Τυραννόσαυρος: Ιστορικά

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ιστορικά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Γιατί η Σαντορίνη ήταν το πρώτο σημείο στον πλανήτη που επλήγη από την Ρώσικη Επανάσταση

100 χρόνια πριν η Σαντορίνη ήταν ένα πανίσχυρα οικονομικό νησί για διαφορετικούς λόγους από ότι σήμερα. Η επανάσταση των Μπολσεβίκων ήρθε να βάλει τέλος σε μία εποχή για το διάσημο νησί των Κυκλάδων

Πολύ πριν μάθουμε στις σύγχρονες ημέρες για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά το "πέταγμα των φτερών μίας πεταλούδας στην Ασία" ή το πως αλλάζει η ζωή μας στα πλαίσια μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας η Σαντορίνη είχε το "πλεονέκτημα" να ζήσει πρώτη τέτοιες συνθήκες, 100 χρόνια πριν λόγω της Οκτωβριανής Επανάστασης.

Τέτοιες ημέρες, Δεκέμβρη του 1917, καθώς τα νέα δεν κυκλοφορούσαν με τους ταχύτατους ρυθμούς της σημερινής εποχής θα έφταναν τα μαντάτα και στην Σαντορίνη για την Ρώσικη Επανάσταση και την ανατροπή του Τσάρου. Εκείνη την εποχή η ναυτιλία του νησιού ήταν στο απόγειο της και η σχέση της με την τσαρική Ρωσία ήταν κάτι παραπάνω από άριστες. (σ.σ. χαρακτηριστικό παράδειγμα η γνωστή εφοπλιστική οικογένεια Αλαφούζων που λόγω των σχέσεων τους με την αυτοκρατορία πήρε την ρωσική υπηκοότητα και άλλαξε το όνομα του σε Αλαφούζοφ).

Το πως η ζωή αλλά και οι καλλιέργειες στην Σαντορίνη άλλαξαν από την ανατροπή στην Ρωσία έχει καταγράψει με αναλυτικό και γλαφυρό τρόπο ο σαντορινιός δημοσιογράφος Δημήτρης Πράσσος. Όπως αναφέρει ο κ. Πρασσος σε δημοσίευμα του στο santonews: το πρώτο σημείο του πλανήτη που κατάλαβε πως η επανάσταση των Μπολσεβίκων είχε αλλάξει τον κόσμο, ήταν η Σαντορίνη.

Αιτία, ήταν το Βινσάντο, το χαλκόχρυσο ηδύ κρασί που φτιαγμένο από σταφύλια αφυδατωμένα στον ήλιο ήταν το επίσημο κρασί της Θείας Κοινωνίας για όλες τις εκκλησίες της Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Ρουμανίας. Τα ιστιοφόρα των Οιατών καραβοκύρηδων μετέφεραν το Βινσάντο στο Ταϊγάνι (Τανγκαρόκ) και την Οδησσό το πολύτιμο φορτίο τους και επέστρεφαν φορτωμένα, ξυλεία, σιτηρά, αλλά επίσης πορσελάνες, κρύσταλλα ακόμα και πιάνα για τα πλούσια καπετανόσπιτα.

Έφερναν επίσης πολλά εκκλησιαστικά είδη και εντυπωσιακούς πολυελαίους που ακόμα και σήμερα –όπως αποδεικνύει η πρώτη έρευνα του ΚΕΡΙΕ (Κέντρο Ελληνορωσικών Ιστορικών Ερευνών)- κοσμούν αρκετές εκκλησίες του νησιού. Είναι επίσης χαρακτηριστικό πως το εμπόριο ανθούσε τόσο πολύ που η Οδησσός γρήγορα φιλοξένησε μια ανθηρή παροικία Οιατών.

Οι μπολσεβίκοι όμως έκοψαν αυτό το νήμα. Η θρησκεία καταδιώχθηκε ως «όπιο του λαού», οι εκκλησίες έκλεισαν και το Βινσάντο έμεινε απούλητο στις σκοτεινές κάναβες. Να βρει καινούριες αγορές ήταν δύσκολο γιατί ο ευρωπαϊκός αμπελώνας είχε ανακάμψει πλήρως από τη φυλλοξήρα, που τον κατέστρεψε ολοσχερώς στα μέσα του 19αιώνα.

Η χρήση αμερικανικών υποκειμένων έδωσε υγιή και ανθεκτικά πρέμνα και έτσι η Σαντορίνη που είχε μείνει αλώβητη από αυτή τη μάστιγα και πλούτισε διαθέτοντας την παραγωγή της στη Μασσαλία και τη Μάλτα (εκεί υπάρχει ακόμα και σήμερα οικογένεια σαντορινιών οινοποιών με το όνομα Δακουτρός που είναι οι μεγαλύτεροι οινοβιομήχανοι του «νησιού των Ιπποτών»), είχε πλέον χάσει έδαφος.

Έτσι οι αγρότες του νησιού στράφηκαν σε ένα προϊόν που ως τότε ήταν συμπληρωματικό και προοριζόταν κυρίως για οικιακή κατανάλωση. Ήταν το «χρυσόμηλον», όπως το ονομάζει ο Θηραίος Λαογράφος Ιωάννης Κυριακός στα τέλη του 19 ου αιώνα. Η λέξη αποτελεί ακριβή μετάφραση του ιταλικού «pomod’ oro», επιλογή φυσιολογική αν σκεφτεί κανείς τους μακραίωνους δεσμούς της Σαντορίνης με τη Γένοβα, τη Βενετία και άλλες ιταλικές πόλεις που συμμετείχαν στις σταυροφορίες.

(Μετά την άλωση της Πόλης το 1204, το νησί παραχωρήθηκε σε ευγενείς ιταλικής καταγωγής οι περισσότεροι από τους οποίους εξελληνίστηκαν και άλλαξαν δόγμα, ενώ τα όνομά τα τους διασώζονται –αν και παραφθαρμένα στο νησί. Χαρακτηριστικό πως πρόσφατα στη Βενετία συνελήφθη για κλοπή πινάκων, ο αριστοκράτης-λωποδύτης Κριστιάνο Μπαρότσι που έφερε τον τίτλο «Πρίγκιπας της Σαντορίνης και της Θηρασίας. Οι Μπαρότσι πάντως είχαν ως έδρα τη Νάξο, αλλά πέρασαν και από τη Σαντορίνη στη διάρκεια της Ενετοκρατίας).

Η μικρόκαρπη τομάτα της Σαντορίνης ( Lycopersicum esculentum του είδους Solanum) έφτασε στο νησί μεταξύ των ετών 1875-1880. Υπάρχουν δύο εικασίες για την εισαγωγή της: η μία λέει πως την έφεραν φιλοπρόοδοι καθολικοί μοναχοί από την Ιταλία. Είναι η επικρατέστερη εκδοχή καθώς οι καθολικοί μοναχοί εκτός από το ποιμαντικό τους έργο, εισήγαγαν επίσης καινοτομίες από την Ιταλία ή τη Γαλλία. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της πρώτης οριζόντιας ξύλινης πρέσας για σταφύλια που έφεραν το 1660 από το Λαγκεντόκ της Γαλλίας και φυλάσσεται στο «Μουσείο Οίνου» της οικογένειας Κουτσογιαννόπουλου.

Κωστής Χριστοδούλου
πηγή

Ιστορικά

Τι προκάλεσε τη ταυτόχρονη κατάρρευση όλων των μεγάλων πολιτισμών το 12ο αιώνα π.Χ.

- Σάββατο, Νοεμβρίου 25, 2017 0

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Τι προκάλεσε τη ταυτόχρονη κατάρρευση όλων των μεγάλων πολιτισμών το 12ο αιώνα π.Χ.

Το 1177 π.Χ. αρχίζουν οι επιδρομές των »Λαών της Θάλασσας» στη Αίγυπτο. Ο στρατός και το ναυτικό του Φαραώ καταφέρνουν να τους απωθήσουν, αλλά η νίκη άφησε την Αίγυπτο εξασθενημένη και σύντομα άρχισε να παρακμάζει. Αναφορά σε αυτή την εισβολή γίνεται σε επιγραφές στο Κάρνακ και στο Λούξορ. Ποτέ ξανά το μεγαλείο της Αιγύπτου δε θα έφτανε στα επίπεδα των προηγούμενων αιώνων.

Παράλληλα, όλοι οι Πολιτισμοί του Χαλκού (1600-1200 π.Χ.), που είχαν αναπτυχθεί στη λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου και στη Μεσοποταμία καταρρέουν σαν ντόμινο. Μίνωες, Μυκηναίοι, Χετταίοι και Βαβυλώνιοι χάνονται από την ιστορία. Μήπως και αυτοί δέχθηκαν εισβολή από τους Λαούς της Θάλασσας ή μήπως η πτώση τους οφείλεται σε συνδυασμό διαφόρων παραγόντων;

Στα τέλη της 2ης χιλιετίας π.Χ. όλοι οι τεχνολογικά ανεπτυγμένοι πολιτισμοί που έχτισαν μεγαλιθικές κατασκευές, χρησιμοποίησαν γραφή και διεξήγαγαν εμπόριο σε όλη τη Μεσόγειο, ξαφνικά εξαφανίστηκαν. Θα ακολουθήσουν τουλάχιστον 4 αιώνες σκότους μέχρι νέοι και αξιόλογοι πολιτισμοί θα κάνουν πάλι την εμφάνισή τους. Η πτώση όλων αυτών των πολιτισμών εικάζεται ότι προήλθε από μια σειρά καταστροφικών γεγονότων που συνδυάστηκαν για να βυθίσουν την ανθρωπότητα στο σκοτάδι.

Ίσως το 1171 π.Χ. ήταν το έτος που σηματοδότησε την αρχή της κατάρρευσης του πολιτισμένου κόσμου. Η Αίγυπτος δέχεται επίθεση από τους μυστηριώδεις Λαούς της Θάλασσας. Ουδείς γνωρίζει από που προήλθαν, αλλά είναι βέβαιο ότι η άφιξή τους ήταν η απαρχή μιας αλληλουχίας γεγονότων που επηρέασαν ολόκληρο το πολιτισμένο κόσμο. Σχεδόν παράλληλα εισέβαλαν στη μέση ανατολή και στη σημερινή Τουρκία, στη Κύπρο και σε άλλα Μυκηναϊκά βασίλεια.

Ο στρατός και ο στόλος του Ραμσή Γ’ κατανικούν τους Λαούς της Θάλασσας

Περίπου την ίδια εποχή, μεταξύ 1250 και 1100 π.Χ. Παρατηρείται μεγάλη ξηρασία στις περιοχές του σημερινού Ισραήλ, Συρίας και Ιορδανίας. Δείγματα γύρης που ανασκάφτηκαν από τη θάλασσα της Γαλιλαίας έδειξαν ότι για πολλές δεκαετίες, επικράτησε η χειρότερη ξηρασία που είχε παρατηρηθεί για αιώνες. Επιγραφές σε πήλινες πλάκες κάνουν αναφορά σε ανελέητη ξηρασία που έπληξε τη περιοχή. Επειδή όλοι οι πολιτισμοί βασιζόντουσαν ο ένας στον άλλο για το εμπόριο αγαθών, η πτώση ενός πολιτισμού μπορεί να δημιούργησε ντόμινο προβλημάτων. Οι ελλείψεις σε πόρους οδήγησαν σε περαιτέρω μετακινήσεις πληθυσμών, οι οποίοι πολλές φορές με τη χρήση βίας, αναζήτησαν μια καλύτερη τύχη.

Ενδείξεις για ξηρασία υπάρχουν και στην Αίγυπτο. Οι κάτοικοι αντιμετωπίσαν σοβαρές ελλείψεις τροφίμων, γεγονός που πυροδότησε επανειλημμένες εξεγέρσεις ενάντια στη κεντρική εξουσία. Ο συνδυασμός των επιδρομών με την αλλαγή στο κλίμα καθώς και οι εξεγέρσεις και η διακοπή του εμπορίου, γονάτισαν όλους τους πανάρχαιους πολιτισμούς της Μεσογείου.

Όσον αφορά τον ελλαδικό χώρο, τα ανάκτορα και τα μεγαλιθικά τείχη των Μυκηνών και των άλλων σημαντικών πόλεων, πέφτουν σε παρακμή. Πόλεις όπως η Πύλος, η Τίρυνθα, ο Ορχομενός και η Ιωλκός ουσιαστικά εξαφανίζονται. Μάλιστα οι Μυκήνες εγκαταλείφθηκαν εντελώς και δεν ξανακατοικήθηκαν. Η γραφή (γραμμική Β) και το εμπόριο παρακμάζουν και οι πληθυσμοί μειώνονται σημαντικά.

Η πτώση του μυκηναϊκού πολιτισμού συνδέεται με την ευρύτερη και ίσως αφηρημένη υπόθεση της Καθόδου των Δωριέων. Η συγκεκριμένη εξήγηση που υποστηρίζει ότι οι Μυκηναίοι νικήθηκαν και εκτοπίστηκαν από τους Δωριείς, δεν είναι επιστημονικά ευρέως αποδεκτή. Πιθανότατα εντάσσεται στις εισβολές των Λαών της Θάλασσας που έπληξαν ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο. Παράλληλα φαίνεται πως οι εισβολές συνέπεσαν με κλιματικές αλλαγές που έπληξαν τη περιοχή και με τη σειρά τους προκάλεσαν βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών.

Όσο μυστηριώδης είναι η προέλευση των Δωριέων, άλλο τόσο μυστηριώδης είναι και η προέλευση των Λαών της Θάλασσας. Οι αρχαιολόγοι θεωρούν ότι οι κλιματικές αλλαγές προκάλεσαν μετακινήσεις πολλών και διαφόρων πληθυσμών, πολλές φορές μέσω θαλάσσης, που αναζήτησαν καλύτερη τύχη κατακτώντας νέους τόπους. Μάλιστα στα αρχαία κείμενα αναφέρονται 9 διαφορετικές φυλές που αποτελούσαν τους Λαούς της Θάλασσας. Μάλιστα 2 εξ αυτών πιθανολογείται ότι είχαν αρχαιοελληνική καταγωγή:

α) Οι Denyen που ίσως προέρχεται από το ελληνικό, Δαναοί
β) Οι Ekwesh που πιθανότατα προέρχεται από το ελληνικό, Αχαιοί.

Όπως και να ‘χει, το βέβαιο είναι ότι οι Λαοί της Θάλασσας, ήταν μια χαλαρή συμμαχία διαφορετικών φυλών που συνασπίστηκαν για να επιδράμουν στα εδάφη των ισχυρών αυτοκρατοριών της εποχής, όπως οι Αιγύπτιοι και οι Χετταίοι. Οι νέοι εισβολείς έφεραν μαζί τους και μια τεχνολογική καινοτομία, που δεν ήταν άλλη από τα σιδερένια όπλα τα οποία ήταν πολύ πιο εύκολα και οικονομικά στη κατασκευή, σε σχέση με τα χάλκινα και ορειχάλκινα που αποτελούσαν το στάνταρ εξοπλισμό των μεγάλων στρατών της εποχής.

Η κατάρρευση των μεγάλων πολιτισμών της Εποχής του Χαλκού, που έλαβε χώρα στα τέλη της 2ης χιλιετίες π.Χ. ήταν αποτέλεσμα συνδυασμού παραγόντων. Οι μεγάλες ξηρασίες που έπληξαν τη περιοχή οδήγησαν σε εξεγέρσεις των πεινασμένων ενάντια της κεντρικής εξουσίας. Παράλληλα, άλλοι μετακινήθηκαν και εγκαταστάθηκαν βίαια σε νέες περιοχές.

Η γενικότερη αναστάτωση σταμάτησε το εμπόριο μεταξύ των λαών και οι μεγάλες πόλεις παρήκμασαν και εγκαταλείφθηκαν. Θα περάσουν τουλάχιστον έως και 4 αιώνες σκότους μέχρι νέα και αξιόλογα βασίλεια να εμφανιστούν, οπως η Ασσυριακή Αυτοκρατορία και λίγο αργότερα τα βασίλεια της Κλασικής Ελλάδας.

πηγή

Ιστορικά

Τα Νησιά Φόλκλαντ

- Σάββατο, Νοεμβρίου 25, 2017 0

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Τα Νησιά Φόλκλαντ ή αλλιώς Νήσοι Μαλβίνες κατά τους Αργεντινούς, βρίσκονται στο νότιο άκρο της Αμερικανικής ηπείρου, περίπου 270 ναυτικά μίλια ανατολικά της Παταγονίας. Η συνολικής τους έκταση είναι 12.000 χλμ²(περίπου όσο η μισή Πελοπόννησος), ο πληθυσμός τους σήμερα ανέρχεται περί τους 3000 κατοίκους και το πολιτικό τους καθεστώς ορίζεται ως Υπεράκτια Βρετανική Κτήση. Τα Νησιά Φόλκλαντ, είναι περισσότερο γνωστά για τον πόλεμο που είχε ξεσπάσει στην περιοχή το 1982, μεταξύ της Αργεντινής του Δικτάτορα Γκαλτιέρι και της Βρετανίας της Πρωθυπουργού Θάτσερ για την κυριαρχία των νησιών. Αν και η πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη άφιξη των Ευρωπαίων στα νησιά χρονολογείται από τους Βρετανούς το 1690, τα νησιά αυτά, έχουν ανακαλυφθεί νωρίτερα.

