξει ένα έπαθλο 20.000 λιρών σε εκείνον που θα ανακάλυπτε το Βορειοανατολικό Πέρασμα από την Ευρώπη προς την Ασία. Ο Κουκ, παρόλο που είχε καταξιωθεί και είχε τιμηθεί για τις ανακαλύψεις, αντί να επαναπαυθεί στις δάφνες του, στα 48 του χρόνια πλέον, αποφάσισε να διεκδικήσει το έπαθλο.  
 
 Στις 12 Ιουλίου του 1776, απέπλευσε από το Πλύμουθ με το πλοίο “Ρεζολούσιον” με το οποίο είχε πραγματοποιήσει και το προηγούμενο ταξίδι του, συνοδευόμενο από την φρεγάτα “Ντισκάβερι”. Στην Αγγλία, είχε διαδοθεί πως το ταξίδι αυτό είχε σκοπό να μεταφέρει στην Ταϊτή έναν αυτόχθονα που τον έλεγαν “Ομάϊ” τον οποίο ο Κουκ τον είχε χρησιμοποιήσει ως πλοηγό στο προηγούμενο του ταξίδι. Πράγματι, ο Κουκ έπλευσε προς την Ταϊτή για αυτό τον λόγο αλλά στην συνέχεια, έπλευσε βόρεια για τον κύριο σκοπό του. Κατά την πλεύση του, έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε στα νησιά Χαβάι, προσεγγίζοντας το νησί Καουάι. Από εκεί, συνέχισε να πλέει βορειοανατολικά, φτάνοντας στις δυτικές ακτές της Βορείου Αμερικής, βορειότερα των Ισπανικών κτήσεων της Καλλιφόρνια, στις ακτές της σημερινής πολιτείας Όρεγκον. Συνεχίζοντας βορειότερα, οι κακοκαιρίες τον ανάγκασαν να βρει καταφύγιο στις ακτές του νησιού Βανκούβερ όπου εκεί σύναψε φιλικές σχέσεις με τους αυτόχθονες. Όταν οι καιρικές συνθήκες έγιναν ευνοϊκότερες, ο Κουκ συνέχισε να πλέει και να χαρτογραφεί τις δυτικές ακτές της Βορείου Αμερικής μέχρι και την Αλάσκα, συμπληρώνοντας έτσι το χαρτογραφικό κενό που υπήρχε βορειότερα της Καλιφόρνια. 



  Έχοντας πλέον φτάσει νότια του Βερίγγειου Πορθμού, έκανε επανειλημμένες προσπάθειες για να τον διαπλεύσει, χωρίς αποτέλεσμα. Έχοντας πλέον αποδεχτεί πως ο πορθμός είναι αδιάβατος, άλλαξε πορεία και κατευθύνθηκε προς τα Νησιά Χαβάι. Αφού έπλευσε γύρο από το αρχιπέλαγος εξερευνώντας το, κατέπλευσε στον κόλπο Κεαλακεκούα, του νησιού Χαβάη όπου συνέπεσε στην τελετή λατρείας των ιθαγενών προς τον θεό τους, Λόνο. Αυτή η σύμπτωση, έκανε τους ιθαγενείς να πιστέψουν πως ο Κουκ ήταν η μετενσάρκωση του θεού τους. Αφού ο Κουκ με το πλήρωμα του απόλαυσαν αυτή την λατρεία, μετά από ένα μήνα, απέπλευσε για να εξερευνήσει τον Βόρειο Ειρηνικό Ωκεανο.  Λίγο μετά τον απόπλου όμως, έσπασε ένα κατάρτι στο “Ρεζολούσιον” και έτσι επέστρεψε και πάλι πίσω για να το επισκευάσουν. Κατά την διάρκεια της επισκευής, οι σχέσεις μεταξύ του πληρώματος και των ιθαγενών, άρχισαν να γίνονται εχθρικές. Στις 14 Φευρουαρίου του 1779, κάποιοι από τους ιθαγενείς, έκλεψαν μία λέμβο από το πλοίο. Ο Κουκ, αποφάσισε να συλλάβει τον Βασιλιά τους μέχρι να επιστραφεί η λέμβος μαζί με τα υπόλοιπα αντικείμενα που είχαν κλαπεί από προηγούμενες φορές. Καθώς οι Άγγλοι πήγαν να συλλάβουν τον βασιλιά, αντιμετώπισαν την σθεναρή αντίσταση των ιθαγενών η οποία ανάγκασε τους Άγγλους να επιστρέψουν στα πλοία. Καθώς ο Κουκ έσπρωχνε μία από της βάρκες για να ξεκολλήσει από την ακτή, χτυπήθηκε στο κεφάλι και μαχαιρώθηκε θανάσιμα από τους ιθαγενείς η οποίοι σέρνοντας το πτώμα του, το πήραν μαζί τους. 
   Μετά τον θάνατο του Κουκ, την ηγεσία της αποστολής ανέλαβε ο Πλοίαρχος του “Ντισκάβερι”, Τσαρλς Κλερκ. Ο Κλερκ, κατεύθυνε την αποστολή και πάλι προς τον Βερίγγειο Πορθμό πραγματοποιώντας μια δική του προσπάθεια να βρει το Νοτιοανατολικό Πέρασμα, αλλά πάνω στην προσπάθεια, πέθανε από φυματίωση. Το “Ρεζολούσιον” και το “Ντισκάβερι” επέστρεψαν στην Αγγλία τον Οκτώβριο του 1780 υπό τον Τζον Γκορ και τον Τζέιμς Κινγκ. 


  Ο Τζέιμς Κουκ, έχει καταγραφεί στην Ιστορία ως ο σπουδαιότερος Άγγλος θαλασσοπόρος και ένας από τους σπουδαιότερους όλων των εποχών. Οι εξερευνήσεις του και οι καταγραφές του έδωσαν μια ολοκληρωμένη εικόνα στους Άγγλους και στους Ευρωπαίους γενικότερα για τον μεγαλύτερο ωκεανό του πλανήτη. Μετά τα ταξίδια του Κουκ, άρχισε και η αποίκηση της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας και άλλων μικρότερων νησιών από τους Άγγλους. 

Μνημείο στην Χαβάι, στο σημείο που σκοτώθηκε ο Τζέιμς Κουκ.

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Αυτή είναι η Ιρανή πριγκίπισσα του 19ου αιώνα την οποία διεκδίκησαν 150 άντρες από τους οποίους οι 13 αυτοκτόνησαν γιατί τους απέρριψε…
 Το όνομα της Anis Od Dowleh και ήταν πριγκίπισσα του 19ου αιώνα. Όσο και αν σας φανεί περίεργο ήταν η πιο περιζήτητη νύφη της εποχής της και αποτελούσε πρότυπο ομορφιάς για εκείνη την εποχή.

Σύμφωνα με τα σημερινά πρότυπα ομορφιάς ενδεχομένως να μην ήταν και τόσο τυχερή αλλά τότε η Άνις έκανε θραύση και πολλοί άντρες την διεκδικούσαν και σφάζονταν για χατήρι της.
Καταγόταν από βασιλική οικογένεια και ήταν γαλαζοαίματη. Η οικογενειακή της περιουσία τεράστια τόσο σε έκταση γης όσο και σε πλούτη. Αυτό όμως που την έκανε ιδιαίτερα αγαπητή ήταν η μεγαλοψυχία της αλλά και η τεράστια ευφυία της.

Ήταν από τις ελάχιστες μορφωμένες γυναίκες για εκείνη την εποχή και σε εκείνη την περιοχή.Από πολύ μικρή ηλικία το βασίλειο της οικογενείας της την συμβουλευόταν σε θέματα διακυβέρνησης και διαχείρισης των πόρων του  βασιλείου.

Ιδιαίτερη ικανότητα είχε στην διπλωματία καθώς χάρη στο λέγειν και την ικανότητά της να λύνει διαφωνίες με ειρηνικό τρόπο είχαν αποφευχθεί πολλές πολεμικές συγκρούσεις.

Αυτό που την έκανε αξιολάτρευτη στο λαό ήταν και ο φιλανθρωπικός της χαρακτήρας. Βοηθούσε τους φτωχούς και χάριζε συχνά μέρος της περιουσίας της σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη.Είχε κερδίσει το σεβασμό και την αγάπη όλων χάρη στο μεγαλείο της προσωπικότητάς της.Πολλοί ήταν οι άνθρωποι που την ερωτεύτηκαν και θέλησαν να την κάνουν γυναίκα τους.

