Τυραννόσαυρος: Προσωπικότητες

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Προσωπικότητες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Μια ομάδα Σκανδιναβών παλαιοντολόγων ονόμασαν ένα απολίθωμα ηλικίας 469 εκατομμυρίων ετών Drepanoistodus Iommii προς τιμήν του κιθαρίστα των Black Sabbath, Tony Iommi.

Το απολίθωμα βρέθηκε σε περιοχή της Δυτικής Ρωσίας απο ομάδα Σουηδών και Δανών επιστημόνων με τον επικεφαλής της ομάδας, Mats E. Eriksson, να είναι λάτρης του heavy metal.

Η αγάπη του Eriksson για το metal εκδηλώθηκε έμπρακτα και στο παρελθόν μέσω απολιθωμάτων που πήραν το όνομά τους απο τους Lemmy Kilmister, Alex Webster και King Diamond, αλλά και απο την περιοδεύουσα έκθεση Rock Fossils.

Για το προσφάτως ανακαλυφθέν Drepanoistodus Iommii δήλωσε:

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Rock Attitude ΕΔΩ

Κινηματογράφος Προσωπικότητες

Χίτσκοκ, Άλφρεντ: ο μάγος της αγωνίας

- Πέμπτη, Νοεμβρίου 04, 2021 0

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Ο Άλφρεντ Τζόζεφ Χίτσκοκ γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1899, στο Ανατολικό Λονδίνο. Ξεκίνησε την καριέρα του ως τεχνικός του κινηματογράφου το 1920 και σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία το 1925. Διάσημος δημιουργός έργων έντασης και αγωνίας, καθήλωνε το κοινό του μεταφέροντας στην οθόνη περίεργες καταστάσεις σύγχυσης ταυτότητας, ενοχικών συναισθημάτων και άκρατης οφθαλμολαγνείας. Η καριέρα του κράτησε πάνω από 50 χρόνια και καρπός της είναι ταινίες που θεωρούνται πλέον κλασικές όπως «Τα 39 Σκαλοπάτια» (1935) και «Η Κυρία Εξαφανίζεται» (1938) γυρισμένες στη Μεγάλη Βρετανία. Το 1939, πέρασε τον Ατλαντικό και βρέθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η πρώτη του εκεί ταινία, «Ρεβέκα» (1940), τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ. Ανάμεσα στις διάσημες επιτυχίες του συγκαταλέγονται «Το Αδιάκριτο Παράθυρο» (1955) και η «Ψυχώ».

Η συνέντευξη που ακολουθεί, δόθηκε στον Π. Μάρτιν και δημοσιεύτηκε στο Saturday Evening Post, στις 27 Ιουλίου 1957.

- Είχατε κάποιες περιπέτειες με την υγεία σας. Είστε καλά τώρα;

«Ένας γιατρός στη Νέα Υορκη μου είπε ότι ανήκω στον τύπο των "αδρεναλινικών". Καθώς φαίνεται, αυτό σημαίνει πως είμαι άκρως νευρικός και τόσο βαρύς που συχνά τα πόδια μου δε με κρατάνε. Επειδή όμως δεν είμαι δρομέας ή χορευτής και ό,τι με ενδιαφέρει από το σώμα μου βρίσκεται από τη μέση και πάνω, δεν μπορώ να πω ότι με ανησυχεί ιδιαίτερα».

- Φαίνεται ότι οι τηλεθεατές γοητεύονται από το κακεντρεχές βλέμμα που τους απευθύνετε από την οθόνη αλλά και από την αλαζονεία σας προς τούς χορηγούς του προγράμματος.

«Οι παλιοί λέγανε: "Καλύτερα να μιλούν άσχημα για σένα παρά να μη μιλούν καθόλου". Φαντάζομαι ότι στους χορηγούς αρέσει να μην είμαι δουλοπρεπής, αν και στην αρχή θα δυσκολεύτηκαν να συνηθίσουν και ίσως ένιωσαν να προσβάλλονται από κάποια όχι ιδιαίτερα θετικά μου σχόλια. Ωστόσο, αφότου είδαν τις στατιστικές των πωλήσεών τους, ανακάλυψαν τον εμπορικό απόηχο που είχε η περιφρόνησή μου και έπαψαν να ενοχλούνται. Το χιούμορ που χρησιμοποιώ στην τηλεόραση είναι το ίδιο που χρησιμοποίησα στην ταινία "Ποιός σκότωσε τον Χάρι". Ο Χάρι ήταν ένα πτώμα που αποτελούσε μεγάλο πρόβλημα για τους ζώντες. Η αμήχανη ερώτηση "Τι θα κάνουμε με τον Χάρι;" επαναλαμβανόταν πολλές φορές. Σε πολλούς φάνηκε άκρως διασκεδαστικό, κι έτσι είπα στον εαυτό μου ότι αν η έλλειψη σεβασμού για ένα νεκρό είναι διασκεδαστική, το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει και με την έλλειψη σεβασμού προς έναν ζωντανό χορηγό».

