Articles by "Μυστήρια"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μυστήρια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

- 0
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Σιβηρία. Ο Σαμανισμός στη γη του σκότους

Η Σιβηρία, η παγωμένη «Γη του Σκότους», θεωρείται μια «κλασική» περιοχή Σαμανισμού όχι μόνο με την έννοια ότι απο κει προέρχεται η λέξη saman αλλά και επειδή εκεί συναντάμε –ακόμη και σήμερα- ένα πλήθος αυτοχθόνων φυλών που διατηρούν διάφορες αυθεντικές μορφές Σαμανισμού. Στις αχανείς εκτάσεις της παγωμένης Σιβηρίας επιβιώνουν πάνω από 100 αυτόχθονες φυλές, που ζουν απομονωμένες μέσα στην τούνδρα και στην τάιγκα.

Ο Σαμανισμός αποτελεί λοιπόν ένα κυρίως σιβηριανό, κεντρο-ασιατικο φαινόμενο. Μια από τις μεγαλύτερες αυτόχθονες φυλές της Σιβηρίας είναι οι Γιακούτ που πιστεύουν ότι ένα δέντρο με οκτώ κλαδιά υψώνεται από το «χρυσό αφαλό της Γης» και φτάνει μέχρι τον ουρανό. Είναι το γνωστό Δένδρο της Ζωής, κεντρικό στοιχείο σε κάθε μορφής Σαμανισμό.

Οι Σαμάνοι των Γιακούτ θεωρούν ότι έχουν για συμμάχους διάφορα ζώα και κυρίως τους αετούς και τις αρκούδες που –όπως πιστεύουν- προέρχονται από πνεύματα ανώτερων Σαμάνων. Ειδικότερα η αρκούδα θεωρείται ιερό ζώο και σύμβολο του Σαμάνου επειδή είναι από τα λίγα ζώα που θεραπεύει τις πληγές του.

Οι Γιακούτ της Σιβηρίας πιστεύουν ότι ο κάθε Σαμάνος φυλάει την ψυχή του-ή μία από τις ψυχές του-ενσαρκωμένη μέσα σε κάποιο ζώο, που το φυλάει κρυφό και μακριά από τον κόσμο. «Κανείς δεν μπορεί να βρει την εξωτερική ψυχή μου» καυχιούνται συχνά οι μάγοι τους. Μια φορά το χρόνο, όταν λιώσουν οι πάγοι και η Γη σκοτεινιάσει εμφανίζονται οι εξωτερικές ψυχές των μάγων με την μορφή ζώων. Περιπλανιούνται παντού, αλλά δεν γίνονται αντιληπτές παρά μονάχα από τους ίδιους τους μάγους. Οι δυνατές ψυχές ουρλιάζουν και κάνουν θόρυβο, ενώ οι αδύναμες περιδιαβαίνουν σιωπηλές. Συχνά πολεμούν μεταξύ τους και αν μια από αυτές νικηθεί τότε ο μάγος αρρωσταίνει ή πεθαίνει. Οι ψυχές των πιο αδύναμων μάγων ενσαρκώνονται με τη μορφή σκύλων, ενώ των πιο δυνατών με τη μορφή αλόγων, ελαφιών και αρκούδων.

Ο Σαμάνος της Σιβηρίας θεωρεί μεγάλη πρόκληση την πραγματοποίηση ενός ταξιδιού στον Κάτω Κόσμο. Η ψυχή του ταξιδεύει στον Κόσμο των Νεκρών πιασμένη από το λαιμό ενός γιγαντιαίου ερπετού. Για να γίνει όμως αυτό διασχίζει θεοσκότεινα δάση και ανεβαίνει άφοβα στα ψηλότερα βουνά. Τελικά ο Σαμάνος βρίσκει μια τρύπα στη Γη και αρχίζει το ταξίδι του προς το Βασίλειο του Κάτω Κόσμου. Εκεί στη Γη των Νεκρών τα πνεύματα των ασθενειών αρχίζουν να τον ζώνουν απειλητικά, αλλά εκείνος βρίσκει τον τρόπο να τα αποφύγει.

Στη συνέχεια ο Σαμάνος αντιμετωπίζει τον Άρχοντα του Κάτω Κόσμου, που ουρλιάζει και μουγκρίζει σαν μανιασμένος ταύρος. Με τεχνάσματα και δώρα απαλλάσσεται από τη φοβερή του παρουσία. Τελικά ο Σαμάνος επιστρέφει από τον Κάτω Κόσμο πάνω στα φτερά μιας τεράστιας αρσενικής χήνας. Μετά από όλη αυτή την δοκιμασία, ο Σαμάνος είναι πλέον σε θέση να σώσει τις ψυχές των άλλων θνητών.

Οι αρκούδες θεωρούνται πολύ σημαντικά ζώα στους σαμανιστικούς λαούς της Σιβηρίας. Οι Γκιλιάκς, λαός της φυλής των Τουνγκούζων της ανατολικής Σιβηρίας έχουν κάθε χρόνο τον Ιανουάριο τη γιορτή της αρκούδας: «Η αρκούδα είναι το αντικείμενο της πιο λεπτής φροντίδας ενός ολόκληρου χωριού και παίζει τον κυριότερο ρόλο στις θρησκευτικές τελετές»( Τζ. Φρέιζερ). Σκοτώνουν μια γριά θηλυκιά αρκούδα και ανατρέφουν το βρέφος της, χωρίς να το θηλάσουν.

Όταν μεγαλώσει την περιφέρουν στο χωριό και στα σπίτια, γιατί πιστεύουν ότι η αρκούδα χαρίζει ευλογία. Αφού την περάσουν από κάθε σπίτι, τη δένουν σε έναν πάσσαλο και τη σκοτώνουν με βέλη. Κόβουν το κεφάλι της, το στολίζουν και το τοποθετούν στο γιορτινό τραπέζι. Αφού ζητήσουν συγγνώμη από το πνεύμα της ψήνουν το κρέας της και το τρώνε. Τέλος χορεύουν όλοι μαζί, μιμούμενοι τις κινήσεις της αρκούδας.

Γιατί όμως όλη αυτή η επιμονή των σιβηριανών λαών στις αρκούδες; Η αρκούδα-παρά τη σπανιότητά της στη σημερινή εποχή-συνεχίζει να παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή των κατοίκων της ανατολικής Σιβηρίας. Το τεράστιο μέγεθός της, η αγριότητά της και η ακατανίκητη πείνα καθιστούν την αρκούδα το πιο τρομερό ζώο της Σιβηρίας. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που οι Γκιλιάκς-αλλά και οι άλλοι λαοί της Σιβηρίας- αντιμετωπίζουν αυτό το ζώο με δέος και το περιβάλλουν με ένα φωτοστέφανο δεισιδαιμονιών. Για παράδειγμα πιστεύουν ότι αν κάποιος σκοτωθεί παλεύοντας με μια αρκούδα η ψυχή του μεταναστεύει στο σώμα της.

Δε θυσιάζουν μόνον οι Σιβηριανοί την αρκούδα. Οι Αινό-ένας αυτόχθονας λαός που κατοικεί στο νησί Γιέζο της Ιαπωνίας, στις Κουρίλες και στη νότιο Σαχαλίνη-λατρεύουν ως θεό την Kamui, όπως ονομάζουν την αρκούδα. Παρόλα αυτά τη σκοτώνουν και την τρώνε ενώ ντύνονται με το τομάρι της. Όταν οι κυνηγοί της φυλής σκοτώσουν μια αρκούδα κάθονται και την θαυμάζουν, την προσκυνούν και της προσφέρουν δώρα. Καθώς την τεμαχίζουν κάνουν τελετές για να εξευμενίσουν το πνεύμα της. Πολλοί μάλιστα από αυτούς περηφανεύονται ότι κατάγονται από την αρκούδα, ότι είναι Απόγονοι της Αρκούδας. (Kimun Kamui sanikiri).

Εκτός από την αρκούδα οι Αινό λατρεύουν και το κεχρί, που το θεωρούν «θεότητα των δημητριακών». Το χρησιμοποιούν για την Παρασκευή γλυκισμάτων και το τρώνε με σεβασμό και προσευχές επειδή αυτό το είδος τροφής είναι αφιερωμένο στην ευημερία τους.

Οι Σαμάνοι της Σιβηρίας χρησιμοποιούν σχεδόν πάντα το «μαγικό» τους τύμπανο, φτιαγμένο συνήθως από δέρμα καμήλας ή αλόγου, ως μέσο μεταφοράς.: ο θλιβερός ρυθμός του τους μεταφέρει σε άλλους κόσμους, τους βοηθά στην αυτοσυγκέντρωση, στην επίτευξη έκστασης, στο ταξίδι της ψυχής. Γι αυτό και οι Σαμάνοι των Γιακούτ τραγουδούν Το Τύμπανο Είναι το Άλογό μου. Το τύμπανο είναι το αγαπημένο τους αντικείμενο και πάνω του ζωγραφίζουν το μυστικό χάρτη των κόσμων στους οποίους ταξιδεύουν.

Οι λαοί της Σιβηρίας τιμούν τον Μεγάλο Θεό,που τον ταυτίζουν με τον ουρανό. Οι Σαμογέτες τον ονομάζουν Νουμ, οι Τουνγκούσιοι Μπούγκα και οι Μογγόλοι Τενγκρί. Οι Μπουριάτ μιλούν για 55 καλούς θεούς και 44 κακούς που μάχονται αδιάκοπα.

Τέλος πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι ο Σαμανισμός της Σιβηρίας θεωρείται ως ο πλέον αυθεντικός κυρίως λόγω της γεωγραφικής απομόνωσης της περιοχής και εξαιτίας του ότι έμεινε μακριά από τις επιρροές του «υλιστικού» κόσμου της Δύσης τα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης. Η Σιβηρία παραμένει έτσι ένας τεράστιος χώρος μελέτης για φιλόδοξους ανθρωπολόγους.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Μαγεία. Η Απόκρυφη παράδοση του κόσμου, συλλογικό, εκδόσεις Αρχέτυπο/Μεταεκδοτική ΑΕ, Φεβρουάριος 2004»

via
Continue reading

- 0
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Καλώς ήρθατε στην Μυστική Αθήνα!!!


Υπόγεια και μυστική Αθήνα,λίγο πολύ όλοι έχετε ακούσει για στοές,μυστικά περάσματα και υπόγεια ποτάμια,μεταφέρω ένα άρθρο του Παντελή Γιαννουλάκη το οποίο καλύπτει πλήρως ακόμα και τον πιο δύσπιστο.

«Δεν υπάρχει πόλη που να θέλει να απολαμβάνει τη ζωή και να αποφεύγει τα βάσανα περισσότερο από την Ευσαπία. Για να είναι μάλιστα το πέρασμα από τη ζωή στο θάνατο λιγότερο απότομο, οι κάτοικοι έκτισαν ένα κανονικό αντίγραφο της πόλης τους κάτω από τη γη». Ίταλο Καλβίνο



«Η νεομυθολογία δεν είναι τα διαδεδομένα ψέματα. Η νεομυθολογία είναι φαινόμενο στη ροή της πληροφορίας, που περιέχει, μεταξύ πολλών άλλων, και διαδεδομένα ψέματα, αλλά ακόμη πιο πολλές –παραλλαγμένες ή μεταλλαγμένες- αληθινές ιστορίες. (Μια αληθινή κατάσταση μπορεί να λάβει διαστάσεις νεομυθολογίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι αληθινή η κατάσταση)». Παντελής Γιαννουλάκης

ΚΑΘΟΔΟΣ

Κατάδυση στον υπόγειο κόσμο της Αθήνας σημαίνει κατάδυση στη σκοτεινή της πλευρά, στο υποσυνείδητό της. Σημαίνει κατάδυση στους φόβους, στις ανασφάλειες και τις αμφιβολίες της, στην άβυσσο των δοξασιών, των θρύλων και των δεισιδαιμονιών, στην άβυσσο του αρχέγονου τρόμου, ενός τρόμου που καλύφθηκε στο πέρασμα του χρόνου με τόνους μπετόν, πέτρας και χώματος, λωρίδες ασφάλτου και θόρυβο.

Η νεομυθολογία της υπόγειας Αθήνας. Μάλλον δεν χρειάζεται να είναι κανείς «ειδικός» στα θέματα του μυστηρίου για να την γνωρίζει. Ο καθένας πλέον το έχει ακούσει. Άλλωστε είναι ένα ζήτημα που κατάφερε να γίνει πρωτοσέλιδο ακόμη και στην εφημερίδα Espresso (12 & 13/12/2000). Το υπέδαφος της πρωτεύουσας είναι γεμάτο από υπόγειες στοές. Αυτές συνδέονται μεταξύ τους και συνδέουν τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της πόλης, ενώ ποιος ξέρει και τι μπορεί να συμβαίνει τα βράδια σε ορισμένες από αυτές. Η ιστορία έχει ως εξής. Ξεκινάς το ταξίδι σου από κάποια από τις «γνωστές εισόδους» του κέντρου της πόλης. Από τα υπόγεια της Βουλής στο Σύνταγμα, την εκκλησία της Αγίας Δυνάμεως δίπλα στο Υπουργείο Παιδείας στην οδό Μητροπόλεως, την Ρώσικη Εκκλησία στην οδό Φιλελλήνων ή το κτίριο της οδού Ακαδημίας 58a με τον θρυλικό και απομακρυσμένο πλέον υπέρθυρο δράκο. Από εκεί συνεχίζεις το δρόμο και ανάλογα με την πορεία που θα ακολουθήσεις μπορείς να βγεις στους Αγίους Ισιδώρους στον λόφο του Λυκαβηττού, ή στις υπόγειες στοές κάτω από την Ακρόπολη όπου υπάρχει άλλωστε και ο «πραγματικός» μυστικός Παρθενώνας. Αν προχωρήσεις για ώρα μέσα στις σκοτεινές στοές μπορείς να φτάσεις ως το μοναστήρι της Καισαριανής στον Υμηττό, ή φυσικά στην σπηλιά «του Νταβέλη» στην Πεντέλη περνώντας και κάτω από το σπίτι της Δουκίσσης της Πλακεντίας.

Σύμφωνοι λοιπόν, όλοι φαίνεται πως έχουν ακούσει τις σχετικές ιστορίες, ή έστω τις πιο γνωστές απ’ αυτές, όμως πόσοι στ’ αλήθεια έχουν πράγματι προσπαθήσει έστω, να εισέλθουν σε κάποια από τις στοές για να εξετάσουν το θέμα; Πόσοι απ’ αυτούς έχουν στη συνέχεια ακολουθήσει τις περίφημες αυτές διαδρομές και έχουν διαπιστώσει με τα μάτια τους την αλήθεια;

Δυστυχώς οι απαντήσεις, για όσους αγαπούν τα μυστήρια, είναι μάλλον απογοητευτικές. Ελάχιστοι έχουν επιχειρήσει να μπουν σε κάποια από τις εισόδους των στοών, ξεπερνώντας το φόβο τους για το σκοτάδι και το άγνωστο που αυτές συμβολίζουν, καθώς κανείς δεν γνωρίζει τι είναι πιθανόν να συναντήσει στον υπόγειο αυτό κόσμο. Αλλά και για αυτούς τους λίγους, τους περισσότερο παράτολμους, που κάποτε μπορεί να το επιχείρησαν, το τέλος δεν ήταν αυτό που είχαν ονειρευτεί. Το υπόγειο ταξίδι συνήθως δεν προχωρά περισσότερο από μερικά μέτρα και οι στοές φαίνεται να μην οδηγούν πουθενά αλλού. Όταν, λοιπόν, οι περισσότερες είσοδοι της Υπόγειας Αθήνας έχουν ερμητικά σφραγιστεί και κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να ανοίξει δύο - τρεις καινούργιες, αρκούμαστε στη Φαντασία μας για να εξερευνήσουμε στοές και λαγούμια. Κυρίες, κύριοι, καλωσήρθατε στην «Κλειδωμένη Υπόγεια Αθήνα».