Συγκεκριμένα, ο θρύλος της αναφέρει πως όταν έφτασε σε ηλικία γάμου, τουλάχιστον 150 μνηστήρες από τα γύρω βασίλεια την διεκδίκησαν.Από αυτούς που απέρριψε, οι 13 δεν το άντεξαν και αποφάσισαν να δώσουν τέλος στη ζωή τους.

Τελικά ο εκλεκτός της καρδιάς της ήταν ο βασιλιάς της Περσίας Nasser al-Din Shah Qajar ο οποίος είχε και πολλές άλλες γυναίκες καθώς η παράδοση και η θρησκεία τους το επέτρεπε.Παρόλα αυτά η Ανίς ήταν η αγαπημένη του σύζυγος και είχε την πρωτοκαθεδρία σε σχέση με τις υπόλοιπες.
Από κάτω ακολουθούν φωτογραφίες της περιζήτητης αυτής πριγκίπισσας. Το ηθικό δίδαγμα της είναι πως η εξωτερική εμφάνιση δε μετράει.Ο εσωτερικός πλούτος και η ομορφιά της καρδιάς είναι αυτά που κάνουν έναν άνθρωπο ωραίο και αξιαγάπητο.


     
 
 
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Φράνσις Ντρέικ: Οι Άγγλοι επιτίθενται στις Ισπανικές αποικίες του Νέου Κόσμου και πραγματοποιούν τον Δεύτερο Περίπλου της Γης


Το 1558, με την ενθρόνιση της μοναχοκόρης του Βασιλιά Ερρίκου του Εβδόμου της Αγγλίας, Ελισάβετ, αρχίζει η περίφημη Ελισαβετιανή Εποχή ή αλλιώς η Χρυσή Εποχή της Αγγλίας. Στην χώρα θα ανθίσουν οι τέχνες με εμβληματικότερη μορφή  εκείνη του σπουδαίου θεατρικού συγγραφέα, Σαίξπηρ. Μέχρι τότε, οι προσπάθειες των Άγγλων υπό την Βασιλεία του Ερρίκου να αναζητήσουν τις δικές τους αποικίες στην Αμερική, εμποδίζονταν και ανακόπτονταν από τους Ισπανούς οι οποίοι είχαν αρχίσει ήδη να εξαπλώνονται και στις νότιες ακτές της Βόρειας Αμερικής. Η εμφάνιση όμως του Φράνσις Ντρέικ, θα αλλάξει τις ισορροπίες και θα σηματοδοτήσει μια νέα εποχή στην ναυτική Ιστορία των Άγγλων.


   Ο Φράνσις Ντρέικ, γεννήθηκε στην Αγγλία, το 1540 στο Τάβιστοκ του Ντέβον. Στα είκοσι δύο του χρόνια, ακολούθησε τον ξάδελφο του Τζον Χόκινς, ταξιδεύοντας για πρώτη φορά προς την Αμερική μέσω της Σιέρα Λεόνε όπου ο Χόκινς, αιχμαλώτιζε Αφρικανούς για να τους πουλήσει στους Ισπανούς αποίκους της Αμερικής, ως σκλάβους. Το 1568,  σε ένα επόμενο ταξίδι του Χόκινς στην Αμερική όπου συμμετείχε και πάλι ο Ντρέικ, έχοντας μεταφέρει 400 σκλάβους από την Αφρική, τα εφτά πλοία του Χόκινς είχαν αγκυροβολήσει στις ακτές του Μεξικό, εκεί που σήμερα βρίσκεται η πόλη της Βερακρούζ. Εκείνη την περίοδο, στην περιοχή είχε ξεσπάσει μια εξέγερση των αποίκων οι οποίοι ήθελαν να αποσχιστούν από την Ισπανία. Τότε, ο Βασιλιάς της Ισπανίας Φίλιππος ο Δεύτερος, έστειλε μια αρμάδα για να καταστείλει την εξέγερση. Η Ισπανική αρμάδα όμως, επιτέθηκε και στα Αγγλικά πλοία βυθίζοντας δύο και αιχμαλωτίζοντας άλλα τρία. Ο Χόκινς και ο Ντρέικ, κατάφεραν να διαφύγουν με τα υπόλοιπα δύο και να επιστρέψουν στην Αγγλία.


  Στις 24 Μαΐου του 1572, ο Ντρέικ, με τα πλοία Πάσα (Pascha) και Σουάν (Swan) και 73 άνδρες, απέπλευσε από το Πλύμουθ με προορισμό τις ακτές του Παναμά για να καταλάβει τον οικισμό, Νόμπρε δε Διός (Nombre de Dios). Εκεί, οι Ισπανοί συγκέντρωναν τον χρυσό που έφτανε από τις αποικίες τους στο Περού και τον έστελναν στην Ισπανία. Σε μία αιφνιδιαστική επίθεση, οι Άγγλοι, κατάφεραν να καταλάβουν τον οικισμό μαζί με τον χρυσό που ήδη είχε συγκεντρωθεί εκεί. Η ποσότητα όμως, ήταν τόσο μεγάλη που δεν χωρούσε στα πλοία του Ντρέικ. Γι’ αυτό, φόρτωσε όση ποσότητα μπορούσε και τον υπόλοιπο χρυσό τον έκρυψε θάβοντας τον στην γη, για να μην τον βρουν οι Ισπανοί μέχρι να έρθουν τα επόμενα πλοία των Άγγλων για να τον φορτώσουν. Έπειτα, ο Ντρέικ επέστρεψε στην Αγγλία. Η Ελισάβετ, ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα, ανέθεσε στον Ντρέικ την επόμενη αποστολή. Αυτή ήταν, η επίθεση κατά των Ισπανικών αποικιών στις Αμερικάνικές ακτές του Ειρηνικού.  

  Στις 13 Δεκεμβρίου του 1577, ο Ντρέικ απέπλευσε και πάλι από το Πλύμουθ με το πλοίο “Πέλικαν" (Pelican), τέσσερα ακόμα πλοία και 164 άνδρες. Περνώντας από τα νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου, κατέλαβε ένα Πορτογαλικό εμπορικό πλοίο το οποίο πρόσθεσε στον στόλο του χρησιμοποιώντας την εμπειρία του πλοίαρχου του ώστε να φτάσει στις ακτές της Βραζιλίας. Όσο όμως τα πλοία κατευθυνόντουσαν νότια, μια σειρά από γεγονότα, θα αποδυναμώσουν την αποστολή. Οι άγριες καταιγίδες που συνάντησαν έχοντας μπει στον χειμώνα του νοτίου ημισφαιρίου, είχαν ως συνέπεια δύο από τα πλοία της αποστολής να υποστούν σοβαρές ζημιές ώστε να μην μπορούν να συνεχίσουν το ταξίδι αναγκάζοντας τον Ντρέικ να τα βυθίσει. Εν τω μεταξύ, οι επιθέσεις από τους ιθαγενείς κατά τις προσεγγίσεις τους στις ακτές και οι διακρίσεις που γινόντουσαν μεταξύ των ανδρών της αποστολής, είχαν δημιουργήσει διχόνοια στα πληρώματα με αποτέλεσμα, ο Ντρέικ να αποκεφαλίσει έναν από τους αξιωματικούς για παρακίνηση ανταρσίας. Τον Ιούνιο του 1578, τα πλοία έφτασαν στον κόλπο του Σαν Χουλιάν. Εκεί, ο Ντρέικ έκαψε το Πορτογαλικό πλοίο καθώς τα ξύλα του είχαν σαπίσει. 
Το πλοίο του Ντρέικ περνά από τον Πορθμό του Μαγγελάνου. 
  Συνεχίζοντας το ταξίδι, τα τρία πλοία που είχαν απομείνει, έφτασαν στον Πορθμό του Μαγγελάνου και τον διέπλευσαν. Όταν βγήκαν όμως στον Ειρηνικό Ωκεανό, ξέσπασε μια ισχυρή καταιγίδα, που είχε ως συνέπεια ένα πλοίο να εξαφανιστεί και ένα να εγκαταλείψει την αποστολή επιστρέφοντας στην Αγγλία. Αυτό όμως, δεν πτόησε τον Ντρέικ.  Το μετονόμασε από “Πέλικαν” σε “Γκόλντεν Χάιντ” και συνέχισε το ταξίδι του. Πλέοντας βόρεια και κατά μήκος των σημερινών ακτών της Χιλής, επιτέθηκε σε Ισπανικές αποικίες και κατέλαβε ισπανικά πλοία, αποσπώντας, τους κατά πολύ ακριβέστερους χάρτες τους. Φτάνοντας στο Περού, κατέλαβε ένα Ισπανικό πλοίο το οποίο ήταν φορτωμένο με χρυσό. Εκεί, έμαθε για ένα ακόμα Ισπανικό πλοίο φορτωμένο με χρυσό και ασήμι, το οποίο είχε αναχωρήσει προς τον Ειρηνικό Ωκεανό με προορισμό της Φιλιππίνες. Ο Ντρέικ, το πρόλαβε και το κατέλαβε, συνεχίζοντας τις επιθέσεις και τις λεηλασίες σε Ισπανικές αποικίες και πλοία, μέχρι και τις ακτές του Μεξικό. Το πλοίο του όμως, είχε ήδη υποστεί αρκετές φθορές από τις μάχες και έπρεπε να βρει κάποιο καταφύγιο για να το επισκευάσει. 