- Το χιούμορ δηλαδή πάνω απ’ όλα;

«Είναι σωτήριο. Επιχειρώ πάντα να αντισταθμίσω κάθε τάση προς το μακάβριο με το χιούμορ. Είναι ένα είδος χιούμορ καθαρά λονδρέζικο, που π.χ. φτιάχνει ανέκδοτα όπως εκείνο του άνδρα που τον πάνε στην κρεμάλα και βλέποντας το ξύλο από το οποίο κρέμεται το σκοινί ρωτά ανήσυχος: "Είστε σίγουροι πως είναι ασφαλές;". Ή σαν εκείνο το χιούμορ που έφτιαξε το περίφημο ανέκδοτο με τις δυο υπηρέτριες που πέρναγαν το ρεπό τους σε ένα λούνα παρκ και βλέποντας έναν άνδρα να διασκεδάζει το κοινό ξεριζώνοντας με τα δόντια του κεφάλια και πόδια από κοτόπουλα και ποντίκια ζωντανά, οπότε η μία δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να σχολιάσει το θέαμα και αναφώνησε: "Δεν θα ήθελες να το συνοδεύσεις με λίγο ψωμί;"».

- Ο κόσμος αναρωτιέται γιατί σας ενδιαφέρει τόσο το έγκλημα.

«Μ’ ενδιαφέρει μόνο στο επάγγελμά μου. Με τρομοκρατούν οι αστυνομικοί. Τους φοβάμαι τόσο, που το 1939, όταν έφτασα για πρώτη φορά στις ΗΠΑ, αρνήθηκα να οδηγήσω αυτοκίνητο από φόβο μήπως με σταματήσουν αστυνομικοί και με ξυλοφορτώσουν. Και μόνη η ιδέα ότι θα μπορούσα να βρεθώ σε ανάλογη περίπτωση με τρομοκρατούσε. Δεν αντέχω η ζωή μου να έχει σασπένς. Όλοι μου έλεγαν ότι θα ξεπερνούσα το φόβο μου αν άνοιγα το υποσυνείδητό μου και έφερνα στην επιφάνεια το περιστατικό που με οδήγησε σ’ αυτή την ψύχωση. Θυμήθηκα λοιπόν πως όταν ήμουν πολύ μικρός, ο πατέρας μ’ έστειλε σ’ έναν αστυνομικό μ’ ένα σημείωμα. Αυτός το διάβασε και με έκλεισε σ’ ένα κελί λέγοντάς μου "Για να δεις τι παθαίνουν τα κακά παιδιά". Ο πατέρας μου ήθελε να μου δώσει ένα μάθημα. Δυστυχώς, το γεγονός ότι έβγαλα στο φως αυτό το περιστατικό δε με απάλλαξε από τον τρόμο μου. Οι αστυνομικοί εξακολουθούν να μου σηκώνουν όρθιες τις τρίχες».

- Έχετε έναν ιδιαίτερο τρόπο να παίζετε με την αγωνία του κοινού σας.

«Ποτέ δεν αναζήτησα την αγωνία σε πόρτες που τρίζουν. Μου είναι πιο ενδιαφέρουσα μια δολοφονία που έγινε πλάι σε ένα ποτάμι λουσμένο στο φως από εκείνη που γίνεται σε ένα σκοτεινό και βρωμερό σοκάκι. Ο ήρωάς μου είναι πάντα ένας συνηθισμένος άνθρωπος στον οποίο συμβαίνουν εκπληκτικά πράγματα κι όχι το αντίθετο. Γι’ αυτό και οι δικοί μου κακοί είναι μορφωμένοι και γοητευτικοί. Είναι λάθος να σκεφτόμαστε ότι κάθε εγκληματίας που εμφανίζεται στη οθόνη πρέπει να κάνει φρικτές γκριμάτσες ή να κλωτσάει τα σκυλιά. Μερικοί από τους διασημότερους δολοφόνους της ιστορίας συμπεριφέρονταν σαν αυθεντικοί ιππότες για να προσελκύσουν τις γυναίκες που ήθελαν να δολοφονήσουν. Το πράγματι τρομακτικό των κακών είναι η επιφανειακή τους γοητεία, η φιλική τους εμφάνιση. Εν τέλει, το σασπένς είναι απείρως ισχυρότερο από το μυστήριο».

- Συχνά αποκαλύπτετε πολύ νωρίς το μυστήριο στους θεατές σας.

«Γιατί πιστεύω ότι μπορείς να πετύχεις τρομακτική ένταση σε μια ταινία έστω κι αν το κοινό ξέρει ανά πάσα στιγμή ποιος είναι ο δολοφόνος και επιθυμεί να φωνάξει στους υπόλοιπους ηθοποιούς "Πρόσεξέ τον! Είναι ο δολοφόνος". Τότε υπάρχει αυθεντική προσμονή κι όχι πιόνια που κινούνται σε κάποιο είδος ανθρώπινου σκακιού. Γι’ αυτό πιστεύω ότι είναι καλό να ξέρει ο θεατής όσο το συντομότερο τα γεγονότα. Φανταστείτε, π.χ, ότι εσείς κι εγώ καθόμαστε εδώ και συζητάμε. Αν οι θεατές ξέρουν ότι κάτω από το τραπέζι υπάρχει μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί, η ένταση θα είναι ανυπόφορη. Αλλά αν δεν ξέρει τίποτε και ξαφνικά εκραγεί, το μόνο που θα πετύχουμε είναι μια τρομάρα ενός δευτερόλεπτου αντί 60 ή 90 λεπτών αγωνιώδους προσμονής και κομμένης ανάσας. Το κλειδί για να λειτουργήσει το σασπένς είναι η αξιοπιστία του. Όσο πιο απλός και οικείος, τόσο ποιο αυθεντικός αναδεικνύεται ο κίνδυνος».