Το 1501, ο Φλωρεντινός Αμέριγκο Βεσπούτσι, ακολουθεί τον Πορτογάλο Θαλασσοπόρο Γκονσάλο Κοέλιο ο οποίος αναχώρησε από την Λισσαβόνα για να εξερευνήσει τις ακτές νοτιότερα της Βραζιλίας η οποία είχε ανακαλυφθεί μόλις το προηγούμενο έτος. Σε μία από τις επιστολές του, ο Βεσπούτσι αναφέρει για την ύπαρξη νησιών στο γεωγραφικό πλάτος των 52° Νότιο (στο πλάτος αυτό, βρίσκονται τα Φόλκλαντ). Πιθανότατα, αυτή να είναι και η πρώτη αναφορά για τα νησιά καθώς στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος, στις ακτές της σημερινής Αργεντινής, δεν υπάρχουν άλλα νησιά. Λόγω της μεγάλης απόστασης των Φόλκλαντ από τις ακτές της Αργεντινής, δεν θα ήταν δυνατόν να τα αντιληφθούν οι Πορτογάλοι οι οποίοι συνέχιζαν την εξερεύνηση κατά μήκος των ηπειρωτικών ακτών της Νότιου Αμερικής. Ενδεχομένως, λόγω των αντίξοων καιρικών συνθηκών που συνάντησαν νοτιότερα, να μην συνέχισαν και να έπλευσαν ανατολικότερα για να δουν αν υπάρχει κάποια γη στο Πορτογαλικό ημισφαίριο (σύμφωνα με την Συνθήκη της Τορδεσίγιας) ή να τους παρέσυραν οι δυτικοί άνεμοι ώστε να ανακαλύψουν τα νησιά τα οποία κράτησαν ως μυστική ανακάλυψη καθώς βρίσκονταν στο Ισπανικό ημισφαίριο.

Η πρώτη χαρτογράφηση των νησιών έγινε κατά την διάρκεια του ταξιδιού του Μαγγελάνου το 1520 από τον Γάλλο Αντρέ ντε Σαν Μαρτίν. Κατά την παραμονή του στόλου του Μαγγελάνου στο Σαν Χουλιάν της Παταγονίας, προφανώς έγιναν και κάποιες μεμονωμένες εξερευνήσεις στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή ώστε να εντοπιστούν και τα Νησιά Φόλκλαντ. Ο Αντρέ ντε Σαν Μαρτίν, είχε ναυτολογηθεί στο πλοίο Σαν Αντόνιο, αν και στο Σαν Χουλιάν μετατέθηκε στο πλοίο Βικτόρια. Όπως αρκετοί στην αποστολή, κρατούσε τις δικές του γραπτές παρατηρήσεις από το ταξίδι αυτό. Δεν επέζησε μέχρι το τέλος του ταξιδιού αφού σκοτώθηκε στις Φιλιππίνες μαζί με τον Μαγγελάνο. Οι καταγραφές του όμως διασώθηκαν όπως και πολλών άλλων που συμμετείχαν στην αποστολή αλλά δεν επέζησαν, και διατηρήθηκαν κρυφές από τους Ισπανούς για λόγους τακτικής. Ο χάρτης αυτός όμως, ήταν μία από τις “διαρροές” που κατά καιρούς συνέβαιναν.

Ένας ακόμη χάρτης ο οποίος αποδεικνύει την ανακάλυψη των νησιών πριν ακόμη η αποστολή του Μαγγελάνου επιστρέψει στην Ισπανία, είναι ο χάρτης του Πορτογάλου Πέδρο Ρεινέλ του 1521 ο οποίος κατέληξε στα χέρια του Πιρί Ρέις ώστε να δημιουργήσει τον δικό του περίφημο χάρτη. Από τότε, τα νησιά εμφανίζονται σε αρκετούς παγκόσμιους χάρτες πριν την επίσημη ανακάλυψη τους από τους Βρετανούς. To 1539, ο Αλόνσο δε Καμάργκο, αποπλέει από την Σεβίλλη για να εξερευνήσει τον Πορθμό του Μαγγελάνου και να αποικίσει την Γη του Πυρός. Τον Ιανουάριο του 1540, καθώς πλησίαζε στον πορθμό, ισχυροί δυτικοί άνεμοι, παρέσυραν τα πλοία ανατολικά έτσι ώστε ο Αλόνσο δε Καμάργκο να εντοπίσει τα νησιά Φόλκλαντ και να τα εξερευνήσει για σχεδόν ένα χρόνο.

Κατά τον ίδιο τρόπο, ο Άγγλος Τζον Ντέιβις ανακάλυψε τα νησιά το 1592 κατά την Δεύτερη Αγγλική Εκστρατεία στον Νέο Κόσμο υπό τον Τζον Κάβεντις. Καθώς ο Αγγλικός στόλος είχε φτάσει στις ακτές της Παταγονίας, ο Κάβεντις έδωσε εντολή στον Ντέιβις να αποσπαστεί και να πλεύσει προς τον Πορθμό του Μαγγελάνου. Οι δυνατοί άνεμοι, παρέσυραν το πλοίο του Ντέιβις ανατολικότερα ώστε εκείνος να εντοπίσει και να βρει καταφύγιο σε κάποια νησιά που - όπως αναφέρει - δεν έχουν ανακαλυφθεί πριν.

Το 1599, ο Ολλανδός Σεμπάλτ ντε Βερτ, κατά την επιστροφή του προς την Ολλανδία, έχοντας περάσει τον Πορθμό του Μαγγελάνου, εντόπισε το βορειοδυτικό νησιωτικό σύμπλεγμα των Φόλκλαντ, Τζέισον, το οποίο δεν υπήρχε στους χάρτες του (όπως και ολόκληρο το αρχιπέλαγος). Προσπάθησε να τα προσεγγίσει χωρίς όμως να τα καταφέρει και έτσι, αφού τα χαρτογράφησε και τα ονόμασε Σελμπαντίνας (από το όνομα του), συνέχισε την πλεύση του προς την Ολλανδία. Το 1690, ο Άγγλος Τζον Στρονγκ, πλέοντας από την Αγγλία προς τον Πορθμό του Μαγγελάνου, έγινε ο πρώτος που έπλευσε ανάμεσα από τα δύο κύρια νησιά (Ανατολικό Φόλκλαντ και Δυτικό Φόλκλαντ) ονομάζοντας τον θαλάσσιο δίαυλο (κανάλι) που σχηματίζεται, Δίαυλο του Φόλκλαντ (Folkland Channel) προς τιμή του Πέμπτου Υποκόμη της Σκοτσέζικης Κομητείας Φόλκλαντ ο οποίος είχε χρηματοδοτήσει την αποστολή του Στρονγκ. Από το όνομα του διαύλου, πήρε το όνομα του όλο το αρχιπέλαγος.

Ο οικισμός του Πορτ Λούις

Τα Φόλκλαντ, παρέμειναν ακατοίκητα μέχρι το 1764, όταν έφτασαν οι Γάλλοι υπό τον Λουί Αντουάν ντε Μπουγκενβίλ ο οποίος ίδρυσε την αποικία του Πορτ Λουί (σημερινός οικισμός Πορτ Λούις) στο Ανατολικό Φόλκλαντ ονομάζοντας τα νησιά, Μαλουίνς από το Βρετονικό λιμάνι του Σαν Μαλό. Οι Άγγλοι, προκειμένου να μην χάσουν την αξίωση των νησιών, δύο χρόνια αργότερα, το 1766, ίδρυσαν την δική τους αποικία στο Νησί Σάουντερς, Πορτ Έγκμοντ, με την άφιξη του Τζον Μακμπράιντ. Την ίδια χρονιά οι Γάλλοι, κρίνοντας άσκοπη την παρουσία τους στα νησιά, παραχώρησαν την αποικία τους στους Ισπανούς οι οποίοι παράφρασαν την Γαλλική ονομασία Μαλουίνς σε Μαλβίνας και μετονόμασαν τον οικισμό του Πορτ Λουί σε Πουέρτο Σολεδάδ. Η Ισπανική και η Βρετανική αποικία συνυπήρχαν στα νησιά μέχρι που οι Βρετανοί αποχώρησαν το 1774, στο πλαίσιο μιας τακτικής υποχώρησης από κάποιες υπεράκτιες αποικίες ασήμαντης στρατηγικής σημασίας, επικεντρωμένοι στην προετοιμασία του επερχόμενου πολέμου της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας. Η Ισπανική φρουρά και μετέπειτα φρουρά του Ισπανικού Αντιβασιλείου του Ρίο δε λα Πλάτα το οποίο ιδρύθηκε το 1776, ήταν η μόνη που παρέμεινε στα νησιά μέχρι που αποσύρθηκε το 1806 για να ενισχύσει την Ισπανική άμυνα κατά την εισβολή των Βρετανών στο Ρίο δε λα Πλάτα.

Από τότε, τα νησιά δεν είχαν μόνιμους κατοίκους μέχρι που το 1826, ο Γερμανός έμπορος Λουίς Βερνέτ, έχοντας πάρει άδεια από την Κυβέρνηση του Ρίο δε λα Πλάτα, επανίδρυσε την ερημωμένη αποικία του Πορτ Λούις ως βάση για την αλιευτική εκμετάλλευση των νησιών. Ο Βερνέτ, ορίστηκε το 1829 από το Μπουένος Άιρες ως διοικητής των νησιών απαγορεύοντας την αλιεία στην περιοχή σε πλοία διαφορετικής εθνικής προέλευσης. Αυτό, προκάλεσε την άμεση διαμαρτυρία των Βρετανών. Μέχρι το 1831 όπου και ιδρύθηκε η Συνομοσπονδία της Αργεντινής, ο Βερνέτ είχε συλλάβει τρία Αμερικανικά φαλαινοθηρικά πλοία που είχαν εισέλθει παράνομα στην θαλάσσια περιοχή των νησιών. Τότε, οι Αμερικανοί ως απάντηση έστειλαν στα νησιά το πολεμικό πλοίο Λέξινγκτον. Ο Πλοίαρχος του Λέξινγκτον, Σίλας Ντάνκαν, χωρίς να αντιμετωπίσει κάποια σοβαρή αντίσταση καθώς οι άποικοι του νησιού δεν υπερβαίναν τους σαράντα, εισήλθε με το πλοίο στο Πουέρτο Σολεδάδ συνέλαβε εφτά από τους κατοίκους, βομβάρδισε την αποικία και αναχώρησε χωρίς να διεκδικήσει εδαφικές αξιώσεις.

Στις 3 Ιανουαρίου του 1833, ο Βρετανός Τζέημς Όνσλοου με το πλοίο Κλειώ φτάνει στα νησιά και οι Βρετανοί αποβιβάζονται στον οικισμό του Βερνέτ, καταλαμβάνοντας τα νησιά τα οποία διατηρούν μέχρι και σήμερα. Η ύπαρξη των Ισπανών στα νησιά πριν την κατάληψη τους από τους Βρετανούς, ήταν η επίσημη αφορμή το 1982 για το καθεστώς του Στρατηγού Γκαλτιέρι στην Αργεντινή, αποφασίζοντας την κατάληψη των νησιών - οι Αργεντινοί πάντα τα θεωρούσαν ως έδαφος που τους ανήκει - ώστε να τονώσει το εθνικό συναίσθημα του λαού που εκείνη την περίοδο ζούσε μία από τις σφοδρές οικονομικές κρίσεις της ιστορίας του. Ο Γκαλτιέρι έδωσε την εντολή στις 2 Απριλίου του 1982 και, στις 4 Απριλίου, ο Στρατός της Αργεντινής κατέλαβε εύκολα τα νησιά. Η απάντηση ήρθε από τους Βρετανούς όταν η τότε Πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ, έστειλε ένα εκστρατευτικό σώμα αρχίζοντας την ανακατάληψη των νησιών την 1 Μαΐου η οποία ολοκληρώθηκε με επιτυχία για τους Βρετανούς στις 14 Ιουνίου, με βαριές απώλειες για τους Αργεντινούς που είχαν ως συνέπεια και την πτώση του Γκαλτιέρι και του καθεστώτος του.

Σήμερα, οι κάτοικοι των Νησιών Φόλκλαντ, είναι κυρίως Βρετανικής καταγωγής. Η αμφισβήτηση της Αργεντινής για την Βρετανική κυριαρχία των νησιών, διατηρείται μέχρι και σήμερα καθώς θεωρεί τα νησιά ως έδαφος της το οποίο παραχωρήθηκε από τους Ισπανούς κατά την ανεξαρτητοποίηση της και οι Βρετανοί βίαια απέσπασαν το 1833 εμποδίζοντας στην συνέχεια την πρόσβαση Αργεντινών υπηκόων. Ο αντίλογος των Βρετανών είναι πως κατά την μακρόχρονη Βρετανική διοίκηση των νησιών, οι κάτοικοι δεν έχουν δηλώσει καμία επιθυμία γα την απομάκρυνση της. Στις 10 και 11 Μαρτίου του 2013, οι κάτοικοι των νησιών πραγματοποίησαν δημοψήφισμα με ερώτημα αν επιθυμούν να διατηρηθεί η τρέχουσα πολιτική κατάσταση στα νησιά ως Υπερπόντιο Έδαφος του Ηνωμένου Βασιλείου, με το 99.80% των ψηφοφόρων να ψηφίζουν θετικά.

πηγή

Ιστορικά

Ναυάγιο Ζακύνθου: 37 χρόνια πριν. Όταν η θάλασσα γέμισε πακέτα από λαθραία τσιγάρα

- Πέμπτη, Οκτωβρίου 12, 2017 0

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Ναυάγιο Ζακύνθου: 37 χρόνια πριν. Όταν η θάλασσα γέμισε πακέτα από λαθραία τσιγάρα

Ιταλική Μαφία, όπλα και λαθραία τσιγάρα. Η άγνωστη ιστορία πίσω από το διάσημο ναυάγιο της Ζακύνθου, του πλοίο "Παναγιώτης", όπως γράφηκε πριν ακριβώς 37 χρόνια

5.00 της 2ας Οκτωβρίου του 1980. Η άγνωστη και απρόσιτη από την στεριά παραλία του Αγίου Γεωργίου - όπως ονομάζονταν τότε - δέχτηκε έναν απρόσκλητο επισκέπτη, που όχι μόνο δεν έφυγε, αλλά η κατάσταση του άλλαξε το όνομα της παραλίας σε Ναυάγιοα και ανέβασε κατακόρυφα την Ζάκυνθο στον παγκόσμιο χάρτη του τουρισμού.

Ο λόγος για το πλοίο "Παναγιώτης" που από τα νερά της παρανομίας που ήταν βουτηγμένο παλεύοντας με την φουρτουνιασμένη θάλασσα, αβοήθητο καθώς είχε μείνει από καύσιμα, βρέθηκε για καλή του τύχη αντί για τα βράχια στην αμμουδερή παραλία που σήμερα κανείς δεν γνωρίζει ή θυμάται ότι μέχρι και πριν λίγες δεκαετίες ονομαζόταν Άγιος Γεώργιος.

Το motorship "Παναγιώτης" ξεκίνησε από το λιμάνι του Αργοστολίου, στις 9 το βράδυ της 12ης Σεπτεμβρίου σύμφωνα με τον απόπλου για Πειραιά όμως το πλοίο έβαλε ρότα για Μάλτα. Σύμφωνα με το πόρισμα του Ανακριτικού Συμβουλίου Ναυτικών Ατυχημάτων παρέλαβε περί της 2.000 κούτες ξένα τσιγάρα, φορτίο το οποίο θα παρέδιδε για λογαριασμό της Καμόρα σε ταχύπλοα ανοιχτά της Νάπολης στην Ιταλία.

Το σχέδιο κάπου στράβωσε (σ.σ. οι μαφιόζοι αρνήθηκαν να καταβάλουν τα συμφωνημένα ναύλα στον πλοιοκτήτη) και το "Παναγιώτης" αναγκάστηκε να περιμένει νεότερες διαταγές ανοιχτά της Ζακύνθου. Όπως είχε αναφέρει σε ρεπορτάζ της Μαρίας Καρχιλάκη για το Mega το 2000, ο Κυριάκος Βαρβατάκος, ο πλοίαρχος του "Παναγιώτης", το πλοίο εκείνη την εποχή ήταν πειρατικό. Συνολικά πάνω στο πλοίο ήταν εννέα επιβαίνοντες, ανάμεσα τους και δύο Ιταλοί που εκτελούσαν χρέη εκπροσώπων της μαφίας.

Σύμφωνα με όσα ανέφεραν οι δύο Ιταλοί όμηροι στην καμπίνα που ήταν κλειδωμένοι για 13 ημέρες τραβούσαν γραμμές στην λαμαρίνα για να μην "χάσουν" τον λογαρισμό.

Καπετάνιος και πλήρωμα συνέλαβαν με χρήση όπλου τους Ιταλούς συνοδούς του φορτίου, τους έκλεισαν σε μια καμπίνα και αφού συνεννοήθηκαν με διαφορετικούς μεσολαβητές, αποφάσισαν να πουλήσουν για λογαριασμό τους το παράνομο εμπόρευμα. Σύμφωνα με όσα ανέφεραν οι δύο Ιταλοί όμηροι στην καμπίνα που ήταν κλειδωμένοι για 13 ημέρες τραβούσαν γραμμές στην λαμαρίνα για να μην "χάσουν" τον λογαρισμό.