Ωραία ως εδώ. Οι σκεπτικιστές μπορούν να χαμογελάσουν και τρίβοντας τα χέρια από ικανοποίηση να πουν: «Αν δεν υπάρχουν χειροπιαστές αποδείξεις, τότε δεν υπάρχει κανένα ζήτημα. Φαίνεται πως πρόκειται απλά για ένα θέμα που ξεκίνησε από φήμες και συνεχίστηκε παίρνοντας διαστάσεις νεομυθολογίας». Μια στιγμή όμως, είπαμε πως: «Μια αληθινή κατάσταση μπορεί να λάβει διαστάσεις νεομυθολογίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι αληθινή η κατάσταση». Ακόμη κι αν δεν υπάρχουν (ή τουλάχιστον δεν τις γνωρίζουμε) ατράνταχτες αποδείξεις για την ύπαρξη στοών από ανθρώπους που έχουν περπατήσει σε αυτές ή από υπόγειους χάρτες που περιγράφουν με ακρίβεια τις διαδρομές, υπάρχουν, ωστόσο, στοιχεία που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.

Για τον ερασιτέχνη κυνηγό μυστηρίων, κάθε συλλογισμός μπορεί να πυροδοτήσει διαδοχικές διανοητικές εκρήξεις. Μία ερώτηση, ένας συνειρμός μπορούν να αποτελέσουν το κλειδί. Όταν τα κλειδιά για την Υπόγεια Αθήνα έχουν χαθεί ή σαπίζουν σε σφηνωμένα συρτάρια, μόνο μέσο εξερεύνησης είναι οι υπάρχουσες πληροφορίες, η Φαντασία και διάθεση συλλογιστική. Μπορεί κάτι να μας ξέφυγε…

Ανοίγουμε τον χάρτη της Αθήνας και προσπαθούμε να παρατηρήσουμε. Γραμμές, σχέδια, τετραγωνάκια, χρώματα, γράμματα. Αγγίζουμε τον χάρτη, μα το μόνο που νιώθουμε είναι το χαρτί, μία επιφάνεια τίποτα περισσότερο. Κάτω από το χαρτί με τα σχεδιάκια δεν υπάρχει τίποτα, κανένα βάθος. Κάτι ξένο απλώνεται κάτω και πέρα από το χάρτη. Ο Χάρτης δεν είναι η Αθήνα. Το μάτι μας πέφτει στην Ακρόπολη και το αφήνουμε να περιπλανηθεί στους δρόμους γύρω της, όπως το μάτι του δορυφόρου. Εστιάζουμε όπου μας κάνει εντύπωση, ψάχνουμε για άγνωστα μέρη, τοποθεσίες πάνω στον χάρτη που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ, παράξενα ονόματα, η φαντασία μας οργιάζει. Και τα ερωτήματά μας παραμένουν αναπάντητα. Αχαρτογράφητα. Ο χάρτης είναι ελλιπής. Απουσιάζουν τα υπόγειά του, θριαμβεύουν οι ταράτσες του. Ο δορυφόρος ερωτοτροπεί με την επιφάνεια, με το πρόσωπο, δεν ενδιαφέρεται για τα μύχια. Το μόνο που μπορούμε, είναι λάθρα να υποθέτουμε και λάθρα να φανταζόμαστε. Η Υπόγεια Αθήνα κρύβει τα Μυστικά της. Χρειαζόμαστε άλλη όραση για να τα εξερευνήσουμε.

Ο ΝΤΑΒΕΛΗΣ, Ο ΤΡΕΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ

Το νερό της βροχής αλλά και ανθρώπινα χέρια κατέσκαψαν τα βουνά γύρω από την Αθήνα. Λατομεία, ορυχεία, λατρευτικές σπηλιές χρωστούν στον άνθρωπο τη διαμόρφωσή τους. Ληστές, επαναστάτες, μοναχοί, βοσκοί, στρατός έχουν χρησιμοποιήσει κατά καιρούς τους πέτρινους όγκους που περικυκλώνουν την Αθήνα. Το πιο φημισμένο βουνό της Αθήνας στο πεδίο των παράξενων μελετών είναι η πολυσυζητημένη Πεντέλη. Στην αρχαιότητα τροφοδοτούσε τους Αθηναίους με το περίφημο πεντελικό μάρμαρο από το οποίο είναι κατασκευασμένος και ο Παρθενώνας. Αιώνες μετά η σπηλιά των Αμώμων που βρίσκεται στο βουνό και κάποτε αποτελούσε λατρευτικό και ασκητικό χώρο, όπως μαρτυρούν και τα μικρά εκκλησάκια που στέκουν στην είσοδό της, συνδέεται με καθοριστικό τρόπο με τον φοβερό λήσταρχο Νταβέλη και έκτοτε γίνεται γνωστή με το όνομα «Σπηλιά του Νταβέλη». Η λαϊκή φαντασία ήθελε τον Νταβέλη να μπαινοβγαίνει απαρατήρητος στην πόλη των Αθηνών χρησιμοποιώντας ένα εκτεταμένο δίκτυο στοών που με κομβικό σημείο την Πεντέλη οδηγούσε σε διάφορες περιοχές της Αθήνας, ενώ επέτρεπε και την διαφυγή σε μακρινά σημεία εκτός της πόλης. Μία από αυτές τις στοές μάλιστα υποτίθεται πως οδηγούσε στα υπόγεια της θερινής έπαυλης της Δούκισσας της Πλακεντίας στην Πεντέλη. Η αλληλεπίδραση φαντασίας και πραγματικότητας στο τρίπτυχο Πεντέλη- Νταβέλης- Δούκισσα της Πλακεντίας, με εξαιρετικά γόνιμο τρόπο μας έδωσε τον πιο συναρπαστικό σύγχρονο θρύλο των Αθηνών.

Το ενδιαφέρον για τα μυστήρια της Πεντέλης αναζωπυρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τις αρχές του ’80, όταν ξεκίνησαν τα θρυλικά στρατιωτικά έργα που έλαβαν χώρα στην περιοχή της σπηλιάς με άκρα τότε μυστικότητα. Οι θεωρίες συνωμοσίας της εποχής μιλούσαν για δημιουργία υπογείων αποθηκών πυρηνικών και για επαφές με εξωγήινους. Μια άλλη θεωρία ήθελε μεγάλες ποσότητες λατύπης από το βουνό να ταξιδεύει για ύποπτους λόγους στην Αμερική. Τα μυστηριώδη μέχρι και σήμερα έργα σταμάτησαν στις αρχές περίπου της δεκαετίας του ’90, όταν η περιοχή εγκαταλείφθηκε μ’ έναν μάλλον βιαστικό και ακατανόητο τρόπο. Τα ίχνη που άφησαν αυτά τα έργα στο χώρο είναι κάτι παραπάνω από εμφανή. Αινιγματικές και σχεδόν κωμικές δυο στοές στέκουν εκατέρωθεν της σπηλιάς των Αμώμων. Μοιάζουν σαν ο στρατός να προσπαθούσε να προσεγγίσει την σπηλιά από …τα πλάγια. Πολλές θεωρίες έχουν αναφερθεί για τη χρησιμότητα αλλά και την παραδοξότητα των ημιτελών, όπως φαίνεται, αυτών έργων. Το σίγουρο είναι ότι κάποτε υπήρξε ενδιαφέρον, ο στρατός προσπάθησε να ανοίξει σήραγγες. Να υποθέσουμε ότι το μετάνιωσε στην πορεία ή ότι ευοδώθηκαν άλλα έργα που εξυπηρετούσαν καλύτερα τα όποια συμφέροντα; Αχ, Πεντέλη! Με τόσο κόσμο μαζεμένο εκεί πάνω τα ραντάρ έπιαναν παράσιτα.

Η μόνη είσοδος στοάς που υπάρχει ανοικτή σήμερα εντός της σπηλιάς, δεν οδηγεί παρά μερικά μέτρα πιο βαθιά σε μια υπόγεια μικρή λίμνη. Μόνο υποθέσεις μπορούμε πλέον να κάνουμε για την πιθανή ύπαρξη και άλλων στοών πριν την έναρξη των έργων. Από το βουνό βέβαια δεν εξαλείφθηκαν τα παράξενα φαινόμενα, με υπόκωφους μηχανικούς θορύβους, θεάσεις αγνώστων όντων και παρεμβολές σε μηχανήματα να συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Φαντάζει πάντως παράλογο ο ελληνικός στρατός ή όποιες δυνάμεις εκμεταλλεύονταν με κάποιο τρόπο το πεντελικό όρος να έπαψαν ξαφνικά να ενδιαφέρονται για αυτό. Η Αθήνα χρειάζεται αεράμυνα, χρειάζεται καταφύγια και χρειάζεται υπόγειες βάσεις. Στοιχειώδης στρατηγική προετοιμασίας πολέμου. «Αν θέλεις ειρήνη, προετοίμαζε τα βουνά σου…» Η κοινή λογική προστάζει ότι αν οι ιθύνοντες, έπαψαν να ασχολούνται με την Πεντέλη, δεν είναι γιατί έχασαν το ενδιαφέρον τους, αλλά γιατί έστρεψαν την προσοχή τους αλλού. Κάπου εδώ, ξεκίνησαν να ακούγονται ιστορίες για τον Υμηττό. Ο Υμηττός ή αλλιώς Τρελός (!) βρίθει από τρύπες και ανοίγματα με μαρτυρίες για ανθρώπους που χάθηκαν για πάντα στα βάθη του. Φημολογείται ότι οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις δεν είχαν παρά να εκμεταλλευτούν τις ήδη υπάρχουσες διόδους. Άλλες μαρτυρίες μιλούν για θεάσεις UFO, παράξενων φώτων ή ακόμη και πλασμάτων. Είναι γεγονός πάντως ότι απαγορεύεται η παραμονή στον Υμηττό μετά τη δύση του ηλίου.

Ο Υμηττός θεωρείται θετικός πόλος σε ένα παράξενο κύκλωμα που περιζώνει την Αθήνα. Αντίθετα, αρνητικός πόλος θεωρείται η Πεντέλη και εξισορροπιστής ο χαρακτηριστικότερος λόφος των Αθηνών: Ο Λυκαβηττός. Στο κέντρο της Αθήνας, στέκει πράσινος ακόμα και φυλάει τα μυστικά του. Κλειδαμπαρωμένες είσοδοι προς το εσωτερικό του, εκκλησάκια κτισμένα πάνω στον βράχο και πάνω από στοές, ημιτελή έργα και άφαντες στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Το 1885 ο ρομαντικός κλασικιστής αρχιτέκτονας Ερνέστος Τσίλερ ατενίζει τον Λυκαβηττό, επιθυμεί να τον ονομάσει «Αερικόν Θεραπευτήριον» και ονειρεύεται κήπους ένυδρους, καταρράχτες και κιονοστοιχίες με θέα την Ακρόπολη. Φαίνεται, γνωρίζει ότι ο Λυκαβηττός κρύβει υπόγεια ποτάμια, τα σχέδιά του όμως μένουν στα συρτάρια. Από το Λυκαβηττό βλέπεις τον λόφο του Στρέφη, θυμάσαι κάποιον που σου είπε ότι μεταξύ Λυκαβηττού και Στρέφη κάποτε ήταν δάσος με νεράιδες (στο παρελθόν δεν χτίζονταν σπίτια εκεί, αλλά όταν οι παραδόσεις ξεχάστηκαν και άρχισε να οικοδομείται, δημιουργήθηκε μια «νέα πόλη»,η σημερινή περιοχή Νεάπολη) και χαμογελώντας αποστρέφεις το βλέμμα σου. Εξάλλου πάντα ο λόφος σε αποπροσανατόλιζε, ακριβώς όπως και οι αλλοπρόσαλλες κατασκευές στα πλευρά του, λες και ο χώρος ήταν κομβικό σημείο, σταυροδρόμι.

Από τα υπόγεια μυστήρια της Αττικής δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα ορυχεία και τα μεταλλεία της. Στο Λαύριο, όπου οι Αθηναίοι διατηρούσαν στην αρχαιότητα μεταλλεία αργύρου, υπάρχουν ακόμα και σήμερα άνθρωποι που αναφέρουν παράξενες όσο και εξωφρενικές ιστορίες για τις στοές των ορυχείων. Ορυχεία και νταμάρια αποτέλεσαν για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα πολλοί από τους λόφους και τα βουνά της Αθήνας. Η φύση των εργασιών προϋπέθετε διάνοιξη εισόδων και εξόδων στους ορεινούς όγκους. Πολλές φορές, ωστόσο, οι εργασίες διακόπτονταν απότομα και δίχως εμφανή δικαιολογία. Οι χάρτες των στοών των ορυχείων αποτελούν συλλεκτικά αντικείμενα μεταξύ των ερευνητών των υπόγειων στοών αλλά και των επίδοξων κυνηγών θησαυρών. Πολύτιμοι οδηγοί είναι και οι γνώστες των στοών που κάποτε δούλευαν εκεί. Οι ιστορίες που διηγούνται αφορούν δαιδαλώδη δίκτυα, άγνωστα ακόμα και στους πιο έμπειρους, μυστηριώδη φώτα και φωνές, χαμένους συντρόφους, ξεχασμένα κοιτάσματα, συναισθήματα τρόμου και αποπροσανατολισμού. Οι άνθρωποι αυτοί κυριολεκτικά μετοίκησαν στην Υπόγεια Αθήνα και έζησαν εκεί ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους. Στις διηγήσεις τους πάντα αναφέρουν τον φρικτό φόβο τους να αποκλειστούν στα έγκατα της Γης, όσο και την λυτρωτική ανακούφισή τους όταν αντίκριζαν τον Ήλιο μετά από ώρες σκοταδιού.