   Στις 17 Ιουνίου, ο Ντρέικ έφτασε στις ακτές της Καλιφόρνια σε μία περιοχή που οι Ισπανοί δεν είχαν ακόμη εξαπλωθεί. Ονόμασε την περιοχή Νέα Αλβιώνα κατοχυρώνοντας την στην Αγγλία και αφού προχώρησε στις απαραίτητες επισκευές, αναχώρησε από εκεί στις 23 Ιουλίου και συνέχισε πλέοντας προς τον Ειρηνικό Ωκεανό. Μερικούς μήνες αργότερα, έφτασε στα νησιά Μολούκες από όπου και προμηθεύτηκε μπαχαρικά. Από εκεί, περνώντας νότια της Ιάβα για να αποφύγει τα στενά της Μαλάκκα τα οποία έλεγχαν οι Πορτογάλοι, διέσχισε τον Ινδικό Ωκεανό φτάνοντας στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας συνεχίζοντας προς την Αγγλία. Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1580, ο Ντρέικ επέστρεψε στο Πλύμουθ. Από τα πέντε πλοία που είχαν ξεκινήσει πριν σχεδόν τρία χρόνια, επέστρεψε το ένα και από τους 164 άνδρες, οι 59. Τα πολύτιμα φορτία των μπαχαρικών και των λάφυρων που έφερε στην Αγγλία, ικανοποίησαν την Ελισάβετ η οποία τίμησε και αντάμειψε τον Ντρέικ. Οι Άγγλοι, έχοντας διαπιστώσει και οι ίδιοι το μέγεθος του χρυσού που υπάρχει στην Αμερική, ήταν πια αποφασισμένοι να διεκδικήσουν και εκείνοι από τον πλούτο της νέας ηπείρου. 

Παγκόσμιος χάρτης της εποχής που απεικονίζει την διαδρομή του Ντρέικ.
   Το 1585, ο Ντρέικ με μια Αγγλική πολεμική αρμάδα, έφτασε στις ακτές της Κολομβίας, λεηλατώντας τα Ισπανικά λιμάνια της Καρταγένα και του Σάντο Ντομίνγκο και, κατά τον γυρισμό του στην Αγγλία, κατέλαβε το ισπανικό φρούριο του Αγίου Αυγουστίνου στην Φλόριντα.  Τα γεγονότα αυτά, ήταν αρκετά για να προκαλέσουν τον Βασιλιά της Ισπανίας Φίλιππο τον Δεύτερο, και να προετοιμάσει την εισβολή των Ισπανών στην Αγγλία. Μαθαίνοντας όμως οι Άγγλοι τις προθέσεις του Φιλίππου, ο Ντρέικ, προχώρησε σε αιφνιδιαστική επίθεση κατά των λιμανιών της Λα Κορούνια και του Καδίθ, καταστρέφοντας συνολικά 37 Ισπανικά πλοία, αναγκάζοντας τον Φίλιππο να καθυστερήσει την εισβολή. Στις 29 Ιουλίου του 1588, ο Φίλιππος έστειλε τον Ισπανικό στόλο να επιτεθεί στην Αγγλία. Οι Άγγλοι όμως, με τον Ντρέικ υποναύαρχο, απέκρουσαν την επίθεση προξενώντας σημαντικές καταστροφές στον Ισπανικό στόλο. 

Χάρτης που απεικονίζει την επίθεση του Ντρέικ κατά των Ισπανών στην Φλόριδα 
  Ο Ντρέικ, πέθανε το 1596 από δυσεντερία στο Πόρτο Μπέλο του Παναμά, μετά από αποτυχημένη προσπάθεια να καταλάβει το Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο. Κατάφερε να πραγματοποιήσει τον δεύτερο περίπλου της Γης έχοντας γίνει όμως ο πρώτος θαλασσοπόρος που κατάφερε να τον διευθύνει εξ ολοκλήρου αφού στον πρώτο περίπλου, ο Μαγγελάνος σκοτώθηκε κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Το Πέρασμα του Ντρέικ που βρίσκεται μεταξύ του νότιου άκρου της Νότιας Αμερικής και της Ανταρκτικής, αν και έχει το όνομα του, ο Ντρέικ δεν το είχε ανακαλύψει ποτέ. 

Το άγαλμα του Ντρέικ στο Πλίμουθ της Αγγλίας.


Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Ο παγκόσμιος χάρτης του Ερατοσθένη - Έτσι έβλεπε τη Γη το 220 π.Χ

Ο μαθηματικός Ερατοσθένης ήταν και εξέχων χαρτογράφος. Γεννήθηκε το 276 π.Χ στην Κυρηναϊκή(Λιβύη), έζησε, εργάστηκε και πέθανε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Ήταν ο πρώτος που ενσωμάτωσε παραλλήλους και μεσημβρινούς μέσα στις χαρτογραφικές απεικονίσεις του -κατανοούσε συνεπώς ότι η γη είναι σφαιρική.

Ο χάρτης που βλέπετε αντανακλά το πώς 'έβλεπε' τον κόσμο. 

Συνοπτικά: ήταν ο πρώτος που υποστήριξε ότι η Γη είναι σφαιρική, θεωρούσε ότι βρίσκεται στο κέντρο του Σύμπαντος. Διατύπωσε την υπόθεση ότι είναι δυνατό να ταξιδέψουμε κατά μήκος μιας γεωγραφικής παράλληλου ξεκινώντας από την Ιβηρική και να φτάσουμε έως την Ινδία, διαπλέοντας τον Ατλαντικό Ωκεανό.

Ο χάρτης έγινε viral στο Reddit από τον χρήστη gaiusantonius.

BFJS5pKgz7qbl25moZ1nc1HyoEe5a2Rrad1nVkprh o



via

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Βίγια, Πάντσο: Ο θρυλικός αντάρτης


Ο θρύλος του Εμιλιάνο Ζαπάτα και του Πάντσο Βίγια

Μετά την ανατροπή και τον μαρτυρικό θάνατο του Φρανσίσκο Μαντέρο, στις 22 Φεβρουαρίου 1913, ο στρατηγός Χουέρτα αυτοανακηρύχτηκε πρόεδρος του Μεξικού. Ο Εμιλιάνο Ζαπάτα με τους οπαδούς του έφτασε ως τα περίχωρα της Πόλης του Μεξικού. Ο Χουέρτα του πρότεινε να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Ο Ζαπάτα αρνήθηκε.

Τον ίδιο καιρό, ο Πάντσο Βίγια γύρισε στο Βόρειο Μεξικό, συμμάχησε με τον Βενουστιάνο Καράντζα (Carranza, 1859 – 1920) και δημιούργησε μια εκτεταμένη ελεύθερη περιοχή που ονομάστηκε «Division del Norte» (Περιφέρεια του Βορρά). Τον Δεκέμβριο του 1913, ο Βίγια κήρυξε επανάσταση εναντίον του δικτάτορα και αυτονομήθηκε στην περιοχή του.

Τον Ιούνιο του 1914, σε αποφασιστική μάχη, ο Πάντσο Βίγια και ο Βενουστιάνο Καράντζα, με στρατηγό τον Ομπρεγκόν, οδήγησαν τις δυνάμεις τους στη νίκη. Οι δυο τους μπήκαν θριαμβευτές στην Πόλη του Μεξικού. Ο Χουέρτα προτίμησε να το σκάσει στο εξωτερικό. Ο Καράντζα ανέλαβε την ηγεσία της χώρας και ο Βίγια γύρισε στα μέρη του.