Ο καπετάνιος οδήγησε το πλοίο στον όρμο του “Σπυριλή”, και περίμεναν. Λόγω όμως των κακών καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν, προσάραξαν στα αβαθή του όρμου. Άρχισαν τότε να ξεφορτώνουν στη μικρή αμμουδιά τις κούτες με τα τσιγάρα, μήπως και κατορθώσουν και αποκολλήσουν το σκάφος. Όμως τα πράγματα δυσκόλεψαν, δεν μπόρεσαν να τα καταφέρουν, ενώ παράλληλα αρκετές κούτες με τσιγάρα παρασύρθηκαν από τα κύματα, με αποτέλεσμα να εκβραστούν στη γύρω περιοχή.

Στη συνέχεια, οι ναυτικοί του πλοίου, αφού ελευθέρωσαν τους δύο Ιταλούς, το εγκατέλειψαν και σκαρφαλώνοντας την απόκρημνη πλαγιά βρήκαν τρόπο να φθάσουν στην πόλη της Ζακύνθου. Στο μεταξύ και αφού είχε πλέον ξημερώσει, οι κάτοικοι των Βολιμών είδαν τα επιπλεόντα τσιγάρα στη θάλασσα και άρχισαν να τα μαζεύουν και να τα μεταφέρουν στα χωριά τους. Πρέπει να αναφερθεί ότι τα πακέτα ήταν με τέτοιο τρόπο συσκευασμένα, ώστε να μη καταστρέφεται το περιεχόμενό τους από το θαλασσινό νερό, αν για κάποιο λόγο κατέληγαν στη θάλασσα. Αποθήκευσαν τα τσιγάρα λοιπόν όπου μπορούσαν, σε αποθήκες, κατοικίες, φούρνους, στάβλους, λινούς.

Σαν μαθεύτηκε το γεγονός από τις Αρχές, οι ναυτικοί συνελήφθησαν και ύστερα από έρευνες εντοπίστηκαν και τα τσιγάρα στα σπίτια των χωρικών και από εκεί μεταφέρθηκαν στο τελωνείο του νησιού. Αργότερα ακολούθησε δίκη, κατά την οποία καταδικάστηκαν ο πλοιοκτήτης και οι πειρατές – λαθρέμποροι, τα δε τσιγάρα πουλήθηκαν σε πλειστηριασμό και οι Ιταλοί απελάθηκαν στην πατρίδα τους.

Το ρεπορτάζ του Μega και της Μαρίας Καρχιλάκη για το "Παναγιώτης το 2000

Ακολούθησε στη συνέχεια η λεηλασία του πλοίου. Όποιος ήθελε, πήγαινε στο προσαραγμένο πλοίο και αποσπούσε ό,τι μπορούσε να μεταφερθεί από αυτό. Τα πάντα έγιναν φύλλο και φτερό. Έμεινε σκέτο κουφάρι, να χτυπιέται από τον αγέρα, να σκουριάζει και να κατατρώγεται από την αλμύρα του θαλασσόνερου. Παράλληλα, τα κύματα συσσώρευαν σιγά σιγά όλο και περισσότερα βότσαλα μεγαλώνοντας την σπιάντσα και αποκόβοντας την επαφή του πλοίου με τη θάλασσα.

Πριν από λίγα χρόνια και καθώς το Ναυάγιο είχε γίνει το απόλυτο και παγκόσμιο τοπόσημο της Ζακύνθου οι αρχές του νησιού αποφάσισαν να εξετάσουν τρόπους συντήρησης του σε συνεργασία με το ΤΕΙ Ιονίων Νήσων μέσω του τμήματος Συντήρησης Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Νωρίτερα φέτος υπήρξε δικαστική διαμάχη μεταξύ του Δήμου Ζακύνθου και της οικογένειας Σουλάνη, συνιδιδιοκτητών του "Παναγιωτης". Μέσω ασφαλιστικών μέτρων η οικογένεια Σουλάνη ζητούσε να μην υπάρξει καμία παρέμβαση στο πλοίο καθώς της ανήκει.

Σύμφωνα με όσα ακούστηκαν στο Ειρηνοδικείο Ζακύνθου ο φερόμενος ως συνιδιοκτήτης του 30%, είναι ο Αλέξανδρος Σουλάνης ενώ οι υπόλοιποι φερόμενοι ως συνιδιοκτήτες είναι οι Παναγιώτης-Γεράσιμο Λυσικάτος με ποσοστό ιδιοκτησίας 50%, και ο Ευστράτιος-Λαμπρινός Σταυράκης, με ποσοστό 20%. Όπως και να έχει τον περασμένο Ιούλιο με απόφαση του το Ειρηνοδικείο δεν έκανε δεκτά τα ασφαλιστικά μέτρα ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την συντήρηση του "Παναγιώτη".
- Φωτογραφίες από την εφημερίδα "Τα Νέα" της 11ης και 12ης Οκτωβρίου 1980

πηγή

Ιστορικά

Κερασφόροι Θεοί: Τι Συμβόλιζαν τα Κέρατα στο Κεφάλι !!! Πάντως ΟΧΙ ΑΥΤΟ που μας Έμαθαν !!!

- Πέμπτη, Οκτωβρίου 12, 2017 0

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Κερασφόροι Θεοί: Τι Συμβόλιζαν τα Κέρατα στο Κεφάλι !!! Πάντως ΟΧΙ ΑΥΤΟ που μας Έμαθαν !!!

Στην αρχαιότητα τα κέρατα ήταν αντικείμενο σεβασμού, και θεωρούνταν ιερά σύμβολα, καθώς αντιπροσώπευαν την Θεϊκή δύναμη.

Δεν είναι τυχαίο πως πολλές αρχαίες Ελληνικές θεότητες ήταν κερασφόρες, όπως λ.χ ο Πάνας, και οι Σάτυροι.

Στην εικόνα που σας παραθέτω, βλέπουμε τον Δία ως κερασφόρο.

Ο Δίας τράφηκε με το γάλα της κατσίκας, Αμάλθειας. Η οποία σύμφωνα με το μύθο, ήταν η τροφός του Δία τα χρόνια που αυτός μεγάλωνε κρυμμένος σε ένα σπήλαιο στην Κρήτη για να προστατευτεί από τον πατέρα του Κρόνο.

Κάποια ημέρα καθώς η Αμάλθεια έπαιζε με το μικρό Δία, αυτός κατά λάθος της έσπασε το κέρατο. Για να μη στεναχωριέται η Αμάλθεια και ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, ο Δίας έκανε το σπασμένο κέρατο να είναι πάντα γεμάτο με ό,τι λαχταρούσε ο κάτοχός του.

Αυτό έμεινε γνωστό στην ιστορία σαν το «κέρατο της Αμάλθειας», ένα αιώνιο σύμβολο αφθονίας.

Αμμων Ζευς — Ο Δίας κερασφόρος. Roman cast terracotta of ram-horned Jupiter Ammon, 1st century AD (Museo Barracco, Rome).

Δεν είναι τυχαίο, πως μόνο όταν ο Αλέξανδρος αναγνωρίστηκε ως υιός του Διός στο μαντείο της όασης Σίουα, άρχισε να παριστάνεται κερασφόρος ( οι παλαιότεροι θυμούνται τον Αλέξανδρο κερασφόρο στο παλαιό 100 δραχμο) κλπ.
Κερασφόροι θεοί

Το μαντείο του Άμμωνα βρισκόταν σε όαση, σε αμμώδη και άνυδρη έρημο της Λιβύης. Για το τι ακριβώς συνέβη στο μαντείο έχουμε πολλές παραλλαγές και στην αρχαιότητα ίσως να υπήρχαν ακόμη περισσότερες, αφού το θέμα και μεταφυσικό ήταν, και τη θεοποίηση του Αλεξάνδρου αφορούσε.

Σύμφωνα με την άποψη του Πλουτάρχου, ο ιερέας του μαντείου για λόγους φιλοφρόνησης φέρεται πως προσφώνησε τον Αλέξανδρο στα ελληνικά, αλλά επειδή δεν τα μιλούσε καλά, αντί να πει «ὦ, παιδίον» είπε «ὦ, παιδίος». Αμέσως διαδόθηκε η φήμη ότι ο ιερέας προσφώνησε τον Αλέξανδρο «ὦ, παῑ Διός», αναγνωρίζοντας τον ως υιό του Άμμωνος Διός.

Στην παραλλαγή του Διόδωρου και του Κούρτιου, ο ιερέας φέρεται να είπε «χαίρε, παιδί μου και αυτή η προσφώνηση είναι από τον θεό» και ο Αλέξανδρος να απάντησε: «Το δέχομαι, πατέρα, και στο εξής θα αποκαλούμαι γιος σου». Ο Αρριανός, που δεν εγκρίνει την επιλογή του Αλεξάνδρου να ανακηρυχθεί θεός, λέει λακωνικά ότι ο Αλέξανδρος «άκουσε αυτά, που επιθυμούσε».

Aξίζει επίσης μνείας, πως ο μύστης Michelangelo έφτιαξε το γνωστό άγαλμα του Μωησέως, κερασφόρου.

Για τον συμβολισμό των κεράτων έχω κάνει σχετικές αναφορές παλαιότερα, και στα μαθήματα αποσυμβολισμού της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας.

Γενικότερα όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί , θεωρούσαν το κέρας ως ένα θεϊκό δύναμης γενικά. Και στην Παλαιά Διαθήκη συναντούμε το «κέρας», ως σύμβολο δύναμης .

Με την επικράτηση του Χριστιανισμού, τα κέρατα θεωρήθηκαν ως έμβλημα του Διαβόλου, συν το χρόνω, τα κέρατα εμφανίζονται επίσης ως σύμβολο της συζυγικής απιστίας .

Σύμφωνα με μία εκδοχή, λόγω του συμβολισμού των κεράτων ως δύναμης και εξουσίας, κατά τον μεσαίωνα όταν οι άρχοντες παρείχαν αξιώματα και δύναμη ως παρηγόρια στους συζύγους των γυναικών με τις οποίες παρανόμως ή και με ανοχή συνδέονταν ερωτικά, οι απατημένοι σύζυγοι γίνονταν ισχυροί, αποκτούσαν δηλαδή κέρατα…παρηγοριάς. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα κέρατα καθιερώθηκαν ως σύμβολο των απατημένων…..!

Σύμφωνα με την εκδοχή του Μιχαήλ Ψελλού (1018-1078 μ.χ ) ο λόγος για τον οποίο επικράτησε το κέρατο ως σύμβολο απιστίας , είναι ότι όλα τα μη-κερασφόρα ζώα, (λιοντάρια , λεοπαρδάλεις , αρκούδες κλπ) , καθώς και τα πτηνά , από τον αετό, μέχρι το περιστέρι , είναι … οργίλα και … ζηλότυπα, σε αντίθεση με τα κερασφόρα, τα οποία, ούτε οργίζονται, ούτε μνησικακούν ενάντια στα παρεκτρεπόμενα θηλυκά ….

πηγή

Ιστορικά

Το μυστήριο με την εξαφάνιση της θρυλικής λεγεώνας των Ρωμαίων στη Μ. Βρετανία

- Σάββατο, Σεπτεμβρίου 09, 2017 0

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Το μυστήριο με την εξαφάνιση της θρυλικής λεγεώνας των Ρωμαίων στη Μ. Βρετανία

5.000 άνδρες χάθηκαν κυνηγώντας βαρβαρικά φύλα και μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί κανένα ίχνος τους, ούτε καν από τον οπλισμό τους!

Το τείχος του Αδριανού στη Μεγάλη Βρετανία είναι η απόδειξη ότι οι Ρωμαίοι δεν κατάφεραν ποτέ να αντιμετωπίσουν τα βαρβαρικά φύλα του βορά, σύμφωνα με τους ιστορικούς. Γι αυτό έφτιαξαν το τείχος για να προστατευτούν.

Ακόμα και η ένατη, η πιο τρομερή και σκληρή μονάδα του ρωμαϊκού στρατού, όταν έφτασε στο βρετανικό βορρά, εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Πέντε χιλιάδες επίλεκτοι άνδρες χάθηκαν και μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί κανένα ίχνος, ούτε καν από τις ασπίδες ή τα σπαθιά τους, με τα οποία είχαν γίνει μια θρυλικά καταδρομική μονάδα.

Η εξαφάνιση της ενάτης

Η επεκτατική πολιτική που ακολουθούσε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία πραγματοποιούταν χάρη τον ισχυρό και άρτια εκπαιδευμένο στρατό της. Η κατάκτηση της Βρετανίας ήταν διακαής πόθος των Ρωμαίων από την εποχή του Ιούλιου Καίσαρα. Την εποχή του αυτοκράτορα Κλαύδιου, συγκεντρώθηκε μεγάλη στρατιωτική δύναμη ώστε να καταλάβει τη Βρετανία, που θεωρούνταν ισχυρός αντίπαλος. Έστειλε συνολικά τέσσερις λεγεώνες με χιλιάδες στρατιώτες. Ανάμεσά τους ήταν η 9η λεγεώνα, που αποτελούσε την αφρόκρεμα του ρωμαϊκού στρατού.

Είχε ιδρυθεί το 65 π.Χ. στην Ισπανία με το όνομα «Ένατη Ισπανική» με επικεφαλής τον Ιούλιο Καίσαρα. Αποτελούταν από 5.000 στρατιώτες και θεωρούταν η πιο δυνατή μονάδα του στρατού. Ξεχώριζε για τον βαρύ εξοπλισμό, τους καλά εκπαιδευμένους στρατιώτες και την αποτελεσματικότητα της στο πεδίο της μάχης. Η 9η λεγεώνα θεωρούταν ανίκητη γι’αυτό επιλέχθηκε από τον Κλαύδιο για το δύσκολο έργο της κατάκτησης της Βρετανίας.

Το 43 μ.Χ. η 9η λεγεώνα έφτασε στη Βρετανία. Σε διάστημα δύο ετών, ο οργανωμένος στρατός των Ρωμαίων κατάφερε να κυριεύσει το νότιο τμήμα της Βρετανίας. Ωστόσο δεν σταμάτησαν εκεί. Οι Ρωμαίοι θέλησαν να επεκτείνουν τα σύνορά τους και να κατευθυνθούν βόρεια του νησιού. Όμως οι φυλές, που ήταν στο βορρά δεν θα παραδίδονταν εύκολα σε κανένα κατακτητή. Πραγματοποιούσαν εξεγέρσεις κατά της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας τις οποίες ανέλαβε να καταστείλει η 9η λεγεώνα. Παρά τα πολλαπλά πλήγματα, οι εξεγέρσεις αναχαιτίστηκαν χάρη στο πειθαρχημένο πεζικό.

Μετά τις πρώτες μάχες και τις πολλαπλές απώλειες, η 9η λεγεώνα ανασυγκροτήθηκε και συνέχισε να κατευθύνεται ακόμα πιο βόρεια ώστε να κυριεύσει ολοκληρωτικά τη Βρετανία και οι ρωμαϊκές δυνάμεις να εισβάλουν στις περιοχές της κελτικής φυλής των Βριγάντων. Οι Ρωμαίοι παρά την άριστη στρατηγική που ακολουθούσαν είχαν έναν απρόβλεπτο εχθρό. Οι βάρβαροι ήταν ανοργάνωτοι αλλά ήταν άξιοι μαχητές, επίμονοι, γνώριζαν καλύτερα τη περιοχή και μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να τους αιφνιδιάσουν.

Μάλλον αυτό έγινε, όταν η φημισμένη λεγεώνα των Ρωμαίων εγκαταστάθηκε στο Γιορκσάιρ για να ελέγχει τον βορρά. Το Γιορκσάιρ σύμφωνα με τις έρευνες, είναι το τελευταίο μέρος από το οποίο δόθηκε η τελευταία αναφορά της λεγεώνας για την επισκευή ενός φρουρίου. Μετά από εκεί η ύπαρξη της χάνεται και σε καμία ιστορική πηγή δεν αναφέρεται η κατάληξη της.

Οι ιστορικοί θεωρούν ως πιθανότερη εκδοχή, η 9η λεγεώνα να έπεσε θύμα κάποιας ενέδρας των βαρβάρων και το γεγονός να αποκρύφτηκε, ώστε να μη πληγεί το γόητρο των Ρωμαίων.
Η εξολόθρευση της πιο δυνατής μονάδας του ρωμαϊκού στρατού άλλωστε θα ήταν ντροπιαστική.

Από τη mixanitouxronou.gr
πηγή

Ιστορικά Κινηματογράφος

Ποιος σκότωσε τους δισεκατομμυριούχους Ινδιάνους;

- Σάββατο, Σεπτεμβρίου 09, 2017 0

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Οι αποτρόπαιοι φόνοι πάνω από 60 Ινδιάνων Όσατζ, πίσω στην Οκλαχόμα του 1920, έρχονται ξανά σφοδρά στο προσκήνιο μέσω Scorsese, DiCaprio και De Niro.