- Το μυστικό της συνταγής σας δηλαδή είναι η παρατεταμένη αγωνία;

«Οι θεατές αντιδρούν με ευχάριστη ανατριχίλα μπροστά σε πράγματα που δεν είναι τόσο κακά όσο περίμεναν, αλλά μόνο αν στο τέλος παγώσει το αίμα μέσα στις φλέβες τους. Αλλιώς, θα νιώσουν απογοητευμένοι και θα βγουν από τον κινηματογράφο σκεπτόμενοι ότι είσαι ένας καταραμένος απατεώνας. Αρκετές φορές μου έχουν πει ότι αν γύριζα τη Χιονάτη, οι θεατές θα αναζητούσαν κάποιο πτώμα στην κολοκύθα που μεταμορφώθηκε σε άμαξα. Δεν έχουν άδικο, γιατί αυτό είναι το στιλ μου. Αν και κάποτε δοκίμασα να κάνω μια κωμωδία με την Κάρολ Λομπάρντ, δεν έχει νόημα να αρνηθώ ότι έχω ένα ιδιαίτερο, ίσως τυποποιημένο στιλ. Αν τα έργα μου δεν προκαλούσαν ανατριχίλα, θα ένιωθα βαθιά απογοητευμένος».

- Έχουν παρέμβει ποτέ οι παραγωγοί στο έργο σας;

«Συχνά έχω βρεθεί αντιμέτωπος με την επιμονή των παραγωγών να τελειώσει καλά η ιστορία. Στο Χόλιγουντ, όποιος δεν δώσει ένα "τέλος καλό όλα καλά", υποπίπτει σ’ ένα θανάσιμο αμάρτημα. Κι αν και στους κινηματογραφικούς κύκλους θεωρούν δεδομένο ότι η τηλεόραση είναι μόνο για πνευματικά καθυστερημένους, η αλήθεια είναι ότι όσοι κάνουμε ταινίες για την τηλεόραση έχουμε την ευχέρεια να φτιάξουμε το τέλος που θέλουμε. Έχουμε μεγαλύτερη ελευθερία στην τηλεόραση παρά στον κινηματογράφο. Ίσως αυτό αποδεικνύει απλώς ότι ο κόσμος είναι διατεθειμένος να δεχτεί ένα είδος πιο ώριμης ψυχαγωγίας όταν δεν χρειάζεται να πληρώσει γι’ αυτήν».

- Αυτοσχεδιάζετε στη διάρκεια των γυρισμάτων;

«Κάθε σκηνή των ταινιών μου έχει σχεδιαστεί και αποφασιστεί πριν να αρχίσουν τα γυρίσματα. Μερικές φορές προγραμματίζω περισσότερες από 600 θέσεις για την κάμερα πριν από τα γυρίσματα. Αν επιχειρούσα να αυτοσχεδιάσω στην πορεία μια δομή για τα όσα διαδραματίζονται, δεν θα κατάφερνα να έχω τον αντίκτυπο και τις αντιδράσεις που επιθυμώ να πετύχω».

- Υπάρχει η φήμη ότι σας αρέσει να κάνετε χοντρά αστεία.

«Με διασκεδάζει. Μερικές φορές, όταν μπαίνω σ’ ένα ασανσέρ γεμάτο κόσμο μ’ έναν γνωστό μου, γυρίζω προς το μέρος του και απόλυτα ήρεμα λέω με δυνατή φωνή: "Βεβαίως, δεν ήξερα ότι το όπλο ήταν οπλισμένο, αλλά όταν εκπυρσοκρότησε του έκανε μια μεγάλη τρύπα στο λαιμό. Του έφυγε ένα κομμάτι σάρκα έτσι που φαίνονταν καθαρά οι σύνδεσμοι... Ένιωσα κάτι σαν υγρασία στα πόδια μου και ανακάλυψα πως στεκόμουν σε μια λίμνη αίματος". Όλοι μοιάζουν πετρωμένοι όσο εγώ βγαίνω από το ασανσέρ αποχαιρετώντας τους μ’ ένα "καλημέρα". Άλλη φορά πάλι είπα σ’ ένα νεαρό ηθοποιό που είχε φοβερό τρακ μπροστά στην κάμερα: "Δεν καταλαβαίνω γιατί τόση νευρικότητα. Το μόνο που εξαρτάται από αυτή την ερμηνεία είναι η καριέρα σου".

Ο Χίτσκοκ σηκώθηκε όρθιος.

«Θα μου επιτρέψετε. Έχω αργήσει 15 λεπτά στην οντισιόν νεαρών ηθοποιών για την επόμενη ταινία μου. Η κοπέλα που είχα επιλέξει για το ρόλο αποδείχθηκε πως είχε ένα ραντεβού με ένα πουλί που έχει πιο μυτερή μύτη και από τη δική μου: τον πελαργό... Υπάρχουν βλέπετε μερικά πράγματα, για τα οποία ακόμη κι ένας μεγάλος σκηνοθέτης ικανός να προβλέψει μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια, δεν μπορεί να κάνει τίποτε».

Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ πέθανε στις 29 Απριλίου του 1980, χρονιά που η βασίλισσα Ελισάβετ του απένειμε τον τίτλο του ιππότη.