ΥΔΑΤΙΝΟΙ ΘΕΟΙ ΣΤΑ ΕΓΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Ένα άλλο άγνωστο κεφάλαιο της Υπόγειας Αθήνας είναι οι διάφοροι ποταμοί που την διέσχιζαν και πλέον ρέουν υπογείως. Πολλές φορές κατά τη διάρκεια ανασκαφών, ανεγέρσεων οικοδομών και των εργασιών του Μετρό οι εργάτες συνάντησαν κομμάτια των ποταμών αυτών που παλαιοί περιηγητές αλλά και κάτοικοι θυμούνται. Η Αθήνα είχε ανέκαθεν πολλούς ποταμούς-χειμάρρους και ήταν πλούσια σε νερά, με το 80% των νερών να απορροφούνται από το έδαφος. Μελέτες (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 29/12/2002) έχουν αποδείξει ότι κάτω από την Αθήνα, σχεδόν σε κάθε δρόμο της, κρύβεται ένα μπαζωμένο ρέμα ή ένα υπόγειο ποτάμι που συνεχίζει να κυλά. Μόνο στο Λεκανοπέδιο της Αττικής έχουν μπαζωθεί και τσιμεντοποιηθεί περίπου 550 χιλιόμετρα ρέματα και χείμαρροι. Τα ποτάμια μπαζώθηκαν προκειμένου να πραγματοποιηθούν τα οικιστικά όνειρα των κατοίκων της ΑΘήνας αλλά σε πολλά σημεία τους συνεχίζουν να κατεβάζουν νερό και να αποτελούν απειλή όταν φουσκώνουν από τις νεροποντές.

Ο Ιλισός, το μεγαλύτερο ποτάμι που διέσχιζε την Αθήνα, ξεκινούσε από τον Υμηττό και σήμερα κυλάει εξ ολοκλήρου υπογείως. Συνεχίζει κάτω από τη Μιχαλακοπούλου, περνάει από την Βασ. Σοφίας μπροστά από το Παναθηναϊκό Στάδιο, συνεχίζει στην Καλλιρρόης, για να καταλήξει μετά την Καλλιθέα στη θάλασσα. Οι Αθηναίοι θεωρούσαν τον Ιλισό ιερό και στις όχθες του διατηρούσαν βωμούς πολλών θεών. Η σπουδαιότητά του, ωστόσο διαφαίνεται περισσότερο από το γεγονός ότι εκεί τελούνταν τα Μικρά Μυστήρια τα οποία σχετίζονταν τόσο με τα Ελευσίνια Μυστήρια, όσο και με Διονυσιακές τελετουργίες. Από το ιερό ποτάμι το μόνο που απομένει τώρα εμφανές είναι η στεγνή και χορταριασμένη κοίτη του δίπλα στην οποία είναι χτισμένη η Αγία Φωτεινή του Ιλισού. Στον Ιλισό χυνόταν ο Ηριδανός που ξεκινούσε από τον Λυκαβηττό και κατέβαινε από το Κολωνάκι. Κατά τη διάρκεια των εργασιών του Μετρό στην πλατεία Συντάγματος, ανακαλύφθηκε η αρχαία κοίτη του. Ο ποταμός συνεχίζει στις οδούς Μητροπόλεως και Ερμού, στην Αρχαία Αγορά και καταλήγει στον Κεραμεικό. Την κοίτη του Ηριδανού συνάντησε το Μετρό και στο Μοναστηράκι, γεγονός που ανησύχησε ιδιαίτερα τους υπεύθυνους, καθώς το ποτάμι φούσκωσε κάποιες φορές επικίνδυνα κατά τη διάρκεια των εργασιών. Ακόμα και σήμερα, ο υπόγειος ποταμός κατεβάζει 20-30 κυβικά νερού την ώρα, ενώ τις βροχερές μέρες το νερό υπερδιπλασιάζεται και από τα νερά του πλημμυρίζει η Ποικίλη Στοά και η Αρχαία Αγορά.

Από το Λυκαβηττό ξεκινούσε και ο Βοϊδοπνίχτης που χωριζόταν, με ένα μέρος του να περνάει από την οδό Δημοκρίτου και στην οδό Ακαδημίας προς το Αρσάκειο. Από τα Τουρκοβούνια ξεκινούσε ο Κυκλόβορος, ένας από τους μεγαλύτερους χειμάρρους της Αθήνας, έφθανε στο Πεδίον του Άρεως και διαμέσου της οδού Μάρνη κατέληγε στην πλατεία Βάθης. Το Παγκράτι και τον Βύρωνα διέσχιζαν ο Αλασσώνας και το ρέμα «Πήδημα της Γριάς» αντίστοιχα. Στο Φάληρο χύνονταν ο Βουρλοπόταμος (ή Ξηροτάγαρος) και το ρέμα της Πικροδάφνης. Το ρέμα του Ποδονίφτη κυλάει κάθετα τους δήμους Χαλανδρίου, Ψυχικού, Φιλοθέης και Ν. Ιωνίας, διασχίζει υπόγεια τη Λεωφόρο Κηφισίας καταλήγοντας στον Κηφισό. Οι σχετικές πανεπιστημιακές μελέτες συγκρίνουν την σημερινή τσιμεντούπολη με τις παλαιότερες διαμορφώσεις της όπου γεωργικές εκτάσεις, χωράφια και ποτάμια διέσχιζαν τη γη. Η εικόνα των πανάρχαιων ποταμών που πότιζαν την Αθήνα και απορροφούσαν τα νερά της βροχής έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Λόγω των επιχωματώσεων και των αλλοπρόσαλλων οικιστικών σχεδίων τα υπόγεια ποτάμια φουσκώνουν και πλημμυρίζουν κάθε φορά που βρέχει λίγο παραπάνω, υπενθυμίζοντάς μας την μακραίωνη ύπαρξή τους που χλευάζει τις όποιες προσπάθειες εξαφάνισής τους. Στις υπόγειες πια διαδρομές τους τα ποτάμια συνεχίζουν τις πορείες τους μουρμουρίζοντας φευγαλέα μυστικά μηνύματα κάτω από τα πόδια μας...

«ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΗΡΙΟ»

Ο Μητροπολιτικός Σιδηρόδρομος, το «Μέγα Θηρίο», μεταφέρει σήμερα τους δικούς του μυημένους στην Υπόγεια Αθήνα. Κατά τη διάρκεια των εργασιών που επίσημα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1992 αποκαλύφθηκε ένας άγνωστος κόσμος κάτω από την επιφάνεια. Πριν ξεκινήσουν οι εργασίες η εταιρία κατασκευής του Μετρό, χρηματοδότησε και υποστήριξε τεχνικά ανασκαφές έκτασης 69.000 τετραγωνικών μέτρων, τις εκτενέστερες που έγιναν ποτέ στην Αθήνα. Το Υπουργείο Πολιτισμού σχεδίασε και επέβλεπε τις αρχαιολογικές έρευνες που ομολογουμένως ολοκληρώθηκαν σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Κεραμεικός, το Ολυμπιείο, το Σύνταγμα, η Ακαδημία και το Μοναστηράκι χαρακτηρίστηκαν Περιοχές Υψηλού Αρχαιολογικού Κινδύνου, ενώ σε κάθε σταθμό, οι ανασκαφές αλλά και αργότερα τα μηχανήματα εκσκαφής, αποκάλυπταν πληθώρα αναπάντεχων ευρημάτων από τη νεολιθική έως και τη σύγχρονη εποχή. Εκτεταμένα αποχετευτικά δίκτυα, υδραγωγεία, δημόσια λουτρά, νεκροταφεία, εργαστήρια, δρόμοι, τείχη και μία μυστηριώδης αίθουσα γεμάτη με λυχνίες ελαίου διακοσμημένες με ερωτικές σκηνές, περιλαμβάνονταν μεταξύ των πολύ σημαντικών ευρημάτων. Μόνο στον Κεραμεικό, το σημαντικότερο αρχαίο νεκροταφείο της Αθήνας, βρέθηκαν περίπου 1200 τάφοι. Φρέατα αποκαλύφθηκαν στο Ζάππειο, στον Εθνικό Κήπο, στο Σύνταγμα, στην Οδό Αμερικής και σε άλλες τοποθεσίες που θα περνούσε το Μετρό. Στην οδό Σανταρόζα υπόγειες σήραγγες συνέδεαν φρέατα και δεξαμενές που αποτελούσαν τμήματα υδραυλικών συστημάτων. Αποχετευτικά συστήματα, Ρωμαϊκοί αγωγοί ομβρίων υδάτων και δίκτυα φρεάτων ήταν συνήθη ευρήματα σε μέρη όπως ο Σταθμός Λαρίσης, ο Ευαγγελισμός και η σήραγγα Παλαιολόγου.

Πολλά από τα εν λόγω υδρευτικά και αποχετευτικά δίκτυα χαρακτηρίζονται ως πυκνότατα και πολύπλοκα και οι ίδιες οι επίσημες πινακίδες που έχουν αναρτηθεί στους σταθμούς του Μετρό αποδεικνύουν την ύπαρξη πυκνών υπόγειων στοών, πηγαδιών και φρεάτων κατά την διάρκεια των εργασιών. Σύμφωνα με την επίσημη πινακίδα που έχει αναρτηθεί δίπλα από την γιγαντοαφίσα στον σταθμό του Μετρό στην Ακρόπολη σχετικά με το φρέαρ νο. 68, «τα συμβατικά μηχανήματα εκσκαφής συναντούσαν στην πορεία τους αρχαία ορύγματα-πηγάδια και δεξαμενές- το υλικό πλήρωσης των οποίων με τα πρώτα χτυπήματα εκχυνόταν στο δάπεδο της σήραγγας» (φωτογραφία από τα αρχεία της Α’ ΕΠΚΑ). Η γιγαντοαφίσα δεν δημιουργεί και τις καλύτερες σκέψεις για το τι απέγιναν τα χιλιάδες ευρήματα. Στις πινακίδες τονίζεται ιδιαίτερα έως ύποπτα η μικρή σημασία που είχαν τα περισσότερα ευρήματα, η χρήση των πηγαδιών και των φρεάτων αποκλειστικά σαν αποχετευτικών δικτύων και η διάσωση των περισσότερων αρχαιοτήτων σε αποθήκες. Ελάχιστο μέρος των ευρημάτων παρουσιάζεται στους σταθμούς και αφού δεν γνωρίζουμε που βρίσκονται τα ευρήματα, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τους υπόγειους χώρους, τα νεκροταφεία και τις υπόγειες στοές που συνάντησαν τα μηχανήματα του Μετρό;

Για να αποφευχθούν τέτοιες συναντήσεις, οι σήραγγες διανοίχθησαν σε βάθος 20 μέτρων «πολύ χαμηλότερο από αυτό στο οποίο βρίσκονταν οι αρχαιότητες». Όπως αποδεικνύει η ζημιογόνα συνάντηση του Μετρό με το Αδριάνειο Υδραγωγείο σε βάθος 27 μέτρων στο σταθμό της Πανόρμου (Ελευθεροτυπία 12/07/2002) οι αρχαιότητες δεν περιορίζονταν στα είκοσι μέτρα κάτω από την επιφάνεια, αλλά εκτείνονταν πολύ βαθύτερα. Γιατί έχει αποκλειστεί η ύπαρξη αρχαιοτήτων σε μεγαλύτερα βάθη; Αν οι υπεύθυνοι δεν γνώριζαν τις ακριβείς τοποθεσίες αρχαιολογικών ευρημάτων λίγα μέτρα κάτω από την επιφάνεια, πώς θα μπορούσαν να γνωρίζουν για πολύ πιο βαθιά; Ό,τι υπάρχει από εκεί και κάτω πέρασε στην ανυπαρξία από τη στιγμή που το πρώτο βαγόνι μπήκε σε λειτουργία. Προφανώς δεν θα επιτραπεί σε κανέναν αρχαιολόγο να αναζητήσει θησαυρούς κάτω από τις σήραγγες του Μετρό, αν θίγονται ιδιωτικά συμφέροντα.

Εκτός από το αρχαιολογικό ενδιαφέρον, τα αποχετευτικά δίκτυα και τις υπόγειες σήραγγες (γνωστές και άγνωστες), τα μηχανήματα του Μετρό συνάντησαν ένα έδαφος που δυσκόλευε αφάνταστα το έργο τους. Οι γεωλογικοί σχηματισμοί που αποτελούν το υπέδαφος της Αθήνας ονομάζονται «Αθηναϊκός Σχιστόλιθος», με τις δυνάμεις της φύσης να έχουν δημιουργήσει ένα πολυσύνθετο υπόβαθρο με κερματισμένα, πτυχωμένα και παραμορφωμένα στρώματα. Η δε βραχoμάζα χαρακτηρίζεται αvoμoιoγεvής, αvισότρoπη και αποσαθρωμένη. «Ανοιχτές ασυνέχειες, καρστικά έγκοιλα σε ασβεστολιθικά πετρώματα και κατακερματισμένο υλικό σε συμπαγή πετρώματα» τονίζουν την ιδιαιτερότητα του «Αθηναϊκού Σχιστόλιθου» Η Υπόγεια Αθήνα δείχνει να είναι σαθρή και διάτρητη. Μάλιστα, οι διαφοροποιήσεις αυτές, από τους πιο σκληρούς ως τους πιο χαλαρούς γεωλογικούς σχηματισμούς, δεν συναντούνται σε άλλες πόλεις με Μετρό, όπως το Παρίσι, η Μαδρίτη και το Βερολίνο! Σαν αποτέλεσμα, οι γεωτρήσεις που έγιναν δεν ήταν καθόλου αξιόπιστες, αφού κάθε λίγα μέτρα η μορφολογία του εδάφους άλλαζε. Τα υπερσύγχρονα μηχανήματα ΤΒΜ (Μετροπόντικες) αναγκάζονταν να αδρανοποιούνται για μεγάλα χρονικά διαστήματα και τη θέση τους έπαιρναν συμβατικές μέθοδοι προκειμένου να ολοκληρωθούν τα έργα. Ο ένας Μετροπόντικας ήταν καθηλωμένος για περίπου δύο χρόνια στην περιοχή της οδού Αγ. Κωνσταντίνου, ενώ ο άλλος έβρισκε ανυπέρβλητες δυσκολίες στις περιοχές της Ερμού και του Κεραμεικού και κάτω από τη Συγγρού συνάντησε ασταθή εδάφη, υπόγειες λίμνες και στοές.

Εξαιτίας του εδάφους αλλά και πιθανών λανθασμένων υπολογισμών σημειώθηκαν καθιζήσεις στην πλατεία Καραϊσκάκη, στην Αγίου Κωνσταντίνου, στην Ομόνοια, στην οδό Νίκης στο Σύνταγμα, στη λεωφόρο Βουλιαγμένης και στη Δουκίσσης Πλακεντίας. Θυμηθείτε το διάσημο πλέον περίπτερο στην Πανεπιστημίου 44, που η γη άνοιξε και το κατάπιε. Μόνο κάτω από το σημείο εκείνο βρέθηκαν δύο πηγάδια, μία υπόγεια στοά και ένας υπόγειος ποταμός!(Το Βήμα, 28/03/1999) Τσιμέντο ταχείας πήξεως κάλυψε το ανεπιθύμητο άνοιγμα, ενώ συνολικά 600.000 κ.μ. τσιμέντου χρησιμοποιήθηκαν για να γεμίσουν τις τρύπες που άφηναν πίσω τους οι Μετροπόντικες. Μία και μόνο εικόνα, του περιπτέρου που σε ζωντανή σύνδεση κατέρρεε, ήταν αρκετή για να τρομάξει τους υπεργήινους και να προβληματίσει τους υπεύθυνους. Σοβαρά ερωτηματικά τέθηκαν την περίοδο εκείνη ακόμα και για τη συνέχεια των έργων του Μετρό αφού η μία δυσκολία διαδεχόταν την άλλη. Εκτός από το σαθρό έδαφος και τις αρχαιότητες, τα μηχανήματα δεν μπορούσαν να προχωρήσουν τις ήδη καθυστερημένες εργασίες επειδή έπεφταν πάνω σε δίκτυα κοινωφελών οργανισμών, παράνομους και επομένως άγνωστους αγωγούς, μπαζωμένα ρέματα και ποτάμια, παλιές γαλαρίες και υπόγειες στοές τις οποίες οι γεωλόγοι δεν γνώριζαν που ακριβώς βρίσκονται.