Το 1897 ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά πετρέλαιο στα εδάφη τους. 20 χρόνια μετά πάνω από 60 μέλη της φυλής των Όσατζ, των πιο 'πλούσιων ερυθρόδερμων' του πλανήτη, όπως έγραφαν με φουλ μίσος οι εφημερίδες της εποχής, έβαψαν με το αίμα τους τα ίδια χώματα προκειμένου τα περίπου 400 εκ. δολάρια -που έπαιρνε ετησίως η φυλή- να καταλήξουν στα χέρια των λευκών κηδεμόνων τους.

Πρόκειται για μια σειρά στυγνών δολοφονιών (που έμειναν στην ιστορία ως 'Η βασιλεία του τρόμου' και ανάγκασαν τον J. Edgar Hoover να στείλει τον τοπ πράκτορά του για να τους διαλευκάνει) οι οποίοι έρχονται ξανά στην επικαιρότητα μέσω του εξαιρετικού βιβλίου 'Killers of the Flower Moon: The Osage Murders and the Birth of the FBI' του David Grann,αρθρογράφου του New Yorker, που μόλις κυκλοφόρησε.

Μια εντελώς only in America ιστορία φόνου, προδοσίας, ρατσισμού, απληστίας -αλλά και ηρωισμού, στα πλαίσια της πενταετούς έρευνας της οποίας ο έγκριτος συγγραφέας του Lost City of Z (που μόλις έγινε ταινία, όπως και όλα σχεδόν τα υπέροχα άρθρα του) παραλίγο κυριολεκτικά να χάσει το μυαλό του.

"Αυτό είναι το πιο κοντά στο κακό έχω έρθει στην καριέρα μου. Πέρασα τόσο χρόνο αντικρίζοντας το στα μάτια που δεν μπορούσα να μην επηρεαστώ. Αλλά συνέχισα. Στόχος μου να δώσω επιτέλους φωνή στα θύματα αυτής της τραγωδίας".

Ο λόγος; Ότι ακόμη και αυτός, παρόλο την εμπειρία του (για το Lost City of Z, πχ. πέρασε χρόνια στον Αμαζόνιο) δεν περίμενε αυτό που θα αντίκριζε όταν έφθανε για πρώτη φορά στην Οκλαχόμα και έψαχνε το θέμα λίγο παραπάνω.

Εκεί που ο πλούτος έχει μεν πλέον εξαφανιστεί, με τους Ινδιάνους να ζουν σε άθλιες συνθήκες, αλλά το φάντασμα των συγκεκριμένων άλυτων εγκλημάτων και της τρομακτικής αυτής αδικίας πλανάται ακόμη πάνω από τους απόγονους των δολοφονημένων και των δολοφόνων, που συνεχίζουν να ζουν ο ένας δίπλα στον άλλο.

Όλα ξεκίνησαν όταν, ξαφνικά, κυριολεκτικά σε μια νύχτα, βρέθηκαν τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου κάτω από τον κατακλυσμό των -περίπου 2.500- φτωχών Ινδιάνων Όσατζ. Οι οποίοι, ωστόσο, στην αρχική συμφωνία με την κυβέρνηση, όταν τους έδωσαν αυτή τη φαινομενικά άχρηστη γη, είχαν φροντίσει παραδόξως να κρατήσουν τα δικαιώματα εκμετάλλευσης.

Αυτό σήμαινε ότι, από την μια μέρα στην άλλη, μετατράπηκαν στην πιο πλούσια φυλή ή κάστα ανθρώπων όλου του πλανήτη. Προσελκύοντας, νομοτελειακά, στρατιές από κατακάθια (μεταξύ των οποίων και εκατοντάδες δικηγόρους) που ήρθαν με στόχο πρώτα να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους (σ.σ. και την κηδεμονία τους, όπως όριζε ο νόμος τότε) και μετά να τους κατασπαράξουν.

"Η νομοθεσία της εποχής ήταν εντελώς ρατσιστική. Αν ήσουν καθαρόαιμος Όσατζ, θεωρούσε ότι είσαι ανίκανος να διαχειριστείς τα χρήματά σου, οπότε σου όριζε ένα λευκό κηδεμόνα για να σου ορίζει πως να τα ξοδέψεις".

Οι φόνοι ξεκίνησαν λίγο μετά. Κάποιοι από αυτούς δηλητηριάστηκαν (κυρίως γυναίκες, δια χειρός των λευκών αντρών τους), κάποιοι αντιτάχθηκαν με δυναμίτες που έπεσαν στο σαλόνι του σπιτιού τους, άλλοι οδηγήθηκαν στους τριγύρω λόφους και πυροβολήθηκαν εν ψυχρώ ή πετάχθηκαν έξω από κινούμενα τρένα.

Ολόκληρες οικογένειες κυριολεκτικά ξεκληρίστηκαν, με το νόμο της περιοχής να μην δείχνει καμία διάθεση να κάνει κάτι, πριν ο πραγματιστής J. Edgar Hoover, που έβλεπε ότι όλο αυτό θα επηρεάσει δυσμενώς την καριέρα του, έστειλε τον τοπ πρακτορά του, τον άμεμπτου ηθικής Tom White (βλέπε αριστερά στη φωτό), προκειμένου να σταματήσει το μακελειό. Κάτι που οδήγησε τελικά στην δημιουργία του FBI για να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους υποθέσεις.

Βέβαια ακόμη και αυτός, που πραγματικά ήταν μια ηρωική φιγούρα βγαλμένη από την μυθολογία της Άγριας Δύσης, σαν τους ρόλους που έπαιζαν οι Gary Cooper και Henry Fonda, δεν κατάφερε να φέρει τους ενόχους στη δικαιοσύνη.

Για την ακρίβεια δεν το προσπάθησε καν, αφού ήταν σίγουρος ότι ποτέ δεν πρόκειται να καταδικάζονταν από λευκούς ενόρκους. Οπότε κατέληξε απλώς στο να αλλάξει τη νομοθεσία, απαγορεύοντας σε λευκούς (συζύγους ή άλλους συγγενείς) να κληρονομούν τα δικαιώματα των Όσατζ.

"Ο Tom White δεν ήταν κάποιος υπεράνθρωπος ντετέκτιβ. Απλώς κάποιος που, σε αντίθεση με ότι συνέβαινε τότε, σε μια εποχή ανομίας στην οποία ήταν πολύ εύκολο να επηρεάσεις την δικαιοσύνη προς το μέρος σου, νοιάζονταν πραγματικά για την υπόθεση".

Επίσης, όπως συμβαίνει σε κάθε καλή ιστορία (αλλά σπάνια στην πραγματικότητα), στην υπόθεση παίζει και όντως ένας αρχικακός επιπέδου Daniel Day-Lewis στο There Will Be Blood.

Συγκεκριμένα ο William Hale (βλέπε φωτό παρακάτω), με το παρατσούκλι 'Ο βασιλιάς των λόφων', που έφτασε στην περιοχή με μοναδική περιουσία τα κουρέλια που φορούσε και ένα ετοιμοθάνατο άλογο και κατάφερε, μέσα σε λίγα χρόνια, να μετατραπεί στον πιο ισχυρό άντρα της περιοχής που απαιτούσε από όλους να τον αποκαλούν 'O Αιδεσιμότατος'. Εκείνος θεωρείται υπεύθυνος για πολλούς από τους φόνους, αλλά τελικά καταδικάστηκε μόνο για ένα, περνώντας μόλις 18 χρόνια στη φυλακή.

Το συγκεκριμένο βιβλίο, που προφανώς και προσεχώς θα γίνει ταινία (με επικρατέστερους να το αναλάβουν τους Scorcese, DiCaprio και De Niro), καταφέρνει πραγματικά να ρίξει για πρώτη φορά σε μια ξεχασμένη υπόθεση. Σε μια τεράστια αδικία που ναι μεν καταγράφηκε, αλλά ποτέ δεν εξιχνιάστηκε.

Οι Όσατζ δεν ξέχασαν ποτέ τι συνέβη. Αλλά η υπόλοιπη χώρα απλώς αποφάσισε να το διαγράψει από τη μνήμη της

Επίσης, παρόλο που συνέβη πάνω από έναν αιώνα πριν, η συγκεκριμένη ιστορία παραμένει φουλ επίκαιρη. Ειδικά αν βάλεις στο νου την ευκολία με την οποία ο Trump διέταξε να χτιστεί πετρελαιαγωγός μέσα από τα εδάφη των Ινδιάνων. Αποδεικνύοντας ότι η αντιμετώπιση που έχουν, ότι δηλαδή τους χαρίστηκε ότι έχουν, δεν έχει αλλάξει και τόσο πολύ όλα αυτά τα χρόνια.

ΥΓ. Μέχρι και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, οι τάφοι των θυμάτων στολίζονται καθημερινά με λουλούδια από τους συγγενείς του. Μέχρι και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, κανείς δεν ξέρει ακριβώς πόσα ήταν τα θύματα αυτής της παραλίγο γενοκτονίας.

Πάνος Κοκκίνης
πηγή

Βιβλίο Ιστορικά Ποίηση-Λογοτεχνία

Κέλσος «Αληθής Λόγος»

- Σάββατο, Σεπτεμβρίου 09, 2017 0

Ειδήσεις, Μουσική, Κινηματογράφος, Ανεξήγητα, Υγεία, Ταξίδια όλα σε ένα site,news

Η έλλειψη πρωτοτυπίας στην χριστιανική πίστη.

Ο «Αληθής Λόγος» είναι έργο υπεράσπισης του Ελληνισμού, το πρώτο ελληνικό έργο αντιιουδαϊκής και αντιχριστιανικής πολεμικής. Ο Κέλσος, Έλληνας εκλεκτικός φιλόσοφος της ύστερης αρχαιότητας, αντλώντας επιχειρήματα από το οπλοστάσιο της Ελληνικής Φιλοσοφίας, από την Ιστορία και τη Θρησκειολογία, δίνει την ελληνική απάντηση σε ένα δόγμα που το θεωρεί προϊόν βάρβαρης και απολίτιστης σκέψης (γράφει χαρακτηριστικά, ότι ο Χριστιανισμός απευθύνεται σε ηλίθιους και αμόρφωτους). Ο «Αληθής Λόγος», με το αδιάβλητο κύρος του αρχαιοελληνικού λόγου, έρχεται να ανατρέψει τους μύθους περί «ελληνοχριστιανισμού» καταδεικνύοντας με έμφαση το χάσμα ανάμεσα στο Ελληνικό Πνεύμα και τον Χριστιανισμό.

Ο «Αληθής Λόγος», γραμμένος το 178 μ.κ.ε. σώζεται σχεδόν αυτούσιος χάρη στον χριστιανό κατηχητή Ωριγένη ο οποίος, προκειμένου να αντικρούσει τον Κέλσο, τον παρέθεσε μέσα στο απολογητικό του έργο «Κατά Κέλσου», (Contra Celsum) ακριβώς ως είχε. Έτσι, η ανασύνθεση του «Αληθή Λόγου» δεν στάθηκε ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση: Χρειάστηκε να ανασυρθεί το κείμενο μέσα από το αρχικό χειρόγραφο του Βατικανού (Α, Vat gr. 386. 13ος αι.) και να αποδοθεί στο ακέραιο, με την διατήρηση, στα σημεία όπου χρειαζόταν, μόνο των «συνδετικών» λέξεων ή φράσεων του Ωριγένη. Σήμερα οι ειδικοί συμφωνούν ότι ο «Αληθής Λόγος» όπως περιέχεται στο «Κατά Κέλσου» αποτελεί το 80% του αρχικού και θεωρείται ότι μόνο οκτώ-εννιά σημεία έχει απαλείψει ή συντομεύσει ο Ωριγένης.

Η αντιχριστιανική πολεμική του Κέλσου είναι η πρώτη που ξεφεύγει από το μέχρι τότε επίπεδο αντιμετώπισης των χριστιανών από μέρους των λογίων -αν μπορεί βέβαια να θεωρηθεί ως σοβαρή αντιμετώπιση, είτε η διακωμώδηση των απλοϊκών αντιλήψεων και της ευπιστίας των χριστιανών είτε οι περιστασιακές και χονδροειδείς επιθέσεις κατά της υποτιθέμενης ανηθικότητας ή και εγκληματικότητάς τους. Τέτοιες επιθέσεις άλλοτε στηρίζονταν σε -συνήθως συκοφαντικές και ιουδαϊκής έμπνευσης- φήμες που ήθελαν τους χριστιανούς να τελούν αιμομικτικά όργια κ.τ.λ. και άλλοτε σε προκλητικές και «ασεβείς» συμπεριφορές και γενικά στην αντικοινωνική στάση των ίδιων των χριστιανών.

Ο Κέλσος μεταφέρει για πρώτη φορά την πολεμική στο ιστορικό και φιλοσοφικό πεδίο, επιχειρώντας να δώσει μια όσο το δυνατό ολοκληρωμένη ελληνική απάντηση σ’ ένα δόγμα που θεωρεί ότι προέρχεται από έναν δεισιδαίμονα και απολίτιστο λαό, ένα δόγμα που το θεωρεί προϊόν βάρβαρης σκέψης. Φυσικά δεν του διαφεύγει, μ’ όλη την περιφρόνηση του για το χαμηλό επίπεδο των συγχρόνων του χριστιανών δασκάλων, ότι τη νέα θρησκεία, ήδη στα 170 μ.κ.ε. δεν μπορεί κανείς παρά να την πάρει στα σοβαρά, και ότι δεν έχει πια να κάνει με τις ολιγομελείς κοινότητες των «γραφικών» και αξιοπερίεργων τύπων του 1ου αιώνα.

Οι πληροφορίες που έχουμε για τη ζωή του Κέλσου, του συγγραφέα του έργου “Αληθής Λόγος” είναι ελάχιστες. Τον 2ο αιώνα υπήρξαν και άλλοι πολέμιοι του χριστιανισμού με το όνομα Κέλσος. Πιθανόν, πρόκειται για τον φιλόσοφο Κέλσο, φίλο του Λουκιανού, ο οποίος έζησε την εποχή που αυτοκράτωρ ήταν ο Μάρκος Αυρήλιος.

Εντούτοις αυτό το συμπέρασμα αμφισβητείται καθώς ο φίλος του Λουκιανού ήταν γνωστός επικούρειος φιλόσοφος, ενώ ο συγγραφέας του Αληθούς Λόγου είναι σαφώς πλατωνιστής. Στην πραγματικότητα, έχουμε να κάνουμε με έναν εκλεκτικό φιλόσοφο, μια τάση η οποία ήταν διαδεδομένη μεταξύ των φιλοσόφων της ρωμαϊκής εποχής.

Σύμφωνα με το Λεξικό Eλευθερουδάκη (1929): «O Kέλσος επεχείρησε δια του “Aληθούς λόγου” να πείση τους Xριστιανούς να εγκαταλίπωσι την παράλογον και ταπεινήν θρησκείαν αυτών, ήτις θέτει αυτούς εκτός νόμου, και επανελθώσιν εις την θρησκείαν του κράτους προς το κοινόν αγαθόν και εαυτών και της πολιτείας».

Ο Κέλσος, θεωρεί τον Θεό ως απόλυτη υπερβατική αρχή και ότι ο κόσμος δεν δημιουργήθηκε από τον Θεό, αλλά από “δαίμονες”, στους οποίους περιλαμβάνονται οι άγγελοι και οι ήρωες. Πιστεύει ότι το χριστιανικό δόγμα είναι βάρβαρο συνονθύλευμα αρχαίων θρησκειών και φιλοσοφικών δοξασιών και διδάσκεται από ανόητους και φαύλους. Κατηγορεί ως παράλογη και αφιλοσόφητη την πίστη ότι ο Θεός κατήλθε από τον ουρανό για να σώσει τους ανθρώπους, ενώ σκώπτει τους χριστιανούς για τις διαιρέσεις τους.

Celsus Aulus Cornelius_Celsus True Word 2

Αληθής Λόγος κατά Χριστιανών

Οι χριστιανοί, αντίθετα από τις συνήθειες που επικρατούν, έχουν θεσπίσει μεταξύ τους μυστικούς κανόνες απ’ τους οποίους όσοι δεν παραβαίνουν το νόμο βγαίνουν στο φως, ενώ όσοι τελούνται κατά τρόπο που αντιβαίνει στα ήθη, μένουν κρυφοί. Η λεγόμενη ‘αγάπη’ που τους ενώνει οφείλεται στον κοινό κίνδυνο που διατρέχουν, και ο κίνδυνος ωθεί στην συντροφικότητα ισχυρότερα από κάθε όρκο. Όσο για το δόγμα τους, έχει βάρβαρη προέλευση. Βέβαια, ακόμη και οι βάρβαροι είναι σε θέση να επινοούν δόγματα, μόνο που συμβαίνει να είναι οι Έλληνες οι πιο κατάλληλοι να κρίνουν την αρετή και να επιβεβαιώνουν την αξία των όσων σκαρφίζονται οι βάρβαροι.

Σ’ αυτά που τους αρέσει να κάνουν και να διδάσκουν, οι χριστιανοί επιδίδονται κρυφά, και όχι χωρίς λόγο, παρά για να αποφύγουν τη θανατική καταδίκη που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους. Δεν υπάρχει τίποτα το καινούριο ή σπουδαίο στην ηθική τους διδασκαλία, που αν την συγκρίνει κανείς με άλλες φιλοσοφίες δεν θα την βρει διόλου πρωτότυπη.