(Έθνος, 14.10.1997) (τελευταία επεξεργασία, 19.2.2009)

Πηγή

Προσωπικότητες

Χεμινγουέι, Έρνεστ: ο μύθος ενός πότη

- Πέμπτη, Νοεμβρίου 04, 2021 0

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Ο Έρνεστ Χεμινγουέι γεννήθηκε στις 21 Ιουλίου 1899, σ’ ένα προάστιο του Σικάγο κι απ’ όταν ακόμα φοιτούσε στο λύκειο, έδειξε την ικανότητά του στο γράψιμο. Στα 1917, πήγε στο Κάνσας κι εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε μια εφημερίδα. Ο καημός του ήταν ότι δεν μπορούσε να καταταγεί στον στρατό, εξαιτίας ενός ελαττώματος στο μάτι. Παρ’ όλ’ αυτά, κατόρθωσε να γίνει οδηγός ασθενοφόρου του αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού και να βρεθεί στο ιταλικό μέτωπο, στη διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου πολέμου. Τραυματίστηκε και νοσηλεύτηκε στο Μιλάνο, όπου ερωτεύτηκε μια νοσοκόμα, που όμως αρνήθηκε να τον παντρευτεί.

Ξαναγύρισε στην Αμερική αλλά ο τόπος δεν τον σήκωνε. Βρέθηκε στη Γαλλία, ανταποκριτής μιας εφημερίδας του Καναδά. Εκεί, γνωρίστηκε με τους λογοτέχνες Σκοτ Φιτζέραλντ, Γερτρούδη Στάιν και Έζρα Πάουντ, που τον πίεσαν να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία. Στα 1925, εξέδωσε μια συλλογή διηγημάτων και τον αμέσως επόμενο χρόνο το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Τhe sun always rises», στο οποίο περιέγραφε την απόγνωση των Αμερικανών που ζούσαν στο Παρίσι. Έγινε διάσημος.
Βρέθηκε στην Ισπανία και γοητεύτηκε από τη χώρα, την οποία τακτικά επισκεπτόταν, αν και συνέχιζε να μένει στο Παρίσι. Συνέχισε να γράφει, με πιο γνωστό από τα έργα του το διήγημα «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο». Όμως, στα 1929, ένα αριστούργημά του ήρθε να ταράξει τα νερά της παγκόσμιας λογοτεχνίας: Ο «Αποχαιρετισμός στα όπλα». Πρόκειται για την ιστορία ενός Αμερικανού υπολοχαγού που, στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, ερωτεύεται μια Αγγλίδα νοσοκόμα. Η προσωπική του ιστορία, παραλλαγμένη, έγινε το υλικό για ένα ζοφερό ατμοσφαιρικό λογοτέχνημα.

Συνέχισε να ταξιδεύει, να πίνει και να γράφει. Υπήρξε ανταποκριτής στην Ισπανία και αργότερα έγραψε το μυθιστόρημα «Για ποιον χτυπά η καμπάνα;» (1948), με φόντο τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο.

Όλα αυτά τα έργα είχαν ως πρωταγωνιστές Αμερικανούς που βρέθηκαν να παρασύρονται από τις ηθικές και πολιτικές συρράξεις του 20ού αιώνα. Το ύφος του ήταν άμεσο και απείχε πολύ από το συμβατικό λόγο των συγχρόνων του. Το 1945 εγκαταστάθηκε στην Κούβα, όπου έγραψε τη νουβέλα «Ο Γέρος και η Θάλασσα».

Το 1954 βραβεύτηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Η συνέντευξη που ακολουθεί δημοσιεύτηκε το Σεπτέμβριο του 1958, στο περιοδικό Argosy και δόθηκε στον Ρόμπερτ Μίλτον Μάχλιν, Αμερικανό δημοσιογράφο που σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Μπράουν και στη παρισινή Σορβόννη. Υπήρξε διευθυντής του περιοδικού People το διάστημα 1958 - 1960 κι έκτοτε διευθυντής του Argosy. Έγραψε το «Αναζητώντας τον Μάικλ Ροκφέλερ» (1972) που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο και το «Η προσωπική κόλαση του Χέμινγουεϊ» (1962). Το 1976 βραβεύτηκε με το ειδικό βραβείο Mistery Writers.

Η συνάντησή μου με τον Χεμινγουέι δεν ήταν εύκολη. Πρώτα απ’ όλα, απεχθάνεται τις συνεντεύξεις και δεν δίνει παρά σε σπάνιες περιπτώσεις. Έπειτα, τότε έγραφε αυτό που αποκαλούσε «το πιο μεγάλο έργο της ζωής μου», 3 - 6 μυθιστορήματα αφιερωμένα στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τους μετέπειτα χρόνους, και δεν ήθελε κανείς και για τίποτε να τον διακόψει. Όταν δουλεύει δε σηκώνει το τηλέφωνο. Όταν δε δουλεύει, προτιμά να ψαρεύει με το πλοιάριό του, Πιλάρ, ή να κάνει ο,τιδήποτε εξίσου συναρπαστικό.