Τα έργα, ωστόσο, ολοκληρώθηκαν και εδώ και έξι περίπου χρόνια ο Μητροπολιτικός Σιδηρόδρομος των Αθηνών εξυπηρετεί εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες προσφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες του. Ανησυχίες όμως εκφράζονται για την αντοχή του ήδη επιβαρημένου και αποδεδειγμένα πλέον κούφιου υπεδάφους. Παρόμοιοι προβληματισμοί αφορούν και τις μελλοντικές επεκτάσεις του Μετρό ιδίως προς περιοχές όπως το Περιστέρι που παλιότερα λειτουργούσαν λιγνιτωρυχεία. Όσον αφορά τις μελλοντικές νέες γραμμές, στην «Κίτρινη», θα συνδέονται Μαρούσι, Άνω Λιόσια, Παγκράτι/ Καισαριανή, Κολωνάκι, Πανεπιστήμιο, Εξάρχεια, Δικαστήρια, Γαλάτσι, Άλσος Βεΐκου. Δεν έχουν ακουστεί λίγα για υπόγειες διαδρομές που περνούν κάτω από ορισμένα από τα παραπάνω μέρη. Γιατί δεν ξεκλειδώνονται άραγε οι ήδη υπάρχουσες υπόγειες στοές να εξυπηρετηθεί ο κόσμος;

ΥΠΟΧΘΟΝΙΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Ας πάμε και μια βόλτα ως την Ακρόπολη (την γνωστή, όχι την υπόγεια). Ένας μικρός περίπατος, στην πιο όμορφη ίσως περιοχή της πρωτεύουσας, τον πεζόδρομο των οδών Διονυσίου Αρεοπαγίτου και Αποστόλου Παύλου, αλλά και στο λόφο του Φιλοπάππου θα μας αποκαλύψει μια σειρά από σφραγισμένες με σιδερένιες πόρτες εισόδους σε μικρά σπήλαια ή «πηγάδια». Το ίδιο θα διαπιστώσουμε αν συνεχίσουμε και προς την αρχαία Αγορά, τον Κεραμεικό ή τους στύλους του Ολυμπίου Διός (κάπου εκεί κοντά όπου ο Δευκαλίων είδε κάποτε τα τελευταία νερά του κατακλυσμού να υποχωρούν σε μια ρωγμή του εδάφους). Αλλά και στους πρόποδες του «ιερού βράχου» θα δούμε κλειστά σπήλαια, όπως του Πανός και του Απόλλωνος.

Ο ιερός βράχος της Ακρόπολης με τους αμέτρητους λατρευτικούς χώρους, τα σπήλαια που αφθονούν στα διαβρωμένα του πετρώματα και τις ιερές πηγές που ξεπηδούν από τα σπλάχνα του, τυλιγμένος στην άχλη του μύθου στέκεται αινιγματικά στο πέρασμα του χρόνου κεντρίζοντας το ενδιαφέρον των εξερευνητών με το πλήθος των θρύλων που μιλούν για θησαυρούς θαμμένους στο εσωτερικό του, αμύθητης αξίας αγάλματα και λαβυρινθώδεις στοές που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα. Υπάρχει μάλιστα και ένας θρύλος που τοποθετεί κάτω από το έδαφος της Ακρόπολης έναν Παρθενώνα μεγαλοπρεπέστερο από αυτόν που όλοι γνωρίζουμε. Ο Παυσανίας, περιγράφοντας την Ακρόπολη αναφέρει διάφορα ιερά σπήλαια, μυστηριώδη πηγάδια και ανοίγματα του εδάφους, καθώς και μυστικές τελετές που συνδέονταν με όλα αυτά.

Στη νότια πλευρά της Ακρόπολης, πάνω από το θέατρο του Διονύσου περιγράφει σπήλαιο πάνω στο οποίο βρισκόταν τοποθετημένος τρίποδας, ενώ στο εσωτερικό του έφερε παράσταση του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος να σκοτώνουν τα παιδιά της Νιόβης. Το σπήλαιο σήμερα πέρα από κάποιους εναπομείναντες κίονες φιλοξενεί (φυσικά!) και ένα χριστιανικό εκκλησάκι. Περιγράφοντας τον ιερό χώρο του Ερεχθείου ο Παυσανίας αναφέρει στο εσωτερικό του παράξενου οικοδομήματος την ύπαρξη ενός πηγαδιού με θαλασσινό νερό. Το αξιοπερίεργο σχετικά με αυτό το πηγάδι δεν είναι τόσο το γεγονός ότι διαθέτει θαλασσινό νερό, όσο το γεγονός ότι όταν φυσάει νοτιάς ακούγεται μέσα του ήχος κυμάτων! Υποτίθεται ότι το πηγάδι αυτό το δημιούργησε ο Ποσειδώνας με ένα χτύπημα της τρίαινάς του ως σημείο προς τους Αθηναίους κατά τη διάρκεια της φιλονικίας του με την Αθηνά για την κυριαρχία της πόλης. Άραγε υπάρχει κάποια υπόγεια διαδρομή που ενώνει το πηγάδι του Ερεχθείου με τη θάλασσα; Σήμερα πάντως το εσωτερικό του Ερεχθείου είναι απρόσιτο για το κοινό, και κανείς δεν μπορεί να είναι εκεί όταν φυσάει νοτιάς για να ακούσει τον φλοίσβο των κυμάτων που ταξιδεύει με τον άνεμο ως το βράχο της Ακρόπολης.

Δυτικά του Ερεχθείου σε συνέχεια με τον ναό της Αθηνάς βρίσκεται ναός της Πανδρόσου της μόνης κόρης του Κέκροπα που δεν παράκουσε την εντολή της θεάς να μην ανοιχθεί το καλάθι στο εσωτερικό του οποίου βρισκόταν το παράξενο οφιοειδές πλάσμα που ονομαζόταν Εριχθόνιος. Σχετική με αυτό το γεγονός – ίσως σε ανάμνησή του – ήταν μια μυστική τελετή την οποία περιγράφει ο Παυσανίας. Γι’ αυτή την τελετή προετοιμάζονταν δύο μικρές παρθένες – διαφορετικές κάθε φορά – οι οποίες κατοικούσαν για κάποιο χρονικό διάστημα κοντά στον ναό της Πολιάδος Αθηνάς και ονομάζονταν αρρηφόροι. Η τελετή διαδραματιζόταν κατά τη διάρκεια της νύχτας και είχε μυστηριακό χαρακτήρα.

Οι δύο αρρηφόροι τοποθετούσαν στα κεφάλια τους, κατά το πρότυπο των καρυάτιδων, καλάθια που τους έδινε η ιέρεια της Αθηνάς των οποίων το περιεχόμενο δεν γνώριζε ούτε η ιέρεια ούτε και οι ίδιες. Στη συνέχεια κατευθύνονταν προς τον περίβολο της Αφροδίτης των Κήπων ο οποίος βρισκόταν εκεί κοντά – στη βόρεια πλευρά της Ακρόπολης που είναι σήμερα κλειστή για το κοινό – και από εκεί κατέβαιναν μέσω ενός υπόγειου περάσματος στο εσωτερικό του βράχου. Εκεί κάτω άφηναν τα αντικείμενα που μετέφεραν και έπαιρναν κάτι άλλο που έβρισκαν εκεί ήδη τοποθετημένο και έφερναν πίσω μαζί τους καλυμμένο. Ο Παυσανίας είτε δεν ήξερε είτε δεν ήθελε να αποκαλύψει τη φύση των μεταφερομένων αντικειμένων, καθώς και τη σκοπιμότητα αυτής της τελετής για την οποία απ’ ό,τι φαίνεται ούτε και η ίδια η ιέρεια της Αθηνάς είχε επαρκή πληροφόρηση. Αλλά τότε ποιος είχε γνώση της φύσης όλων αυτών των αντικειμένων που πηγαινοέρχονταν μέσω υπογείων περασμάτων, χωρίς κάποιο προφανή λόγο με τέτοια μυστικότητα και μέσα στη νύχτα; Προφανώς κάποιος ή κάποιοι που κατείχαν ιδιαίτερες γνώσεις σχετικές τόσο με τις χθόνιες λατρείες, οι οποίες είχαν συνήθως μυστηριακό χαρακτήρα, όσο και με την ιδιαίτερη σημασία της χρήσης σπηλαίων και υπογείων στοών σε τέτοιου είδους τελετουργίες.

Ο λόφος του Φιλοπάππου βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την Ακρόπολη προσφέροντας την ωραιότερη θέα προς τον Παρθενώνα. Εκεί δεσπόζουν καγκελόφραχτες οι υποτιθέμενες φυλακές του Σωκράτους που φημολογείται ότι συνδέονται με άλλο ένα τμήμα υπόγειων στοών. Μεταξύ των διαφόρων φραγμένων «πηγαδιών» που αφθονούν στο λόφο υπάρχει ένα που «κραυγάζει» ότι κάτι δεν πάει καλά. Λίγα μόλις μέτρα από την Δ. Αρεοπαγίτου, αλλά πάνω στην πλαγιά, κάποιος έφερε από το σπίτι του ένα βράδυ ένα στρώμα και μια καρέκλα και τα τοποθέτησε στο «πηγάδι». Επειδή μάλιστα τον ενδιέφερε η διάταξη των απορριμμάτων του, κατάφερε με κάποιον τρόπο να τοποθετήσει από ύψος τεσσάρων περίπου μέτρων, την καρέκλα όρθια στο στρώμα! Πρέπει να ήταν κάποιος πολύ τακτικός για να μην την πετάξει απλά μέσα…

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΤΑΝΥΞΗ ΥΠΟ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ

Στην Αθήνα ιδιαίτερη σχέση με την φημολογούμενη ύπαρξη υπογείων στοών και σηράγγων που συνδέουν διάφορα σημεία της πόλης έχουν και αρκετοί χριστιανικοί ναοί. Ένα καλό παράδειγμα είναι ο ναός των Αγίων Ισιδώρων στον Λυκαβηττό στο εσωτερικό του οποίου υπάρχει ένα άνοιγμα που σύμφωνα με την αναρτημένη μέσα στον ναό επιγραφή αποτελούσε έξοδο διαφυγής των πιστών κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Η ίδια επιγραφή αναφέρει ότι η υπόγεια διαδρομή έφτανε στο Γαλάτσι και από εκεί μέσω μιας άλλης οπής κατέληγε στην Πεντέλη. Η οπή όμως σήμερα δεν οδηγεί παρά μόνο λίγα μέτρα μακριά (βλ. άρθρο Άγιοι Ισίδωροι Λυκαβηττού, Η σφραγισμένη έξοδος, Μυστική Ελλάδα # 8, Μάρτιος 2005). Άραγε κάποιοι για λόγους που μόνο να φανταστούμε μπορούμε έκλεισαν την υπόγεια δίοδο ή απλά αυτή δεν υπήρξε ποτέ; Το ενδιαφέρον είναι ότι αν δεν υπήρξε, τότε η επιγραφή είναι η ατράνταχτη απόδειξη μιας εισβολής του φανταστικού στο πραγματικό! Η επιγραφή διασώζει έναν θρύλο αν όχι ένα γεγονός και στηρίζει την ύπαρξη αρχαίων υπογείων διαδρομών, έστω και στο επίπεδο του συλλογικού ασυνειδήτου.

Ένα ανάλογο παράδειγμα αποτελεί ο ναός της Αγίας Δυνάμεως στη γωνία των οδών Μητροπόλεως και Πεντέλης. Σύμφωνα με το ενημερωτικό φυλλάδιο που διανέμεται στο ναό, το εκκλησάκι που αποτελεί μετόχι της μονής Πεντέλης διαθέτει μία υπόγεια στοά που φτάνει ως το σκοπευτήριο Καισαριανής και χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας για τη μεταφορά πυρομαχικών. Τα πυρομαχικά αυτά κατασκευάζονταν από καλόγερους σε έναν υπόγειο χώρο του ναού που βρίσκεται σε βάθος 15 μέτρων κάτω από την Αγία Τράπεζα, από τον οποίο ξεκινούσε η στοά. Όπως μας πληροφορεί το φυλλάδιο «τους τοίχους του υπόγειου χώρου κοσμούν παλιές τοιχογραφίες και σκαλισμένες παραστάσεις πουλιών, φύλλων αμπέλου και αγγέλων που κρατούν ρομφαίες», γεγονός που υποδεικνύει ότι κάποτε αποτελούσε τόπο λατρείας. Η ύπαρξη μάλιστα κάποιων κιόνων εκεί ανάγει την ύπαρξη λατρευτικού τόπου στην αρχαιότητα. Το ιερό του ναού είναι βεβαίως κλειστό και για άλλη μία φορά αδύνατο να διαπιστωθεί η αλήθεια ή όχι των όσων επίσημα αναφέρονται για τα υπόγεια της Αγίας Δυνάμεως.

Μία άλλη εκκλησία της περιοχής του κέντρου που αποτέλεσε σταθμό στην νεομυθολογία της υπόγειας Αθήνας είναι η γνωστή ρώσικη εκκλησία στην Φιλελλήνων, στην περιοχή που κάποτε ονομαζόταν «Μπουμπουνίστρα» λόγω των ανεξήγητων κρότων που ακούγονταν κατά καιρούς από το υπέδαφος. Η Ρώσικη Εκκλησία γνωστή και ως εκκλησία της Παναγίας Λυκοδήμου διαθέτει μία κρύπτη αλλά η στοά που ξεκινά από αυτή δεν οδηγεί σε κάποιο δαιδαλώδες δίκτυο, αλλά αντίθετα σταματά σε ένα ρηχό αρχαίο πηγάδι. Άλλοι χριστιανικοί ναοί που έχουν συνδεθεί με το θέμα της Υπόγειας Αθήνας είναι η Μονή Καισαριανής, η Μονή Αστερίου και η Ομορφοκκλησιά στο Γαλάτσι.