Λόγου χάρη η αποστροφή τους προς ό,τι θεωρούν ως ειδωλολατρεία. Το ότι δεν είναι λογικό, αντικείμενα που έχουν φτιαχτεί από ανθρώπινα χέρια να τα θεωρεί κανείς ως θεούς μιας και πρόκειται για κατασκευάσματα φαύλων και πολλές φορές άδικων ανθρώπων, το πίστευαν κι οι Πέρσες, όπως μας ιστορεί ο Ηρόδοτος.
Αλλά κι ο Ηράκλειτος λέει, «όσοι λατρεύουν τ’ άψυχα για θεούς δεν διαφέρουν από κάποιον που πιάνει κουβέντα με τα ντουβάρια».

Οι χριστιανοί πιστεύουν ότι προφέροντας τα ονόματα δαιμόνων ή λέγοντας μαγικά ξόρκια, αποκτούν δύναμη. Ο ίδιος ο Ιησούς χρησιμοποιώντας μαγικά τεχνάσματα φάνηκε πως έκανε θαύματα, και μάλιστα πρόβλεψε ότι και άλλοι θα ‘παιρναν μαθήματα και θα ‘καναν τα ίδια, παριστάνοντας τους σπουδαίους κι ότι τα κατορθώματά τους δήθεν οφείλονται στη δύναμη του θεού· και κάτι τέτοιους τους ξαπόστελνε ο Ιησούς. Αν είχε δίκιο να τους καταδικάζει, τότε όντας κι ο ίδιος ένοχος για τα ίδια πράγματα, ήταν τιποτένιος· και αν δεν ήταν τιποτένιος ο ίδιος τότε δεν ήσαν τιποτένιοι και όσοι πήγαν να τον μιμηθούν. […]

Οι χριστιανοί διατηρούν απόκρυφες δοξασίες, κι έτσι προσποιούνται και καλύπτονται ως προς το τι πιστεύουν και τι όχι. […] Προσωπικά, δεν υποστηρίζω ότι θα ‘πρεπε κανείς να υποχρεώνεται να απομακρυνθεί από τις καλοπροαίρετες δοξασίες του ή να προσποιηθεί ότι απομακρύνθηκε ή ότι τις απαρνήθηκε, προκειμένου να αποφύγει κινδύνους.

Μέσα σε κάθε άνθρωπο υπάρχει η ψυχή που όντας ανώτερη από το γήινο στοιχείο, συγγενεύει με τον θεό. Κι οι καλόψυχοι άνθρωποι, όπου κι αν βρίσκονται, λαχταρούν τον συγγενή τους αυτόν, και διαρκώς τον φέρνουν στο νου τους και πάντα ποθούν κάτι να μαθαίνουν γι’ αυτόν. Όμως, αν πρόκειται να ενστερνιστούν κάποιο θρησκευτικό δόγμα, πρέπει να έχουν για οδηγό τους τη Λογική.

Γιατί όποιος πιστεύει χωρίς πρώτα να ελέγξει λογικά ένα δόγμα, είναι βέβαιο πως θα απατηθεί. Έχουμε πολλά σημερινά παραδείγματα άλογης πίστης: Τους ζητιάνους ιερείς της Κυβέλης, τους μάγους που δίνουν προφητείες παρατηρώντας ουράνια φαινόμενα, τους λάτρεις του Μίθρα και του Σαβαδία κι όσους βλέπουν φαντάσματα της Εκάτης ή κάποιας άλλης θεότητας θηλυκής ή αρσενικής.

Ακριβώς όπως οι τσαρλατάνοι αυτών των λατρειών εκμεταλλεύονται την αφέλεια των εύπιστων και τους τραβούν από τη μύτη, έτσι γίνεται και με τους χριστιανούς δασκάλους· κάποιοι από αυτούς δεν θέλουν καν να διατυπώσουν ούτε να ακούσουν ένα επιχείρημα πάνω σ’ αυτά που πιστεύουν, προτιμώντας τα «πίστευε και μη ερεύνα» και «η πίστη σου θα σε σώσει», και «η σοφία αυτού του κόσμου είναι κακό πράγμα, ενώ το να ‘σαι απλοϊκός είναι καλό».

Αν κάνουν τον κόπο να μου δώσουν κάποια απάντηση, αντιμετωπίζοντάς με όχι σαν κάποιον που σκίζεται να μάθει απ’ αυτούς (έτσι κι αλλιώς μού είναι γνωστά όλα αυτά), αλλά σαν κάποιον που ενδιαφέρεται εξ ίσου για το κάθε τι, τότε έχει καλώς· αν όμως δεν θελήσουν και μου πουν, καθώς το συνηθίζουν, «μη εξέταζε» και τα παρόμοια, θα πρέπει να τους διδάξω, ώστε να δουν κι οι ίδιοι, τι πραγματικά είναι και από πού πηγάζουν τα όσα υποστηρίζουν.

Η έλλειψη πρωτοτυπίας στην χριστιανική πίστη

Πολλά από τα έθνη του κόσμου διατηρούν δόγματα συγγενικά, πράγμα που μας οδηγεί στην υπόθεση ότι οι διάφορες εθνικές δοξασίες και προκαταλήψεις έχουν λίγο ως πολύ κοινή καταγωγή. Πίσω απ’ αυτές βρίσκεται εξ αρχής κάποιο αρχαίο δόγμα που, όπως λέγεται, το συντήρησαν οι σοφότεροι όλων των εθνών και πόλεων (Αιγύπτιοι, Ασσύριοι, Ινδοί, Πέρσες, Σαμοθράκες, Οδρύσες και Ελευσίνιοι.

Οι Γαλακτοφάγοι του Ομήρου, οι Δρυίδες των Γαλατών και οι Γέτες πίστευαν σε δόγματα παρόμοια με των Ιουδαίων -και μάλιστα πριν από αυτούς). Ο Αίνος, ο Μουσαίος, ο Ορφέας, ο Φερεκύδης ο Ζωροάστρης και ο Πυθαγόρας είχαν συλλάβει τα νοήματα τους και έγραψαν τις δοξασίες τους σε βιβλία που μπορεί κανείς μέχρι και στις μέρες μας να συμβουλευτεί.
Εκείνοι τώρα που επιχειρούν να μεταμφιέσουν ή να προσδώσουν αλληγορικό χαρακτήρα στην κοσμογονία του Μωυσή, παρ’ όλο που είναι πιο λογικοί (από όσους την παίρνουν τοις μετρητοίς), κάνουν μεγάλο λάθος.

Γιατί το σύμπαν ούτε αρχή έχει, ούτε υπόκειται σε καμία φθορά. Μόνο όσα βρίσκονται πάνω στη γη επηρεάζονται από κατακλυσμούς και μεγάλες πυρκαϊές και μάλιστα όχι όλα μαζί και ταυτοχρόνως. (Σύμφωνα με την παράδοση των παραπάνω εθνών) έχουν γίνει πολλές φορές κατακλυσμοί και καταστροφικές πυρκαϊές και αναστατώσεις, και πιο πρόσφατα ο κατακλυσμός επί Δευκαλίωνα και η πυρκαϊά επί Φαέθοντα. Ακόμα κι οι Έλληνες θεωρούσαν αυτά τα γεγονότα πανάρχαια, καθώς δεν είχαν υπ’ όψη τους στοιχεία ή διηγήσεις για ακόμα πιο παλιά τέτοια γεγονότα.
Ο Μωυσής τώρα, έχοντας ακούσει με προσοχή κι έχοντας λάβει γνώση των δοξασιών αυτών που ήταν διαδεδομένες ανάμεσα στα σοφά έθνη και στους διακεκριμένους άνδρες, κατάφερε να δημιουργήσει γύρω από τον εαυτό του την φήμη ότι είχε θείες δυνάμεις.

Πολλά από όσα δίδαξε άλλωστε δεν είχαν καμία πρωτοτυπία. Η περιτομή, λόγου χάριν, προέρχεται από τους Αιγυπτίους. Και δίχως λογική αιτία, οι γιδοβοσκοί κι οι τσοπάνηδες, προφανώς εξαπατημένοι από τις απλοϊκές του δοξασίες, ακολούθησαν τον Μωυσή που τους δίδαξε ότι δεν υπάρχει παρά ένας θεός, που ονομάζεται Ύψιστος ή Αδωναΐ ή Ουράνιος ή Σαβαώθ ή δεν ξέρω πώς, και έπαψαν να αναγνωρίζουν κάθε άλλον.

Οι Ιουδαίοι δεν κατάλαβαν ότι δεν έχει καμία σημασία πώς ονομάζει κανείς τον ανώτατο θεό, αν τον λέει Δία όπως οι Έλληνες ή αν χρησιμοποιεί ινδικό όνομα ή αιγυπτιακό. Χώρια που, παρά την αποκλειστικότητα του ενός ύψιστου θεού, οι ίδιοι και αγγέλους λατρεύουν και σε μάγια πιστεύουν, των οποίων μάλιστα ο Μωυσής ήταν ερμηνευτής.

Θα ασχοληθώ με την αμάθεια των Εβραίων αργότερα· ας αναφερθώ πρώτα στο ζήτημα του Ιησού, που πρωτοδίδαξε μόλις πριν λίγα χρόνια και που θεωρείται από τους χριστιανούς υιός του θεού, για να δείξω πώς οι χριστιανοί έχουν εξαπατηθεί και έχουν ενστερνιστεί ένα δόγμα που καταστρέφει την ζωή των ανθρώπων. Αν και ριζωμένη στα κατώτερα στρώματα και τους αμαθείς, η θρησκεία αυτή βρίσκει ανταπόκριση και ανάμεσα σε ανθρώπους μετριοπαθείς και λογικούς και σώφρονες που τείνουν να την ερμηνεύουν αλληγορικά.

Celsus Aulus Cornelius_Celsus True Word 3

Η ιουδαϊκή επιχειρηματολογία

[Στο σημείο αυτό, ο Κέλσος παρεμβάλλει ένα φανταστικό πρόσωπο, έναν Ιουδαίο, ο οποίος ξεκινά έναν αντίλογο βασισμένον στην ιουδαϊκή αντιρρητική. Αφού εξαντλεί την επιχειρηματολογία αυτή, ο Κέλσος απορρίπτει και μειώνει συλλήβδην Ιουδαίους και χριστιανούς ως αμόρφωτους και απολίτιστους, αναπτύσσοντας πλέον την ελληνική κριτική άποψη. Δεδομένου ότι ο Κέλσος απεχθάνεται φανερά τους Εβραίους και μέμφεται τη θρησκευτική τρομολαγνεία και τον ρατσισμό τους, εύλογα αναρωτιέται ο σύγχρονος μελετητής, ποια η αξία και η σκοπιμότητα αυτής της ιουδαϊκής παρεμβολής. Η μία απάντηση είναι ότι ο Κέλσος χρησιμοποιεί την ιουδαϊκή αντιρρητική δίνοντας της κατά κάποιο τρόπο αξία ιστορικού ντοκουμέντου.

Προφανώς δεχόταν ότι οι Εβραίοι ήταν σε θέση να γνωρίζουν καλύτερα από κάθε άλλον οτιδήποτε είχε να κάνει με τα γεγονότα της εποχής του Ιησού. Μια δεύτερη απάντηση, υποθετική όπως και η πρώτη, είναι ότι ο Κέλσος ήξερε ότι η προσπάθεια του να μεταπείσει τους χριστιανούς είχε μικρές πιθανότητες να πιάσει τόπο, αν περιοριζόταν σε μια επιχειρηματολογία βασισμένη στον μέσο πλατωνισμό, μιας και ήταν δεδομένη η αποστροφή των σύγχρονων του χριστιανών -όσων δεν ανήκαν σε γνωστικές αιρέσεις- προς οτιδήποτε το μη ιουδαϊκό. Η ιουδαϊκή παρεμβολή λοιπόν είναι μια απόπειρα του Κέλσου να απευθυνθεί στους χριστιανούς μιλώντας τους -εν μέρει έστω- στη γλώσσα που καταλάβαιναν, και να στηρίξει τη θέση των εθνικών ότι οι Εβραίοι ως ιδιαίτερο έθνος έχουν κάθε δικαίωμα να τηρούν τις πατροπαράδοτες δοξασίες, ενώ είναι απαράδεκτο να τις ενστερνίζονται άτομα που δεν είναι Εβραίοι.]

Η γέννηση του Ιησού από μια παρθένο είναι δική του επινόηση, για να συγκαλύψει την πραγματική του καταγωγή: Γεννήθηκε σ’ ένα χωριό της Ιουδαίας από μια ντόπια, άπορη χειρώνακτα που ο άντρας της, ένας μαραγκός, την έδιωξε από το σπίτι σαν έμαθε ότι τον απατούσε μ’ έναν στρατιώτη που τον έλεγαν Πάνθηρα. Και διωγμένη και ταπεινωμένη περιπλανήθηκε και γέννησε κρυφά. Ο ίδιος επειδή ήταν φτωχός, πήγε να δουλέψει εργάτης στην Αίγυπτο όπου έμαθε μερικά από τα τεχνάσματα για τα οποία περηφανεύονται οι Αιγύπτιοι, και με τη βοήθεια αυτών των τεχνασμάτων, όταν ξαναγύρισε ανακήρυξε τον εαυτό του θεό.

Κατ’ αρχάς, για να κατασκευάσουν την ιστορία της παρθενογένεσης, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι χριστιανοί έχουν χρησιμοποιήσει τους ελληνικούς μύθους της Δανάης και Μελανίππης ή της Αύγης και της Αντιόπης. Τόσο ωραία ήταν η μάνα του Ιησού που η ομορφιά της τράβηξε τον θεό κι ήρθε σ’ επαφή μαζί της, αυτός που δεν είναι στη φύση του να ερωτεύεται θνητά κορμιά; Ή μήπως θα ταίριαζε να ερωτευτεί ο θεός αυτήν, μια δύστυχη που τίποτε το αρχοντικό δεν είχε πάνω της και που δεν την ήξερε κανείς, ούτε καν οι γείτονές της· ο μαραγκός την είχε μισήσει και την είχε ξαποστείλει και δεν την έσωζε ούτε η θεία δύναμη ούτε οι δικαιολογίες. Όλα αυτά δεν μπορούν να έχουν καμιά σχέση με τη βασιλεία του θεού.

[Στην συνέχεια, ο Ιουδαίος θέτει ερωτήσεις προς τον Ιησού]

Όταν λουζόσουν στο ποτάμι πλάι στον Ιωάννη, φάνηκε, λες, ένα πουλί που πέταξε προς τα σένα από ψηλά. Ποιος αξιόπιστος μάρτυρας είδε αυτό το θαυμαστό γεγονός, ή ποιος άκουσε την φωνή εξ ουρανού που σε ονόμαζε υιό του θεού, πέρα από σένα κι ακόμη έναν απ’ αυτούς που τιμωρήθηκαν μαζί σου; Μα, θα μου πεις, το είπε ο προφήτης μου στα Ιεροσόλυμα, ότι θα έρθει στον κόσμο ο υιός του θεού, που θα κρίνει τους καλούς και θα τιμωρήσει τους αδίκους. Και ποιος μου λέει ότι εννοούσε εσένα και όχι τόσους και τόσους άλλους που έζησαν μετά την προφητεία;

Δεν είσαι ο μόνος στον οποίο ταιριάζουν οι προφητείες που έχουν γίνει. Λες πως ο κάθε άνθρωπος χάρη στη θεία πρόνοια γίνεται υιός του θεού. Αν είναι έτσι, τότε σε τι διαφέρεις εσύ από οποιονδήποτε άλλο; Κι έπειτα, πώς, αφού όπως λες είσαι υιός του θεού, δεν σε βοήθησε στη συμφορά σου ο πατέρας σου ή δεν μπόρεσες εσύ ο ίδιος να βοηθήσεις τον εαυτό σου;

Άλλωστε υπάρχουν τόσοι και τόσοι που θα ισχυριστούν ότι οι προφητείες αναφέρονται σ’ αυτούς κι όχι στον Ιησού. Λες πως όταν γεννήθηκες, ήρθαν Χαλδαίοι να σε βρουν και να σε προσκυνήσουν, νήπιο ακόμα, ως θεό, και πως το είπαν στον Ηρώδη τον Τετράρχη και κείνος έστειλε ανθρώπους του να σκοτώσουν όσα βρέφη γεννήθηκαν την ίδια χρονιά νομίζοντας πως θα βγάλει και σένα από τη μέση, για να μη βασιλεύσεις σαν θα μεγαλώσεις. Αν είναι έτσι, πώς έγινε και τώρα που μεγάλωσες εσύ ο υιός του θεού όχι μόνο δεν βασιλεύεις αλλά και τριγυρνάς πέρα δώθε σκυφτός από φόβο και ζώντας με ελεημοσύνες;

Μάζεψες γύρω σου δέκα-έντεκα φυντάνια, κάτι φοροεισπράχτορες αναλφάβητους και κάτι ναυτικούς ελεεινούς και τρισάθλιους κι όλοι μαζί ξεκόψατε από τον κόσμο και το ρίξατε στην αλητεία, εξοικονομώντας τα προς το ζην με τρόπο αισχρό και ενοχλητικό. Κι αυτή πάλι η ιστορία, που όταν ήσουν νήπιο χρειάστηκε να σε φυγαδεύσουν στην Αίγυπτο για να μη σφαχτείς; Μα πώς γίνεται, να κατατρέχει τον θεό ο φόβος του θανάτου; Παρ’ όλα αυτά, κατέβηκε άγγελος από τον ουρανό, κι έδωσε εντολή στους δικούς σου να φύγετε, γιατί αν σας άφηνε στην τύχη σας θα πεθαίνατε. Και δεν μπορούσε επί τόπου να σε προστατέψει ο μέγας θεός, που ήδη είχε μπει στον κόπο να στείλει για χάρη σου δύο αγγέλους;

Οι παλιοί μύθοι απέδιδαν θεία γέννηση στον Περσέα, τον Αμφίωνα, τον Αιακό και τον Μίνωα· ούτε κι αυτούς τους πιστεύουμε, αλλά τουλάχιστον αυτοί οι μύθοι παρουσιάζουν σαν απόδειξη τα όσα μεγάλα και θαυμαστά κατόρθωσαν εκείνοι για το καλό των ανθρώπων, ώστε να αποκτήσουν κάποιαν αληθοφάνεια. Εσύ τι το καλό ή θαυμάσιο, σε έργα ή σε λόγια, έχεις να παρουσιάσεις; Σε μας δεν είχες να παρουσιάσεις τίποτα, παρ’ όλο που σε προκαλούσαμε μες στο ναό, να μας δώσεις ένα χειροπιαστό σημάδι ότι ήσουν ο γιος του θεού.