Είναι ένας καλοσυνάτος άνθρωπος, που θεωρεί ιερή και πολύτιμη την προσωπική του ζωή. Αν έφτανες απρόσκλητος στο σπίτι του, ήταν ικανός - το είχε κάνει σε διάφορους δημοσιογράφους - να σε πετάξει κυριολεκτικά με τις κλωτσιές. Η πρώτη ερώτηση μόλις χτύπαγε την πόρτα κάποιος άγνωστος ήταν: «Τι στο διάβολο θέλετε;». Και η δεύτερη φράση: «Γιατί στο καλό νομίζετε ότι ήρθα να ζήσω εδώ; Για να είμαι μακριά από κακογεννημένους σαν κι εσάς!».

Παρότι τον είχα ξανασυναντήσει, ήξερα πως θα ήταν πολύ δύσκολο να με δεχτεί. Αλλά η τύχη με βοήθησε. Του τηλεφώνησα λέγοντάς του πως κάποια φυλλάδια της Γουόρνερ Μπρος σχετικά με την κινηματογραφική μεταφορά του έργου του «Ο Γέρος κι η Θάλασσα» ίσως περιείχαν ανακρίβειες. Έξαλλος μου είπε:

«Θέλω να σας εδώ στις 6.30 ακριβώς! Και φέρτε κι αυτά τα χαρτιά της Γουόρνερ Μπρος!».

Μας περίμενε στην πύλη, ευγενής αλλά γεμάτος ένταση. Η θέα του φωτογράφου του προκαλούσε μεγάλη νευρικότητα.

«Προτιμώ να μου δώσεις μια μπουνιά, εδώ ακριβώς στη μύτη παρά να με φωτογραφίσεις!», μούγκρισε. «Αυτό το πείσμα σας να με γελοιοποιήσετε! Τι πάτε να κάνετε; Να με τραβήξετε με το στόμα ανοιχτό; Δεν είμαι αστέρι του κινηματογράφου. Κρύψτε αυτή τη μηχανή».

Και αλλάζοντας τόνο πρόσθεσε:

«Κοιτάξτε, δεν έχω πολύ χρόνο για να αναπαυτώ. Αν θέλετε να συζητήσουμε ήσυχα, εντάξει. Αλλιώς... - Θέλετε να πιείτε κάτι;».

Ζήτησα ένα ουίσκι και μου έδωσε το μπουκάλι για να βάλω όσο ήθελα. Με κοίταξε προσεκτικά και μου είπε:

«Έχετε αδυνατίσει από την τελευταία φορά που σας είδα. Κι εγώ έχασα λίγα κιλά. Τώρα ζυγίζω μόνο 103 κιλά. Καλό βάρος για μένα. Ακόμη και με τα 15 κιλά λιγότερα που έχω τώρα δεν είμαι ελαφρών βαρών. Χρειάζεται πολλή και συστηματική δουλειά. Πολλή γυμναστική. Πρέπει να προσέξουμε την υγεία μας, ξέρετε δα, εμφράγματα, συγκοπές κλπ. Εγώ κολυμπώ 880 μέτρα καθημερινά στην πισίνα».

Κάθισε κι άρχισε να ξεφυλλίζει τα χαρτιά της Γουόρνερ που είχα φέρει μαζί μου. Εξοργίστηκε διαβάζοντας ένα κείμενο που έλεγε ότι είχε προσφέρει ένα ποτό στο κουβανό δικτάτορα Μπατίστα.

«Σκατά!. Ούτε που τον έχω δει στη ζωή μου αυτόν τον τύπο!».

Αλλά αρνήθηκε να σχολιάσει το «Ο Γέρος και η Θάλασσα». Σύμφωνα με κάποια δημοσιεύματα, είχε πάρει 25.000 δολ. για τα κινηματογραφικά δικαιώματα αυτού του μυθιστορήματος που στάθηκε καθοριστικό για να κερδίσει το Νόμπελ, και επιπλέον 33% των εσόδων.

«Δεν θέλω να πω τίποτε μέχρι να δω τον παραγωγό, Λέλαν Χάιγουαρντ. Είμαι σαν τον μάγο που προσπαθεί να κόψει μια γυναίκα στα δύο με ένα πριόνι: δεν λέει ποτέ στο κοινό πώς το κάνει, προτού να το κάνει. Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια αρκετά πιστή διασκευή του βιβλίου. Η ταινία σέβεται σχεδόν αυτούσιους τους διαλόγους του μυθιστορήματος. Είναι μια ιστορία που εκτυλίσσεται στη διάρκεια τριών ημερών: η μάχη ανάμεσα στο Σαντιάγο, ένα γέρο ψαρά, και το μεγαλύτερο ψάρι που έχει πιάσει ποτέ στη ζωή του, που τελικά μετά από έναν τιτάνιο αγώνα, καταλήγει βορά των καρχαριών».