Από τον Νότο, ο Ζαπάτα κάλεσε τους οπαδούς της καθιέρωσης συντάγματος να αποδεχτούν το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμά του (σχέδιο αγιάλα), προειδοποιώντας ότι θα συνεχίσει τον αγώνα του ως την πλήρη δικαίωση. Ο Καράντζα απάντησε συγκαλώντας συνέλευση όλων των επαναστατών ηγετών τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου (1914).

Ο Πάντσο Βίγια αρνήθηκε να εγκαταλείψει τον Βορρά, θεωρώντας εχθρική περιοχή την Πόλη του Μεξικού, όπου θα γινόταν η συνάντηση. Ο Καράντζα πρότεινε άλλη, ασφαλέστερη περιοχή. Πήγαν εκεί και οι Βιγίστας και οι Ζαπατίστας και βρέθηκε να έχουν την πλειοψηφία. Συμμάχησαν και πρότειναν προσωρινό πρόεδρο κοινής εμπιστοσύνης. Ο Καράντζα τον απέρριψε. Η κυβέρνησή του μεταφέρθηκε στη Βέρα Κρουζ.

Ο εμφύλιος ξέσπασε ανάμεσα στους οπαδούς του Καράντζα από τη μια και τους οπαδούς των Βίγια και Ζαπάτα από την άλλη. Αυτή τη φορά, ο Εμιλιάνο Ζαπάτα διέθετε στρατό από 25.000 πειθαρχημένους αγρότες πολεμιστές. Ήταν ο «στρατός για την απελευθέρωση του Νότου». Τον Νοέμβριο, κατέλαβε την Πόλη του Μεξικού γι’ άλλη μια φορά. Οι αστοί έβλεπαν με μεγάλη τους έκπληξη τους οπλισμένους αγρότες να μοιράζουν τρόφιμα και κρασί αντί να λεηλατούν τα σπίτια των πλουσίων και να βιάζουν τις γυναίκες τους.

Ο Πάντσο Βίγια κατέφθασε δυο βδομάδες αργότερα. Ζαπάτα και Βίγια συνεδρίασαν στο κυβερνείο της πρωτεύουσας και συμφώνησαν στην ανάγκη ο πρόεδρος της χώρας να αναδειχτεί με δημοκρατικές διαδικασίες. Κι ακόμα, ο Πάντσο Βίγια υιοθέτησε το σχέδιο αγιάλα του Ζαπάτα.
Ο Καράντζα βρέθηκε να ελέγχει το Κεντρικό Μεξικό, με τον Βίγια αυτονομημένο στον Βορρά και τον Ζαπάτα στον Νότο. Ανακηρύχθηκε προσωρινός πρόεδρος και διέταξε τον στρατηγό του, Αλβάρο Ομπρεγκόν (Obregon, 1880 – 1928), να κινηθεί εναντίον του Βίγια. Τον Απρίλιο του 1915, δόθηκε η αποφασιστική μάχη. Ο Ομπρεγκόν έχασε το δεξί του χέρι.

Ο Βίγια τη μάχη. Γύρισε στα βουνά του Βορρά και συνέχισε το αντάρτικο. Θεωρώντας όχι άδικα ότι πίσω από την ήττα του κρύβονταν οι Αμερικανοί, άρχισε να χτυπά κάθε τι που αντιπροσώπευε τα αμερικανικά συμφέροντα στο Μεξικό. Στη φάση αυτή, 17 Αμερικανοί εκτελέστηκαν στη Σάντα Ιζαμπέλ. Τον Ιανουάριο του 1916, μπήκε στο Νέο Μεξικό, λεηλάτησε την πόλη Κολόμπους και σκότωσε άλλους 17.

Τον ίδιο καιρό, ο Εμιλιάνο Ζαπάτα στερέωνε την κρατική υπόσταση του Νότου. Δημιούργησε αγροτικές επιτροπές που ανέλαβαν να υλοποιήσουν το πρόγραμμα αναδιανομής της γης, επιβλέποντας προσωπικά τις εργασίες τους ώστε να μην υπάρξει περίπτωση μεροληψίας, ίδρυσε αγροτική τράπεζα που παρείχε χαμηλότοκα δάνεια στους αγρότες και οργάνωσε τη βιομηχανία ζάχαρης σε συνεταιριστική βάση.

Τον Απρίλιο του 1915, την ώρα που ο Βίγια μαχόταν με τον Ομπρεγκόν, στα μέρη του Ζαπάτα κατέφθασε προσωπικός απεσταλμένος του προέδρου των ΗΠΑ, Ουίλσον. Ο Ζαπάτα έβαλε την αναγνώρισή του από τις ΗΠΑ ως προϋπόθεση για την έναρξη συνομιλιών. Όμως, ο Ουίλσον είχε ήδη αναγνωρίσει τον Καράντζα. Και είχε στείλει στρατό εναντίον του Βίγια, σε αντίποινα για την επίθεση στο Νέο Μεξικό.

Η αμερικανική εκστρατεία στα εδάφη του Βορρά απέτυχε. Παρά τη νίκη του Ομπρεγκόν, ο Καράντζα δεν μπορούσε να τα ελέγξει, ενώ ο λαός έβλεπε τον λυτρωτή του στο πρόσωπο του Πάντσο Βίγια και σε κάθε περίπτωση τον βοηθούσε. Κι ακόμα, οι άνδρες του Βίγια ήξεραν το έδαφος πιθαμή προς πιθαμή, ενώ για τους Αμερικανούς ήταν άγνωστο. Αναγκάστηκαν να επιστρέψουν άπρακτοι.

Η δολοφονία του Ζαπάτα

Παράλληλα με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, ο Καράντζα ετοίμαζε νέο σύνταγμα. Έδινε στον πρόεδρο δικτατορικές εξουσίες και στην κυβέρνηση το δικαίωμα να απαλλοτριώνει εδάφη των μεγαλοκτηματιών υπέρ των ακτημόνων. Προχώρησε σε εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό επίπεδο αλλά απέφυγε τη μετωπική σύγκρουση στον κοινωνικό τομέα. Παρ’ όλα αυτά, το σύνταγμα προστάτευε τα δικαιώματα των εργαζομένων, επέβαλε τον χωρισμό κράτους και εκκλησίας, διέτασσε την απαλλοτρίωση των εκκλησιαστικών τσιφλικιών και εθνικοποιούσε τις πετρελαιοπηγές.
Το σύνταγμα εγκρίθηκε αρχές του 1917. Προκηρύχθηκαν προεδρικές εκλογές. Την 1η Μαΐου του 1917, ο Καράντζα εκλέχτηκε πρώτος συνταγματικός πρόεδρος του Μεξικού. Παρέλαβε χάος κι έπρεπε να δημιουργήσει κράτος.

Την εποχή αυτή, ένας Αμερικανός δημοσιογράφος περιόδευσε τις περιοχές που έλεγχε η συνταγματική κυβέρνηση και εκείνες του Νότου που ελέγχονταν από τις δυνάμεις του Ζαπάτα. Στη σειρά άρθρων που δημοσίευσε, χαρακτήρισε το κράτος του Καράντζα ζώνη αναρχίας σε αντίθεση με την περιοχή των Ζαπατίστας, για την οποία έγραψε ότι αποτελούσε «μοντέλο αληθινής κοινωνικής επανάστασης». Για τον Εμιλιάνο Ζαπάτα ήταν η δικαίωση. Όχι όμως για τους Αμερικανούς που είχαν χάσει την επιρροή τους στον Νότο και για τον Καράντζα που έβλεπε ότι η επιλογή της μη αντιπαράθεσης με τα οργανωμένα συμφέροντα τον απομάκρυνε όλο και περισσότερο από τον λαό που τον είχε στηρίξει. Στον Βορρά, ο Πάντσο Βίγια εξακολουθούσε τη δράση του αλλά για τον Καράντζα δεν αποτελούσε πρόβλημα. Κυρίως, τον ενοχλούσαν οι συγκρίσεις με τον Ζαπάτα, στον οποίο στρέφονταν οι ελπίδες των κατατρεγμένων. Και τον οποίο με τίποτα δεν μπορούσαν να νικήσουν οι κυβερνητικές δυνάμεις.