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΔΡΑΚΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Από τα πιο μυστηριώδη «αόρατα» σημεία του κέντρου είναι η πόρτα στην Ακαδημίας 58 a που αποτελεί δεύτερη είσοδο του νεοκλασικού κτιρίου της οδού Μαυρομιχάλη 6. Δημιούργημα και οικία του μεγάλου και ιδιαίτερου αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλερ , το κτίριο παραμένει εντυπωσιακό και αποπνέει μυστήριο. Η παράδοξη αρχιτεκτονική και διακόσμηση μπορούν να εξάψουν την φαντασία του ερευνητή, με αποκορύφωμα ένα μικρό βυζαντινό μουσείο, μεταγενέστερη προσθήκη, που μοιάζει (;) με εκκλησάκι και καλύπτει όλη την εσωτερική αυλή. Περίτεχνα τέμπλα, κόγχες και η μεγαλοπρέπεια ενός άλλου αιώνα ιντριγκάρουν τη σκέψη. Το γεγονός ότι ο Τσίλερ σύμφωνα με τα αρχεία της Μασονικής Στοάς της Ελλάδας υπήρξε Μασόνος μάλλον δεν είναι αρκετό για να υποστηρίξει και τα όσα περί μυστικών τελετών εντός του κτιρίου έχουν αναφερθεί κατά καιρούς. Ο μεταλλικός δράκος που στόλιζε την είσοδο από Ακαδημίας 58a αποκαθηλώθηκε πριν λίγα χρόνια, αφού έγιναν ανόητες και ύποπτες συνδέσεις με «σατανιστικές» τελετές στο χώρο του οικήματος. Δυστυχώς δεν υπάρχουν ούτε και είσοδοι που οδηγούν στον «κάτω κόσμο» παρά μόνο σκάλες που οδηγούν στον πάνω όροφο. Κανένα στοιχείο δεν αποδεικνύει τη σύνδεση της οικίας με υπόγειες στοές. Η πρόσβαση στην Ακαδημίας 58a από το εσωτερικό του σπιτιού έχει κλείσει με δύο τσιμεντένια χωρίσματα και στους δύο ορόφους, καθιστώντας οποιαδήποτε έρευνα αδύνατη.

Το κτίριο των παλαιών ανακτόρων που στεγάζει σήμερα το ελληνικό κοινοβούλιο υπήρξε ανέκαθεν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία αναφοράς των θρύλων που μιλούν για δαιδαλώδη δίκτυα στοών που διατρέχουν το υπέδαφος της Αθήνας. Η Βουλή χτίστηκε την περίοδο 1836-1840 από Βαυαρούς αρχιτέκτονες σ’ έναν ιδιόμορφο, υπερυψωμένο από τη μία πλευρά και σχεδόν επικλινή γεωγραφικό χώρο, ο οποίος πριν φιλοξενήσει το γνωστό σε όλους αυστηρό και επιβλητικό κτίριο είχε την ονομασία «Αναλαμπή»! Ως κτίριο προορισμένο για βασιλείς και μάλιστα μιας χώρας που δεν είχε ακόμη σταθεροποιηθεί πολιτικά, είναι πολύ πιθανό να διέθετε υπόγειες διεξόδους που θα χρησιμοποιούνταν σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης. Εντυπωσιακό μάλιστα είναι το πολυεπίπεδο υπόγειο γκαράζ της Βουλής, η ύπαρξη του οποίου οδηγεί συνειρμικά στη φήμη που θέλει τα υπόγεια της Βουλής να συνδέονται με τα σπήλαια του απαγορευμένου μετά το σούρουπο Υμηττού δημιουργώντας μία μυστική έξοδο κινδύνου, διαθέσιμη στα μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου.

Το 1842, άρχισε η κατασκευή και του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία, που είναι το πρώτο κτίριο, εκτός των Ανακτόρων, που χτίστηκε στην πλατεία Συντάγματος. Για τις υπόγειες στοές της περιοχής έχουν επίσης ακουστεί πολλά. Τα Χριστούγεννα του 1944, μια ομάδα ανταρτών, εισερχόμενη από κάποια υπόγεια είσοδο της οδού Πειραιώς μετέφερε ένα τόνο δυναμίτιδας κάτω από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, όπου γινόταν συνάντηση των συμμάχων (ανάμεσά τους και ο Γ. Τσόρτσιλ και ο Γ. Παπανδρέου). Η έκρηξη δεν έγινε, γιατί η ασφάλεια του ξενοδοχείου ειδοποιήθηκε και εντόπισε εγκαίρως τα εκρηκτικά. Το σχέδιο των υπογείων δικτύων υποτίθεται πως είχε διαρρεύσει από την πολεοδομία Αθηνών (βλ. άρθρο του Jonathan Bright «Υπόγειες Πολιτείες», strange 23).

Για την περίπτωση του Συντάγματος είναι προφανές πως δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν αποδεικτικά στοιχεία για την ύπαρξη ή μη υπογείων στοών για λόγους «εθνικής ασφαλείας». Αν πράγματι υπάρχει, όπως λέγεται, υπόγεια διαδρομή προς τα σπήλαια του Υμηττού, που θα οδηγούσε εκεί την πολιτική εξουσία (την παλαιότερη ή την σημερινή) σε περίπτωση κινδύνου, σίγουρα είναι μια πληροφορία που δεν θα έπρεπε να γνωρίζει ο καθένας, τουλάχιστον όχι στις ακριβείς λεπτομέρειές της.

Τώρα, το που μπορεί να οδηγούν όλες αυτές οι υπόγειες στοές δεν είναι το μεγαλύτερο μυστήριο σχετικά με αυτές. Κατά καιρούς έχουν υπάρξει φήμες και για το τι μπορεί να συμβαίνει κάποια βράδια εκεί, όταν κανείς δεν μπορεί να το δει. Πόσο πιθανό είναι τελικά να υπάρχουν «μυστικές οργανώσεις» που δρουν στην Αθήνα και τελούν «παράξενες λειτουργίες» στα υπόγεια γύρω από το κέντρο της πόλης, ακόμα και κάτω από τη Βουλή, πράγμα που θα σήμαινε ότι σε αυτές λαμβάνουν μέρος και δημόσια πρόσωπα υπεράνω υποψίας;

Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 όταν ο Γιώργος Μπαλάνος, ο οποίος έχει συμβάλει καθοριστικά και σε αυτό το ζήτημα, δημοσίευσε έναν (θρυλικό πλέον) πρόλογο λίγων σελίδων στις «Ιστορίες της Μυθολογίας Κθούλου» (εκδόσεις Ωρόρα). Εκεί, ως συνήθως, αφήνοντας πολλά δυσνόητα υπονοούμενα, μεταξύ άλλων, για τις υπόγειες στοές της Αθήνας και τις πιθανές συνδέσεις τους με τη δράση μυστικών αδελφοτήτων, δίνει εντελώς νέα και διαφορετική όψη στο όλο θέμα. Φυσικά ήταν μερικά χρόνια νωρίτερα, όταν με το «Αίνιγμα της Πεντέλης» είχε κινήσει το ενδιαφέρον του κόσμου για το ζήτημα της σπηλιάς του Νταβέλη και της ευρύτερης περιοχής, που τελικά έφτασε, μέσα και από αρκετές παρεξηγήσεις, να αναφέρεται σε κάθε συζήτηση γύρω από την υπόγεια Αθήνα. Κάποια στιγμή στο παρελθόν ζητήθηκε και από κρατικές υπηρεσίες η βοήθειά του για να ερευνηθεί και να αντιμετωπιστεί ένας «υπόγειος κίνδυνος», όπως έχει ο ίδιος αποκαλύψει. Το θέμα φαίνεται πως συνδέεται και με αυτό της «Σκιάς» και τελικά και με τα παράξενα καπάκια που φέρουν σύμβολα παραδοσιακά αποκρυφιστικά, όπως τα πεντάκτινα αστέρια σε όλες τις πιθανές εκδοχές τους και άλλα περίεργα σχήματα, και βρίσκονται διάσπαρτα στους δρόμους της Αθήνας αλλά και άλλων πόλεων.

Μυστηριώδη καπάκια, τρύπια βουνά, εκκλησίες με μυστικές κρύπτες, υπόγεια ποτάμια, υποχθόνιες λατρείες, απόρρητες στρατιωτικές εγκαταστάσεις, απόκρυφες αδελφότητες με σκοτεινούς σκοπούς φτιάχνουν ένα περίπλοκο αλλά και συναρπαστικό μωσαϊκό που αποτελεί πρόκληση για κάθε επίδοξο εξερευνητή. Η νεομυθολογία της υπόγειας Αθήνας είναι το ίδιο λαβυρινθώδης και γοητευτική με τις σήραγγες που υποτίθεται πως διατρέχουν την πόλη. Ίσως και περισσότερο…

ΑΝΟΔΟΣ
Περπατάμε αμέριμνοι σε μία Νεκρή Πόλη. Την Αθήνα. Νεκροί Άνθρωποι και Νεκρά Κτίρια την αποτελούν. Ξένοι σε ένα αφιλόξενο νεκροταφείο, έχουμε χάσει τα κλειδιά της εξόδου. Ίσως δεν τα είχαμε ποτέ. Περιμένουμε τη Ζωή από το Σκοτάδι, μία δροσοσταλίδα δράσης, μία ανακάλυψη από μία Αθήνα που πέρασε στη Λήθη. Την Υπόγεια Αθήνα και τα ξεχωριστά μυστικά της. Αναζητούμε μία Έξοδο, αλλά οι έξοδοι έχουν κλείσει. Χωρίς κλειδιά, αναπολούμε μπροστά από πόρτες άδειες…

«Έτσι η Ευσαπία των ζωντανών άρχισε να αντιγράφει το υπόγειο αντίγραφό της. Λένε ότι αυτό δεν συμβαίνει μονάχα τώρα: λένε ότι στην πραγματικότητα είναι οι νεκροί που έκτισαν την πάνω Ευσαπία κατ’ εικόνα και ομοίωση της πόλης τους. Λένε ακόμα ότι στις δυο δίδυμες πόλεις δεν υπάρχει πλέον τρόπος για να ξεχωρίσει κανείς ποιοι είναι οι ζωντανοί και ποιοι οι νεκροί». Ίταλο Καλβίνο

via
Continue reading

- 0
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
 
Χρονο-οφθαλμαπάτες: ένα μυστηριώδες φαινόμενο


Οι χρονο-οφθαλμαπάτες είναι ένα μυστηριώδες φαινόμενο και ελάχιστα μελετημένο αυτή τη στιγμή, αν και είναι γνωστό στην ανθρωπότητα από αρχαιοτάτων χρόνων.

Η πρώτη αναφορά για τις «παράξενες οφθαλμαπάτες» γίνονται σε αρχαίες αιγυπτιακές πηγές. Τι είναι όμως οι χρονο-οφθαλμαπάτες;

Μια οπτική παραίσθηση ή ένα τούνελ του παρελθόντα χρόνου; Στην ερώτηση αυτή, απάντηση στη «Φωνή της Ρωσίας» ο Αλεξάντρ Μαχόφ, φωτογράφος, ο οποίος έρχεται σε άμεση επαφή με αυτό το φαινόμενο:

Για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με τη χρονο-οφθαλμαπάτη κατά τη διάρκεια μιας αποστολής μου στην Κρήτη. Το θέαμα ήταν εκπληκτικό. Αν δεν το είχα δει με τα ίδια μου τα μάτια – δεν θα το πίστευα! Κυριολεκτικά μερικά μέτρα πάνω από τη θάλασσα γινόταν μια πραγματική μάχη. Ακουγόταν μάλιστα ο ήχος των σπαθιών και των αρματωσιών. Πήγα να πιάσω τη φωτογραφική μου μηχανή για να καταγράψω το συμβάν, αλλά η τεχνολογία δεν τα κατάφερε. Στη συνέχεια, ντόπιοι κάτοικοι μου διηγήθηκαν ότι δεν είμαι ο πρώτος που το είδα. Έκτοτε και μέχρι σήμερα «κυνηγώ» της χρονο-οφθαλμαπάτες.

Τη χρονο-οφθαλμαπάτη θα πρέπει να τη διαχωρίζουμε από τη συνήθη οφθαλμαπάτη. Δηλαδή δεν είναι ένα απλό ατμοσφαιρικό φαινόμενο, το οποίο επιτρέπει με τη βοήθεια οπτικών αντανακλάσεων να δει κανείς μετατοπισμένα στο χώρο γεγονότα, τα οποία συμβαίνουν στο παρόν.

Η χρονο-οφθαλμαπάτη είναι ορατές μορφές, οι οποίες στην πραγματικότητα συνέβησαν στο παρελθόν, και σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, μπορούν να συμβούν και στο μέλλον.

Ορισμένοι επιστήμονες, οι οποίοι μελετούν το φαινόμενο, υποθέτουν πως οι χρονο-οφθαλμαπάτες είναι ιδιόρρυθμες σήραγγες του χρόνου. Είναι γνωστά περιστατικά, όπου άνθρωποι βρέθηκαν στο εσωτερικό χρονο-οφθαλμαπατών. Στη συνέχεια τις περιέγραψαν σαν κατάσταση πολύ «βασανιστική και καταπιεστική». Είναι πιθανό ότι σε αυτές τις ζώνες έχει αυξηθεί σε εξαιρετικό βαθμό η γεωμαγνητική ακτινοβολία, η οποία και επιδρά καταλυτική στην ανθρώπινη ψυχολογία.

Μία από τις ειδοποιούς διαφορές των χρονο-οφθαλμαπατών είναι η αδυναμία καταγραφής τους σε φωτογραφία, βίντεο ή να καταγραφούν ηχητικά, δηλαδή το φαινόμενο μπορεί να το δει κανείς μόνο με την ανθρώπινη όραση. Υπάρχει μια σειρά υποθέσεων, οι οποίες εξηγούν τη φύση των χρονο-οφθαλμαπατών.

Μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες έχει διατυπωθεί από τον ερευνητή Χένρι Σιλάνοφ. Σύμφωνα με αυτή, υπάρχει ένα ειδικό πεδίο, το οποίο σαν μαγνητική ταινία καταγράφει όλα τα γεγονότα και τις μορφές. Υπό συγκεκριμένες συνθήκες μπορείς να κοιτάξεις και να δεις γεγονότα του παρελθόντος. Ο Αλεξάντρ Μαχόφ θεωρεί πως η σοβαρή μελέτη των χρονο-οφθαλμαπατών μπορεί να είναι εξαιρετικά χρήσιμη για την επιστήμη:

Εγώ ως φωτογράφος λυπάμαι πολύ που στη συγκεκριμένη στιγμή είναι αδύνατο με φυσικά μέσα να καταγραφεί η μυστηριώδης ομορφιά των χρονο-οφθαλμαπατών και να γίνει προσιτή στους ανθρώπους.

Είναι πιθανόν, πολλοί να έβλεπαν με εντελώς διαφορετικό τρόπο αυτή την πραγματικότητα, στην οποία ζούμε. Ο κόσμος είναι πολύ πιο σύνθετος και ενδιαφέρον απ’ ότι νομίζουμε. Ποιος ξέρει, ξαφνικά οι χρονο-οφθαλμαπάτες μπορεί να είναι ιδιότυπες «σήραγγες χρόνου», οι οποίες ενώνουν το παρελθόν με το παρόν.

Χρονο-οθφαλμαπάτες έχουν καταγραφεί και στη Ρωσία – στο Μιασνόι Μπορ, το γνωστό δάσος της περιοχής του Νόβγκοροντ, όπου κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου έγιναν σκληρές μάχες, και όπου σκοτώθηκε πλήθος σοβιετικών και γερμανών στρατιωτών. Για την τοποθεσία όμως αυτή θα μιλήσουμε σε άλλο μας σημείωμα.

via
Continue reading

- 0
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news
Συναγερμός : Ανακάλυψαν τεράστιο άγνωστο αντικείμενο κοντά στη Γη (βίντεο)

Τρόμο προκαλεί στους επιστήμονες ένα κολοσσιαίο μυστηριώδες αντικείμενο μεγαλύτερο από οποιονδήποτε άλλο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος, του οποίου η φύση παραμένει άγνωστη!