- Υπάρχει αυτός ο γερο-ψαράς;

«Όλα διαδραματίζονται στο χωριό Κοχιμάρ. Γνωρίζω σχεδόν όλους τους ψαράδες του που περνούν ατέλειωτες ώρες διηγούμενοι ιστορίες για τα κατορθώματά τους. Όταν δημοσιεύτηκε το βιβλίο, εμφανίστηκαν διάφοροι και είπαν πως ήταν ο ψαράς του έργου μου, ο Γέρος. Μάλιστα ένας από αυτούς πήγε και στους δημοσιογράφους. Έγινα έξαλλος. Τον έφερα στην Ταράτσα, τη διάσημη ψαροταβέρνα του Κοχιμάρ, και τον ανάγκασα να μιλήσει ενώπιον όλων. Και ομολόγησε ότι όχι μόνο δεν ήταν ο "γέρος" αλλά ούτε ψαράς δεν ήταν. Η ιστορία μου είναι φανταστική. Ο "γέρος" δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο άτομο. Όλα αυτά που λέγονται είναι βλακείες. Έγραψα αυτή την ιστορία μετά από 30 χρόνια που ψαρεύω εδώ και αλλού. Η πλειοψηφία των ψαράδων έχουν παρόμοιες εμπειρίες. Κι αν κάποιος ήταν ο "γέρος", θα μπορούσε να είναι μόνο ο Τσάγο, που πέθανε πριν από 4 χρόνια.

- Πώς συναντήσατε τον Τσάγο;

«Ψάρευε με το γιο του κοντά στο σκάφος μου. Είχαν πιάσει ένα τεράστιο ψάρι και δυσκολεύονταν πολύ να το ανεβάσουν στο καΐκι. Πήγα λοιπόν με το δικό μου καΐκι και τους βοήθησα. Τους ρώτησα αν ήθελαν να πιουν κάτι. Ο Τσάγο ήθελε απλώς λίγο νερό, εγώ ήπια μπύρα. Τον ρώτησα αν μπορούσα να κρατήσω το κεφάλι του ψαριού και πήγα να του δώσω πέντε δολάρια. Θύμωσε και είπε πως θα τα πέταγε στη θάλασσα, αν δεν τα έβαζα αμέσως στην τσέπη μου. Κι έτσι γίναμε φίλοι. Έκτοτε, ψαρέψαμε πολλές φορές μαζί».

- Στο έργο σας ο «κακός» είναι ο καρχαρίας...

«Στη ζωή μου, νομίζω ότι ο καρχαρίας ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός μου. Ίσως είναι το μοναδικό πλάσμα που στ’ αλήθεια μισώ. Το πρώτο ψάρι που έπιασα, ένας μεγάλος τόνος, μου το έκλεψε ένας καρχαρίας μετά από ώρες μάχη. Εκείνο το βράδυ αγόρασα ένα ντουφέκι κι από τότε κυνηγώ με αυτό αλλά ακόμη και με μυδραλιοβόλα τους καρχαρίες. Πρέπει να ξέρεις το κατάλληλο σημείο που θα στοχεύσεις: Ίσα στον εγκέφαλο και να το κάνεις τη στιγμή που βγαίνουν στην επιφάνεια. Έχω μια δική μου εφεύρεση για τους καρχαρίες. Είναι μια ξύλινη λόγχη κάπου τέσσερα μέτρα μήκος με αιχμηρό άκρο φτιαγμένο από τη λαμαρίνα ενός Φορντ. Πάντα έχω δυο τρεις τέτοιες λόγχες μαζί μου όταν ψαρεύω.

Μου έδωσε το μπουκάλι να βάλω κι άλλο ουίσκι κι όταν του το πρότεινα αρνήθηκε:

«Θα συνεχίσω να πίνω για πολύ μετά που εσείς θα φύγετε. Πίνω πια μόνο δύο κάθε βράδυ και πρέπει να τα κάνω να κρατάνε πολύ. Πάνε τα παλιά μου ρεκόρ. Το ρεκόρ μου είναι αχτύπητο: 15 κοκτέιλ "papa's special". Έπινα στο Φλοριντίτα με έναν φίλο μου παίκτη του μπέιζμπολ που ήταν πολύ στεναχωρημένος που είχε χάσει κι αρχίσαμε να πίνουμε έτσι για πλάκα. Πίναμε από τις 10 το πρωί μέχρι τις 7 το απόγευμα. Ήπια συνολικά 15. Απίστευτο. Και μετά γύρισα σπίτι και βάλθηκα να διαβάζω σαν να μην έτρεχε τίποτε».

- Θα πηγαίνατε στη Ρωσία σαν ανταποκριτής κάποιου έντυπου;

«Μου το έχουν ζητήσει τρεις φορές, κάτι σαν ανταλλαγή ανταποκριτών. Και μου το έχει ζητήσει επίσης και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Τι στο διάβολο να κάνω εγώ εκεί; Να ποζάρω για να μου τραβούν φωτογραφίες; Να υπογράφω αυτόγραφα και να βγάζω λόγους που θα παρεξηγηθούν; Αγνοώ τη γλώσσα τους. Είναι αδύνατο να μάθεις ο,τιδήποτε όταν δεν γνωρίζεις τη γλώσσα της χώρας. Δεν έχω πρόβλημα όπου μιλούν γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά και σουαχίλι. Αλλά μέχρι εκεί φτάνει η γλωσσομάθειά μου».

Ο Χεμινγουέι πέρασε τα τελευταία του χρόνια στο Αϊντάχο. Θύμα της κατάθλιψης, αυτοκτόνησε στις 2 Ιουλίου 1961, εκεί.