Μια και δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα στα πεδία των μαχών, ο στρατηγός του Καράντζα που πολεμούσε τους Ζαπατίστας, προχώρησε σε άλλες πρακτικές: Ο συνταγματάρχης του, Ιησούς Γκουαγιάρντο, προσποιήθηκε ότι ήθελε να περάσει στην πλευρά του Ζαπάτα μαζί με όλο του το στράτευμα. Έστειλε σημείωμα ζητώντας του μυστική συνάντηση σε μια έπαυλη, στο Μορέλος.
Ήταν 10 Απριλίου του 1919, όταν ο Εμιλιάνο Ζαπάτα με λίγους άνδρες έφτασε στον τόπο της συνάντησης. Κρυμμένοι οπαδοί του Καράντζα του είχαν στήσει ενέδρα. Ο Εμιλιάνο Ζαπάτα, ο θρύλος του Μεξικού, έπεσε νεκρός από τις δολοφονικές σφαίρες.

Η ώρα του Ομπρεγκόν

Σε σύντομο διάστημα, ο Καράντζα έλεγξε τον Νότο. Επιδόθηκε στην οργάνωση του κράτους, το οποίο κράτησε την ουδετερότητά του στον Παγκόσμιο πόλεμο, αλλά προσπάθησε να επιβάλει διάδοχό του κάποιον που μόνον αυτός ήθελε και αποπειράθηκε να χτυπήσει το εργατικό κίνημα το οποίο από το δικό του σύνταγμα προστατευόταν. Τον Απρίλιο του 1920, έστειλε τον στρατό να καταστείλει μια απεργία σιδηροδρομικών.

Ο παλιός υποστηρικτής του, Ομπρεγκόν, ηγήθηκε επανάστασης που αμέσως επικράτησε. Ο Καράντζα το έσκασε από την Πόλη του Μεξικού και, με λίγους πιστούς του καβαλάρηδες, πήρε τα βουνά, προσπαθώντας να φτάσει στο προπύργιό του, τη Βέρα Κρουζ. Τον πρόλαβαν τη νύχτα 20 προς 21 Μαΐου και τον σκότωσαν.

Ένας προσωρινός πρόεδρος ανέλαβε να οδηγήσει τη χώρα σε προεδρικές εκλογές. Έγιναν την 1η Δεκεμβρίου του 1920 με νικητή τον Ομπρεγκόν. Ο 40χρονος νέος πρόεδρος ήταν δημοφιλής από τον καιρό της επανάστασης εναντίον του Ντιάζ. Στα νιάτα του, είχε δουλέψει εργάτης στην πόλη αλλά και στα χωράφια και είχε ενστερνιστεί τις μεταρρυθμιστικές ιδέες. Υποστήριξε τον Μαντέρο και ήταν αυτός που κατέστειλε το πραξικόπημα του Ορόζκο.

Κι ακόμα, είχε παλέψει εναντίον του δικτάτορα Χουέρτα και είχε βοηθήσει τον Καράντζα να τον ανατρέψει, κυριεύοντας την Πόλη του Μεξικού το 1914. Τον είχε βοηθήσει και εναντίον του Πάντσο Βίγια, τον οποίο νίκησε στη μάχη του 1915, όταν έχασε το δεξί χέρι του. Την περίοδο εκείνη, σε κάθε περιοχή που κυρίευε, επέβαλλε φιλεργατικούς κανόνες και περιορισμούς στην εκκλησία. Ο ίδιος ήταν η ψυχή του συντάγματος του 1917. Μετά την εκλογή του Καράντζα, αποσύρθηκε στο κτήμα του, στη Σονόρα.

Με θλίψη παρακολουθούσε τη διολίσθησή του στην αντίδραση. Η επέμβασή του, το 1920, υπήρξε καταλυτική. Κι αμέσως μετά την εκλογή του, πρότεινε στον Πάντσο Βίγια αμνηστία με την προϋπόθεση ότι θα καταθέσει τα όπλα και θα ζήσει του λοιπού σε αγρόκτημα που το κράτος του παραχωρούσε. Ο Πάντσο Βίγια δέχτηκε. Δυόμισι χρόνια αργότερα, στις 20 Ιουνίου του 1920, «άγνωστοι» τον δολοφόνησαν στο αγρόκτημά του.

Η άνοδος του Αλβάρο Ομπρεγκόν στην εξουσία σήμανε το τέλος του δεκάχρονου εμφύλιου πολέμου στο Μεξικό, αν και δεν έλειψαν οι απόπειρες για πραξικοπήματα. Νομιμοποίησε τα αγροτικά και εργατικά συνδικάτα, προχώρησε σε εκτεταμένη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, εθνικοποίησε πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας και εκμηδένισε την πολιτική δράση της εκκλησίας αλλά υποχρεώθηκε να άρει το κρατικό μονοπώλιο στο πετρέλαιο, επιστρέφοντας τις μετοχές των Αμερικανών που ο Καράντζα είχε εθνικοποιήσει.

Ήταν το αντάλλαγμα για να τον αναγνωρίσουν και να τον αφήσουν ήσυχο οι Ηνωμένες Πολιτείες. Πήρε τις εκλογές του 1924 και του 1928. Γιορτάζοντας με φίλους την τελευταία εκλογική νίκη του, δολοφονήθηκε από καθολικό που τον κατηγορούσε για διώξεις εναντίον της εκκλησίας. Ήταν 17 Ιουλίου του 1928.

via
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Ο «μυστηριώδης Έλληνας» έμπορος όπλων που ήταν πίσω από κάθε πόλεμο των αρχών του 20ού αιώνα

Διαπλεκόμενος και πραγματικά πίσω από κάθε μεγάλο πολιτικό και πολεμικό γεγονός του καιρού του, ο ζάπλουτος έμπορος όπλων Βασίλι Ζαχάρωφ, ο «έμπορος του θανάτου», κατάφερε να παρασημοφορηθεί 298 φορές για την ειρηνιστική του δράση!

Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο δε, θεωρούνταν ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου με τεράστια επιρροή στις κυβερνήσεις της Δύσης. Οι Γάλλοι έσπευσαν εξάλλου να του απονείμουν το παράσημο του ανώτερου ταξιάρχη της Λεγεώνας της Τιμής και οι Άγγλοι να τον χρίσουν ιππότη του Μεγαλόσταυρου του Μπαθ. Και όχι μόνο γιατί λειτουργούσε ως κατάσκοπός τους!

Έμπορος όπλων, τραπεζίτης, μεγιστάνας του Τύπου και εθνικός ευεργέτης τελικά, ο πολυπράγμων Βασίλειος Ζαχάρωφ κυριάρχησε στο διεθνές πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό στερέωμα της εποχής του διαδραματίζοντας πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλες τις συγκρούσεις από τα τέλη του 19ου αιώνα ως και τη δεκαετία του 1930.

Ο ίδιος έδωσε εξάλλου το δυναμικό «παρών» στις πολεμικές συρράξεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ισπανία, την Ιαπωνία και τη Ρωσία, στον Ελληνο-Τουρκικό Πόλεμο του 1897 και τον Πόλεμο των Μπόερς. Εκεί ήταν ξανά καθ’ όλο τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την έκρηξη της «πυριτιδαποθήκης» των Βαλκανίων.

Μέχρι να γίνει βέβαια ένας από τους σημαντικότερους εμπόρους όπλων του καιρού του, είχε περάσει από πολλά και διάφορα, ως σωστός βίος και πολιτεία. Ο Sir Basil Zaharoff, όπως ήταν γνωστός στην οικουμένη, ήταν πυγμάχος, πυροσβέστης, διερμηνέας, ξεναγός, μπράβος, εμπρηστής, καταχραστής, πλαστογράφος, διαρρήκτης και δραπέτης πριν γίνει έμπορος όπλων, πετρελαιάς, τραπεζίτης, μεγαλοεκδότης και ιδιοκτήτης του καζίνου του Μόντε Κάρλο. Φανερά τουλάχιστον, μιας και στο παρασκήνιο ήταν κατάσκοπος και μέγας φοροφυγάς φυσικά…

Ισότιμος συνομιλητής του Κλεμανσό, του Λόιντ Τζορτζ και του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο ελληνοβουλγαρικής καταγωγής οθωμανός πολίτης έζησε μέσα σε δύο εξαιρετικά ταραγμένους και βίαιους αιώνες, διεκδικώντας τη θέση που του αναλογούσε στον κόσμο.

Έκτοτε το φαινόμενο Ζαχάρωφ ερευνάται από ιστορικούς και μελετητές καθώς ήταν πιθανότατα μεγαλύτερο και από τη ζωή την ίδια. Και σίγουρα από την εποχή που τον εξέθρεψε. Ως έξοχο δείγμα άκρατου καιροσκοπισμού και κυνισμού, επιδίωξε χωρίς όρια και έλεος το κέρδος και την εξουσία, μια οδύσσεια που θα τον εμπλέξει σε απανωτές δολοπλοκίες και συνωμοσίες, θα τον οδηγήσει στην αγκαλιά των μυστικών υπηρεσιών Δύσης και Ανατολής και θα τον φέρει σε στενή επαφή με μεγαλοεπιχειρηματικά συμφέροντα, σχεδιαστές όπλων και πρωθυπουργούς κρατών.