 
Αν και αρχικά οι επιστήμονες που εντόπισαν το αντικείμενο πίστεψαν ότι πρόκειται για έναν «ορφανό πλανήτη» (δηλαδή ένα πλανητικό σώμα, το οποίο βρίσκεται σε απευθείας τροχιά γύρω από τον γαλαξία στον οποίο ανήκει, χωρίς να ανήκει όμως απευθείας σε κάποιο ηλιακό σύστημα), ωστόσο συνειδητοποίησαν το αντικείμενο «CFBDSIR 2149-0403», όπως ονομάστηκε» δεν συμπεριφερόταν ως «ορφανός πλανήτης».

Παράλληλα, απέκλεισαν το ενδεχόμενο το αντικείμενο αυτό να είναι ένας φαιός (καφέ) νάνος.

Ο ερευνητής Philippe Delorme του Πανεπιστημίου Grenoble Alpes της Γαλλίας, μελέτησε το αντικείμενο «CFBDSIR 2149-0403» και σύντομα ανακάλυψε ότι ήταν πιο περίεργο από όσο φανταζόταν. Η ομάδα του, μάλιστα, διαπίστωσε ότι δεν αποτελεί μέρος της κινούμενης ομάδας αστεριών AB Doradus και η ηλικία του δεν είναι μεταξύ 50 και 120 εκατ. ετών. Επίσης, η ομάδα του καθηγητή δεν μπορούσε να υπολογίσει τη μάζα του αντικειμένου, το οποίο σημαίνει ότι δεν μπορούν να πουν με βεβαιότητα αν είναι πλανήτης ή καφέ νάνος.

Θα μπορούσε, όπως χαρακτηριστικά λένε, να είναι ένας συνδυασμός ή κάτι που δεν έχουν συναντήσει ποτέ ξανά.

«Τα καλά νέα είναι ότι αυτό το περίεργο αντικείμενο βρίσκεται πολύ κοντά μας, μόλις 11 έτη φωτός μακριά, και αυτό σημαίνει ότι θα μπορούμε να το μελετήσουμε πολύ σύντομα», αναφέρουν οι επιστήμονες που μελετούν το αντικείμενο στην ιστοσελίδα Science Alert.




via
Continue reading

- 0
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Κρυμμένοι θησαυροί που περιμένουν να ανακαλυφτούν
 Ο Θησαυρός της Βιγιένα (Tesoro de Villena), ο δεύτερος πιο σημαντικός προϊστορικός θησαυρός από χρυσάφι της Ευρώπης - πηγή

Οι θαμμένοι θησαυροί είναι συνήθως πράγματα της φαντασίας, που εμφανίζονται μόνο σε πειρατικές ιστορίες και θρύλους της περιπέτειας. Αλλά πολλοί θησαυροί δεν είναι απλή φαντασία...

Για παράδειγμα, ο πρώην αρχαιολόγος και έμπορος έργων τέχνης Forrest Fenn έκρυψε ένα σεντούκι με θησαυρό στα Βραχώδη Όρη. Ο Fenn έκρυψε το μπαούλο στη μέση της Μεγάλης Ύφεσης ώστε να πείσει τους ανθρώπους να βγουν στη φύση.

Μάλιστα, δημοσίευσε ένα μυστηριώδες ποίημα, γεμάτο ενδείξεις, για να προσελκύσει επίδοξους κυνηγούς θησαυρών:


As I have gone alone in there
And with my treasures bold,
I can keep my secret where,
And hint of riches new and old.

Begin it where warm waters halt
And take it in the canyon down,
Not far, but too far to walk.
Put in below the home of Brown.

From there it's no place for the meek,
The end is ever drawing nigh;
There'll be no paddle up your creek,
Just heavy loads and water high.

If you've been wise and found the blaze,
Look quickly down, your quest to cease,
But tarry scant with marvel gaze,
Just take the chest and go in peace.

So why is it that I must go
And leave my trove for all to seek?
The answers I already know,
I've done it tired, and now I'm weak.

So hear me all and listen good,
Your effort will be worth the cold.
If you are brave and in the wood
I give you title to the gold.

Ομοίως, έχει επιβεβαιωθεί ότι οι Ναζί βύθισαν κιβώτια στη λίμνη Töplitz στις Αυστριακές Άλπεις τους τελευταίους μήνες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου -πολλά απ' αυτά έχουν ήδη βρεθεί και περιείχαν πολλά πυρομαχικά και έγγραφα παρά χρυσό και πλούτη. Αν και κάποιοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει τίποτα να βρεθεί, πιθανότατα κάποιοι δεν θα σταματήσουν να ψάχνουν.

Οι ειδικοί είναι σχεδόν σίγουροι για τον χαμένο θησαυρό στο Money Pit του Oka island, ανοικτά των ακτών της Νέα Σκωτία στον Καναδά. Κάποιοι έφηβοι ανακάλυψαν το λάκκο το 1795 και -μιας και η πειρατεία ανθούσε εκείνη την εποχή- υποπτεύτηκαν ότι εκεί θα μπορούσε να βρίσκεται κάποιος χαμένος θησαυρός. Οι νέοι δεν βρήκαν τίποτα, αλλά μοναχικοί κυνηγοί θησαυρών και εταιρείες που ψάχνουν θησαυρούς δοκιμάζουν την τύχη τους μέχρι και σήμερα.

Αναπαράσταση σχεδίας των Μουίσκα στο Μουσείο Χρυσού στην Μπογκοτά της Κολομβίας - πηγή

Από την άλλη, έχουν ανακτηθεί πολλοί θησαυροί στη λίμνη Γκουαταβίτα (Guatavita) στην Κολομβία. Πιστεύεται ότι εκεί, ο νέος ηγέτης της φυλής Μουίσκα (Muisca, από την οποία προέρχεται και ο μύθος του Ελ Ντοράντο), συνήθως ανιψιός του πρώην βασιλιά, υποβαλλόταν σε μια μακρά ιεροτελεστία ενθρόνισης, που κορυφωνόταν πάνω σε μια σχεδία, σε μια ιερή λίμνη, όπως η Γκουαταβίτα. Έγδυναν τον διάδοχο και κάλυπταν το σώμα του με λάσπη και χρυσόσκονη. Περιστοιχισμένος από τους τέσσερις αρχιερείς, που ήταν στολισμένοι με φτερά, χρυσά στέμματα και στολίδια, ο ηγέτης, γυμνός αλλά λουσμένος με χρυσόσκονη, προσέφερε σμαράγδια και άλλα πολύτιμα αντικείμενα στους θεούς, ρίχνοντάς τα στη λίμνη. Οι όχθες της κυκλικής λίμνης ήταν γεμάτες με θεατές, που φορούσαν ακριβά ρούχα και έπαιζαν μουσικά όργανα γύρω από φωτιές. Όταν η σχεδία έφτανε ακριβώς στο κέντρο της λίμνης, ο αρχιερέας σήκωνε μια σημαία για να κάνει σιωπή το πλήθος. Εκείνη τη στιγμή, το πλήθος ορκιζόταν υπακοή στον Χρυσό ηγέτη, επευφημώντας τον από τις όχθες της λίμνης. Πολλοί από αυτούς τους θησαυρούς βρίσκονται στο Χρυσό Μουσείο στην Μπογκοτά και οι υπόλοιποι είναι κάπως δύσκολο να βρεθούν μιας και η κυβέρνηση της Κολομβίας έχει απαγορεύσει την κολύμβηση στη λίμνη.

Δείτε κι άλλους κρυμμένους θησαυρούς στα βίντεο.

10 μυστηριώδεις κρυμμένοι θησαυροί




5 κρυμμένοι θησαυροί που μόνο φανταστικοί δεν είναι




1. Εκτιμάται ότι υπάρχουν περισσότερα από 3 εκατομμύρια ναυάγια στον πυθμένα του ωκεανού. (0:07)

2. Το Oak Island Money Pit είναι γνωστή μέρος με θαμμένο θησαυρό, αλλά είναι πολύ δύσκολο να φτάσει κανείς εκεί. (3:12)

3. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ναζί συγκέντρωσαν μερικούς από τους μεγαλύτερους θησαυρούς που είχε δει ποτέ ο κόσμος. (6:07)


Το Oak Island Money Pit και άλλοι μυστηριώδεις θησαυροί





via
Continue reading

- 0
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Οι εξωγήινοι απάντησαν στο χαιρετιστήριο μήνυμα της Γης [Βίντεο]


Το κωδικοποιημένο μήνυμα που το 1974 εστάλη από τη Γη στο διάστημα σε αναζήτηση εξωγήινων νοημόνων πολιτισμών, απαντήθηκε 27 χρόνια αργότερα, το 2001.

Το βίντεο αυτό δείχνει ακριβώς ποια ήταν η απάντηση.

Η μαθηματική αποκωδικοποίηση εξωγήινων μηνυμάτων προς εμάς, έχει επίσης αποκαλυφθεί (αν και χωρίς να λάβει δημοσιότητα) από την αμερικανική κυβέρνηση, όπως το βίντεο δείχνει στη συνέχεια.
Μέσα σε όλη αυτή τη νοημοσύνη που εμπεριέχεται στους αστέρες και τους αιθέρες, φαινόμαστε να μην είμαστε παρά πάνω από μια κουκκίδα, μια ασήμαντη λεπτομέρεια.

Κι όμως, πόσο σημαντικά αισθανόμαστε τα καθημερινά μας γεγονότα, τις δυστυχίες και τις ευτυχίες, τη ζωή και το θάνατό μας…

Αν μπορούσε ο νους μας να γεμίσει με τη συμπαντική νοημοσύνη, πόσο σημαντικές θα ήταν οι σωματικές μας λεπτομέρειες;

Πόσο θα αγωνιούσαμε ή θα αναστενάζαμε για τις μεταπτώσεις μας μέσα στο χρόνο; Θα βλέπαμε τότε την αγωνία της επιβίωσής μας ως κάτι αξιοπερίεργο;

Από αυτή την αντικειμενική και επισκοπική οπτική, ποιος θα φαινόταν τότε ο λόγος της ζωής μας;

Θα φαινόταν αυτή ως ατύχημα ή ως πορεία προς ένα σκοπό; Και ποιο θα φαινόταν το νόημα και ο σκοπός του θανάτου;






via



Continue reading

- 0
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Βίβλος των Νεκρών: Το ταξίδι της Ψυχής μετά τον Θάνατο

Ο Αρχαίος Αιγυπτιακός «Οδηγός για τους Νεκρούς» ή όπως είναι ευρύτερα γνωστός, Η Βίβλος των Νεκρών, παρέχει εξαιρετικές πληροφορίες για την Πνευματική κληρονομιά της Αιγύπτου αλλά και για το ταξίδι της Ψυχής του ανθρώπου μετά τον θάνατό του. Ας δούμε την ιστορία και τα περιεχόμενα της Διασημότερης Βίβλου των Νεκρών, αποκαλύπτοντας τα σκοτεινά μυστήρια, τις υπερφυσικές ιδιότητες που εμπεριέχει αλλά και τις πρακτικές οδηγίες για μία αποδοτική μετά θάνατον ζωή.

Ο Θάνατος επικρατεί στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού, επιβεβαιώνοντας την θνησιμότητα κάθε όντος που περπατάει σε αυτό τον πλανήτη. Η Έννοια του θανάτου τρομοκρατεί το ανθρώπινο είδος για χιλιετίες τώρα και η ακύρωσή του έχει επιχειρηθεί με διάφορους τρόπους, αρκετοί από τους οποίους έχουν καταγραφεί σε αρκετές θρησκευτικές πεποιθήσεις. 

Ο Αιγυπτιακός πολιτισμός φυσικά δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Η χαρακτηριστική  παρανόηση που γεννά η Βίβλος των Νεκρών είναι πως πρόκειται για ένα αρχαίο Αιγυπτιακό θρησκευτικό Δόγμα. Όμως για να κατανοήσουμε καλύτερα το βιβλίο αυτό θα πρέπει να το θεωρήσουμε έναν πρακτικό οδηγό για εκείνους που απεβίωσαν, που παρέχει οδηγίες πλοήγησεις στους κόσμους των ψυχών αλλά και τρόπους με τους οποίους μία ψυχή μπορεί να αποφύγει «τα εμπόδια» του Κάτω κόσμου ώστε να ολοκληρώσει με επιτυχία την διαδρομή προς τον «Παράδεισο».

Βίβλος των Νεκρών : Η ιστορια

Ο Σερ Γουάλις Μπάτζ ήταν ένας Άγγλος Αιγυπτιολόγος και Φιλόλογος του Βρετανικού Μουσείου. Ανάμεσα στα χιλιάδες αρχαία αντικείμενα που αγόρασε κατά την διάρκεια της καριέρας του ήταν και ο Πάπυρος του Ani, μία εκδοχή της Βίβλο των Νεκρών. Η εκδοχή αυτή του Κειμένου που ανακαλύφθηκε στις Αρχαίες Θήβες περιείχε κεφάλαια που περιέχει η γνωστή Βίβλος των Νεκρών, μαζί με άλλα κομμάτια που υπήρχαν χαραγμένα σε τύμβους και η ύπαρξή τους χρονολογείται περίπου 3000 χρόνια προ Χριστού. 

Τα πρώτα νεκρικά χειρόγραφα που γνωρίζουμε είναι τα Πυραμιδικά κείμενα, που ανακαλύφθηκαν στην καρδία της Πυραμίδας του Βασιλιά Unas της 5ης Δυναστείας και χρονολογούνται γύρω στο 2400 Π.Χ. Το κείμενο βρισκόταν χαραγμένο στους Νεκρικούς θαλάμους και δεν ήταν πραγματικό βιβλίο, και περιέγραφε τον τρόπο με τον οποίο οι αιθερικές ψυχές μπορούν να ανυψωθούν στους επουράνιους παράδεισους για να μετατραπούν σε θεικές οντότητες μέσα από την ένωσή τους με τον Θεό Ra.

bookdead

Η Βίβλος των Νεκρών που γνωρίζουν οι περισσότεροι με την μορφή που έχει διαμορφώθηκε έπειτα από αυτές τις δύο εκδοχές ενσωματώνοντας αρκετό περιεχόμενο αλλά με αρκετές προσθήκες. Η 19η Δυναστεία εξάπλωσε αυτούς τους πάπυρους μέσα στους οποίους ήταν γραμμένο το κείμενο, το οποίο και τοποθετούσαν στον τάφο του νεκρόυ. Ο Πάπυρος του Άνι ήταν τέτοιας μορφής κείμενο. Κάθε ατομικη Βίβλος των Νεκρών έπρεπε να γραφεί και να εικονογραφηθεί από μία ομάδα καλλιτεχνών 
και καλλιγράφων.

 56-249923-511px-papyrus-ani-curs-hiero 

Σε αυτό το στάδιο οιπάπυροι εμποροποιήθηκαν, αφήνοντας τα στοιχεία κενά έτσι ώστε ο ενδιαφερόμενος να μπροεί να προσθέσει τα προσωπικά του δεδομένα έτσι ώστε να εξατομικεύσει τον πάπυρο των Νεκρών.