Ας δεχτούμε πως είναι αληθινές όλες οι τερατολογίες των μαθητών σου (οι θεραπείες, οι αναστάσεις, τα λίγα ψωμιά που έφαγαν οι πολλοί και που στο τέλος περίσσεψαν κιόλας). Σε τι διαφέρουν από τα κατορθώματα των απατεώνων θαυματοποιών κι όσων έχουν μαθητεύσει πλάι σε Αιγυπτίους; Όλοι αυτοί αναλαμβάνουν να κάνουν ακόμα πιο δύσκολα και απίθανα πράγματα και μάλιστα μπροστά σ’ όλο τον κόσμο, στην αγορά, έναντι ολίγων οβολών.

Και δαίμονες βγάζουν και διώχνουν μέσα από ανθρώπους, και αρρώστιες θεραπεύουν με ένα φύσημα, και πνεύματα ηρώων καλούν, και τραπέζια στρωμένα με πλούσια γεύματα και γλυκά και ψάρια, ανύπαρκτα στην πραγματικότητα, τα παρουσιάζουν κάνοντας τα να κινούνται σαν να ήταν ζωντανά ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι, απλώς δίνουν αυτήν την εντύπωση. Πρέπει δηλαδή να τους θεωρήσουμε κι αυτούς υιούς του θεού, μιας και τα κατορθώνουν όλα αυτά; Δεν θα ταν πιο σωστό να πούμε ότι μια τέτοιου είδους απασχόληση ταιριάζει σε ανθρώπους ελεεινούς και δυστυχισμένους;

Ένα σώμα σαν το δικό σου, Ιησού, δε θα μπορούσε να ‘ναι σώμα θεού· δεν θα μπορούσε να είναι θεϊκό ένα σώμα γεννημένο με το τρόπο που γεννήθηκες εσύ· ούτε τρέφεται ο θεός με τον τρόπο που τρεφόσουν εσύ· και δεν έχει ανάγκη από τα λόγια και τη φωνή σου ούτε από την πειθώ σου: αυτά ανήκαν σ’ έναν θεομίσητο και πανούργο απατεώνα.

terrapapers.com_xristos o sotir tou probatou

[Στο σημείο αυτό, απευθύνεται προς τους Εβραίους]

Απευθύνομαι στους Εβραίους εκείνους που έχουν στραφεί στον Χριστιανισμό για να τους ρωτήσω: Τι πάθατε, πολίτες του Ισραήλ, και παραπλανημένοι κατά τρόπο γελοίο από κείνον τον Ιησού στον οποίο απευθυνόμουν προηγουμένως, έχετε απαρνηθεί την πίστη των πατέρων σας και την παράδοση και καταφύγατε σε άλλο όνομα και άλλο τρόπο ζωής;

Αφού μόλις πρόσφατα, κι επειδή τιμωρήσαμε τον Ιησού που σας ξεγελούσε, εγκαταλείψατε τον νόμο -ή μήπως θα προτιμούσατε να υποστηρίξετε ότι το δόγμα σας εκπορεύεται μεν από τον πάτριο ιερό νόμο των Ιουδαίων αλλά στην πορεία τον εγκαταλείψατε και περιφρονείτε τις αρχές από τις οποίες σεις οι ίδιοι ξεκινάτε, τη στιγμή που δεν είστε σε θέση να ισχυριστείτε ότι η προέλευση του δόγματος σας είναι άλλη από τον εβραϊκό νόμο; Γιατί αν κάποιος έχει προφητεύσει ότι ο υιός του θεού θα έρθει ανάμεσα στους ανθρώπους, αυτός ο κάποιος δικός μας προφήτης είναι και για τον δικό μας θεό μιλάει.

Όμως και τα υπόλοιπα που πιστεύετε, ότι θα αναστηθούν οι νεκροί, ότι θα απονεμηθεί η θεία δίκη και ότι θα τιμηθούν οι δίκαιοι ενώ οι άδικοι θα καούν, είναι μπαγιάτικα· τίποτα το καινούριο δεν έχουν να διδαχτούν απ’ αυτά οι χριστιανοί. Ο Ιησούς, σύμφωνα με τις γραφές σας, διατήρησε όλες τις ιουδαϊκές εορτές και τα ήθη, μέχρι και τις θυσίες ακόμα. Τι είδους υιός του θεού ήταν αυτός; Ένας αλαζόνας ήταν, ένας ψεύτης και ανόσιος.

Ενώ έδειχνε να σέβεται τους εξωτερικούς τύπους της λατρείας μας (ανάλογα με την περίσταση), δεν δίσταζε να τους εγκαταλείπει· την περιτομή, τη διάκριση ανάμεσα στο τι είναι καθαρό και τι ακάθαρτο, τις τελετές της νέα σελήνης. Άλλωστε, κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί και άλλοι σαν τον Ιησού, κι έχουν διδάξει σε όσους έδειχναν προθυμία να εξαπατηθούν. Και φτάσατε τώρα εσείς στο σημείο να μέμφεστε τους Ιουδαίους επειδή δεν πίστεψαν ότι ο Ιησούς ήταν θεός.

Πώς είναι δυνατόν, εμείς οι Ιουδαίοι, που ποτέ δεν πάψαμε να διακηρύσσουμε σ’ όλο τον κόσμο ότι θα έρθει σταλμένος από τον θεό ο τιμωρός των αδίκων, τώρα που επιτέλους ήρθε, να του δείξουμε τέτοια καταφρόνια; Γιατί να καταφρονήσουμε αυτόν του οποίου τον ερχομό εμείς οι ίδιοι έχουμε προαναγγείλει; Για να τιμωρηθούμε χειρότερα από οποιονδήποτε άλλον;

Πώς όμως να θεωρήσουμε θεό κάποιον που δεν ήταν πρόθυμος να δημοσιοποιεί τα όσα πρέσβευε και επαγγελλόταν; Κι όταν τον δικάσαμε και τον καταδικάσαμε, τον βρήκαμε να κρύβεται προσπαθώντας να αποφύγει την τιμωρία, για να προδοθεί τελικά από κάποιους που ονόμαζε μαθητές του και να συλληφθεί με τον πιο επαίσχυντο τρόπο. Αν ήταν θεός, ούτε θα κρυβόταν ούτε θα συλλαμβανόταν.
Και, το κυριότερο, ένας θεός, ένας σωτήρας όπως πιστεύετε και υιός του ανώτατου θεού θα ήταν δυνατόν να εγκαταλειφθεί και να προδοθεί από ανθρώπους που τον είχαν για δάσκαλο και με τους οποίους μοιράστηκε τα πάντα;

Ποτέ μέχρι τώρα δεν έχει προδοθεί ένας άξιος στρατηγός κι ας έχουν οι στρατηγοί μυριάδες υπό τις διαταγές τους, ούτε καν ένας -καταξιωμένος στους ανθρώπους του- λήσταρχος, δηλαδή κάποιος που έχει υπό την αρχηγία του ανθρώπους κάκιστους. Ετούτος εδώ όμως ούτε καλός στρατηγός υπήρξε ούτε μπόρεσε, έχοντας εξαπατήσει τους μαθητές του, να τους εμπνεύσει τον σεβασμό που απολαμβάνει σε μια συμμορία ληστών ο αρχηγός της.
Θα μπορούσα να συνεχίσω, μιας κι έχω πολλές αλήθειες να πω σχετικά με τις υποθέσεις του Ιησού, που καθόλου δεν μοιάζουν με τα όσα λένε οι μαθητές του, όμως τα παραλείπω.

Ας σταθούμε όμως στο παραμύθι ότι ο Ιησούς ρητά είχε προβλέψει τα όσα του συνέβησαν: Ακριβώς επειδή οι μαθητές του δεν είχαν να στηριχτούν σε κάτι που να το είχε δει όλος ο κόσμος, επινόησαν αυτό τον μύθο, ότι ο Ιησούς είχε προβλέψει τα πάντα. Είναι σαν να λέει κανείς ότι ένας άνθρωπος είναι δίκαιος και την ίδια στιγμή να τον δείχνει να διαπράττει αδίκημα· ή σαν να δείχνει κάποιον που διαπράττει φόνο και την ίδια στιγμή να λέει πως ο φονιάς είναι άγιος άνθρωπος· ή σαν να μας δείχνει κάποιον πεθαμένο και να λέει πως είναι αθάνατος· και πάνω απ’ όλα, να ισχυρίζεται ότι όλα τα είχε προβλέψει.

Παραδέχεσθε ανοιχτά ότι ο Ιησούς υπέφερε και πέθανε -αντί να ισχυρισθείτε ότι μόνο στα μάτια των ασεβών έδειχνε να υποφέρει και ότι στην πραγματικότητα δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Και αν κάποια στιγμή πέθανε, πώς μπορεί να υπήρξε αθάνατος; Και ποιος θεός ή δαίμονας ή λογικός άνθρωπος που γνωρίζει από τα πριν τι κακό πρόκειται να του συμβεί, δεν θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του ώστε να το αποφύγει;

Αφού μάλιστα προείπε τα ονόματα και του μαθητή που θα τον πρόδιδε και του μαθητή που θα τον αρνιόταν, πώς δεν τον φοβήθηκαν σαν θεό εκείνοι oι δυο ώστε και ο ένας να μην τον προδώσει και ο άλλος να μην τον αρνηθεί; Βέβαια, εκείνοι και τον πρόδωσαν και τον αρνήθηκαν χωρίς να έχουν προβληματιστεί διόλου. Μα εδώ, ακόμα και άνθρωπος, αν μιλήσει σε άτομα που τον επιβουλεύονται και τους πει ανοιχτά ότι γνωρίζει τις προθέσεις τους, εκείνοι κάνουν πίσω και φυλάγονται.

Ό,τι συνέβη στον Ιησού, δεν συνέβη επειδή το προείπε ο ίδιος. Το αντίθετο: Του συνέβησαν επειδή δεν τα είχε προβλέψει. Είναι απίθανο να πραγματοποιήθηκε μια προδοσία που ο δράστης της είχε από πριν ξεσκεπαστεί. «Όμως», θα πείτε, «όντας θεός προέβλεπε τα πάντα, και ό,τι προέβλεπε έπρεπε και να συμβεί».

Αν είναι έτσι, θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι αυτός ο θεός, τους ίδιους τους μαθητές και προφήτες του -με τους οποίους έτρωγε και έπινε- τους οδήγησε σε σημείο να γίνουν ανόσιοι και ασεβείς. Μα αν ήταν θεός θα ‘πρεπε να εμπνέει το καλό σ’ όλους τους ανθρώπους, και πρώτα-πρώτα σε κείνους που ζούσαν μαζί του. Εδώ, με άνθρωπο να κάτσεις στο ίδιο τραπέζι δεν θα σκεφτείς το κακό του -και θα επιβουλευτείς έναν θεό; Αλλιώς πρέπει να δεχτούμε την παράλογη εκδοχή, ότι ο ίδιος ο θεός σκέφτηκε κακό για τους συντρόφους του και τους έκανε ασεβείς και προδότες.

Και αν υποθέσουμε πως ο ίδιος ως θεός έκρινε ότι έτσι έπρεπε να γίνει, και υπακούοντας τον πατέρα του δέχτηκε να υποστεί την τιμωρία, δε χωρά αμφιβολία ότι ακριβώς επειδή όλα γίνονταν με δική του θεϊκή βούληση και σκοπιμότητα, δεν θα του ήταν ούτε θλιβερά ούτε οδυνηρά.

Τι δουλειά έχει να ικετεύει και να θρηνεί και να εύχεται να μπορούσε να ξεφύγει από το κακό λέγοντας «ω πάτερ, ει δύναται το ποτήριον τούτο παρελθείν», ή κάτι τέτοιο; Να λοιπόν που ούτε καν με τα ψέματα δεν μπορέσατε να μεταμφιέσετε την κίβδηλη ιστορία σας. Και γνωρίζω ότι κάποιοι από τους πιστούς σας, σαν να συνέρχονται από μεθύσι, καταπιάνονται με την παραχάραξη του αρχικού ευαγγελίου και το τροποποιούν και τρεις και τέσσερις και πολλές φορές, για να μπορούν να αντιπαρέρχονται την κριτική.

Ακόμη, έχουν ανάγκη να καταφεύγουν στα λόγια των προφητών που στο παρελθόν είχαν προαναγγείλει την έλευση του Ιησού. Μόνο που οι προφητείες ταιριάζουν σε χιλιάδες άλλους πολύ πιο πειστικά απ’ ό,τι στον Ιησού. Οι προφήτες είχαν πει ότι θα κατέβαινε ανάμεσα στους ανθρώπους ένας μέγας άρχων, κυρίαρχος όλων των εθνών και στρατών, κυρίαρχος όλης της γης. Όμως τέτοια σημάδια (σαν αυτά που ‘χε να επιδείξει ο Ιησούς) και τέτοιες παρανοήσεις των προφητειών και τέτοιες φτηνές αποδείξεις δεν σε κάνουν θεό ή υιό του θεού.

Γιατί ο υιός του θεού θα ‘πρεπε, όπως ο ήλιος, να κάνει πρώτα αισθητή την παρουσία του ρίχνοντας φως παντού. Σκαρφίστηκαν λοιπόν την ιδέα ότι ο υιός του θεού είναι ο ίδιος ο Λόγος. Κι επειδή μας λένε ότι ο Λόγος είναι υιός του θεού, θα αποδείξουμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με Λόγο ξεκάθαρο και άγιο αλλά μ’ έναν άνθρωπο που τον συνέλαβαν και τον ξυλοκόπησαν με τον πιο ατιμωτικό τρόπο.

Κάποιοι είχαν το θράσος να βρουν το γενεαλογικό δέντρο του Ιησού, για να ισχυριστούν ότι κατάγεται από τον γενάρχη και από τους βασιλιάδες των Ιουδαίων. Αν είναι έτσι, τότε η γυναίκα του μαραγκού σίγουρα δεν θα είχε άγνοια ότι καταγόταν από τέτοια μεγάλη και σπουδαία γενιά. Και τέλος πάντων, τι το σπουδαίο και άξιο της καταγωγής του έπραξε, και σαν θεός, πότε έδειξε να μη λογαριάζει τους ανθρώπους και να το διασκεδάζει, να σπάει πλάκα με τα όσα συμβαίνουν; Τουλάχιστον ο Διόνυσος, στις Βάκχες του Ευριπίδη, λέει στον Πενθέα: «Εμένα θα με απελευθερώσει ο δαίμων όταν εγώ θέλω».

Χώρια που αυτός που καταδίκασε τον Ιησού, δεν έπαθε τίποτα παρόμοιο με το πάθημα του Πενθέα, που τρελάθηκε στο τέλος και κομματιάστηκε. Επίσης δεν έπαθαν τίποτα εκείνοι που τον περιγελούσαν και του φόρεσαν πορφυρό μανδύα και ακάνθινο στεφάνι και του ‘δωσαν να κρατά ένα καλάμι. Και καλά μέχρι τότε· όμως τουλάχιστον εκείνη την (τελευταία) ώρα για ποιο λόγο να μη δείξει ένα θεϊκό σημάδι για να βγάλει τον εαυτό του από κείνη την εξευτελιστική κατάσταση, παρά άφηνε τους υβριστές του δικαιωμένους;

Και όταν τον κάρφωσαν πάνω σε σταυρό, τι βρήκε να πει; Και πού ήταν «ο ιχώρ που κυλά στις φλέβες των μακάριων θεών»; Διψασμένος ανοίγει άπληστα το στόμα να πιει (το ξύδι) μη αντέχοντας τη δίψα· εδώ τυχαίοι άνθρωποι, και πολλές φορές αντέχουν στη δίψα.