(Έθνος, 17.9.1998) (τελευταία επεξεργασία, 27.2.2009)

Πηγή

Ιστορικά Προσωπικότητες

Η άγνωστη ιστορία του Έλληνα πιλότου της βρετανικής αεροπορίας που κατέρριψε 19 γερμανικά αεροπλάνα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

- Σάββατο, Ιουνίου 12, 2021 0

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news


Για κάθε μία κατάρριψη, σχεδίαζε μια σβάστικα στο εμπρόσθιο μέρος του αεροσκάφους του, κάτω από το όνομα KAY, που ήταν η αγγλική συντόμευση του ονόματος Καίτη.

ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΡΕΩΣ ΓΝΩΣΤΗ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟ.

Ο Ιωάννης Αγοραστός Πλαγής γεννήθηκε στις 10 Μαρτίου 1919 στο Χάρτλεϊ της Ροδεσίας, τη σημερινή Ζιμπάμπουε, που τότε ήταν αποικία και μέρος της βρετανικής Κοινοπολιτείας. Οι γονείς του είχαν μεταναστεύσει από τη Λήμνο και ο Πλαγής διατήρησε την ελληνική του υπηκοότητα και βαφτίστηκε χριστιανός ορθόδοξος. Στην ηλικία των 20 θέλησε να ενταχθεί στην πολεμική αεροπορία της Ροδεσίας, αλλά το αίτημα του απορρίφθηκε, καθώς δεν ήταν Βρετανός υπήκοος. Ένα χρόνο αργότερα, με την είσοδο της Ελλάδας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των συμμαχικών δυνάμεων, ο Πλαγής ξεκίνησε την εκπαίδευση του ως πιλότος στη Ροδεσία.

Το 1942 ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή του και μετατέθηκε στη Βρετανία με τον βαθμό του Επισμηνία. Τον ίδιο χρόνο προθυμοποιήθηκε να μεταβεί στη Μάλτα, όπου δεχόταν συνεχόμενες επιθέσεις από ιταλικά και γερμανικά αεροσκάφη. Η αγγλική βασιλική αεροπορία είχε χάσει περισσότερα από 300 αεροσκάφη και η κατάσταση ήταν πάρα πολύ δύσκολη.

Ο Ιωάννης Αγοραστός, Ανθυποσμηναγός πλέον, απογειώθηκε από την Αλγερία και έφτασε στη Μάλτα για να αντικρίσει μια άνιση μάχη. Η αεράμυνα του νησιού είχε σχεδόν αποδεκατιστεί. Τα περισσότερα αεροσκάφη είχαν τεθεί εκτός μάχης, ενώ τα πολεμικά αεροπλάνα του Άξονα υπερτερούσαν κατά πολύ αριθμητικά. Για κάθε τέσσερα διωκτικά συμμαχικά αεροπλάνα ισοδυναμούσαν περίπου 150 βομβαρδιστικά και μαχητικά εχθρικά αεροσκάφη. Ωστόσο, το σθένος του Έλληνα πιλότου ήταν τεράστιο.

Παρόλο που δεν είναι ευρέως γνωστός στο ελληνικό κοινό, μνημονεύτηκε από τον στρατιωτικό τύπο και έμεινε γνωστός κυρίως για τις αερομαχίες στη Μάλτα.

Την πρώτη Απριλίου 1943 μαζί με τέσσερα αεροπλάνα τύπου «Spitfire Mk Vb», ο Πλαγής κατάφερε να αναχαιτίσει ένα ιταλογερμανικό σμήνος που αποτελούταν από 260 μαχητικά και βομβαρδιστικά αεροσκάφη! Μάλιστα κατάφερε να καταρρίψει τέσσερα εχθρικά αεροπλάνα. Για το κατόρθωμα αυτό κέρδισε το παράσημο του «Διακεκριμένου Σταυρού Πτήσεων» και προάχθηκε σε Υποσμηναγό. Δύο μήνες αργότερα, κατέρριψε άλλα δύο αεροσκάφη και αναχαίτισε περίπου 40 γερμανικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα.


Ο Ιωάννης Πλαγής με το παράσημο του DFC, συνεπώς πρόκειται για την εποχή που υπηρετούσε στην Μάλτα, περ. 1941.

Η άγνωστη ιστορία του Έλληνα πιλότου της βρετανικής αεροπορίας που κατέρριψε 19 γερμανικά αεροπλάνα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

Οι γονείς του Γιάννης Αγοραστός (1867-1940) και Ελένη (πατρικόν Ροσέλη) (1890-1972)

Όσο διάστημα έμεινε στην πρώτη γραμμή της άμυνας του νησιού, ο Ιωάννης Αγοραστός κατάφερε 13 καταρρίψεις. Για κάθε μία κατάρριψη, σχεδίαζε μια σβάστικα στο εμπρόσθιο μέρος του αεροσκάφους του, κάτω από το όνομα KAY, που ήταν η αγγλική συντόμευση του ονόματος Καίτη. Ονόμασε το αεροσκάφος του Καίτη, το όνομα της αγαπημένης του αδερφής.

Τον Αύγουστο του 1943, ο Ιωάννης Πλαγής επέστρεψε στην Αγγλία. Το σώμα και το πνεύμα του είχαν εξαντληθεί και χρειαζόταν άμεση ανάρρωση.