Η ομιχλώδης ιστορική του πολιτεία συνεχίζει να αποτελεί αντικείμενο ιστορικής διερεύνησης, καθώς ήταν μυστικοπαθής και μάλλον χωρίς ιδιαίτερους φίλους και συμπάθειες. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε εξάλλου εντελώς ολομόναχος, αφού και αυτός ο γάμος του με την επί χρόνια ερωμένη του, δούκισσα Ντε Βιλλαφράνκα, μέλους της βασιλικής οικογένειας των Βουρβόνων της Ισπανίας, έλαβε χώρα λίγο πριν πεθάνει.

Ο Ζαχάρωφ έκοψε και έραψε την παγκόσμια ιστορία στα μέτρα του, εξυπηρετώντας πάντα τα ιδιοτελή συμφέροντά του και παραμένοντας μια από τις αινιγματικότερες προσωπικότητες των αρχών του 20ού αιώνα. Ο ρόλος που έπαιξε σε όλες σχεδόν τις πολεμικές συγκρούσεις που προετοίμασαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι αναντίρρητος, αν και μας διαφεύγει η πραγματική του εμπλοκή, πέρα φυσικά από το γεγονός ότι πουλούσε όπλα σε όλους.

Εξίσου ελέγχεται από την ιστορική έρευνα και ο καθοριστικός ρόλος του στην απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη το 1919, έχοντας εκχωρήσει τεράστια πραγματικά ποσά στον Βενιζέλο για την υλοποίηση της Μεγάλης Ιδέας. Διαβαθμισμένα έγγραφα που δόθηκαν στη δημοσιότητα το 2005 από το Foreign Office αποκαλύπτουν εξάλλου ότι λειτουργούσε εδώ και χρόνια ως πράκτορας της Βρετανίας, προσπαθώντας να οδηγήσει την Ελλάδα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με τις δυνάμεις της Αντάντ.

Η ζωή του ήταν το λιγότερο μυθιστορηματική και πώς θα μπορούσε εξάλλου να συμβεί διαφορετικά για τον άνθρωπο που ξεκίνησε τον βίο του ως φτωχοδιάβολος για να καταλήξει μεγαλέμπορος όπλων, τραπεζίτης, μεγιστάνας του Τύπου και ιδιοκτήτης καζίνο, ναυπηγείων και πετρελαϊκών;
Παρά το γεγονός ότι έζησε ως σκοτεινή μορφή στο περιθώριο των μεγάλων πολιτικών αποφάσεων, παρασημοφορήθηκε από όλους, έλαβε ως ευεργέτης τέσσερις υπηκοότητες (οθωμανική, ελληνική, αγγλική και γαλλική), διέθετε ανεξάντλητη ελευθερία κινήσεων και συνομιλούσε με τους μεγαλύτερους ηγέτες του καιρού.

Το μεγαλύτερό του κληροδότημα στον κόσμο έμελλε βέβαια να είναι το διαβόητο «Σύστημα Ζαχάρωφ»: εφαρμόζοντας τη διαφθορά, τη διαπλοκή και την προπαγάνδα κυβερνητικών και διπλωματικών κύκλων, έκανε εμπόριο με κάθε πλευρά του νομίσματος. Όταν πούλησε, για παράδειγμα, στην Ελλάδα ένα υποβρύχιο Nordenfelt, παρουσίασε κατόπιν την αγορά αυτή στην Τουρκία ως τρανή πολεμική απειλή, με αποτέλεσμα να πουλήσει δύο υποβρύχια στους Τούρκους!
Και μετά πήγε στους Ρώσους, τους είπε ότι Έλληνες και Τούρκοι εξοπλίζονται για πόλεμο στη θάλασσα, δημιούργησε θερμό κλίμα στα νότια του Εύξεινου Πόντου και πούλησε και σε αυτούς άλλα δύο υποβρύχια.

Το φαινόμενο Ζαχάρωφ είχε πάντως και μια πατριωτική πλευρά που δύσκολα θα αμφισβητηθεί. Αυτός εξόπλισε το θωρηκτό «Αβέρωφ», αυτός χρηματοδότησε τη Μικρασιατική Εκστρατεία, αυτός περιέθαλψε τους πρόσφυγες όταν η εκστρατεία μετατράπηκε σε εθνική καταστροφή και πάλι αυτός έκανε πολλά και διάφορα για τον τόπο του, έστω και ως υποσημείωση στην όλη δράση του. Αρχεία, διαβαθμισμένα κρατικά έγγραφα, ιστορικές διατριβές και κάθε λογής πηγή έχουν επιστρατευτεί για να εξηγήσουν τα πώς και τα γιατί του «βασιλιά της πολεμικής βιομηχανίας» που τόσο εντυπωσιακά επηρέασε από το παρασκήνιο τη σύγχρονη ιστορία του πλανήτη…

Πρώτα χρόνια

zaxxfaaroooofofofcvovr2

Ο Βασίλειος Ζαχάρωφ (Βασίλειος Ζαχαρίου) γεννιέται πιθανότατα στις 6 Οκτωβρίου 1849 στα Μούγλα της Μικράς Ασίας από έλληνα πατέρα και μητέρα βουλγαρικής καταγωγής. Σίγουρος δεν είναι πάντως κανείς, καθώς το μυστήριο γύρω από την καταγωγή και τη ζωή του το καλλιέργησε ο ίδιος περισσότερο από καθετί άλλο.

Η φαμίλια με τα τέσσερα παιδιά, που ονομαζόταν Ζαχαρίου, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη όπου ζούσαν όταν ξέσπασαν οι ανθελληνικοί διωγμοί του 1821, ως αντίποινα στην επανάσταση των ραγιάδων, και κατέφυγε στη Ρωσία. Εκεί θα αλλάξει το επίθετό της στο ρωσόφωνο Ζαχάρωφ και θα επιστρέψει χρόνια αργότερα στην Τουρκία, βρίσκοντας νέο σπίτι στα Μούγλα, όπου και θα γεννηθεί ο Βασίλειος.

Το 1855 οι Ζαχάρωφ επιστρέφουν στην Κωνσταντινούπολη, αν και πια ο υφασματέμπορος πατέρας πνέει τα λοίσθια οικονομικά. Με βοήθημα ενός οικογενειακού φίλου, ο μικρός Βασίλης γράφεται στην Αγγλική Σχολή, την οποία θα εγκαταλείψει ωστόσο σύντομα καθώς εντωμεταξύ ο πατέρας πτωχεύει και αυτός πρέπει να βγει στη βιοπάλη.

Κάνει τον πυροσβέστη και μετά τον ξεναγό, καθώς κουτσομιλάει μερικά αγγλικά. Από τη δουλειά του ως διερμηνέας και ξεναγός και μέσω της επαφής με τους τουρίστες της Πόλης, μαθαίνει τελικά καλά αγγλικά και γαλλικά, αν και όσα βγάζει δεν φτάνουν για να τραφεί η πολυμελής φαμίλια.

zaxxfaaroooofofofcvovr5

Κι έτσι περνά από πολλές δουλειές του ποδαριού, όχι νόμιμες όλες τους. Ως άνθρωπος της πιάτσας, πάει κάποια στιγμή να δουλέψει στο υφασματάδικο του θείου του, στο οποίο δίνει νέα πνοή. Ο θείος υπόσχεται να τον κάνει συνέταιρο, αργότερα όμως το παίρνει πίσω. Εξαγριωμένος από την προδοσία, ο Βασίλης βάζει καλό χέρι στο ταμείο και τα μαζεύει το 1866 για Αγγλία μεριά. Σύντομα θα πέσει στα χέρια της λονδρέζικης αστυνομίας ως κλέφτης και καταχραστής και θα περάσει αρκετούς μήνες στο κρατητήριο.

Κανείς δεν ξέρει πώς κατάφερε να αθωωθεί, λέγεται πάντως πως είχε μαζί του μια ευχαριστήρια επιστολή του θείου του που μιλούσε για συνεταιρισμό, κάτι που θεωρήθηκε τεκμήριο αθωότητας στο δικαστήριο. Αυτό μας λέει τουλάχιστον ο βαθύπλουτος κωνσταντινουπολίτης επιχειρηματίας, πρωθυπουργός κατόπιν της Ελλάδας (1915-1916) και μέντορας του Ζαχάρωφ, Στέφανος Σκουλούδης.