Κι ύστερα μας κατηγορείτε εσείς οι πιστοί που δεν τον θεωρούμε θεό και που δεν συμφωνούμε μαζί σας ότι υπέφερε για το καλό των ανθρώπων -ώστε να μην έχουμε να φοβόμαστε ούτε και μεις την τιμωρία. Να πιστέψουμε δηλαδή σε κάποιον που όσο ζούσε δε μπόρεσε να πείσει κανένα -ούτε τους ίδιους τους μαθητές του- και κατέληξε να τιμωρηθεί στο τέλος και να τραβήξει τα όσα τράβηξε; (Άλλωστε δεν ήταν καμιά λευκή περιστερά ο Ιησούς ούτε ο βίος του ήταν άμεμπτος). Και μη μας πείτε τώρα ότι αφού δεν μπόρεσε να πείσει τους ζωντανούς, στάλθηκε επί τούτου κάτω στον Άδη για να πείσει τους πεθαμένους!

Αν τελικά νομίζετε πως πραγματικά υπερασπίζεστε τις θέσεις σας επινοώντας τέτοια παράδοξα επιχειρήματα που δείχνουν το πόσο καταγέλαστα έχετε εξαπατηθεί, τότε τι θα εμπόδιζε να θεωρήσουμε τον κάθε παλιάνθρωπο που θα κατηγορηθεί και θα πεθάνει με ακόμα χειρότερο τρόπο, ως άγγελο ακόμα πιο σπουδαίο και θεϊκό; Ακόμα και για ένα ληστή και δολοφόνο που τιμωρήθηκε, θα μπορούσε κανείς το ίδιο ξεδιάντροπα να πει ότι δεν ήταν ακριβώς ληστής αλλά θεός: Διότι στους συντρόφους του είχε προβλέψει από πριν ότι θα πάθαινε τα όσα έπαθε.

Κι έπειτα, δείτε τους μαθητές του

Όσο ζούσε, άκουγαν τα λόγια του και τον είχαν για δάσκαλο, κι όταν τον είδαν να τιμωρείται και να πεθαίνει, δεν παρέμειναν μαζί του πιστοί μέχρι το θάνατο ούτε θυσίασαν τη ζωή τους για να τον υπερασπιστούν ούτε καν είχαν μάθει να αψηφούν την τιμωρία, κι επιπλέον αρνήθηκαν ότι ήταν μαθητές του. Ενώ εσείς, τώρα, πρόθυμα θυσιάζετε τη ζωή σας στο όνομα του. Όσο ζούσε, το μόνο που κατάφερε ήταν να μαζέψει γύρω του δέκα χαμένα κορμιά, δέκα ναυτικούς και τελώνες, και πάλι όχι ακριβώς όλους. Όσο ήταν ζωντανός δεν έπεισε κανένα -αφότου πέθανε, έρχονται οι καλοθελητές και πείθουν ένα σωρό κόσμο. Δεν είναι τελείως παράδοξο;

Εσείς με ποια λογική φτάσατε να τον θεωρείτε υιό του θεού; «Διότι ξέρουμε», θα πείτε, «ότι η σταύρωση του έγινε για να νικηθεί ο άρχοντας του κακού. Τον θεωρούμε υιό του θεού ακριβώς επειδή τιμωρήθηκε». Ε, και λοιπόν; Τόσοι και τόσοι άλλοι δεν έχουν τιμωρηθεί, και μάλιστα το ίδιο ατιμωτικά; Ή μήπως τον θεωρήσατε υιό του θεού επειδή θεράπευσε χωλούς και τυφλούς και, όπως ισχυρίζεστε, ανάστησε νεκρούς; Μα εδώ ο ίδιος με τα λόγια του -και σύμφωνα με τα όσα εσείς έχετε γράψει- προδίδει τις προθέσεις του με τη μεγαλύτερη σαφήνεια!

Διότι λέει, «θα σας πλησιάσουν και άλλοι που θα χρησιμοποιούν παρόμοιες μεθόδους, μα θα ‘ναι άνθρωποι κακοί και αγύρτες». Και μάλιστα αναφέρεται σε κάποιον σατανά, που κι αυτός, λέει, θα μηχανεύεται τέτοιου είδους τεχνάσματα. Δηλαδή ούτε κι ο ίδιος το αρνείται, ότι τέτοια έργα δεν έχουν θεϊκό χαρακτήρα, παρά είναι έργα πονηρών ανθρώπων.

Στριμωγμένος όπως ήταν, αναγκάστηκε κοντά στα τεχνάσματα των άλλων έμμεσα να ξεσκεπάσει και τα δικά του. Δεν είναι αθλιότητα, κρίνοντας με βάση τις ίδιες πράξεις, τον ένα να τον θεωρείς θεό και τους άλλους απατεώνες; Για ποιο λόγο θα πρεπε να θεωρηθούν οι άλλοι πονηροί κι όχι αυτός; Επειδή έτσι λέει ο ίδιος; Ο ίδιος ομολόγησε ότι τέτοιες πράξεις δεν είναι θεϊκά σημάδια αλλά η απόδειξη ότι μερικοί-μερικοί είναι απατεώνες και παμπόνηροι.

Με ποια λογική λοιπόν τον θεωρείτε υιό του θεού, αν όχι διότι πρόβλεψε ότι αφού πεθάνει θα αναστηθεί; Ας πούμε πως σας πιστεύουμε, ότι πραγματικά είπε τέτοιο πράγμα. Πόσοι άλλοι ακόμα δεν ξεστομίζουν τέτοιες παραδοξολογίες για να πείσουν τους εύπιστους και να επωφεληθούν από την απάτη; Έτσι και ο Ζάμολξις, ο δούλος του Πυθαγόρα, τα ίδια έκανε στους Σκύθες, αλλά κι ο ίδιος ο Πυθαγόρας στην Ιταλία και ο Ραμψίνιτος στην Αίγυπτο. Αυτός ο τελευταίος μάλιστα, στον Άδη που κατέβηκε, όπως λένε, έπαιξε και ζάρια με τη Δήμητρα και επιστρέφοντας έφερε μαζί και το δώρο της, ένα χρυσό πετσετάκι. Κι άλλοι: Ο Ορφέας στους Οδρύσες, ο Πρωτεσίλαος στη Θεσσαλία, ο Ηρακλής στο Ταίναρο κι ο Θησέας.

Αλλά θα πρέπει να εξετάσουμε σοβαρά αν πραγματικά αναστήθηκε ποτέ το σώμα κάποιου νεκρού. Ή μήπως φαντάζεστε ότι των άλλων οι ιστορίες είναι αλλά και φαίνονται παραμύθια, ενώ εσείς για το δικό σας δράμα έχετε επινοήσει μια λύση εύσχημη και πειστική -τη φωνή πάνω στο σταυρό τη στιγμή που ξεψυχούσε, και τον «σεισμό» και το σκοτάδι;

Ως τη στιγμή που πέθανε δηλαδή, δεν μπόρεσε να βοηθήσει τον εαυτό του· όμως πεθαμένος πια κατάφερε και αναστήθηκε, κι έδειξε και τα σημάδια του μαρτυρίου του, και τα χέρια του που ήσαν τρυπημένα -ποιος το είδε αυτό; Μια γυναίκα υστερική, όπως λέτε και, ας πούμε, ένας ακόμα, από τους παρασυρμένους· αναμφίβολα, είτε τ’ όνειρό του ήταν επηρεασμένο από την ψυχική του κατάσταση είτε η ίδια του η επιθυμία τον έκανε να φαντασιώνεται, πράγμα που μέχρι τώρα έχει συμβεί σε μυριάδες ανθρώπους -ή, το πιο πιθανό, θέλησε μ’ αυτήν την τερατολογία να κάνει τους υπόλοιπους να θαυμάσουν και να δώσει πάτημα και σ’ άλλους αγύρτες.

Κανονικά, αν όντως ήθελε να φανερώσει τη θεία δύναμη του ο Ιησούς, θα έπρεπε να εμφανιστεί αναστημένος σ’ εκείνους που τον περιφρόνησαν και σε κείνον που τον καταδίκασε και στους πάντες -κοντολογίς, να τον δουν όλοι. Χώρια που θα μπορούσε να μην μπει καν στον κόπο, και από τον σταυρό ακόμα να ‘χει γίνει άφαντος (κι όχι μετά την ανάστασή του). Πού ακούστηκε, να κρύβεται ο απεσταλμένος του θεού, που ήρθε στη γη για να αναγγείλει το θέλημα του;

Όσο ζούσε, πώς έκανε κήρυγμα παντού και σε όλους χωρίς διακρίσεις -δίχως παρ’ όλα αυτά να γίνεται πιστευτός- και αντίθετα, μετά την ανάστασή του, που θα μπορούσε να δώσει στους ανθρώπους την πιο ισχυρή πίστη, δεν εμφανίζεται παρά μόνο σε μια γυναικούλα και στους οπαδούς του -κι αυτό στα κρυφά; Τις μέρες που υπέφερε την τιμωρία τον έβλεπε όλος ο κόσμος· σαν αναστήθηκε τον είδε μόνο ένας -ενώ θα ‘πρεπε να συμβεί το αντίθετο· ώστε να ‘ρθει και να δώσει φώτιση στους ευσεβείς και να λυπηθεί τους αμαρτωλούς ή τους μετανοούντες.

Κι αν ήθελε να περάσει απαρατήρητος, προς τι η φωνή από τον ουρανό που διακήρυττε ότι ήταν υιός του θεού; Αν πάλι δεν ήθελε να περάσει απαρατήρητος, προς τι η τιμωρία και ο θάνατος; «Με το παράδειγμα του μαρτυρίου του ήθελε να μας διδάξει να αψηφούμε το θάνατο, και αφού αναστηθεί εκ νεκρών να καλέσει ανοιχτά όλους τους ανθρώπους στο φως της μέρας για να τους εξηγήσει και να τους δώσει να καταλάβουν για ποιόν λόγο κατέβηκε στη γη».

Αυτά διαβάζει κανείς στα κείμενά σας και δεν χρειάζονται περισσότερες μαρτυρίες: Τα επιχειρήματά σας αλληλοσυγκρούονται. Ω ύψιστε και επουράνιε, πού ακούστηκε, θεός να ζει ανάμεσα στους ανθρώπους και να μη γίνεται πιστευτός, και εκ των υστέρων να κάνει ξαφνικές εμφανίσεις μονάχα σε όσους τις προσδοκούν; Και πάλι, να μην μπορούν να τον αναγνωρίσουν αυτοί που κάποτε τον παραδέχονταν για θεό; Και εκτοξεύει εύκολες απειλές και ύβρεις κάθε φορά που λέει, «ουαί υμίν» και «προλέγω υμίν».

Μ’ αυτά και μ’ αυτά παραδέχεται ανοιχτά ότι αδυνατεί να πείσει, πράγμα που δεν θα μπορούσε να το πάθει ένας θεός -ούτε καν ένας άνθρωπος. Ελπίζουμε βέβαια να αναστηθεί και να ζήσει αιώνια, και θα τον έχουμε για αρχηγό και θα είναι για μας η απόδειξη ότι ο θεός μπορεί να αναστήσει ένα νεκρό σώμα. Πούντος λοιπόν; Για να τον δούμε και να πιστέψουμε. Αλλιώς, τι κατέβηκε στη γη; Με σκοπό να μας κάνει άπιστους; Η ίδια λοιπόν η πραγματικότητα και η λογική μας δείχνουν ότι δεν ήταν παρά ένας άνθρωπος και τίποτα περισσότερο.

terrapapers.com_i gynaika ston xristiansmo

Η ελληνική άποψη για το χριστιανικό δόγμα

[Τον λόγο τώρα, λαμβάνει ξανά ο Κέλσος]

Εκθέτοντας τώρα την προσωπική μου άποψη, έχω να πω ότι ο καυγάς μεταξύ Ιουδαίων και Χριστιανών είναι εντελώς βλακώδης· όλη αυτή η φασαρία για το τι υπήρξε ο Χριστός, είναι περί όνου σκιάς. Πραγματικά, τίποτα το σημαντικό δεν βρίσκει κανείς στην διαμάχη Ιουδαίων και Χριστιανών: Και τα δυο μέρη πιστεύουν σε θείες προφητείες, ότι θα έρθει να ζήσει ανάμεσα στους ανθρώπους ένας σωτήρας· η διαφωνία τους βρίσκεται στο αν ήδη έχει έρθει ή όχι.

Θαύματα υπερφυσικά συνέβαιναν παντού και πάντα

Λόγου χάρη, οι ευεργεσίες που πρόσφερε ο Ασκληπιός και οι προβλέψεις του για τα μελλούμενα στις πόλεις που ήσαν αφιερωμένες στη λατρεία του, όπως η Τρίκκη, η Επίδαυρος, η Κως και η Πέργαμος, ή ακόμα, η περίπτωση του Αριστέα του Προκοννήσιου ή κάποιου Κλαζομένιου ή του Κλεομήδη από την Αστυπάλαια). Αλλά μόνο οι Ιουδαίοι τα αποδίδουν στον ύψιστο θεό. Πρόκειται για έναν λαό που ενώ ήταν αιγυπτιακής καταγωγής, εγκατέλειψε την Αίγυπτο κι ήρθε να κατοικήσει στην Παλαιστίνη που σήμερα ονομάζεται και Ιουδαία, αφού πρώτα έσπειρε την διχόνοια και αποστάτησε από τους υπόλοιπους Αιγυπτίους, καταφρονώντας την θρησκεία τους.

Τώρα, ό,τι έκαναν οι Ιουδαίοι στους Αιγυπτίους, τα τραβούν οι ίδιοι από αυτούς που πιστεύουν στον Ιησού ως Χριστό. Και στις δυο περιπτώσεις, αίτιο υπήρξε η ρήξη με την κοινωνία. Ενώ δηλαδή παλαιότερα οι Ιουδαίοι συγκροτήθηκαν με βάση τη διαφορά τους προς τους υπόλοιπους, αργότερα συνέβη το ίδιο με τους χριστιανούς. (Υποψιάζομαι όμως ότι) αν όλοι οι άνθρωποι θελήσουν κάποτε να γίνουν χριστιανοί, οι τελευταίοι δεν θα τους δεχτούν με προθυμία.

Στο ξεκίνημά τους ήσαν ολιγάριθμοι κι είχαν ενιαία πίστη· στη συνέχεια πλήθυναν και εξαπλώθηκαν και από τότε διασπώνται σε διάφορες αιρέσεις κι η κάθε μία εννοεί να έχει τις φατρίες της. Από την αρχή άλλωστε, τέτοια τραβούσε η ψυχή τους. Κι όπως έχουν πληθύνει οι διάφορες παρατάξεις τους, έφτασαν να αλληλοκατηγορούνται· και αν υπάρχει ακόμα κάτι το κοινό μεταξύ τους, αυτό είναι μονάχα το όνομα.

Όμως αυτό ντρέπονται να το εγκαταλείψουν κατά τα άλλα, βρίσκονται μεταξύ τους σε διαρκή διαμάχη. Πραγματικά, θα ήταν απορίας άξιον αν εύρισκε κανείς σημεία στα οποία να συμφωνούν μεταξύ τους, αφού δεν υπάρχει κάποια σοβαρή θεωρητική βάση που να θεμελιώνει το πιστεύω τους· εκτός αν σοβαρή βάση θεωρηθεί η απόσχιση και ο φατριασμός και ο φόβος προς ό,τι τους είναι ξένο -γιατί αυτά είναι που σταθεροποιούν την πίστη τους.

Ούτε αυτοί ούτε εγώ ούτε κανένας άλλος δεν θα ήταν πρόθυμος να εγκαταλείψει την ιδέα της τιμωρίας των αδίκων και της ανταμοιβής των δικαίων. Εν τούτοις όμως, επινοώντας κάθε λογής φόβητρα προσελκύουν κόσμο στις γραμμές τους τρομοκρατώντας τον με την ιδέα της θείας τιμωρίας. Και κάθε έξυπνο άνθρωπο τον απομακρύνουν από την διδασκαλία της πίστης τους, ενώ καλοδέχονται τους ανόητους και τους δουλοπρεπείς. Και διαστρεβλώνοντας τις παλιές παραδόσεις, πριν από τις τελετές τους υποβάλλουν και διεγείρουν το ακροατήριο παίζοντας μουσική με αυλούς, όπως συνηθίζεται στα ιερά της Κυβέλης.

Στην Αίγυπτο, όταν κάποιος πλησιάζει ένα τέμενος εντυπωσιάζεται από τη λαμπρότητά του, από τους ιερούς του κήπους, την μεγάλη είσοδο και την ομορφιά του, περιτριγυρισμένο καθώς είναι με επιβλητικές σκηνές, κι επίσης από τις γεμάτες δεισιδαιμονία ιεροτελεστίες που έχουν χαρακτήρα μυστηρίων σαν μπει όμως παραμέσα, στα ενδότερα, βλέπει να προσκυνούν μια γάτα ή ένα πίθηκο ή ένα κροκόδειλο ή σκύλο ή τράγο.