Φυσικά αφού αυτά τα κείμενα εμπορικοποιήθηκαν μπορεί κανείς να βρεί αρκετά αντίγραφα, όλα διαφορετικά μεταξύ τους ανάλογα με την περίοδο που δημιουργήθηκαν και τους συγγραφείς που τα παρήγαγαν. Αρκετά αντίγραφα δημιουργήθηκαν από ομάδες συγγραφέων και καλλιτεχνών λόγω του γιγαντιαίου μεγέθους των περιεχομένων της Βίβλου. 

Το 2011 ερευνητές στο μουσείο του Brooklyn μετέφρασαν στα Αγγλικά μία συγκεκριμένη αφύσικη έκδοση που ήταν χαραγμένη και στις δύο πλευρές. Η χρονολόγηση το τοποθετεί μεταξύ του 1620 Π.Χ και 1430 Π.Χ. Αυτή η ασυνήθιστη Βίβλος των Νεκρών βρίσκεται στον Θάλαμο του μουσίου που περιέχει τις Μούμιες. Στο ίδιο μουσείο μπορεί κάποιος να δει τον Πάπυρο του Άνι που περιγράψαμε στην αρχή του άρθρου.

Ο Σκοπός ύπαρξης της Βίβλου των Νεκρών γίνεται καλύτερα κατανοητός αν ερευνηθεί κάτω από το πρίσμα της θεωρίας της Αέναης Ζωής. Ένας σημαντικός περιορισμός που αφορά την Ανάλυση της Θρησκείας της Αρχαίας Αιγύπτου είναι το γεγονός πως είναι δύσκολο για κάποιον να εκθέσει τις ιδέες και τις πεποιθήσεις του πολιτισμού με μία βεβαιότητα, αφού καθώς αναπτυσσόταν ο πολιτισμός διαμορφωνόταν κατάλληλα και η θρησκευτική ιδέα αποδίδοντας έτσι διαφορετικές ερμηνείες κάθε φορά. 

Μία πεποίθηση όμως που διαμόρφωσε ολόκληρη την μεταμόρφωση της Αιγυπτιακής Θρησκείας ήταν η πεποίθηση πως σε κάποιο σημείο μετά τον θάνατο, η ψυχή ή ένα αιθερικό κομμάτι του ατόμου επιστρέφει στην ζωή. Για αυτή την ίδια πεποίθηση οι αρχαίοι Αιγύπτιοι μεριμνούσαν ώστε να διατηρηθεί το κορμί του Νεκρού κατά την ταφή του. Ανάλογα την περίοδο, αυτή η διαδικασία συμπεριελάμβανε το βαλσάμωμα του Νεκρού και της τοποθέτησης του σώματος σε ένα θάλαμο μέσα στον οποίο χαράσσονταν τα περιεχόμενα της Βίβλου των Νεκρών, έτσι ώστε η Ψυχή να βρει τον δρόμο της προς τον Πνευματικό παράδεισο και έπειτα την ενσάρκωση ξανά.

Επιπρόσθετα οι Ιερείς αλλά και τα μέλη του θανόντα προσεύχονταν και πραγματοποιούσαν λιτανίες κατά την ταφή. Όλα αυτά τα τελετουργικά ήταν συμβολικής φύσης, αποτυπώνοντας την μεταβατική κατάσταση στην οποία εισχωρούσε ο νεκρός, την μετάβαση από την φυσική ύπαρξη που ήταν γνωστή ως Khat, στην άυλη φύση του Όλον που περιγράφεται μέσα στις γραφές καθώς η Ψυχή πραγματοποιεί το ταξίδι της ανύψωσης μέσα από τον κάτω κόσμο. 

 egyptian-book-of-the-dead-plate-4a 

Στην εισαγωγή του στον Πάπυρο του Άνι, ο Σερ Γουάλις Μπάτζ  αναφέρει με λεπτομέρειες αυτά τα μέρη, με το πρώτο να είναι η καρδιά ή Ka, για την διατήρηση του οποίου οι οικείοι άφηναν πληθώρα φαγητού στον Τάφο. 

Το επόμενο είναι η ψυχή, ή Ba που παραδόξως είναι ένα ενυπόστατο όπως είναι τα υπόλοιπα μέλη του σώματος. Άλλες πτυχές είναι η Σκιά ή khaibit, η Διάννοια ή khu, η μορφή ή η φυσική μουμιοποίηση του σώματος που αποκαλείται sekhem και τέλος το Ren που είναι το όνομα του ανθρώπου. 

Σύμφωνα με μερικά αρχαία κείμενα ο Παράδεισος στον οποίο ήθελαν να ανέλθουν οι Ψυχές ήταν στον Ουρανό και η πρόσβασή του πραγματοποιούταν μέσα από μία σκάλα, ενώ άλλα κείμενα αναφέρουν πως ήταν μέσα από ένα τεράστιο κενό στα βουνά της Άβυδου στην Αίγυπτο. Όμως ο υπέρτατος προορισμός ήταν η περιοχή του Tuat, ή ο Κάτω Κόσμος (Budge 1895).

Η Βίβλος των Νεκρών περιέχει πληθώρα από μαγικά ξόρκια, τα οποία ο ιδιοκτήτης της θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να βοηθηθεί στην αναζήτηση της μετά θάνατον ζωής. Το ταξίδι αυτό είναι επικίνδυνο με πολλούς τρόπους, και επέρχεται κατά τους Αιγύπτιους μέσα από τις αναμετρήσεις με ζοφερά πλάσματα και άλλες υπερφυσικές οντότητες. 

Η Βίβλος των Νεκρών θεωρούταν ένα απαραίτητο εργαλείο για την επικράτηση αυτών των υπερβατικών αναμετρήσεων και την επίτευξη της ανύψωσης της Ψυχής προς την επόμενη ζωή. Η Χρήση της Μαγείας ήταν καθ’όλα νόμιμη στην Αρχαία Αίγυπτο (heka). Εκείνος που  γνώριζε το όνομα κάποιας υπερφυσικής οντότητας κατείχε και τις δυνάμεις της, και για αυτό τον λόγο η Βίβλος των Νεκρών περιείχε αρκετά από τα ονόματα των Δαιμονικών οντοτήτων που θα αντιμετώπιζε η Ψυχή του Νεκρού στην νεκρική περιπλάνησή της.

Η Αιγυπτιακή Βίβλος των Νεκρών έχει μεγάλη σημασία ως κείμενο, αφού είναι το Πρώτο θρησκευτικό κείμενο που περιέχει πεποιθήσεις σχετικά με την ζωή μετά τον Θάνατο του ανθρώπου, μία αναζήτηση που συνεχίζεται ακόμα και στις ημέρες μας, αφού το ταξίδι της Ψυχής του ανθρώπου είναι ένα ταξίδι πο σαγηνεύει όλους όσους πιστεύουν πως ο άνθρωπος είναι ένα Ον υπερβατικό, και πως ο Θάνατος δεν είναι το τέλος, παρά η αρχή μίας επόμενης ζωής.


Continue reading

- 0
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

La Burle: Το γαλλικό Τρίγωνο των Βερμούδων

Το La Burle είναι μια ορεινή περιοχή με άγριο περιβάλλον.

Κατέχει το ρεκόρ των ανεξήγητων αεροπορικών ατυχημάτων στη Γαλλία. Το "le Triangle de la Burle" (τρίγωνο του Burle) οριοθετείται από τα όρη Pilat και Mézenc και την πόλη Le Puy. Ονομάστηκε έτσι από τον παγωμένο αέρα που φυσά στην περιοχή, ο οποίος προκαλεί συχνά χιονοθύελλες.

Το 1982, μια τοπική εφημερίδα της πόλης Le Puy-en-Velay, έγραψε για το "τρίγωνο του θανάτου", όπου πάνω από 60 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε διάφορα αεροπορικά δυστυχήματα. Ένας αριθμός αυτών των περιστατικών συνοδεύεται με παράξενα γεγονότα και αυτό που ορισμένοι πιστεύουν ότι είναι θεάσεις ΑΤΙΑ.

Το Νοέμβριο του 1943, στην περιοχή συνετρίβη ένα βομβαρδιστικό, αφήνοντας μόνο έναν επιζώντα. Οι μάρτυρες που είδαν τη συντριβή ανέφεραν ότι το αεροπλάνο "περιβάλλονταν από ένα πλήθος μικρών πολύχρωμων φώτων". Ωστόσο, το βομβαρδιστικό πετούσε με όλα τα φώτα σβηστά, καθώς βρισκόταν σε νυχτερινή αποστολή.

Άλλα δυστυχήματα που αναφέρονται είναι οι συντριβές δυο αγγλικών αεροπλάνων το 1963, το ένα στο Jaujac και το άλλο σε κοντινή απόσταση. Οι πιλότοι και των δυο δεν βρέθηκαν ποτέ. Το 1965, δύο F-104 έπεσαν στο Mézenc. Οι μάρτυρες υποστήριξαν ότι είδαν έξι μικρές ροζ σφαίρες στην περιοχή. Το 1971 ένα Nord 262 συνετρίβη στο Suc du Paradou. Και οι 17 επιβάτες του σκοτώθηκαν. Περιέργως, βρέθηκαν 18 πτώματα, ένα εκ των οποίων δεν αναγνωρίστηκε ποτέ.

via
Continue reading

- 0
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Ρωμαϊκό δωδεκάεδρο: τα μυστηριώδη αντικείμενα που βρέθηκαν παντού σε όλη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία

Το ρωμαϊκό δωδεκάεδρο είναι μια μικρό και κούφιο αντικείμενο από μπρούντζο και -πιο σπάνια- από πέτρα.

Το σχήμα του αποτελείται από δώδεκα επίπεδες επιφάνειες, σε σχήμα πεντάγωνου και με μια κυκλική οπή στο μέσο τους η κάθε μια. Όλες οι πλευρές συνδέονται σε ένα κοίλο κέντρο. Κάθε γωνιά του πενταγώνου διακοσμείται με μικρά σβωλάκια. Το μέγεθός τους κυμαίνεται από 4 έως 11 εκατοστά. Χρονολογείται κάπου στο 200 π.Χ..
 



Πάνω από 100 τέτοια αντικείμενα έχουν βρεθεί σε διάφορες ευρωπαϊκές περιοχές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, σε χώρες όπως, Βρετανία, Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Αυστρία, Ελβετία και Ουγγαρία.

Μιας και δεν έχουν βρεθεί αφηγήσεις που να τα αναφέρουν, ο σκοπός τους παραμένει μυστήριο που έχει μπερδέψει τους αρχαιολόγους από την πρώτη ανακάλυψή τους. Όλα αυτά τα χρόνια, έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες, προσπαθώντας να διευκρινίσουν τη χρήση τους.

Μνημείο στην γερμανική πόλη Σάαρλαντ - πηγή

Άλλοι πιθανολογούν ότι ήταν κηροπήγια (βρέθηκε κερί σε ένα απ' αυτά), άλλοι ζαρντινιέρες, κάποιοι ότι ήταν κάποιο διακοσμητικό, ή μαντικές συσκευές, ρόπαλο, παιχνίδι για παιδιά, ζάρια ή συσκευή μέτρησης (συγκεκριμένα στα πεδία των μαχών).

Ωστόσο, η πιο ευρέως διαδεδομένη θεωρία είναι ότι ήταν θρησκευτικά αντικείμενα, με βάση το γεγονός ότι τα περισσότερα από αυτά έχουν βρεθεί σε Γαλλο-ρωμαϊκά μνημεία -ένα τέτοιο βρέθηκε στον τάφο μιας γυναίκας. και όμως, ακόμη δεν έχει δοθεί κάποια ικανοποιητική εξήγηση.


via
Continue reading

- 0
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Η ιστορία της μίας και μοναδικής φοράς που ποδόσφαιρο διεκόπη λόγω... UFO

Σε ένα γήπεδο μπορούν να συμβούν τα πάντα. Το γεγονός που ακολουθεί όμως, είναι πράγματι σπάνιο.

Διεκδικεί την απόλυτη μοναδικότητα γιατί πολύ απλά είναι το μοναδικό καταγεγραμμένο περιστατικό τέτοιου τύπου.

Είναι η πρώτη και τελευταία φορά που γράφτηκε σε φύλλο αγώνος πως το παιχνίδι διεκόπη επειδή... UFO επισκέφθηκα το γήπεδο την ώρα που οι 22 ποδοσφαιριστές έπαιζαν μπάλα!
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και να δούμε τι έγινε εκείνο το μεσημέρι στη Φλωρεντία, στην -έτσι και αλλιώς- πόλη των μυστηρίων...

Αιτία; Τα... ΑΤΙΑ

Στο κατάμεστο Αρτέμιο Φράνκι ο κόσμος περίμενε την αναμέτρηση του κυπέλλου. Το μεσημέρι ήταν αφιερωμένο στο ποδόσφαιρο για τους οπαδούς των βιόλα που υποδέχονταν στο κύπελλο την Πιστοϊέζε. Υπήρχε έχθρα μεταξύ των δύο συλλόγων και το θερμόμετρο της αντιπαλότητας είχε ανέβει αρκετά.

Ενώ όλα κυλούσαν όπως έχουμε μάθει σε έναν αγώνα (πάσες, σουτ, μονομαχίες και λοιπά...), λίγο μετά την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου, ο διαιτητής αναγκάζεται να διακόψει το παιχνίδι! Αιτία; Τα... ΑΤΙΑ.


Οι μαρτυρίες

Στο φύλλο αγώνα, ο άρχοντας της αναμέτρησης έγραψε: «Διέκοψα οριστικά το παιχνίδι, επειδή παίκτες και οπαδοί, όπως κι εγώ, είδαμε ιπτάμενα αντικείμενα πάνω από το γήπεδο»! Αρχοντας!


Τα όσα υποστήριξε ο διαιτητής, σιγόνταραν και οι ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων. Ο Αρντικο Μανίνι, από την πλευρά των γηπεδούχων, είχε πει: «Ακόμα έχω την εικόνα για το πώς ακριβώς συνέβησαν τα πάντα. Παίζαμε ποδόσφαιρο και από πάνω μας πετούσαν κάτι αντικείμενα μακρόστενα με περίεργο σχήμα».

Αναλύσεις επί αναλύσεων για το τι έγινε και πώς έγινε...

Ο Ρόμολο Τούτσι, από το στρατόπεδο των φιλοξενουμένων, είχε δηλώσει: «Εκείνη την περίοδο, όλοι μιλούσαν για εξωγήινους. Εμείς τους είδαμε. Σοκαριστήκαμε. Και εμείς και ο κόσμος. Κάποιοι έφευγαν τρέχοντας από το γήπεδο. Ηταν κάτι απίστευτο». Μάλιστα, είχε προσθέσει: «Είχαν σχήμα πούρου» δικαιώνοντας τον αντίπαλό του που έκανε λόγο για «μακρόστενα αντικείμενα».