Όπως είπαμε, ο ίδιος ο Ζαχάρωφ προσπαθούσε να κρατήσει τη ζωή του κάτω από ένα πέπλο μυστηρίου, συντηρώντας τον μύθο του «μυστηριώδη Έλληνα», όπως θα γινόταν τελικά γνωστός. Όποια κι αν είναι η αλήθεια για την απαλλαγή του από τις βαριές κατηγορίες, ο Ζαχάρωφ καταφτάνει από το Λονδίνο στην Ελλάδα με μεγάλα όνειρα στα μυαλά του…

Ο νεαρός επιχειρηματίας από την Πόλη

zaxxfaaroooofofofcvovr3

Στην Αθήνα πρωτοήρθε το 1876, κρατώντας ενδεχομένως μέχρι τότε το τιμόνι της επιχείρησης του θείου του στην Αγγλία, αν και πάλι δεν είμαστε σίγουροι. Όπως κι αν έχει, στην Ελλάδα καταφτάνει ως κομψευόμενος δανδής, ένας καλοντυμένος κοσμοπολίτης με εξαιρετικούς τρόπους και μεγάλη γλωσσομάθεια που δεν θα αργήσουν να ανακαλύψουν οι κοσμικοί κύκλοι της Αθήνας.

Ο 27χρονος Ζαχάρωφ γνωρίζεται με τον επίσης Πολίτη Σκουλούδη, τραπεζίτης και διπλωμάτης ακόμα, που τον μπάζει στα μεγαλοαστικά σαλόνια της πρωτεύουσας. Στα αυτιά της άρχουσας τάξης θα φτάσει ωστόσο η κατηγορία του θείου του και ο Βασίλης θα μαζέψει τα μπογαλάκια του και θα φύγει αμέσως από την Αθήνα, καθώς τώρα ήταν δακτυλοδεικτούμενος.

Στην Αγγλία δεν θα παραμείνει για πολύ, καθώς σύντομα μια αθηναϊκή εφημερίδα θα γράψει πως ο Ζαχάρωφ ήταν νεκρός! Και όχι μόνο νεκρός, αλλά τον είχε σκοτώσει ένας δεσμοφύλακας των φυλακών την ώρα που προσπαθούσε να αποδράσει. Ο Βασίλης επιστρέφει στην Ελλάδα για να ζητήσει τον λόγο από τη φυλλάδα και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, χτυπά όμως πραγματική φλέβα χρυσού.

Όπως του είχε υποσχεθεί πως θα τον βοηθούσε οικονομικά, ο Σκουλούδης μεσολαβεί για να γίνει ο Ζαχάρωφ αποκλειστικός αντιπρόσωπος της σουηδικής οπλοβιομηχανίας του Thorsten Nordenfelt σε όλα τα Βαλκάνια! Είμαστε στον Οκτώβριο του 1877 όταν ο Βασίλης θέτει τα θεμέλια της αυτοκρατορίας του.

zaxxfaaroooofofofcvovr7

Παρά την απίστευτη εμπορική επιτυχία που θα γνώριζε τελικά με το εμπόριο όπλο, ο Ζαχάρωφ δεν ασχολήθηκε αποκλειστικά με τα όπλα στην αρχή της καριέρας του. Με το που περνά η Κύπρος σε βρετανική κατοχή το 1878, ο Ζαχάρωφ εμφανίζεται να έχει επιστρέψει στη Βρετανία. Το 1883 θα τον βρούμε να απασχολείται ως μεσίτης πώλησης πλοίων στην Ιρλανδία, όπου στρατολογεί ταυτοχρόνως φτωχές Ιρλανδές για τις φάμπρικες των ΗΠΑ.

Στις οποίες πέρασε ένα καλό κομμάτι της εποχής, αν και δεν είμαστε σίγουροι τι ακριβώς έκανε!

Κάποια στιγμή εμφανίζεται ως πωλητής μιας εταιρίας σιδηροδρομικών εξοπλισμών του Σεν Λούις και το 1885 καμώνεται τον ρωσο-έλληνα πρίγκιπα Ζαχαρία Βασίλειο Ζαχάρωφ για να παντρευτεί μια ζάπλουτη αμερικανή κληρονόμο. Λίγο αργότερα συλλαμβάνεται μάλιστα στο Ρότερνταμ ως δίγαμος, καθώς βρετανός ευγενής τον αναγνωρίζει ως τον εξαφανισμένο σύζυγο μιας γυναίκας από το Μπρίστολ από το 1872!

Είπαμε, πραγματικός βίος και πολιτεία…

Ο «βασιλιάς της πολεμικής βιομηχανίας»

zaxxfaaroooofofofcvovr4

Η χρονική συγκυρία για πωλήσεις όπλων ήταν φυσικά κάτι παραπάνω από ευνοϊκή, καθώς η Συνθήκη του Βερολίνου (1878) για την τύχη της Βουλγαρίας δημιουργούσε νέες και εξόχως έκρυθμες καταστάσεις.

Ο Ζαχάρωφ στάθηκε τυχερός καθώς σύντομα οι πολεμικοί κολοσσοί Nordenfelt και Maxim συγχωνεύτηκαν (1888) και ο αντιπρόσωπος απέκτησε ποσοστά επί των πωλήσεων. Μέσω των διασυνδέσεων που είχε αλλά και της διπλωματίας του, πουλούσε πια όπλα σε όλους! Ο Α’ Σινο-Ιαπωνικός Πόλεμος του 1894, ο ατυχής Ελληνο-Τουρκικός Πόλεμος του 1897 και οι ιμπεριαλιστικές περιπέτειες των λευκών Ευρωπαίων στην Αφρική έφεραν τη σφραγίδα του εμπόρου όπλων Βασίλη Ζαχάρωφ.

Τα κέρδη του είναι τεράστια, όπως και το δίκτυο των γνωριμιών του. Το οποίο αυξάνει με εκθετικούς ρυθμούς μέσω του «Συστήματος Ζαχάρωφ», όπως είπαμε, πουλώντας υποβρύχια σε όλες τις πλευρές και σπέρνοντας τον ίδιο φόβο των εξοπλιστικών προετοιμασιών προς πάσα κατεύθυνση.

Επωφελούμενος από τον πολεμικό πυρετό που ταλαιπωρούσε τόσο τη Βαλκανική Χερσόνησο όσο και άλλες γωνιές του κόσμου, κλείνει νέες και ακόμα πιο επικερδείς συμφωνίες μεγάλης κλίμακας. Ειδικά τα υποβρύχια της Nordenfelt και τα μυδράλια της Maxim φιγουράρουν παντού πια στον κόσμο.

zaxxfaaroooofofofcvovr200

Ο Ζαχάρωφ γίνεται αποκλειστικός αντιπρόσωπος του ομίλου Maxim Nordenfelt Guns and Ammunition Company με ακόμα καλύτερα ποσοστά επί των πωλήσεων. Τη χρονιά μάλιστα του Ελληνικο-Τουρκικού Πολέμου του 1897, κατάφερε να εξασφαλίσει για λογαριασμό της Maxim την αποκλειστική συνεργασία του παλαιότερου οίκου κατεργασίας μετάλλων της Αγγλίας, της Vickers, ενδυναμώνοντας την παρουσία του στον όμιλο αλλά και κρατώντας την αποκλειστική αντιπροσωπεία του βρετανικού κολοσσού στην κατηγορία των πυρομαχικών. Κι έτσι, όταν ξεσπά ο Ρωσο-Ιαπωνικός Πόλεμος του 1904, ο Ζαχάρωφ εξοπλίζει τους Ρώσους με τα πολυβόλα της Maxim, που είναι τώρα φτηνότερα.

Μέχρι το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου, ο έλληνας έμπορος όπλων θα έχει ήδη ασχοληθεί με πολλά και διάφορα, ασίγαστο πνεύμα καθώς είναι. Έχοντας πουλήσει υποβρύχια, αυτόματα όπλα και πυρομαχικά σε Αγγλία, Γερμανία, Ρωσία, Οθωμανική Αυτοκρατορία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιαπωνία και ΗΠΑ, κατέχει πλέον δική του εφημερίδα («Excelsior»), τράπεζα (Union Parisienne) αλλά και το μεγαλύτερο πρακτορείο διανομής Τύπου στην Ελλάδα.