Πριν φύγει, οι Έλληνες κάτοικοι της Μάλτας του δώρισαν μια τιμητική πλακέτα για τη συνεισφορά του στην αμυντική υπεράσπιση του νησιού. Μετά την επιβαλλόμενη ξεκούρασή του, ο Αγοραστός επέστρεψε στο μέτωπο του πολέμου, ως διοικητής της Μοίρας 64. Για αρκετούς μήνες συμμετείχε σε πολεμικές αποστολές, πετώντας πάνω από τη Δυτική Ευρώπη. Πέτυχε άλλες δύο καταρρίψεις. Τον Σεπτέμβριο του 1944, και ενώ πετούσε πάνω από την Ολλανδία, κατά τη διάρκεια της μάχης του Άρνεμ, το αεροσκάφος του καταρρίφθηκε.


Ο Ιωάννης Πλαγής περιγράφει μια αερομαχία στον Michel "Mike" G. L. Donnet, χρησιμοποιώντας τα χέρια του. Ο Donnet ήταν ένας Βέλγος που δραπέτευσε στην Αγγλία χρησιμοποιώντας ένα Stampe SV-4B (Tiger Moth), όταν το Βέλγιο καταλήφθηκε από τους Γερμανούς. Προσφέρθηκε εθελοντικά για την RAF και στην καριέρα του τιμήθηκε με πολλά βρετανικά και βελγικά μετάλλια.

Ο έμπειρος πιλότος κατάφερε να επιζήσει, αφού την κατάλληλη στιγμή εγκατέλειψε το αεροπλάνο και διασώθηκε με λίγες επιφανειακές εκδορές και τραύματα. Η κυβέρνηση της Ολλανδίας βράβευσε με τη σειρά της τον τολμηρό αεροπόρο. Στις 17 Μαρτίου 1945 ήταν η τελευταία πολεμική επιχείρηση που συμμετείχε ο Πλαγής. Συνόδευσε βομβαρδιστικά αεροσκάφη, τα οποία είχαν ειδική αποστολή να καταστρέψουν το αρχηγείο της Γκεστάπο στην Κοπεγχάγη.

Με το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ιωάννης Αγοραστός επέστρεψε στη Ροδεσία. Ωστόσο, εξαιτίας της εμπειρίας του επέστρεψε στην Αγγλία δύο χρόνια αργότερα, όπου διοίκησε μια μοίρα τζετ, μοντέλου «Gloster Meteor». Το 1948, στην ηλικία των 29 ετών, ο Πλαγής αποστρατεύτηκε και επέστρεψε οριστικά στη Ροδεσία. Απέκτησε την ροδεσιανή υπηκοότητα και άνοιξε μία οικογενειακή επιχείρηση στο Χάρτλεϊ. Ο Πλαγής απέκτησε τέσσερα παιδιά. Ωστόσο, το 1974, αυτοκτόνησε για λόγους που ποτέ δεν έγιναν γνωστοί.

Ο Έλληνας αεροπόρος υπήρξε μια σημαντική προσωπικότητα κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Πέτυχε 19 επιβεβαιωμένες καταρρίψεις και συμμετείχε σε πολλές πολεμικές επιχειρήσεις. Παρόλο που δεν είναι ευρέως γνωστός στο ελληνικό κοινό, μνημονεύτηκε από τον στρατιωτικό τύπο και έμεινε γνωστός κυρίως για τις αερομαχίες στη Μάλτα.

Η τελευταία φωτογραφία του Ιωάννη Πλαγή με τα 4 παιδιά του σε απονομή μεταλλίου που προέρχεται μάλλον από την Αρχιεπισκοπή που ήταν αρμόδια για την Ορθοδοξία στην Αφρική. (1974)

Πηγή: Lifo

Επικαιρότητα Κινηματογράφος Προσωπικότητες

Έφυγε απο τη ζωή ο σκηνοθέτης Άλαν Πάρκερ

- Παρασκευή, Ιουλίου 31, 2020 0

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Έφυγε απο τη ζωή ο σκηνοθέτης Άλαν Πάρκερ

Έφυγε σε ηλικία 76 ετών ο διάσημος Βρετανός κινηματογραφιστής, σεναριογράφος και παραγωγός Άλαν Πάρκερ.

Είχε σκηνοθετήσει γνωστές ταινίες όπως το «Εξπρές του μεσονυχτίου», τους «Ανήλικους ριφιφίδες», «Ο Μισισιπής καίγεται», «Εβίτα» κ.ά..

Ο Πάρκερ γεννήθηκε στο Ίσλινγκτον σε εργατική οικογένεια και από τα 18 του άρχισε να εργάζεται στον χώρο της διαφήμισης, κάτι που επέδρασε στο στιλ του.

Η πρώτη του ταινία είναι το περίφημο «Bugsy Malone» του 1976, αλλά τα πάντα άλλαξαν με το θρυλικό «Εξπρές του Μεσονυκτίου» που γύρισε το 1978.

Πηγή:
naftemporiki

Προσωπικότητες About

ABOUT: John Forbes Nash Jr

- Τετάρτη, Ιουλίου 29, 2020 0

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Αμερικανός μαθηματικός που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Οικονομίας το 1994 και τη συμβολή του στη θεωρία των παιγνίων,αλλά και μια μορφή σχιζοφρένειας μετά το γάμο του που τον ακολουθούσε για 25 χρόνια περίπου.

Πηγή πληροφοριών: σαν σήμερα

Το trailer της ταινίας είναι το επίσημο απο το οποίο δεν αξιώνω απολύτως τίποτα παρά μόνο πρός ενημέρωση και διαφήμιση της ίδιας της ταινίας.