Η άποψη του επίσημου κράτους

Και αν κάποιο καχύποπτος υποστηρίξει πως όλο το Αρτέμιο Φράνκι ήταν συνεννοημένο, στο παιχνίδι μπήκε και ο διευθυντής του Ιταλικού Κέντρου UFO. Ο κύριος Ρομπέρτο Πινότι τοποθετήθηκε επί τους θέματος λέγοντας: «Εκείνες τις μέρες αναφέρθηκαν θεάσεις UFO στην κεντρική και βόρεια Ιταλία. Ποτέ στην ιστορία της χώρας δεν υπήρξαν τόσες αναφορές όσες σε εκείνο το τριήμερο. Στα αρχεία μας θεωρείται η κορυφαία μέρα εξωγήινης δραστηριότητας».

Οι ίδιοι άνθρωποι, στο ίδιο γήπεδο, δεκαετίες μετά, είπαν τα ίδια πράγματα...

Η αλήθεια είναι πως όσοι υποστηρίζουν πως ήταν μάρτυρες εμφάνισης εξωγήινων εκείνο το μεσημέρι, το υποστηρίζουν φανατικά. Δεκαετίες αργότερα, η RAI γύρισε το χρόνο πίσω και στη σχετική εκπομπή για το... περίεργο Φιορεντίνα-Πιστοϊέζε του 1954, οι πρωταγωνιστές εκείνης της ημέρας επανέλαβαν με σθένος τα ίδια.


Επίσημα, στα χαρτιά τουλάχιστον, το παιχνίδι διεκόπη λόγω... UFO. Αυτό δεν αλλάζει και ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που συνέβη κάτι τέτοιο στον ποδοσφαιρικό πλανήτη.

Πάντως, η... επίσκεψη των ATIA στη Φλωρεντία, μάλλον επηρέασε και κάτι άφησε στην ομάδα. Οι βιόλα την επόμενη σεζόν κατέκτησαν για πρώτη φορά στην ιστορία τους το πρωτάθλημα. Τυχαίο;



via
Continue reading

- 0
Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Αναζητώντας το Αληθινό Νεκρονομικόν

Το Περίφημο  Νεκρονομικόν, το  καταραμένο Γροιμόριο που γράφτηκε από τον Τρελό Άραβα Abdul Alhazred έχει ενθουσιάσει κατά καιρούς τους αναγνώστες του H.P Lovecraft για πάνω από 80 χρόνια. Αναφέρεται σε ταινίες, βιβλία αλλά και Video Games και έχει μετατραπεί σε αντικείμενο λατρείας ακόμα και απο ανθρώπους που δεν γνωρίζουν την ύπαρξη του διάσημου Συγγραφέα. 

Ως φυσική συνέπεια, αρκετοί είναι εκείνοι που ρωτούν το ίδιο πράγμα αφού μάθουν για το παράξενο σύγγραμα: Είναι πραγματικό το Νεκρονομικον; Έτσι, ας αποπειραθούμε να ερευνήσουμε τους μύθους που περιβάλλουν το βιβλίο και να τους εξετάσουμε, σε μία αναζήτηση της πιθανής ύπαρξης του πραγματικού Νεκρονομικον.

Αναζητωντας το Αληθινο  Νεκρονομικόν

Ας ξεκινήσουμε με την αυθεντικότητα του Συγγραφέα του Νεκρονομικόν, του Τρελού Άραβα. Οποιοσδήποτε άνθρωπος που μιλά την Αραβική Γλώσσα μπορεί να επιβεβαιώσει πως αν και το όνομα Abdul Alhazred ακούγεται Αραβικό, δεν υπάρχει ως Αραβικό όνομα. Φαίνεται πως ο Lovecraft επινόησε το όνομα όταν ήταν πέντε ετών και αφού διάβασε τις χίλιες και μία νύχτες. Το παραδέχεται εξάλλου σε ένα γράμμα του στον Harry O. Fischer που έγραψε στα τέλη του Φεβρουαρίου του 1937. Λέγεται μάλιστα πως το όνομα διαβρώθηκε και μεταλλάχθηκε με πολλούς τρόπους για να μετατραπεί εν τέλει σε ένα σωστό αραβικό όνομα. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν αποδεικνύει τίποτα. Όπως δεν υπάρχει Ιστορική καταγραφή ανθρώπου που να ταιριάζει στην περιγραφή του Συγγραφέα του  Νεκρονομικόν.

  necronomicon-02 
  
Το όνομα του Βιβλίου μεταφράζεται συνήθως λανθασμένα από τα αγγλικά  στα ελληνικά ως « Η Βίβλος των Νεκρών Ονομάτων», όμως ο ίδιος ο Lovecraft έχει γράψει πως θα πρέπει να μεταφράζεται ως « Η Εικόνα του Νόμου των Νεκρών : Νεκρός – Νόμος – Εικων (Εικόνα) « Lovecraft: Επιλεγμένα Γράμματα V, 418». 

Ο Υποτιθέμενος αυθεντικός τίτλος του βιβλίου είναι “Kitab Al-Azif”.  Αναζητώντας στα Λεξικά, μπορούμε να διαπιστώσουμε πως δεν υπάρχει μετάφραση για το Azif ή για το Al-Azif, και το πιθανότερο είναι, όπως έχει παραδεχτεί και ο Lovecraft, πως πρόκειται για ένα φανταστικό τίτλο. Ίσως όμως μπορούμε να βρούμε την έμπνευση για τον αραβικό τίτλο του  Νεκρονομικόν παρακάτω.

Φυσικά οποιοσδήποτε αναζητήσει το βιβλίο, θα μπορέσει να βρει το  Νεκρονομικόν προς πώληση στο Amazon ή και σε άλλα online Βιβλιοπωλεία. Το βιβλίο αυτό είναι γνωστό ως το  Νεκρονομικόν του Σίμωνα, και δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία σύγχρονη επινόηση που γράφτηκε την δεκαετία του 1970 και χρησιμοποίησε τον τίτλο για να κερδίσει την αναγνώριση και να ξεγελάσει τον αναγνώστη κάνοντάς τον να νομίζει πως πρόκειται για το ίδιο βιβλίο που βρίσκεται στην Μυθολογία Κθούλου του Lovecraft.

Το βιβλίο που ίσως αποδεικνύει την ύπαρξη του Καταραμένου  Νεκρονομικόν είναι La Magie Chez les Chaldeens του François Lenormant (1877). Υπάρχουν πολλές καταγραφές στο ιντερνετ για αυτό που υποστηρίζουν πως το Καταραμένο βιβλίο αναφέρεται στα περιεχόμενά του, και αυτό ισχυροποιεί την αυθεντικότητα του  Νεκρονομικόν καθώς ο Lovecraft δεν είχε γεννηθεί όταν δημοσιεύτηκε. Βέβαια μέσα στο βιβλίο δεν υπάρχει πραγματικά αναφορά στο Νεκρονομικον, και άρα δεν υπάρχει κάποια χρήσιμη πληροφορία για αυτό.

Ενώ όμως δεν υπάρχει αναφορά σε κάποιο δαιμονικό Γροιμόριο, υπάρχει αναφορά σε Σκοτεινούς Μάγους και τις Μαγικές τελετουργίες που τελούνται από εκείνους. Και φυσικά η Μυθολογία του Lovecraft σχετίζεται με την Βαβυλωνιακή και Σουμεριακή Μυθολογία που περιγράφεται στο La Magie. 

Τα Αστρολογικά Σύμβολα και οι Θεοί που προέρχονται από τα βάθη της θάλασσας περιγράφονται και στα δύο. Στην σελίδα 29 διαβάζουμε: « Αυτοί οι Δαίμονες είχα μία γενική Κοσμική δύναμη, επιτίθενται στην Ανθρωπότητα, και επιφέρουν την δαιμονική μοίρα που έρχεται από τα βάθη της Αβύσσου.»
 
 magie
 
Στην σελίδα 157 βρίσκουμε την ιστορία του Hea που εμφανίζεται με την μορφή του Oannes – Ενός ημίθεου πλάσματος που ήταν μισός άνδρας – μισός ψάρι, που δίδαξε στην ανθρωπότητα αρκετές θρησκείες και κοινωνικούς Νόμους. O Hea ήταν ένας από τους Αρχηγικούς θεούς και ήταν γνωστός ως « Ο Άρχοντς της Αβύσσου των Νερών και Κύριος του Eridu» και λέγεται πως ήταν η πηγή ολόκληρης της γνώσης και της επιστήμης.

Βέβαια το La Magie δεν ήταν το μοναδικό βιβλίο του είδους του. Μεταξύ του 1880 και του 1900 εμφανίστηκαν αρκετά βιβλία που αφορούσαν τις αρχαίες θρησκείες και σίγουρα ο Lovecraft διαβάζοντας μερικά απο αυτά χρησιμοποίησε τις πληροφορίες για να εμπλουτίσει τις ιδέες του για την ύπαρξη των δαιμονικών κοσμικών θεών του. Ένα από αυτά θα μπορούσε να ειναι το Babylonian Magic and Sorcery του L. W. King (1896). Εξάλλου ο Lovecraft ήταν μόλις 6 ετών όταν εκδόθηκε στην Βρετανία.

Το Kitab al-jilwah ( Η Βίβλος της Αποκάλυψης) και το Mishefa Reş ( Η Μαύρη Βίβλος) είναι τα ιερά βιβλία των Yezidi – που είναι οι υποτιθέμενοι λάτρεις των δαιμόνων του Βόρειου Ιράκ. Αυτά τα δύο βιβλία θα μπορούσαν να είναι τα Πραγματικά  Νεκρονομικόν, καθώς το αυθεντικό υποτίθεται πως είναι ένα Αραβικό Χειρόγραφο. Το μοναδικό πρόβλημα εδώ είναι πως τα βιβλία είναι κουρδικής και όχι Αραβικής καταβολής. 

Δευτερευόντως τα βιβλία δεν περιέχουν καμία αναφορά σε τελετουργία ή σκοτεινή μαγεία και οι Yezidi δεν υιοθετούν τέτοιες πρακτικές.  Όμως κατέχουν μία μικρή σύνδεση με το  Νεκρονομικόν. Ένα εναλλακτικό όνομα για το Melek Ta’us είναι το «Aziz» το οποίο μεταφράζεται ως «κάτι πολύτιμο», και το Aziz παραπέμπει στο Azif. Οι Ευρωπαίοι ερευνητές του 19ου Αιώνα διέρρευσαν ψευδείς ιστορίες για την λατρεία του Σατανά από τους Yezidi στα μακρινά βουνά της Μέσης Ανατολής. Και αν και δεν υπάρχει απόδειξη, ίσως ο Lovecraft εμπνεύστηκε από αυτούς τον Αραβικό τίτλο “Kitab al-Azif.”

Η Αιγυπτιακή Βίβλος των Νεκρών, που μεταφράστηκε από τον E. A. Wallis Budge, εκδόθηκε το 1895 και σίγουρα ήταν διαθέσιμη στον Lovecraft. Τα τελετουργικά, οι θεοί και οι Δαίμονες που περιγράφονται μέσα στο βιβλίο μοιάζουν σίγουρα με εκείνους της Μυθολογίας Κθούλου. Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι δίχως αμφιβολία ενέπνευσαν τον Lovecraft  και ένας από τους θεούς του, ο Νυαρλαθοτέπ περιγράφεται ως ένας Ψηλός άνδρας που μοιάζει με Αιγυπτιακό Φαραώ στην πρώτη εμφάνισή του στην Μυθολογία Κθούλου.

Υπάρχουν αρκετά πραγματικά βιβλία που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν την συγγραφή του Νεκρονομικον, όπως είναι και το Βιβλίο του Soyga. Πρόκειται για μία  Λατινική διατριβή πάνω στην μαγεία που φέρεται να κατείχε ο John Dee. Μετά τον θάνατό του το 1608 η διατριβή χάθηκε, ώσπου μία ημέρα το 1994 δύο χειρόγραφα ανακαλύφθηκαν στην Βρετανική Βιβλιοθήκη και στην Βιβλιοθήκη Μπότλιαν. Στα περιεχόμενα βρίσκει κανείς τις στάνταρ Αγγελικές λίστες, μαγικές φόρμουλες, Δαιμονολογία, επικλήσεις κ.ο.κ. Αναφέρει επίσης άγνωστα γροιμόρια και 36 γράμματα που ο Dee δεν μπόρεσε να αποκρυπτογραφήσει. 

Ο Dee κατά την διάρκεια μίας συνεδρίας με την βοήθεια του Edward Kelley, ρώτησε τον Αρχάγγελο Ουριήλ σχετικά με το βιβλίο και του είπε πως αποκαλύφθηκε πρώτα στον Αδάμ όσο ήταν στον Κήπο της Εδέμ και θα μπορούσε να ερμηνευτεί από τον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Ας σημειώσουμε εδώ πως στην Μυθολογία Κθούλου, ο Dee ήταν ο υποτιθέμενος μεταφραστής του Νεκρονομικον στα αγγλικά όμως δεν δημοσιεύτηκε ποτέ και επιβιώνουν μονάχα μερικά χειρόγραφα.
 
  dee

Όλα αυτά τα βιβλία θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν ως η βάση για το αληθινό Νεκρονομικόν, όμως παραμένει άγνωστο αν ο Lovecraft γνώριζε την ύπαρξή τους. Δίχως αμφιβολία υπάρχουν πολλά ακόμη χαμένα βιβλία που θα μπορούσαν να αναφερθούν. Το Νεκρονομικον πιθανόν να είναι ένας συνδυασμός από όλα αυτά. 

Κανείς δεν θα μάθει ποτέ τι περιείχε και πάντα το πέπλο του μυστηρίου θα το περιβάλλει…. Τι έχει πει ο ίδιος ο Lovecraft για το Θρυλικό Γροιμόριο όμως; Έχει πει αρκετά για την ακρίβεια και όσο ζούσε αυτή η αντιπαράθεση για την αυθεντικότητα του Νεκρονομικον φαίνεται πως τον διασκέδαζε σε ένα μεγάλο βαθμό,κάνοντάς τον να αστειέυεται για το γεγονός. Σε ένα γράμμα του στον Willis Conover στις 29 Ιουλίου του 1936 αναφέρει χαρακτηριστικά: « Τώρα σχετικά με τα τρομερά και απαγορευμένα βιβλία – Αναγκάζομαι να πω πως τα περισσότερα από αυτά είναι φανταστικά. Δεν υπήρξε ποτέ Abdul Alhazred ή Νεκρονομικόν, γιατί εφήυρα τα ονόματα εγώ. Ο Robert Block βρήκε την ιδέα του Ludvig Prinn και του De Vermis Mysteriis, ενώ το Book of Eibon είναι μία επινόηση του Κλαρκ Αστον Σμιθ…»

Τα μυστήρια βιβλία που ξεπήδησαν από το μυαλό των Συγγραφέων ίσως όμως να πηγάζουν και από την μεγάλη «δεξαμενή Ιδεών» τα ακασικά πεδία , και άρα ίσως τελικά να μην είναι και τόσο φανταστικά. Γιατί, η Φαντασία είναι το μεγαλύτερο εργαλείο της Μαγείας, και μέσα από αυτή αποκαλύπτονται μερικές φορές οι μεγαλύτερες αλήθειες. Ίσως έτσι, μέσα από την φαντασία του Locecraft να αποκαλύφθηκε η τρομερή αλήθεια των Σκοτεινών θεών που περιγράφεται στο πραγματικό, Αιθέριο Νεκρονομικον.



Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)