Τώρα μπλέκεται ενεργά με την πολιτική και προωθεί την είσοδο της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, καλώντας τους κυβερνώντας να εγκαταλείψουν την πολιτική της ουδετερότητας. Δεκαετίες αργότερα, και συγκεκριμένα το 2005, θα μάθουμε ότι ό,τι κάνει, το κάνει ως κατάσκοπος των Βρετανών (από τα απόρρητα έγγραφα του Foreign Office των ετών 1873-1939). Ο πατριωτισμός του ωστόσο έχει ήδη φανεί από την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων (1912-1913), όταν χορήγησε χαμηλότοκα δάνεια στο κράτος αλλά και δωρεάν πολεμικό υλικό.

Οι «Times» του Λονδίνου υπολογίζουν μάλιστα την ανιδιοτελή συνεισφορά του προς τους Συμμάχους σε 50 εκατομμύρια στερλίνες, έχοντας ωστόσο βγάλει προφανώς περισσότερα από τον Μεγάλο Πόλεμο. Για τα δάνεια που εκχωρεί στις χώρες της Αντάντ παρασημοφορείται αθρόα και οι Βρετανοί σπεύδουν να τον κάνουν σερ.

Η σχέση του με τη βρετανική κυβέρνηση είναι κάτι παραπάνω από αγαστή: σε απόρρητη επιστολή του προς τον σύνδεσμό του στην Αγγλία αξιώνει από τη βρετανική κυβέρνηση 1,5 εκατ. στερλίνες για να εξαγοράσει, καθώς λέει, 45 έλληνες βουλευτές! Ο βρετανός πρωθυπουργός του δίνει τα χρήματα στις 11 Δεκεμβρίου 1915, με τα οποία εξαγοράζει συνειδήσεις αλλά και ιδρύει τον Εκδοτικό Οίκο των Φιλελευθέρων.

zaxxfaaroooofofofcvovr100

Την επόμενη χρονιά και καθώς η Ελλάδα δεν έχει μπει ακόμα στον Μεγάλο Πόλεμο, ο Ζαχάρωφ αποσπά νέα αγγλο-γαλλική βοήθεια για τις προεκλογικές ανάγκες του Κόμματος των Φιλελευθέρων. Η κυβέρνηση του Βενιζέλου (1917-1920) τον τιμά με το παράσημο του Σταυρού του Σωτήρος.

Μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου, ο Ζαχάρωφ υποστηρίζει ενεργά τον Βενιζέλο στη Μικρασιατική Εκστρατεία, αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να χορηγεί ετησίως 2,5 εκατ. δολάρια υπέρ της Ελλάδας όσο βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση και χρηματοδοτώντας την εκστρατεία των Ελλήνων στη Μικρά Ασία με καντάρια φράγκων. H βοήθειά του συνεχίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της μικρασιατικής καταστροφής, περιθάλποντας πια τους πρόσφυγες. Αποφασιστικός κρίνεται και ο ρόλος του στα διπλωματικά παρασκήνια όσο διαρκούσε το Συνέδριο της Ειρήνης (1919), βοηθώντας τον Βενιζέλο στη μερική ικανοποίηση των εθνικών διεκδικήσεων της χώρας μας.

zaxxfaaroooofofofcvovr300

Πέρα από τις τόσες δωρεές του και άλλες τόσες χορηγίες στην Ελλάδα, ο Ζαχάρωφ υπήρξε μέγας χορηγός του Ινστιτούτου Παστέρ, το οποίο ιδρύθηκε μάλιστα με δική του πρωτοβουλία. Το ελληνικό παράρτημα του Παστέρ οφείλει την ύπαρξή του στη γενναιοδωρία του σερ Ζαχάρωφ, με δωρεά του οποίου εξασφαλίστηκε η αγορά των κτιριακών εγκαταστάσεων, η προμήθεια του απαραίτητου εξοπλισμού καθώς και τα έξοδα λειτουργίας από την ίδρυσή του (1919) έως και τον θάνατο του Ζαχάρωφ το 1936.

Σε δικό του κτίριο στεγαζόταν για σειρά ετών η Ελληνική Πρεσβεία στο Παρίσι, με δικά του έξοδα λειτουργούσαν οι ελληνικές κοινότητες σε Λονδίνο και Παρίσι και πάλι μέσω αυτού στήθηκαν οι νέες αντισεισμικές κατοικίες στην Κόρινθο υπέρ των σεισμοπαθών.

zaxxfaaroooofofofcvovr6

Τώρα τσαλαβουτούσε και στην πετρελαιοβιομηχανία αλλά και τη ναυπηγοεπισκευαστική. Είναι πραγματικά ζάπλουτος και οι φιλοδοξίες του τέλος δεν έχουν. Αγοράζει επιπλέον και μερικά ευρωπαϊκά καζίνο και ο καλός του φίλος, πρίγκιπας Λουδοβίκος Β’ του Μονακό, του ζητά το 1924 να πάρει το περιβόητο Καζίνο του Μόντε Κάρλο, μπας και αποφύγει την πτώχευση. Σύντομα το καζίνο του Μονακό θα είναι από τα μεγαλύτερα και πλέον διάσημα της Ευρώπης.

Ο μύθος και η πραγματικότητα διαπλέκονται ωστόσο συχνά στη ζωή του. «Έμπορος του θανάτου» για κάποιους, εθνικός ευεργέτης για κάποιους άλλους, το όνομά του προκαλούσε δέος σε όλους, όπως και η άνεση με την οποία κινούνταν μεταξύ διαφθοράς, προπαγάνδας, ευεργεσιών και χρηματισμού, χρησιμοποιώντας ένα ευρύτατο δίκτυο πληροφοριών που θα τον κατέτασσε ως «μεγάλο μυστήριο της Ευρώπης».

zaxxfaaroooofofofcvovr400

Αυτός μοίραζε τον χρόνο του μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας, Αγγλίας και Γαλλίας, καθώς οι επιχειρήσεις του απλώνονταν σε ολόκληρο τον κόσμο και εκείνος δημιουργούσε με άνεση ιστορικά γεγονότα κατευθύνοντας από τα παρασκήνια κυβερνήσεις και λαούς. Μυστικοσύμβουλος ήταν εξάλλου σε πολλούς ηγέτες και στενοί του φίλοι και πελάτες ήταν πρόεδροι και πρωθυπουργοί, αλλά και επικεφαλής μυστικών υπηρεσιών.

Όταν δεν χρημάτιζε κυβερνήσεις και εκβίαζε πολιτικούς, χρηματοδοτούσε τις πανεπιστημιακές έρευνες των μεγάλων ιδρυμάτων της Δύσης που προωθούσαν την τεχνολογική έρευνα των οπλικών συστημάτων. Η μεγάλη του έφεση ήταν βέβαια η συνεχής κούρσα των πολεμικών εξοπλισμών που πυροδοτούσε στις χώρες με τον φόβο του εχθρού, κάτι που του απέφερε τεράστια κέρδη.

Γιατί μπορεί να χρηματοδότησε όντως τις πολεμικές περιπέτειες της Ελλάδας ως πατριώτης ευεργέτης, ως έμπορος όπλων προμήθευε ωστόσο την οθωμανική αυτοκρατορία με πολεμικά σκάφη και όπλα κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους, εξοπλίζοντας δηλαδή τον εχθρό που πολεμούσαν οι συμπατριώτες του!

zaxxfaaroooofofofcvovr1

Εξίσου σκοτεινή ήταν και η προσωπική του ζωή. Οι εικασίες για τον γάμο του με την Αγγλίδα πιθανότατα είναι αληθείς, καθώς έτσι απέκτησε τη βρετανική υπηκοότητα το 1911. Από κει κι έπειτα, διατηρούσε μακροχρόνια δεσμό με μια ισπανίδα δούκισσα, μέλος της βασιλικής οικογένειας της χώρας, την οποία παντρεύτηκε το 1924, λίγο πριν κλείσει τα γερακίσια μάτια του.

Ως μυστηριώδης δολοπλόκος και αινιγματική προσωπικότητα έφυγε από τον κόσμο στις 27 Νοεμβρίου 1936, ολομόναχος καθώς λένε στον περιβόητο πύργο του στη Γαλλία (πρώην κατοικία του βασιλιά του Βελγίου, Λεοπόλδου Β’), ζώντας πλέον με τις ξακουστές αναμνήσεις του, όταν έπαιζε δηλαδή τον κόσμο στα δάχτυλα…


via