Η σκοπιμότητα είναι να νομίσει ο μυούμενος ότι πίσω απ αυτά κρύβεται κάποιο σπουδαίο νόημα. Και μπορεί μεν οι χριστιανοί να κοροϊδεύουν τους Αιγυπτίους, (που στο κάτω κάτω μας εξηγούν ότι τα ζώα τα λατρεύουν ως σύμβολα αοράτων, αιώνιων ιδεών και όχι -όπως νομίζει ο πολύς κόσμος- ως ζώα καθαυτά), οι ίδιοι όμως δεν έχουν την ευφυΐα, μέσα από τις ιστορίες τους για τον Ιησού να μας παρουσιάσουν κάτι πιο αξιόλογο από τους τράγους και τα σκυλιά των Αιγυπτίων.

Τους Διόσκουρους, τον Ηρακλή, τον Ασκληπιό και τον Διόνυσο, για τους οποίους οι Έλληνες πίστεψαν ότι από άνθρωποι έγιναν θεοί, οι χριστιανοί δεν τους δέχονται ως θεούς -παρ’ όλα τα καλά που πρόσφεραν στην ανθρωπότητα- διότι, λέει, αρχικά υπήρξαν άνθρωποι. Μα και τον Ιησού, σαν πέθανε δεν τον ξαναείδε κανείς -μόνο τα μέλη της παρέας του επιμένουν πως τον είδαν, ενώ το πολύ πολύ να είδαν κανένα φάντασμα.

Τον Ασκληπιό πλήθος άνθρωποι, και Έλληνες και βάρβαροι, παραδέχονται ότι τον έχουν δει πολλές φορές, κι ότι εξακολουθούν και στις μέρες μας να τον βλέπουν, και μάλιστα όχι το φάντασμα του αλλά τον ίδιο, να θεραπεύει και να ευεργετεί και να προλέγει τα μελλούμενα. Ή ας πάρουμε την περίπτωση του Αριστέα του Προκοννήσιου, που εξαφανίστηκε με τρόπο θαυμαστό μπροστά από τα μάτια των ανθρώπων κι ύστερα ξαναεμφανίστηκε, και βρέθηκε σε πολλά μέρη του κόσμου. Τέτοια ήταν τα κατορθώματά του που, όπως λένε, ο Απόλλωνας έδωσε εντολή στους Μεταποντίνους να τον λατρεύουν σαν θεό.

Κι όμως, κανείς δεν πιστεύει πια ότι ο Αριστέας είναι θεός. Όπως κανείς δεν θεωρεί θεό τον Άβαρη τον Υπερβόρειο που σύμφωνα με τον Ηρόδοτο είχε τέτοια δύναμη που πετούσε απ’ άκρη σ’ άκρη της γης πάνω στο βέλος του. Ή μήπως δεν λένε για την ψυχή του Κλαζομένιου, που πολλές φορές εγκατέλειπε το σώμα και περιπλανιόταν μονάχη; Ούτε και τούτον θεώρησαν θεό οι άνθρωποι. Και ο Κλεομήδης από την Αστυπάλαια. Κλείστηκε μέσα σε μια κασέλα και όταν την έσπασαν οι διώκτες του για να τον συλλάβουν δεν τον βρήκαν μέσα· έγινε άφαντος, σαν από θεϊκό θαύμα.

Από τέτοιες ιστορίες άλλο τίποτα. Κοντολογίς, αυτό που θέλω να πω είναι ότι κατά τον ίδιο τρόπο που οι Γέτες λατρεύουν τον Ζάμολξη και οι Κίλικες τον Μόψο κι οι Ακαρνάνες τον Αμφίλοχο κι οι Θηβαίοι τον Αμφιάρεω κι οι Λεβαδίτες τον Τροφώνιο, έτσι λατρεύουν κι οι χριστιανοί έναν άνθρωπο που κυνηγήθηκε και πιάστηκε και έχασε τελικά τη ζωή του. Οι τιμές που του αποδίδουν δεν διαφέρουν από κείνες που αποδίδονται στον Αντίνοο, τον αγαπημένο του Αδριανού.

Κι όμως δεν ανέχονται καμία σύγκριση ανάμεσα στον Ιησού και τον Απόλλωνα ή τον Δία· τόσο πολύ έχει θολώσει την κρίση τους η πίστη. Και τονίζουν ότι το σώμα του ήταν θνητό -σαν να λέμε δηλαδή ότι η σάρκα του ήταν πιο φθαρτή από το ασήμι ή το χρυσάφι ή την πέτρα, κι ότι μοιραζόταν κι αυτός τις αδυναμίες του κορμιού- κι ότι ο ίδιος μέσα από ένα ανθρώπινο κορμί ενεργούσε ως θεός. Όμως, μας λένε, βάζοντας κατά μέρος τη φθαρτή του σάρκα, αποθεώθηκε.

Τότε, τι λιγότερο έχουν ο Ασκληπιός και ο Διόνυσος και ο Ηρακλής; Περιγελούν οι χριστιανοί όσους λατρεύουν τον Δία, αφού στην Κρήτη υπάρχει ο τάφος του, που τον επιδεικνύουν οι Κρήτες στους περιηγητές· και δεν καταλαβαίνουν ότι κι οι ίδιοι δεν κάνουν τίποτα λιγότερο από τους Κρήτες.

Ακόμη, οι πιο συνετοί των χριστιανών επιβάλλουν να μην ζυγώνει στις κοινότητες τους κανένας μορφωμένος, κανένας σοφός, κανένας λογικός· τέτοιες ιδιότητες τις θεωρούν κακές. Ενώ όποιος είναι αμαθής, βλάκας, αμόρφωτος ή νήπιος, μπορεί να πλησιάσει άφοβα. Ομολογώντας ότι τέτοιου επιπέδου άνθρωποι είναι άξιοι του θεού τους, δείχνουν ότι επιδιώκουν -και μπορούν- να πείθουν μόνο τους ηλίθιους, τους τιποτένιους, τις γυναικούλες, τους δούλους και τα παιδάκια.

Κι όμως, τι το κακό υπάρχει στο να μορφώνεται κανείς και να μελετάει τα λόγια των μεγάλων διανοητών, και να αποκτά σύνεση και σωφροσύνη; Σε τι εμποδίζουν αυτά τη γνώση του θεού; Δεν είναι αυτά οι προϋποθέσεις ώστε να μπορέσει κανείς να φτάσει στην αλήθεια; Αλλά τους βλέπουμε και στις αγορές όπου συγκεντρώνουν ακροατήριο μέσα από τον απλό λαό και λένε τα πιο ακατανόμαστα πράγματα, ενώ δεν τολμούν να παρουσιαστούν και να μιλήσουν ή να εκφράσουν το πιστεύω τους σε μια συνάθροιση μορφωμένων ανθρώπων.

Αντίθετα, όπου δει κανείς καμιά παρέα ηλιθίων ή τίποτε παιδάκια ή υπηρέτες, εκεί θα βρει και τους χριστιανούς να καμαρώνουν και να πουλάν εξυπνάδες. Αλλά και μέσα σε σπίτια ακόμη, βλέπεις κάτι τύπους εντελώς αμόρφωτους και ακαλλιέργητους, κάτι τσαγκάρηδες, εριουργούς και βαφείς, που δε θα τολμούσαν ν’ ανοίξουν το στόμα τους να μιλήσουν μπροστά σε ανώτερους τους.

Όποτε όμως βρουν ευκαιρία να ξεμοναχιάσουν τα παιδιά του σπιτιού ή τίποτε ευκολόπιστες γυναικούλες, θα τους ακούσεις να λένε ένα σωρό παράδοξα πράγματα, και μάλιστα διεξοδικότατα: πως δεν πρέπει να δίνουν σημασία στον πατέρα και στο δάσκαλο, αλλά απλώς να υπακούνε· πως oι μεγάλοι λένε μπούρδες και το μυαλό τους είναι παράλυτο και τίποτα το καλό δεν ξέρουν και δεν μπορούν να κάνουν, γιατί είναι παρασυρμένοι από κούφιες ανοησίες· πως μόνο αυτοί (σαν χριστιανοί) ξέρουν πώς πρέπει να ζει κανείς, και αν τα παιδιά τούς πιστέψουν θα βρουν την ευτυχία -και αυτά και το ίδιο το σπιτικό τους.

Κι αν τύχει, καθώς δασκαλεύουν το παιδί, να δουν τον πραγματικό δάσκαλο να πλησιάζει ή κάποιον σοβαρό άνθρωπο ή τον ίδιο τον πατέρα του παιδιού, τρέπονται σε φυγή -τουλάχιστον οι πιο διακριτικοί· οι πιο αναιδείς σπρώχνουν το παιδί στην εξέγερση· του εξηγούν χαμηλόφωνα ότι μπροστά στον πατέρα ή τον δάσκαλο δεν μπορούν και δεν θέλουν να μιλήσουν, για να αποφύγουν την ανοησία και τη σκαιότητα των μεγάλων, κι αυτό για το καλό των παιδιών, για να μη τιμωρηθούν αυτά· και ότι καλό θα ήταν να παρατήσουν γονείς και δασκάλους και ν’ ακολουθήσουν τους συνομηλίκους τους και τις γυναίκες στο τσαγκαράδικο ή στο βαφείο ή στο πλυσταριό, για να τελειοποιήσουν τις γνώσεις τους. Και λέγοντας τέτοια, πείθουν.

Ας μη θεωρηθεί ότι τους κατηγορώ πιο αυστηρά απ’ ό,τι επιβάλλει η ίδια η αλήθεια. Και θα φανεί αυτό από τα παρακάτω: Οι ιερείς των διαφόρων θρησκειών προσκαλούν στις τελετές τους, «όποιον έχει χέρια καθαρά, και γλώσσα συνετή», και άλλοι, «όποιον είναι απαλλαγμένος από κάθε λογής βρωμιά, κι η ψυχή του δεν συμμερίζεται το κακό. και όποιον έχει ζήσει όμορφα και δίκαια» -ώστε η υπόσχεση του εξαγνισμού από την αμαρτία κατά κάποιο τρόπο να εκπληρώνεται από την καθαρότητα των ίδιων των μελών.

Ας ακούσουμε ποιους καλούν κοντά τους οι χριστιανοί· όποιος, λένε, είναι αμαρτωλός, όποιος είναι ανόητος, όποιος είναι νήπιος, όποιος είναι δαιμονισμένος, αυτός θα κερδίσει τη βασιλεία του θεού. Κι ακόμη καλύτερα ίσως αν είναι και άδικος και κλέφτης και διαρρήκτης και δηλητηριαστής και βλάσφημος και τυμβωρύχος. Ούτε προσκλητήριο να ήταν, για σύσταση συμμορίας ληστών. Μα, θα πούνε, ο θεός στάλθηκε στη γη για χάρη των αμαρτωλών (θαρρείς κι είναι κανένας γιατρός που τον έστειλε στην πόλη ο φιλάνθρωπος βασιλιάς, να γιατρέψει τους αρρώστους). Καλώς· και με τους αναμάρτητους τι γίνεται; Αυτοί δεν είναι άξιοι της χάρης του;

Celsus Aulus Cornelius_Celsus True Word - 1 (2)

Μήπως τελικά είναι κακό να ‘σαι αναμάρτητος;

Μήπως θέλουν να μας πούνε πως τον άδικο άνθρωπο θα τον δεχτεί, βέβαια, αφού πρώτα ο άδικος πέσει στα γόνατα και σκόπιμα αυτοταπεινωθεί, ενώ τον δίκαιο δεν θα τον δεχτεί, ακόμα κι αν αυτός τιμά τον θεό με τρόπο ενάρετο; Οι σωστοί δικαστές, όταν βλέπουν στο δικαστήριο κάποιον να κλαίγεται και να χτυπιέται για να βρει το δίκιο του, του λένε να πάψει να γίνεται αξιολύπητος ώστε να κριθεί με γνώμονα την αλήθεια και όχι προκαλώντας τον οίκτο· οι χριστιανοί όμως θέλουν να μας πείσουν ότι ο θεός τους κρίνει επηρεασμένος από τις κολακείες μας και όχι με γνώμονα την αλήθεια.

Και αν δεχτούμε ότι από τη φύση του το ανθρώπινο είδος κλίνει κατά κάποιο τρόπο προς την αμαρτία, θα ‘πρεπε τότε στους πάντες να απευθύνεται το μήνυμα· προς τι αυτή η προτίμηση στους αμαρτωλούς ειδικά; Ο λόγος είναι ότι για τους πραγματικά καλούς και δίκαιους ανθρώπους το μήνυμα τους δεν έχει νόημα· αυτούς λοιπόν δεν μπορούν να τους τραβήξουν με το μέρος τους οι χριστιανοί, γι’ αυτό και προτιμούν ν απευθύνονται στους μιαρούς και τους διεφθαρμένους.

Ο καθένας βέβαια ξέρει ότι τον κακό άνθρωπο -που είναι τέτοιος είτε από τη φύση του είτε γιατί έτσι έμαθε μεγαλώνοντας- δεν τον μεταμορφώνεις σε καλό ούτε με την τιμωρία ούτε με την συμπόνοια- είναι εξαιρετικά δύσκολο να μεταβάλλεις εντελώς την ιδιοσυγκρασία κάποιου. Παρ’ όλα αυτά ο θεός τους προφανώς επηρεάζεται από τα αισθήματα οίκτου και συμπόνοιας που του προκαλούν οι πιστοί του κι απαλλάσσει όσους υπήρξαν κακοί, ενώ έναν ενάρετο που δεν συμπεριφέρεται έτσι, τον απορρίπτει -πράγμα εντελώς άδικο.

Οι διδάσκαλοι τους πάλι, λένε: «Οι σοφοί αδιαφορούν πλήρως για τη χριστιανική μας διδασκαλία, γιατί η ίδια τους η σοφία τους παραπλανά και τους βάζει τρικλοποδιά» -πρόκειται για επιχειρήματα που σε κάθε τους λεπτομέρεια προκαλούν το γέλιο. Ακριβώς επειδή δεν μπορούν να πείσουν κάποιον μυαλωμένο, ψάχνουν ανάμεσα στους χαζούς.

Εγώ θα παρομοίαζα τον χριστιανό δάσκαλο με τσαρλατάνο που ενώ υπόσχεται να αποκαταστήσει την υγεία κάποιου, τον αποτρέπει με κάθε τρόπο από το να πάει να κοιταχτεί σ’ έναν έμπειρο γιατρό, από φόβο μήπως τον εκθέσει η επιστημονική κατάρτιση του τελευταίου (άλλωστε, συμβαίνει αυτό και στην πραγματικότητα). Τρέχει σε κάτι νήπιους και ηλίθιους χωριάτες και τους λέει, «μη πηγαίνετε σε γιατρούς, όποιον υπόσχονται να θεραπεύσουν, τον καταστρέφουν», και, «προσοχή, κανείς σας να μην αγγίξει την γνώση, γιατί η γνώση είναι επικίνδυνο πράγμα, η γνώση είναι αρρώστια της ψυχής, η σοφία ισοδυναμεί με καταστροφή. Εμένα ν’ ακούτε, μόνο εγώ θα σας σώσω».

Μου θυμίζει μεθυσμένο που κουβεντιάζει παρέα με άλλους μεθυσμένους και κατηγορεί τους ανθρώπους που δεν πίνουν ως μέθυσους. Ή μύωπα που κάνει κήρυγμα σε μύωπες, ότι οι άνθρωποι με δυνατή όραση έχουν πάθηση στα μάτια. Αυτά τους καταλογίζω, για να μην αναφερθώ σε όλα- γνώμη μου είναι ότι πέφτουν σε βαρύ σφάλμα γιατί η στάση τους είναι εξευτελιστική για το θεό και σκοπός τους είναι να προσφέρουν εύκολες ελπίδες στους μικρόψυχους, να τους κάνουν να βλέπουν υπεροπτικά τους καλύτερους τους και, δήθεν για το καλό τους, να τους αποφεύγουν.

πηγή

Pages

Τυραννόσαυρος

Γιατί η Σαντορίνη ήταν το πρώτο σημείο στον πλανήτη που επλήγη από την Ρώσικη Επανάσταση

Τι προκάλεσε τη ταυτόχρονη κατάρρευση όλων των μεγάλων πολιτισμών το 12ο αιώνα π.Χ.

Τα Νησιά Φόλκλαντ

Ναυάγιο Ζακύνθου: 37 χρόνια πριν. Όταν η θάλασσα γέμισε πακέτα από λαθραία τσιγάρα

Σύμφωνα με όσα ανέφεραν οι δύο Ιταλοί όμηροι στην καμπίνα που ήταν κλειδωμένοι για 13 ημέρες τραβούσαν γραμμές στην λαμαρίνα για να μην "χάσουν" τον λογαρισμό.

Κερασφόροι Θεοί: Τι Συμβόλιζαν τα Κέρατα στο Κεφάλι !!! Πάντως ΟΧΙ ΑΥΤΟ που μας Έμαθαν !!!

Το μυστήριο με την εξαφάνιση της θρυλικής λεγεώνας των Ρωμαίων στη Μ. Βρετανία

Η εξαφάνιση της ενάτης

Ποιος σκότωσε τους δισεκατομμυριούχους Ινδιάνους;

Οι Όσατζ δεν ξέχασαν ποτέ τι συνέβη. Αλλά η υπόλοιπη χώρα απλώς αποφάσισε να το διαγράψει από τη μνήμη της

Κέλσος «Αληθής Λόγος»

Recent Posts

Popular Posts

Random

Συνεργαζόμενα sites

Categories

Πρόσφατα

Δημοφιλέστερα του Μήνα

Pages